Σε τι διαφέρουν οι δυο φωτογραφίες που ακολουθούν;
Ώστε αυτή ήταν η δημοκρατία που ευαγγελιζόσασταν (τι ταιριαστό ρήμα!) για το Ιράκ;
Η δημοκρατία της κρεμάλας;
Συγχαρητήρια! Καταφέρατε να δείξετε για άλλη μια φορά σε ολόκληρο τον κόσμο πόσο βάρβαροι είστε.
Όταν κάποτε καταφέρετε να εκπολιτιστείτε και να εφαρμόσετε στην πράξη θεμελιώδεις αρχές μιας σύγχρονης δημοκρατίας, και συγκεκριμένα την ελευθερία του λόγου (και της τέχνης) και την κατάργηση της θανατικής ποινής, περάστε να σας κεράσω φοντανάκι.
Και δεν είναι μόνο οι Θάμνοι και τα τσιράκια τους — έχουμε και εγχώρια φρούτα παρόμοιας γεύσης: τους βάρβαρους που έκαψαν (πάλι...) το βιβλιοπωλείο του Άδωνη Γεωργιάδη, νομίζοντας, οι κακόμοιροι, πως κάνουν κάποια σπουδαία επαναστατική πράξη. Κι άμα τους πεις φασίστες (που αυτό είναι), θα προσβληθούν κιόλας, γιατί νομίζουν πως είναι αριστεροί...
Υ.Γ. 1: Ο Αθήναιος ανάβει κερί για τον εκτελεσμένο. Εγώ ανάβω κεριά μόνο όταν είναι αρωματικά (βανίλια ή κανέλα, κατά προτίμηση), οπότε προτίμησα να εκτονώσω έτσι το θυμό μου.
Υ.Γ. 2: Ο Μακμάνος γράφει (πάλι) δυο-τρεις σωστές κουβέντες, που καλό είναι να τις δείτε...
Η φορουμίτιδα είναι μια νέα νόσος που εξαπλώνεται με ανησυχητικούς ρυθμούς, και τείνει να κατακλύσει ολόκληρο το διαδίκτυο – φόρουμ, μπλογκ, λίστες αλληλογραφίας κ.τ.λ..
Τι είναι, όμως, η φορουμίτιδα;
Άλλοι την ορίζουν ως υπερβολική ενασχόληση με τα φόρουμ.
Εγώ την ορίζω ως αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά στον διαδικτυακό διάλογο — απόρροια της υπερβολικής ενασχόλησης με τα φόρουμ, όπου ο διάλογος συνήθως παίρνει τη μορφή «ταπώματος» (point-scoring, εις την Αγγλικήν).
Ο φορουμοπαθής είναι ανίκανος να διατηρήσει μια συνεπή συμπεριφορά για περισσότερο από μερικές σειρές: μπορεί στην αρχή της παραγράφου να είναι ευγενικός, στη μέση να σε ειρωνεύεται και στο τέλος να σε κολακεύει.
Ο φορουμοπαθής, επίσης, καθώς ο ίδιος έχει συνηθίσει (από τα φόρουμ) να προσπερνά τις ύβρεις, τις ειρωνείες και τις προσβολές για να αναφερθεί στο θέμα που τον ενδιαφέρει, μιλά προσβλητικά με τη μεγαλύτερη άνεση, σαν αυτό να ήταν κάτι το φυσιολογικό, και έχει την απαίτηση οι συνομιλητές του να μην προσβάλλονται.
Ο φορουμοπαθής, τέλος, πάντοτε εκφράζει την απορία του για την «υπερβολική» αντίδραση των συνομιλητών του — και κατορθώνει (γιατί περί κατορθώματος πρόκειται) να τους προσβάλλει ακόμη περισσότερο την ώρα που (υποτίθεται πως) απολογείται.
Σε μερικές περιπτώσεις, η ασθένεια υποχωρεί μόλις ο ασθενής αποφασίσει πως πρέπει να αποκτήσει νέες συνήθειες, όπως, π.χ., να ξαναδιαβάζει προσεκτικά αυτό που έγραψε πριν το στείλει.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, δυστυχώς, η ασθένεια παραμένει ανίατη...
Ολοκληρώνουμε την B΄ Ιστοσυνάντηση Ποιητικής Μετάφρασης με το Night Poem της Margaret Atwood. Και, καθώς πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, εύχομαι σε όλους σας να περάσετε όμορφα και, κυρίως, να ξεκουραστείτε — που σημαίνει να κουραστείτε κάνοντας κάτι άλλο εκτός από τη δουλειά σας.
Καλή ανάγνωση (και ακρόαση).
Margaret Atwood - Night Poem (1978)
There is nothing to be afraid of,
it is only the wind
changing to the east, it is only
your father the thunder
your mother the rain
In this country of water
with its beige moon damp as a mushroom,
its drowned stumps and long birds
that swim, where the moss grows
on all sides of the trees
and your shadow is not your shadow
but your reflection,
your true parents disappear
when the curtain covers your door.
We are the others,
the ones from under the lake
who stand silently beside your bed
with our heads of darkness.
We have come to cover you
with red wool,
with our tears and distant whispers.
You rock in the rain's arms,
the chilly ark of your sleep,
while we wait, your night
father and mother,
with our cold hands and dead flashlight,
knowing we are only
the wavering shadows thrown
by one candle, in this echo
you will hear twenty years later.
___________________________________
Μη φοβάσαι τίποτα
ο αέρας είναι μόνο
που αλλάζει προς τ'ανατολικά, είναι μόνο
ο πατέρας σου ο κεραυνός
η μάνα σου η βροχή
Σ'αυτή τη χώρα του νερού
με το μπεζ φεγγάρι μούσκεμα σαν μανιτάρι,
με τα πνιγμένα κούτσουρα και τα μακρόστενα πουλιά
που κολυμπάνε, εκεί που φυτρώνουν βρύα
σε όλες τις πλευρές των δέντρων
κι η σκιά σου δεν είναι η σκιά σου
αλλά η αντανάκλασή σου,
οι αληθινοί σου γονείς εξαφανίζονται
μόλις η κουρτίνα καλύψει την πόρτα σου.
Εμείς είμαστε οι άλλοι,
εκείνοι από κάτω από τη λίμνη
που στεκόμαστε σιωπηλοί δίπλα στο κρεβάτι σου
με τα κεφάλια μας σκοτεινά.
Έχουμε έρθει να σε σκεπάσουμε
με κόκκινο μαλλί,
με τα δάκρυά μας και μακρινούς ψιθύρους.
Κουνήσου στην αγκαλιά της βροχής,
στη δροσερή κιβωτό του ύπνου σου,
κι εμείς περιμένουμε, οι νυχτερινοί σου
μητέρα και πατέρας,
με τα κρύα χέρια μας και τον σβησμένο φακό μας,
γνωρίζοντας ότι είμαστε μόνο
οι τρεμάμενες σκιές που ρίχνει
ένα κερί, σ' αυτή την ηχώ
που θα ακούσεις είκοσι χρόνια αργότερα.
Μη φοβάσαι
δεν είναι παρά ο άνεμος που
γυρίζει ανατολικός, δεν είναι παρά
ο πατέρας σου ο κεραυνός
η μητέρα σου η βροχή
Σε τούτη τη χώρα του νερού
με το ωχρό φεγγάρι, υγρό σαν μανιτάρι
με τα πνιγμένα κούτσουρα και τα μακρύσωμα πουλιά
που κολυμπούν, εκεί όπου τα βρύα
κυκλώνουν τα δέντρα από παντού
κι ο ίσκιος σου δεν είναι ίσκιος
αλλά καθρέφτισμα,
οι αληθινοί γονείς σου χάνονται
πίσω από την κουρτίνα του παράθυρού σου.
Κι ερχόμαστε εμείς
και στεκόμαστε αμίλητοι πλάι στο κρεβάτι σου
με τις σκοτεινές μας σιλουέτες.
Ήρθαμε να σε σκεπάσουμε
με κόκκινο μαλλί
με δάκρυα, και μακρινούς ψιθύρους.
Στην αγκαλιά της βροχής λικνίζεις
του ύπνου σου την παγωμένη κιβωτό
καθώς προσμένουμε, νυχτερινοί
γονείς σου εμείς,
με τα κρύα μας χέρια και τον νεκρό μας φακό
ξέροντας πως δεν είμαστε παρά
οι τρεμάμενες σκιές που σκαρώνει
ένα κερί, στην ηχώ
που θ' ακούσεις είκοσι χρόνια μετά.
Δε χρειάζεται να φοβάσαι
είναι μόνο ο άνεμος
που γυρίζει στ' ανατολικά, είναι μόνο
ο πατέρας σου ο κεραυνός
η μητέρα σου η βροχή
Σ' αυτή τη χώρα του νερού
με το υγρό σα μανιτάρι ωχρό φεγγάρι
τα βουλιαγμένα κούτσουρα και τα ψηλά πουλιά
που κολυμπούν, κει όπου φυτρώνουν βρύα
ολόγυρα στους κορμούς
και η σκιά σου δεν ειν' η σκιά σου
μα η αντανάκλασή σου,
οι αληθινοί σου γονείς εξαφανίζονται
όταν το πέπλο καλύπτει τις πύλες σου.
Είμαστε οι άλλοι
αυτοί απ' το βυθό της λίμνης
που στέκουν σιωπηλά πλάι στο κρεβάτι σου
με σκοτάδι πάνω στους ώμους μας.
Ήρθαμε να σε σκεπάσουμε
με κόκκινο μαλλί,
με δάκρυα και μακρινούς ψιθύρους.
Λικνίζεσαι στην αγκαλιά της βροχής
την ψυχρή κιβωτό του ύπνου σου
ενώ εμείς περιμένουμε, της νύχτας
ο πατέρας κι η μητέρα σου,
με τα κρύα μας χέρια και τον τελειωμένο μας φακό
γνωρίζοντας πως είμαστε μονάχα
οι αδύναμες σκιές που σκορπίζει
ένα κερί, σ' αυτή την ηχώ
που θα φτάσει στ' αυτιά σου είκοσι χρόνια αργότερα.
Μη σε φοβίζει τίποτα.
Ο άνεμος ακούγεται
που αλλάζει στ’ ανατολικά,
ο κεραυνός πατέρας σου,
η μάνα σου η βροχή.
Σ’ αυτή τη χώρα του νερού
με τ’ άχρωμο φεγγάρι της υγρό σα μανιτάρι,
με τα πνιγμένα κούτσουρα και τα παχιά πουλιά της
που κολυμπούν ανάμεσα σε βρύα και σε λειχήνες,
επίστρωση καθολική των δέντρων εδώ γύρω,
σ’ αυτή τη χώρα όπου η σκιά σου είναι είδωλο σου
κι όχι σκιά πραγματική,
οι αληθινοί γονείς σου χάνονται
πίσω απ’ την πόρτα σου σαν κλείνει.
Εμείς είμαστε οι άλλοι,
είμαστε αυτοί που έρχονται απ’ το βυθό της λίμνης,
αυτοί που στέκονται πλάι στο κρεβάτι σου βουβοί,
και είναι το κεφάλι μας γεμάτο από σκοτάδι.
Είμαστε εδώ να σε σκεπάσουμε με πορφυρή κουβέρτα,
ψιθύρους μακρινούς μας, δάκρυα.
Στην αγκαλιά της η βροχή σε νανουρίζει,
του ύπνου παγωμένη κιβωτός σου,
κι εμείς όλο αναμένουμε,
η μάνα κι ο πατέρας σου της νύχτας,
κρύα τα χέρια μας και το νεκρό μας φως αναβοσβήνει,
γνωρίζοντας πως είμαστε μονάχα
σκιές από το φως ενός κεριού που τρέμουν,
μες την ηχώ που συ θα ακούσεις
σε είκοσι χρόνια από τώρα.
Μετάφραση: Mauve_All
___________________________________
Δεν είναι τίποτα, μην τρομάζεις,
είναι μονάχα ο αέρας
που γυρίζει σε νοτιά, είναι μονάχα
ο πατέρας σου η βροντή
η μητέρα σου η βροχή
Σ' αυτή την υδάτινη χώρα
με το αχνό φεγγάρι της υγρό σα μανιτάρι,
τα πνιγμένα της κούτσουρα και τα πουλιά
που κολυμπούν, εκεί που τα βρύα φυτρώνουν
ολόγυρα στα δέντρα
και η σκιά σου δεν είναι η σκιά σου
μα η αντανάκλασή σου,
χάνονται οι πραγματικοί σου γονείς
όταν πέφτει στην πόρτα σου η κουρτίνα.
Eμείς είμαστε οι άλλοι,
οι απ' τα βάθη της λίμνης
που στέκουμε σιωπηλοί πλάι στο κρεβάτι σου
με τις κεφαλές μας του σκότους.
Ήρθαμε να σε σκεπάσουμε
με κόκκινο μαλλί,
με τα δάκρυα και τους μακρυνούς μας ψιθύρους.
H βροχή σε κουνάει στην αγκαλιά της,
στην παγερή κιβωτό του ύπνου σου,
καθώς περιμένουμε εμείς, της νύχτας
ο πατέρας κι η μητέρα σου,
με τα κρύα μας χέρια και το σβησμένο φακό,
ξέροντας πως είμαστε μόνο
οι σκιές που ρίχνει ένα κερί
και τρεμοπαίζουν, στον αντίλαλο αυτόν
που θ' ακούσεις είκοσι χρόνια μετά.
Συνέχεια στην Β΄ Ιστοσυνάντηση Ποιητικής Μετάφρασης, με το ποίημα του Auden, που ακούγεται και στην ταινία "Τέσσερις γάμοι και μια κηδεία". Το ηχητικό απόσπασμα από την ταινία θα το βρείτε στο τέλος του ποστ. Ο ηθοποιός που ακούγεται είναι ο John Hannah.
Καλή ανάγνωση -- και ακρόαση.
W. H. Auden — Funeral Blues (1936)
Stop all the clocks, cut off the telephone.
Prevent the dog from barking with a juicy bone.
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.
Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He Is Dead.
Put crêpe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.
He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last forever: I was wrong.
The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood;
For nothing now can ever come to any good.
___________________________________
Τα ρολόγια πάψτε, το τηλέφωνο κόψτε,
Στο σκύλο μη γαβγίσει ένα κόκαλο δώστε.
Σωπάστε τα πιάνα και με τύμπανο πνιχτό
Βγάλτε την κάσα, οι πενθούντες εδώ.
Αεροπλάνα ας κυκλώσουν τον ουρανό
Να γράψουν παντού Εκείνος Είν' Νεκρός.
Φιόγκους μαύρους να βάλουν στα περιστέρια,
Οι τροχονόμοι ας φορέσουν μαύρα γάντια στα χέρια.
Ήταν ο Βορράς μου, η Νοτιάς, η Δύση, η Ανατολή,
Οι εργάσιμες μέρες, ξεκούραστη Κυριακή,
Το μεσημέρι μου, μεσάνυχτα, η κουβέντα, το τραγούδι μου.
Έκανα λάθος: νόμιζα πώς θα ζούσε για πάντα η αγάπη μου.
Ποιός θέλει πιά τ'αστέρια: ένα-ένα να σβήσουν.
Να μαζέψουν το φεγγάρι, τον ήλιο να διαλύσουν.
Χύστε τον ωκεανό, το δάσος σκουπίστε.
Ποιό το όφελος πιά, τίποτα μην αφήστε.
Σταματήστε τα ρολόγια, τα τηλέφωνα κλείστε
το σκυλί να γαυγίζει ζωηρά εμποδίστε
σωπάστε το πιάνο, μόνο ένα τύμπανο να ηχεί
φέρτε το φέρετρο, κι ας έρθουν οι δικοί
Τ’ αεροπλάνα να γράψουν με καπνό
στον ουρανό, «πέθανε εκείνος που αγαπώ»
πένθιμα κρέπια φορέστε στα λευκά περιστέρια
και μαύρα γάντια, στων τροχονόμων τα χέρια
Ήταν ανατολή και δύση, βορράς και νότος μου
η εβδομάδα ολόκληρη κι οι Κυριακές μου
το μεσημέρι, το μεσονύχτι μου, το τραγούδι μου, η φωνή
έπεσα έξω: νόμιζα η αγάπη μας θα κρατούσε μιά ζωή
Σβήστε τ’ αστέρια, δεν τ’ αντέχω πιά
διώξτε το φεγγάρι και τον ήλιο διαλύστε
αδειάστε τον ωκεανό κι όλα τα δάση ξυρίστε
γιατί τίποτα καλό δεν θα έρθει ξανά.
Τα ρολόγια σταματήστε, τα τηλέφωνα κόψτε
Αυτό το γάβγισμα για ένα κόκαλο φιμώστε
Τα πιάνα σιγήστε, τα τύμπανα πνίξτε
Βγάλτε έξω το φέρετρο, ας έρθουν οι πενθούντες
Στον ουρανό σε κύκλους ας δείξει ο οδυρμός
Ας γράψουν τ’ αεροπλάνα τη φράση «Είναι νεκρός»
Σ’ άσπρους λαιμούς περιστεριών τυλίξτε κρεπ κορδέλες
Τα μαύρα γάντια από κοτόν οι τροχονόμοι ας βάλουν
Βοράς μου ήταν, νότος μου, ανατολή και δύση
Ανάπαυση της Κυριακής, της κάθε μέρας ζήση
Το μεσημέρι, η νύχτα μου, κουβέντα και τραγούδι
Λάθος μου ήταν να θαρρώ αιώνια την αγάπη.
Δεν τα θέλω πια τ’ αστέρια, όλα να τα σβήσετε
Κρύψτε το φεγγάρι, τον ήλιο να διαλύσετε
Τις θάλασσες αδειάστε, τα δάση ν’ αφανίσετε
Γιατί τίποτα σε τίποτα δε χρησιμεύει πια.
Μετάφραση: Mauve_All
___________________________________
Σταμάτα τους δείκτες, βγάλε το τηλέφωνο
Κάνε το σκυλί να πάψει μ'ένα ζουμερό κόκκαλο
Σίγησε τα πιάνα και με τα τύμπανα
Φέρε το φέρετρο, φέρε τους μοιρολογητές.
Ας κανουν θρηνητικούς κύκλους απο πάνω μας τα αεροπλάνα
Χαράζοντας στον ουρανο το μηνυμα Ειναι Νεκρος
Δέσε πένθιμους φιόγκους στους άσπρους λαιμούς των περιστεριών
Ας φορέσουν μαύρα βαμβακερά γάντια οι τροχονόμοι.
Ήταν ο Βορράς, ο Νότος, η Ανατολή και η Δύση μου
οι εργάσιμες και οι Κυριακές μου
η μέρα, η νύχτα, η κουβέντα, το τραγούδι μου
Νόμιζα οτι η αγάπη κρατάει για πάντα. Γελάστηκα.
Τα αστέρια μου είναι άχρηστα τώρα: σβήστα όλα
Πακετάρισε το φεγγάρι και ξεμόνταρε τον ήλιο
Άδειασε τον ωκεανό και σάρωσε τα δάση
Γιατί τίποτα καλό δε μπορεί να προκύψει πια.
Σταματήστε τα ρολόγια, το τηλέφωνο κόψτε.
Στο σκύλο μη γαβγίσει ζουμερό κόκκαλο δώστε.
Να σιγάσουν τα πιάνα και με τυμπανοκρουσία πνιχτή
Το φέρετρο βγάλτε, να'ρθει ο κόσμος που θρηνεί.
Αεροπλάνα από πάνω μας κύκλους βοερούς στείλτε να κάνουν
Στον ουρανό το μήνυμα Είναι Νεκρος να γράψουν.
Τυλίξτε πένθιμες κορδέλες στο λευκό λαιμό απ' τα περιστέρια,
Γάντια απο μαύρο βαμβάκι βάλτε στων τροχονόμων τα χέρια.
Ήταν ο Νότος μου, ο Βορράς, η Δύση μου, η Ανατολή,
Η εργάσιμη βδομάδα μου, η ανάπαυση την Κυριακή,
Μέση μέρας και νύχτας μου, ο λογος, το τραγούδι μου.
Η αγάπη αιώνια πως κρατά, νόμιζα: ήταν λάθος μου.
Τ' αστέρια τώρα ειν' άχρηστα. Ως και το τελευταίο σβήστε.
Μαζέψτε το φεγγάρι και τον ήλιο γκρεμίστε.
Σκορπίστε τον ωκεανό και σαρώστε τη γη.
Γιατί τίποτα σε καλό ποτέ πια δε θα βγει.
Σταματήστε όλα τα ρολόγια, κόψτε τα τηλέφωνα
δώστε στο αλυχτόσκυλο κόκκαλο με μεδούλι.
Σιγήστε τα πιάνα και με πένθιμες τυμπανοκρουσίες
σηκώστε το φέρετρο, φέρτε την τεθλιμμένη ακολουθία.
Να στενάξουν σε κύκλους από καπνούς τα αεροπλάνα
που βιαστικά στον ουρανό θα χαράξουν το μήνυμα: Είναι νεκρός!
Στους άσπρους λαιμούς των περιστεριών κρεμάστε κορδέλες
και βαμβακερά μαύρα γάντια στους τροχονόμους να φορεθούν.
Αυτός ήταν ο Βοράς μου, ο Νότος μου, η Ανατολή και η Δύση μου
Η εργάσιμη βδομάδα και της Κυριακής η ξεκούρασή μου,
το μεσημέρι, τα μεσάνυχτα, το μιλητό μου, το τραγούδι μου
Πίστευα πως θα κρατούσε παντοτινά η αγάπη: μα έσφαλλα.
Τα αστέρια δεν τα θέλω πια: ας σβηστούν ένα ένα
κρύψτε το φεγγάρι και σβήστε τον ήλιο
αδειάστε τις θάλασσες και τα δάση αποψιλώστε,
γιατί τώρα πια, τίποτε καλό δεν υπάρχει.
Σταματήστε τα ρολόγια, κόψτε τα τηλέφωνα.
Pίξτε ένα κόκκαλο να μη γαβγίζει ο σκύλος.
Πάψτε τα πιάνα, και με πνιχτά τα τύμπανα
βγάλτε το φέρετρο, να αρχίσει τώρα ο θρήνος.
Πάνω από μας αεροπλάνα να βογγούν
σκαλίζοντας στον ουρανό το μήνυμα Πέθανε.
Bάλτε κορδέλλες πένθιμες στα άσπρα περιστέρια,
κι οι τροχονόμοι να φοράνε γάντια μαύρα.
Ήταν βορράς και νότος μου, ανατολή και δύση,
ήταν οι μέρες της δουλειάς, και η Kυριακή μου,
μεσημέρι μου, μεσάνυχτα, φωνή μου και τραγούδι·
αγάπη νόμιζα παντοτινή: μα έκανα λάθος.
T' αστέρια τώρα είναι άχρηστα: σβήστε τα όλα·
μαζέψτε το φεγγάρι και ξεκρεμάστε τον ήλιο·
αδειάστε τον ωκεανό και ξεριζώστε το δάσος·
γιατί ποτέ πια τίποτα δε θά'βγει σε καλό.
Μουσική συνοδεία: Samuel Barber, Adagio for Strings (1936).
Four Weddings and a Funeral.
UPDATE
Ο μουσικολογιώτατος Π μου έστειλε και το εμβατήριο από την μουσική που έγραψε ο Henry Purcell για την κηδεία της Βασίλισσας Μαίρης το 1695. Ταιριάζει με το θέμα, και είναι και συνταρακτικό.
Συνεχίζουμε την Β΄ Ιστοσυνάντηση Ποιητικής Μετάφρασης με τον Henry Longfellow. Το ποίημα, ενώ μοιάζει απλό (ή ίσως γι' αυτόν ακριβώς το λόγο), παρουσιάζει ιδιαίτερες δυσκολίες. Έτσι, ο Π και ο Μαύρος Γάτος, συνήθεις ύποπτοι σ' αυτά τα χωράφια, αποφάσισαν (αρχικά) να μην δημοσιεύσουν τις απόπειρές τους, ενώ κι εγώ έχω κάποιες επιφυλάξεις για τη δική μου, σε σχέση με την επωδό.
Ακολουθεί και μουσική υπόκρουση — από τον DJ Π, φυσικά...
Henry Longfellow — The Tide Rises, The Tide Falls (Folk song)
The tide rises, the tide falls, The twilight darkens, the curlew calls; Along the sea-sands damp and brown The traveller hastens toward the town, And the tide rises, the tide falls.
Darkness settles on roofs and walls, But the sea in the darkness calls and calls; The little waves with their soft white hands, Efface the footprints in the sands, And the tide rises, the tide falls.
The morning breaks; the steeds in their stalls Stamp and neigh, as the hostler calls; The day returns, but nevermore Returns the traveller to the shore, And the tide rises, the tide falls.
(1879)
___________________________________
Η παλίρροια ψηλή, η παλίρροια χαμηλή, Το δείλι σκοτεινιάζει, ο νουμήνιος καλεί. Πάνω στη βρεγμένη και καστανή αμμουδιά Ο ταξιδιώτης για την πόλη βαδίζει με βιά, Και η παλίρροια ψηλή, η παλίρροια χαμηλή.
Το σκοτάδι σε στέγες και τοίχους βαρύ, Μα η θάλασσα στο σκοτάδι καλεί και καλεί. Κύματα μικρά με λευκά χέρια απαλά, Σβήνουν τα βήματα από την αμμουδιά, Και η παλίρροια ψηλή, η παλίρροια χαμηλή.
Το πρωϊνό χαράζει. Τα πουλάρια στο παχνί, χτυπάνε τα πόδια: ο ιπποκόμος καλεί. Η μέρα επιστρέφει, αλλά όχι πιά και ο ταξιδιώτης στην αμμουδιά, Και η παλίρροια ψηλή, η παλίρροια χαμηλή.
Η παλίρροια ανεβαίνει και πέφτει ξανά Το δείλι βαθαίνει, λαλούν τα τουρλιά Πλάι στην καστανή και υγρή αμμουδιά ταξιδιώτης γοργά για την πόλη τραβά κι η παλίρροια ανεβαίνει και πέφτει ξανά
Σκοτεινιά πέφτει πάνω στων σπιτιών τις σκεπές μα η θάλασσα πρόσκλησης στέλνει φωνές κυματάκια μικρά μ' άσπρα χέρια απαλά τα χνάρια του σβήνουν απ' την αμμουδιά κι η παλίρροια ανεβαίνει και πέφτει ξανά
Ξεμυτίζει η αυγή. Χλιμιντρούν στο παχνί τ' άτια σαν του ιπποκόμου ακούν τη φωνή Ξαναγύρισε η μέρα μα αυτός ποτέ πια στην ακτή ο ταξιδιώτης δεν ξαναγυρνά κι η παλίρροια ανεβαίνει και πέφτει ξανά
Μια φουσκοθαλασσιά και μια φυρονεριά Σκοτάδι πέφτει, ο γκιόνης τραγουδά Η άμμος υγρή, καφετιά στο γιαλό Βιαστικός ταξιδιώτης φεύγει προς το χωριό Μια φουσκοθαλασσιά και μια φυρονεριά
Το σκοτάδι όλο πέφτει σε στέγες και τοίχους Μα η θάλασσα νύχτα πλημμυρίζει με ήχους Κυματάκι μικρό σα χεράκι απαλό Σβήνει όλα τα χνάρια από το γιαλό Μια φουσκοθαλασσιά και μια φυρονεριά
Τα πουλάρια στο στάβλο όταν φως ξημερώνει Χρεμετίζουν, χτυπούν, ο ιπποκόμος ζυγώνει Είναι μέρα ξανά μα ποτέ δε θα ‘ρθεί Ο διαβάτης και πάλι στην ίδια ακτή Μια φουσκοθαλασσιά και μια φυρονεριά
Μετάφραση: Mauve_all
___________________________________
Φουσκώνουν, κι αποτραβιούνται, τα νερά Το λυκόφως νυχτώνει, κρώζουν τα πουλιά Στις υγρές αμμουδιές, πλάι στο κύμα Ο οδοιπόρος ταχύνει το βήμα Και φουσκώνουν, κι αποτραβιούνται, τα νερά
Στις στέγες και στα τείχη πέφτει σκοτεινιά Μα η θάλασσα καλεί, ξανά, και ξανά Τα κυματάκια, με το λευκό τους χέρι Σβήνουν τα βήματα, στης άμμου τα μέρη Και φουσκώνουν, κι αποτραβιούνται, τα νερά
Σκάει η αυγή – τ’ άλογα στα παχνιά Χλιμιντρίζουν στου ιπποκόμου τη θωριά Η μέρα επιστρέφει, μα ο ταξιδιώτης πια Δε θα επιστρέψει στην ακρογιαλιά Και φουσκώνουν, κι αποτραβιούνται, τα νερά
Η παλίρροια ανεβαίνει, και ξανά κατεβαίνει Τα πουλιά κελαηδούν, το λυκόφως βαθαίνει Στην υγρή αμμουδιά της ακτής που χρυσίζει Βιαστικά ο ταξιδιώτης προς την πόλη βαδίζει Κι η παλίρροια ανεβαίνει, και ξανά κατεβαίνει
Το σκοτάδι τις στέγες και τους τοίχους βαραίνει Και η θάλασσα μες στο σκοτάδι σκουραίνει Και με χέρια λευκά κι απαλά ένα κύμα Αργοσβήνει στην άμμο των χναριών του το σχήμα Κι η παλίρροια ανεβαίνει, και ξανά κατεβαίνει
Μες στο στάβλο το άτι, σαν η αυγή ανασαίνει, Χλιμιντρίζει, και έξω να βγει περιμένει Πάλι γίνεται μέρα, αλλά δεν επιστρέφει Ποτέ πια ο ταξιδιώτης στην ακτή που του γνέφει Κι η παλίρροια ανεβαίνει, και ξανά κατεβαίνει
Μετάφραση: cyrusgeo
___________________________________
Για τη μετάφραση τού Π, βλ. σχόλια.
___________________________________
Η μουσική συνοδεία είναι του Nτβόρζακ: δεύτερο μέρος από το κουαρτέτο εγχόρδων αρ. 12 ('Aμερικάνικο'), σύνθεση του 1893.
Προσοχή! Το παρόν ποστ αναφέρεται στον συνωμοσιολόγο τηλεπλασιέ Λιακόπουλο. Όσοι εκ των αναγνωστών έχουν αλλεργία στο εν λόγω άτομο παρακαλούνται να γυρίσουν (ιστο)σελίδα πάραυτα. Οι υπόλοιποι, καλά να πάθετε. Εγώ, πάντως, σας προειδοποίησα...
Ο “Δικαιωμένος”
(Φανταστείτε, ως υπόκρουση, βαριά ζεμπεκιά.)
(Η μουσική σβήνει. Συνεχίζουμε.)
Δεν έχω καμία όρεξη να ασχολούμαι με το Λιακόπουλο. Γενικώς, τον πετυχαίνω στο ζάπινγκ, κάθομαι λίγη ώρα, γελάω μ' αυτά που λέει, ή κουνάω το κεφάλι λυπημένα (γιατί κάποιοι, βλέπετε, τον πιστεύουν), και πάω παρακάτω. Όμως, πού και πού, εξοργίζομαι. Γιατί δεν ανέχομαι το ψέμα. Επίσης, δεν ανέχομαι την αλαζονεία. Και στο πρόσωπο του Λιάκουρα αυτά τα δυο συνδυάζονται.
Ωρυόταν πάλι σήμερα: “Ο Λιακόπουλος πάντα δικαιώνεται”. Και μου γεννήθηκε η απορία:
Και σήμερα, θριαμβολογώντας ότι “δικαιώνεται”, έδειξε και μερικά δευτερόλεπτα βίντεο από την υποτιθέμενη ανεύρεση UFO που έπεσε γύρω στα 1969 στη Ρωσία. Το βίντεο αυτό (και οι σχετικές φωτογραφίες) υποτίθεται πως κλάπηκαν από την KGB, και προβλήθηκαν κάποια στιγμή ως τμήμα ενός ντοκιμαντέρ στο αμερικανικό κανάλι TNT. Ως μία ακόμη απόδειξη ότι ο Λιάκουρας ψεύδεται ασύστολα όταν λέει ότι “ψάχνει”, σας παραθέτω δυο λινκ (1 και 2) προς ιστοσελίδες ουφομανών ουφολόγων (και ουχί ουφοσκεπτικιστών) οι οποίοι λένε ευθαρσώς ότι το συγκεκριμένο βίντεο είναι πλαστό.
Έτσι όπως πάει ο τύπος, δεν θα αργήσει να έρθει η ώρα που η φράση “αυτό είναι ψέμα” θα είναι ταυτόσημη με τη φράση “το έδειξε ο Λιακόπουλος”.
Επανερχόμαστε στη Β΄ Ιστοσυνάντηση Ποιητικής Μετάφρασης. Θυμίζω πως όποιος θέλει να συμμετάσχει μπορεί να στείλει τις μεταφράσεις του στη διεύθυνση e-mail που θα βρει στο προφίλ μου.
Καλή ανάγνωση.
Jonathan Swift - On Stella's Birth-Day 1719
Stella this Day is thirty four, (We shan't dispute a Year or more) However Stella, be not troubled, Although thy Size and Years are doubled, Since first I saw Thee at Sixteen The brightest Virgin on the Green, So little is thy Form declin'd Made up so largely in thy Mind. Oh, would it please the Gods to split Thy Beauty, Size, and Years, and Wit, No Age could furnish out a Pair Of Nymphs so graceful, Wise and fair With half the Lustre of your Eyes, With half your Wit, your Years and Size: And then before it grew too late, How should I beg of gentle Fate, (That either Nymph might have her Swain,) To split my Worship too in twain.
___________________________________
Τριάντα τέσσερα έγινε σήμερα η Στέλλα (Δεν θα μαλώσουμε για κανά χρόνο πηγαινέλα) Ωστόσο, Στέλλα, μην προβληματίζεσαι, Όσο κι αν χρόνια και κιλά διπλά επιφορτίζεσαι, Απ'τη στιγμή που σε πρωτόδα στα δεκάξι, Το πιό όμορφο κορίτσι στο λιβάδι, Λιγάκι μόνο η μορφή σου έχει φθαρεί Κι ας έχει στο μυαλό διογκωθεί. Α, κι αν οι Θεοί το ήθελαν στα δύο να μοιράσουν Την εξυπνάδα, τα κιλά, τα χρόνια, τη θωριά σου, Καμιά εποχή δεν θα φερνε ζευγάρι Νύμφες ωραίες, σοφές, με τέτοια χάρη, Με τη μισή τη λάμψη των ματιών σου, με τη μισή σπιρτάδα, μισών χρόνων και κιλών σου, Κι έπειτα, πριν είναι πιά πολύ αργά, Πώς να ζητήσω απ'την καλή τη Μοίρα, (Ώστε κάθε μιά Νύμφη να'χει έναν μνηστήρα) Να μοιραστεί η λατρεία μου διττά.
Έγινε η Στέλλα τριανταδυό (ε, βάλε ακόμα κανα-δυό) της λέω να μην ανησυχεί κι ας έχει διπλασιαστεί σε όγκο και χρόνια, απ’ τα δεκάξι πού ’ταν η πιό ’μορφη στην τάξη.
Δεν έχει αλλάξει η μορφή σου μες το μυαλό σου, συλλογίσου! Στέλλα, αν μπορούσαν οι Θεοί Τόση ομορφιά, τέτοιο κορμί να τα μοιράζανε στα δυό, σ’ ένα ζευγάρι θαυμαστό, ταίρι δεν θα ’χαν στο ντουνιά Νύμφες, με τόση ομορφιά με τη μισή σου αρετή χάρη μισή, μισό κορμί. Και πριν για μένα νά ’ναι αργά νά ’δινε η Τύχη η Θεά κι οι δυό να παίρναν τον Καλό τους και της λατρείας μου το μισό τους!
Τριαντατεσσάρων πια η Στέλλα (Kι ας κόβει κι ένα-δυό η κοπέλα) Όμως βρε Στέλλα μη χαλιέσαι Αν και διπλή τώρα μετριέσαι Στη ζυγαριά και στα χρονάκια Απ’ τα δεκάξι σου κεράκια Ίδια έχεις μείνει κι ας νομίζεις Ότι πια φάλαινα θυμίζεις Κι αν οι Θεοί στα δυο μοιράσουν Την ομορφιά σου, τα κιλά σου Τα χρόνια και την εξυπνάδα Θα φτιάξουν μια συν μια νεράιδα Με τη μισή σου γοητεία Βάρος, μυαλό και ηλικία Κι εγώ πριν είν’ αργά θα τρέξω Μοίρα στα γόνατα θα πέσω Μισό το ντέρτι μου να κόψεις Στις δυο το ταίρι τους να δώσεις
Σήμερα τριαντατέσσερα η Στέλλα κλείνει (κι αν είν' και παραπάνω, θέμα δε θα γίνει) πλην όμως, Στέλλα μου, μη δίνεις σημασία αν και σε μέγεθος και έτη διπλασία απ' όταν σ' είχα πρωτοδεί στα δεκαέξι κόρη λαμπρή που όλοι την είχανε προσέξει μόνον ελάχιστα παρήκμασε η μορφή σου περιεχόμενο κυρίως της κεφαλής σου. Kι αν οι Θεοί στα δύο χωρίζαν μ' ένα νεύμα κάλλος και μέγεθος και έτη σου και πνεύμα ουδέποτε ξανά θα βγαίναν Nύμφες δύο με τέτοια χάρη, ομορφιά και μεγαλείο, με έστω και μισή απ' τη λάμψη των ματιών σου, μισό απ' το πνεύμα, τα έτη και το μέγεθός σου: οπότε δίχως διόλου να χρονοτριβήσω στη Mοίρα τότε θα έσπευδα να της ζητήσω (ώστε εραστή της κάθε Nύμφη να αποκτήσει) στα δύο επίσης τη λατρεία μου να χωρίσει.
Σήμερα η Στέλλα γίνεται τεσσάρων και τριάντα (κι αν ένα-δυο τα κρύβουμε, έτσι γίνεται πάντα) Μα, Στέλλα, μην ταράζεσαι, μη νοιάζεσαι πολύ, Παρόλο που σε μέγεθος και χρόνια είσαι διπλή, Απ’ όταν σ’ είχα πρωτοδεί, ‘κεί γύρω στα δεκάξι, Το πιο όμορφο κορ’τσόπουλο που η πλάση είχε φτιάξει, Το γενικό σουλούπι σου έχει ίδιο παραμείνει Κι ας νιώθεις μέσα σου εσύ πως άλλη ήταν εκείνη. Αχ, και να σε χωρίζανε τώρα οι Θεοί στα δυο, Την ομορφιά, τον όγκο σου, τα χρόνια, το μυαλό, Πρώτη φορά θα έβλεπε η φύση ένα ζευγάρι Νύμφες με τέτοια φρόνηση και ομορφιά και χάρη Με τη μισή απ’ τα μάτια σου ζωντάνια και στιλπνάδα, Κι οι δυο μισές σε μέγεθος, χρόνια και εξυπνάδα. Κι ύστερα, δίχως άλλη πια χρονοτριβή καμιά, Θα εκλιπαρούσα σύγκορμος τη Μοίρα τη γλυκιά (για να ‘χει η κάθε Νύμφη μου τον αγαπητικό της) Να ‘κοβε τη λατρεία μου για σε κι αυτή στα δυο της.
Xάρη στο χτεσινό ποστ του 'δείμου του πολίτη' είδαμε ένα πρόσφατο άρθρο του Nίκου Kοτζιά, που τιτλοφορείται Αιτίες επανάκαμψης της θρησκείας και η πολιτική συνέπειά τους. Στις παρατηρήσεις του δείμου προσθέτουμε και εμείς μερικά ερωτήματα (τα αποσπάσματα σε εισαγωγικά είναι από το κείμενο του Kοτζιά).
"[H θρησκεία] αντί να περιοριστεί κάτω από τα αποτελέσματα της επιστήμης διατηρεί τη μεταφυσική της παρουσία. Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση (Οκτώβριος 2006) 68% των γερμανών πιστεύουν στα θαύματα και ελπίζουν να βιώσουν ένα."
Mήπως αυτό δεν είναι δείγμα επανακάμψεως της θρησκείας αλλά πρωτίστως δείγμα αποτυχίας της παιδείας (και δευτερευόντως συνέπεια των αποβλακωτικών εμμονών των MME);
"Μεγάλο τμήμα της εκκλησίας ξαναανακαλύπτει το κοινωνικό χρέος της."
Mήπως αυτό, παρά τις αγαθές προθέσεις κάποιων, εξυπηρετεί την επιβίωση και τον εξουσιαστικό ρόλο της εκκλησίας, αποτελεί δηλαδή ένα πολύ βολικό προκάλυμμα για να απλώνει η εκκλησία και τα υπόλοιπα πλοκάμια της;
"Συχνά προσανατολίζει ως προς το κακό και το καλό. Η θρησκεία αποτελεί μοχλό ηθικού προσανατολισμού και κριτικής του κακού".
Ωραία ηθική αυτή που αντί να βασίζεται σε ανθρωπιστικές αξίες βασίζεται στην ενοχή, το φόβο και την τιμωρία: μήπως αυτό δεν είναι ηθική αλλά σωφρονιστικό σύστημα για πρωτόγονους; Kαι μία από τις απάτες της εκκλησίας είναι ακριβώς το να προβάλλει ότι μόνο μέσω της θρησκείας είναι δυνατή η ύπαρξη ηθικής. Eπίσης είναι αμελητέο το ότι η εκκλησία χειραγωγεί τους πιστούς βαφτίζοντας κακό οτιδήποτε αυτή εχθρεύεται ή δεν ανέχεται (περιλαμβανομένης μεταξύ άλλων της ελεύθερης και κριτικής σκέψεως);
"H εκκλησία δεν είναι μόνο μεταφυσική και «όπιο». ... Είναι και χάρισμα, είναι πίστη, είναι αλληλεγγύη στον άλλο, είναι μια συνιστώσα στα καθημερινά δύσκολα προβλήματα. Άλλοτε ως αιτία έντασής τους, άλλοτε σαν παρηγοριά και βοήθεια."
Eκπληκτική η αντιδιαστολή. Δεν είναι όπιο η παρηγοριά μέσω της αυταπάτης; Δεν είναι όπιο ή αποδοχή της δυστυχίας και των ανισοτήτων ως θεόσταλτων; Δεν είναι όπιο η αλληλεγγύη τύπου φιλανθρωπία, που δεν κάνει τίποτε για να βελτιωθούν τα κακώς κείμενα; Δεν είναι όπιο να εναποθέτεις τις ελπίδες σου στην προσευχή ή τον παπά για προβλήματα που χρειάζονται προσωπικό μόχθο, ή σκέψη, ή πάλη, ή γιατρό, ή ψυχαναλυτή, ή, ή;
"H θρησκεία δίνει την αίσθηση ότι κάποιος ανήκει σε έναν χώρο της φύσης και της μεταφυσικής."
Eδώ ακόμα εκπληκτικότερη η σύζευξη - αρνούμαι να σχολιάσω.
"Zούμε σε μια εποχή μεταβατική. ... Οι κοινωνικές μας σχέσεις διαταράσσονται. Αυτό που χθες ήταν σίγουρο, σήμερα δεν είναι."
Mήπως αυτό, αντί να εκλαμβάνεται ως άμεση αιτία για την επανάκαμψη της θρησκείας, εξηγεί περισσότερο το γιατί συμφέρει τους μη θρησκευτικούς εξουσιαστές να προωθούν, μαζί με πολλά άλλα, και τη θρησκεία (ώστε να μειώνονται οι πιθανότητες απρόβλεπτων στροφών προς, εεε, ανεπιθύμητες κατευθύνσεις);
Tέλος, όσον αφορά την Eλλάδα τουλάχιστον, πότε ακριβώς υπήρξε απομάκρυνση από τη θρησκεία για να μιλάμε για επανάκαμψή της; Kαι πώς ακριβώς μπορεί να γίνει διάλογος με αυτούς που ισχυρίζονται ότι κατέχουν εξ αποκαλύψεως τη μία και μοναδική αλήθεια, θεωρώντας έτσι κάθε άλλη απόψη πλάνη, και οι οποίοι στο λόγο τους βιάζουν κατά σύστημα τη λογική; O Kοτζιάς, όμως, κάνει ότι δεν τα ξέρει αυτά και παραθέτει το αμίμητο "η θρησκεία δεν είναι μόνο μεταφυσική, αλλά συχνά οργανώνεται ακόμα και η ίδια με τρόπο ορθολογικό, προσανατολίζει τον άνθρωπο σε ορθολογική πράξη." Xριστός κι Aπόστολος!
