Είδα στην Καθημερινή (και στην Καλύβα του Πάνου) την είδηση ότι η Επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης της Βουλής απέρριψε την πρόταση νόμου που κατέθεσε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. (και υποστήριξε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) για τη θεσμοθέτηση «συμφώνου συμβίωσης» ανάμεσα σε άτομα αντιθέτου ή ιδίου φύλου.
Για άλλη μια φορά, μου έκανε τεράστια εντύπωση (πράγμα που αποτελεί προσωπικό μου ελάττωμα) η ανικανότητα πολλών από τους «ηγέτες του έθνους» να αρθρώσουν μη ανόητο λόγο. Δεν περιμένω κανένα βάθος σκέψης από αυτούς, ούτε και κανένα εύρος οπτικού πεδίου, αλλά (ως αθεράπευτα αισιόδοξος εν γένει, καίτοι εξαιρετικά απαισιόδοξος για το μέλλον τούτης εδώ της μικρής ευρωπαϊκής γωνιάς) διατηρώ πάντοτε την ελπίδα να τους ακούσω κάποτε να μιλάνε με στοιχειώδη, έστω, λογική. Όπως ήταν φυσικό, απογοητεύτηκα και πάλι.
Η κ. Παπακώστα έδωσε ρεσιτάλ παραλογισμού, αποκαλώντας την πρόταση νόμου «αντιφατική», γιατί, λέει,
από τη μια θεωρεί ότι οι ομοφυλόφιλοι «δεν ζουν υπό το καθεστώς ισότητας δικαιωμάτων» και από την άλλη, παραδέχεται στην εισηγητική έκθεση, πως από το 2005, ισχύει ο νόμος 3304/2005 που απαγορεύει κάθε διάκριση με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό στους χώρους εργασίας.
Αυτή είναι η κλασική λογική πλάνη γνωστή ως non sequitur, ή, επί το ελληνικότερον, «ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει». Τι σχέση έχει η απαγόρευση διακρίσεων στους χώρους εργασίας με το δίκαιο αίτημα για νομική αναγνώριση της συμβίωσης δυο ανθρώπων; Διαβάζοντας αυτά τα λόγια της κ. Παπακώστα, η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο νου ήταν «κουκουρούκου». Γιατί, άραγε;
Αλλά η ατρόμητη βουλευτίνα της Ν.Δ. συνέχισε το ρεσιτάλ της με την επισήμανση ότι η πρόταση νόμου είναι, λέει,
πρόχειρη και επιπόλαιη, διότι δεν είναι προϊόν μιας σοβαρής διαβούλευσης, αλλά μιας αδικαιολόγητης πρεμούρας να έλθει κατά τη διάρκεια του θερινού τμήματος της Βουλής.
Τι μας λέει εδώ η κ. Παπακώστα; Μας λέει ότι ένα τόσο σοβαρό θέμα θα έπρεπε να έρθει σε ολομέλεια, και όχι σε θερινό τμήμα. Μα, τότε, γιατί υπάρχουν τα θερινά τμήματα της Βουλής; Για να δείχνετε στο πόπολο ότι, και καλά, εργάζεστε, αλλά όταν πρέπει να πάρετε μια σημαντική απόφαση το γυρνάτε στο «α, δεν ξέρω, να βρεθούμε όλοι μαζί να το συζητήσουμε»; Ε, τότε, παρατήστε καλύτερα τις υποκρισίες και κλείστε τη Βουλή για ένα ολόκληρο τρίμηνο. Τώρα που το σκέφτομαι, γιατί δεν θεσμοθετείτε γενική τρίμηνη αργία κάθε καλοκαίρι; Έτσι κι αλλιώς, αυτή η χώρα δεν παράγει τίποτε. Αλλά, ξέχασα, «παράγει πολιτισμό»...
Η κ. Μελά, που πήρε τη σκυτάλη εκ μέρους του Κ.Κ.Ε., ανέβασε τον πήχυ του παραλογισμού σε δυσθεώρητα ύψη, λέγοντας το αμίμητο
ο γάμος έχει να κάνει κύρια με την διαιώνιση του είδους και την προστασία των παιδιών και όχι με την σεξουαλική σχέση, ή τη σχέση συντροφικότητας και αγάπης. Εμείς δεν βλέπουμε το λόγο να ενταχθούν τα ομόφυλα ζευγάρια στο σύμφωνο συμβίωσης.
Κατ’ αρχάς, συγγνώμη, αλλά η διαιώνιση του είδους έχει να κάνει με το γαμήσι, όχι με το γάμο. Κι εγώ ο πτωχός νόμιζα πως αυτά τα δύο είναι ταυτόσημα μόνο μέσα σε κολλημένα μυαλά επιπέδου Ανθίμου. Άλλο ένα τραγικό λάθος εκ μέρους μου, για το οποίο ζητώ ταπεινά συγγνώμη. Επίσης, ο γάμος μπορεί να μην αποτελεί εγγύηση συντροφικότητας και αγάπης, είναι όμως μια πολύ χρήσιμη σύμβαση που δηλώνει προς το κράτος ότι, ξέρεις, μεγάλε, εμείς οι δυο αγαπιόμαστε (ή έτσι λέμε, εσένα δεν σε αφορά το θέμα), θέλουμε να είμαστε μαζί, να ανοίξουμε σπιτικό, κ.τ.λ., και θέλουμε να μας κατοχυρώσεις τα σχετικά δικαιώματα που έχουν κι όλοι οι άλλοι που σου δηλώνουν το ίδιο πράγμα. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος να ενταχθούν τα ομόφυλα ζευγάρια στο σύμφωνο συμβίωσης. Εσείς, βέβαια, δεν τον βλέπετε – έχετε συνηθίσει τόσα χρόνια στις παρωπίδες σας και αρνείστε πεισματικά να τις βγάλετε.
Πολύ μου άρεσε και η συνέχεια της κ. Μελά:
Δεν μπορούμε να μιλάμε για συναισθηματικούς δεσμούς, όταν συμμετέχουμε στο Σύμφωνο Σένγκεν και στους πολέμους, που τους αγνοούν.
Αυτό μου θυμίζει τη λογική πλάνη της «επίκλησης στον Χίτλερ». Είναι ένας και τον κατηγορούν για φόνο. Και η υπεράσπισή του είναι «εντάξει, σκότωσα έναν άνθρωπο, αλλά τι ασχολείστε με μένα; Εδώ ο Χίτλερ σκότωσε τόσα εκατομμύρια». Σύμφωνα με την (κυριολεκτικά) ολοκληρωτική λογική του Κ.Κ.Ε., μόνο οι ολοκληρωτικές λύσεις έχουν νόημα – όλα τα άλλα είναι ημίμετρα, και δεν έχει νόημα να ασχολούμαστε. Τι να πει κανείς...
Από τη σούπα του ανορθολογισμού δεν θα μπορούσε, βέβαια, να λείπει και ο εκπρόσωπος των Συνηγερμένων Ορθοδόξων Λαϊκιστών, ο οποίος έβαλε μπροστά τη μασημένη, πια, κασέτα (η ψηφιακή τεχνολογία είναι του Διαβόλου, ως γνωστόν...) και άρχισε να γκρινιάζει:
Δεν μας έφτανε η κατάντια της Ελλάδας, φτάσαμε να πυροβολούμε και την ίδια την οικογένεια.
Τώρα, πώς, ακριβώς, «πυροβολούμε» την οικογένεια με το να αναγνωρίσουμε στα ομόφυλα ζευγάρια το δικαίωμα να επισημοποιούν τη σχέση τους, αυτό το ξέρουν μόνο οι φανατικοί τω πνεύματι, γιατί εμείς οι υπόλοιποι ουδόλως το αντιλαμβανόμεθα.
Και ο Συνηγερμένος Ορθόδοξος Λαϊκιστής κ. Γεωργίου συνέχισε λέγοντας πως οι ομοφυλόφιλοι είναι «ισότιμοι πολίτες» (μάλλον γι’ αυτό τους αρνήθηκε ένα δικαίωμα που έχουν όλοι οι άλλοι πολίτες...), οι οποίοι
αν θέλουν με την διαφορετικότητά τους να διακωμωδήσουν τα μυστήρια ημών των υπολοίπων, ίσως να διασκεδάσουν την καθημερινότητά μας, με όλα αυτά που ακούμε, άνδρες να φοράνε νυφικό και άλλα.
Εδώ έχουμε ένα δυνατό συνδυασμό ασχετοσύνης (μόνο ο θρησκευτικός γάμος αποτελεί «μυστήριο», εδώ μιλάμε για «σύμφωνο συμβίωσης») και κακόγουστου παιδικού (ούτε καν εφηβικού) χιούμορ. Ο εν λόγω συνδυασμός αποτελεί σήμα κατατεθέν του συγκεκριμένου κόμματος, και συνήθως συνοδεύεται από μια έντονη ροπή προς τα άνοστα λογοπαίγνια και τον κενολογικό επικολυρισμό:
Στην εσχατιά της Βαλκανικής, η οποία πλήττεται από την ανεργία - και ιδίως στις γυναίκες - φθάσαμε να κοινωνούμε με ένα εξώδικο στην γυναίκα με την οποία συμβιώνουμε, να πορευθεί πλέον μόνη στη ζωή. Ποια είναι η παρουσία της κοινωνικής εξυπηρετήσεως με την εφαρμογή όσων προτείνει σήμερα το ΠΑΣΟΚ;
Κουκουρούκου...
1.7.09
Ε΄ Ιστοσυνάντηση Ποιητικής Μετάφρασης — 19ος αιώνας
Αργοπορημένοι κι αμετανόητοι επιστρέφουμε για πέμπτη φορά στον τόπο του εγκλήματος, αυτή τη φορά για να εστιάσουμε σε 5 ποιήματα του 19ου αιώνα που «μας μπήκαν στο μάτι». Ελπίζουμε να μας κάνετε την τιμή να στείλετε τη δική σας μεταφραστική εκδοχή στη διεύθυνση που υπάρχει στην ταυτότητα του ιστολογίου.
Επειδή δεν τα πάω καλά με τις προθεσμίες (εξάλλου είχα προαναγγείλει αυτή την Ιστοσυνάντηση πριν από αρκετούς μήνες…), να ξέρετε ότι αυτή τη φορά δεν υπάρχει βία: το καλοκαίρι είναι δικό σας — η ανάρτηση των μεταφράσεων θα ξεκινήσει αρχές Σεπτέμβρη.
Καλή ανάγνωση, καλή απόλαυση, καλές διακοπές, και καλή μετάφραση…
1. John Keats (1795-1821) - This living hand (1819)
This living hand, now warm and capable
Of earnest grasping, would, if it were cold
And in the icy silence of the tomb,
So haunt thy days and chill thy dreaming nights
That thou wouldst wish thine own heart dry of blood
So in my veins red life might stream again,
And thou be conscience-calmed—see here it is—
I hold it towards you.
2. Walt Whitman (1819-1892) - I Sit and Look Out (1860)
I sit and look out upon all the sorrows of the world, and upon all oppression and shame,
I hear secret convulsive sobs from young men at anguish with themselves, remorseful after deeds done,
I see in low life the mother misused by her children, dying, neglected, gaunt, desperate,
I see the wife misused by her husband, I see the treacherous seducer of young women,
I mark the ranklings of jealousy and unrequited love attempted to be hid, I see these sights on the earth,
I see the workings of battle, pestilence, tyranny, I see martyrs and prisoners,
I observe a famine at sea, I observe the sailors casting lots who shall be kill'd to preserve the lives of the rest,
I observe the slights and degradations cast by arrogant persons upon laborers, the poor, and upon negroes, and the like;
All these--all the meanness and agony without end I sitting look out upon,
See, hear, and am silent.
3. Emily Dickinson (1830-1886) - I died for Beauty — but was scarce (1890)
I died for beauty, but was scarce
Adjusted in the tomb
When one who died for truth was lain
In an adjoining room.
He questioned softly why I failed?
"For beauty", I replied.
"And I for truth -- the two are one;
We brethren, are," he said.
And so, as kinsmen, met a night,
We talked between the rooms,
Until the moss had reached our lips,
And covered up our names.
4. Christina Rossetti (1830-1894) – Remember (1862)
Remember me when I am gone away,
Gone far away into the silent land;
When you can no more hold me by the hand,
Nor I half turn to go yet turning stay.
Remember me when no more, day by day,
You tell me of our future that you planned:
Only remember me; you understand
It will be late to counsel then or pray.
Yet if you should forget me for a while
And afterwards remember, do not grieve:
For if the darkness and corruption leave
A vestige of the thoughts that once I had,
Better by far you should forget and smile
Than that you should remember and be sad.
5. Thomas Moore (1779-1852) - Farewell!—but whenever you welcome the hour (1813)
Farewell! but whenever you welcome the hour
Which awakens the night-song of mirth in your bow'r,
Then think of the friend who once welcom'd it too,
And forgot his own grief to be happy with you.
His griefs may return, not a hope may remain,
Of the few that have brighten'd his pathway of pain,
But he ne'er will forget his short vision that threw
Its enchantment around him, while ling'ring with you.
And still on that evening, when pleasure fills up
To the highest top sparkle each heart and each cup,
Where'er my path lies, be it gloomy or bright,
My soul, happy friends! shall be with you that night;
Shall join in your revels, your sports and your wiles,
And return to me, beaming all o'er with your smiles! --
Too blest, if it tells me, that, 'mid the gay cheer,
Some kind voice had murmur'd, I wish he were here!
Let Fate do her worst, there are relics of joy,
Bright dreams of the past, which she cannot destroy;
Which come, in the night-time of sorrow and care,
And bring back the features that joy us'd to wear.
Long, long be my heart with such memories fill'd!
Like the vase in which roses have once been distill'd --
You may break, you may ruin the vase if you will,
But the scent of the roses will hang round it still.
Επειδή δεν τα πάω καλά με τις προθεσμίες (εξάλλου είχα προαναγγείλει αυτή την Ιστοσυνάντηση πριν από αρκετούς μήνες…), να ξέρετε ότι αυτή τη φορά δεν υπάρχει βία: το καλοκαίρι είναι δικό σας — η ανάρτηση των μεταφράσεων θα ξεκινήσει αρχές Σεπτέμβρη.
Καλή ανάγνωση, καλή απόλαυση, καλές διακοπές, και καλή μετάφραση…
1. John Keats (1795-1821) - This living hand (1819)
This living hand, now warm and capable
Of earnest grasping, would, if it were cold
And in the icy silence of the tomb,
So haunt thy days and chill thy dreaming nights
That thou wouldst wish thine own heart dry of blood
So in my veins red life might stream again,
And thou be conscience-calmed—see here it is—
I hold it towards you.
2. Walt Whitman (1819-1892) - I Sit and Look Out (1860)
I sit and look out upon all the sorrows of the world, and upon all oppression and shame,
I hear secret convulsive sobs from young men at anguish with themselves, remorseful after deeds done,
I see in low life the mother misused by her children, dying, neglected, gaunt, desperate,
I see the wife misused by her husband, I see the treacherous seducer of young women,
I mark the ranklings of jealousy and unrequited love attempted to be hid, I see these sights on the earth,
I see the workings of battle, pestilence, tyranny, I see martyrs and prisoners,
I observe a famine at sea, I observe the sailors casting lots who shall be kill'd to preserve the lives of the rest,
I observe the slights and degradations cast by arrogant persons upon laborers, the poor, and upon negroes, and the like;
All these--all the meanness and agony without end I sitting look out upon,
See, hear, and am silent.
3. Emily Dickinson (1830-1886) - I died for Beauty — but was scarce (1890)
I died for beauty, but was scarce
Adjusted in the tomb
When one who died for truth was lain
In an adjoining room.
He questioned softly why I failed?
"For beauty", I replied.
"And I for truth -- the two are one;
We brethren, are," he said.
And so, as kinsmen, met a night,
We talked between the rooms,
Until the moss had reached our lips,
And covered up our names.
4. Christina Rossetti (1830-1894) – Remember (1862)
Remember me when I am gone away,
Gone far away into the silent land;
When you can no more hold me by the hand,
Nor I half turn to go yet turning stay.
Remember me when no more, day by day,
You tell me of our future that you planned:
Only remember me; you understand
It will be late to counsel then or pray.
Yet if you should forget me for a while
And afterwards remember, do not grieve:
For if the darkness and corruption leave
A vestige of the thoughts that once I had,
Better by far you should forget and smile
Than that you should remember and be sad.
5. Thomas Moore (1779-1852) - Farewell!—but whenever you welcome the hour (1813)
Farewell! but whenever you welcome the hour
Which awakens the night-song of mirth in your bow'r,
Then think of the friend who once welcom'd it too,
And forgot his own grief to be happy with you.
His griefs may return, not a hope may remain,
Of the few that have brighten'd his pathway of pain,
But he ne'er will forget his short vision that threw
Its enchantment around him, while ling'ring with you.
And still on that evening, when pleasure fills up
To the highest top sparkle each heart and each cup,
Where'er my path lies, be it gloomy or bright,
My soul, happy friends! shall be with you that night;
Shall join in your revels, your sports and your wiles,
And return to me, beaming all o'er with your smiles! --
Too blest, if it tells me, that, 'mid the gay cheer,
Some kind voice had murmur'd, I wish he were here!
Let Fate do her worst, there are relics of joy,
Bright dreams of the past, which she cannot destroy;
Which come, in the night-time of sorrow and care,
And bring back the features that joy us'd to wear.
Long, long be my heart with such memories fill'd!
Like the vase in which roses have once been distill'd --
You may break, you may ruin the vase if you will,
But the scent of the roses will hang round it still.
Subscribe to:
Posts (Atom)
