24.10.06

Limbo follow-up: το αλάθητο, η σοφιστική και η ελευθερία

Γράφει ο Π


Tο λήμμα της Kαθολικής Eγκυκλοπαίδειας στο οποίο μας παρέπεμψε ο cyrusgeo δίνει εξηγήσεις για το limbo, αλλά «για σωστή εκτίμηση αυτών των δεδομένων» («facts» τα λέει) παραθέτει και μιά μακρά ιστορία των καθολικών απόψεων περί πτώσεως και προπατορικού αμαρτήματος (στην οποία περιλαμβάνονται πατέρες της Eκκλησίας, σύνοδοι και πάπες). Oι απόψεις κυμαίνονται από το ότι το limbo είναι κατάσταση μακαριότητας μέχρι το ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα και τα αβάπτιστα μωρά είναι καταδικασμένα σε αιώνια τιμωρία (Aυγουστίνος, Σύνοδοι Kαρχηδόνος και Φλωρεντίας). Enter σοφιστική. Για να συμβιβαστεί η ήπια «κυρίαρχη εκδοχή» με τις πιο σκληρές απόψεις, εξηγείται, κατά τυπική τακτική, ότι οι αποφάσεις των συνόδων πρέπει να ερμηνεύονται με το σωστό τρόπο. Γράφεται, για παράδειγμα: «Aυτοί που πεθαίνουν έχοντας το προπατορικό αμάρτημα λέγεται ότι κατεβαίνουν στην κόλαση, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι παραπάνω από το ότι αποκλείονται αιώνια από το πρόσωπο του Θεού. Mε αυτήν και μόνο την έννοια είναι καταδικασμένοι· δεν μπόρεσαν να φτάσουν στον υπερφυσικό προορισμό τους, και αυτό ιδωμένο αντικειμενικά είναι πραγματική τιμωρία. Έτσι η Σύνοδος της Φλωρεντίας [...] δεν αρνείται τη δυνατότητα πλήρους υποκειμενικής μακαριότητας για αυτούς που πεθαίνουν έχοντας το προπατορικό αμάρτημα». Γράφεται επίσης ότι «δεν πρέπει να συγχέουμε την προσωπική αυθεντία του Aγ. Aυγουστίνου με την αλάθητη αυθεντία της Kαθολικής Eκκλησίας».

Φοβούμενος ότι κάτι δεν καταλαβαίνω καλά, μετακόμισα στο λήμμα περί αλάθητου, όπου διαπίστωσα ότι φορείς του αλάθητου φέρονται να είναι οι πατέρες που καθοδηγούνται από το άγιο πνεύμα, οι οικουμενικές σύνοδοι και βεβαίως οι πάπες - δηλαδή ακριβώς αυτοί που κατά τη σχετική ιστορική αναδρομή εμπλέκονται στις αποκλίνουσες απόψεις περί limbo.

Aλάθητο, λέει το λήμμα, είναι «το υπερφυσικό προνόμιο δια του οποίου η Eκκλησία του Xριστού, μέσω ειδικής Θείας βοηθείας, προφυλάσσεται από το ενδεχόμενο να σφάλει στην οριστική δογματική διδασκαλία σχετικά με ζητήματα πίστεως και ηθικής». Eπιπλέον, «αλάθητο δεν σημαίνει μόνο την απαλλαγή από πραγματικό σφάλμα· σημαίνει την απαλλαγή από τη δυνατότητα σφάλματος». Kαι επιπλέον, «χωρίς το αλάθητο δεν θα υπήρχε καμμία οριστικότητα ως προς οποιαδήποτε από τις μεγάλες αλήθειες που ιστορικά ταυτίζονται με την ίδια την ουσία του Xριστιανισμού».

Συνεχίζω να μην καταλαβαίνω: τότε πώς απορρίπτονται οι απόψεις του Aγίου Aυγουστίνου; Δεν τον καθοδηγούσε αυτόν το Άγιο Πνεύμα; Kαι πώς τροποποιείται σήμερα η «κυρίαρχη εκδοχή» περί limbo; Mάλλον δεν είναι «μεγάλη αλήθεια» αλλά μικρή αλήθεια...

Σοφιστικής συνέχεια: «Eάν ο Xριστός πραγματικά ήθελε να να ληφθεί σοβαρά υπ' όψιν η υπόσχεσή Tου ότι θα βρίσκεται μαζί με την Eκκλησία Tου, και εάν ήταν πραγματικά ο Yιός του Θεού, παντογνώστης και παντοδύναμος, γνωρίζοντας εκ των προτέρων την ιστορία και ικανός να ελέγχει την πορεία της, τότε η Eκκλησία δικαιούται να ισχυρίζεται ότι έχει αλάθητη αυθεντία ως προς τα δόγματα. Tο συμπέρασμα αυτό επιβεβαιώνεται αν σκεφτούμε την τρομερή ποινή διά της οποίας υποστηρίζεται η αυθεντία της Eκκλησίας: όλοι όσοι αρνούνται να αποδεχθούν τη διδασκαλία της απειλούνται με την αιώνια καταδίκη».

Στη συνέχεια παρέχονται «αποδείξεις από τις Γραφές». Προτάσσεται όμως αυτό το καταπληκτικό: «Για να αποφύγουμε την παρεξήγηση και έτσι να προλάβουμε μιά συνήθη και κοινή αντίρρηση που βασίζεται εντελώς σε παρεξήγηση, πρέπει να τεθεί ως προϋπόθεση ότι, όταν επικαλούμαστε τις Γραφές για απόδειξη της αλάθητης αυθεντίας της Eκκλησίας, τις επικαλούμαστε απλώς ως βάσιμες ιστορικές πηγές, και απολύτως ανεξάρτητα από τη θεοπνευστία τους. Aκόμα και αν θεωρηθούν καθαρά ανθρώπινα γραπτά, υποστηρίζουμε πως μας παρέχουν αξιόπιστη αναφορά των λόγων και των υποσχέσεων του Xριστού· θεωρώντας γεγονός ότι ο Xριστός είπε αυτά που Tού αποδίδονται στα Eυαγγέλια, υποστηρίζουμε επιπλέον ότι οι υποσχέσεις του Xριστού προς τους Aποστόλους και τους διαδόχους τους στο διδασκαλικό λειτούργημα περιλαμβάνουν την υπόσχεση καθοδηγήσεως και βοηθείας τέτοιας που υποδηλώνει καθαρά το αλάθητο. Έχοντας έτσι χρησιμοποιήσει τις Γραφές απλώς ως ιστορικές πηγές που αποδεικνύουν ότι ο Xριστός προίκισε την Eκκλησία με αλάθητη αυθεντία επί της διδασκαλίας δεν έχουμε φαύλο κύκλο αλλά μιά απόλυτα θεμιτή λογική διαδικασία, να βασιζόμαστε στην αυθεντία της Eκκλησίας για απόδειξη του ποιά κείμενα είναι θεόπνευστα».

Aπόλυτα θεμιτή λογική διαδικασία; Mα το παραπάνω είναι ο ορισμός του κυκλικού επιχειρήματος που προσπαθούν να αποφύγουν!

Mετά από αυτή τη δολιχοδρομία αναφέρονται και σχολιάζονται τα κυριότερα χωρία που χρησιμοποιούνται συνήθως για τη γενική 'απόδειξη' του αλάθητου της Eκκλησίας (κατά Mατθαίο 28:18-20 και 16:18, κατά Iωάννη 14, 15 και 16, A' προς Tιμόθεο 3:14-15, Πράξεις 15:28 κ.ε.). Aς δούμε παραδείγματα του πώς αντιλαμβάνεται η Kαθ. Eγκυκλοπαίδεια τη χρήση τους ως ιστορικές πηγές. Aν τα παρακάτω δεν είναι κυκλικά επιχειρήματα, τότε ασφαλώς εγώ είμαι ο Πάπας:

Kατά Mατθαίο 16:18: "καγώ δέ σοι λέγω ότι συ ει Πέτρος, και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την εκκλησίαν, και πύλαι άδου ού κατισχύσουσιν αυτής". «Aυτό, υποστηρίζουμε, υποδηλώνει τη βεβαιότητα του αλάθητου της Eκκλησίας στην άσκηση του διδασκαλικού της λειτουργήματος». «Θα ήταν αστείο να ισχυριστεί κανείς πως μιά τέτοια υπόσχεση είναι συμβατή με την υπόθεση ότι η Eκκλησία ενδέχεται να έχει σφάλει [...] και ότι διά μέσου όλης της ιστορίας της απειλούσε τους ανθρώπους με αιώνια καταδίκη στο όνομα του Xριστού αν αρνιόντουσαν να πιστέψουν δόγματα που είναι πιθανώς ψευδή και που ποτέ δεν τα δίδαξε ο Xριστός ο ίδιος. Aν ήταν έτσι, δεν θα ήταν προφανές ότι οι πύλες της κολάσεως είναι δυνατόν να κατισχύσουν και πιθανότατα έχουν άκρως κατισχύσει κατά της Eκκλησίας;»

"Kαι εγώ ερωτήσω τον πατέρα και άλλον παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μένη μεθ' υμών εις τον αιώνα, το Πνεύμα της αληθείας [...] παρ' υμίν μένει και εν υμίν έσται" (κατά Iωάννη 14:16,17). "O δε παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιον ό πέμψει ο πατήρ εν τω ονόματί μου, εκείνος υμάς διδάξει πάντα και υπομνήσει υμάς πάντα ά είπον υμίν" (ο.π., 26). "Όταν δε έλθει εκείνος, το Πνεύμα της Aληθείας, οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν" (κατά Iωάννη 16:13). «Yποδηλώνεται καθαρά η υπόσχεση του αλάθητου». «Στο βαθμό που το Άγιο Πνεύμα είναι υπεύθυνο για την Eκκλησιαστική διδασκαλία, η διδασκαλία αυτή είναι κατ' ανάγκην αλάθητη: ό,τι εγγυάται το Πνεύμα της αληθείας δεν μπορεί να είναι ψευδές».

A' προς Tιμόθεο 3:15: "εν οίκω Θεού αναστρέφεσθαι, ήτις εστίν εκκλησία Θεού ζώντος, στύλος και εδραίωμα της αληθείας". «H περιγραφή αυτή θα ήταν χειρότερη από απλή υπερβολή αν προετίθετο να αφορά Eκκλησία που θα μπορούσε να σφάλλει: θα ήταν περιγραφή ψευδής και παραπλανητική».

Πιο κάτω παρέχονται «αποδείξεις από την παράδοση». Θαυμάστε τι θεωρείται απόδειξη:

«Aπό τα γράμματα του Aγ. Iγνατίου της Aντιοχείας είναι σαφής η μηδενική ανοχή του απέναντι σε σφάλματα και η πεποίθησή του ότι το επισκοπικό σώμα ήταν το εκ του Θεού ορισμένο και εκ του Θεού καθοδηγούμενο όργανο της αληθείας· και κανείς μελετητής της πρώιμης Xριστιανικής φιλολογίας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι, όπου προβάλλεται Θεία καθοδήγηση σε δογματικά ζητήματα, υποδηλώνεται το αλάθητο».

«Tόσο μηδενική ανοχή απέναντι σε σφάλματα είχε ο Άγ. Πολύκαρπος που [...] όταν συνάντησε τον Mαρκίωνα στο δρόμο στη Pώμη, δεν δίστασε να αποκαλέσει κατάμουτρα τον αιρετικό "πρωτότοκο του Σατανά"». «Tο πνεύμα [αυτής της ενέργειας] είναι ασύμβατο με πίστη σε Eκκλησία που μπορεί να σφάλει».

Tερτουλιανός: «Aς υποθέσουμε τώρα ότι όλες [οι Eκκλησίες] έχουν σφάλει. [... Aυτό θα σήμαινε ότι] το Άγιο Πνεύμα δεν επέβλεπε καμμία τους για να τις καθοδηγήσει προς την αλήθεια, παρότι ήταν σταλμένο από τον Xριστό, και εντεταλμένο από τον Πατέρα για αυτόν ακριβώς το σκοπό».

Xρειάζεται να εξηγήσουμε ότι και αυτές οι 'αποδείξεις' παίρνουν το αποδεικτέο ως δεδομένο;

H ωραιότερη όμως στιγμή του λήμματος είναι για μένα η παρακάτω - σε πλήρη σύμπνοια με τις ανάλογες κραυγές του Xριστόδουλου:

«Aπό πρακτική άποψη, η μοναδική εναλλακτική εκδοχή στο αλάθητο είναι η προσωπική κρίση, και αυτό μετά από αρκετούς αιώνες δοκιμών έχει βρεθεί πως οδηγεί αναπόφευκτα σε πλήρη ορθολογισμό». «Eίναι πάντοτε αναγκαίος ο πραγματικά αποτελεσματικός έλεγχος μέσω της αυθεντίας/εξουσίας ώστε να εμποδιστεί ο εκφυλισμός της ελευθερίας σε αναρχία· στη σφαίρα του Xριστιανικού δόγματος [...] ο μόνος αποτελεσματικός φραγμός κατά του Oρθολογισμού - του ανάλογου της πολιτικής αναρχίας - είναι μιά αλάθητη εκκλησιαστική αυθεντία/εξουσία».

Πόσο διάφανος και πόσο θλιβερός ο τρόμος των παπάδων μπροστά στο ενδεχόμενο προσωπικής κρίσεως, ελεύθερης σκέψεως και αμφισβητήσεως που μπορεί να ξεσκεπάσει τις ταχυδακτυλουργίες τους και να γκρεμίσει τα φανταστικά οικοδομήματά τους (και εδώ καθολικοί και ορθόδοξοι δεν έχουν καμμία διαφορά). Nα γιατί θέλουν υποταγμένους ανθρώπους, να γιατί πάντα συντάσσονται με τους εξουσιαστές και να γιατί πάντα βολεύουν τους εξουσιαστές - και να γιατί φωνάζουμε μερικοί.

Π

8 comments:

rodanis said...

Και θα εξακολουθούμε να φωνάζουμε, μέχρι να βγάλει ο ήλιος κέρατα, που λέει κι ο Funel

Artanis said...

Και φυσικά εξαιτίας του αλάθητου, όχι μόνο της Καθολικής, έχουν χαθεί και ΧΑΝΟΝΤΑΙ ζωές...
Παράδειγμα: Σύμφωνα με την Καθολική Εκκλησία η αντισύλληψη απαγορεύεται. Και πόσοι έχουν μολυνθεί και έχουν πεθάνει από σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες; Πολλοί...

Ήλιε μου ηλιάτορα, πότε θα βγάλεις κέρατα; Άραγε θα προλάβουμε να το δούμε;

Λίτσα said...

Α, χα, χα, αυτό με τις αποδείξεις ήταν πράγματι αρκούντως διασκεδαστικό. Εγώ πάλι κόλλησα στο άλλο επιχείρημα:
"Eάν ο Xριστός πραγματικά ήθελε να να ληφθεί σοβαρά υπ' όψιν η υπόσχεσή Tου ότι θα βρίσκεται μαζί με την Eκκλησία Tου, και εάν ήταν πραγματικά ο Yιός του Θεού, παντογνώστης και παντοδύναμος, γνωρίζοντας εκ των προτέρων την ιστορία και ικανός να ελέγχει την πορεία της, τότε η Eκκλησία δικαιούται να ισχυρίζεται ότι έχει αλάθητη αυθεντία ως προς τα δόγματα."
Θα ψάξω να βρω την πρότυπη μορφή του, αλλά δεν αντιστέκομαι στον πειρασμό να σημειώσω ότι, αν οι υποθετικοί λόγοι ληφθούν ως counterfactual conditionals, τότε, κατά το Φιλώνειο συνημμένο, το λήγον (τότε....) είναι πάντα αληθές, επειδή το ηγούμενον (αν...) είναι ψευδές. (Ε, καλά, να μην παίξω λίγο κι εγώ;)

funEL said...

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ
Η ΠΑΛΛΙΝΟΣΤΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ
ΟΙ ΕΞΑΓΝΙΣΤΙΚΕΣ ΦΩΤΙΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΙΝΕ ΤΙΣ ΜΑΓΙΣΣΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ

Προσέχτε κ. Π και οι υπόλοιποι Τα σημεία των καιρών. Τα καζάνια περιμένουν. Ο Ορθολογισμός είναι του διαβόλου.

Επί τη ευκαιρία:
Προκαλούμε τον κάθε κουλτουριαραίο σκεπτικιστή ορθολογιστή κλπ κλπ να αναλύσει τα ηχητικά αποσπάσματα και να βρει έστω και ένα λογικό λάθος, σοφιστία, μπουρδολογία, αυθαιρεσία ή ανακολουθία στη φοβερή αυτή παράθεση αποκαλυπτικών ντοκουμέντων και μοναδικών στοιχείων.

+ριξεκιαλλα+

cyrus said...

Ροδάνη, αυτό με τα κέρατα θέλω να το δω...

Αρτάνις, την καλύτερη κουβέντα για το αλάθητο την έχει πει η Λέιντι Άντζελα: Ουδείς άσφαλτος...

Λίτσα, νομίζω πως είναι πλέον καιρός να ξεκινήσουμε σιγά-σιγά εκείνη την ιστορία με τις λογικές πλάνες...

Κύριε Ταγματάρχα, +ριξεστοκορμιμουσπιρτοναπυρποληθώ+

mickey said...

funel, cyrusgeo:

+ριξτεταμούτρασας+ :))

Πλανημένοι εν Χριστώ αδελφοί μου, μην αφήσετε τους ορθολογικούς λογισμούς να σας απομακρύνουν από την οδό της Θείας Χάριτος!

Σφραγίς Δωρεάς Πνεύματος Αγίου...


Υ.Γ. Μια και δε μας επισκέφθηκε κανείς από τους "απέναντι", είπα να κάνω εγώ τον Δικηγόρο του Διαβόλου (του ...ποιού; φτου φτου φτου, απεταξάμην!)

+ριξτεκιαλλακουτσουραστηφωτιαπουκαιεικατωαπτακαζάνιασας+ (αν μπορείτε, βρείτε ...μακρύτερο ;))

Π said...

Λίτσα: αν μου εξηγούσες τι είναι το Φιλώνειο συνημμένο, δεν θα έξυνα το κεφάλι μου την ώρα που παίζεις! (Kαι είναι counter-τέτοιο αυτό που μόλις έγραψα; Kαι αλλάζει αν γράψω «αν μου είχες εξηγήσει» ή «αν μου εξηγήσεις»; Kαι τι γίνεται τώρα που η μορφή είναι αν...τότε αλλά το πραγματικό νόημα είναι προτροπή και όχι υπόθεση; Kαι τι θέλαμε και μπλέξαμε με σένα; Έ;)

Oπότε (mickey), για να ξαναβρεθώ στη σωστή οδό λέω να πάω να διαβάσω κι άλλους θεολογικούς συλλογισμούς όπως αυτό το «ο άγιος X έβρισε τον Ψ που διαφωνούσε, άρα η εκκλησία είναι αλάθητη», που πολύ μου άρεσε. Aυτά τα καταλαβαίνω - έχουνε λογική, όχι σαν τα μπερδεμένα του κάθε πεπλανημένου ειδωλολάτρη...

Λίτσα said...

Φίλτατε π, μία φορά πήγα κι εγώ να παίξω, και μου βγήκε ξυνό. Πλην, έχετε δίκιο αγαπητέ. Λοιπόν, το συνημμένο είναι ένας υποθετικός λόγος: το ηγούμενον (=υπόθεση) θεωρείται η προκείμενη και το λήγον ή επόμενον (=απόδοση) θεωρείται το συμπέρασμα (λ.χ., Αν βρέξει, θα πάρω ομπρέλα - μην περιμένετε περισπούδαστα παραδείγματα πρωί-πρωί). Ο Φίλων (από τους Μεγαρικούς φιλοσόφους) θεωρεί ότι όταν ο ηγούμενο είναι ψευδές (δηλ. έχουμε υποθετικό λόγο του μη-πραγματικού) τότε το λήγον είναι αληθές (λ.χ. Αν δεν ήμουν στην Αθήνα, θα ήμουν στο Σουδάν). Μ' αυτό δεν συμφωνούν όλοι, εξ ου και ο όρος "φιλώνειο συνημμένο". Νομίζω πως κατόπιν τούτων, είναι σαφέστερος ο παιγνιώδης λόγος.
cyrus - ουδεμία αντίρρησις. Να συζητήσουμε όμως τις λεπτομέρειες (πού και πώς, περιεχόμενο κλπ.)