Καλές (;) Γιορτές (;;;)

Το άκουσα πολλές φορές σήμερα. Το είπα κι εγώ. Από μια άποψη, δεν πειράζει. Άλλωστε, η ευχή δείχνει απλώς καλή προαίρεση -- δεν σημαίνει τίποτε άλλο. Από την άλλη, να γιορτάσουμε τι, ακριβώς; Το θάνατο; Την καταστροφή; Τη μαλακία που μας δέρνει -- ατομικά κι ομαδικά; Τη δήθεν γέννηση ενός δήθεν θεού; Το χειμερινό ηλιοστάσιο; Την ευκαιρία να ξοδέψουμε μονομιάς σε χρήσιμα ή άχρηστα πράγματα τα όποια μετρητά μας έχουν απομείνει; Τι, ακριβώς;

Δεν υπάρχει γιορτή. Δεν έχουμε να γιορτάσουμε τίποτε. Δεν έχουμε πια τίποτε. Το μόνο που μας μένει είναι μια επίκληση -- όχι σε κανέναν (υποχρεωτικά ανύπαρκτο) θεό, αλλά στον ανώτερο και καλύτερο εαυτό μας, που φροντίζουμε να τον κρατάμε αλυσοδεμένο και φιμωμένο βαθιά μέσα μας, από φόβο μήπως και δείξουμε ευαισθησία, δημιουργικότητα, αγάπη, φαντασία και (Μπαχ φυλάξοι!) αισιοδοξία για ένα πιο φωτεινό μέλλον που θα έρθει (αν έρθει) αποκλειστικά με δικό μας κόπο.

Το μέλλον δεν έρχεται από μόνο του -- δημιουργείται καθημερινά. Αλλά που να το καταλάβουμε εμείς οι στενόμυαλοι... Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να φάμε τώρα, να αρπάξουμε τώρα, να καταστρέψουμε τώρα, να τη σκαπουλάρουμε τώρα, το τομάρι μας, η κοιλιά μας και ο κώλος μας, αυτό είμαστε...

Δεν τρέφω πια καμιά ελπίδα γι' αυτό τον τόπο. Όταν, μετά απ' όλα αυτά (που δεν έχουν τελειώσει ακόμα) οι επίδοξοι εθνοσωτήρες (μηδενός εξαιρουμένου) ασχολούνται με τις δημοσκοπήσεις, με τις δηλώσεις του τάδε ή του δείνα στελέχους και με τη διατύπωση τραγικά αστείων θέσεων, και όταν η πλειοψηφία των πολιτών οδεύει σιγά-σιγά προς το να αναδείξει μια ακόμη "ισχυρή κυβέρνηση", πράσινης, αυτή τη φορά, απόχρωσης, δικαιούμαι, νομίζω, να είμαι ιδιαίτερα απαισιόδοξος. Τίποτα δεν μαθαίνουμε. Η ιστορία (ακόμη και η πιο πρόσφατη) δεν μας διδάσκει τίποτα...

Σας αφήνω προς το παρόν με το μεγάλο (και σε αξία και σε διάρκεια) Miserere του Arvo Pärt, με το Hilliard Ensemble. Μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι το μουσικό του ύφος αντικατοπτρίζει αρκετά καλά το πώς νιώθω όλο αυτό το διάστημα. Προτείνω να συνδυάσετε την ακρόαση με τις φωτογραφίες από τα πρόσφατα γεγονότα όπως αυτές ανέβηκαν στο boston.com. Από εκεί είναι και η παραπάνω τραγικά όμορφη εικόνα. Ξανά στη μάχη με το νέο έτος...

Εμετός

Έτσι περιέγραψε μια μια φίλη μου αυτό που συμβαίνει εδώ και οχτώ μέρες. Δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ πάνω από δέκα δευτερόλεπτα για να πειστώ ότι είχε δίκιο. Όταν τρως σαβούρα τόσα χρόνια, κάποια στιγμή το στομάχι κλατάρει, και κάτι που άλλες φορές το χώνευες (δυστυχώς; -- δυστυχώς...) δεν μπορείς πια να το κρατήσεις μέσα σου και το ξερνάς. Έτσι έγινε και τώρα. Η ελληνική κοινωνία εδώ και πολλά χρόνια τρώει σκατά, και με σκατά τρέφει και τα παιδιά της. Ε, κάποια στιγμή το συλλογικό στομάχι δεν άντεξε, και τα έβγαλε όλα σε μορφή οργής.

Το πρόβλημα με την οργή, φυσικά, είναι ότι αναστέλλει τις διανοητικές λειτουργίες και, επομένως, δεν μπορεί να οδηγήσει πουθενά αλλού παρά μόνο στη βία, η οποία με τη σειρά της είναι εντελώς αδιέξοδη. Δυστυχώς, θα πρέπει να περιμένουμε να υποχωρήσει κάπως η οργή, προκειμένου να γίνουν τα επόμενα βήματα. Η οργή, όμως, δεν θα υποχωρήσει μόνη της -- και αυτή εδώ η πανάχρηστη κυβέρνηση δεν έχει καν τη γενναιότητα να παραδεχτεί την παταγώδη αποτυχία της και να αποχωρήσει με το κεφάλι σκυφτό, όπως της πρέπει.



Υ.Γ.: Τις τελευταίες μέρες, και αν εξαιρέσει κανείς τους χαβαλέδες που έχουν κλειστεί στο Πολυτεχνείο, αυτοί που αντιδρούν πιο έντονα είναι οι μαθητές. Θα μπορούσε να βρει κανείς πάρα πολλά στραβά στο σκεπτικό τους, στα κίνητρά τους, στις μεθόδους τους -- αλλά κάτι τέτοιο δεν θα είχε νόημα. Είπαμε, τώρα μιλάει ακόμα η οργή. Και, είπαμε, η οργή δεν θα καταλαγιάσει από μόνη της. Θα περίμενα, όμως, από τους (υποτίθεται) πιο ώριμους ενήλικες να μη λένε τόσο μεγάλες ανοησίες. Έχουν γραφτεί απίστευτα πράγματα αυτές τις μέρες, αλλά ένα από τα κορυφαία πρέπει να είναι η πρόταση για ψήφο στα δεκάξι. Εγώ, πάλι, προτείνω το δικαίωμα ψήφου να δίνεται μαζί με το χρίσμα, κατά τη βάπτιση...

Πόλεμος συμμοριών

Δυο συμμορίες: η μία με κράνη και ασπίδες και η άλλη με κουκούλες και μολότοφ.

Οι δυο συμμορίες ενεργούν καθεμιά για την πάρτη της, και ταυτόχρονα ενεργούν και οι δυο εναντίον μας.

Είναι κι οι δυο τους όψεις του ίδιου νομίσματος, όλοι τους τσιράκια της εξουσίας -- οι πρώτοι έμμισθοι, οι δεύτεροι άμισθοι (μάλλον όχι όλοι).

Οι πρώτοι δεν θέλουν να κατέβουμε στο δρόμο, οι δεύτεροι μας θέλουν εκεί μόνο και μόνο για να μπορούν να κρυφτούν ανάμεσά μας.

Οι πρώτοι δεν θέλουν μια (απολύτως δικαιολογημένη) έντονη λαϊκή διαμαρτυρία, οι δεύτεροι λένε ότι τη θέλουν, αλλά λένε ψέματα: κάνουν ό,τι μπορούν για να την εμποδίσουν.

Οι πρώτοι χτυπάνε ανυπεράσπιστους πολίτες άμεσα, οι δεύτεροι χτυπάνε ανυπεράσπιστους πολίτες έμμεσα.

Οι πρώτοι μας θέλουν απαθείς, οι δεύτεροι μας κάνουν απαθείς.

Έτσι νιώθω, και να πάτε να γαμηθείτε κι οι δυο σας...

Παράκληση προς κυβερνητικά στελέχη

Μην κάνετε δηλώσεις -- το μόνο που καταφέρνετε είναι να γίνεστε (ακόμα πιο) ρεζίλι...

Η αστυνομία είναι σαν τη βροχή...

Όταν τη ζητάς απεγνωσμένα,

ποτέ δεν βρέχει.

Κι όταν βρέξει,

γίνεται κατακλυσμός...



(Συγγνώμη, αλλά τα σχόλια σ' αυτή την ανάρτηση θα μείνουν κλειστά)

Όταν ο Τζήζους συνάντησε τον Σάντα

Είχα σκοπό να σχολιάσω το βίντεο που ακολουθεί, αλλά μάλλον κάτι τέτοιο θα ήταν μάταιο. Δείτε το και σκάστε στα γέλια -- ή στα πολλαπλά εγκεφαλικά, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία σας.

(Μέσω God is for Suckers)

Το νόμιμο είναι λογικό (και στην κορφή κανέλα)

Σε όλους μας δίνεται καθημερινά η ευκαιρία να διαπιστώσουμε ότι σ’ αυτή τη χώρα οι νόμοι γενικώς δεν εφαρμόζονται. Αλλά η πραγματικότητα είναι ακόμα χειρότερη: στην Ελλάδα οι νόμοι εφαρμόζονται επιλεκτικά και σποραδικά.

Καταβάλλεις, ας πούμε, τίμια και συνεχή προσπάθεια, όταν οδηγείς, να τηρείς τις βασικές (τουλάχιστον) διατάξεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, ενώ γύρω σου γίνεται της τρελής — παπάκια πάνε ανάποδα, αυτοκίνητα στρίβουν και αλλάζουν λωρίδα χωρίς φλας (άλλωστε, το αριστερό χέρι κρατάει πάντα το κινητό), ταξί κοκαλώνουν απροειδοποίητα για να πάρουν πελάτη, πεζοί διασχίζουν το δρόμο όπου και όποτε τους καπνίσει, και όλοι (πλέον) περνάνε με κόκκινο.

Και μια ωραία πρωία, προφανώς επειδή πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και πρέπει το κράτος (και κάποιοι υπάλληλοί του) να βγάλει δυο δεκάρες παραπάνω, βγαίνει η Τροχαία παγανιά κι αρχίζει να μοιράζει κλήσεις για παράνομη στάθμευση σε μηχανάκια.

Δυστυχώς, αυτή ακριβώς είναι η λογική του κράτους: κύριε, έτυχε να παρανομήσεις τη μέρα που βγήκα να μοιράσω πρόστιμα, πάρε την κλήση σου και κολύμπα. Αυτό που του ξεφεύγει (τι πρωτότυπο...) είναι η ευρύτερη εικόνα.

Αν στ’ αλήθεια θέλεις οι πολίτες να τηρούν τους νόμους, (πράγμα που σίγουρα δεν ισχύει για το ελληνικό κράτος), τότε πρέπει να τους εφαρμόζεις καθημερινά: να επιβλέπεις, να προειδοποιείς, και τελικά να τιμωρείς όσο το δυνατόν περισσότερους από τους παραβάτες. Όταν αφήνεις την κατάσταση να γίνεται εντελώς χαοτική και τους πολίτες να κάνουν ό,τι μπορούν για να επιβιώσουν μέσα σ’ αυτό το χάος που εσύ (εν μέρει) δημιούργησες με την αδιαφορία σου και την έλλειψη υποδομών και σχεδιασμού που σε διακρίνει, και μετά, επειδή διαπιστώνεις ότι σου λείπουν χρήματα, βγαίνεις εντελώς ξαφνικά και μοιράζεις ό,τι πρόστιμα να ’ναι, τότε το μόνο που καταφέρνεις είναι να σπέρνεις στον πολίτη το αίσθημα της αδικίας και να τον εξωθείς, τελικά, στη συνειδητά παράνομη συμπεριφορά (ξέρω πολλούς τέτοιους).

Εντάξει, τυπικά είμαι παράνομος και θα αναγκαστώ είτε να πληρώσω είτε να αγνοήσω την κλήση (οπότε, φαντάζομαι, θα μου έρθει διπλή και τρίδιπλη στο εκκαθαριστικό της εφορίας). Από την άλλη, τώρα νιώθω ηλίθιος που είχα φροντίσει να παρκάρω έτσι ώστε να μην ενοχλώ κανέναν: δίπλα στα απαράδεκτα αβραμοκάγκελα και ανάμεσα σε δέντρα και κολώνες, δηλαδή σε σημείο που έτσι κι αλλιώς δεν πάει πεζός — ενώ δίπλα υπήρχαν άλλα πέντε μέτρα πεζοδρόμιο (ναι, υπάρχουν και τέτοια...).

Όπως καταλαβαίνετε, δεν υπάρχει λύση, αφού, όπου και να παρκάρω, παράνομος θα είμαι — οι ειδικές θέσεις για δίκυκλα είναι μόνο στο κέντρο, πολύ λίγες, και πάντα πιασμένες. Η μόνη λύση θα ήταν να λειτουργήσει λίγο πιο ορθολογικά η Τροχαία (τι μας λες, τώρα...), να επιβλέπει συχνά και να αξιολογεί την παράβαση ανάλογα με το βαθμό όχλησης, κι όχι να κάνει εξορμήσεις δυο φορές το χρόνο κι όποιον πάρει ο Χάρος.

Αλλά, είπαμε, όλα στην Ελλάδα γίνονται είτε για το θεαθήναι είτε για το χρήμα. Και για το σήμερα, ποτέ για το αύριο.

Σήμερα να φάμε και να πιούμε, κι αύριο — γαία πυρί μιχθήτω, ρε!


Υ.Γ.: Dura lex sed lex, αλλά μην το κάνετε τόσο απροκάλυπτα, ρε παιδιά. (Και μετά θα βγαίνει ο Διοικητής της Τροχαίας και θα αρνείται, πάλι, ότι οι λόγοι είναι εισπρακτικοί...)