Εμπρός, λαέ, για νέες αποσύρσεις!

Τώρα που αποσύρθηκε, επιτέλους, το τρισκατάρατο θολοκουλτουριάρικο νεοτάξ κ.λπ. κ.λπ. βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, είναι ευκαιρία να επεκτείνουμε, αδελφοί, τη μεταρρύθμιση και σε άλλα βιβλία, έτσι ώστε να επιτύχομεν, σιγά-σιγά, την επανελλήνισιν των τέκνων ημών.

Σειρά, τώρα, έχει το βιβλίο της Ιστορίας της Γ΄ Δημοτικού. Το προδοτικό αυτό βιβλίο πρέπει να αποσυρθεί πάραυτα, διότι μπολιάζει τα παιδιά μας με κρυφοσιωνιστικούς μύθους και τα εμβαπτίζει εις την ανθελληνική προπαγάνδα. Εξηγούμαι:

1. Ο υπότιτλος του βιβλίου είναι: «Από τη μυθολογία στην ιστορία». Όπως ξέρουν κι οι πέτρες, όμως, η ελληνική μυθολογία δεν είναι παρά κωδικοποιημένη ιστορία. Άρα, τα παιδιά μας θα αποκομίσουν εξαρχής την εντύπωση πως η μυθολογία είναι απλώς μια συρραφή διαφόρων μύθων, πράγμα που θα έχει καταστρεπτικά αποτελέσματα διά την πνευματικήν των ανάπτυξιν.

2. Το βιβλίο ξεκινά με την μυθολογική δημιουργία του κόσμου. Αποκρύπτει, όμως, το γεγονός ότι τον κόσμο τον δημιούργησε ο παντοδύναμος Θεός (a.k.a. «Γιαχβέ»), και ότι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι το εγνώριζαν αυτό, καθότι ήσαν μονοθεϊσταί, και ουχί πολυθεϊσταί, πράγμα που επίσης αποκρύπτεται.

3. Το βιβλίο λέγει, διά την Αργοναυτικήν Εκστρατείαν, ότι ο Ιάσων ξεκίνησε από τον Βόλον και έφτασε εις τον Εύξεινον Πόντον, ενώ είναι πλέον γνωστό ότι στην πραγματικότητα έφτασε ως τις Άνδεις. Το ταξίδι του, δε, έλαβε χώρα περί τον 14ον π.Χ. αιώνα.

4. Αναφερόμενο στον Τρωικό Πόλεμο, το βιβλίο μιλά για μάχες ανάμεσα σε Αχαιούς και Τρώες. Αποσιωπά, όμως, το αδιαμφισβήτητο γεγονός πως οι Τροία ήταν ελληνική αποικία και εκατοικείτο από Έλληνες.

5. Το βιβλίο δεν αναφέρεται με επαρκή γεωγραφική σαφήνεια στην περιπλάνηση του Οδυσσέως – με δεδομένη, όμως, την θολοκουλτουριάρικη άποψη πως ο Οδυσσεύς περιπλανήθηκε μέσα στην Μεσόγειο, θεωρώ πως το βιβλίο θα έπρεπε να τονίζει την αλήθεια: ο Οδυσσεύς έφτασε ως την Αμερική.

6. Το βιβλίο αναπαράγει το ανυπόστατον και σιωνιστικόν ψεύδος ότι, τάχα, οι Αχαιοί ήσαν οι πρώτοι Έλληνες! Μωρ’ τι μας λέτε! Και οι Κυκλαδίται, τι ήσαν; Και οι Μινωίται, τι ήσαν; Ας τελειώσει, επιτέλους, το ψεύδος! Οι Έλληνες υπήρξαν οι πρώτοι άνθρωποι επί της Γης, και ήσαν, είναι, και θα είναι, αυτόχθονες – με σπέρμα εκ Σειρίου...

7. Το βιβλίο αναφέρει πως η πρώτη ελληνική γραφή ήταν η Γραμμική Β΄. Μέγα ψεύδος! Η Γραμμική Α΄ ήταν επίσης ελληνική. Τα τσιράκια του διεθνούς επιστημονικού κατεστημένου ισχυρίζονται πως η Γραμμική Α΄ δήθεν δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί ακόμη. Προφανώς έχουν ήδη ανακαλύψει την αλήθεια, και μας την κρύβουν.

Καταλαβαίνετε, λοιπόν, αγαπητοί αναγνώσται, διατί θα πρέπει να ζητήσωμεν αμέσως την απόσυρσιν του αθλίου τούτου βιβλίου, το οποίον μολύνει τας τρυφεράς ψυχάς των τέκνων ημών με τα ψεύδη της «επίσημης» ιστορίας, και αποκρύπτει την αληθινήν ιστορίαν των Ελλήνων όπως μόνον ημείς, οι ΈΛληνες, την γνωρίζομεν.

Ως επιστέγασμα, και ως μία ακόμη απόδειξη της κακοβουλίας των συγγραφέων, σας παρουσιάζω μια εικόνα εκ του βιβλίου, η οποία παρουσιάζει τους Έλληνας, το ομορφότερον γένος που υπήρξε ποτέ επί της Γης, ως ...μυτόγκες:


...


Υ.Γ.: Ο doctor το πήγε παραπέρα το θέμα, και πολύ καλά έκανε.

Ο καθείς και τα όπλα του, είπα...

Τον Ιούνιο γράψαμε για το περιβόητο "Μυστικό", που είναι μια ακόμη προσπάθεια της ιδεολογίας της "νέας εποχής" να αγγίξει τις πλατιές μάζες. Επειδή ο Χαρδαβέλλας, ακολουθώντας τη μόδα που δημιούργησε η Όπρα Γουίνφρι, ασχολείται με αυτό το θέμα απόψε, και επειδή θεωρώ αυτά τα παραμύθια ιδιαίτερα επικίνδυνα, σας παραπέμπω σ' εκείνο το ποστ, σε μια απέλπιδα προσπάθεια αντίστασης στο διογκούμενο κύμα ανορθολογισμού που απειλεί (ξανά) να σαρώσει τα πάντα.

Η μάχη είναι άνιση, βέβαια, καθώς η τηλεόραση διαδίδει τις ανοησίες ταχύτατα, και σε πολύ ευρύτερο κοινό, σε σχέση με το ίντερνετ — αλλά τι να κάνουμε;

Μικρή αριθμητική

Τώρα που ολοκληρώθηκε η καταμέτρηση των ψήφων, ας ρίξουμε μια ματιά σε μερικά στοιχεία — όχι για να κάνουμε απολογισμό, αλλά για να δούμε, πολύ απλά, πόσο διαφορετικό θα ήταν το πολιτικό κλίμα σήμερα αν κάποιοι από τους συμπολίτες μας έδειχναν στοιχειώδες ενδιαφέρον, στοιχειώδη ευαισθησία και στοιχειώδη πολιτική συνείδηση.

Αν, δηλαδή, σηκώνονταν από τον καναπέ τους και πήγαιναν να ψηφίσουν.

Η αποχή, σ’ αυτές τις εκλογές, ξεπέρασε το 25,8%, δηλαδή ήταν 2,3 μονάδες παραπάνω από τις εκλογές του 2004. Η αποχή, ως γνωστόν, οφείλεται σε πολλούς λόγους — λάθη στους εκλογικούς καταλόγους, αδυναμία μετακίνησης, αδιαφορία, αντίδραση, πολιτική κατάθλιψη (ΟΚ, αστειεύομαι, αλλά δεν είναι και πολύ μακριά από την πραγματικότητα…), κ.ά.. Ας μη μιλήσουμε, λοιπόν, για μηδενική αποχή — κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατο. Ας κάνουμε μια πολύ πιο λογική υπόθεση: ας πούμε ότι απλώς επικρατούσε λιγότερη αδιαφορία και λιγότερο ισοπεδωτικό σιχτίρισμα — στάσεις που βολεύουν αφάνταστα την (κακώς εννοούμενη) εξουσία, γιατί, ενώ ο απέχων θεωρεί πως έπραξε κάτι σπουδαίο (ότι «τους έκανε τη μούρη κρέας», θα μπορούσαμε να πούμε), η πράξη του αυτή ερμηνεύεται (και σωστά) ως μη-συμμετοχή και, επομένως, ως απάθεια. Η πολιτική θέλει ενεργούς πολίτες — έστω και μια φορά στα τέσσερα χρόνια (άντε, και στις δημοτικές και τις ευρωεκλογές)· η εξουσία προτιμά ένα παθητικό (ή και κωφεύον) ακροατήριο.

Ας υποθέσουμε, για παράδειγμα, ότι η αποχή έφτανε «μόνο» στο 20%, και ότι οι ψήφοι που αναλογούσαν στο υπόλοιπο 5,8 ήταν «αποχή διαμαρτυρίας», που θα κατανέμονταν στα κόμματα εκτός των δυο μεγάλων. Τα ποσοστά (με τον ίδιο αριθμό ψήφων) που θα έπαιρναν, σε αυτή την περίπτωση, τα δυο «κόμματα εξουσίας» θα ήταν ως εξής:

Ν.Δ. — 38,7%
ΠΑ.ΣΟ.Κ. — 35,2%

Αν είμαστε λίγο πιο «γενναίοι» στους υπολογισμούς μας, μπορούμε να υποθέσουμε μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τη μεριά των πολιτών και μια αποχή γύρω στο 15%, οπότε τα ποσοστά των δυο μεγάλων (με δεδομένη, πάντα, την διάθεση διαμαρτυρίας όσων τώρα απείχαν), γίνονται:

Ν.Δ. — 36,4%
ΠΑ.ΣΟ.Κ. — 33,1%

Δίκαια, λοιπόν, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτή η κυβέρνηση «κυβέρνηση της αποχής».




Υ.Γ.: Μια που στο προηγούμενο ποστ αναφερθήκαμε στην απλή αναλογική, ας δούμε πώς θα ήταν η Βουλή σήμερα (με τα πραγματικά ποσοστά) αν ίσχυε αυτό το εκλογικό σύστημα:

Ν.Δ. — 126 έδρες
ΠΑ.ΣΟ.Κ. — 115 έδρες
Κ.Κ.Ε. — 25 έδρες
ΣΥ.ΡΙΖ.Α. — 15 έδρες
ΛΑ.Ο.Σ. — 12 έδρες
Οικολόγοι – Πράσινοι — 4 έδρες
Δημ. Αναγέννηση — 3 έδρες

Ε, πείτε με τρελό, αλλά νομίζω πως αυτή η σύνθεση θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα...

Για έναν πολιτικό ορθολογισμό

Αντιγράφω από το ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΝ του talos:

Εμένα τουλάχιστον μου είναι προφανές, ότι η στρατηγική και των δύο κομμάτων της αριστεράς (αλλά και οιουδήποτε κόμματος με το εκλογικό τους μέγεθος) είναι μακροπρόθεσμη (πιο "μακροπρόθεσμη" του ΚΚΕ από του ΣΥΡΙΖΑ) και προσπαθεί πάση θυσία να αποφύγει τον καιροσκοπισμό και πρόσκαιρα οφέλη "εξουσίας" - που δεν είναι προτεραιότητα κανενός από τα δύο κόμματα. Μου είναι προφανές επίσης πως ένα γερό εκλογικό ταρακούνημα έχει καλές πιθανότητες να αποδιαρθρώσει το αρρωστημένο και διεφθαρμένο σημερινό πολιτικό σκηνικό, να το πολιτικοποιήσει και να θέσει σε κίνηση εξελίξεις και αναδιατάξεις που σύντομα θα τοποθετήσουν διαφορετικά όχι μόνο τις πολιτικές αλλά και τις κοινωνικές εξελίξεις. Τουλάχιστον το ελπίζω. Και αυτή η ελπίδα μου φαίνεται πολύ πιο στέρεος και χρήσιμος στόχος από τις συγκυβερνήσεις άρπα-κόλλα που μοιάζει να είναι η πολιτική Γη Χαναάν των αρθρογραφούντων. Δεν πρόκειται καν για εκλογική επανάσταση, απλά για επιστροφή σε κάποιου είδους υποτυπώδη πολιτικό ορθολογισμό.

Δεν θα μπορούσα να το θέσω καλύτερα. Η ευκαιρία γι’ αυτό το ταρακούνημα, βέβαια, χάθηκε σ’ αυτές τις εκλογές, μια που η Ν.Δ. βγήκε σχεδόν αλώβητη (απίστευτο!), αλλά έχουμε ακόμη δικαίωμα να ελπίζουμε – αρκεί να μην πάρει στις επόμενες εκλογές το αίμα του πίσω το γνωστό δικέφαλο τέρας (συνεπικουρούμενο από δημοσιογράφους που δεν έχουν μάθει να σκέφτονται έξω από παλαιοκομματικού τύπου κουτάκια).

Το αίτημα για καθιέρωση της απλής αναλογικής ως του μοναδικού, ίσως, μέσου που θα μπορούσε να οδηγήσει προς έναν πολιτικό ορθολογισμό (κάτι που θα σημάνει περίπου επανάσταση στην ελληνική πολιτική σκηνή) είναι πλέον απελπιστικά επίκαιρο...

Μπρρρρρ...

...

Πράγματα που ακούσαμε αυτές τις μέρες

(...και δεν πιστεύαμε στ’ αυτιά μας...)


* Ότι για να αντικρούσουμε τον εθνικισμό των γειτόνων, πρέπει να αναπτύξουμε τον δικό μας.

[Με άλλα λόγια, αν οι γείτονες τρώνε, π.χ., κόπρανα, πρέπει κι εμείς να κάνουμε το ίδιο – αντί, ας πούμε, να τους πείσουμε ότι έτσι κινδυνεύει και η δική τους υγεία (εκτός από τη δική μας).]


* Ότι πρέπει να γίνονται συχνά δημοψηφίσματα – και, μάλιστα, πρέπει να επαναφέρουμε το (μη) ζήτημα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες.

[Κι εγώ θα ήθελα να γίνονται δημοψηφίσματα – για σοβαρά θέματα, όπως το Ευρωσύνταγμα. Το (μη) ζήτημα με τις ταυτότητες ήταν απλώς άλλος ένας ελληνορθόδοξος παραλογισμός.]


* Ότι η θανατική ποινή είναι πολύ σοβαρό ζήτημα, και πρέπει να τεθεί σε δημοψήφισμα.

[Εγώ προτείνω, αντίστοιχα, να κάνουμε ένα δημοψήφισμα για να επαναφέρουμε και επίσημα τον Μεσαίωνα: να καίμε μάγισσες, να σφάζουμε όσους έχουν διαφορετική θρησκεία, να κάνουμε πολέμους κάθε τρεις και λίγο και να παίρνουμε τους ηττημένους εχθρούς για σκλάβους, να καίμε όποια βιβλία δεν μας αρέσουν, να κλείνουμε σχολεία και πανεπιστήμια, να καταστρέφουμε έργα τέχνης που δεν συμφωνούν με τον πουριτανισμό μας – χμ, για στάσου, μάλλον δεν χρειάζεται δημοψήφισμα...]


* Ότι η λευκή ψήφος θεωρείται έγκυρη.

[Δυστυχώς, πράγματα που θεωρούσαμε απλά και αυτονόητα έγιναν αφορμή για ατέρμονες συζητήσεις που συχνά ξέφυγαν από τα όρια της λογικής και της ευπρέπειας.]


* Ότι προωθούμε το ΛΑ.Ο.Σ..

* Ότι προωθούμε τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α..

* Ότι προωθούμε το Κ.Κ.Ε..

[Αποφασίστε, επιτέλους: ποιο από τα τρία προωθούμε; Όχι τίποτε άλλο – να ξέρουμε κι εμείς τι θα ψηφίσουμε...]


* Ότι είναι απαράδεκτο να προβάλλονται [δηλ. να έχουν τηλεοπτικό χρόνο] κόμματα όπως το ΜΕ.Ρ.Α. ή το Κ.Κ.Ε. (Μ.-Λ.).

[Ναι, βέβαια: μα πώς τολμάνε να κατεβαίνουν στις εκλογές; Δημοκρατία έχουμε; (Ουπς...)]


* Ότι οι «αράπηδες» δεν είναι άνθρωποι.

[Copyright G. Alogoskoufis]


* Ότι το να αναλώνεσαι σε φαντασιοπληξίες και να αγνοείς την πραγματικότητα αποτελεί ...κριτική σκέψη.

[Κι εγώ που νόμιζα πως οι λέξεις έχουν νόημα...]


* Ότι οι Led Zeppelin επανενώνονται για μια (και μόνο) συναυλία στο Λονδίνο, στις 26 Νοεμβρίου.

[Γι’ αυτό σας αφιερώνω το αγαπημένο μου κομμάτι τους:]

Led Zeppelin – Babe, I’m gonna leave you


...

Στοιχειώδες, αγαπητέ Γουώτσον...

Τα όσα ακολουθούν δεν απευθύνονται σε όσους ξέρουν τι θα ψηφίσουν, αλλά στους αναποφάσιστους, τους απογοητευμένους και όσους θέλουν απλά να διαμαρτυρηθούν – και δεν είναι προσωπικές απόψεις, αλλά προκύπτουν από απλά μαθηματικά:

1. Η αποχή, το άκυρο και το λευκό δεν υπολογίζονται στον καθορισμό των ποσοστών των κομμάτων (επομένως ούτε και στον καταμερισμό των εδρών). Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να παρουσιάζονται αυξημένα τα ποσοστά όλων των κομμάτων – καθώς ο υπολογισμός γίνεται επί των εγκύρων ψηφοδελτίων, και όχι επί των εγγεγραμμένων πολιτών· και, επειδή αυτό γίνεται αναλογικά, τα δυο μεγάλα κόμματα είναι αυτά που επωφελούνται περισσότερο.

2. Η ψήφος σε πολύ μικρά κόμματα θα μειώσει τα ποσοστά όλων των υπολοίπων. Αν κάποιο από αυτά καταφέρει να περάσει το 3% και μπει στη Βουλή, θα πάρει έδρες που θα κάνουν πιο δύσκολη την αυτοδυναμία για το πρώτο κόμμα. Αν δεν τα καταφέρει, τότε η αυτοδυναμία θα έρθει ευκολότερα.

3. Η ψήφος σε κάποιο από τα τρία κόμματα που μάλλον θα μπουν στη Βουλή θα αυξήσει το ποσοστό του και, επομένως, και τις έδρες που θα κερδίσει – κάτι που επίσης θα δυσκολέψει την αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος.

Τα πράγματα, λοιπόν, είναι απλά: ανάλογα με τη βούλησή σας, διαλέγετε και παίρνετε…


[Το κείμενο αυτό δημοσιεύεται στα σημερινά ΝΕΑ, μαζί με κείμενα άλλων 7 μπλόγκερ, μετά από πρόσκληση της Αριστοτελίας Πελώνη.]

"Aπολύστε τους βουλευτές"

(Γράφει ο Π)

Aυτές τις μέρες κυκλοφορεί μέσω e-mail ένα ολέθριο παραπλανητικό κείμενο, με αυτόν τον τίτλο, υπέρ του λευκού. Συγγραφέας του είναι κάποια κα. Νέλλη Ψαρρού, που υπογράφει ως «Πολιτική Επιστήμονας, Διδάκτωρ Συγκριτικής Πολιτικής Ανάλυσης (LSE)» και ισχυρίζεται ότι κάνει έγκυρη και επιστημονική ενημέρωση.

Για όσους είχαν την ατυχία να το δουν και έχουν αμφιβολίες ή το έχουν πιστέψει, επισημαίνουμε εν συντομία τα παρακάτω:

- Στο κείμενο υπάρχει ο ισχυρισμός ότι «το λευκό δεν πάει σε κανένα κόμμα», φράση που είναι εσκεμμένα θολή: είναι αλήθεια ότι το λευκό δεν προσμετράται ευθέως δια του νόμου υπέρ κάποιου κόμματος, αλλά (όπως έχουμε εξηγήσει) είναι επίσης αλήθεια ότι τα λευκά, τα άκυρα και η αποχή αυξάνουν τα πλασματικά ποσοστά όλων των κομμάτων, με μεγαλύτερη ζημιά τη βοήθεια προς το πρώτο (που γίνεται πλειοψηφία ενώ δεν είναι).
- Στο κείμενο υπάρχει ο ισχυρισμός ότι «ο εκλογικός νόμος θεωρεί το λευκό έγκυρη ψήφο», πράγμα ψευδές: ο ισχύων εκλογικός νόμος είναι ο 3231/2004, διακρίνει τρεις κατηγορίες ψηφοδελτίων (έγκυρα, άκυρα και λευκά), και λαμβάνει υπ' όψιν μόνο τα έγκυρα.
- H απόφαση του Aνωτάτου Eιδικού Δικαστηρίου στην οποία στηρίζεται αυτό το κείμενο είναι μεμονωμένη, είναι αντίθετη με όλες τις προηγούμενες του AEΔ και του Συμβουλίου Eπικρατείας, και πάρθηκε (με 6 προς 5!) για να χαθεί μία έδρα του ΠAΣOK προς όφελος του θείου του πρωθυπουργού (ο οποίος κατόπιν του σκανδάλου εξαναγκάστηκε σε παραίτηση).
- Ήταν απόφαση εκλογοδικείου, που αφορούσε μόνο την προσφυγή του Aχ. Kαραμανλή, όχι απόφαση επί της συνταγματικότητας του εκλ. νόμου, που θα απαιτούσε μεγαλύτερο αριθμό μελών και προηγούμενη ανάλογη απόφανση του ΣE: δεν έχει καμμία ισχύ πέραν της συγκεκριμένης προσφυγής.
- Λόγω του προβλήματος που δημιούργησε, ήρθε στη Bουλή (με συνεισηγητές από τη NΔ και το ΠAΣOK) και ψηφίστηκε ο ερμηνευτικός νόμος 3434/2006, που επαναβεβαιώνει την ισχύ του εκλογικού νόμου διευκρινίζοντας ρητά:
«Κατά την αληθή έννοια των διατάξεων της παρ. 4 του άρθρου 4 και των άρθρων 5, 6, 7 και 8 του ν. 3231/2004 (ΦΕΚ 45 Α΄), κατά τη σύνταξη, ανά εκλογική περιφέρεια, των πινάκων αποτελεσμάτων από τα αρμόδια δικαστήρια, κατά την κατανομή των εδρών, καθώς και για τον καθορισμό του εκλογικού μέτρου, τα λευκά ψηφοδέλτια δεν προσμετρώνται στα έγκυρα.»

- Aκόμα και αν αναγνωρίζονταν τα λευκά, δεν τίθεται ζήτημα κενών εδράνων:
1. O εκλ. νόμος λέει ότι στην κατανομή των εδρών συμμετέχουν κόμματα, συνδυασμοί και ανεξάρτητοι υποψήφιοι που συγκεντρώνουν τουλάχιστον 3% των εγκύρων ψηφοδελτίων: το λευκό δεν είναι κόμμα, συνδυασμός ή υποψήφιος.
2. Bουλή είναι οι βουλευτές που εκπροσωπούν το λαό, δεν είναι τα καθίσματα, και εκλογές είναι η επιλογή των εκπροσώπων αυτών. Όσοι δεν επιλέγουν κανέναν από τους υποψηφίους δεν εκπροσωπούνται. Όπως και με την αποχή, όσα και να είναι τα λευκά, θα εκλεγούν (από τη στιγμή που έχουμε κοινοβουλευτισμό) οι 300 που επελέγησαν από όσους θέλησαν να επιλέξουν.
3. Kαι ακόμα και αν προέκυπταν κενά έδρανα, πάλι δεν θα άλλαζε τίποτα: οι πλειοψηφίες κτλ. προκύπτουν με βάση των συνολικό αριθμό των βουλευτών (που δεν οφείλει να είναι 300: από 200 έως 300 ορίζει το Σύνταγμα). Για παράδειγμα, ο ορισμός του ελαχίστου απαιτουμένου αριθμού για σχηματισμό αυτοδύναμης κυβερνήσεως δεν είναι οι 151 βουλευτές: είναι το 1/2 του συνολικού αριθμού τους συν ένας.

H ίδια η κα. Ψαρρού αυτοδιαψεύδεται και με χτεσινό σχόλιό της στο ποστ μας κατά της αποχής κτλ.. Γράφει (σωστά), για την επίμαχη απόφαση του AEΔ:
«Η απόφαση υπάρχει, αλλά βγήκε για τη συγκεκριμένη υπόθεση, και δεν δεσμεύει κανένα μετέπειτα δικαστήριο. ... Συνεπώς, ναι, δε θα προσμετρηθούν τα λευκά, εκτός και αν το Εκλογοδικείο, που θα κάνουμε ένσταση αμέσως μετά τις εκλογές, την κάνει δεκτή. Πράγμα, δύσκολο, αλλά όχι αδύνατο.»

Eπομένως ορισμένα τουλάχιστον από όσα ισχυρίζεται στο διακινούμενο κείμενο ξέρει και η ίδια ότι δεν ισχύουν. Παρά ταύτα, και παρά τις πολλές επισημάνσεις που της έγιναν, συνεχίζει να έχει αναρτημένο το κείμενο ως είχε, και σε νέο της ποστ κομπάζει ότι έχουν διακινηθεί πάνω από 100.000 e-mail με το κείμενο αυτό. Tο νέο ποστ, εκτός από διάφορες άστοχες παρατηρήσεις, περιλαμβάνει και νέα παραπλανητικά τεχνάσματα. Όπως στο διακινούμενο γράφει ψευδώς ότι «η αποχή στις προηγούμενες εκλογές άγγιξε το 30%», (αντί του 23,5% - που αναφέρει και η ίδια στο νέο ποστ!), τώρα γράφει το εξής:

«Στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές τα λευκά/άκυρα πήραν 2,2% επί των ψηφισάντων (7.571.601). Ο δε αριθμός των άκυρων λευκών ήταν 166.667, σύμφωνα με τα στοιχεία του Υπουργείου Εσωτερικών (www.ypes.gr). Βέβαια, στην ιστοσελίδα δεν μας παρέχεται η πληροφορία πόσα από αυτά είναι άκυρα και πόσα λευκά, μπορούμε να εικάσουμε όμως μια σημαντική δυναμική ήδη υπέρ του λευκού».

Eπειδή θέλει να δημιουργήσει την εντύπωση ότι η επίτευξη του στόχου του 3% για τα λευκά δεν είναι απίθανη, αρκείται στον συμφέροντα για αυτήν συμψηφισμό της σελίδας του υπουργείου, δεν μπαίνει στον κόπο να ψάξει αλλού, και εικάζει ό,τι την βολεύει. Σημειώνω ότι λινκ με τα αναλυτικά αποτελέσματα των εκλογών αυτών είχα βάλει και στο δικό μας ποστ κατά της αποχής αλλά και σε σχόλιο στο δικό της blog: άκυρα 1,63%, λευκά 0,57%.

Aλλά το παραπάνω δεν είναι παρά ελάχιστο δείγμα του τρόπου που αντιμετωπίζει τα πράγματα η 'επιστήμων'. Όσοι θέλουν να διαπιστώσουν πόσο επιστημονικά και έγκυρα σκέπτεται η κα. Ψαρρού, καλό θα ήταν να επισκεφθούν τα δύο σχετικά ποστ της και να δουν την εξαντλητική (και με τις δύο έννοιες) συζήτηση που είχα μαζί της (εδώ και εδώ).

Eίτε είναι τυφλωμένη από την φαντασίωσή της είτε υποκρύπτει άλλες σκοπιμότητες, η κα. Ψαρρού είναι επικίνδυνη. Όσοι δεχτήκατε τέτοιο e-mail, παρακαλούμε προωθήστε και αυτό το ποστ σε όποιους σας το έστειλαν.

Διλήμματα και παρεξηγήσεις

Στο προχθεσινό «ντιμπέιτ» (άσχημη λέξη, αλλά η «τηλεμαχία» είναι, νομίζω, ακόμη χειρότερη), ο κ. Καραμανλής δεν κατάφερε να ξεφύγει από τα παραδοσιακά εκβιαστικά διλήμματα του παρελθόντος. Μετά το «Καραμανλής ή τανκς», τώρα έχουμε το «αυτοδυναμία ή εκλογές». Αφού εξήγησε ότι, για διάφορους λόγους, δεν θα μπορούσε να σχηματίσει ο ίδιος κυβέρνηση συνεργασίας με τα υπόλοιπα τέσσερα κόμματα που πιθανώς θα μπουν στη βουλή, είπε την εξής φράση:

«Εάν, λοιπόν, προκύψει μια βουλή όπου δεν υπάρχει αυτοδυναμία, είναι περίπου αυτόματα δεδομένο ότι θα πάμε σε νέες εκλογές, θα οδηγηθούμε σε νέες εκλογές».

Αυτή η φράση είναι προβληματική.

Κατά πρώτον, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι τα κόμματα που τώρα δηλώνουν ότι δεν πρόκειται να συνεργαστούν με κανέναν θα κρατήσουν την ίδια στάση μετά τις εκλογές. Γνώμη μου είναι ότι αναγκάζονται να κάνουν τέτοιου είδους δηλώσεις υπό την πίεση της (τεχνητής) πόλωσης. Αν, για παράδειγμα, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ή το Κ.Κ.Ε. δήλωναν εξαρχής ότι δεν θα είχαν αντίρρηση να σχηματίσουν κυβέρνηση από κοινού με το ΠΑ.ΣΟ.Κ., τότε θα κινδύνευαν να χάσουν τις ψήφους κάποιων ανθρώπων που δεν θα ήθελαν να νιώθουν ότι στηρίζουν, έμμεσα, τον κ. Παπανδρέου, όπως και τις ψήφους άλλων ανθρώπων οι οποίοι θα προτιμούσαν, ίσως, σε αυτή την περίπτωση, να ψηφίσουν απευθείας το ΠΑ.ΣΟ.Κ.. (Παράδειγμα φέρνω – μην το πάρετε τοις μετρητοίς...)

Κατά δεύτερον, ο κ. Καραμανλής άφησε να εννοηθεί ότι αν ο ίδιος δεν πάρει αυτοδυναμία, (αφού, όπως εξήγησε πιο πριν, δεν θα μπορούσε να συνεργαστεί με τα άλλα κόμματα), θα οδηγηθούμε σε νέες εκλογές. Το Σύνταγμα, όμως, άλλα λέει:

Aν κανένα κόμμα δεν διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρέχει στον αρχηγό του κόμματος που διαθέτει τη σχετική πλειοψηφία διερευνητική εντολή για να διακριβωθεί η δυνατότητα σχηματισμού Kυβέρνησης που να απολαμβάνει την εμπιστοσύνη της Bουλής.
*3. Aν δεν διαπιστωθεί αυτή η δυνατότητα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρέχει διερευνητική εντολή στον αρχηγό του δεύτερου σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμματος και εάν δεν τελεσφορήσει και αυτή, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δίνει διερευνητική εντολή στον αρχηγό του τρίτου σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμματος. Kάθε διερευνητική εντολή ισχύει για τρεις ημέρες.

Με άλλα λόγια, σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας, και εφόσον ο κ. Καραμανλής (αν υποθέσουμε ότι η Ν.Δ. έρχεται πρώτη σε αριθμό εδρών) δεν καταφέρει να συνεργαστεί με κανέναν, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα δώσει διερευνητική εντολή στον (δεύτερο) κ. Παπανδρέου (και μετά στον τρίτο, κ.τ.λ.). Ποιος μας λέει, λοιπόν, ότι ο κ. Παπανδρέου (ή κάποιος επόμενος) δεν θα καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση;

Αλλά, ας υποθέσουμε ότι κανείς δεν τα καταφέρνει. Μετά, φυσικά, θα πάμε σε νέες εκλογές. Ε, και; Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό είναι πρόβλημα. Ο κ. Χατζηνικολάου διαφωνεί μαζί μου, βέβαια, καθώς είπε την άλλη εκπληκτική φράση της βραδιάς:

«Οι νέες εκλογές σημαίνουν περιπέτεια, αν κανείς οδηγηθεί σε τόσο σύντομο χρόνο και πάλι στις κάλπες».

«Περιπέτεια»; Γιατί «περιπέτεια»; Απλώς θα πάμε να ξαναψηφίσουμε, και θα υπάρχει (επιτέλους) η πιθανότητα να αλλάξει κατά πολύ το πολιτικό σκηνικό. Τα δυο μεγάλα κόμματα, βέβαια, θα προσπαθήσουν (με τα γνωστά εκβιαστικά διλήμματα) να αυξήσουν την πόλωση και να πείσουν εμάς τους πολίτες ότι πρέπει οπωσδήποτε να βγάλουμε μια «ισχυρή», δηλ. αυτοδύναμη, κυβέρνηση, «που θα οδηγήσει τον τόπο στο μέλλον» και άλλες κενολογίες που έχουμε, πια, βαρεθεί να ακούμε. Για σκεφτείτε, όμως: σε αυτή την περίπτωση, γιατί να μην κινηθούμε στην αντίθετη κατεύθυνση; Γιατί να μη μειώσουμε ακόμη περισσότερο τη δύναμη των δύο μεγάλων, έτσι ώστε να τους αναγκάσουμε όλους (μαζί και τους μικρούς) να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας; Γιατί να μη βάλουμε τέλος στις μονοκομματικές κυβερνήσεις, έτσι ώστε το πολίτευμα να λειτουργήσει όπως είναι φτιαγμένο να λειτουργεί;

Σε αυτό, ακριβώς, το σημείο, θα πρέπει να ξεδιαλύνουμε μια τεράστια παρεξήγηση:

Δεν ψηφίζουμε για να εκλέξουμε κυβέρνηση.

Ψηφίζουμε για να εκλέξουμε τους αντιπροσώπους μας στη Βουλή. Οι βουλευτές μπορεί να ανήκουν σε κάποιο κόμμα (ή όχι), αλλά, όπως λέει το Σύνταγμα στο άρθρο 51, «αντιπροσωπεύουν το Έθνος». Μετά την εκλογή τους, οι αντιπρόσωποί μας δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης σε κάποια προτεινόμενη κυβέρνηση (πουθενά δεν είναι γραμμένο ότι η κυβέρνηση αυτή πρέπει να προκύπτει από ένα και μόνο κόμμα), την οποία, μετά, εννοείται πως ελέγχουν, καθώς το Σύνταγμα καθορίζει (Άρθρο 60) πως «έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση». (Δείτε και εδώ.) Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη μέθοδο ελέγχου από το να στηρίζεται η κυβέρνηση από βουλευτές δύο ή περισσοτέρων κομμάτων.

Πηγαίνετε, λοιπόν, όλοι στις κάλπες την άλλη Κυριακή, και μην επηρεάζεστε από διάφορες προσπάθειες συγκαλυμμένου εκφοβισμού μέσω ψεύτικων διλημμάτων. Το ζητούμενο είναι να εκφραστείτε πολιτικά όσο καλύτερα μπορείτε. Και, αν η προτίμησή σας είναι κάποιο από τα δύο «μεγάλα» κόμματα, τουλάχιστον ψηφίστε ανθρώπους της προκοπής, κι όχι τηλεαστέρες που έμαθαν να παπαγαλίζουν τα ίδια και τα ίδια στα κομματικά σεμινάρια.

Και, φυσικά, όχι λευκά, όχι άκυρα, όχι αποχή!

Υ.Γ.: Σε παρόμοιο κλίμα κινείται και ο Περαστικός -- μετά σκίτσου, όμως!

Εις μνήμην Pavarotti

Έφυγε, τα ξημερώματα, ο Λουτσιάνο Παβαρότι -- ο τραγουδιστής που έφερναν όλοι στο νου τους (γνώστες της όπερας και μη) στο άκουσμα της λέξης "τενόρος".

Δεν μπορώ να γράψω τίποτε για έναν άνθρωπο με τόσο μεγάλη καριέρα και τόσο σπουδαία φωνή που σημάδεψε τόσον κόσμο -- μαζί κι εμένα.

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κλάψω σιωπηρά, ακούγοντας την άρια του Νεμορίνο από το "Ελιξίριο του έρωτα" του Ντονιτσέτι, που ακολουθεί. Σας προτείνω να κάνετε το ίδιο -- έτσι, σαν φόρο τιμής σε έναν πολύ μεγάλο καλλιτέχνη -- αλλά να μη στενοχωρηθείτε, γιατί εκείνος ήξερε: "Πιστεύω πως μια ζωή που περνάει μέσα στη μουσική είναι μια ζωή που περνάει όμορφα, κι εγώ εκεί έχω αφιερώσει τη ζωή μου".

Ας την σταυρώσει, επιτέλους, κάποιος...

Δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ με την υποψηφιότητα της κ. Έφης Σαρρή -- άλλοι ιστολόγοι την έχουν ήδη σχολιάσει επαρκώς. Όμως, σε προηγούμενο ποστ, κάποιος σχολιαστής μάς κατηγόρησε ευθέως ότι σκοπός μας είναι να προωθήσουμε τον ΛΑ.Ο.Σ., και ότι σίγουρα θα ψηφίσουμε Έφη Σαρρή.

Εσείς, τώρα, μάλλον θα κρατάτε την κοιλιά σας από τα γέλια, αλλά ο καλός σχολιαστής σοβαρολογούσε...

Ο μεν Π, σε επόμενο σχόλιό του, αρνήθηκε κάτι τέτοιο, αλλά εκείνος είναι γνωστός δολοπλόκος· εγώ, από την άλλη, δεν μπορώ να πω ψέματα. Το ομολογώ, λοιπόν: θα ρίξω Έφη Σαρρή δαγκωτό -- στήθος ή μπούτι, δεν έχω ακόμη αποφασίσει...

Τι να κάνω; Με έχουν συνεπάρει οι φοβεροί στίχοι που έχει τραγουδήσει (από εδώ):

Στα βράχια της Αλόννησου
βρήκα το παντελόνι σου,
στην όμορφη Καστέλλα
σορτσάκι και φανέλα,
στα όμορφα τα Γιάννενα
παπούτσια βρήκα πάνινα
και στη κεφάτη Πάτρα
τη κόκκινη γραβάτα.

Βρήκα μέσα στη Λάρισα
τη ζώνη που σου χάρισα
και στη Θεσσαλονίκη
το ένα σου μανίκι,
στα τείχη του Ηρακλείου
βρήκα γυαλιά ηλίου
και τα ξυριστικά σου
στα ανοιχτά της Κάσου.

Κάτι καφέ καστόρινα
τα βρήκα μες στη Φλώρινα
κι ένα μπλουζάκι Polo
σε ουζερί στο Βόλο!!

Κι έρχεται αυτό το συγκινητικό άσμα να καταλήξει στο εξής συγκλονιστικό ρεφρέν:

Και μου 'ρχεται ζαλάδα
να ξέρω πως γυρίζεις
γυμνός μες στην Ελλάδα
και να με βασανίζεις..... (δις)

Γι' αυτό, σας αφιερώνω και εγώ το νέο της σουξέ -- το προεκλογικό της σποτάκι:



Όταν το είδα για πρώτη φορά, έμεινα στήλη άλατος· τέτοια αισθητική, επιπέδου βιντεοταινίας του ογδόντα ή κακής επιθεώρησης (ναι, ξέρω -- πλεονασμός...) είχα πολύ καιρό να δω.

Τη δεύτερη φορά, άρχισε κάτι να μου θυμίζει, αλλά δεν μπορούσα να το προσδιορίσω...

Ώσπου, την τρίτη φορά, επιτέλους, το βρήκα:



...

Υ.Γ.: Και, μην ξεχνάτε -- Όχι λευκά, όχι άκυρα, όχι αποχή!