Στυλό, μολύβια και αντιβαρυτικές παπάρες...

Φαινομενικά, αυτό το ποστ είναι πάλι για το Λιακόπουλο. Στην πραγματικότητα, δεν είναι. Είναι για έναν περιαστικό μύθο που διαδίδεται από στόμα σε στόμα και μέσω του διαδικτύου (φυσικά) από το 1999. Γιατί ασχολούμαι με αυτούς τους μύθους, θα μου πείτε...

Ασχολούμαι γιατί αφενός απεχθάνομαι το ψέμα και αφετέρου τους θεωρώ επικίνδυνους, διότι, όσο περνάνε τα χρόνια, αυτοί εδραιώνονται μέσα στη συνείδηση των ανθρώπων και καταλήγουν να αποτελούν κοινώς παραδεκτές αλήθειες -- που δεν είναι. Συγχωρήστε με, λοιπόν για την εμμονή μου σε αυτά τα θέματα. Το έχω πάρει προσωπικά.

Παίρνω αφορμή, λοιπόν, από το ιερόν βίδεον που μας αποκάλυψε το τάγμα των ιπποτών Funel, όπου ο Λιάκουρας δείχνει πόσο βλάκες ήταν οι Αμερικάνοι, που έδωσαν 12 εκατομμύρια δολλάρια, λέει, για να εφεύρουν ένα στυλό που να μπορεί να γράφει σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας, ενώ οι Ρώσοι, λέει, κατέφυγαν στην απλούστερη (και πάμφθηνη) λύση του μολυβιού -- πράγμα που αποδεικνύει, σαφώς, την ανωτερότητα της σκέψης των Ρώσων, την οποία, φυσικά, πήραν από τους αρχαίους Έλληνες -- για να μην ξεχνιόμαστε...

Όπως έχω ξαναπεί, μπορεί το ίντερνετ να βοηθά πολύ στη διάδοση τέτοιων ανόητων μύθων, αλλά βοηθά επίσης πολύ στην κατάρριψή τους -- εφόσον έχει κανείς τη διάθεση να ψάξει, πράγμα που δεν ενδιαφέρει καθόλου τον Λιάκουρα, καθώς φαίνεται...

Όπως μπορείτε να δείτε στο snopes.com, πρόκειται για άλλον ένα μύθο απ' αυτούς που αρέσκεται να διαδίδει ο Λιάκουρας, ρεζιλεύοντας εαυτόν επανειλημμένως. Στις απαρχές των διαστημικών προγραμμάτων τους, και οι Η.Π.Α. και η (τότε) Ε.Σ.Σ.Δ. χρησιμοποιούσαν μολύβια. Πολύ γρήγορα, όμως, διαπίστωσαν ότι αυτό δημιουργούσε σοβαρότατα προβλήματα: εάν η μύτη του μολυβιού έσπαγε (πράγμα διόλου σπάνιο, όπως γνωρίζετε), λόγω της έλλειψης βαρύτητας αιωρούνταν μέσα στο χώρο του διαστημοπλοίου, με κίνδυνο να μπει σε κανένα μάτι ή ακόμη και να προκαλέσει βραχυκύκλωμα στα ηλεκτρονικά όργανα. Επίσης, και το μολύβι και το ξύλο του είναι εύφλεκτα υλικά και "αρπάζουν" πολύ εύκολα στις εκεί συνθήκες. Ένας τύπος ονόματι Paul Fischer είχε την έμπνευση (από μόνος του, δεν έκανε καμιά παραγγελία η αμερικανική κυβέρνηση) να δημιουργήσει ένα στυλό που θα μπορούσε να δουλεύει απρόσκοπτα σε κενό αέρος και σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας, και θα άντεχε σε θερμοκρασίες από -120 μέχρι +150 βαθμούς Κελσίου (συνήθεις θερμοκρασίες στο διάστημα, ανάλογα με το αν ο ήλιος βλέπει το διαστημόπλοιο ή όχι).

Αυτό έγινε το 1965. Από το 1968, και οι Αμερικάνοι και οι Ρώσοι χρησιμοποιούν αυτό το στυλό -- και όχι μολύβια, βέβαια.

Θα νόμιζε κανείς ότι ένας φυσικός (και ο Λιακόπουλος είναι φυσικός) θα τα ήξερε αυτά τα πράγματα, ή, έστω, θα μπορούσε να τα σκεφτεί. Αλλά, όπως είναι γνωστό, το πανεπιστημιακό πτυχίο δεν αποτελεί εχέγγυο μόρφωσης και ευφυΐας, και ειδικότερα ένα επιστημονικό πτυχίο δεν σημαίνει πως ο κάτοχός τους είναι απαραιτήτως επιστήμονας.

Για να το πούμε κι αλλιώς: τα ράσα δεν κάνουν τον παπά.