25.12.09
16.12.09
Άνευ αντικειμένου...
Ώστε λοιπόν ανακαλύφθηκε σάβανο της "εποχής του Ιησού", η ύφανση του οποίου διαφέρει κατά πολύ από εκείνη της γνωστής "ιεράς σινδόνης", κι έτσι αποτελεί μια ακόμη ένδειξη που συνηγορεί στο ότι η τελευταία δεν είναι φτιαγμένη τον 1ο αιώνα μ.Χ..
Λες κι είχαμε ανάγκη από περαιτέρω ενδείξεις...
Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί προκάλεσε τόσο ντόρο εκείνο το ζωγραφισμένο κομμάτι υφάσματος. Πριν αρκετά χρόνια εξετάστηκε από επιστημονική ομάδα και χρονολογήθηκε, και το αποτέλεσμα ήταν ότι το ύφασμα είχε κατασκευαστεί το Μεσαίωνα. Αλλά ούτε κι η επιστημονική χρονολόγηση χρειαζόταν, που να πάρει! Οποιοσδήποτε δεν είναι τυφλωμένος από δεισιδαιμονία βλέπει με την πρώτη ματιά ότι η "ιερά σινδόνη" είναι απλώς ένα έργο ζωγραφικής -- αν και μάλλον όχι έργο τέχνης, αφού προφανώς κατασκευάστηκε με σκοπό να παραπλανήσει τους πιστούς ως ένα ακόμα "θαύμα" που "πιστοποιεί" τη θεία ενέργεια και την επίδρασή της στον απτό κόσμο, όπως επίσης την ιστορικότητα του Ιησού και την αλήθεια των σχετικών μύθων.
Και μόνο το γεγονός ότι υπάρχει αντιπαράθεση γύρω από τόσο γελοία ζητήματα φτάνει για να πειστεί κανείς ότι το ανθρώπινο γένος δεν έχει προοδεύσει και πολύ από την εποχή των σπηλαίων...
Λες κι είχαμε ανάγκη από περαιτέρω ενδείξεις...
Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί προκάλεσε τόσο ντόρο εκείνο το ζωγραφισμένο κομμάτι υφάσματος. Πριν αρκετά χρόνια εξετάστηκε από επιστημονική ομάδα και χρονολογήθηκε, και το αποτέλεσμα ήταν ότι το ύφασμα είχε κατασκευαστεί το Μεσαίωνα. Αλλά ούτε κι η επιστημονική χρονολόγηση χρειαζόταν, που να πάρει! Οποιοσδήποτε δεν είναι τυφλωμένος από δεισιδαιμονία βλέπει με την πρώτη ματιά ότι η "ιερά σινδόνη" είναι απλώς ένα έργο ζωγραφικής -- αν και μάλλον όχι έργο τέχνης, αφού προφανώς κατασκευάστηκε με σκοπό να παραπλανήσει τους πιστούς ως ένα ακόμα "θαύμα" που "πιστοποιεί" τη θεία ενέργεια και την επίδρασή της στον απτό κόσμο, όπως επίσης την ιστορικότητα του Ιησού και την αλήθεια των σχετικών μύθων.
Και μόνο το γεγονός ότι υπάρχει αντιπαράθεση γύρω από τόσο γελοία ζητήματα φτάνει για να πειστεί κανείς ότι το ανθρώπινο γένος δεν έχει προοδεύσει και πολύ από την εποχή των σπηλαίων...
7.12.09
Δρόμοι Ζωής
Το 7ο Χριστουγεννιάτικο μπαζάρ τους διοργανώνουν οι «Δρόμοι Ζωής» στο Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων στο Πάρκο Ελευθερίας, το Σαββατοκύριακο 12 & 13 Δεκεμβρίου, για την στήριξη του Κέντρου Επικοινωνίας για τα παιδιά.
Οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να διαλέξουν χριστουγεννιάτικα στολίδια, σπιτικά, χειροποίητα καλούδια και νοστιμιές, χρήσιμα αντικείμενα για το σπίτι, δώρα για όλη την οικογένεια, βιβλία, cd, κοσμήματα φτιαγμένα στο χέρι με μεράκι, κ.ά.
Φέτος στα πλαίσια του μπαζάρ, οι Δρόμοι Ζωής διοργανώνουν για δεύτερη φορά μια έκθεση ζωγραφικής με έργα γνωστών εικαστικών καλλιτεχνών που τα προσφέρουν για την ενίσχυση των σκοπών της οργάνωσης. Η έκθεση «Η χώρα του κανενός», με επιμέλεια της ιστορικού Τέχνης Λένας Κοκκίνη, στόχο της έχει να δείξει την στενή σχέση της Τέχνης με την κοινωνική πραγματικότητα και να αναδείξει την συνεργασία διαφορετικών κοινωνικών ομάδων που τις συνδέει η ίδια κοινωνική ευαισθησία. Τα εγκαίνια της έκθεσης θα τελεστούν το Σάββατο 12 Δεκεμβρίου στις 6:00 το απόγευμα ενώ στις 8:00 ακολουθεί το καθιερωμένο πλέον πάρτυ παιδιών και εθελοντών.
Οι «Δρόμοι Ζωής», που φέτος συμπληρώνουν 10 χρόνια επίσημης λειτουργίας, είναι εθελοντική μη κυβερνητική οργάνωση. Ξεκίνησε άτυπα από μια ομάδα φίλων το 1996 για να συνεχίσει το 2000 με το άνοιγμα ενός Κέντρου, που λειτουργεί καθημερινά για τα παιδιά και τις οικογένειες τους. Η οργάνωση αποβλέπει στην κατανόηση και την αποδοχή της διαφορετικότητας των ανθρώπων από το σύνολο της κοινωνίας.
Βασικοί σκοποί της είναι :
Η άρση του κοινωνικού αποκλεισμού. Η εθελοντική και ανιδιοτελής συμπαράσταση σε ομάδες με πολιτισμικές ή κοινωνικές ιδιαιτερότητες. Η καταπολέμηση του αναλφαβητισμού, της άγνοιας, της αδιαφορίας, της ημιμάθειας και του κοινωνικού φόβου.
Το Κέντρο Επικοινωνίας (Γαργηττίων 12 στο Γκάζι, τηλ 210 3474218), αποτέλεσμα μιας συλλογικής ανθρωπιστικής κινητοποίησης, στεγάζει τις περισσότερες από τις δραστηριότητες της οργάνωσης. Ως επιστέγασμα των προσπαθειών των «Δρόμων Ζωής» η Κίνηση Πολιτών τίμησε την οργάνωση το 2001 με το βραβείο «Νησίδες Ποιότητας Συλλογικής Δράσης» με απονομή από τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κ. Στεφανόπουλο.
Αν η καρδιά σας μιλάει ακούστε την κι ελάτε να γνωρίσετε και να βοηθήσετε τους «Δρόμους Ζωής», σε μια από τις δραστηριότητες που ενδεικτικά αναφέρονται παρακάτω:
* Οργάνωση ομάδων γυναικών για μαθήματα κομμωτικής, μαγειρικής-ζαχαροπλαστικής, κοπτικής-ραπτικής κ.λ.π.
* Ενισχυτική διδασκαλία σε παιδιά, ειδικά μαθήματα σε αναλφάβητα παιδιά (με την εμπειρία και καθοδήγηση παλαιοτέρων εθελοντών του Κέντρου).
* Θεατρικό Παιχνίδι, Κουκλοθέατρο, Χειροτεχνίες, Εργαστήρι Πηλού, Μουσική, Μαγειρική, Αθλητισμός, Χορός.
* Συμμετοχή στην ομάδα στήριξης οικογενειών.
Ώρες λειτουργίας του μπαζάρ:
Σάββατο 12/12 10:00-22:00
Κυριακή 13/12 10:00-20:00
5.12.09
Μικινδυνολογίες
Ο Μίκης Θεοδωράκης μάς έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια σε αλλόκοτες (για να το πω ευγενικά) παρεμβάσεις στα θέματα της επικαιρότητας. Φοβάμαι, όμως, ότι όσο πάει χειροτερεύει.
Το τελευταίο κρούσμα συνέβη προχτές, με μία δήλωσή του στην οποία πλέκει το εγκώμιο του Αντώνη Σαμαρά, διότι, λέει, συμπίπτουν απολύτως οι απόψεις τους για το Μακεδονικό (που αποτελεί εθνική πολιτική ήττα για την οποία φέρει μεγάλη ευθύνη ο Σαμαράς) και για το σχέδιο Ανάν (που ήθελα να ’ξερα πόσοι απ’ αυτούς που ωρύονταν εναντίον του το διάβασαν).
Βεβαίως, ο Μίκης, όπως όλοι μας, έχει κάθε δικαίωμα να εκφέρει δημόσια τις απόψεις του — το πρόβλημα είναι ότι οι απόψεις του στηρίζονται σε παραλογισμούς.
Το σκεπτικό του Μίκη (και άλλων που σκέφτονται ανάλογα) είναι το εξής:
Στη σημερινή εποχή η χώρα μας αντιμετωπίζει μεγάλους κινδύνους λόγω της παγκοσμιοποίησης, της οποίας κύριοι στόχοι μεταξύ άλλων είναι ο αφελληνισμός μας, καθώς και η εξάλειψη της ιστορικής μας μνήμης και της πολιτιστικής μας ταυτότητας.
Και, άντε, ας πούμε ότι θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει (εσφαλμένα, αλλά τέλος πάντων...) ότι η «παγκοσμιοποίηση» (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) έχει ως συνέπεια τον «αφελληνισμό μας», την «εξάλειψη της ιστορικής μας μνήμης και [την εξάλειψη] της πολιτιστικής μας ταυτότητας» — αλλά πώς βγαίνεις και λες ότι αυτά είναι οι «κύριοι στόχοι»; ΣΤΟΧΟΙ; Έχουμε τρελαθεί τελείως;
Δηλαδή, κάποιοι (ανάμεσά τους και ο Μίκης) πιστεύουν, στα σοβαρά, ότι ο στόχος της παγκοσμιοποίησης (δηλαδή μιας διαδικασίας παγκόσμιου βεληνεκούς) είναι να πληγεί η πτωχή πλην τιμία Ελλάς; Με άλλα λόγια, οι βδελυροί σιωνισταί ιλλουμινάτοι φέρνουν άνω κάτω την ανθρωπότητα (λέμε, τώρα...) μόνο και μόνο για να κάνουν συγκεκριμένα τους πολίτες μιας μικρής χώρας στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης να χάσουν την ιστορική τους μνήμη και την πολιτιστική τους ταυτότητα; Τι σόι αλαζονικό κόμπλεξ είναι αυτό, επιτέλους;
Δεν πάμε καθόλου καλά, μου φαίνεται...
Το τελευταίο κρούσμα συνέβη προχτές, με μία δήλωσή του στην οποία πλέκει το εγκώμιο του Αντώνη Σαμαρά, διότι, λέει, συμπίπτουν απολύτως οι απόψεις τους για το Μακεδονικό (που αποτελεί εθνική πολιτική ήττα για την οποία φέρει μεγάλη ευθύνη ο Σαμαράς) και για το σχέδιο Ανάν (που ήθελα να ’ξερα πόσοι απ’ αυτούς που ωρύονταν εναντίον του το διάβασαν).
Βεβαίως, ο Μίκης, όπως όλοι μας, έχει κάθε δικαίωμα να εκφέρει δημόσια τις απόψεις του — το πρόβλημα είναι ότι οι απόψεις του στηρίζονται σε παραλογισμούς.
Το σκεπτικό του Μίκη (και άλλων που σκέφτονται ανάλογα) είναι το εξής:
Στη σημερινή εποχή η χώρα μας αντιμετωπίζει μεγάλους κινδύνους λόγω της παγκοσμιοποίησης, της οποίας κύριοι στόχοι μεταξύ άλλων είναι ο αφελληνισμός μας, καθώς και η εξάλειψη της ιστορικής μας μνήμης και της πολιτιστικής μας ταυτότητας.
Και, άντε, ας πούμε ότι θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει (εσφαλμένα, αλλά τέλος πάντων...) ότι η «παγκοσμιοποίηση» (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) έχει ως συνέπεια τον «αφελληνισμό μας», την «εξάλειψη της ιστορικής μας μνήμης και [την εξάλειψη] της πολιτιστικής μας ταυτότητας» — αλλά πώς βγαίνεις και λες ότι αυτά είναι οι «κύριοι στόχοι»; ΣΤΟΧΟΙ; Έχουμε τρελαθεί τελείως;
Δηλαδή, κάποιοι (ανάμεσά τους και ο Μίκης) πιστεύουν, στα σοβαρά, ότι ο στόχος της παγκοσμιοποίησης (δηλαδή μιας διαδικασίας παγκόσμιου βεληνεκούς) είναι να πληγεί η πτωχή πλην τιμία Ελλάς; Με άλλα λόγια, οι βδελυροί σιωνισταί ιλλουμινάτοι φέρνουν άνω κάτω την ανθρωπότητα (λέμε, τώρα...) μόνο και μόνο για να κάνουν συγκεκριμένα τους πολίτες μιας μικρής χώρας στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης να χάσουν την ιστορική τους μνήμη και την πολιτιστική τους ταυτότητα; Τι σόι αλαζονικό κόμπλεξ είναι αυτό, επιτέλους;
Δεν πάμε καθόλου καλά, μου φαίνεται...
1.12.09
(Ε' Ι.Π.Μ.) 5. Thomas Moore - Farewell!—but whenever you welcome the hour
Ολοκληρώνουμε την Ε΄ Ιστοσυνάντηση Ποιητικής Μετάφρασης με ένα γλυκό ποίημα αποχαιρετισμού. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως αυτό που μένει μέσα μας, το απόσταγμα της εμπειρίας, είναι αυτό που μας διαμορφώνει ως ανθρώπους. Και τα καλά και τα άσχημα, και το σκοτάδι και το φως, έχουν τη θέση τους στο ψηφιδωτό της προσωπικότητας. Το θέμα είναι να παίρνεις δύναμη και να συνεχίζεις...
_______________________________________
Thomas Moore (1779-1852) - Farewell!—but whenever you welcome the hour (1813)
Farewell! but whenever you welcome the hour
Which awakens the night-song of mirth in your bow'r,
Then think of the friend who once welcom'd it too,
And forgot his own grief to be happy with you.
His griefs may return, not a hope may remain,
Of the few that have brighten'd his pathway of pain,
But he ne'er will forget his short vision that threw
Its enchantment around him, while ling'ring with you.
And still on that evening, when pleasure fills up
To the highest top sparkle each heart and each cup,
Where'er my path lies, be it gloomy or bright,
My soul, happy friends! shall be with you that night;
Shall join in your revels, your sports and your wiles,
And return to me, beaming all o'er with your smiles! --
Too blest, if it tells me, that, 'mid the gay cheer,
Some kind voice had murmur'd, I wish he were here!
Let Fate do her worst, there are relics of joy,
Bright dreams of the past, which she cannot destroy;
Which come, in the night-time of sorrow and care,
And bring back the features that joy us'd to wear.
Long, long be my heart with such memories fill'd!
Like the vase in which roses have once been distill'd --
You may break, you may ruin the vase if you will,
But the scent of the roses will hang round it still.
_______________________________________
Αντίο! μα όταν η ώρα εκείνη χτυπάει
Και βράδυ το άσμα χαράς στο δωμάτιο ξυπνάει,
Το φίλο που άκουε κι εκείνος τον χτύπο θυμήσου
Τις έννοιες που άφηνε πίσω για νά'ναι μαζί σου.
Κι η θλίψη αν γυρίσει, κι οι ελπίδες του σβήσουν
Οι λίγες μονάχα που πόνο μπορούν να φωτίσουν,
Το λίγο το χρόνο που πέρασε δε θα αφήσει
μαζί σου σαν ήταν, τα μάγια που είχε σκορπίσει.
Μα όποτε βράδυ ξανά που η χαρά ξεχειλίζει
Και κάθε καρδιά και ποτήρι ως πάνω γεμίζει,
Ο δρόμος μου όπου και νά'ναι, στο φως, στο σκοτάδι
Ο νους μου μαζί σας θα είναι εκείνο το βράδυ.
Στα γλέντια σας, φίλοι μου, χρόνο πολύ θα περνάει,
Γεμάτος χαμόγελα πίσω σε με θα γυρνάει.
Στο κέφι σας μέσα, θα νιώθω ευλογία μεγάλη
Αν πει πως ψιθύρισε κάποιος, Εδώ νά'ταν πάλι.
Κι η Μοίρα ας κάνει ό,τι θέλει, παλιά, χαρωπά
Τα όνειρα πάντα θα λάμπουνε, όσο αν χτυπά·
Τα βράδια της θλίψης, της έγνοιας, αυτά θα γυρνάνε
Το ρούχο που είχ' η χαρά μου αυτά θα φοράνε.
Με θύμησες τέτοιες ας είν' η καρδιά μου γεμάτη
Σαν βάζο που κάποτε ήταν γεμάτο με άνθη.
Το βάζο με τ'άνθη σου χίλια κομμάτια κι αν γίνει
Μα ό,τι κι αν κάνεις, το άρωμα πίσω θα μείνει.
Μετάφραση: EvanT
_______________________________________
Αντίο! Μα όποτε φτάνει η ώρα
Και μαζί τραγουδάτε μες στης νύχτας τη χώρα
Μία σκέψη χαρίστε σ’ ένα φίλο παλιό
Που τη λύπη ξεχνούσε για να μπει στο χορό.
Κι αν η λύπη ξανάρθει, και δεν μείνει ελπίδα
Να φωτίζει του πόνου την οδό σαν αχτίδα,
Θα θυμάται για πάντα τότε που ’ταν κοντά σας
Μες στην ονειρεμένη, μαγική συντροφιά σας.
Και το βράδυ εκείνο, σαν γεμίζει η χαρά
Ως επάνω καρδιές και ποτήρια ξανά,
Όπου, τότε, και να ‘μαι, σε σκοτάδι ή σε φως,
Η ψυχή μου μαζί σας θα γλεντά διαρκώς·
Θα βουτά μες στα γέλια, θα ανεβαίνει στ’ αγέρι
Και θα έρχεται πίσω λαμπερή σαν αστέρι —
Και μακάρι να πει ότι μες στο χαμό
Μια φωνή είχε πει: «αχ, και να ’ταν εδώ!»
Κι αν χτυπήσει η Μοίρα, πάντοτε θα μου φτάνουν
Οι παλιές οι χαρές, που δεν μπορεί να πεθάνουν·
Μες στης νύχτας το ζόφο θα ’ρχονται σαν λουλούδια
Και θα φέρνουν μαζί τους της χαράς τα τραγούδια.
Τέτοιες μνήμες θα έχει η καρδιά μου μαζί,
Σαν το βάζο όπου κάποτε ρόδα είχαν μπει —
Κι αν ακόμα το σπάσεις σε κομμάτια πολλά,
Πάντα μένει των ρόδων η γλυκιά ευωδιά.
Μετάφραση: cyrus
_______________________________________
Thomas Moore (1779-1852) - Farewell!—but whenever you welcome the hour (1813)
Farewell! but whenever you welcome the hour
Which awakens the night-song of mirth in your bow'r,
Then think of the friend who once welcom'd it too,
And forgot his own grief to be happy with you.
His griefs may return, not a hope may remain,
Of the few that have brighten'd his pathway of pain,
But he ne'er will forget his short vision that threw
Its enchantment around him, while ling'ring with you.
And still on that evening, when pleasure fills up
To the highest top sparkle each heart and each cup,
Where'er my path lies, be it gloomy or bright,
My soul, happy friends! shall be with you that night;
Shall join in your revels, your sports and your wiles,
And return to me, beaming all o'er with your smiles! --
Too blest, if it tells me, that, 'mid the gay cheer,
Some kind voice had murmur'd, I wish he were here!
Let Fate do her worst, there are relics of joy,
Bright dreams of the past, which she cannot destroy;
Which come, in the night-time of sorrow and care,
And bring back the features that joy us'd to wear.
Long, long be my heart with such memories fill'd!
Like the vase in which roses have once been distill'd --
You may break, you may ruin the vase if you will,
But the scent of the roses will hang round it still.
_______________________________________
Αντίο! μα όταν η ώρα εκείνη χτυπάει
Και βράδυ το άσμα χαράς στο δωμάτιο ξυπνάει,
Το φίλο που άκουε κι εκείνος τον χτύπο θυμήσου
Τις έννοιες που άφηνε πίσω για νά'ναι μαζί σου.
Κι η θλίψη αν γυρίσει, κι οι ελπίδες του σβήσουν
Οι λίγες μονάχα που πόνο μπορούν να φωτίσουν,
Το λίγο το χρόνο που πέρασε δε θα αφήσει
μαζί σου σαν ήταν, τα μάγια που είχε σκορπίσει.
Μα όποτε βράδυ ξανά που η χαρά ξεχειλίζει
Και κάθε καρδιά και ποτήρι ως πάνω γεμίζει,
Ο δρόμος μου όπου και νά'ναι, στο φως, στο σκοτάδι
Ο νους μου μαζί σας θα είναι εκείνο το βράδυ.
Στα γλέντια σας, φίλοι μου, χρόνο πολύ θα περνάει,
Γεμάτος χαμόγελα πίσω σε με θα γυρνάει.
Στο κέφι σας μέσα, θα νιώθω ευλογία μεγάλη
Αν πει πως ψιθύρισε κάποιος, Εδώ νά'ταν πάλι.
Κι η Μοίρα ας κάνει ό,τι θέλει, παλιά, χαρωπά
Τα όνειρα πάντα θα λάμπουνε, όσο αν χτυπά·
Τα βράδια της θλίψης, της έγνοιας, αυτά θα γυρνάνε
Το ρούχο που είχ' η χαρά μου αυτά θα φοράνε.
Με θύμησες τέτοιες ας είν' η καρδιά μου γεμάτη
Σαν βάζο που κάποτε ήταν γεμάτο με άνθη.
Το βάζο με τ'άνθη σου χίλια κομμάτια κι αν γίνει
Μα ό,τι κι αν κάνεις, το άρωμα πίσω θα μείνει.
Μετάφραση: EvanT
_______________________________________
Αντίο! Μα όποτε φτάνει η ώρα
Και μαζί τραγουδάτε μες στης νύχτας τη χώρα
Μία σκέψη χαρίστε σ’ ένα φίλο παλιό
Που τη λύπη ξεχνούσε για να μπει στο χορό.
Κι αν η λύπη ξανάρθει, και δεν μείνει ελπίδα
Να φωτίζει του πόνου την οδό σαν αχτίδα,
Θα θυμάται για πάντα τότε που ’ταν κοντά σας
Μες στην ονειρεμένη, μαγική συντροφιά σας.
Και το βράδυ εκείνο, σαν γεμίζει η χαρά
Ως επάνω καρδιές και ποτήρια ξανά,
Όπου, τότε, και να ‘μαι, σε σκοτάδι ή σε φως,
Η ψυχή μου μαζί σας θα γλεντά διαρκώς·
Θα βουτά μες στα γέλια, θα ανεβαίνει στ’ αγέρι
Και θα έρχεται πίσω λαμπερή σαν αστέρι —
Και μακάρι να πει ότι μες στο χαμό
Μια φωνή είχε πει: «αχ, και να ’ταν εδώ!»
Κι αν χτυπήσει η Μοίρα, πάντοτε θα μου φτάνουν
Οι παλιές οι χαρές, που δεν μπορεί να πεθάνουν·
Μες στης νύχτας το ζόφο θα ’ρχονται σαν λουλούδια
Και θα φέρνουν μαζί τους της χαράς τα τραγούδια.
Τέτοιες μνήμες θα έχει η καρδιά μου μαζί,
Σαν το βάζο όπου κάποτε ρόδα είχαν μπει —
Κι αν ακόμα το σπάσεις σε κομμάτια πολλά,
Πάντα μένει των ρόδων η γλυκιά ευωδιά.
Μετάφραση: cyrus
24.11.09
Εικοσιτριάχρονο Κώμα και Ιδεοκινητική Ψευδοεπιστήμη
Από χτες κάνει το γύρο του κόσμου η είδηση ότι ένας Βέλγος που βρισκόταν σε κώμα εδώ και 23 χρόνια άρχισε να επικοινωνεί με το περιβάλλον του. Η είδηση έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από όλα τα Μ.Μ.Ε. όλου του κόσμου, δίνοντας μια νότα αισιοδοξίας στη μουντή καθημερινότητα και δίνοντας έναυσμα για ένα νέο γύρο συζήτησης σχετικά με την ευθανασία.
Δεν έδωσα και μεγάλη σημασία στην είδηση, κι έτσι δεν ασχολήθηκα παραπάνω. Μόνο όταν είδα την αναφορά του James Randi στο γεγονός άρχισα να καταλαβαίνω τι συνέβαινε...
Οι αναφορές που είδα στις περισσότερες, ελληνικές και ξένες, εφημερίδες και ιστοσελίδες, συνοδεύονταν από φωτογραφίες γενικής χρήσης που έδειχναν κρεβάτια νοσοκομείου, χέρια νοσοκόμων, κ.τ.λ.. Στον Guardian, όμως, υπήρχε και μια πολύ αποκαλυπτική φωτογραφία. Κρατήστε την στο νου σας για τα περαιτέρω.
Δεν αμφιβάλλω ότι μπορεί όντως ο εγκέφαλος του ασθενή να λειτουργούσε «σχεδόν κανονικά», σύμφωνα με τα λεγόμενα του γιατρού του, ο οποίος το βρήκε αυτό κάνοντάς του εξετάσεις με τα τελευταίας τεχνολογίας ιατρικά μηχανήματα. Άλλωστε, υπάρχουν περιπτώσεις ασθενών που ξύπνησαν μετά από κώμα και είπαν πως είχαν επαφή με το περιβάλλον, αλλά δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν.
Δεν αμφιβάλλω, επίσης, ότι μπορεί όντως, όπως είπε η μητέρα του, να κατάφερε κάποια στιγμή να επικοινωνήσει κουνώντας το πόδι του, και επομένως να ήταν σε θέση να απαντήσει σε ερωτήσεις ολικής αγνοίας. (Εδώ βέβαια γεννιέται το ερώτημα προς τι, τότε, οι υπόλοιπες φιοριτούρες...)
Αμφιβάλλω πολύ, όμως, ότι όλες αυτές τις γλαφυρές περιγραφές για το πώς ένιωθε τις αφηγήθηκε ο ίδιος με τη βοήθεια ηλεκτρονικού υπολογιστή, γράφοντας με το δάχτυλο.
Όπως φαίνεται ξεκάθαρα στο βίντεο του αμερικανικού καναλιού MSNBC, όπου παραπέμπει η σελίδα του Ράντι, αλλά και σε άλλο βίντεο στο CNN, ο βέλγος ασθενής δεν γράφει μόνος του — υπάρχει μια νοσοκόμα που του κινεί το δάχτυλο πάνω σε μια οθόνη αφής. Επιπλέον, το μοντάζ του βίντεο και η γωνίες που παίρνει η κάμερα δίνουν τεχνηέντως την εντύπωση ότι ο ασθενής κοιτάζει την οθόνη. Ο Ράντι το αμφισβητεί αυτό, και νομίζω πως έχει δίκιο. Αντιθέτως, η νοσοκόμα βλέπει κατευθείαν την οθόνη...
Τι έχουμε εδώ, λοιπόν; Μάλλον πρόκειται για τη λεγόμενη Ευοδωτική ή Βοηθούμενη Επικοινωνία, η οποία είναι μια ψευδοεπιστημονική «εναλλακτική θεραπεία» που στηρίζεται στο διαβόητο ιδεοκινητικό φαινόμενο (και στα αγγλικά εδώ) — που βρίσκεται επίσης πίσω από τη ραβδοσκοπία και τον πνευματιστικό πίνακα Ουίτζα, ξέρετε, αυτόν μέσω του οποίου υποτίθεται ότι μπορείς να επικοινωνήσεις με πνεύματα νεκρών, αλλά μην το πάρετε και πολύ τοις μετρητοίς, όπως επίσης καλό είναι να μην παίρνετε και πολύ τοις μετρητοίς ό,τι βλέπετε, ακούτε και διαβάζετε στα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης.
Και κατά τα άλλα, τα μπλογκ είναι αναξιόπιστα...
Ελπίζω κάποια στιγμή να αποσαφηνιστεί όλη αυτή η ιστορία, και να μάθουμε τελικά αν ο γιατρός του είναι διάνοια ή τσαρλατάνος, και και αν όντως ο ασθενής μπορεί να επικοινωνήσει, με αυτόν ή άλλον τρόπο. Φοβάμαι, όμως, ότι αυτό δεν θα το μάθουμε από τα Μ.Μ.Ε....
Δεν έδωσα και μεγάλη σημασία στην είδηση, κι έτσι δεν ασχολήθηκα παραπάνω. Μόνο όταν είδα την αναφορά του James Randi στο γεγονός άρχισα να καταλαβαίνω τι συνέβαινε...
Οι αναφορές που είδα στις περισσότερες, ελληνικές και ξένες, εφημερίδες και ιστοσελίδες, συνοδεύονταν από φωτογραφίες γενικής χρήσης που έδειχναν κρεβάτια νοσοκομείου, χέρια νοσοκόμων, κ.τ.λ.. Στον Guardian, όμως, υπήρχε και μια πολύ αποκαλυπτική φωτογραφία. Κρατήστε την στο νου σας για τα περαιτέρω.
Δεν αμφιβάλλω ότι μπορεί όντως ο εγκέφαλος του ασθενή να λειτουργούσε «σχεδόν κανονικά», σύμφωνα με τα λεγόμενα του γιατρού του, ο οποίος το βρήκε αυτό κάνοντάς του εξετάσεις με τα τελευταίας τεχνολογίας ιατρικά μηχανήματα. Άλλωστε, υπάρχουν περιπτώσεις ασθενών που ξύπνησαν μετά από κώμα και είπαν πως είχαν επαφή με το περιβάλλον, αλλά δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν.
Δεν αμφιβάλλω, επίσης, ότι μπορεί όντως, όπως είπε η μητέρα του, να κατάφερε κάποια στιγμή να επικοινωνήσει κουνώντας το πόδι του, και επομένως να ήταν σε θέση να απαντήσει σε ερωτήσεις ολικής αγνοίας. (Εδώ βέβαια γεννιέται το ερώτημα προς τι, τότε, οι υπόλοιπες φιοριτούρες...)
Αμφιβάλλω πολύ, όμως, ότι όλες αυτές τις γλαφυρές περιγραφές για το πώς ένιωθε τις αφηγήθηκε ο ίδιος με τη βοήθεια ηλεκτρονικού υπολογιστή, γράφοντας με το δάχτυλο.
Όπως φαίνεται ξεκάθαρα στο βίντεο του αμερικανικού καναλιού MSNBC, όπου παραπέμπει η σελίδα του Ράντι, αλλά και σε άλλο βίντεο στο CNN, ο βέλγος ασθενής δεν γράφει μόνος του — υπάρχει μια νοσοκόμα που του κινεί το δάχτυλο πάνω σε μια οθόνη αφής. Επιπλέον, το μοντάζ του βίντεο και η γωνίες που παίρνει η κάμερα δίνουν τεχνηέντως την εντύπωση ότι ο ασθενής κοιτάζει την οθόνη. Ο Ράντι το αμφισβητεί αυτό, και νομίζω πως έχει δίκιο. Αντιθέτως, η νοσοκόμα βλέπει κατευθείαν την οθόνη...
Τι έχουμε εδώ, λοιπόν; Μάλλον πρόκειται για τη λεγόμενη Ευοδωτική ή Βοηθούμενη Επικοινωνία, η οποία είναι μια ψευδοεπιστημονική «εναλλακτική θεραπεία» που στηρίζεται στο διαβόητο ιδεοκινητικό φαινόμενο (και στα αγγλικά εδώ) — που βρίσκεται επίσης πίσω από τη ραβδοσκοπία και τον πνευματιστικό πίνακα Ουίτζα, ξέρετε, αυτόν μέσω του οποίου υποτίθεται ότι μπορείς να επικοινωνήσεις με πνεύματα νεκρών, αλλά μην το πάρετε και πολύ τοις μετρητοίς, όπως επίσης καλό είναι να μην παίρνετε και πολύ τοις μετρητοίς ό,τι βλέπετε, ακούτε και διαβάζετε στα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης.
Και κατά τα άλλα, τα μπλογκ είναι αναξιόπιστα...
Ελπίζω κάποια στιγμή να αποσαφηνιστεί όλη αυτή η ιστορία, και να μάθουμε τελικά αν ο γιατρός του είναι διάνοια ή τσαρλατάνος, και και αν όντως ο ασθενής μπορεί να επικοινωνήσει, με αυτόν ή άλλον τρόπο. Φοβάμαι, όμως, ότι αυτό δεν θα το μάθουμε από τα Μ.Μ.Ε....
23.11.09
(Ε' Ι.Π.Μ.) 4. Christina Rossetti – Remember
Το πλοίο της Ε΄ Ιστοσυνάντηση Ποιητικής Μετάφρασης συνεχίζει το ταξίδι του...
4. Christina Rossetti (1830-1894) – Remember (1862)
Remember me when I am gone away,
Gone far away into the silent land;
When you can no more hold me by the hand,
Nor I half turn to go yet turning stay.
Remember me when no more, day by day,
You tell me of our future that you planned:
Only remember me; you understand
It will be late to counsel then or pray.
Yet if you should forget me for a while
And afterwards remember, do not grieve:
For if the darkness and corruption leave
A vestige of the thoughts that once I had,
Better by far you should forget and smile
Than that you should remember and be sad.
____________________________
Να με θυμάσαι όταν θα είμαι μακριά
Σαν θά'μαι μακριά σε γη σιωπής·
Όταν το χέρι μου να κρατάς δε θα μπορείς
Σαν τότε που έκανα να φύγω, μα γυρνούσα.
Να με θυμάσαι όταν, μέρα με τη μέρα,
τα σχέδιά σου για το μέλλον δε θα λες
Να με θυμάσαι μοναχά· καταλαβαίνεις,
πως θα'ν'αργά για προσευχές και συμβουλές.
Μα και για λίγο άμα συμβεί να με ξεχάσεις
Κι έπειτα με θυμηθείς, ο θρήνος μη σε ζώσει·
Κι απ΄το σκοτάδι και τη σήψη άμα γλυτώσει
Έστω και μία από τις σκέψεις τις παλιές
Να ξεχαστεί καλύτερα αν είναι να γελάσεις,
Παρά να τη θυμάσαι και να κλαις.
Μετάφραση: EvanT
____________________________
Να με θυμάσαι σαν θά ‘μαι μακριά,
μακριά μέσα στη χώρα της σιωπής·
Σαν πια το χέρι δε θα μου κρατείς,
Κι εγώ δεν θα γυρνώ μισή καρδιά.
Να με θυμάσαι σαν κάθε βραδιά
Το αύριό μας πια δεν θα νοείς:
Μόνο να με θυμάσαι· σαν θα ζεις
Στο πέρας ορμήνιας και προσευχής.
Αν όμως κάπου-κάπου με ξεχνάς
Κι ύστερα με θυμάσαι, μην πενθείς:
Στο σκότος μες και τη φθορά αν βρεις
νύξεις της σκέψης μου αλλοτινές,
να τις ξεχνάς και να χαμογελάς
παρά να τις θυμάσαι και να κλαις.
Μετάφραση: synas
____________________________
Θυμήσου με σαν θα ’μαι μακριά σου,
Μακριά μέσα στη χώρα της σιωπής·
Όπου να με κρατάς δεν θα μπορείς,
Ούτε κι εγώ να μπω στην αγκαλιά σου.
Θυμήσου με σαν πια δεν θα μου λες
Τα σχέδια για το μέλλον που υφαίνεις
Απλά θυμήσου με· καταλαβαίνεις
Πως θα ’ναι τότε αργά για προσευχές.
Μα κι αν θα με ξεχάσεις μια φορά
Κι ύστερα θυμηθείς, μη νιώσεις τύψη:
Αν μες από το σκότος και τη σήψη
Γλιτώσουν λίγες σκέψεις μου για σένα
Κάλλιο να με ξεχνάς μες στη χαρά
Παρά να με θυμάσαι λυπημένα.
Μετάφραση: cyrus
4. Christina Rossetti (1830-1894) – Remember (1862)
Remember me when I am gone away,
Gone far away into the silent land;
When you can no more hold me by the hand,
Nor I half turn to go yet turning stay.
Remember me when no more, day by day,
You tell me of our future that you planned:
Only remember me; you understand
It will be late to counsel then or pray.
Yet if you should forget me for a while
And afterwards remember, do not grieve:
For if the darkness and corruption leave
A vestige of the thoughts that once I had,
Better by far you should forget and smile
Than that you should remember and be sad.
____________________________
Να με θυμάσαι όταν θα είμαι μακριά
Σαν θά'μαι μακριά σε γη σιωπής·
Όταν το χέρι μου να κρατάς δε θα μπορείς
Σαν τότε που έκανα να φύγω, μα γυρνούσα.
Να με θυμάσαι όταν, μέρα με τη μέρα,
τα σχέδιά σου για το μέλλον δε θα λες
Να με θυμάσαι μοναχά· καταλαβαίνεις,
πως θα'ν'αργά για προσευχές και συμβουλές.
Μα και για λίγο άμα συμβεί να με ξεχάσεις
Κι έπειτα με θυμηθείς, ο θρήνος μη σε ζώσει·
Κι απ΄το σκοτάδι και τη σήψη άμα γλυτώσει
Έστω και μία από τις σκέψεις τις παλιές
Να ξεχαστεί καλύτερα αν είναι να γελάσεις,
Παρά να τη θυμάσαι και να κλαις.
Μετάφραση: EvanT
____________________________
Να με θυμάσαι σαν θά ‘μαι μακριά,
μακριά μέσα στη χώρα της σιωπής·
Σαν πια το χέρι δε θα μου κρατείς,
Κι εγώ δεν θα γυρνώ μισή καρδιά.
Να με θυμάσαι σαν κάθε βραδιά
Το αύριό μας πια δεν θα νοείς:
Μόνο να με θυμάσαι· σαν θα ζεις
Στο πέρας ορμήνιας και προσευχής.
Αν όμως κάπου-κάπου με ξεχνάς
Κι ύστερα με θυμάσαι, μην πενθείς:
Στο σκότος μες και τη φθορά αν βρεις
νύξεις της σκέψης μου αλλοτινές,
να τις ξεχνάς και να χαμογελάς
παρά να τις θυμάσαι και να κλαις.
Μετάφραση: synas
____________________________
Θυμήσου με σαν θα ’μαι μακριά σου,
Μακριά μέσα στη χώρα της σιωπής·
Όπου να με κρατάς δεν θα μπορείς,
Ούτε κι εγώ να μπω στην αγκαλιά σου.
Θυμήσου με σαν πια δεν θα μου λες
Τα σχέδια για το μέλλον που υφαίνεις
Απλά θυμήσου με· καταλαβαίνεις
Πως θα ’ναι τότε αργά για προσευχές.
Μα κι αν θα με ξεχάσεις μια φορά
Κι ύστερα θυμηθείς, μη νιώσεις τύψη:
Αν μες από το σκότος και τη σήψη
Γλιτώσουν λίγες σκέψεις μου για σένα
Κάλλιο να με ξεχνάς μες στη χαρά
Παρά να με θυμάσαι λυπημένα.
Μετάφραση: cyrus
19.11.09
Ελληνοκεντρική τρομοκρατία
Απόψε έπεσα τυχαία πάνω σε κάποιο ιστολόγιο του λεγόμενου «ελληνοκεντρικού χώρου», όπου είδα σε βίντεο τον βουλευτή του ΛΑ.Ο.Σ. κ. Βελόπουλο να λέει φοβερά πράγματα: ότι στις Η.Π.Α. ετοιμάζουν να περάσουν νόμο με τον οποίο «όλοι οι μικροί αγρότες και οι παραγωγοί βιολογικών προϊόντων πρέπει να λάβουν άδεια για να παράγουν», ότι «περνώντας ο νόμος θα απαγορεύει σε όποιον έχει κήπο στην αυλή του σπιτιού του να εκτρέφει για ιδιωτική χρήση ζώα και να καλλιεργεί λαχανικά», ότι πίσω από όλα αυτά (και από την Πράσινη Ανάπτυξη) κρύβεται «η Monsanto, η εταιρία που παράγει τα μεταλλαγμένα» και ότι «μας οδηγούν στα υβρίδια», και ότι γι’ αυτό «πρέπει να ξεκινήσουμε από το Α και να μάθουμε τη γλώσσα μας με μαθήματα αρχαίων ελληνικών άνευ διδασκάλου»...
Πέρα από την αστεία τελευταία φράση, με την οποία δεν θα ασχοληθώ (τα έχουν πει οι γλωσσολόγοι του διαδικτύου), όλα τα υπόλοιπα μου φάνηκαν κάπως υπερβολικά· και, επειδή οι πολιτευτές του συγκεκριμένου χώρου έχουν μακρά παράδοση στη διασπορά ψευδών ειδήσεων, έριξα μια ματιά στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο, το οποίο μπορείτε να δείτε εδώ. Μέσα του δεν θα βρείτε καμία απολύτως αναφορά σε όλα αυτά που ξεστόμισε ο έλλην βουλευτής (να τον χαίρονται όσοι τον ψήφισαν), τα οποία είναι απλώς η αυθαίρετη ερμηνεία που έδωσαν στο κείμενο του νόμου κάποιοι παρανοϊκοί αμερικανοί συνωμοσιολόγοι (ναι, ανθεί κι εκεί το είδος) και που κυκλοφορεί εδώ και πολλούς μήνες μέσω e-mail.
Έκπληκτος (καλά, όχι και τόσο...) συνέχισα το ψάξιμο, και βρήκα ότι αυτές οι αστειότητες είχαν καταρριφθεί και από το περίφημο snopes.com.
Συγκεκριμένα, και αντίθετα με τα όσα έκρινε σκόπιμο να αναπαράγει άκριτα ο κ. Βελόπουλος, η συντάκτρια του νομοσχεδίου, η βουλευτίνα Ρόζα Ντελάουρο, δεν εργάζεται στην Μονσάντο, ο Στάνλεϊ Γκρίνμπεργκ που αναφέρεται δεν είναι βουλευτής αλλά πρόεδρος εταιρίας δημοσκοπήσεων, και ούτε αυτός εργάζεται στην Μονσάντο, και το νομοσχέδιο δεν κάνει καμία αναφορά στα λεγόμενα βιολογικά ή οργανικά προϊόντα, ούτε στο τι κάνει ο καθένας στην αυλή του σπιτιού του, ούτε στη χρήση γενετικά τροποποιημένων σπόρων. Η κυρία Ντελάουρο, μάλιστα, έχει αναρτήσει και ένα pdf στη σελίδα της, με το οποίο αντικρούει τέτοιους αστήριχτους ισχυρισμούς.
Δυστυχώς, το πρόβλημα με τους συγκεκριμένους πολιτικούς άνδρες είναι γενικότερο. Ιδιαίτερα ο κ. Βελόπουλος, μέσω της εκπομπής που είχε στο κανάλι του αρχηγού του (στην οποία τώρα εμφανίζεται σαν guest), έχει διασπείρει πάρα πολλά ψεύδη — θυμάμαι πρόχειρα τους μύθους για κάποιο χειρόγραφο του Αριστοτέλη που δήθεν ανακαλύφθηκε πρόσφατα και που περιείχε, λέει, την περίφημη εξίσωση του Αϊνστάιν, τις ανοησίες του λερναίου κειμένου περί νοηματικής γλώσσας, και τις γελοιότητες σχετικά με την επιλογή της αρχαίας ελληνικής ως γλώσσας των «υπολογιστών του μέλλοντος».
Ο σκοπός τους, φυσικά, είναι η τρομοκράτηση του τηλεθεατή / ακροατή / αναγνώστη με ψευδείς ειδήσεις οι οποίες αποτελούν τη σαθρή βάση μιας ουσιαστικά αβάσιμης επιχειρηματολογίας η οποία με τη σειρά της προσπαθεί να κρύψει το απύθμενο κενό της λαϊκίστικης πολιτικής τους σκέψης.
Είναι καιρός να πάψουμε να ανεχόμαστε ή να παίρνουμε στην πλάκα τέτοια φαινόμενα. Ελληνοκεντρικέ άνθρωπε, λες ότι αγαπάς την Ελλάδα; Απόδειξέ το: δήλωσε την αγάπη σου χωρίς να καταφεύγεις σε συνωμοσιολογικά ψεύδη και κούφιους εθνικισμούς.
Και, κυρίως, φύγε επιτέλους από την παραδοσιακή λογική τού «πίστευε και μη ερεύνα». Το διαδίκτυο είναι σπουδαίο εργαλείο. Ψάξε. Χωρίς ιδεοληψίες. Δεν θέλει κόπο, αλλά θέλει τρόπο...
Πέρα από την αστεία τελευταία φράση, με την οποία δεν θα ασχοληθώ (τα έχουν πει οι γλωσσολόγοι του διαδικτύου), όλα τα υπόλοιπα μου φάνηκαν κάπως υπερβολικά· και, επειδή οι πολιτευτές του συγκεκριμένου χώρου έχουν μακρά παράδοση στη διασπορά ψευδών ειδήσεων, έριξα μια ματιά στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο, το οποίο μπορείτε να δείτε εδώ. Μέσα του δεν θα βρείτε καμία απολύτως αναφορά σε όλα αυτά που ξεστόμισε ο έλλην βουλευτής (να τον χαίρονται όσοι τον ψήφισαν), τα οποία είναι απλώς η αυθαίρετη ερμηνεία που έδωσαν στο κείμενο του νόμου κάποιοι παρανοϊκοί αμερικανοί συνωμοσιολόγοι (ναι, ανθεί κι εκεί το είδος) και που κυκλοφορεί εδώ και πολλούς μήνες μέσω e-mail.
Έκπληκτος (καλά, όχι και τόσο...) συνέχισα το ψάξιμο, και βρήκα ότι αυτές οι αστειότητες είχαν καταρριφθεί και από το περίφημο snopes.com.
Συγκεκριμένα, και αντίθετα με τα όσα έκρινε σκόπιμο να αναπαράγει άκριτα ο κ. Βελόπουλος, η συντάκτρια του νομοσχεδίου, η βουλευτίνα Ρόζα Ντελάουρο, δεν εργάζεται στην Μονσάντο, ο Στάνλεϊ Γκρίνμπεργκ που αναφέρεται δεν είναι βουλευτής αλλά πρόεδρος εταιρίας δημοσκοπήσεων, και ούτε αυτός εργάζεται στην Μονσάντο, και το νομοσχέδιο δεν κάνει καμία αναφορά στα λεγόμενα βιολογικά ή οργανικά προϊόντα, ούτε στο τι κάνει ο καθένας στην αυλή του σπιτιού του, ούτε στη χρήση γενετικά τροποποιημένων σπόρων. Η κυρία Ντελάουρο, μάλιστα, έχει αναρτήσει και ένα pdf στη σελίδα της, με το οποίο αντικρούει τέτοιους αστήριχτους ισχυρισμούς.
Δυστυχώς, το πρόβλημα με τους συγκεκριμένους πολιτικούς άνδρες είναι γενικότερο. Ιδιαίτερα ο κ. Βελόπουλος, μέσω της εκπομπής που είχε στο κανάλι του αρχηγού του (στην οποία τώρα εμφανίζεται σαν guest), έχει διασπείρει πάρα πολλά ψεύδη — θυμάμαι πρόχειρα τους μύθους για κάποιο χειρόγραφο του Αριστοτέλη που δήθεν ανακαλύφθηκε πρόσφατα και που περιείχε, λέει, την περίφημη εξίσωση του Αϊνστάιν, τις ανοησίες του λερναίου κειμένου περί νοηματικής γλώσσας, και τις γελοιότητες σχετικά με την επιλογή της αρχαίας ελληνικής ως γλώσσας των «υπολογιστών του μέλλοντος».
Ο σκοπός τους, φυσικά, είναι η τρομοκράτηση του τηλεθεατή / ακροατή / αναγνώστη με ψευδείς ειδήσεις οι οποίες αποτελούν τη σαθρή βάση μιας ουσιαστικά αβάσιμης επιχειρηματολογίας η οποία με τη σειρά της προσπαθεί να κρύψει το απύθμενο κενό της λαϊκίστικης πολιτικής τους σκέψης.
Είναι καιρός να πάψουμε να ανεχόμαστε ή να παίρνουμε στην πλάκα τέτοια φαινόμενα. Ελληνοκεντρικέ άνθρωπε, λες ότι αγαπάς την Ελλάδα; Απόδειξέ το: δήλωσε την αγάπη σου χωρίς να καταφεύγεις σε συνωμοσιολογικά ψεύδη και κούφιους εθνικισμούς.
Και, κυρίως, φύγε επιτέλους από την παραδοσιακή λογική τού «πίστευε και μη ερεύνα». Το διαδίκτυο είναι σπουδαίο εργαλείο. Ψάξε. Χωρίς ιδεοληψίες. Δεν θέλει κόπο, αλλά θέλει τρόπο...
18.11.09
Τα τραγούδια χαθήκαν (και ξαναβρεθήκαν!)
Θα μπορούσε να είναι ο ποιητικός τίτλος ενός ποιητικού κειμένου που θα θρηνούσε ποιητικά την τραγική εικόνα του σημερινού ελληνικού τραγουδιού.
Τα πράγματα, όμως, είναι πολύ πιο πεζά...
Όποτε ήθελα να βάλω τραγούδια εδώ στο μπλογκ, τα ανέβαζα σε μια δωρεάν υπηρεσία online αποθήκευσης αρχείων, ονόματι fileden. Η υπηρεσία αυτή, λοιπόν, θεώρησε σωστό να διαγράψει απροειδοποίητα όλα τα αρχεία που είχα ανεβάσει εκεί. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν πλέον αρκετές αναρτήσεις στο Gravity & the Wind που πλέον έχουν μείνει ουσιαστικά μισές.
Αρχικά μου δημιουργήθηκε η διάθεση να γκρινιάξω -- δεν θα το κάνω, όμως. Θέλω απλώς να ζητήσω συγγνώμη από τους αναγνώστες που μπορεί να βρεθούν στη δυσάρεστη θέση να μπουν σε κάποιο από εκείνα τα ποστ, να πατήσουν το play για να ακούσουν μια από τις μουσικές επιλογές μας και να περιμένουν μάταια να ακουστεί κάτι από τα ηχεία τους.
Αυτά, και καλά να είμαστε.
UPDATE: Δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη, αλλά τα αρχεία επανήλθαν. Ίσως έπεσα πάνω σε κάποια αναβάθμιση. Τώρα όλα είναι εκεί, πάντως.
Τα πράγματα, όμως, είναι πολύ πιο πεζά...
Όποτε ήθελα να βάλω τραγούδια εδώ στο μπλογκ, τα ανέβαζα σε μια δωρεάν υπηρεσία online αποθήκευσης αρχείων, ονόματι fileden. Η υπηρεσία αυτή, λοιπόν, θεώρησε σωστό να διαγράψει απροειδοποίητα όλα τα αρχεία που είχα ανεβάσει εκεί. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν πλέον αρκετές αναρτήσεις στο Gravity & the Wind που πλέον έχουν μείνει ουσιαστικά μισές.
Αρχικά μου δημιουργήθηκε η διάθεση να γκρινιάξω -- δεν θα το κάνω, όμως. Θέλω απλώς να ζητήσω συγγνώμη από τους αναγνώστες που μπορεί να βρεθούν στη δυσάρεστη θέση να μπουν σε κάποιο από εκείνα τα ποστ, να πατήσουν το play για να ακούσουν μια από τις μουσικές επιλογές μας και να περιμένουν μάταια να ακουστεί κάτι από τα ηχεία τους.
Αυτά, και καλά να είμαστε.
UPDATE: Δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη, αλλά τα αρχεία επανήλθαν. Ίσως έπεσα πάνω σε κάποια αναβάθμιση. Τώρα όλα είναι εκεί, πάντως.
15.11.09
Άλλη μια υπενθύμιση
Καιρός να επιστρέψουμε στην Ε' Ιστοσυνάντηση Ποιητικής Μετάφρασης και να την ολοκληρώσουμε. Την άλλη Δευτέρα, στις 23 Νοεμβρίου, θα ασχοληθούμε με το ποίημα της Κριστίνα Ροσέτι, και στις 30 του μήνα με το ποίημα του Τόμας Μουρ. Όπως πάντα, περιμένω τις μεταφραστικές συμμετοχές σας στη διεύθυνση e-mail που θα βρείτε στο προφίλ μου.
8.11.09
Μια αισιόδοξη οπτική
Μια που στο προηγούμενο ποστ αναφέρθηκα στο ίδρυμα του Τζέιμς Ράντι, σας δίνω εδώ μεταφρασμένο ένα κείμενο που είδα εκεί, γραμμένο από τον Jeff Wagg. Το πρωτότυπο μπορείτε να το βρείτε στο JREF.
____________________________________________
Γιατί θα νικήσουμε
Σε μια πρόσφατη συνέντευξη σε εφημερίδα, ο δημοσιογράφος μού έκανε μια ερώτηση που ακούω συχνά: «Νιώθετε ότι χάνετε τη μάχη; Ότι οι άνθρωποι όλο και περισσότερο απομακρύνονται από την επιστήμη και ενστερνίζονται την αντιεπιστημονική σκέψη;» Και απάντησα, όπως κάνω πάντοτε: «Όχι».
Παρότι είναι αλήθεια πως το κίνημα κατά των εμβολίων μπορεί τελικά να αποκτήσει τέτοια διάδοση ώστε να βλάψει την κοινωνία, και πως ο αποκαλούμενος «Ευφυής Σχεδιασμός» μπορεί τελικά να πετύχει να μπει στα σχολικά βιβλία, εμείς διατηρούμε ένα πλεονέκτημα που εκείνοι δεν θα έχουν ποτέ.
Πριν πω, όμως, ποιο είναι αυτό, πρέπει να ορίσω το «εμείς» και το «εκείνοι».
Εμείς, φυσικά, είμαστε οι σκεπτικιστές. Αλλά όχι μόνο αυτό· είμαστε αυτοί που θέλουν να πιστεύουν ό,τι είναι πραγματικό. Είμαστε αναζητητές της αλήθειας, εξερευνητές, και συχνά σφάλλουμε. Δεν θα έχουμε ποτέ όλες τις απαντήσεις, αλλά εκείνες που έχουμε θα ταιριάζουν με τον καλύτερο τρόπο στα διαθέσιμα δεδομένα. Όταν εμφανιστούν νέα δεδομένα, θα εγκαταλείψουμε την πίστη μας για μια νέα πίστη.
Εκείνοι είναι οι πιστοί. Είναι αυτοί που θέλουν να πιστεύουν ό,τι πιστεύουν, για διάφορους λόγους. Έχουν όλες τις απαντήσεις, ή τουλάχιστον τις περισσότερες. Όταν εμφανιστούν νέα, αντίθετα, δεδομένα, θα τα προσαρμόσουν με το ζόρι στις αντιλήψεις τους, θα τα απαξιώσουν, ή θα τα απορρίψουν.
Και ο λόγος για τον οποίο θα νικήσουμε εμείς είναι ο εξής: αν πάρει κανείς ολόκληρη τη συσσωρευμένη επιστημονική γνώση και τη σβήσει από το συλλογικό μας νου, ας πούμε μέσω κάποιας πολυετούς πολιτιστικής επανάστασης, ή κάποιας κοινωνικής κατάρρευσης, τα δεδομένα θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Μπορεί να ξεχαστούν, αλλά πάντα θα είναι δυνατόν να ανακαλυφθούν εκ νέου από κάποιον άνθρωπο με ανεπτυγμένη περιέργεια που θα παρατηρήσει κάτι και θα σκεφτεί: «Χμ, αναρωτιέμαι πώς να λειτουργεί αυτό». Η αλήθεια (δηλαδή η πραγματικότητα) δεν μπορεί να χαθεί. Ενώ η άποψη ότι το νερό έχει μνήμη μπορεί να χαθεί, και να μην εμφανιστεί ποτέ ξανά.
Τι θα συνιστούσε, όμως, νίκη σ’ αυτή την φαινομενικά αιώνια διαμάχη; Εδώ που τα λέμε, δεν υπάρχει νίκη. Αν επικρατήσουμε εμείς, τότε εμείς κι εκείνοι θα καταλήξουμε να πιστεύουμε τα ίδια ακριβώς πράγματα. Κατά περίεργο τρόπο, αυτός είναι και ο δικός τους στόχος. Η μεγάλη διαφορά μεταξύ μας είναι ότι εμείς είμαστε διατεθειμένοι να αλλάξουμε, ενώ εκείνοι όχι. Και αν έχουν δίκιο εκείνοι, κάποια στιγμή εμείς θα υιοθετήσουμε τις θέσεις τους παραμένοντας ταυτόχρονα πιστοί στα ιδανικά μας. Αν σφάλλουν, όμως, οι ιδέες τους κάποτε θα μαραζώσουν και θα χαθούν.
Οι πιστοί και οι σκεπτικιστές μπορεί μια μέρα να καταλήξουν στα ίδια συμπεράσματα, οπότε και οι δυο πλευρές θα υποστηρίζουν πως νίκησαν. Αυτή θα ήταν μια υπέροχη μέρα. Και, εφόσον οι σκεπτικιστές έχουν παραμείνει πιστοί στις αρχές τους, που λένε ότι πάντοτε αλλάζουμε τις αντιλήψεις μας βασιζόμενοι στα δεδομένα, τότε όντως θα έχουμε νικήσει όλοι.
Στο μεταξύ, θα βρισκόμαστε πάντοτε στα χαρακώματα για να πληροφορήσουμε τον κόσμο για την τρομερή αξία των εμβολίων, για τους κινδύνους της ομοιοπαθητικής, και για τους απατεώνες που ισχυρίζονται πως διαθέτουν «ψυχικές» δυνάμεις. Σε ό,τι αφορά εσάς, τους πιστούς, η δουλειά που έχετε να κάνετε είναι πολύ απλή: Δείξτε μας τα δεδομένα σας. Αν όντως τα έχετε, τότε ευχαρίστως να βρεθούμε στη μέση και να σφίξουμε τα χέρια.
____________________________________________
Γιατί θα νικήσουμε
Σε μια πρόσφατη συνέντευξη σε εφημερίδα, ο δημοσιογράφος μού έκανε μια ερώτηση που ακούω συχνά: «Νιώθετε ότι χάνετε τη μάχη; Ότι οι άνθρωποι όλο και περισσότερο απομακρύνονται από την επιστήμη και ενστερνίζονται την αντιεπιστημονική σκέψη;» Και απάντησα, όπως κάνω πάντοτε: «Όχι».
Παρότι είναι αλήθεια πως το κίνημα κατά των εμβολίων μπορεί τελικά να αποκτήσει τέτοια διάδοση ώστε να βλάψει την κοινωνία, και πως ο αποκαλούμενος «Ευφυής Σχεδιασμός» μπορεί τελικά να πετύχει να μπει στα σχολικά βιβλία, εμείς διατηρούμε ένα πλεονέκτημα που εκείνοι δεν θα έχουν ποτέ.
Πριν πω, όμως, ποιο είναι αυτό, πρέπει να ορίσω το «εμείς» και το «εκείνοι».
Εμείς, φυσικά, είμαστε οι σκεπτικιστές. Αλλά όχι μόνο αυτό· είμαστε αυτοί που θέλουν να πιστεύουν ό,τι είναι πραγματικό. Είμαστε αναζητητές της αλήθειας, εξερευνητές, και συχνά σφάλλουμε. Δεν θα έχουμε ποτέ όλες τις απαντήσεις, αλλά εκείνες που έχουμε θα ταιριάζουν με τον καλύτερο τρόπο στα διαθέσιμα δεδομένα. Όταν εμφανιστούν νέα δεδομένα, θα εγκαταλείψουμε την πίστη μας για μια νέα πίστη.
Εκείνοι είναι οι πιστοί. Είναι αυτοί που θέλουν να πιστεύουν ό,τι πιστεύουν, για διάφορους λόγους. Έχουν όλες τις απαντήσεις, ή τουλάχιστον τις περισσότερες. Όταν εμφανιστούν νέα, αντίθετα, δεδομένα, θα τα προσαρμόσουν με το ζόρι στις αντιλήψεις τους, θα τα απαξιώσουν, ή θα τα απορρίψουν.
Και ο λόγος για τον οποίο θα νικήσουμε εμείς είναι ο εξής: αν πάρει κανείς ολόκληρη τη συσσωρευμένη επιστημονική γνώση και τη σβήσει από το συλλογικό μας νου, ας πούμε μέσω κάποιας πολυετούς πολιτιστικής επανάστασης, ή κάποιας κοινωνικής κατάρρευσης, τα δεδομένα θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Μπορεί να ξεχαστούν, αλλά πάντα θα είναι δυνατόν να ανακαλυφθούν εκ νέου από κάποιον άνθρωπο με ανεπτυγμένη περιέργεια που θα παρατηρήσει κάτι και θα σκεφτεί: «Χμ, αναρωτιέμαι πώς να λειτουργεί αυτό». Η αλήθεια (δηλαδή η πραγματικότητα) δεν μπορεί να χαθεί. Ενώ η άποψη ότι το νερό έχει μνήμη μπορεί να χαθεί, και να μην εμφανιστεί ποτέ ξανά.
Τι θα συνιστούσε, όμως, νίκη σ’ αυτή την φαινομενικά αιώνια διαμάχη; Εδώ που τα λέμε, δεν υπάρχει νίκη. Αν επικρατήσουμε εμείς, τότε εμείς κι εκείνοι θα καταλήξουμε να πιστεύουμε τα ίδια ακριβώς πράγματα. Κατά περίεργο τρόπο, αυτός είναι και ο δικός τους στόχος. Η μεγάλη διαφορά μεταξύ μας είναι ότι εμείς είμαστε διατεθειμένοι να αλλάξουμε, ενώ εκείνοι όχι. Και αν έχουν δίκιο εκείνοι, κάποια στιγμή εμείς θα υιοθετήσουμε τις θέσεις τους παραμένοντας ταυτόχρονα πιστοί στα ιδανικά μας. Αν σφάλλουν, όμως, οι ιδέες τους κάποτε θα μαραζώσουν και θα χαθούν.
Οι πιστοί και οι σκεπτικιστές μπορεί μια μέρα να καταλήξουν στα ίδια συμπεράσματα, οπότε και οι δυο πλευρές θα υποστηρίζουν πως νίκησαν. Αυτή θα ήταν μια υπέροχη μέρα. Και, εφόσον οι σκεπτικιστές έχουν παραμείνει πιστοί στις αρχές τους, που λένε ότι πάντοτε αλλάζουμε τις αντιλήψεις μας βασιζόμενοι στα δεδομένα, τότε όντως θα έχουμε νικήσει όλοι.
Στο μεταξύ, θα βρισκόμαστε πάντοτε στα χαρακώματα για να πληροφορήσουμε τον κόσμο για την τρομερή αξία των εμβολίων, για τους κινδύνους της ομοιοπαθητικής, και για τους απατεώνες που ισχυρίζονται πως διαθέτουν «ψυχικές» δυνάμεις. Σε ό,τι αφορά εσάς, τους πιστούς, η δουλειά που έχετε να κάνετε είναι πολύ απλή: Δείξτε μας τα δεδομένα σας. Αν όντως τα έχετε, τότε ευχαρίστως να βρεθούμε στη μέση και να σφίξουμε τα χέρια.
2.11.09
Γιούρι, ο καλός μάγος που έγινε κακός (παραμύθι)
[Στο κείμενο θα συναντήσετε πολλές φορές τη λέξη «μάγος». Έχετε υπόψη ότι τη χρησιμοποιώ αντί του «ταχυδακτυλουργός» — ή «mentalist», που είναι και της μόδας — καθότι μαγεία (με την κυριολεκτική έννοια του όρου) δεν υπάρχει. Οι λεγόμενοι «μάγοι» είναι όλοι τους είτε ταχυδακτυλουργοί είτε τσαρλατάνοι.]
___________________________________
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας καλός μάγος, που τον έλεγαν Γιούρι Γκέλερ. Ο Γιούρι έκανε τα μαγικά του κόλπα, λύγιζε κουτάλια, έκανε χαλασμένα ρολόγια να παίρνουν μπρος, έβρισκε τι υπήρχε μέσα σε φακέλους, το κοινό θαύμαζε, και ήταν όλα μια χαρά. Ώσπου μια μέρα είδε ότι το χρήμα αλλού βρισκόταν, κι έτσι άρχισε να ισχυρίζεται ότι αυτά που έκανε δεν ήταν ταχυδακτυλουργικά (ή άλλου τύπου) κόλπα, αλλά κατορθώματα των ισχυρών του πνευματικών δυνάμεων. Ήταν μια πολύ έξυπνη κίνηση εκ μέρους του, γιατί η μεταφυσική πουλάει τρελά, καθώς οι άνθρωποι δεν έχουν καταφέρει να απαλλαγούν από την κατάρα της δεισιδαιμονίας. Έτσι, ο Γιούρι έγινε κακός μάγος, και απέκτησε παγκόσμια φήμη. Έγινε αντικείμενο ερευνών, γράφτηκαν βιβλία γι’ αυτόν, προβλήθηκαν εκπομπές, και όλοι τον χειροκροτούσαν.
Οι άλλοι μάγοι, βέβαια, δεν είδαν με καλό μάτι αυτή την κίνηση του Γιούρι. Θεωρούσαν (και σωστά) πως είναι ανήθικο να λες τόσο χοντροκομμένα ψέματα για να κερδίσεις λίγα (ή πολλά) χρήματα παραπάνω. Έτσι, βγήκαν και τον κατακεραύνωσαν, με κορυφαίο τον Εκπληκτικό Ράντι, ο οποίος έβγαλε και βιβλίο ειδικά για να ξεσκεπάσει την απάτη του Γιούρι. Ο Ράντι έδινε παραστάσεις στις οποίες έκανε τα ίδια κόλπα που έκανε και ο Γιούρι, και μετά εξηγούσε πως όλα αυτά τα κατάφερνε με κόλπα, και όχι με δήθεν πνευματικές δυνάμεις.
Για λίγο καιρό ο Γιούρι έδειχνε να έχει χάσει τη μάχη, αλλά, έξυπνος καθώς ήταν, κατάφερε και πάλι να ξαναμπεί στο παιχνίδι, εμφανιζόμενος σε γελοίες εκπομπές δευτεροκλασάτων τηλεοπτικών καναλιών σε σχεδόν τριτοκοσμικές χώρες. Παράλληλα, έβγαζε τρελά λεφτά ως σύμβουλος επιχειρήσεων με ηλίθια αφεντικά και ως προσωπικός σύμβουλος που καθοδηγούσε σε θέματα υγείας και ψυχολογίας διάφορους αφελείς με χοντρά πορτοφόλια.
Έτσι, ο Γιούρι απέκτησε και έναν κυνισμό που τον βοήθησε να ξεπεράσει τις όποιες αναστολές θα μπορούσε να έχει σχετικά με το γεγονός ότι εξαπατούσε τόσον κόσμο, κι έφτασε να ευχαριστεί τους σκεπτικιστές που τον πολεμούσαν γιατί του έδιναν, λέει, δωρεάν προβολή, καθότι «δεν υπάρχει καλή και κακή δημοσιότητα», κατά τη γνωστή ρήση. Στην πραγματικότητα, μάλλον θα έπρεπε να ευχαριστεί τους τηλεπαρουσιαστές τύπου Όπρα και Χαρδαβέλλα που έχουν καταπιεί αμάσητο το παραμύθι περί ψυχικών δυνάμεων και το πλασάρουν (με το αζημίωτο, φυσικά) σε ένα αδηφάγο κοινό που δεν χορταίνει τη βλακεία με τίποτε. Οι σκεπτικιστές μάγοι όπως ο Ράντι δεν έχουν σκοπό να κάνουν τους πονηρούς μάγους όπως ο Γιούρι να πεθάνουν στην ψάθα — ο σκοπός τους είναι να προφυλάξουν το κοινό από τα αρπακτικά και να υπερασπιστούν έννοιες (όπως η εντιμότητα) που τα εν λόγω αρπακτικά τις έχουν διαγράψει από το λεξιλόγιό τους.
Στα πλαίσια αυτά, το 1996 ο μάγος Ράντι έφτιαξε το JREF (Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Τζέιμς Ράντι), μια μη-κερδοσκοπική οργάνωση που έχει σκοπό να προωθήσει την κριτική σκέψη και να διαδώσει αξιόπιστες πληροφορίες σχετικά με τις ευρέως διαδεδομένες αντιλήψεις περί παραφυσικών και υπερφυσικών φαινομένων. Υπάρχει και βραβείο ενός εκατομμυρίου δολαρίων για όποιον καταφέρει να αποδείξει κάτω από επιστημονικά και αυστηρά ελεγχόμενες συνθήκες πως κατέχει κάποια από αυτές τις θρυλούμενες «πνευματικές» ή «ψυχικές» δυνάμεις. Πολλοί έχουν προσπαθήσει, και όλοι φυσικά έχουν αποτύχει — και υπάρχουν και κάποιοι που αρνούνται να περάσουν τη δοκιμασία προβάλλοντας διάφορες προφάσεις (εν αμαρτίαις, θα έλεγαν οι παλιοί...).
Μια μέρα, λοιπόν, ο Γιούρι ήρθε και σε μια χώρα που λεγόταν Ελλάδα, όπου κατοικούσαν κάτι περίεργοι τύποι, που λέγονταν Έλληνες. Ένας απ’ αυτούς, ο Χαρδαβέλλας που είπαμε και πιο πάνω, τον εμφάνισε στην εκπομπή του και τον έβαλε να κάνει τα γνωστά μαγικά κόλπα με τα κουτάλια και τα ρολόγια, λέγοντας μάλιστα ότι αν οι τηλεθεατές έβαζαν τα κουτάλια τους πάνω στον τηλεοπτικό τους δέκτη, θα λύγιζαν κι αυτά. Και όντως κάποιοι το έκαναν, και μετά έπαιρναν τηλέφωνο ενθουσιασμένοι (;) και έλεγαν πως ναι, και τα δικά τους κουτάλια λύγισαν κάτω από την τηλε-ενέργεια του Γιούρι, και μερικοί εμφανίστηκαν και στο τηλεοπτικό στούντιο για να τα δείξουν στο πλατύ κοινό. Τώρα, στ’ αλήθεια πίστεψαν πως είχε γίνει κάτι τέτοιο; Ήθελαν να βγουν στο γυαλί να τους δει η οικογένειά τους και ο αλήτης ο γείτονας που όλο τους ζηλεύει; Δεν ξέρω. Ο Γιούρι, πάντως, δεν αρκέστηκε στα παλιά γνωστά κόλπα, και προχώρησε ένα βήμα παραπάνω: είπε ότι θα βοηθούσε ζωντανά εκείνη τη στιγμή όποιον ήθελε να κόψει το κάπνισμα. Έκανε μια κακή θεατρική παράσταση, ότι δήθεν προσπαθούσε να αποκτήσει πρόσβαση στη δύναμη μέσα του που θα τον βοηθούσε να το πετύχει, και μετά δήλωσε πως ναι, έγινε. Και, βέβαια, βρέθηκε και ο τύπος που ήρθε μετά από δέκα λεπτά στο στούντιο και δήλωσε πως, με την ενέργεια που του έστειλε πριν από δέκα λεπτά ο Γιούρι, έκοψε το κάπνισμα...
Λίγες μέρες μετά, σε τριτοκλασάτο τηλεοπτικό κανάλι, μια παρουσιάστρια ονόματι Μιχαλονάκου, την οποία κανείς δεν έπαιρνε στα σοβαρά λόγω τηλεοπτικής προϊστορίας, βγήκε και έκανε αυτό που ο (θεωρούμενος σοβαρός και έγκυρος) Χαρδαβέλλας δεν τόλμησε ποτέ να κάνει: αμφισβήτησε τις δυνάμεις του μάγου Γιούρι, και έφερε στην εκπομπή της δυο επιστήμονες με έναν άλλο μάγο, ο οποίος έκανε όλα τα κόλπα που έκανε ο Γιούρι, και άλλα ακόμη πιο εντυπωσιακά, και εξήγησε ότι δεν υπάρχει καμία μεταφυσική πίσω από όλα αυτά, ότι είναι απλώς κόλπα που εκμεταλλεύονται τους νόμους της φυσικής και της χημείας, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται ο ανθρώπινος νους αυτά που παρατηρεί. Οι υπόλοιποι καλεσμένοι, θιασώτες διαφόρων παρακλαδιών της μεταφυσικής, δεν τον πίστεψαν και θεώρησαν ότι χρησιμοποίησε ψυχικές ή σατανικές δυνάμεις — πράγμα που δυστυχώς δείχνει και το επίπεδο σκέψης μεγάλης μερίδας του πληθυσμού. Ήταν, πάντως, εντυπωσιακό: το να σε κάνει ρεζίλι η Μιχαλονάκου δεν είναι και λίγο...
Μετά από πολύ καιρό μακριά από τους αγαπημένους του Έλληνες, ο Γιούρι επέστρεψε προσφάτως, αυτή τη φορά σε άλλο κανάλι, όπου στήθηκε γύρω του ολόκληρο σόου (που θα έχει πολλές συνέχειες, απ’ ό,τι φαίνεται) στο οποίο λαμβάνουν μέρους διάφοροι διαγωνιζόμενοι μάγοι, μαζί με διάσημους καλεσμένους που τους βοηθάνε στα μαγικά τους κόλπα, με τον Γιούρι στο ρόλο του κριτή. Κι έτσι, αυτό που θα μπορούσε να είναι ένα όμορφο και εντυπωσιακό σόου με μυριάδες μαγικά κόλπα, προϊόντα μόχθου και ατέλειωτων προβών, κατάντησε μια εκπομπή που προωθεί τη μεταφυσική σκέψη και, αντί να γεμίζει το μυαλό του τηλεθεατή με θαυμασμό για τη σκληρή δουλειά και την τεχνική αρτιότητα των μάγων, το γεμίζει με σκατά.
Τι ωραία που θα ήταν να υπάρχει πραγματική μαγεία, τηλεκίνηση, ενόραση, τηλεπάθεια, πνεύματα, δράκοι — σαν να ζεις σε παραμύθι! Ενώ τώρα, τι πεζή που είναι η πραγματικότητα, ε;
Λάθος! (Που λέει κι ο ποιητής.)
Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο συναρπαστική απ’ ό,τι νομίζουν όλοι αυτοί. Απλά δεν είναι πάντοτε ευχάριστη, κι αυτό είναι ίσως ο λόγος που οι άνθρωποι προτιμούν τα παραμύθια, κι ας είναι όλα ψέματα. Με τα παραμύθια, όμως, δεν πρόκειται να κάνουμε καλύτερη την πραγματικότητα. Με τα παραμύθια απλώς δραπετεύουμε. Κι όταν το κάνουμε για λίγο, και μετά επιστρέφουμε, ΟΚ, κανένα πρόβλημα. Όταν, όμως, υιοθετούμε μια ολόκληρη κοσμοαντίληψη αυτού του είδους και την εφαρμόζουμε στη ζωή μας αρνούμενοι πεισματικά την πραγματικότητα, τότε διαιωνίζουμε μια οπτική που μας προσφέρει λίγη πρόσκαιρη και ψεύτικη ψυχική ηρεμία ενώ παράλληλα ζημιώνει ολόκληρη την ανθρωπότητα, καθιστώντας ολοένα και δυσκολότερη τη διάκριση ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό.
Μια διάκριση που είναι απολύτως απαραίτητη για την πνευματική υγεία και την ανθρώπινη εξέλιξη.
__________________________________________
Υ.Γ.: Ιδού και δυο λινκ προς σχετικά βίντεο, ευγενική προσφορά της toomanytribbles:
Πρώτο μέρος
Δεύτερο μέρος
Η φωτογραφία που προστέθηκε είναι από το άρθρο της Wikipedia όπου παραπέμπω πιο πάνω, και απεικονίζει πηρούνι που έχει λυγίσει από την τέχνη του James Randi.
___________________________________
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας καλός μάγος, που τον έλεγαν Γιούρι Γκέλερ. Ο Γιούρι έκανε τα μαγικά του κόλπα, λύγιζε κουτάλια, έκανε χαλασμένα ρολόγια να παίρνουν μπρος, έβρισκε τι υπήρχε μέσα σε φακέλους, το κοινό θαύμαζε, και ήταν όλα μια χαρά. Ώσπου μια μέρα είδε ότι το χρήμα αλλού βρισκόταν, κι έτσι άρχισε να ισχυρίζεται ότι αυτά που έκανε δεν ήταν ταχυδακτυλουργικά (ή άλλου τύπου) κόλπα, αλλά κατορθώματα των ισχυρών του πνευματικών δυνάμεων. Ήταν μια πολύ έξυπνη κίνηση εκ μέρους του, γιατί η μεταφυσική πουλάει τρελά, καθώς οι άνθρωποι δεν έχουν καταφέρει να απαλλαγούν από την κατάρα της δεισιδαιμονίας. Έτσι, ο Γιούρι έγινε κακός μάγος, και απέκτησε παγκόσμια φήμη. Έγινε αντικείμενο ερευνών, γράφτηκαν βιβλία γι’ αυτόν, προβλήθηκαν εκπομπές, και όλοι τον χειροκροτούσαν.
Οι άλλοι μάγοι, βέβαια, δεν είδαν με καλό μάτι αυτή την κίνηση του Γιούρι. Θεωρούσαν (και σωστά) πως είναι ανήθικο να λες τόσο χοντροκομμένα ψέματα για να κερδίσεις λίγα (ή πολλά) χρήματα παραπάνω. Έτσι, βγήκαν και τον κατακεραύνωσαν, με κορυφαίο τον Εκπληκτικό Ράντι, ο οποίος έβγαλε και βιβλίο ειδικά για να ξεσκεπάσει την απάτη του Γιούρι. Ο Ράντι έδινε παραστάσεις στις οποίες έκανε τα ίδια κόλπα που έκανε και ο Γιούρι, και μετά εξηγούσε πως όλα αυτά τα κατάφερνε με κόλπα, και όχι με δήθεν πνευματικές δυνάμεις.
Για λίγο καιρό ο Γιούρι έδειχνε να έχει χάσει τη μάχη, αλλά, έξυπνος καθώς ήταν, κατάφερε και πάλι να ξαναμπεί στο παιχνίδι, εμφανιζόμενος σε γελοίες εκπομπές δευτεροκλασάτων τηλεοπτικών καναλιών σε σχεδόν τριτοκοσμικές χώρες. Παράλληλα, έβγαζε τρελά λεφτά ως σύμβουλος επιχειρήσεων με ηλίθια αφεντικά και ως προσωπικός σύμβουλος που καθοδηγούσε σε θέματα υγείας και ψυχολογίας διάφορους αφελείς με χοντρά πορτοφόλια.
Έτσι, ο Γιούρι απέκτησε και έναν κυνισμό που τον βοήθησε να ξεπεράσει τις όποιες αναστολές θα μπορούσε να έχει σχετικά με το γεγονός ότι εξαπατούσε τόσον κόσμο, κι έφτασε να ευχαριστεί τους σκεπτικιστές που τον πολεμούσαν γιατί του έδιναν, λέει, δωρεάν προβολή, καθότι «δεν υπάρχει καλή και κακή δημοσιότητα», κατά τη γνωστή ρήση. Στην πραγματικότητα, μάλλον θα έπρεπε να ευχαριστεί τους τηλεπαρουσιαστές τύπου Όπρα και Χαρδαβέλλα που έχουν καταπιεί αμάσητο το παραμύθι περί ψυχικών δυνάμεων και το πλασάρουν (με το αζημίωτο, φυσικά) σε ένα αδηφάγο κοινό που δεν χορταίνει τη βλακεία με τίποτε. Οι σκεπτικιστές μάγοι όπως ο Ράντι δεν έχουν σκοπό να κάνουν τους πονηρούς μάγους όπως ο Γιούρι να πεθάνουν στην ψάθα — ο σκοπός τους είναι να προφυλάξουν το κοινό από τα αρπακτικά και να υπερασπιστούν έννοιες (όπως η εντιμότητα) που τα εν λόγω αρπακτικά τις έχουν διαγράψει από το λεξιλόγιό τους.
Στα πλαίσια αυτά, το 1996 ο μάγος Ράντι έφτιαξε το JREF (Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Τζέιμς Ράντι), μια μη-κερδοσκοπική οργάνωση που έχει σκοπό να προωθήσει την κριτική σκέψη και να διαδώσει αξιόπιστες πληροφορίες σχετικά με τις ευρέως διαδεδομένες αντιλήψεις περί παραφυσικών και υπερφυσικών φαινομένων. Υπάρχει και βραβείο ενός εκατομμυρίου δολαρίων για όποιον καταφέρει να αποδείξει κάτω από επιστημονικά και αυστηρά ελεγχόμενες συνθήκες πως κατέχει κάποια από αυτές τις θρυλούμενες «πνευματικές» ή «ψυχικές» δυνάμεις. Πολλοί έχουν προσπαθήσει, και όλοι φυσικά έχουν αποτύχει — και υπάρχουν και κάποιοι που αρνούνται να περάσουν τη δοκιμασία προβάλλοντας διάφορες προφάσεις (εν αμαρτίαις, θα έλεγαν οι παλιοί...).
Μια μέρα, λοιπόν, ο Γιούρι ήρθε και σε μια χώρα που λεγόταν Ελλάδα, όπου κατοικούσαν κάτι περίεργοι τύποι, που λέγονταν Έλληνες. Ένας απ’ αυτούς, ο Χαρδαβέλλας που είπαμε και πιο πάνω, τον εμφάνισε στην εκπομπή του και τον έβαλε να κάνει τα γνωστά μαγικά κόλπα με τα κουτάλια και τα ρολόγια, λέγοντας μάλιστα ότι αν οι τηλεθεατές έβαζαν τα κουτάλια τους πάνω στον τηλεοπτικό τους δέκτη, θα λύγιζαν κι αυτά. Και όντως κάποιοι το έκαναν, και μετά έπαιρναν τηλέφωνο ενθουσιασμένοι (;) και έλεγαν πως ναι, και τα δικά τους κουτάλια λύγισαν κάτω από την τηλε-ενέργεια του Γιούρι, και μερικοί εμφανίστηκαν και στο τηλεοπτικό στούντιο για να τα δείξουν στο πλατύ κοινό. Τώρα, στ’ αλήθεια πίστεψαν πως είχε γίνει κάτι τέτοιο; Ήθελαν να βγουν στο γυαλί να τους δει η οικογένειά τους και ο αλήτης ο γείτονας που όλο τους ζηλεύει; Δεν ξέρω. Ο Γιούρι, πάντως, δεν αρκέστηκε στα παλιά γνωστά κόλπα, και προχώρησε ένα βήμα παραπάνω: είπε ότι θα βοηθούσε ζωντανά εκείνη τη στιγμή όποιον ήθελε να κόψει το κάπνισμα. Έκανε μια κακή θεατρική παράσταση, ότι δήθεν προσπαθούσε να αποκτήσει πρόσβαση στη δύναμη μέσα του που θα τον βοηθούσε να το πετύχει, και μετά δήλωσε πως ναι, έγινε. Και, βέβαια, βρέθηκε και ο τύπος που ήρθε μετά από δέκα λεπτά στο στούντιο και δήλωσε πως, με την ενέργεια που του έστειλε πριν από δέκα λεπτά ο Γιούρι, έκοψε το κάπνισμα...
Λίγες μέρες μετά, σε τριτοκλασάτο τηλεοπτικό κανάλι, μια παρουσιάστρια ονόματι Μιχαλονάκου, την οποία κανείς δεν έπαιρνε στα σοβαρά λόγω τηλεοπτικής προϊστορίας, βγήκε και έκανε αυτό που ο (θεωρούμενος σοβαρός και έγκυρος) Χαρδαβέλλας δεν τόλμησε ποτέ να κάνει: αμφισβήτησε τις δυνάμεις του μάγου Γιούρι, και έφερε στην εκπομπή της δυο επιστήμονες με έναν άλλο μάγο, ο οποίος έκανε όλα τα κόλπα που έκανε ο Γιούρι, και άλλα ακόμη πιο εντυπωσιακά, και εξήγησε ότι δεν υπάρχει καμία μεταφυσική πίσω από όλα αυτά, ότι είναι απλώς κόλπα που εκμεταλλεύονται τους νόμους της φυσικής και της χημείας, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται ο ανθρώπινος νους αυτά που παρατηρεί. Οι υπόλοιποι καλεσμένοι, θιασώτες διαφόρων παρακλαδιών της μεταφυσικής, δεν τον πίστεψαν και θεώρησαν ότι χρησιμοποίησε ψυχικές ή σατανικές δυνάμεις — πράγμα που δυστυχώς δείχνει και το επίπεδο σκέψης μεγάλης μερίδας του πληθυσμού. Ήταν, πάντως, εντυπωσιακό: το να σε κάνει ρεζίλι η Μιχαλονάκου δεν είναι και λίγο...
Μετά από πολύ καιρό μακριά από τους αγαπημένους του Έλληνες, ο Γιούρι επέστρεψε προσφάτως, αυτή τη φορά σε άλλο κανάλι, όπου στήθηκε γύρω του ολόκληρο σόου (που θα έχει πολλές συνέχειες, απ’ ό,τι φαίνεται) στο οποίο λαμβάνουν μέρους διάφοροι διαγωνιζόμενοι μάγοι, μαζί με διάσημους καλεσμένους που τους βοηθάνε στα μαγικά τους κόλπα, με τον Γιούρι στο ρόλο του κριτή. Κι έτσι, αυτό που θα μπορούσε να είναι ένα όμορφο και εντυπωσιακό σόου με μυριάδες μαγικά κόλπα, προϊόντα μόχθου και ατέλειωτων προβών, κατάντησε μια εκπομπή που προωθεί τη μεταφυσική σκέψη και, αντί να γεμίζει το μυαλό του τηλεθεατή με θαυμασμό για τη σκληρή δουλειά και την τεχνική αρτιότητα των μάγων, το γεμίζει με σκατά.
Τι ωραία που θα ήταν να υπάρχει πραγματική μαγεία, τηλεκίνηση, ενόραση, τηλεπάθεια, πνεύματα, δράκοι — σαν να ζεις σε παραμύθι! Ενώ τώρα, τι πεζή που είναι η πραγματικότητα, ε;
Λάθος! (Που λέει κι ο ποιητής.)
Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο συναρπαστική απ’ ό,τι νομίζουν όλοι αυτοί. Απλά δεν είναι πάντοτε ευχάριστη, κι αυτό είναι ίσως ο λόγος που οι άνθρωποι προτιμούν τα παραμύθια, κι ας είναι όλα ψέματα. Με τα παραμύθια, όμως, δεν πρόκειται να κάνουμε καλύτερη την πραγματικότητα. Με τα παραμύθια απλώς δραπετεύουμε. Κι όταν το κάνουμε για λίγο, και μετά επιστρέφουμε, ΟΚ, κανένα πρόβλημα. Όταν, όμως, υιοθετούμε μια ολόκληρη κοσμοαντίληψη αυτού του είδους και την εφαρμόζουμε στη ζωή μας αρνούμενοι πεισματικά την πραγματικότητα, τότε διαιωνίζουμε μια οπτική που μας προσφέρει λίγη πρόσκαιρη και ψεύτικη ψυχική ηρεμία ενώ παράλληλα ζημιώνει ολόκληρη την ανθρωπότητα, καθιστώντας ολοένα και δυσκολότερη τη διάκριση ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό.
Μια διάκριση που είναι απολύτως απαραίτητη για την πνευματική υγεία και την ανθρώπινη εξέλιξη.
__________________________________________
Υ.Γ.: Ιδού και δυο λινκ προς σχετικά βίντεο, ευγενική προσφορά της toomanytribbles:
Πρώτο μέρος
Δεύτερο μέρος
Η φωτογραφία που προστέθηκε είναι από το άρθρο της Wikipedia όπου παραπέμπω πιο πάνω, και απεικονίζει πηρούνι που έχει λυγίσει από την τέχνη του James Randi.
29.10.09
Cui bono: η κρυφή γοητεία της συνωμοσιολογίας
Όπως συμβαίνει πάντοτε μετά από ένα συνταρακτικό γεγονός, αρχίζουν και πετάγονται διάφοροι και λένε ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του, συνήθως με το ύφος του ανθρώπου που έχει πιάσει τον Πάπα από τα @@, στηριζόμενοι αποκλειστικά και μόνο στο διαβόητο σκεπτικό «τις ωφελείται».
Έτσι και μετά την ηλίθια δολοφονική απόπειρα εναντίον των αστυνομικών στην Αγία Παρασκευή, βγήκαν κάποιοι και μίλησαν για προβοκάτσιες και σχέδια καταστολής και παρακρατικούς και πογκρόμ και δεξιούς υποκινητές και παπάρια μάντολες.
Το δε ΚΚΕ έδωσε και πάλι ρέστα, προτρέποντας το λαό «να σκεφτεί το ποιος ωφελείται από τέτοιου είδους επιθέσεις».
Το «cui bono» («σε τίνος όφελος»), λατινική ρήση που αποδίδεται στον ρωμαίο συγκλητικό Λούκιους Κάσιους Λονγκίνους Ραβίλα, μπορεί να δώσει κάποιες αρχικές κατευθύνσεις για περαιτέρω έρευνα, αλλά αφενός δεν αποτελεί απόδειξη για τίποτε, και αφετέρου άνετα οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα. Από μόνο του, λοιπόν, είναι περίπου άχρηστο, αν δεν συνοδεύεται από απτά στοιχεία.
Πράγμα που δεν πτοεί, βεβαίως, όσους εμφορούνται από τον ευρέως διαδεδομένο συνωμοσιολογικό τρόπο του σκέπτεσθαι. Ως γνωστόν, άλλωστε, οι συνωμοσιολογούντες δεν διατηρούν και πολύ στενές σχέσεις με τον ορθολογισμό: Δολοφονήθηκε ο τάδε πολιτικός; Δεν μπορεί να το έκανε από μόνος του κάποιος παλαβός — θα πρέπει να τον έφαγαν οι δικοί του. Έγινε κάποια μεγάλη τρομοκρατική ενέργεια; Δεν μπορεί να την έκαναν πεντέξι ημιμαθείς φανατικοί — θα πρέπει να έγινε «από μέσα». Προκλήθηκε τσουνάμι; Δεν μπορεί να οφείλεται στο σεισμό που προηγήθηκε — θα πρέπει να έγινε κάποια υποθαλάσσια πυρηνική δοκιμή. Ξέσπασε κάποια νέα επιδημία; Δεν μπορεί να οφείλεται σε τυχαία μετάλλαξη κάποιου ιού — θα πρέπει να την δημιούργησαν οι φαρμακευτικές εταιρίες για να πλουτίσουν. Και όλα αυτά, φυσικά, τα ισχυρίζονται χωρίς κανένα (μα κανένα) στοιχείο.
Ειδικά όταν μιλάμε για πολιτική (άλλωστε, τα πάντα είναι πολιτική), δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι υπάρχουν άνθρωποι έτοιμοι να εκμεταλλευτούν σε χρόνο μηδέν οποιαδήποτε κατάσταση προκύψει — αυτό δεν σημαίνει σώνει και καλά ότι την δημιούργησαν, διάολε! Αν, δηλαδή, κάποιος πλούσιος θείος μου δολοφονηθεί από κάποιον άγνωστο επειδή του έφαγε τη θέση στο παρκάρισμα, και στη διαθήκη του φαίνομαι εγώ σαν μόνος κληρονόμος, θα αφήσετε όλα τα άλλα στοιχεία στην άκρη και θα έρθετε κατευθείαν να με συλλάβετε;
Αν, λοιπόν, δεν είστε σε θέση να αποδείξετε τα όσα λέτε περί «προβοκάτσιας» όποτε γίνεται μια πράξη που οδηγεί τα πράγματα σε δρόμους που δεν σας αρέσουν, σας παρακαλώ πολύ να κρατήσετε την παράνοιά σας για τον εαυτό σας.
Πάψτε πια να βιάζετε τη λογική. Λιακόπουλοι καταντήσατε...
Έτσι και μετά την ηλίθια δολοφονική απόπειρα εναντίον των αστυνομικών στην Αγία Παρασκευή, βγήκαν κάποιοι και μίλησαν για προβοκάτσιες και σχέδια καταστολής και παρακρατικούς και πογκρόμ και δεξιούς υποκινητές και παπάρια μάντολες.
Το δε ΚΚΕ έδωσε και πάλι ρέστα, προτρέποντας το λαό «να σκεφτεί το ποιος ωφελείται από τέτοιου είδους επιθέσεις».
Το «cui bono» («σε τίνος όφελος»), λατινική ρήση που αποδίδεται στον ρωμαίο συγκλητικό Λούκιους Κάσιους Λονγκίνους Ραβίλα, μπορεί να δώσει κάποιες αρχικές κατευθύνσεις για περαιτέρω έρευνα, αλλά αφενός δεν αποτελεί απόδειξη για τίποτε, και αφετέρου άνετα οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα. Από μόνο του, λοιπόν, είναι περίπου άχρηστο, αν δεν συνοδεύεται από απτά στοιχεία.
Πράγμα που δεν πτοεί, βεβαίως, όσους εμφορούνται από τον ευρέως διαδεδομένο συνωμοσιολογικό τρόπο του σκέπτεσθαι. Ως γνωστόν, άλλωστε, οι συνωμοσιολογούντες δεν διατηρούν και πολύ στενές σχέσεις με τον ορθολογισμό: Δολοφονήθηκε ο τάδε πολιτικός; Δεν μπορεί να το έκανε από μόνος του κάποιος παλαβός — θα πρέπει να τον έφαγαν οι δικοί του. Έγινε κάποια μεγάλη τρομοκρατική ενέργεια; Δεν μπορεί να την έκαναν πεντέξι ημιμαθείς φανατικοί — θα πρέπει να έγινε «από μέσα». Προκλήθηκε τσουνάμι; Δεν μπορεί να οφείλεται στο σεισμό που προηγήθηκε — θα πρέπει να έγινε κάποια υποθαλάσσια πυρηνική δοκιμή. Ξέσπασε κάποια νέα επιδημία; Δεν μπορεί να οφείλεται σε τυχαία μετάλλαξη κάποιου ιού — θα πρέπει να την δημιούργησαν οι φαρμακευτικές εταιρίες για να πλουτίσουν. Και όλα αυτά, φυσικά, τα ισχυρίζονται χωρίς κανένα (μα κανένα) στοιχείο.
Ειδικά όταν μιλάμε για πολιτική (άλλωστε, τα πάντα είναι πολιτική), δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι υπάρχουν άνθρωποι έτοιμοι να εκμεταλλευτούν σε χρόνο μηδέν οποιαδήποτε κατάσταση προκύψει — αυτό δεν σημαίνει σώνει και καλά ότι την δημιούργησαν, διάολε! Αν, δηλαδή, κάποιος πλούσιος θείος μου δολοφονηθεί από κάποιον άγνωστο επειδή του έφαγε τη θέση στο παρκάρισμα, και στη διαθήκη του φαίνομαι εγώ σαν μόνος κληρονόμος, θα αφήσετε όλα τα άλλα στοιχεία στην άκρη και θα έρθετε κατευθείαν να με συλλάβετε;
Αν, λοιπόν, δεν είστε σε θέση να αποδείξετε τα όσα λέτε περί «προβοκάτσιας» όποτε γίνεται μια πράξη που οδηγεί τα πράγματα σε δρόμους που δεν σας αρέσουν, σας παρακαλώ πολύ να κρατήσετε την παράνοιά σας για τον εαυτό σας.
Πάψτε πια να βιάζετε τη λογική. Λιακόπουλοι καταντήσατε...
25.10.09
22.10.09
(Ε' Ι.Π.Μ.) 3. Emily Dickinson - I died for beauty, but was scarce
Και η Ε΄ Ιστοσυνάντηση Ποιητικής Μετάφρασης συνεχίζεται...
Emily Dickinson (1830-1886) - I died for beauty, but was scarce (1890)
I died for beauty, but was scarce
Adjusted in the tomb
When one who died for truth was lain
In an adjoining room.
He questioned softly why I failed?
"For beauty", I replied.
"And I for truth — the two are one;
We brethren, are," he said.
And so, as kinsmen, met a night,
We talked between the rooms,
Until the moss had reached our lips,
And covered up our names.
_______________________________________
Για το ωραίο πέθανα, μα μόλις
Που στο μνήμα μού'χα βολευτεί
Έναν που γι' αλήθεια πέθανε,
Τον βάλανε στο διπλανό κελί.
“Γιατί 'σαι δώ;” με ρώτησε
“Τ' ωραίο”, τού 'πα εγώ
“Για την αλήθεια εγώ — είναι το αυτό
Είμαστ' αδέρφια”, απάντησε.
Κι έτσι, σα σόι μια νύχτα βρεθήκαμε,
Μέσα απ'τον τοίχο μιλήσαμε,
Μέχρι που η μούχλα τα χείλη μας έφτασε,
Τα ονόματά μας τα σκέπασε.
Μετάφραση: EvanT
_______________________________________
Πέθανα για την ομορφιά,
Μα σαν στον τάφο μπήκα
Κάποιος για την αλήθεια πέθανε
Και τον πλαγιάσαν δίπλα.
Με ρώτησε τι έφταιξε;
«Η ομορφιά», του είπα.
«H αλήθεια εδώ – τα δυο είν’ ένα·
Κι εμείς είμαστ’ αδέλφια».
Σα συγγενείς τα λέγαμε
Μεσ’ από τοίχους, νύχτα,
Ώσπου βρύα φτάσαν στα χείλη μας,
Και τ’ όνομά μας κρύψαν.
Μετάφραση: synas
_______________________________________
Πέθανα για την ομορφιά,
Κι αμέσως σαν στον τάφο μπήκα
Κάποιον εβάλαν δίπλα μου
Που πέθανε για την αλήθεια.
Με ρώτησε απαλά «γιατί;»
Του απάντησα «Για την αγάπη».
«Για την αλήθεια», είπε, «εγώ—
Αυτά τα δυο είναι σαν ένα».
Μιλήσαμε σαν συγγενείς
Που είχαν χρόνια να βρεθούνε,
Ώσπου τα βρύα μας έπνιξαν
Και κάλυψαν τα ονόματά μας.
Μετάφραση: cyrus
Emily Dickinson (1830-1886) - I died for beauty, but was scarce (1890)
I died for beauty, but was scarce
Adjusted in the tomb
When one who died for truth was lain
In an adjoining room.
He questioned softly why I failed?
"For beauty", I replied.
"And I for truth — the two are one;
We brethren, are," he said.
And so, as kinsmen, met a night,
We talked between the rooms,
Until the moss had reached our lips,
And covered up our names.
_______________________________________
Για το ωραίο πέθανα, μα μόλις
Που στο μνήμα μού'χα βολευτεί
Έναν που γι' αλήθεια πέθανε,
Τον βάλανε στο διπλανό κελί.
“Γιατί 'σαι δώ;” με ρώτησε
“Τ' ωραίο”, τού 'πα εγώ
“Για την αλήθεια εγώ — είναι το αυτό
Είμαστ' αδέρφια”, απάντησε.
Κι έτσι, σα σόι μια νύχτα βρεθήκαμε,
Μέσα απ'τον τοίχο μιλήσαμε,
Μέχρι που η μούχλα τα χείλη μας έφτασε,
Τα ονόματά μας τα σκέπασε.
Μετάφραση: EvanT
_______________________________________
Πέθανα για την ομορφιά,
Μα σαν στον τάφο μπήκα
Κάποιος για την αλήθεια πέθανε
Και τον πλαγιάσαν δίπλα.
Με ρώτησε τι έφταιξε;
«Η ομορφιά», του είπα.
«H αλήθεια εδώ – τα δυο είν’ ένα·
Κι εμείς είμαστ’ αδέλφια».
Σα συγγενείς τα λέγαμε
Μεσ’ από τοίχους, νύχτα,
Ώσπου βρύα φτάσαν στα χείλη μας,
Και τ’ όνομά μας κρύψαν.
Μετάφραση: synas
_______________________________________
Πέθανα για την ομορφιά,
Κι αμέσως σαν στον τάφο μπήκα
Κάποιον εβάλαν δίπλα μου
Που πέθανε για την αλήθεια.
Με ρώτησε απαλά «γιατί;»
Του απάντησα «Για την αγάπη».
«Για την αλήθεια», είπε, «εγώ—
Αυτά τα δυο είναι σαν ένα».
Μιλήσαμε σαν συγγενείς
Που είχαν χρόνια να βρεθούνε,
Ώσπου τα βρύα μας έπνιξαν
Και κάλυψαν τα ονόματά μας.
Μετάφραση: cyrus
14.10.09
(Ε' Ι.Π.Μ.) 2. Walt Whitman - I Sit and Look Out
Συνέχεια στην Ε΄ Ιστοσυνάντηση Ποιητικής Μετάφρασης, με ένα από τα πολλά εξαιρετικα ποιήματα του Γουίτμαν:
Walt Whitman (1819-1892) - I Sit and Look Out (1860)
I sit and look out upon all the sorrows of the world, and upon all oppression and shame,
I hear secret convulsive sobs from young men at anguish with themselves, remorseful after deeds done,
I see in low life the mother misused by her children, dying, neglected, gaunt, desperate,
I see the wife misused by her husband, I see the treacherous seducer of young women,
I mark the ranklings of jealousy and unrequited love attempted to be hid, I see these sights on the earth,
I see the workings of battle, pestilence, tyranny, I see martyrs and prisoners,
I observe a famine at sea, I observe the sailors casting lots who shall be kill'd to preserve the lives of the rest,
I observe the slights and degradations cast by arrogant persons upon laborers, the poor, and upon negroes, and the like;
All these--all the meanness and agony without end I sitting look out upon,
See, hear, and am silent.
_______________________________________
Κάθομαι και κοιτάζω όλους τους καημούς του κόσμου, όλη την καταπίεση και την ντροπή,
Ακούω τους κρυφούς σπασμωδικούς λυγμούς από άντρες νεαρούς σε σύγκρουση με τον εαυτό τους, μετανιωμένους για πράξεις καμωμένες,
Βλέπω στη ζωή των ταπεινών την μητέρα που κακομεταχειρίζονται τα παιδιά της, ετοιμοθάνατη, εγκαταλειμμένη, λιπόσαρκη, απελπισμένη,
Βλέπω τη γυναίκα που την κακομεταχειρίζεται ο άντρας της, βλέπω τον ύπουλο διαφθορέα των κοριτσιών,
Διακρίνω τις διαρκείς πίκρες της ζήλειας και του έρωτα χωρίς ανταπόκριση που πασχίζει να κρυφτεί, αυτές τις εικόνες βλέπω επάνω στη γη,
Βλέπω τα έργα της αμάχης, του λοιμού, της τυραννίας, βλέπω μάρτυρες και φυλακισμένους,
Παρατηρώ έναν λιμό στη θάλασσα, παρατηρώ τους ναυτικούς που ρίχνουν κλήρο ποιος θα θυσιαστεί για να σωθούν των άλλων οι ζωές,
Παρατηρώ τις προσβολές και την υποτίμηση που δείχνουν οι αλαζόνες στους εργάτες, τους φτωχούς, μα και στους νέγρους κι άλλους ομοίως˙
Όλα τούτα – όλη την κακία και την ατέλειωτη αγωνία κάθομαι και κοιτάζω,
βλέπω, ακούω, και μένω σιωπηλός.
Μετάφραση: Ιφιμέδεια
_______________________________________
Κάθομαι κι έξω κοιτάζω τη θλίψη του κόσμου, την καταπίεση και τη ντροπή,
Ακούω κρυφούς λυγμούς νέων ανθρώπων που παλεύουν με τον εαυτό τους, μετανιωμένοι για τα καμώματά τους,
Βλέπω τη φτωχή μάνα που την εκμεταλλεύονται τα παιδιά της, να πεθαίνει παρατημένη, ισχνή, σε απόγνωση,
Βλέπω τη σύζυγο να την εκμεταλλεύεται ο άντρας της, βλέπω τον αχρείο εκμαυλιστή νεαρών γυναικών,
Παρατηρώ τη ζήλια να κατατρώει και την ανεκπλήρωτη αγάπη να προσπαθεί να κρυφτεί, αυτά βλέπω στη γη,
Βλέπω τα έργα του πολέμου, του λοιμού και της τυραννίας, βλέπω μάρτυρες και αιχμαλώτους,
Παρατηρώ τον λιμό στη θάλασσα, παρατηρώ τους ναύτες να ρίχνουν κλήρο ποιος θα πεθάνει για να μείνουν στη ζωή οι υπόλοιποι,
Παρατηρώ τους υπερόπτες να αδικούν και να υποτιμούν τους εργάτες, τους φτωχούς και τους νέγρους και τους ομοίους τους·
Όλα αυτά — όλη την κακία και τον ατέλειωτο πόνο κάθομαι και κοιτάζω,
Βλέπω, ακούω και μένω σιωπηλός.
Μετάφραση: EvanT
_______________________________________
Κάθομαι και κοιτάζω του κόσμου έξω όλες τις λύπες, την καταπίεση και το αίσχος
Ακούω αγοριών κρυφούς λυγμούς όλο άγχος με τον εαυτό τους, κι όλο μετάνοια για τα πεπραγμένα
Βλέπω στα στρώματα τα χαμηλά τη μάνα απ’ τα παιδιά ταπεινωμένη, ημιθανή, απαφημένη, ισχνή, απελπισμένη
Βλέπω τη σύζυγο από τον σύζυγο ατιμασμένη, βλέπω τον δόλιο εκμαυλιστή των κοριτσιών,
Διακρίνω το δάγκωμα της ζήλιας, την αναπόδοτη αγάπη που να κρυφτεί παλεύει, τις όψεις τούτες βλέπω στη γης απάνω,
Βλέπω της μάχης τις επιχειρήσεις, πανδημία, τυραννία, μάρτυρες και αιχμαλώτους βλέπω,
Παρακολουθώ στη θάλασσα την πείνα, παρακολουθώ τους ναύτες να ρίχνουνε τον κλήρο να δούνε ποιος θα φαγωθεί, οι άλλοι να μείνουν στη ζωή,
Παρακολουθώ μικρούς και ξεπεσμένους θύματα να πέφτουν αλαζόνων, και οι φτωχοί, κι οι μαύροι και οι συναφείς,
Όλα αυτά -την αθλιότητα, τα δίχως τέλος βάσανα κάθομαι και κοιτάζω,
Βλέπω, ακούω, και σιωπώ.
Μετάφραση: synas
[Η επόμενη ανάρτηση της Ιστοσυνάντησης θα γίνει την Τετάρτη, 21 Οκτωβρίου, με το ποίημα της Ντίκινσον, στο οποίο άλλαξα τη στίξη μετά από υπόδειξη της Ιφιμέδειας.]
Walt Whitman (1819-1892) - I Sit and Look Out (1860)
I sit and look out upon all the sorrows of the world, and upon all oppression and shame,
I hear secret convulsive sobs from young men at anguish with themselves, remorseful after deeds done,
I see in low life the mother misused by her children, dying, neglected, gaunt, desperate,
I see the wife misused by her husband, I see the treacherous seducer of young women,
I mark the ranklings of jealousy and unrequited love attempted to be hid, I see these sights on the earth,
I see the workings of battle, pestilence, tyranny, I see martyrs and prisoners,
I observe a famine at sea, I observe the sailors casting lots who shall be kill'd to preserve the lives of the rest,
I observe the slights and degradations cast by arrogant persons upon laborers, the poor, and upon negroes, and the like;
All these--all the meanness and agony without end I sitting look out upon,
See, hear, and am silent.
_______________________________________
Κάθομαι και κοιτάζω όλους τους καημούς του κόσμου, όλη την καταπίεση και την ντροπή,
Ακούω τους κρυφούς σπασμωδικούς λυγμούς από άντρες νεαρούς σε σύγκρουση με τον εαυτό τους, μετανιωμένους για πράξεις καμωμένες,
Βλέπω στη ζωή των ταπεινών την μητέρα που κακομεταχειρίζονται τα παιδιά της, ετοιμοθάνατη, εγκαταλειμμένη, λιπόσαρκη, απελπισμένη,
Βλέπω τη γυναίκα που την κακομεταχειρίζεται ο άντρας της, βλέπω τον ύπουλο διαφθορέα των κοριτσιών,
Διακρίνω τις διαρκείς πίκρες της ζήλειας και του έρωτα χωρίς ανταπόκριση που πασχίζει να κρυφτεί, αυτές τις εικόνες βλέπω επάνω στη γη,
Βλέπω τα έργα της αμάχης, του λοιμού, της τυραννίας, βλέπω μάρτυρες και φυλακισμένους,
Παρατηρώ έναν λιμό στη θάλασσα, παρατηρώ τους ναυτικούς που ρίχνουν κλήρο ποιος θα θυσιαστεί για να σωθούν των άλλων οι ζωές,
Παρατηρώ τις προσβολές και την υποτίμηση που δείχνουν οι αλαζόνες στους εργάτες, τους φτωχούς, μα και στους νέγρους κι άλλους ομοίως˙
Όλα τούτα – όλη την κακία και την ατέλειωτη αγωνία κάθομαι και κοιτάζω,
βλέπω, ακούω, και μένω σιωπηλός.
Μετάφραση: Ιφιμέδεια
_______________________________________
Κάθομαι κι έξω κοιτάζω τη θλίψη του κόσμου, την καταπίεση και τη ντροπή,
Ακούω κρυφούς λυγμούς νέων ανθρώπων που παλεύουν με τον εαυτό τους, μετανιωμένοι για τα καμώματά τους,
Βλέπω τη φτωχή μάνα που την εκμεταλλεύονται τα παιδιά της, να πεθαίνει παρατημένη, ισχνή, σε απόγνωση,
Βλέπω τη σύζυγο να την εκμεταλλεύεται ο άντρας της, βλέπω τον αχρείο εκμαυλιστή νεαρών γυναικών,
Παρατηρώ τη ζήλια να κατατρώει και την ανεκπλήρωτη αγάπη να προσπαθεί να κρυφτεί, αυτά βλέπω στη γη,
Βλέπω τα έργα του πολέμου, του λοιμού και της τυραννίας, βλέπω μάρτυρες και αιχμαλώτους,
Παρατηρώ τον λιμό στη θάλασσα, παρατηρώ τους ναύτες να ρίχνουν κλήρο ποιος θα πεθάνει για να μείνουν στη ζωή οι υπόλοιποι,
Παρατηρώ τους υπερόπτες να αδικούν και να υποτιμούν τους εργάτες, τους φτωχούς και τους νέγρους και τους ομοίους τους·
Όλα αυτά — όλη την κακία και τον ατέλειωτο πόνο κάθομαι και κοιτάζω,
Βλέπω, ακούω και μένω σιωπηλός.
Μετάφραση: EvanT
_______________________________________
Κάθομαι και κοιτάζω του κόσμου έξω όλες τις λύπες, την καταπίεση και το αίσχος
Ακούω αγοριών κρυφούς λυγμούς όλο άγχος με τον εαυτό τους, κι όλο μετάνοια για τα πεπραγμένα
Βλέπω στα στρώματα τα χαμηλά τη μάνα απ’ τα παιδιά ταπεινωμένη, ημιθανή, απαφημένη, ισχνή, απελπισμένη
Βλέπω τη σύζυγο από τον σύζυγο ατιμασμένη, βλέπω τον δόλιο εκμαυλιστή των κοριτσιών,
Διακρίνω το δάγκωμα της ζήλιας, την αναπόδοτη αγάπη που να κρυφτεί παλεύει, τις όψεις τούτες βλέπω στη γης απάνω,
Βλέπω της μάχης τις επιχειρήσεις, πανδημία, τυραννία, μάρτυρες και αιχμαλώτους βλέπω,
Παρακολουθώ στη θάλασσα την πείνα, παρακολουθώ τους ναύτες να ρίχνουνε τον κλήρο να δούνε ποιος θα φαγωθεί, οι άλλοι να μείνουν στη ζωή,
Παρακολουθώ μικρούς και ξεπεσμένους θύματα να πέφτουν αλαζόνων, και οι φτωχοί, κι οι μαύροι και οι συναφείς,
Όλα αυτά -την αθλιότητα, τα δίχως τέλος βάσανα κάθομαι και κοιτάζω,
Βλέπω, ακούω, και σιωπώ.
Μετάφραση: synas
[Η επόμενη ανάρτηση της Ιστοσυνάντησης θα γίνει την Τετάρτη, 21 Οκτωβρίου, με το ποίημα της Ντίκινσον, στο οποίο άλλαξα τη στίξη μετά από υπόδειξη της Ιφιμέδειας.]
9.10.09
Άλλη μια υπενθύμιση
Μετά τις εκλογές (τις οποίες δεν θα σχολιάσω, καθώς άλλοι το έχουν κάνει πολύ καλά), θα συνεχίσουμε κανονικά την Ε΄ Ιστοσυνάντηση Ποιητικής Μετάφρασης. Την Τετάρτη, λοιπόν, στις 14 Οκτωβρίου, θα ασχοληθούμε με το ποίημα του Whitman. Όπως πάντα, περιμένω τις μεταφράσεις σας στη διεύθυνση του προφίλ.
Ως τότε, υγιαίνετε...
Ως τότε, υγιαίνετε...
26.9.09
Λερναίοι Μύθοι στη σχολική τάξη
Ο εξαιρετικά επιτυχημένος όρος «Λερναίοι Μύθοι» είναι, αν δεν κάνω λάθος, εφεύρημα του Νίκου Σαραντάκου, και αποτελεί σαφή αναφορά στο γνωστό άθλο του Ηρακλή: όπως ακριβώς, στην περίπτωση της Λερναίας Ύδρας, ο ήρωας έκοβε ένα κεφάλι και αμέσως φύτρωναν δύο στη θέση του, έτσι και στην περίπτωση των Λερναίων Μύθων βγαίνει κάποιος και τους καταρρίπτει, μόνο και μόνο για να τους ξαναβρεί μπροστά του ξανά και ξανά, όλο και συχνότερα.
Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο, φυσικά, αλλά μερικές φορές ο τρόπος διάδοσης του μύθου είναι ιδιαίτερα ανησυχητικός.
Με επισκέφτηκε χτες ο ανεψιός μου, που μόλις ξεκίνησε την Α’ Γυμνασίου, και κάποια στιγμή, ενώ μιλούσαμε για το λάπτοπ που πρόκειται να πάρει, με ρωτάει:
«Έχεις ακούσει για το Πείραμα της Φιλαδέλφειας;»
Αμέσως τα σκεπτικιστικά μου αντανακλαστικά με έβαλαν σε κατάσταση συναγερμού.
«Ναι, γιατί;»
«Ο καθηγητής μας στην Πληροφορική μας είπε γι’ αυτό σήμερα, και για το πλοίο που εξαφανίστηκε».
Φυσικά, κάθησα και του εξήγησα πως κανένα πλοίο δεν εξαφανίστηκε, και πως όλο αυτό το σενάριο είναι, πολύ απλά, ένας μύθος που βασίστηκε στα πειράματα που γίνονταν τότε για να κάνουν τα πλοία αόρατα για τα εχθρικά ραντάρ και για τις εχθρικές μαγνητικές τορπίλες.
Πόσα, όμως, από τα παιδιά που άκουσαν αυτή την ανοησία, είχαν στη διάθεσή τους έναν κολλημένο θείο που εδώ και χρόνια έχει σαν αγαπημένο του χόμπι να παρακολουθεί την υποκουλτούρα;
Ελάχιστα, τολμώ να πω, κι αυτή η σκέψη με γέμισε τρόμο για το τι σαχλαμάρες μπορεί να ακούνε τα παιδιά καθημερινά στη σχολική τάξη από το στόμα ανθρώπων των οποίων την κρίση εμπιστεύονται απόλυτα (μέχρι κάποια ηλικία, τουλάχιστον).
Δεν υπήρξε, λοιπόν, κανένα «Πείραμα της Φιλαδέλφειας». Δεν εξαφανίστηκε κανένα πλοίο, ούτε επανεμφανίστηκε πολλά μίλια μακριά, ούτε τρελάθηκαν οι ναύτες του — όλα αυτά κινούνται στο χώρο της νοσηρής φαντασίας, εξίσου νοσηρής με την ευπιστία όσων αποδέχονται ως αληθινές αφηγήσεις για τις οποίες δεν υπήρξε ποτέ η παραμικρή απόδειξη.
Οι Λερναίοι Μύθοι αναπαράγονται άκριτα κι ασταμάτητα, σε περιοδικά, εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις (και τα τελευταία 15 χρόνια και στο διαδίκτυο), και αυτό δεν θα σταματήσει ποτέ. Η μόνη μας ελπίδα είναι να μην σταματήσει ποτέ ούτε η απομυθοποίηση. Εκείνοι θα ακούγονται συνέχεια, έτσι κι αλλιώς, ας ακουγόμαστε τουλάχιστον κι εμείς λίγο...
Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο, φυσικά, αλλά μερικές φορές ο τρόπος διάδοσης του μύθου είναι ιδιαίτερα ανησυχητικός.
Με επισκέφτηκε χτες ο ανεψιός μου, που μόλις ξεκίνησε την Α’ Γυμνασίου, και κάποια στιγμή, ενώ μιλούσαμε για το λάπτοπ που πρόκειται να πάρει, με ρωτάει:
«Έχεις ακούσει για το Πείραμα της Φιλαδέλφειας;»
Αμέσως τα σκεπτικιστικά μου αντανακλαστικά με έβαλαν σε κατάσταση συναγερμού.
«Ναι, γιατί;»
«Ο καθηγητής μας στην Πληροφορική μας είπε γι’ αυτό σήμερα, και για το πλοίο που εξαφανίστηκε».
Φυσικά, κάθησα και του εξήγησα πως κανένα πλοίο δεν εξαφανίστηκε, και πως όλο αυτό το σενάριο είναι, πολύ απλά, ένας μύθος που βασίστηκε στα πειράματα που γίνονταν τότε για να κάνουν τα πλοία αόρατα για τα εχθρικά ραντάρ και για τις εχθρικές μαγνητικές τορπίλες.
Πόσα, όμως, από τα παιδιά που άκουσαν αυτή την ανοησία, είχαν στη διάθεσή τους έναν κολλημένο θείο που εδώ και χρόνια έχει σαν αγαπημένο του χόμπι να παρακολουθεί την υποκουλτούρα;
Ελάχιστα, τολμώ να πω, κι αυτή η σκέψη με γέμισε τρόμο για το τι σαχλαμάρες μπορεί να ακούνε τα παιδιά καθημερινά στη σχολική τάξη από το στόμα ανθρώπων των οποίων την κρίση εμπιστεύονται απόλυτα (μέχρι κάποια ηλικία, τουλάχιστον).
Δεν υπήρξε, λοιπόν, κανένα «Πείραμα της Φιλαδέλφειας». Δεν εξαφανίστηκε κανένα πλοίο, ούτε επανεμφανίστηκε πολλά μίλια μακριά, ούτε τρελάθηκαν οι ναύτες του — όλα αυτά κινούνται στο χώρο της νοσηρής φαντασίας, εξίσου νοσηρής με την ευπιστία όσων αποδέχονται ως αληθινές αφηγήσεις για τις οποίες δεν υπήρξε ποτέ η παραμικρή απόδειξη.
Οι Λερναίοι Μύθοι αναπαράγονται άκριτα κι ασταμάτητα, σε περιοδικά, εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις (και τα τελευταία 15 χρόνια και στο διαδίκτυο), και αυτό δεν θα σταματήσει ποτέ. Η μόνη μας ελπίδα είναι να μην σταματήσει ποτέ ούτε η απομυθοποίηση. Εκείνοι θα ακούγονται συνέχεια, έτσι κι αλλιώς, ας ακουγόμαστε τουλάχιστον κι εμείς λίγο...
21.9.09
(Ε' Ι.Π.Μ.) 1. John Keats - This living hand
Ξεκινάμε, λοιπόν, την Ε' Ιστοσυνάντηση Ποιητικής Μετάφρασης, εν μέσω προεκλογικής περιόδου. Αντί να ασχολούμαστε με τα ντιμπέιτ, θα το ρίξουμε στην ποίηση, πράγμα μάλλον υγιές, νομίζω...
John Keats (1795-1821) - This living hand (1819)
This living hand, now warm and capable
Of earnest grasping, would, if it were cold
And in the icy silence of the tomb,
So haunt thy days and chill thy dreaming nights
That thou wouldst wish thine own heart dry of blood
So in my veins red life might stream again,
And thou be conscience-calmed—see here it is—
I hold it towards you.
_______________________________________
Το χέρι αυτό το ζωντανό, τώρα ζεστό και ικανό
να νιώθει, αν ήταν κρύο
και μεσ’ την παγερή σιωπή του τάφου,
τόσο πολύ θα στοίχειωνε τις μέρες σου, θα πάγωνε τις νύχτες τα όνειρά σου
που θα ευχόσουν η δική σου η καρδιά να στράγγιζε από αίμα
ώστε στις φλέβες τις δικές μου να έτρεχε ξανά κόκκινη ζωή,
και τότε θα ηρεμούσες –να, δες το-
σε σένα εγώ το τείνω.
Μετάφραση: Ιφιμέδεια
_______________________________________
Το χέρι αυτό το ζωντανό, ζεστό και ικανό
γερά ν'αδράξει, που αν ήταν κρύο
και στην ψυχρή σιωπή του τάφου μέσα,
τόσο θα στοίχειωνε τις μέρες και θα πάγωνε τα βραδινά σου όνειρα,
που θά'λεγες κάλλιο η καρδιά σου αίμα να μην είχε,
ώστε ζωή κόκκινη στις φλέβες μου να τρέξει πάλι
κι ήσυχη νά'χεις τη συνείδησή σου – να, δες –
σε σένα το προσφέρω.
Μετάφραση: EvanT
_______________________________________
Αυτό το χέρι, ακόμη ζωντανό, ακόμη ζεστό και ικανό
Να νιώθει και ν’ αδράχνει, αν ήταν κρύο, παγερό
Από του τάφου την παγωμένη σιωπή
Τις μέρες σου θα στοίχειωνε, τις νύχτες σου θα πάγωνε και τα όνειρα σου, τόσο
Που να εύχεσαι να στέγνωνε από αίμα η καρδιά σου
Και να ΄τρεχε στις φλέβες μου και πάλι κόκκινη η ζωή
Ήσυχη θα΄ταν τότε η συνείδηση σου. Ιδού! Εδώ είναι για σένα το χέρι αυτό
Σε σένα το τείνω.
Μετάφραση: Ioudas
_______________________________________
Το χέρι αυτό, που τώρα πάλλεται από θέρμη και μπορεί
με δύναμη ν' αρπάζει, ακόμα κι αν παγωμένο ήταν
και μεσ' σε τάφου νεκρική σιωπή
το ίδιο θα στοίχειωνε τις μέρες σου και θα΄φερνε ανατριχίλα στα όνειρά σου
τόσο που θα ευχόσουν η καρδιά σου να στράγγιζε από αίμα
και στις φλέβες μου κόκκινη η ζωή ν' αρχίσει να ξανακυλά
για νάσαι αναπαυμένη στη συνείδηση-να δες, εδώ είναι-
κι είναι δικό σου.
Μετάφραση: Lorelei am Rhein
_______________________________________
Το χέρι αυτό, που ακόμα ζει κι ακόμα τώρα το μπορεί
με θέρμη περισσή ν’ αγγίζει, αν ήταν κρύο
Και στου τάφου μεσ’ την παγερή σιωπή
Θα στοίχειωνε τις μέρες σου, θα μούδιαζε τις νύχτες τα όνειρά σου
Έτσι που θα ευχόσουνα να στέρευε το αίμα της καρδιάς
Για να κυλήσει πάλι άλικη ζωή στις φλέβες τις δικές μου,
Και η ψυχή να γαληνέψει –κοίτα, εδώ μπροστά σου είναι -
Το τείνω προς τα σε.
Μετάφραση: synas
_______________________________________
Το χέρι αυτό, ζωή τώρα γεμάτο,
Θερμό και δυνατό, αν ήταν κρύο
Και μες στην παγερή σιωπή του τάφου,
Θα στοίχειωνε, τις νύχτες, τα όνειρά σου
Και θα ’θελες το αίμα να στραγγίξει
Απ’ την καρδιά σου στις δικές μου φλέβες
Για να ησυχάσει ο νους σου— έλα, πάρτο—
Τ’ απλώνω προς τα σένα.
Μετάφραση: cyrus
John Keats (1795-1821) - This living hand (1819)
This living hand, now warm and capable
Of earnest grasping, would, if it were cold
And in the icy silence of the tomb,
So haunt thy days and chill thy dreaming nights
That thou wouldst wish thine own heart dry of blood
So in my veins red life might stream again,
And thou be conscience-calmed—see here it is—
I hold it towards you.
_______________________________________
Το χέρι αυτό το ζωντανό, τώρα ζεστό και ικανό
να νιώθει, αν ήταν κρύο
και μεσ’ την παγερή σιωπή του τάφου,
τόσο πολύ θα στοίχειωνε τις μέρες σου, θα πάγωνε τις νύχτες τα όνειρά σου
που θα ευχόσουν η δική σου η καρδιά να στράγγιζε από αίμα
ώστε στις φλέβες τις δικές μου να έτρεχε ξανά κόκκινη ζωή,
και τότε θα ηρεμούσες –να, δες το-
σε σένα εγώ το τείνω.
Μετάφραση: Ιφιμέδεια
_______________________________________
Το χέρι αυτό το ζωντανό, ζεστό και ικανό
γερά ν'αδράξει, που αν ήταν κρύο
και στην ψυχρή σιωπή του τάφου μέσα,
τόσο θα στοίχειωνε τις μέρες και θα πάγωνε τα βραδινά σου όνειρα,
που θά'λεγες κάλλιο η καρδιά σου αίμα να μην είχε,
ώστε ζωή κόκκινη στις φλέβες μου να τρέξει πάλι
κι ήσυχη νά'χεις τη συνείδησή σου – να, δες –
σε σένα το προσφέρω.
Μετάφραση: EvanT
_______________________________________
Αυτό το χέρι, ακόμη ζωντανό, ακόμη ζεστό και ικανό
Να νιώθει και ν’ αδράχνει, αν ήταν κρύο, παγερό
Από του τάφου την παγωμένη σιωπή
Τις μέρες σου θα στοίχειωνε, τις νύχτες σου θα πάγωνε και τα όνειρα σου, τόσο
Που να εύχεσαι να στέγνωνε από αίμα η καρδιά σου
Και να ΄τρεχε στις φλέβες μου και πάλι κόκκινη η ζωή
Ήσυχη θα΄ταν τότε η συνείδηση σου. Ιδού! Εδώ είναι για σένα το χέρι αυτό
Σε σένα το τείνω.
Μετάφραση: Ioudas
_______________________________________
Το χέρι αυτό, που τώρα πάλλεται από θέρμη και μπορεί
με δύναμη ν' αρπάζει, ακόμα κι αν παγωμένο ήταν
και μεσ' σε τάφου νεκρική σιωπή
το ίδιο θα στοίχειωνε τις μέρες σου και θα΄φερνε ανατριχίλα στα όνειρά σου
τόσο που θα ευχόσουν η καρδιά σου να στράγγιζε από αίμα
και στις φλέβες μου κόκκινη η ζωή ν' αρχίσει να ξανακυλά
για νάσαι αναπαυμένη στη συνείδηση-να δες, εδώ είναι-
κι είναι δικό σου.
Μετάφραση: Lorelei am Rhein
_______________________________________
Το χέρι αυτό, που ακόμα ζει κι ακόμα τώρα το μπορεί
με θέρμη περισσή ν’ αγγίζει, αν ήταν κρύο
Και στου τάφου μεσ’ την παγερή σιωπή
Θα στοίχειωνε τις μέρες σου, θα μούδιαζε τις νύχτες τα όνειρά σου
Έτσι που θα ευχόσουνα να στέρευε το αίμα της καρδιάς
Για να κυλήσει πάλι άλικη ζωή στις φλέβες τις δικές μου,
Και η ψυχή να γαληνέψει –κοίτα, εδώ μπροστά σου είναι -
Το τείνω προς τα σε.
Μετάφραση: synas
_______________________________________
Το χέρι αυτό, ζωή τώρα γεμάτο,
Θερμό και δυνατό, αν ήταν κρύο
Και μες στην παγερή σιωπή του τάφου,
Θα στοίχειωνε, τις νύχτες, τα όνειρά σου
Και θα ’θελες το αίμα να στραγγίξει
Απ’ την καρδιά σου στις δικές μου φλέβες
Για να ησυχάσει ο νους σου— έλα, πάρτο—
Τ’ απλώνω προς τα σένα.
Μετάφραση: cyrus
20.9.09
Δημοσιογραφικό επίπεδο (χα, χα, χααα...)
Υποτίθεται ότι ο δημοσιογράφος πρέπει να ελέγχει την είδηση πριν την αναπαραγάγει, και παράλληλα να φροντίζει ώστε η διατύπωση που χρησιμοποιεί να μην παραποιεί το περιεχόμενο και να μη δημιουργεί λάθος εντυπώσεις στον αναγνώστη/ακροατή/θεατή. Και, βέβαια, καλό είναι να μην πετάει προσβλητικές κοτσάνες.
(Εντάξει, τώρα που γελάσαμε όλοι μαζί, συνεχίζω.)
Τα παραδείγματα που προδίδουν το αντίθετο είναι, φυσικά, πάμπολλα, αλλά ήθελα να αναφερθώ σε δυο πρόσφατα κρούσματα. Το πρώτο είναι η είδηση που διάβασα στο TV Χωρίς Σύνορα, και που υπάρχει και σε πολλές ακόμη ενημερωτικές ιστοσελίδες:
Ο πρόεδρος του ιατρικού οργανισμού Αustralian Vaccination Network, Meryl Dorey, υποστήριξε ότι το εμβόλιο ενδέχεται να είναι πιο επικίνδυνο από την γρίπη και έκανε έκκληση στην αυστραλιανή κυβέρνηση να μην είναι το εμβόλιο υποχρεωτικό για παιδιά.
Το πρώτο πράγμα που πρόσεξα ήταν αυτό το «ιατρικού οργανισμού» — καθότι είναι αδιανόητο ένας ιατρικός οργανισμός να κάνει μια τέτοια ηλίθια δήλωση. Πήγα, λοιπόν, στην ιστοσελίδα αυτού του «ιατρικού οργανισμού» (όχι, δεν βάζω λινκ), όπου διάβασα πως η ομάδα αυτή ιδρύθηκε το 1994 από «γονείς και επαγγελματίες στο χώρο της υγείας».
Αυτό το «επαγγελματίες στο χώρο της υγείας» (health professionals) μου φάνηκε κάπως ύποπτο, και τις υποψίες μου τις επιβεβαίωσαν οι ίδιοι:
Το Αυστραλιανό Δίκτυο Εμβολιασμού, που εκδίδει το περιοδικό Informed Voice, είναι προσηλωμένο στην άποψη ότι η καλή υγεία μπορεί να επιτευχθεί και να διατηρηθεί χωρίς τη χρήση φαρμακευτικών σκευασμάτων και εμβολίων.
[...]
Πιστεύουμε ότι η καλή υγεία επιτυγχάνεται με τη σωστή διατροφή, την άσκηση, ένα περιβάλλον και μια οικογένεια γεμάτα αγάπη, και με τη χρήση διαφόρων θεραπευτικών μεθόδων, μεταξύ τους και αλλοπαθητικών φαρμάκων, όταν αυτό είναι απαραίτητο.[...]
Το ρεπορτάζ, λοιπόν, δίνει την εντύπωση πως κάποιοι ειδικοί επιστήμονες έχουν επιφυλάξεις ως προς τα εμβόλια κατά της γρίπης, και πως αυτή είναι μια έγκυρη άποψη την οποία θα πρέπει να λάβουμε υπόψη, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για μια ομάδα από προπαγανδιστές των εναλλακτικών θεραπειών οι οποίοι προσπαθούν να διαδώσουν την ηλίθια άποψη ότι τα εμβόλια κάνουν κακό και ότι ο υποχρεωτικός εμβολιασμός πρέπει να καταργηθεί — προφανώς θεωρούν ότι η ιλαρά και η πολιομυελίτιδα είναι αστεία πράγματα και δεν χρειάζεται να πολυανησυχούμε γι’ αυτά. Ε, κι αν έχουμε και μερικές επιδημίες ακόμα, και πεθάνουν και μερικές χιλιάδες παιδιά από ασθένειες που υποτίθεται πως έχουμε θέσει υπό έλεγχο εδώ και δεκαετίες, έλα μωρέ, και τι έγινε; Σημασία έχει να χτυπήσουμε τα συμφέροντα των μεγάλων φαρμακευτικών εταιριών.
Α, και «ο πρόεδρος Meryl Dorey» είναι, φυσικά, γυναίκα...
Το δεύτερο κρούσμα είναι εντελώς άσχετο, αλλά με έκανε να κοιτάζω αποσβολωμένος το ραδιόφωνο, μην μπορώντας να πιστέψω ότι άκουσα αυτό που άκουσα.
Κατά τη ραδιοφωνική περιγραφή του αγώνα μπάσκετ Ισπανίας-Ελλάδας, και ενώ η έκβαση είχε πια κριθεί, ο εκφωνητής, αναφερόμενος σε κάποιο σύνθημα που φώναζαν οι αντίπαλοι οπαδοί, είπε το εξής απίστευτο:
«Οι ισπανοί φίλαθλοι δεν φημίζονται για την εφευρετικότητά τους, όπως και γενικότερα οι Ισπανοί δεν φημίζονται για την ευφυΐα τους.»
Συγχαρητήρια, και περαστικά μας...
(Εντάξει, τώρα που γελάσαμε όλοι μαζί, συνεχίζω.)
Τα παραδείγματα που προδίδουν το αντίθετο είναι, φυσικά, πάμπολλα, αλλά ήθελα να αναφερθώ σε δυο πρόσφατα κρούσματα. Το πρώτο είναι η είδηση που διάβασα στο TV Χωρίς Σύνορα, και που υπάρχει και σε πολλές ακόμη ενημερωτικές ιστοσελίδες:
Ο πρόεδρος του ιατρικού οργανισμού Αustralian Vaccination Network, Meryl Dorey, υποστήριξε ότι το εμβόλιο ενδέχεται να είναι πιο επικίνδυνο από την γρίπη και έκανε έκκληση στην αυστραλιανή κυβέρνηση να μην είναι το εμβόλιο υποχρεωτικό για παιδιά.
Το πρώτο πράγμα που πρόσεξα ήταν αυτό το «ιατρικού οργανισμού» — καθότι είναι αδιανόητο ένας ιατρικός οργανισμός να κάνει μια τέτοια ηλίθια δήλωση. Πήγα, λοιπόν, στην ιστοσελίδα αυτού του «ιατρικού οργανισμού» (όχι, δεν βάζω λινκ), όπου διάβασα πως η ομάδα αυτή ιδρύθηκε το 1994 από «γονείς και επαγγελματίες στο χώρο της υγείας».
Αυτό το «επαγγελματίες στο χώρο της υγείας» (health professionals) μου φάνηκε κάπως ύποπτο, και τις υποψίες μου τις επιβεβαίωσαν οι ίδιοι:
Το Αυστραλιανό Δίκτυο Εμβολιασμού, που εκδίδει το περιοδικό Informed Voice, είναι προσηλωμένο στην άποψη ότι η καλή υγεία μπορεί να επιτευχθεί και να διατηρηθεί χωρίς τη χρήση φαρμακευτικών σκευασμάτων και εμβολίων.
[...]
Πιστεύουμε ότι η καλή υγεία επιτυγχάνεται με τη σωστή διατροφή, την άσκηση, ένα περιβάλλον και μια οικογένεια γεμάτα αγάπη, και με τη χρήση διαφόρων θεραπευτικών μεθόδων, μεταξύ τους και αλλοπαθητικών φαρμάκων, όταν αυτό είναι απαραίτητο.[...]
Το ρεπορτάζ, λοιπόν, δίνει την εντύπωση πως κάποιοι ειδικοί επιστήμονες έχουν επιφυλάξεις ως προς τα εμβόλια κατά της γρίπης, και πως αυτή είναι μια έγκυρη άποψη την οποία θα πρέπει να λάβουμε υπόψη, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για μια ομάδα από προπαγανδιστές των εναλλακτικών θεραπειών οι οποίοι προσπαθούν να διαδώσουν την ηλίθια άποψη ότι τα εμβόλια κάνουν κακό και ότι ο υποχρεωτικός εμβολιασμός πρέπει να καταργηθεί — προφανώς θεωρούν ότι η ιλαρά και η πολιομυελίτιδα είναι αστεία πράγματα και δεν χρειάζεται να πολυανησυχούμε γι’ αυτά. Ε, κι αν έχουμε και μερικές επιδημίες ακόμα, και πεθάνουν και μερικές χιλιάδες παιδιά από ασθένειες που υποτίθεται πως έχουμε θέσει υπό έλεγχο εδώ και δεκαετίες, έλα μωρέ, και τι έγινε; Σημασία έχει να χτυπήσουμε τα συμφέροντα των μεγάλων φαρμακευτικών εταιριών.
Α, και «ο πρόεδρος Meryl Dorey» είναι, φυσικά, γυναίκα...
Το δεύτερο κρούσμα είναι εντελώς άσχετο, αλλά με έκανε να κοιτάζω αποσβολωμένος το ραδιόφωνο, μην μπορώντας να πιστέψω ότι άκουσα αυτό που άκουσα.
Κατά τη ραδιοφωνική περιγραφή του αγώνα μπάσκετ Ισπανίας-Ελλάδας, και ενώ η έκβαση είχε πια κριθεί, ο εκφωνητής, αναφερόμενος σε κάποιο σύνθημα που φώναζαν οι αντίπαλοι οπαδοί, είπε το εξής απίστευτο:
«Οι ισπανοί φίλαθλοι δεν φημίζονται για την εφευρετικότητά τους, όπως και γενικότερα οι Ισπανοί δεν φημίζονται για την ευφυΐα τους.»
Συγχαρητήρια, και περαστικά μας...
17.9.09
Αγγελίες
Φίλος πουλάει έπιπλα ΙΚΕΑ (κρεβάτι, κομοδίνο, συρταριέρα, όλα σε μαύρο χρώμα) σε άριστη κατάσταση. Για πληροφορίες, πατήστε: εδώ.
Επίσης, ο ίδιος φίλος πουλάει αυτοκίνητο Mazda 3 sedan, με μπόλικο εξοπλισμό, στην τιμή των 12.800 ευρώ.
Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να στείλει μέιλ στη διεύθυνση του προφίλ μου, κι εγώ θα το προωθήσω.
Επίσης, ο ίδιος φίλος πουλάει αυτοκίνητο Mazda 3 sedan, με μπόλικο εξοπλισμό, στην τιμή των 12.800 ευρώ.
Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να στείλει μέιλ στη διεύθυνση του προφίλ μου, κι εγώ θα το προωθήσω.
12.9.09
Ε΄ Ιστοσυνάντηση Ποιητικής Μετάφρασης — Υπενθύμιση
Μην ξεχνάτε ότι βρίσκεται σε εξέλιξη η Ε΄ Ιστοσυνάντηση Ποιητικής Μετάφρασης, με πέντε ποιήματα του 19ου αιώνα. Αρχίστε να στέλνετε τις μεταφράσεις σας, γιατί η πρώτη ανάρτηση (με το ποίημα του Keats) θα γίνει την άλλη Δευτέρα, στις 21 του μήνα.
9.9.09
Οργισμένοι μεν, απαθείς δε...
Η στάση που φοριέται όλο και περισσότερο τελευταία, μεταξύ των ψηφοφόρων, είναι η οργή απέναντι στην πολιτική και τους πολιτικούς, με συνοδευτικό πιάτο τη μεγαλόφωνη δήλωση πως όλοι είναι άχρηστοι και δεν θα ψηφίσουν κανέναν. Αναρωτιέμαι αν αυτοί οι συμπολίτες μας συνειδητοποιούν την πλάνη στην οποία πέφτουν.
Πρώτα απ’ όλα, αυτό που συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα δεν είναι πολιτική, με την έννοια της διαχείριση των δημόσιων πραγμάτων, αλλά επικοινωνιολογία, με την έννοια της διαχείρισης της δημόσιας εικόνας. Η εικόνα είναι το μόνο που ενδιαφέρει τους άρχοντες ημών. Δεν έχει σημασία αν παράγουν έργο ή όχι — σημασία έχει να φαίνεται ότι παράγουν έργο. Δεν έχει σημασία αν κάποια απόφαση που πήραν ή δήλωση που έκαναν είναι σημαντική ή όχι — σημασία έχει να φαίνεται ότι είναι σημαντική. Το να δαιμονοποιεί, λοιπόν, κανείς γενικά την πολιτική δεν ωφελεί ούτε τον ίδιο ούτε την πολιτική.
Η δήλωση «όλοι είναι άχρηστοι» αποτελεί γενίκευση — και, ως εκ τούτου, είναι λάθος. Αντί να φωνάζεις εναντίον όλων, καλύτερο θα ήταν να εντοπίσεις ποιοι, ακριβώς, είναι άχρηστοι, και γιατί· και, φυσικά, να μην τους ψηφίσεις, αλλά να προτιμήσεις άλλους. Αυτό, βέβαια, προϋποθέτει να έχει ξεπεράσει κανείς το βρεφικό στάδιο του ψηφοφόρου: αυτό κατά το οποίο ψηφίζει μόνο τους υποψήφιους που του είναι οικείοι γιατί τους έχει δει κατ’ επανάληψη στην τηλεόραση. Όσο και να φωνάζεις πως όλοι είναι ίδιοι, δεν είναι. Κατ’ αρχήν, δεν μπορείς να το ξέρεις αυτό, γιατί δεν τους ξέρεις όλους. Δοκίμασε μια φορά να ψηφίσεις και κάποιον άλλον, διάολε — δεν θα πάθεις τίποτα χειρότερο απ’ αυτό που παθαίνεις τόσα χρόνια που εμπιστεύεσαι τους ίδιους και τους ίδιους...
Η πρόθεση της μη ψήφου είναι, ως γνωστόν, το κερασάκι στην τούρτα. Το έχουμε ξαναπεί και δεν θα κουραστούμε να το λέμε: αν θέλετε σώνει και καλά από χόμπι να ρίξετε λευκό, ή άκυρο, ή να πάτε εκδρομή, κάντε το και στο καλό κι αέρας στα πανιά σας. Αλλά, αν θέλετε να το κάνετε αυτό για να διαμαρτυρηθείτε, πλανάσθε πλάνην οικτράν, μια που η στάση σας βοηθά πάνω απ’ όλα τα δυο μεγάλα κόμματα — τα οποία, ας μην ξεχνιόμαστε, κυβερνούν εναλλάξ εδώ και τόσα χρόνια και είναι κυρίως υπεύθυνα για την κατάντια που βλέπετε γύρω σας.
Σας νιώθω απόλυτα όταν λέτε πως δεν σας εκφράζει κανείς: έτσι περίπου νιώθω κι εγώ. Θα μπορούσα να βρω διάφορες προφάσεις (ή και σοβαρές αιτιάσεις) για να μη δώσω την ψήφο μου σε κανέναν. Παρόλα αυτά, τελικά κάποιον θα επιλέξω, γιατί, όπως και να το δει κανείς, η μόνη εκδήλωση διαμαρτυρίας που μπορεί να πιάσει τόπο στις εκλογές είναι η ψήφος σε οποιοδήποτε άλλο κόμμα πλην των δυο μεγάλων. Έστω και με μισή καρδιά.
Το αντίθετο, όπως και να το ντύσεις, είναι απάθεια...
Πρώτα απ’ όλα, αυτό που συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα δεν είναι πολιτική, με την έννοια της διαχείριση των δημόσιων πραγμάτων, αλλά επικοινωνιολογία, με την έννοια της διαχείρισης της δημόσιας εικόνας. Η εικόνα είναι το μόνο που ενδιαφέρει τους άρχοντες ημών. Δεν έχει σημασία αν παράγουν έργο ή όχι — σημασία έχει να φαίνεται ότι παράγουν έργο. Δεν έχει σημασία αν κάποια απόφαση που πήραν ή δήλωση που έκαναν είναι σημαντική ή όχι — σημασία έχει να φαίνεται ότι είναι σημαντική. Το να δαιμονοποιεί, λοιπόν, κανείς γενικά την πολιτική δεν ωφελεί ούτε τον ίδιο ούτε την πολιτική.
Η δήλωση «όλοι είναι άχρηστοι» αποτελεί γενίκευση — και, ως εκ τούτου, είναι λάθος. Αντί να φωνάζεις εναντίον όλων, καλύτερο θα ήταν να εντοπίσεις ποιοι, ακριβώς, είναι άχρηστοι, και γιατί· και, φυσικά, να μην τους ψηφίσεις, αλλά να προτιμήσεις άλλους. Αυτό, βέβαια, προϋποθέτει να έχει ξεπεράσει κανείς το βρεφικό στάδιο του ψηφοφόρου: αυτό κατά το οποίο ψηφίζει μόνο τους υποψήφιους που του είναι οικείοι γιατί τους έχει δει κατ’ επανάληψη στην τηλεόραση. Όσο και να φωνάζεις πως όλοι είναι ίδιοι, δεν είναι. Κατ’ αρχήν, δεν μπορείς να το ξέρεις αυτό, γιατί δεν τους ξέρεις όλους. Δοκίμασε μια φορά να ψηφίσεις και κάποιον άλλον, διάολε — δεν θα πάθεις τίποτα χειρότερο απ’ αυτό που παθαίνεις τόσα χρόνια που εμπιστεύεσαι τους ίδιους και τους ίδιους...
Η πρόθεση της μη ψήφου είναι, ως γνωστόν, το κερασάκι στην τούρτα. Το έχουμε ξαναπεί και δεν θα κουραστούμε να το λέμε: αν θέλετε σώνει και καλά από χόμπι να ρίξετε λευκό, ή άκυρο, ή να πάτε εκδρομή, κάντε το και στο καλό κι αέρας στα πανιά σας. Αλλά, αν θέλετε να το κάνετε αυτό για να διαμαρτυρηθείτε, πλανάσθε πλάνην οικτράν, μια που η στάση σας βοηθά πάνω απ’ όλα τα δυο μεγάλα κόμματα — τα οποία, ας μην ξεχνιόμαστε, κυβερνούν εναλλάξ εδώ και τόσα χρόνια και είναι κυρίως υπεύθυνα για την κατάντια που βλέπετε γύρω σας.
Σας νιώθω απόλυτα όταν λέτε πως δεν σας εκφράζει κανείς: έτσι περίπου νιώθω κι εγώ. Θα μπορούσα να βρω διάφορες προφάσεις (ή και σοβαρές αιτιάσεις) για να μη δώσω την ψήφο μου σε κανέναν. Παρόλα αυτά, τελικά κάποιον θα επιλέξω, γιατί, όπως και να το δει κανείς, η μόνη εκδήλωση διαμαρτυρίας που μπορεί να πιάσει τόπο στις εκλογές είναι η ψήφος σε οποιοδήποτε άλλο κόμμα πλην των δυο μεγάλων. Έστω και με μισή καρδιά.
Το αντίθετο, όπως και να το ντύσεις, είναι απάθεια...
4.9.09
Αντισυνωμοσιολογικό τσιτάτο
Υπάρχουν δυο τρόποι να περάσεις απροβλημάτιστα τη ζωή σου: να πιστεύεις τα πάντα ή να δυσπιστείς απέναντι στα πάντα. Και οι δυο αυτοί τρόποι μας απαλλάσσουν από το να σκεφτόμαστε.
Άλφρεντ Κορζίμπσκι (1879-1950), πολωνοαμερικανός γλωσσολόγος.
Άλφρεντ Κορζίμπσκι (1879-1950), πολωνοαμερικανός γλωσσολόγος.
27.8.09
Επαγγελματική Διαστροφή
Πήγα χθες να δω τη νέα ταινία με τον Χάρι Πότερ. Καλή ήταν, και χορταστικά μεγάλη. Πολλοί απ' όσους είχαν διαβάσει το βιβλίο, βέβαια, δεν ενθουσιάστηκαν καθόλου – πράγμα που συμβαίνει συχνά με τα βιβλία που γίνονται ταινίες (το βιβλίο είναι σχεδόν πάντοτε ανώτερο).
Η επαγγελματική διαστροφή, όμως, με συνόδεψε και στην κινηματογραφική αίθουσα: παρόλο που η προσοχή μου ήταν στραμμένη στα διαδραματιζόμενα επί της οθόνης (εντάξει, θα τη συγκρατήσω την καθαρεύουσα), τα (ευτυχώς λίγα) μεταφραστικά λάθη με έκαναν να τινάζομαι σαν να με είχε χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα. Πρέπει να την κοιτάξω αυτήν τη νεύρωση.
Έτσι, το “supper party” έγινε “σούπερ πάρτι”, σε ένα σημείο η λέξη “one” μεταφράστηκε σαν αριθμητικό, ενώ είχε την έννοια του αόριστου άρθρου (αλλοιώνοντας έτσι σημαντικά το νόημα της φράσης), και σε ένα άλλο σημείο ο μεταφραστής έγραψε ακριβώς το αντίθετο απ' ό,τι είχε πει ο ηθοποιός – το “not unlike you” έγινε “όχι σαν εσένα”, πράγμα που, εκτός από το ότι παραπλανούσε τον θεατή, δεν έβγαζε και νόημα στη συγκεκριμένη σκηνή.
Αυτό μου θύμισε ότι κάποια στιγμή πρέπει να ξαναδώ την τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, όπου θυμάμαι πως υπήρχαν αρκετά μαργαριτάρια.
Το θέμα είναι πού να βρω αυτές τις δώδεκα ώρες...
Η επαγγελματική διαστροφή, όμως, με συνόδεψε και στην κινηματογραφική αίθουσα: παρόλο που η προσοχή μου ήταν στραμμένη στα διαδραματιζόμενα επί της οθόνης (εντάξει, θα τη συγκρατήσω την καθαρεύουσα), τα (ευτυχώς λίγα) μεταφραστικά λάθη με έκαναν να τινάζομαι σαν να με είχε χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα. Πρέπει να την κοιτάξω αυτήν τη νεύρωση.
Έτσι, το “supper party” έγινε “σούπερ πάρτι”, σε ένα σημείο η λέξη “one” μεταφράστηκε σαν αριθμητικό, ενώ είχε την έννοια του αόριστου άρθρου (αλλοιώνοντας έτσι σημαντικά το νόημα της φράσης), και σε ένα άλλο σημείο ο μεταφραστής έγραψε ακριβώς το αντίθετο απ' ό,τι είχε πει ο ηθοποιός – το “not unlike you” έγινε “όχι σαν εσένα”, πράγμα που, εκτός από το ότι παραπλανούσε τον θεατή, δεν έβγαζε και νόημα στη συγκεκριμένη σκηνή.
Αυτό μου θύμισε ότι κάποια στιγμή πρέπει να ξαναδώ την τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, όπου θυμάμαι πως υπήρχαν αρκετά μαργαριτάρια.
Το θέμα είναι πού να βρω αυτές τις δώδεκα ώρες...
16.7.09
Το τεράστιον πνευματικόν μέγεθος των ομοφοβικών βουλευτών ημών
Είδα στην Καθημερινή (και στην Καλύβα του Πάνου) την είδηση ότι η Επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης της Βουλής απέρριψε την πρόταση νόμου που κατέθεσε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. (και υποστήριξε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) για τη θεσμοθέτηση «συμφώνου συμβίωσης» ανάμεσα σε άτομα αντιθέτου ή ιδίου φύλου.
Για άλλη μια φορά, μου έκανε τεράστια εντύπωση (πράγμα που αποτελεί προσωπικό μου ελάττωμα) η ανικανότητα πολλών από τους «ηγέτες του έθνους» να αρθρώσουν μη ανόητο λόγο. Δεν περιμένω κανένα βάθος σκέψης από αυτούς, ούτε και κανένα εύρος οπτικού πεδίου, αλλά (ως αθεράπευτα αισιόδοξος εν γένει, καίτοι εξαιρετικά απαισιόδοξος για το μέλλον τούτης εδώ της μικρής ευρωπαϊκής γωνιάς) διατηρώ πάντοτε την ελπίδα να τους ακούσω κάποτε να μιλάνε με στοιχειώδη, έστω, λογική. Όπως ήταν φυσικό, απογοητεύτηκα και πάλι.
Η κ. Παπακώστα έδωσε ρεσιτάλ παραλογισμού, αποκαλώντας την πρόταση νόμου «αντιφατική», γιατί, λέει,
από τη μια θεωρεί ότι οι ομοφυλόφιλοι «δεν ζουν υπό το καθεστώς ισότητας δικαιωμάτων» και από την άλλη, παραδέχεται στην εισηγητική έκθεση, πως από το 2005, ισχύει ο νόμος 3304/2005 που απαγορεύει κάθε διάκριση με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό στους χώρους εργασίας.
Αυτή είναι η κλασική λογική πλάνη γνωστή ως non sequitur, ή, επί το ελληνικότερον, «ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει». Τι σχέση έχει η απαγόρευση διακρίσεων στους χώρους εργασίας με το δίκαιο αίτημα για νομική αναγνώριση της συμβίωσης δυο ανθρώπων; Διαβάζοντας αυτά τα λόγια της κ. Παπακώστα, η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο νου ήταν «κουκουρούκου». Γιατί, άραγε;
Αλλά η ατρόμητη βουλευτίνα της Ν.Δ. συνέχισε το ρεσιτάλ της με την επισήμανση ότι η πρόταση νόμου είναι, λέει,
πρόχειρη και επιπόλαιη, διότι δεν είναι προϊόν μιας σοβαρής διαβούλευσης, αλλά μιας αδικαιολόγητης πρεμούρας να έλθει κατά τη διάρκεια του θερινού τμήματος της Βουλής.
Τι μας λέει εδώ η κ. Παπακώστα; Μας λέει ότι ένα τόσο σοβαρό θέμα θα έπρεπε να έρθει σε ολομέλεια, και όχι σε θερινό τμήμα. Μα, τότε, γιατί υπάρχουν τα θερινά τμήματα της Βουλής; Για να δείχνετε στο πόπολο ότι, και καλά, εργάζεστε, αλλά όταν πρέπει να πάρετε μια σημαντική απόφαση το γυρνάτε στο «α, δεν ξέρω, να βρεθούμε όλοι μαζί να το συζητήσουμε»; Ε, τότε, παρατήστε καλύτερα τις υποκρισίες και κλείστε τη Βουλή για ένα ολόκληρο τρίμηνο. Τώρα που το σκέφτομαι, γιατί δεν θεσμοθετείτε γενική τρίμηνη αργία κάθε καλοκαίρι; Έτσι κι αλλιώς, αυτή η χώρα δεν παράγει τίποτε. Αλλά, ξέχασα, «παράγει πολιτισμό»...
Η κ. Μελά, που πήρε τη σκυτάλη εκ μέρους του Κ.Κ.Ε., ανέβασε τον πήχυ του παραλογισμού σε δυσθεώρητα ύψη, λέγοντας το αμίμητο
ο γάμος έχει να κάνει κύρια με την διαιώνιση του είδους και την προστασία των παιδιών και όχι με την σεξουαλική σχέση, ή τη σχέση συντροφικότητας και αγάπης. Εμείς δεν βλέπουμε το λόγο να ενταχθούν τα ομόφυλα ζευγάρια στο σύμφωνο συμβίωσης.
Κατ’ αρχάς, συγγνώμη, αλλά η διαιώνιση του είδους έχει να κάνει με το γαμήσι, όχι με το γάμο. Κι εγώ ο πτωχός νόμιζα πως αυτά τα δύο είναι ταυτόσημα μόνο μέσα σε κολλημένα μυαλά επιπέδου Ανθίμου. Άλλο ένα τραγικό λάθος εκ μέρους μου, για το οποίο ζητώ ταπεινά συγγνώμη. Επίσης, ο γάμος μπορεί να μην αποτελεί εγγύηση συντροφικότητας και αγάπης, είναι όμως μια πολύ χρήσιμη σύμβαση που δηλώνει προς το κράτος ότι, ξέρεις, μεγάλε, εμείς οι δυο αγαπιόμαστε (ή έτσι λέμε, εσένα δεν σε αφορά το θέμα), θέλουμε να είμαστε μαζί, να ανοίξουμε σπιτικό, κ.τ.λ., και θέλουμε να μας κατοχυρώσεις τα σχετικά δικαιώματα που έχουν κι όλοι οι άλλοι που σου δηλώνουν το ίδιο πράγμα. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος να ενταχθούν τα ομόφυλα ζευγάρια στο σύμφωνο συμβίωσης. Εσείς, βέβαια, δεν τον βλέπετε – έχετε συνηθίσει τόσα χρόνια στις παρωπίδες σας και αρνείστε πεισματικά να τις βγάλετε.
Πολύ μου άρεσε και η συνέχεια της κ. Μελά:
Δεν μπορούμε να μιλάμε για συναισθηματικούς δεσμούς, όταν συμμετέχουμε στο Σύμφωνο Σένγκεν και στους πολέμους, που τους αγνοούν.
Αυτό μου θυμίζει τη λογική πλάνη της «επίκλησης στον Χίτλερ». Είναι ένας και τον κατηγορούν για φόνο. Και η υπεράσπισή του είναι «εντάξει, σκότωσα έναν άνθρωπο, αλλά τι ασχολείστε με μένα; Εδώ ο Χίτλερ σκότωσε τόσα εκατομμύρια». Σύμφωνα με την (κυριολεκτικά) ολοκληρωτική λογική του Κ.Κ.Ε., μόνο οι ολοκληρωτικές λύσεις έχουν νόημα – όλα τα άλλα είναι ημίμετρα, και δεν έχει νόημα να ασχολούμαστε. Τι να πει κανείς...
Από τη σούπα του ανορθολογισμού δεν θα μπορούσε, βέβαια, να λείπει και ο εκπρόσωπος των Συνηγερμένων Ορθοδόξων Λαϊκιστών, ο οποίος έβαλε μπροστά τη μασημένη, πια, κασέτα (η ψηφιακή τεχνολογία είναι του Διαβόλου, ως γνωστόν...) και άρχισε να γκρινιάζει:
Δεν μας έφτανε η κατάντια της Ελλάδας, φτάσαμε να πυροβολούμε και την ίδια την οικογένεια.
Τώρα, πώς, ακριβώς, «πυροβολούμε» την οικογένεια με το να αναγνωρίσουμε στα ομόφυλα ζευγάρια το δικαίωμα να επισημοποιούν τη σχέση τους, αυτό το ξέρουν μόνο οι φανατικοί τω πνεύματι, γιατί εμείς οι υπόλοιποι ουδόλως το αντιλαμβανόμεθα.
Και ο Συνηγερμένος Ορθόδοξος Λαϊκιστής κ. Γεωργίου συνέχισε λέγοντας πως οι ομοφυλόφιλοι είναι «ισότιμοι πολίτες» (μάλλον γι’ αυτό τους αρνήθηκε ένα δικαίωμα που έχουν όλοι οι άλλοι πολίτες...), οι οποίοι
αν θέλουν με την διαφορετικότητά τους να διακωμωδήσουν τα μυστήρια ημών των υπολοίπων, ίσως να διασκεδάσουν την καθημερινότητά μας, με όλα αυτά που ακούμε, άνδρες να φοράνε νυφικό και άλλα.
Εδώ έχουμε ένα δυνατό συνδυασμό ασχετοσύνης (μόνο ο θρησκευτικός γάμος αποτελεί «μυστήριο», εδώ μιλάμε για «σύμφωνο συμβίωσης») και κακόγουστου παιδικού (ούτε καν εφηβικού) χιούμορ. Ο εν λόγω συνδυασμός αποτελεί σήμα κατατεθέν του συγκεκριμένου κόμματος, και συνήθως συνοδεύεται από μια έντονη ροπή προς τα άνοστα λογοπαίγνια και τον κενολογικό επικολυρισμό:
Στην εσχατιά της Βαλκανικής, η οποία πλήττεται από την ανεργία - και ιδίως στις γυναίκες - φθάσαμε να κοινωνούμε με ένα εξώδικο στην γυναίκα με την οποία συμβιώνουμε, να πορευθεί πλέον μόνη στη ζωή. Ποια είναι η παρουσία της κοινωνικής εξυπηρετήσεως με την εφαρμογή όσων προτείνει σήμερα το ΠΑΣΟΚ;
Κουκουρούκου...
Για άλλη μια φορά, μου έκανε τεράστια εντύπωση (πράγμα που αποτελεί προσωπικό μου ελάττωμα) η ανικανότητα πολλών από τους «ηγέτες του έθνους» να αρθρώσουν μη ανόητο λόγο. Δεν περιμένω κανένα βάθος σκέψης από αυτούς, ούτε και κανένα εύρος οπτικού πεδίου, αλλά (ως αθεράπευτα αισιόδοξος εν γένει, καίτοι εξαιρετικά απαισιόδοξος για το μέλλον τούτης εδώ της μικρής ευρωπαϊκής γωνιάς) διατηρώ πάντοτε την ελπίδα να τους ακούσω κάποτε να μιλάνε με στοιχειώδη, έστω, λογική. Όπως ήταν φυσικό, απογοητεύτηκα και πάλι.
Η κ. Παπακώστα έδωσε ρεσιτάλ παραλογισμού, αποκαλώντας την πρόταση νόμου «αντιφατική», γιατί, λέει,
από τη μια θεωρεί ότι οι ομοφυλόφιλοι «δεν ζουν υπό το καθεστώς ισότητας δικαιωμάτων» και από την άλλη, παραδέχεται στην εισηγητική έκθεση, πως από το 2005, ισχύει ο νόμος 3304/2005 που απαγορεύει κάθε διάκριση με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό στους χώρους εργασίας.
Αυτή είναι η κλασική λογική πλάνη γνωστή ως non sequitur, ή, επί το ελληνικότερον, «ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει». Τι σχέση έχει η απαγόρευση διακρίσεων στους χώρους εργασίας με το δίκαιο αίτημα για νομική αναγνώριση της συμβίωσης δυο ανθρώπων; Διαβάζοντας αυτά τα λόγια της κ. Παπακώστα, η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο νου ήταν «κουκουρούκου». Γιατί, άραγε;
Αλλά η ατρόμητη βουλευτίνα της Ν.Δ. συνέχισε το ρεσιτάλ της με την επισήμανση ότι η πρόταση νόμου είναι, λέει,
πρόχειρη και επιπόλαιη, διότι δεν είναι προϊόν μιας σοβαρής διαβούλευσης, αλλά μιας αδικαιολόγητης πρεμούρας να έλθει κατά τη διάρκεια του θερινού τμήματος της Βουλής.
Τι μας λέει εδώ η κ. Παπακώστα; Μας λέει ότι ένα τόσο σοβαρό θέμα θα έπρεπε να έρθει σε ολομέλεια, και όχι σε θερινό τμήμα. Μα, τότε, γιατί υπάρχουν τα θερινά τμήματα της Βουλής; Για να δείχνετε στο πόπολο ότι, και καλά, εργάζεστε, αλλά όταν πρέπει να πάρετε μια σημαντική απόφαση το γυρνάτε στο «α, δεν ξέρω, να βρεθούμε όλοι μαζί να το συζητήσουμε»; Ε, τότε, παρατήστε καλύτερα τις υποκρισίες και κλείστε τη Βουλή για ένα ολόκληρο τρίμηνο. Τώρα που το σκέφτομαι, γιατί δεν θεσμοθετείτε γενική τρίμηνη αργία κάθε καλοκαίρι; Έτσι κι αλλιώς, αυτή η χώρα δεν παράγει τίποτε. Αλλά, ξέχασα, «παράγει πολιτισμό»...
Η κ. Μελά, που πήρε τη σκυτάλη εκ μέρους του Κ.Κ.Ε., ανέβασε τον πήχυ του παραλογισμού σε δυσθεώρητα ύψη, λέγοντας το αμίμητο
ο γάμος έχει να κάνει κύρια με την διαιώνιση του είδους και την προστασία των παιδιών και όχι με την σεξουαλική σχέση, ή τη σχέση συντροφικότητας και αγάπης. Εμείς δεν βλέπουμε το λόγο να ενταχθούν τα ομόφυλα ζευγάρια στο σύμφωνο συμβίωσης.
Κατ’ αρχάς, συγγνώμη, αλλά η διαιώνιση του είδους έχει να κάνει με το γαμήσι, όχι με το γάμο. Κι εγώ ο πτωχός νόμιζα πως αυτά τα δύο είναι ταυτόσημα μόνο μέσα σε κολλημένα μυαλά επιπέδου Ανθίμου. Άλλο ένα τραγικό λάθος εκ μέρους μου, για το οποίο ζητώ ταπεινά συγγνώμη. Επίσης, ο γάμος μπορεί να μην αποτελεί εγγύηση συντροφικότητας και αγάπης, είναι όμως μια πολύ χρήσιμη σύμβαση που δηλώνει προς το κράτος ότι, ξέρεις, μεγάλε, εμείς οι δυο αγαπιόμαστε (ή έτσι λέμε, εσένα δεν σε αφορά το θέμα), θέλουμε να είμαστε μαζί, να ανοίξουμε σπιτικό, κ.τ.λ., και θέλουμε να μας κατοχυρώσεις τα σχετικά δικαιώματα που έχουν κι όλοι οι άλλοι που σου δηλώνουν το ίδιο πράγμα. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος να ενταχθούν τα ομόφυλα ζευγάρια στο σύμφωνο συμβίωσης. Εσείς, βέβαια, δεν τον βλέπετε – έχετε συνηθίσει τόσα χρόνια στις παρωπίδες σας και αρνείστε πεισματικά να τις βγάλετε.
Πολύ μου άρεσε και η συνέχεια της κ. Μελά:
Δεν μπορούμε να μιλάμε για συναισθηματικούς δεσμούς, όταν συμμετέχουμε στο Σύμφωνο Σένγκεν και στους πολέμους, που τους αγνοούν.
Αυτό μου θυμίζει τη λογική πλάνη της «επίκλησης στον Χίτλερ». Είναι ένας και τον κατηγορούν για φόνο. Και η υπεράσπισή του είναι «εντάξει, σκότωσα έναν άνθρωπο, αλλά τι ασχολείστε με μένα; Εδώ ο Χίτλερ σκότωσε τόσα εκατομμύρια». Σύμφωνα με την (κυριολεκτικά) ολοκληρωτική λογική του Κ.Κ.Ε., μόνο οι ολοκληρωτικές λύσεις έχουν νόημα – όλα τα άλλα είναι ημίμετρα, και δεν έχει νόημα να ασχολούμαστε. Τι να πει κανείς...
Από τη σούπα του ανορθολογισμού δεν θα μπορούσε, βέβαια, να λείπει και ο εκπρόσωπος των Συνηγερμένων Ορθοδόξων Λαϊκιστών, ο οποίος έβαλε μπροστά τη μασημένη, πια, κασέτα (η ψηφιακή τεχνολογία είναι του Διαβόλου, ως γνωστόν...) και άρχισε να γκρινιάζει:
Δεν μας έφτανε η κατάντια της Ελλάδας, φτάσαμε να πυροβολούμε και την ίδια την οικογένεια.
Τώρα, πώς, ακριβώς, «πυροβολούμε» την οικογένεια με το να αναγνωρίσουμε στα ομόφυλα ζευγάρια το δικαίωμα να επισημοποιούν τη σχέση τους, αυτό το ξέρουν μόνο οι φανατικοί τω πνεύματι, γιατί εμείς οι υπόλοιποι ουδόλως το αντιλαμβανόμεθα.
Και ο Συνηγερμένος Ορθόδοξος Λαϊκιστής κ. Γεωργίου συνέχισε λέγοντας πως οι ομοφυλόφιλοι είναι «ισότιμοι πολίτες» (μάλλον γι’ αυτό τους αρνήθηκε ένα δικαίωμα που έχουν όλοι οι άλλοι πολίτες...), οι οποίοι
αν θέλουν με την διαφορετικότητά τους να διακωμωδήσουν τα μυστήρια ημών των υπολοίπων, ίσως να διασκεδάσουν την καθημερινότητά μας, με όλα αυτά που ακούμε, άνδρες να φοράνε νυφικό και άλλα.
Εδώ έχουμε ένα δυνατό συνδυασμό ασχετοσύνης (μόνο ο θρησκευτικός γάμος αποτελεί «μυστήριο», εδώ μιλάμε για «σύμφωνο συμβίωσης») και κακόγουστου παιδικού (ούτε καν εφηβικού) χιούμορ. Ο εν λόγω συνδυασμός αποτελεί σήμα κατατεθέν του συγκεκριμένου κόμματος, και συνήθως συνοδεύεται από μια έντονη ροπή προς τα άνοστα λογοπαίγνια και τον κενολογικό επικολυρισμό:
Στην εσχατιά της Βαλκανικής, η οποία πλήττεται από την ανεργία - και ιδίως στις γυναίκες - φθάσαμε να κοινωνούμε με ένα εξώδικο στην γυναίκα με την οποία συμβιώνουμε, να πορευθεί πλέον μόνη στη ζωή. Ποια είναι η παρουσία της κοινωνικής εξυπηρετήσεως με την εφαρμογή όσων προτείνει σήμερα το ΠΑΣΟΚ;
Κουκουρούκου...
1.7.09
Ε΄ Ιστοσυνάντηση Ποιητικής Μετάφρασης — 19ος αιώνας
Αργοπορημένοι κι αμετανόητοι επιστρέφουμε για πέμπτη φορά στον τόπο του εγκλήματος, αυτή τη φορά για να εστιάσουμε σε 5 ποιήματα του 19ου αιώνα που «μας μπήκαν στο μάτι». Ελπίζουμε να μας κάνετε την τιμή να στείλετε τη δική σας μεταφραστική εκδοχή στη διεύθυνση που υπάρχει στην ταυτότητα του ιστολογίου.
Επειδή δεν τα πάω καλά με τις προθεσμίες (εξάλλου είχα προαναγγείλει αυτή την Ιστοσυνάντηση πριν από αρκετούς μήνες…), να ξέρετε ότι αυτή τη φορά δεν υπάρχει βία: το καλοκαίρι είναι δικό σας — η ανάρτηση των μεταφράσεων θα ξεκινήσει αρχές Σεπτέμβρη.
Καλή ανάγνωση, καλή απόλαυση, καλές διακοπές, και καλή μετάφραση…
1. John Keats (1795-1821) - This living hand (1819)
This living hand, now warm and capable
Of earnest grasping, would, if it were cold
And in the icy silence of the tomb,
So haunt thy days and chill thy dreaming nights
That thou wouldst wish thine own heart dry of blood
So in my veins red life might stream again,
And thou be conscience-calmed—see here it is—
I hold it towards you.
2. Walt Whitman (1819-1892) - I Sit and Look Out (1860)
I sit and look out upon all the sorrows of the world, and upon all oppression and shame,
I hear secret convulsive sobs from young men at anguish with themselves, remorseful after deeds done,
I see in low life the mother misused by her children, dying, neglected, gaunt, desperate,
I see the wife misused by her husband, I see the treacherous seducer of young women,
I mark the ranklings of jealousy and unrequited love attempted to be hid, I see these sights on the earth,
I see the workings of battle, pestilence, tyranny, I see martyrs and prisoners,
I observe a famine at sea, I observe the sailors casting lots who shall be kill'd to preserve the lives of the rest,
I observe the slights and degradations cast by arrogant persons upon laborers, the poor, and upon negroes, and the like;
All these--all the meanness and agony without end I sitting look out upon,
See, hear, and am silent.
3. Emily Dickinson (1830-1886) - I died for Beauty — but was scarce (1890)
I died for beauty, but was scarce
Adjusted in the tomb
When one who died for truth was lain
In an adjoining room.
He questioned softly why I failed?
"For beauty", I replied.
"And I for truth -- the two are one;
We brethren, are," he said.
And so, as kinsmen, met a night,
We talked between the rooms,
Until the moss had reached our lips,
And covered up our names.
4. Christina Rossetti (1830-1894) – Remember (1862)
Remember me when I am gone away,
Gone far away into the silent land;
When you can no more hold me by the hand,
Nor I half turn to go yet turning stay.
Remember me when no more, day by day,
You tell me of our future that you planned:
Only remember me; you understand
It will be late to counsel then or pray.
Yet if you should forget me for a while
And afterwards remember, do not grieve:
For if the darkness and corruption leave
A vestige of the thoughts that once I had,
Better by far you should forget and smile
Than that you should remember and be sad.
5. Thomas Moore (1779-1852) - Farewell!—but whenever you welcome the hour (1813)
Farewell! but whenever you welcome the hour
Which awakens the night-song of mirth in your bow'r,
Then think of the friend who once welcom'd it too,
And forgot his own grief to be happy with you.
His griefs may return, not a hope may remain,
Of the few that have brighten'd his pathway of pain,
But he ne'er will forget his short vision that threw
Its enchantment around him, while ling'ring with you.
And still on that evening, when pleasure fills up
To the highest top sparkle each heart and each cup,
Where'er my path lies, be it gloomy or bright,
My soul, happy friends! shall be with you that night;
Shall join in your revels, your sports and your wiles,
And return to me, beaming all o'er with your smiles! --
Too blest, if it tells me, that, 'mid the gay cheer,
Some kind voice had murmur'd, I wish he were here!
Let Fate do her worst, there are relics of joy,
Bright dreams of the past, which she cannot destroy;
Which come, in the night-time of sorrow and care,
And bring back the features that joy us'd to wear.
Long, long be my heart with such memories fill'd!
Like the vase in which roses have once been distill'd --
You may break, you may ruin the vase if you will,
But the scent of the roses will hang round it still.
Επειδή δεν τα πάω καλά με τις προθεσμίες (εξάλλου είχα προαναγγείλει αυτή την Ιστοσυνάντηση πριν από αρκετούς μήνες…), να ξέρετε ότι αυτή τη φορά δεν υπάρχει βία: το καλοκαίρι είναι δικό σας — η ανάρτηση των μεταφράσεων θα ξεκινήσει αρχές Σεπτέμβρη.
Καλή ανάγνωση, καλή απόλαυση, καλές διακοπές, και καλή μετάφραση…
1. John Keats (1795-1821) - This living hand (1819)
This living hand, now warm and capable
Of earnest grasping, would, if it were cold
And in the icy silence of the tomb,
So haunt thy days and chill thy dreaming nights
That thou wouldst wish thine own heart dry of blood
So in my veins red life might stream again,
And thou be conscience-calmed—see here it is—
I hold it towards you.
2. Walt Whitman (1819-1892) - I Sit and Look Out (1860)
I sit and look out upon all the sorrows of the world, and upon all oppression and shame,
I hear secret convulsive sobs from young men at anguish with themselves, remorseful after deeds done,
I see in low life the mother misused by her children, dying, neglected, gaunt, desperate,
I see the wife misused by her husband, I see the treacherous seducer of young women,
I mark the ranklings of jealousy and unrequited love attempted to be hid, I see these sights on the earth,
I see the workings of battle, pestilence, tyranny, I see martyrs and prisoners,
I observe a famine at sea, I observe the sailors casting lots who shall be kill'd to preserve the lives of the rest,
I observe the slights and degradations cast by arrogant persons upon laborers, the poor, and upon negroes, and the like;
All these--all the meanness and agony without end I sitting look out upon,
See, hear, and am silent.
3. Emily Dickinson (1830-1886) - I died for Beauty — but was scarce (1890)
I died for beauty, but was scarce
Adjusted in the tomb
When one who died for truth was lain
In an adjoining room.
He questioned softly why I failed?
"For beauty", I replied.
"And I for truth -- the two are one;
We brethren, are," he said.
And so, as kinsmen, met a night,
We talked between the rooms,
Until the moss had reached our lips,
And covered up our names.
4. Christina Rossetti (1830-1894) – Remember (1862)
Remember me when I am gone away,
Gone far away into the silent land;
When you can no more hold me by the hand,
Nor I half turn to go yet turning stay.
Remember me when no more, day by day,
You tell me of our future that you planned:
Only remember me; you understand
It will be late to counsel then or pray.
Yet if you should forget me for a while
And afterwards remember, do not grieve:
For if the darkness and corruption leave
A vestige of the thoughts that once I had,
Better by far you should forget and smile
Than that you should remember and be sad.
5. Thomas Moore (1779-1852) - Farewell!—but whenever you welcome the hour (1813)
Farewell! but whenever you welcome the hour
Which awakens the night-song of mirth in your bow'r,
Then think of the friend who once welcom'd it too,
And forgot his own grief to be happy with you.
His griefs may return, not a hope may remain,
Of the few that have brighten'd his pathway of pain,
But he ne'er will forget his short vision that threw
Its enchantment around him, while ling'ring with you.
And still on that evening, when pleasure fills up
To the highest top sparkle each heart and each cup,
Where'er my path lies, be it gloomy or bright,
My soul, happy friends! shall be with you that night;
Shall join in your revels, your sports and your wiles,
And return to me, beaming all o'er with your smiles! --
Too blest, if it tells me, that, 'mid the gay cheer,
Some kind voice had murmur'd, I wish he were here!
Let Fate do her worst, there are relics of joy,
Bright dreams of the past, which she cannot destroy;
Which come, in the night-time of sorrow and care,
And bring back the features that joy us'd to wear.
Long, long be my heart with such memories fill'd!
Like the vase in which roses have once been distill'd --
You may break, you may ruin the vase if you will,
But the scent of the roses will hang round it still.
25.6.09
Γαλαζοπράσινη ταυτοσημία
Δεν πρόκειται για ανάλυση της πολιτικής ταυτότητας απόψεων των δυο μεγάλων κομμάτων, αλλά για μια από τις καλύτερες οπτικές απάτες που έχω δει. Οι γαλάζιες και οι πράσινες σπείρες που φαίνονται στην εικόνα έχουν στην πραγματικότητα το ίδιο χρώμα! Μπορείτε να κατεβάσετε την εικόνα στον υπολογιστή σας και να τη μεγεθύνετε, και θα το διαπιστώσετε με τα μάτια σας. Ή μπορείτε να πάτε στο Bad Astronomy, όπου θα βρείτε τη μεγέθυνση έτοιμη.
Όπως λέει και ο Phil Plait στο παραπάνω λινκ, μην εμπιστεύεστε απόλυτα τα μάτια σας. Κι αν νομίσετε ποτέ πως είδατε ούφο ή φάντασμα, ξανασκεφτείτε το...
4.6.09
26.5.09
Υλική αποζημίωση για ηθική αυτομείωση...
Με τα αντανακλαστικά Ραν Ταν Πλαν που με χαρακτηρίζουν τελευταία, δηλώνω κι εγώ, μετά τον Νίκο Σαραντάκο, τη συμπαράστασή μου στον Γιάννη Χάρη για την απαράδεκτη αγωγή που έκανε εναντίον του ο Μητροπολίτης Πειραιώς, ο οποίος πριν λίγους μήνες είχε στραφεί και εναντίον του ακτιβιστή Λύο Καλοβυρνά γιατί από τις σελίδες του περιοδικού 10% «τόλμησε» να στηλιτεύσει τις ανοησίες που εκστόμισε ο «Άγιος».
Ο κ. Σεραφείμ, σε δηλώσεις του με αφορμή τη δολοφονία του Νίκου Σεργιανόπουλου, είχε πει ότι οι γκέι είναι «ηθικά απονευρωμένοι, με ψυχοπαθολογικές εκτροπές και ψυχασθένειες, με μανία ικανοποιήσεως της ψυχοπαθολογικής των εκτροπής», και ότι «έκαναν αξία ζωής το σωλήνα αποβολής περιττωμάτων». Νομίζω πως κάθε εχέφρων άνθρωπος μπορεί να κρίνει από μόνος του αν και κατά πόσο αυτές οι δηλώσεις τιμούν τον ίδιο τον κ. Σεραφείμ ως άτομο ή τη θέση που κατέχει ως «πνευματικός πατέρας» του ποιμνίου του, ώστε να έχει την απαίτηση να τον σεβαστούν και όλοι οι υπόλοιποι. Εκτός κι αν πιστεύει ότι, ακριβώς λόγω της θέσης του, τα λόγια του δεν πρέπει να υφίστανται καμία κριτική από κανέναν — οπότε περνάμε σε άλλο, εντελώς διαφορετικό, θέμα...
Πάντως, αυτό που με ενοχλεί περισσότερο κι από την ομοφοβία του Μητροπολίτη, το ρατσισμό του και τη δικομανία του, είναι η υποκρισία του: βλέπετε, ο «Άγιος» αξιώνει να έχει μόνον ο ίδιος το δικαίωμα να αποκαλεί ψυχοπαθείς τους άλλους — αλλά μόλις κάποιος υπονοήσει οτιδήποτε για τη δική του ψυχική υγεία (όπως έκανε με το γάντι και με το σύνηθες άψογο στιλ του ο Γιάννης Χάρης), τάχα μου προσβάλλεται και ζητάει τα ευρώ με το τσουβάλι.
Ε, τότε, να περάσουμε όλοι από κει να ανάψουμε κανένα κεράκι, να βγάλει κανένα φράγκο, ο άνθρωπος, μην τα ζητάει με αγωγές και γίνεται ρεζίλι στο πανελλήνιο...
[Ενημέρωση: Ο JustAnotherGoneOff, που ήταν παρών, μου λέει ότι η δίκη αναβλήθηκε για τον Ιανουάριο του 2010.]
Ο κ. Σεραφείμ, σε δηλώσεις του με αφορμή τη δολοφονία του Νίκου Σεργιανόπουλου, είχε πει ότι οι γκέι είναι «ηθικά απονευρωμένοι, με ψυχοπαθολογικές εκτροπές και ψυχασθένειες, με μανία ικανοποιήσεως της ψυχοπαθολογικής των εκτροπής», και ότι «έκαναν αξία ζωής το σωλήνα αποβολής περιττωμάτων». Νομίζω πως κάθε εχέφρων άνθρωπος μπορεί να κρίνει από μόνος του αν και κατά πόσο αυτές οι δηλώσεις τιμούν τον ίδιο τον κ. Σεραφείμ ως άτομο ή τη θέση που κατέχει ως «πνευματικός πατέρας» του ποιμνίου του, ώστε να έχει την απαίτηση να τον σεβαστούν και όλοι οι υπόλοιποι. Εκτός κι αν πιστεύει ότι, ακριβώς λόγω της θέσης του, τα λόγια του δεν πρέπει να υφίστανται καμία κριτική από κανέναν — οπότε περνάμε σε άλλο, εντελώς διαφορετικό, θέμα...
Πάντως, αυτό που με ενοχλεί περισσότερο κι από την ομοφοβία του Μητροπολίτη, το ρατσισμό του και τη δικομανία του, είναι η υποκρισία του: βλέπετε, ο «Άγιος» αξιώνει να έχει μόνον ο ίδιος το δικαίωμα να αποκαλεί ψυχοπαθείς τους άλλους — αλλά μόλις κάποιος υπονοήσει οτιδήποτε για τη δική του ψυχική υγεία (όπως έκανε με το γάντι και με το σύνηθες άψογο στιλ του ο Γιάννης Χάρης), τάχα μου προσβάλλεται και ζητάει τα ευρώ με το τσουβάλι.
Ε, τότε, να περάσουμε όλοι από κει να ανάψουμε κανένα κεράκι, να βγάλει κανένα φράγκο, ο άνθρωπος, μην τα ζητάει με αγωγές και γίνεται ρεζίλι στο πανελλήνιο...
[Ενημέρωση: Ο JustAnotherGoneOff, που ήταν παρών, μου λέει ότι η δίκη αναβλήθηκε για τον Ιανουάριο του 2010.]
20.5.09
Ευρωεκλογική ανία (ή μήπως άνοια;)
Οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ήταν πάντοτε δεύτερης κατηγορίας, μπας κλας, παιδιά ενός κατώτερου λαού, και οι φετινές φαίνεται πως θα είναι ακόμα χειρότερες. Πληθαίνουν οι φωνές των ανθρώπων που δηλώνουν περίτρανα (ή με περισσή απογοήτευση) πως δεν θα πάνε να ψηφίσουν — όχι γιατί βαριούνται, αλλά γιατί νιώθουν ότι κανείς από τους πολιτικάντηδες δεν τους καταλαβαίνει, και κανείς δεν ασχολείται με τα προβλήματά τους. Και έχουν δίκιο, φυσικά — μόνο που η μέθοδος που επιλέγουν για να δείξουν την αντίδρασή τους είναι πέρα για πέρα λάθος.
Κατ’ αρχάς, ας είναι σαφές επιτέλους ότι στην Ελλάδα, τουλάχιστον (δεν ξέρω το κλίμα στις άλλες χώρες), δεν ψηφίζουμε στις Ευρωεκλογές με γνώμονα την ευρωπαϊκή πολιτική, την πορεία της Ευρώπης, τις θέσεις των ευρωπαϊκών κομμάτων στα οποία μετέχουν τα εθνικά κόμματα, ή τίποτα τέτοιο. Ψηφίζουμε εν είδει επίσημου δημοψηφίσματος, απλώς για να δούμε (ή μάλλον να δουν οι πολιτικοί και οι επαγγελματίες δημοσκόποι) πού βρίσκονται τα πράγματα ως προς τα ποσοστά των κομμάτων και την απήχησή τους στο λαό. Πώς αλλιώς εξηγείται το ότι δεν συζητείται πουθενά κανένα ευρωπαϊκό θέμα αλλά οι ομιλούντες και γράφοντες (όσοι έχω δει, ακούσει και διαβάσει εγώ, τουλάχιστον) ασχολούνται με τα ίδια και τα ίδια;
Αυτό το γεγονός επιτείνει την ήδη μεγάλη αδιαφορία των πολιτών, και σίγουρα θα ωθήσει ακόμα περισσότερους στην αποχή. Το αποτέλεσμα, κατά τη γνώμη μου, θα είναι μια ακόμα χαμένη ευκαιρία για όλους μας, καθώς χιλιάδες συμπολίτες μας θα πάνε για μπάνιο εκείνη τη μέρα, νομίζοντας πως έτσι θα έχουν κάνει την προσωπική τους επανάσταση, ενώ το μόνο που θα έχουν καταφέρει είναι να βάλουν το βούτυρο στο ψωμί των δυο μεγάλων κομμάτων (πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτή την κοινοτοπία...).
Όπως έχουμε γράψει και παλιότερα, με την ευκαιρία των εθνικών εκλογών του 2007, η αποχή (όπως και η άκυρη ή λευκή ψήφος) μετριέται αποκλειστικά και μόνο για στατιστικούς λόγους και για να έχουν κάτι παραπάνω να λένε στα τηλεοπτικά πάνελ — στην πράξη, αφαιρούνται την ίδια στιγμή από τον υπολογισμό των ποσοστών. Το αποτέλεσμα θα είναι να αυξηθούν πλασματικά τα ποσοστά όλων των κομμάτων αναλογικά, δηλ. το πρώτο σε ψήφους κόμμα να ωφεληθεί περισσότερο, το δεύτερο κάπως λιγότερο, το τρίτο ακόμα λιγότερο, κ.ο.κ.. Οπότε, εκεί που θα νομίζετε πως με την αποχή σας τους έχετε κάνει τη μούρη κρέας, αυτοί θα δούνε τα ποσοστά τους να κυμαίνονται στα γνωστά επίπεδα (35 με 40 τοις εκατό), παρά τις συνολικά λιγότερες ψήφους, και θα πούνε «ΟΚ, τα κορόιδα παραμένουν κορόιδα — καλά είμαστε»...
Αφού νιώθετε όπως νιώθετε (κι εγώ μαζί σας), η λύση είναι να κάνετε το ακριβώς αντίθετο: να πάτε να ψηφίσετε οποιοδήποτε άλλο κόμμα εκτός από τα δυο μεγάλα που κυβερνούν εναλλάξ, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα, εδώ και τριάντα τόσα χρόνια. Κάντε τους να τρελαθούν δίνοντας απίθανα ποσοστά σε όλους τους υπόλοιπους, πράγμα που αυτόματα θα μειώσει τα δικά τους ποσοστά — κάντε τα μαθηματικά σύμμαχό σας. Αυτοί, βέβαια, θα βγουν στα πάνελ και θα μιλάνε ψύχραιμα και απαξιωτικά για «ψήφο διαμαρτυρίας» και άλλα τέτοια λόγια ν’ αγαπιόμαστε, αλλά από μέσα τους θα τρέμουν.
Απέχοντας, δεν τιμωρείτε αυτούς — τιμωρείτε εαυτούς...
Κατ’ αρχάς, ας είναι σαφές επιτέλους ότι στην Ελλάδα, τουλάχιστον (δεν ξέρω το κλίμα στις άλλες χώρες), δεν ψηφίζουμε στις Ευρωεκλογές με γνώμονα την ευρωπαϊκή πολιτική, την πορεία της Ευρώπης, τις θέσεις των ευρωπαϊκών κομμάτων στα οποία μετέχουν τα εθνικά κόμματα, ή τίποτα τέτοιο. Ψηφίζουμε εν είδει επίσημου δημοψηφίσματος, απλώς για να δούμε (ή μάλλον να δουν οι πολιτικοί και οι επαγγελματίες δημοσκόποι) πού βρίσκονται τα πράγματα ως προς τα ποσοστά των κομμάτων και την απήχησή τους στο λαό. Πώς αλλιώς εξηγείται το ότι δεν συζητείται πουθενά κανένα ευρωπαϊκό θέμα αλλά οι ομιλούντες και γράφοντες (όσοι έχω δει, ακούσει και διαβάσει εγώ, τουλάχιστον) ασχολούνται με τα ίδια και τα ίδια;
Αυτό το γεγονός επιτείνει την ήδη μεγάλη αδιαφορία των πολιτών, και σίγουρα θα ωθήσει ακόμα περισσότερους στην αποχή. Το αποτέλεσμα, κατά τη γνώμη μου, θα είναι μια ακόμα χαμένη ευκαιρία για όλους μας, καθώς χιλιάδες συμπολίτες μας θα πάνε για μπάνιο εκείνη τη μέρα, νομίζοντας πως έτσι θα έχουν κάνει την προσωπική τους επανάσταση, ενώ το μόνο που θα έχουν καταφέρει είναι να βάλουν το βούτυρο στο ψωμί των δυο μεγάλων κομμάτων (πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτή την κοινοτοπία...).
Όπως έχουμε γράψει και παλιότερα, με την ευκαιρία των εθνικών εκλογών του 2007, η αποχή (όπως και η άκυρη ή λευκή ψήφος) μετριέται αποκλειστικά και μόνο για στατιστικούς λόγους και για να έχουν κάτι παραπάνω να λένε στα τηλεοπτικά πάνελ — στην πράξη, αφαιρούνται την ίδια στιγμή από τον υπολογισμό των ποσοστών. Το αποτέλεσμα θα είναι να αυξηθούν πλασματικά τα ποσοστά όλων των κομμάτων αναλογικά, δηλ. το πρώτο σε ψήφους κόμμα να ωφεληθεί περισσότερο, το δεύτερο κάπως λιγότερο, το τρίτο ακόμα λιγότερο, κ.ο.κ.. Οπότε, εκεί που θα νομίζετε πως με την αποχή σας τους έχετε κάνει τη μούρη κρέας, αυτοί θα δούνε τα ποσοστά τους να κυμαίνονται στα γνωστά επίπεδα (35 με 40 τοις εκατό), παρά τις συνολικά λιγότερες ψήφους, και θα πούνε «ΟΚ, τα κορόιδα παραμένουν κορόιδα — καλά είμαστε»...
Αφού νιώθετε όπως νιώθετε (κι εγώ μαζί σας), η λύση είναι να κάνετε το ακριβώς αντίθετο: να πάτε να ψηφίσετε οποιοδήποτε άλλο κόμμα εκτός από τα δυο μεγάλα που κυβερνούν εναλλάξ, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα, εδώ και τριάντα τόσα χρόνια. Κάντε τους να τρελαθούν δίνοντας απίθανα ποσοστά σε όλους τους υπόλοιπους, πράγμα που αυτόματα θα μειώσει τα δικά τους ποσοστά — κάντε τα μαθηματικά σύμμαχό σας. Αυτοί, βέβαια, θα βγουν στα πάνελ και θα μιλάνε ψύχραιμα και απαξιωτικά για «ψήφο διαμαρτυρίας» και άλλα τέτοια λόγια ν’ αγαπιόμαστε, αλλά από μέσα τους θα τρέμουν.
Απέχοντας, δεν τιμωρείτε αυτούς — τιμωρείτε εαυτούς...
10.5.09
Ο καθαρολόγος εκδικητής ξαναχτυπά
Πριν από περίπου δύο χρόνια (πώς περνάνε τα άτιμα...), είχα αναρτήσει ένα χαρακτηριστικόν δείγμα γλωσσαμύντορος.
Ο τύπος εκείνος, λοιπόν, ξαναχτύπησε, αυτή τη φορά σε αναγγελία κηδείας -- και βρήκε ευκαιρία να εκφράσει τον παρωχημένο, ημιμαθή και συμπλεγματικό διδακτισμό του, δείχνοντας παράλληλα πλήρη ασέβεια στον πόνο των συγγενών του μακαρίτη:
Τα τελικά "ν" είναι ημίμετρα, αγαπητέ. Βάλε και δυο-τρεις δοτικές, εκεί πέρα, να γουστάρουμε...
Ο τύπος εκείνος, λοιπόν, ξαναχτύπησε, αυτή τη φορά σε αναγγελία κηδείας -- και βρήκε ευκαιρία να εκφράσει τον παρωχημένο, ημιμαθή και συμπλεγματικό διδακτισμό του, δείχνοντας παράλληλα πλήρη ασέβεια στον πόνο των συγγενών του μακαρίτη:
Τα τελικά "ν" είναι ημίμετρα, αγαπητέ. Βάλε και δυο-τρεις δοτικές, εκεί πέρα, να γουστάρουμε...
4.5.09
Μας έπιασε ο Μάης...
21.4.09
Υπερβάλλω, άρα υπάρχω
Όποιος δεν έχει διαβάσει την πολιτεία του Πλάτωνα δεν πρέπει να λέγεται Έλληνας.
Όποιος δεν έχει μελετήσει τον Φαίδωνα δεν δικαιούται να ομιλεί περί ψυχής.
Κι όποιος δεν έχει εντρυφήσει στο Συμπόσιο καλύτερα να ασχολείται με την αστρολογία και τα γκουρμέ εστιατόρια.
Αυτά τα ωραία λέει ο συγγραφέας Άρης Σφακιανάκης στο σποτάκι του Σκάι που διαφημίζει τον Πλάτωνα. Και για τα περί ψυχής δεν έχω να πω τίποτε, μια που το θέμα αυτό κινείται στα πλαίσια της μεταφυσικής, η οποία δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Αλλά τα άλλα δύο μου φάνηκαν κάπως περίεργα.
Πρώτα απ’ όλα, δυσκολεύομαι να κατανοήσω την αντιδιαστολή του Συμποσίου προς την αστρολογία και τα γκουρμέ εστιατόρια, καθώς και τη σύνδεση των δύο τελευταίων μεταξύ τους. Δηλαδή, το γεγονός ότι κάποιος συνηθίζει να τρώει σε γκουρμέ εστιατόρια σημαίνει πως υιοθετεί τις ανοησίες της αστρολογίας; Αν σε ακούσει ο Αθήναιος, κύριε Σφακιανάκη μου, δεν σε γλιτώνει ούτε ο ίδιος ο Πλάτωνας. Άλλωστε, το κεντρικό νόημα του Συμποσίου (αν δεν κάνω κανένα τερατώδες λάθος) είναι ότι ο πραγματικός έρωτας είναι ο έρωτας για τη γνώση. Αλλά ο μεν θιασώτης της αστρολογίας μπορεί να σου πει ότι επιζητεί κάποια αρχέγονη γνώση (θα κάνει λάθος, φυσικά, αλλά μπορεί να σου το πει), ο δε γκουρμές (γενική: του γκουρμέ) θα σου πει ότι η γευσιγνωσία είναι όχι μόνο γνώση, αλλά και ένα είδος αυτογνωσίας. Πολύ θα μου άρεσε μια τέτοια αντιπαράθεση σε επίπεδο ιδεών…
Πάντως, πρέπει να ομολογήσω ότι το πρώτο τσιτάτο το βρίσκω ανυπέρβλητο. Ώστε αν δεν έχεις διαβάσει την Πολιτεία, δεν πρέπει να λέγεσαι Έλληνας. Ώστε η ελληνική παιδεία εξαντλείται σε ένα και μόνο έργο, και μάλιστα αμφισβητούμενης πολιτικής αξίας. Ώστε οι υπόλοιποι είναι πλέμπα που απλώς τυχαίνει να ζει στον Ελλαδικό χώρο. Πολύ μου αρέσει αυτό, και έχω να προτείνω και άλλα ανάλογα τσιτάτα:
Αν δεν έχεις κλάψει βλέποντας τον Ζαγοράκη να σηκώνει την κούπα, δεν πρέπει να λέγεσαι Έλληνας.
Αν δεν έχεις πάει σε συναυλία του Νταλάρα, δεν πρέπει να λέγεσαι Έλληνας.
Αν δεν έχεις ψηφίσει ΛΑ(ρισαϊκό) Ο(ρθοδοντικό) Σ(ύλλογο), δεν πρέπει να λέγεσαι Έλληνας.
Αν δεν κάνεις τουλάχιστον τρία παιδιά, δεν πρέπει να λέγεσαι Έλληνας.
Αν δεν νηστεύεις το Πάσχα, δεν πρέπει να λέγεσαι Έλληνας.
Αν δεν έχεις καταπατήσει τουλάχιστον δέκα στρέμματα δασικής έκτασης, δεν πρέπει να λέγεσαι Έλληνας.
Αν δεν πετάς τα σκουπίδια σου από το μπαλκόνι, δεν πρέπει να λέγεσαι Έλληνας.
Αν δεν τα σπας κάθε Σάββατο στα σκυλάδικα, δεν πρέπει να λέγεσαι Έλληνας.
Αν δεν ξέρεις απέξω τα βιβλία της Αγίας Γραφής, δεν πρέπει να λέγεσαι Έλληνας.
Κάντε κι εσείς τα δικά σας τσιτάτα — όσο πιο παράλογα, τόσο το καλύτερο.
Ο καημένος ο Πλάτωνας έχει ήδη υποφέρει πάρα πολύ στα χέρια διάφορων Ατλαντιδομανών, αρχαιολατρών, συνομωσιολάγνων κ.τ.λ. — αλλά τέτοιο πισώπλατο χτύπημα δεν το περίμενα…
Όποιος δεν έχει μελετήσει τον Φαίδωνα δεν δικαιούται να ομιλεί περί ψυχής.
Κι όποιος δεν έχει εντρυφήσει στο Συμπόσιο καλύτερα να ασχολείται με την αστρολογία και τα γκουρμέ εστιατόρια.
Αυτά τα ωραία λέει ο συγγραφέας Άρης Σφακιανάκης στο σποτάκι του Σκάι που διαφημίζει τον Πλάτωνα. Και για τα περί ψυχής δεν έχω να πω τίποτε, μια που το θέμα αυτό κινείται στα πλαίσια της μεταφυσικής, η οποία δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Αλλά τα άλλα δύο μου φάνηκαν κάπως περίεργα.
Πρώτα απ’ όλα, δυσκολεύομαι να κατανοήσω την αντιδιαστολή του Συμποσίου προς την αστρολογία και τα γκουρμέ εστιατόρια, καθώς και τη σύνδεση των δύο τελευταίων μεταξύ τους. Δηλαδή, το γεγονός ότι κάποιος συνηθίζει να τρώει σε γκουρμέ εστιατόρια σημαίνει πως υιοθετεί τις ανοησίες της αστρολογίας; Αν σε ακούσει ο Αθήναιος, κύριε Σφακιανάκη μου, δεν σε γλιτώνει ούτε ο ίδιος ο Πλάτωνας. Άλλωστε, το κεντρικό νόημα του Συμποσίου (αν δεν κάνω κανένα τερατώδες λάθος) είναι ότι ο πραγματικός έρωτας είναι ο έρωτας για τη γνώση. Αλλά ο μεν θιασώτης της αστρολογίας μπορεί να σου πει ότι επιζητεί κάποια αρχέγονη γνώση (θα κάνει λάθος, φυσικά, αλλά μπορεί να σου το πει), ο δε γκουρμές (γενική: του γκουρμέ) θα σου πει ότι η γευσιγνωσία είναι όχι μόνο γνώση, αλλά και ένα είδος αυτογνωσίας. Πολύ θα μου άρεσε μια τέτοια αντιπαράθεση σε επίπεδο ιδεών…
Πάντως, πρέπει να ομολογήσω ότι το πρώτο τσιτάτο το βρίσκω ανυπέρβλητο. Ώστε αν δεν έχεις διαβάσει την Πολιτεία, δεν πρέπει να λέγεσαι Έλληνας. Ώστε η ελληνική παιδεία εξαντλείται σε ένα και μόνο έργο, και μάλιστα αμφισβητούμενης πολιτικής αξίας. Ώστε οι υπόλοιποι είναι πλέμπα που απλώς τυχαίνει να ζει στον Ελλαδικό χώρο. Πολύ μου αρέσει αυτό, και έχω να προτείνω και άλλα ανάλογα τσιτάτα:
Αν δεν έχεις κλάψει βλέποντας τον Ζαγοράκη να σηκώνει την κούπα, δεν πρέπει να λέγεσαι Έλληνας.
Αν δεν έχεις πάει σε συναυλία του Νταλάρα, δεν πρέπει να λέγεσαι Έλληνας.
Αν δεν έχεις ψηφίσει ΛΑ(ρισαϊκό) Ο(ρθοδοντικό) Σ(ύλλογο), δεν πρέπει να λέγεσαι Έλληνας.
Αν δεν κάνεις τουλάχιστον τρία παιδιά, δεν πρέπει να λέγεσαι Έλληνας.
Αν δεν νηστεύεις το Πάσχα, δεν πρέπει να λέγεσαι Έλληνας.
Αν δεν έχεις καταπατήσει τουλάχιστον δέκα στρέμματα δασικής έκτασης, δεν πρέπει να λέγεσαι Έλληνας.
Αν δεν πετάς τα σκουπίδια σου από το μπαλκόνι, δεν πρέπει να λέγεσαι Έλληνας.
Αν δεν τα σπας κάθε Σάββατο στα σκυλάδικα, δεν πρέπει να λέγεσαι Έλληνας.
Αν δεν ξέρεις απέξω τα βιβλία της Αγίας Γραφής, δεν πρέπει να λέγεσαι Έλληνας.
Κάντε κι εσείς τα δικά σας τσιτάτα — όσο πιο παράλογα, τόσο το καλύτερο.
Ο καημένος ο Πλάτωνας έχει ήδη υποφέρει πάρα πολύ στα χέρια διάφορων Ατλαντιδομανών, αρχαιολατρών, συνομωσιολάγνων κ.τ.λ. — αλλά τέτοιο πισώπλατο χτύπημα δεν το περίμενα…
17.4.09
Και τι μου φταίνε τα ζώα;
Προχτές που περπατούσα στο κέντρο της πόλης, είδα δυο πεζούς να στέκονται σε ένα φανάρι και να περιμένουν για να περάσουν απέναντι. Δίπλα τους, περίμενε κι ένας σκύλος, που η γενικότερη εμφάνισή του πρόδιδε πως ήταν αδέσποτος. Η ροή των αυτοκινήτων παρουσίασε ένα μικρό κενό, και οι δυο πεζοί, θέτοντας σε κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιοτητα, πέρασαν με γρήγορο βήμα απέναντι. Ο σκύλος έκανε να ξεκινήσει κι αυτός, αλλά κοντοστάθηκε, κοίταξε το φανάρι, το οποίο φυσικά ήταν κόκκινο για τους πεζούς, και περίμενε. Μόλις το φανάρι έγινε πράσινο, ο σκύλος πέρασε το δρόμο χωρίς να βιάζεται καθόλου, και συνέχισε τη γεμάτη εμπειρίες μέρα του.
Τώρα πια, όταν μπαίνω στον πειρασμό να χαρακτηρίσω κάποιον "ζώον" (πράγμα που δυστυχώς μου συμβαίνει συχνά), θυμάμαι αυτή τη σκηνή και σκέφτομαι ότι έτσι προσβάλλω τα ζώα. Η γνωστή λέξη που αρχίζει από "μ" και τελειώνει σε "αλάκας" είναι πολύ πιο δίκαιη και πολύ πιο ταιριαστή...
Τώρα πια, όταν μπαίνω στον πειρασμό να χαρακτηρίσω κάποιον "ζώον" (πράγμα που δυστυχώς μου συμβαίνει συχνά), θυμάμαι αυτή τη σκηνή και σκέφτομαι ότι έτσι προσβάλλω τα ζώα. Η γνωστή λέξη που αρχίζει από "μ" και τελειώνει σε "αλάκας" είναι πολύ πιο δίκαιη και πολύ πιο ταιριαστή...
7.4.09
Όχι άλλη δεισιδαιμονία, σας παρακαλώ
Λες κι ο Θεός τους έκανε φάρσα. Μετά το σεισμό, έριξε καταρρακτώδη βροχή.
Ενίοτε, ξέρετε, γίνονται σεισμοί. Ο σεισμός είναι φυσικό φαινόμενο — δυσάρεστο για μας, αλλά η φύση είναι πολλές φορές δυσάρεστη.
Επίσης, πολύ συχνά, βρέχει — ευτυχώς. Η βροχή είναι επίσης φυσικό φαινόμενο, καθώς και μια από τις βασικές αιτίες που υπάρχει ζωή πάνω σ’ αυτή την πέτρα που περιστρέφεται στο (σχεδόν) κενό.
Πόσο μυαλό θέλει για να σκεφτεί κανείς ότι τα δυο αυτά φυσικά φαινόμενα μπορεί και να συμπέσουν;
Πότε θα ξεκολλήσετε επιτέλους από αυτή την ανόητη συνήθεια να τα αποδίδετε όλα σε κάποιο υπερφυσικό ον;
Όχι, τις φυσικές καταστροφές δεν τις επιφέρει κανένας θεός.
Όχι, τους ανθρώπους που βγαίνουν ζωντανοί από ένα ατύχημα ή μια εγχείριση δεν τους σώζει κανένας θεός.
Όχι, οι συμπτώσεις δεν συνιστούν απόδειξη θείας παρέμβασης.
Όχι, δεν μπορείτε να ονομάζετε κάθε συμβάν που δεν μπορείτε να εξηγήσετε «θαύμα».
Όχι, οι προσευχές και οι λιτανείες δεν φέρνουν κανένα απολύτως αποτέλεσμα.
Καταλαβαίνω ότι ο ανθρώπινος νους έχει την ανάγκη να προσδίδει σε όλα τα γεγονότα νόημα ακόμη κι όταν δεν υπάρχει κανένα, ιδίως όταν αυτά συνοδεύονται από ανθρώπινο πόνο, αλλά δοκιμάστε, αν θέλετε, κι ένα εργαλείο που λέγεται «λογική». Αν μάθετε να το χρησιμοποιείτε, θα σας φανεί πολύ χρήσιμο σε αρκετές περιπτώσεις…
Ενίοτε, ξέρετε, γίνονται σεισμοί. Ο σεισμός είναι φυσικό φαινόμενο — δυσάρεστο για μας, αλλά η φύση είναι πολλές φορές δυσάρεστη.
Επίσης, πολύ συχνά, βρέχει — ευτυχώς. Η βροχή είναι επίσης φυσικό φαινόμενο, καθώς και μια από τις βασικές αιτίες που υπάρχει ζωή πάνω σ’ αυτή την πέτρα που περιστρέφεται στο (σχεδόν) κενό.
Πόσο μυαλό θέλει για να σκεφτεί κανείς ότι τα δυο αυτά φυσικά φαινόμενα μπορεί και να συμπέσουν;
Πότε θα ξεκολλήσετε επιτέλους από αυτή την ανόητη συνήθεια να τα αποδίδετε όλα σε κάποιο υπερφυσικό ον;
Όχι, τις φυσικές καταστροφές δεν τις επιφέρει κανένας θεός.
Όχι, τους ανθρώπους που βγαίνουν ζωντανοί από ένα ατύχημα ή μια εγχείριση δεν τους σώζει κανένας θεός.
Όχι, οι συμπτώσεις δεν συνιστούν απόδειξη θείας παρέμβασης.
Όχι, δεν μπορείτε να ονομάζετε κάθε συμβάν που δεν μπορείτε να εξηγήσετε «θαύμα».
Όχι, οι προσευχές και οι λιτανείες δεν φέρνουν κανένα απολύτως αποτέλεσμα.
Καταλαβαίνω ότι ο ανθρώπινος νους έχει την ανάγκη να προσδίδει σε όλα τα γεγονότα νόημα ακόμη κι όταν δεν υπάρχει κανένα, ιδίως όταν αυτά συνοδεύονται από ανθρώπινο πόνο, αλλά δοκιμάστε, αν θέλετε, κι ένα εργαλείο που λέγεται «λογική». Αν μάθετε να το χρησιμοποιείτε, θα σας φανεί πολύ χρήσιμο σε αρκετές περιπτώσεις…
3.4.09
Άνοιξη στο Θησείο
Η αφρικανική σκόνη καταλάγιασε, ο ήλιος ξεπρόβαλε ζεστός-ζεστός, και όλοι μαζί, νέοι, γέροι και παιδιά, ντόπιοι, μετανάστες και τουρίστες, βγήκαμε να λιαστούμε ανάμεσα Μοναστηράκι και Θησείο, με θέα την Ακρόπολη.
Συναντήθηκα στο σταθμό με ένα φίλο που είχε μόλις γυρίσει από ταξίδι στη μακρινή Ανατολή, και κατηφορίσαμε δύσκολα την Αδριανού με αναγκαστικούς επιδέξιους ελιγμούς ανάμεσα σε πεζούς, μηχανάκια, αυτοκίνητα, πλανόδιους πωλητές, ομπρέλες θαλάσσης και το γνωστό τουριστικό τραινάκι που μετά βίας χωράει ανάμεσα στα γεμάτα πελάτες «τραπεζάκια έξω» και στις γεμάτες πραμάτεια «κουβέρτες χάμω».
Καθίσαμε στο μοναδικό τραπέζι που βρήκαμε άδειο σε όλο το δρόμο, και παραγγείλαμε καφέ της συμφοράς και των πέντε ευρώ. Αλλά, βέβαια, σ’ αυτά τα μέρη δεν πληρώνεις την ποιότητα του καφέ (αυτή τη βρίσκεις καλύτερα και φτηνότερα στο σπίτι σου, με τον κατάλληλο εξοπλισμό) — πληρώνεις το συνδυασμό θεάματος-ακροάματος που ξεδιπλώνεται γενναιόδωρα γύρω σου: τα αρχαία, ο ηλεκτρικός, οι κουκουρούκου συζητήσεις των διπλανών, οι κάθε φυλής, χρώματος, φύλου, ρουχισμού και ηλικίας περαστικοί, οι μαύροι με τα πειρατικά ντιβιντί, τα κοριτσάκια με τα στυλό (σπίρτα, πήγα να γράψω…), τα αγοράκια με τους μπαγλαμάδες (φοριούνται πολύ φέτος — τουλάχιστον έξι πέρασαν), οι προαγωγοί των παιδιών που σφύριζαν δήθεν αδιάφοροι λίγο πιο πέρα, ο μουσάτος μποέμ με την κιθάρα που τραγουδούσε (πιο σωστά, εκτελούσε) το «Σ’ ακολουθώ» του Λοΐζου σε φοβερά αργό τέμπο και τρομερά δυνατή φωνή, το μόνο που έλειπε ήταν ένας σκιτσογράφος με καλό χέρι να τα πάρει όλα αυτά και να τα κάνει κόμιξ.
Όλα ωραία είναι, όταν είσαι θεατής…
Συναντήθηκα στο σταθμό με ένα φίλο που είχε μόλις γυρίσει από ταξίδι στη μακρινή Ανατολή, και κατηφορίσαμε δύσκολα την Αδριανού με αναγκαστικούς επιδέξιους ελιγμούς ανάμεσα σε πεζούς, μηχανάκια, αυτοκίνητα, πλανόδιους πωλητές, ομπρέλες θαλάσσης και το γνωστό τουριστικό τραινάκι που μετά βίας χωράει ανάμεσα στα γεμάτα πελάτες «τραπεζάκια έξω» και στις γεμάτες πραμάτεια «κουβέρτες χάμω».
Καθίσαμε στο μοναδικό τραπέζι που βρήκαμε άδειο σε όλο το δρόμο, και παραγγείλαμε καφέ της συμφοράς και των πέντε ευρώ. Αλλά, βέβαια, σ’ αυτά τα μέρη δεν πληρώνεις την ποιότητα του καφέ (αυτή τη βρίσκεις καλύτερα και φτηνότερα στο σπίτι σου, με τον κατάλληλο εξοπλισμό) — πληρώνεις το συνδυασμό θεάματος-ακροάματος που ξεδιπλώνεται γενναιόδωρα γύρω σου: τα αρχαία, ο ηλεκτρικός, οι κουκουρούκου συζητήσεις των διπλανών, οι κάθε φυλής, χρώματος, φύλου, ρουχισμού και ηλικίας περαστικοί, οι μαύροι με τα πειρατικά ντιβιντί, τα κοριτσάκια με τα στυλό (σπίρτα, πήγα να γράψω…), τα αγοράκια με τους μπαγλαμάδες (φοριούνται πολύ φέτος — τουλάχιστον έξι πέρασαν), οι προαγωγοί των παιδιών που σφύριζαν δήθεν αδιάφοροι λίγο πιο πέρα, ο μουσάτος μποέμ με την κιθάρα που τραγουδούσε (πιο σωστά, εκτελούσε) το «Σ’ ακολουθώ» του Λοΐζου σε φοβερά αργό τέμπο και τρομερά δυνατή φωνή, το μόνο που έλειπε ήταν ένας σκιτσογράφος με καλό χέρι να τα πάρει όλα αυτά και να τα κάνει κόμιξ.
Όλα ωραία είναι, όταν είσαι θεατής…
29.3.09
Einstürzende Neubauten - Stella Maris
(Άντρας)
Ονειρεύομαι ότι σε συναντώ κάτω
Στο βαθύτερο σημείο της Γης,
Στο Ρήγμα της Μαριάνας,
Στον πυθμένα του ωκεανού
(Γυναίκα)
Ανάμεσα στο Νάνγκα Παρμπάτ, στην Κ2 και στο Έβερεστ
Στη στέγη του κόσμου θα σου κάνω το τραπέζι
Εκεί που τίποτα δεν θα εμποδίζει το βλέμμα μου
Όταν έρθεις, θα σε δω να έρχεσαι από την άκρη της γης
(Άντρας)
Δεν υπάρχει τίποτε το ενδιαφέρον εδώ
Μόνο τα ερείπια της Ατλαντίδας
(Μαζί)
Αλλά δεν φαίνεσαι πουθενά
Και νομίζω πως πια δεν θα 'ρθεις
Προσπεράσαμε ο ένας τον άλλο στο όνειρο
Εσύ ονειρεύεσαι εμένα, εγώ εσένα
Μην ανησυχείς, δεν θα σε ξυπνήσω
Πριν ξυπνήσεις
(Άντρας)
Πάνω απ’ τους πάγους, στο Βόρειο Πόλο,
Εκεί θα σε περιμένω
Θα σταθώ στον άξονα του κόσμου
(Γυναίκα)
Από τη Γη του Πυρός θα φτάσω
Με κόπο μέσα στ’ όνειρο στον Πόλο
Εκεί τα πάντα θα περιστρέφονται γύρω μας
(Άντρας)
Ο Πολικός Αστέρας είναι ακριβώς από πάνω μου
(Γυναίκα)
Αυτός είναι ο πόλος, θα περιμένω εδώ
(Μαζί)
Αλλά κοιτάζω μίλια ολόγυρα
Και δεν σε βλέπω πουθενά
Βρίσκομαι στο λάθος πόλο
Προσπεράσαμε ο ένας τον άλλο στο όνειρο
Εσύ ονειρεύεσαι εμένα, εγώ εσένα
Μην ανησυχείς, θα σε βρω
Πριν ξυπνήσεις
Σε παρακαλώ, μη με ξυπνήσεις
Μόνο σαν ονειρεύομαι υπάρχεις
Εσύ ονειρεύεσαι εμένα, εγώ εσένα
Μην ανησυχείς, θα σε βρω
Πριν ξυπνήσεις
Μες στην παραζάλη του ονείρου
Θα σ’ αρπάξω
Και θα σε τραβήξω κοντά μου
Εσύ ονειρεύεσαι εμένα, εγώ εσένα
Ονειρευόμαστε ο ένας τον άλλο ως το ξύπνημα
21.3.09
Μαργαριτάρια απ’ το συρτάρι
Σκαλίζοντας ένα συρτάρι αφημένο στην ησυχία του πάρα πολύ καιρό, βρήκα ένα διαφημιστικό φυλλάδιο αντιπροσωπείας στερεοφωνικών που στην πίσω όψη του είχα σημειώσει μεταφραστικά μαργαριτάρια από την τηλεόραση (φυσικά). Η αρχαία και ανυπολόγιστης αξίας περγαμηνή χρονολογείται στο σωτήριον έτος 2001.
Εκείνη την εποχή έβλεπα κατά κόρον Star Trek: The Next Generation. Κατανοώ τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετώπιζε ο καταφανώς άσχετος με την επιστημονική φαντασία μεταφραστής, αλλά δεν κατανοώ πώς το «Deflection point minus 4» έγινε «Σημείο ανίχνευσης μείον 4», ούτε πώς η παρόμοια μετέπειτα φράση «Deflection point minus 7» μετατράπηκε σε «Το ελαττωματικό σημείο μεγαλώνει».
Λίγο αργότερα, στο ίδιο επεισόδιο, ο κυβερνήτης δίνει την εντολή «Magnification factor 12» για να μεγαλώσει ο συντελεστής μεγέθυνσης της οθόνης, και ο μεταφραστής γράφει «Παράγων [ΟΚ] μεγένθυσης [sic] 12». Πταίσμα, θα μου πείτε, αλλά είναι μια καλή ευκαιρία να υπενθυμίσω ότι ο καλός μεταφραστής οφείλει να ξέρει καλά πάνω απ’ όλα τη δική του γλώσσα.
Σε άλλο σημείο, κάποιος αναρωτιέται «What are the odds?» — μιλώντας για το πόσο απίθανο ήταν να συμβεί κάτι — και ο μεταφραστής αναρωτιέται «Ποια είναι τα πλεονεκτήματα;» Έλα ντε…
Σε άλλο επεισόδιο, γεμάτο ακατανόητες μεταφραστικές επιλογές, κάποιος χαρακτήρας δίνει σε κάποιον άλλο να πιει αλκοόλ που το έχει αποστάξει μόνος του, λέγοντάς του «It’s good stuff, I distill it myself», το οποίο στα ελληνικά έγινε «Είναι καλό, πίνω κι εγώ».
Λίγο πιο κάτω, βρίσκουμε μια αναφορά στην τεχνική ηλεκτρονικής επικοινωνίας γνωστή με το όνομα Amplitude Modulation. Αυτά είναι τα γνωστά μας από το ραδιόφωνο «μεσαία» (ΑΜ). Ο μεταφραστής, για άγνωστους λόγους, τα μετέτρεψε σε «Βραχέα». Ίσως έλπιζε έτσι να έχει καλύτερη λήψη…
Τα ακατανόητα φαινόμενα συνεχίζονται: Κάποιος χαρακτήρας, χρησιμοποιώντας αργκό, λέει «He can’t have a date with a broad» — δηλαδή κάτι σαν «δεν μπορεί να βγάλει γκόμενα» [συγγνώμη, κυρίες μου]. Το πώς αυτό έγινε «Δεν μπορεί να εκπέμψει», ακόμα δεν το έχω καταλάβει.
Μετά από λίγο, συνεχίζοντας το μάγκικο ύφος, ο ίδιος χαρακτήρας λέει, απαντώντας στις αντιρρήσεις που υπάρχουν στο σχέδιό του: «What do you care, as long as you’re cut in?» — με άλλα λόγια, «τι σε νοιάζει, αφού θα πάρεις κι εσύ μερτικό;» Και το μαγικό χέρι του μεταφραστή έγραψε: «Τι σε νοιάζει, αφού δε δέχεσαι;»
Σε άλλο επεισόδιο, κάποιος εξωγήινος λέει «My planet is surrounded by screens». Δεν είμαι σίγουρος αν θυμάμαι καλά το οπτικό μέρος του πράγματος (νομίζω πως ήταν κάποιο δικτυωτό πλέγμα), αλλά σίγουρα ο πλανήτης του δεν ήταν «περικυκλωμένος από οθόνες», όπως ήθελε ο μεταφραστής — αν και αυτό αποτελεί ευσεβή πόθο για πολλούς γκατζετάκηδες της σήμερον…
Και, για να τελειώνουμε με το Σταρ Τρεκ, όταν κάποιος λέει «On that day, I shall mourn», σίγουρα δεν εννοεί «Εκείνη τη μέρα, θα ξαναγεννηθώ»…
Σε άλλη σειρά, που σχετιζόταν με κωμικές καταστάσεις σε κάποιο περιοδικό μόδας, υπήρχε ο τίτλος «Short skirts for fall», δηλαδή «κοντές φούστες για το φθινόπωρο». Ο μεταφραστής, θέλοντας ίσως να συνεισφέρει στο κωμικόν του πράγματος, έγραψε «Κοντές φούστες για πέσιμο».
Αλλού (δεν θυμάμαι πού), υπήρχαν δυο ωραίες συντάξεις — δυστυχώς ούτε καν του ΙΚΑ: «Το Πόρσε του ομιλών» και «Εμπόριο λευκού σαρκός».
Ποτέ μου δεν έχω χρησιμοποιήσει «Shower caps», αλλά ακόμα και χωρίς να προστρέξω στο λεξικό μπορώ να φανταστώ τι είναι, και σίγουρα δεν είναι «Αφρόλουτρα».
Αντίθετα, έχω φορέσει γαλότσες, και μου κάνει τεράστια εντύπωση που υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν τι είναι. Κάνοντας σαφή αναφορά στη μαφία, ένας χαρακτήρας λέει «You’ll be wearing concrete galoshes», πράγμα που φέρνει στο νου τη γνωστή εικόνα με το τσιμέντο στα πόδια του θύματος και το ρίξιμο στη θάλασσα. Ο μεταφραστής τα αγνόησε όλα αυτά, και απέδωσε τη φράση με το εντελώς ακατανόητο: «Θα κατακτήσεις το γκαλόσις»!!!
Αλλού, κάποιος φωνάζει σε μια κοντινή παρέα που κάνει πολύ θόρυβο: «Wanna keep it down over there?» Και ο μεταφραστής λέει: «Θέλετε να μείνετε εδώ;» Όχι, αν είναι να μεταφράζεις έτσι, λέω να αλλάξω κανάλι…
Σε συνέντευξη κάποιας σταρ, υπάρχει μια ασάφεια ως προς την ημερομηνία γέννησής της, και η δημοσιογράφος διευκρινίζει «The one in your bio», δηλαδή «η ημερομηνία που υπάρχει στο βιογραφικό σου». Σύμφωνα με το μεταφραστή, όμως, «bio» δεν είναι το βιογραφικό, αλλά οι βιορυθμοί. Έλεγα κι εγώ, γιατί νιώθω πεσμένος σήμερα…
Αν συναντήσετε κάπου τη φράση «You would have made a fair psychologist», σίγουρα θα προβληματιστείτε για το πώς θα αποδώσετε καλύτερα τη λέξη «fair», καθώς οι πιθανότητες είναι πολλές. Αλλά τι στο καλό σημαίνει «Θα ήσουν δίκαιος ψυχολόγος»;
Τέλος, σε κάποια από τις εξήντα οκτώ (ούτε που ξέρω πόσες είναι) ταινίες της «Μεγάλης των Μπάτσων Σχολής», κάποιος λέει «I’m housebroken», με την (μεταφορική, φυσικά) έννοια ότι είναι υπάκουος και εκπαιδευμένος όπως τα σκυλιά που έχουν μάθει να μην κάνουν την ανάγκη τους μέσα στο σπίτι αλλά να βγαίνουν έξω στη βεράντα ή την αυλή. Και ο (προφανώς άστεγος) μεταφραστής θυμάται τον προσωπικό του πόνο και γράφει: «Δεν έχω σπίτι».
Ούτε κι εγώ έχω σπίτι — το γκρέμισα χτυπώντας το κεφάλι μου στον τοίχο…
Εκείνη την εποχή έβλεπα κατά κόρον Star Trek: The Next Generation. Κατανοώ τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετώπιζε ο καταφανώς άσχετος με την επιστημονική φαντασία μεταφραστής, αλλά δεν κατανοώ πώς το «Deflection point minus 4» έγινε «Σημείο ανίχνευσης μείον 4», ούτε πώς η παρόμοια μετέπειτα φράση «Deflection point minus 7» μετατράπηκε σε «Το ελαττωματικό σημείο μεγαλώνει».
Λίγο αργότερα, στο ίδιο επεισόδιο, ο κυβερνήτης δίνει την εντολή «Magnification factor 12» για να μεγαλώσει ο συντελεστής μεγέθυνσης της οθόνης, και ο μεταφραστής γράφει «Παράγων [ΟΚ] μεγένθυσης [sic] 12». Πταίσμα, θα μου πείτε, αλλά είναι μια καλή ευκαιρία να υπενθυμίσω ότι ο καλός μεταφραστής οφείλει να ξέρει καλά πάνω απ’ όλα τη δική του γλώσσα.
Σε άλλο σημείο, κάποιος αναρωτιέται «What are the odds?» — μιλώντας για το πόσο απίθανο ήταν να συμβεί κάτι — και ο μεταφραστής αναρωτιέται «Ποια είναι τα πλεονεκτήματα;» Έλα ντε…
Σε άλλο επεισόδιο, γεμάτο ακατανόητες μεταφραστικές επιλογές, κάποιος χαρακτήρας δίνει σε κάποιον άλλο να πιει αλκοόλ που το έχει αποστάξει μόνος του, λέγοντάς του «It’s good stuff, I distill it myself», το οποίο στα ελληνικά έγινε «Είναι καλό, πίνω κι εγώ».
Λίγο πιο κάτω, βρίσκουμε μια αναφορά στην τεχνική ηλεκτρονικής επικοινωνίας γνωστή με το όνομα Amplitude Modulation. Αυτά είναι τα γνωστά μας από το ραδιόφωνο «μεσαία» (ΑΜ). Ο μεταφραστής, για άγνωστους λόγους, τα μετέτρεψε σε «Βραχέα». Ίσως έλπιζε έτσι να έχει καλύτερη λήψη…
Τα ακατανόητα φαινόμενα συνεχίζονται: Κάποιος χαρακτήρας, χρησιμοποιώντας αργκό, λέει «He can’t have a date with a broad» — δηλαδή κάτι σαν «δεν μπορεί να βγάλει γκόμενα» [συγγνώμη, κυρίες μου]. Το πώς αυτό έγινε «Δεν μπορεί να εκπέμψει», ακόμα δεν το έχω καταλάβει.
Μετά από λίγο, συνεχίζοντας το μάγκικο ύφος, ο ίδιος χαρακτήρας λέει, απαντώντας στις αντιρρήσεις που υπάρχουν στο σχέδιό του: «What do you care, as long as you’re cut in?» — με άλλα λόγια, «τι σε νοιάζει, αφού θα πάρεις κι εσύ μερτικό;» Και το μαγικό χέρι του μεταφραστή έγραψε: «Τι σε νοιάζει, αφού δε δέχεσαι;»
Σε άλλο επεισόδιο, κάποιος εξωγήινος λέει «My planet is surrounded by screens». Δεν είμαι σίγουρος αν θυμάμαι καλά το οπτικό μέρος του πράγματος (νομίζω πως ήταν κάποιο δικτυωτό πλέγμα), αλλά σίγουρα ο πλανήτης του δεν ήταν «περικυκλωμένος από οθόνες», όπως ήθελε ο μεταφραστής — αν και αυτό αποτελεί ευσεβή πόθο για πολλούς γκατζετάκηδες της σήμερον…
Και, για να τελειώνουμε με το Σταρ Τρεκ, όταν κάποιος λέει «On that day, I shall mourn», σίγουρα δεν εννοεί «Εκείνη τη μέρα, θα ξαναγεννηθώ»…
Σε άλλη σειρά, που σχετιζόταν με κωμικές καταστάσεις σε κάποιο περιοδικό μόδας, υπήρχε ο τίτλος «Short skirts for fall», δηλαδή «κοντές φούστες για το φθινόπωρο». Ο μεταφραστής, θέλοντας ίσως να συνεισφέρει στο κωμικόν του πράγματος, έγραψε «Κοντές φούστες για πέσιμο».
Αλλού (δεν θυμάμαι πού), υπήρχαν δυο ωραίες συντάξεις — δυστυχώς ούτε καν του ΙΚΑ: «Το Πόρσε του ομιλών» και «Εμπόριο λευκού σαρκός».
Ποτέ μου δεν έχω χρησιμοποιήσει «Shower caps», αλλά ακόμα και χωρίς να προστρέξω στο λεξικό μπορώ να φανταστώ τι είναι, και σίγουρα δεν είναι «Αφρόλουτρα».
Αντίθετα, έχω φορέσει γαλότσες, και μου κάνει τεράστια εντύπωση που υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν τι είναι. Κάνοντας σαφή αναφορά στη μαφία, ένας χαρακτήρας λέει «You’ll be wearing concrete galoshes», πράγμα που φέρνει στο νου τη γνωστή εικόνα με το τσιμέντο στα πόδια του θύματος και το ρίξιμο στη θάλασσα. Ο μεταφραστής τα αγνόησε όλα αυτά, και απέδωσε τη φράση με το εντελώς ακατανόητο: «Θα κατακτήσεις το γκαλόσις»!!!
Αλλού, κάποιος φωνάζει σε μια κοντινή παρέα που κάνει πολύ θόρυβο: «Wanna keep it down over there?» Και ο μεταφραστής λέει: «Θέλετε να μείνετε εδώ;» Όχι, αν είναι να μεταφράζεις έτσι, λέω να αλλάξω κανάλι…
Σε συνέντευξη κάποιας σταρ, υπάρχει μια ασάφεια ως προς την ημερομηνία γέννησής της, και η δημοσιογράφος διευκρινίζει «The one in your bio», δηλαδή «η ημερομηνία που υπάρχει στο βιογραφικό σου». Σύμφωνα με το μεταφραστή, όμως, «bio» δεν είναι το βιογραφικό, αλλά οι βιορυθμοί. Έλεγα κι εγώ, γιατί νιώθω πεσμένος σήμερα…
Αν συναντήσετε κάπου τη φράση «You would have made a fair psychologist», σίγουρα θα προβληματιστείτε για το πώς θα αποδώσετε καλύτερα τη λέξη «fair», καθώς οι πιθανότητες είναι πολλές. Αλλά τι στο καλό σημαίνει «Θα ήσουν δίκαιος ψυχολόγος»;
Τέλος, σε κάποια από τις εξήντα οκτώ (ούτε που ξέρω πόσες είναι) ταινίες της «Μεγάλης των Μπάτσων Σχολής», κάποιος λέει «I’m housebroken», με την (μεταφορική, φυσικά) έννοια ότι είναι υπάκουος και εκπαιδευμένος όπως τα σκυλιά που έχουν μάθει να μην κάνουν την ανάγκη τους μέσα στο σπίτι αλλά να βγαίνουν έξω στη βεράντα ή την αυλή. Και ο (προφανώς άστεγος) μεταφραστής θυμάται τον προσωπικό του πόνο και γράφει: «Δεν έχω σπίτι».
Ούτε κι εγώ έχω σπίτι — το γκρέμισα χτυπώντας το κεφάλι μου στον τοίχο…
18.3.09
Κουκουλοφορική αυτοπροσωπογραφία
Στην Ανοιξιάτικη Κολεξιόν του για το 2009, το Υπουργείο Δικαιοσύνης προτείνει την κουκούλα, για να ξεχωρίζετε στις διαδηλώσεις και να τραβάτε τα ζηλόφθονα βλέμματα επάνω σας. Ειδικά οι αστυνομικές δυνάμεις θα ξετρελαθούν μαζί σας και θα σας κυνηγούν για ένα αυτόγραφο. Το προϊόν διατίθεται σε πολλά χρώματα και σχέδια, αλλά η γοητεία του κλασικού μαύρου είναι διαχρονική. Τα γυαλιά ηλίου είναι προαιρετικά. Για την περίπτωση κακοκαιρίας, υπάρχει και αδιάβροχη βερσιόν.
Στη φωτογραφία, το μοντέλο Σάιρους φορά μαύρη κουκούλα Κάλβιν Κλάιν από μαλλί και λύκρα, και γυαλιά Ρέιμπαν.
Update: Η Banshee έκανε την αντίδραση κίνημα, όπως κι άλλοι. Ώρα, λοιπόν, να αναφωνήσουμε αλά Έφη Σαρρή: Φιμώστε μας, φιμώστε μας, στις φυλακές σας χώστε μας...
Στη φωτογραφία, το μοντέλο Σάιρους φορά μαύρη κουκούλα Κάλβιν Κλάιν από μαλλί και λύκρα, και γυαλιά Ρέιμπαν.
Update: Η Banshee έκανε την αντίδραση κίνημα, όπως κι άλλοι. Ώρα, λοιπόν, να αναφωνήσουμε αλά Έφη Σαρρή: Φιμώστε μας, φιμώστε μας, στις φυλακές σας χώστε μας...
Subscribe to:
Posts (Atom)