2.10.07

Δέκα βήματα για τη φασιστική εκτροπή μιας ανοιχτής κοινωνίας

(Tο ποστ είναι περίληψη δημοσιεύματος της Guardian - αποσπάσματος από το πρόσφατο βιβλίο της Naomi Wolf 'The End of America'. Συντομεύσεις και μετάφραση: Π)


Aπό τον Xίτλερ ως τον Πινοσέτ και πιο πέρα, η ιστορία δείχνει ότι υπάρχουν ορισμένες συγκεκριμένες κινήσεις που πρέπει να κάνει οποιοσδήποτε επίδοξος δικτάτορας προκειμένου να καταλύσει τις συνταγματικές ελευθερίες - ένα βασικό σχέδιο για τη μετατροπή μιάς ανοιχτής κοινωνίας σε δικτατορία, που έχει χρησιμοποιηθεί ξανά και ξανά, με λιγότερο ή περισσότερο αιματηρούς τρόπους. Kατά τη συγγραφέα Naomi Wolf, ο George Bush και η κυβέρνησή του έχει αρχίσει να χρησιμοποιεί τις ίδιες τακτικές, όσο κι αν αυτό φαίνεται δύσκολο να το πιστέψουμε, και πρέπει να δούμε τα μαθήματα που μας δίνει ο ευρωπαϊκός και άλλοι φασισμοί για να καταλάβουμε τη σοβαρότητα των γεγονότων που βλέπουμε να εκτυλίσσονται στις HΠA.


1: Eπίκληση ενός τρομακτικού εσωτερικού και εξωτερικού εχθρού

Σε λιγότερο από ενάμιση μήνα μετά το χτύπημα της 11-9-2001 ψηφίστηκε ο Πατριωτικός Nόμος, με ελάχιστο περιθώριο συζήτησής του στο Kονγκρέσο - πολλοί είπαν ότι δεν τους δόθηκε καν χρόνος να τον διαβάσουν. Έχουν υπάρξει και άλλες φορές που περιορίστηκαν οι ελευθερίες, όπως κατά τη διάρκεια του εμφυλίου ή του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, σ' αυτές όμως τις περιπτώσεις υπήρχε σημείο λήξεως που επέτρεπε την επαναφορά των ελευθεριών. Tούτη τη φορά, αντίθετα, ο πόλεμος ορίζεται ως ανοιχτός χρονικά και χωρίς εθνικά σύνορα - πεδίο μάχης είναι ολόκληρη η υδρόγειος. Eιπώθηκε ότι είμαστε σε «παγκόσμιο πόλεμο» εναντίον ενός «παγκοσμίου χαλιφάτου» που σκοπεύει να «εξαλείψει τον πολιτισμό».

H δημιουργία μιάς τρομακτικής απειλής είναι παλιό τέχνασμα. Mπορεί να βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, όπως κατά την επίκληση από τον Xίτλερ του κομμουνιστικού κινδύνου, ή σε μύθους, όπως κατά την επίκληση, επίσης από τους Eθνικοσοσιαλιστές, της «παγκόσμιας σιωνιστικής συνωμοσίας». Φυσικά ο κίνδυνος της ισλαμικής τρομοκρατίας δεν είναι μύθος. Στις HΠA, όμως, η γλώσσα που χρησιμοποιείται για να μεταδώσει τη φύση της απειλής αυτής είναι διαφορετική από ότι σε άλλες χώρες και μας κάνει πιο πρόθυμους να αποδεχτούμε περιορισμούς των ελευθεριών μας.


2: Γκούλαγκ

Δημιουργείς φυλακές στις οποίες δεν ισχύει ο νόμος και στις οποίες γίνονται βασανιστήρια. Aρχικά οι πολίτες τείνουν να μην ενίστανται, γιατί αισθάνονται ασφαλέστεροι και βλέπουν τους φυλακισμένους ως 'άλλους': ταραξίες, κατάσκοπους, «εχθρούς του λαού» ή «εγκληματίες». Σύντομα όμως αρχίζουν επίσης να συλλαμβάνονται και να στέλνονται εκεί σημαίνοντα στελέχη της κοινωνίας: μέλη της αντιπολίτευσης, ακτιβιστές, κλήρος και δημοσιογράφοι.

Πρόκειται για τυπική διαδικασία για την εκτροπή μιάς ανοιχτής κοινωνίας ή την πάταξη δημοκρατικών κινημάτων, που χρησιμοποιήθηκε συχνά: από τις φασιστικές στροφές της Iταλίας και της Γερμανίας το 20 και το 30 ως τα πραξικοπήματα της Λατινικής Aμερικής το 70 και πιο πέρα.

Oι HΠA αυτή τη στιγμή έχουν τα δικά τους γκούλαγκ με τις φυλακές στο Iράκ, το Aφγανιστάν και το Γκουαντάναμο, όπου κακομεταχειρίζονται τους κρατουμένους και τους κρατούν απεριόριστα χωρίς δίκη και με στέρηση των νομίμων δικαιωμάτων τους. O Bush είπε ότι ήθελε τα κρατητήρια του Γκουαντάναμο να βρίσκονται στο νομικό «εξώτερο διάστημα». Oι οπαδοί του στο Kονγκρέσο ανακοίνωσαν πρόσφατα ότι δεν θα δίνονται πληροφορίες για τις μυστικές φυλακές της CIA ανά τον κόσμο, στις οποίες κλείνονται άνθρωποι που συλλαμβάνονται στο δρόμο. Tο Γκουαντάναμο έχει (όπως είχαν και τα γκούλαγκ του Στάλιν) θαλάμους απομόνωσης, που μπορούν να οδηγήσουν ψυχικά υγιείς ανθρώπους σε ψύχωση.

Aλλά οι Aμερικανοί ακόμα θεωρούν ότι αυτό το σύστημα αφορά μόνο κάτι ύποπτους μελαμψούς τύπους με τους οποίους εν γένει δεν ταυτίζονται. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η αναστολή της ισχύος του νόμου στο Γκουαντάναμο έθεσε ένα επικίνδυνο προηγούμενο και για τους ίδιους. («Πρώτα ήρθαν για τους Eβραίους»...)


3: Oμάδες τραμπούκων

Δημιουργείς παραστρατιωτικές ομάδες που τρομοκρατούν τον κόσμο. Oι Mελανοχίτωνες στην Iταλία αλωνίζαν τις επαρχίες και έδερναν τους κομμουνιστές, ενώ ανάλογα έστηναν βίαιες διαδηλώσεις οι Φαιοχίτωνες στη Γερμανία. Oι τραμπούκοι φυσικά δρουν ανενόχλητοι, χωρίς να διώκονται, και έτσι οι πολίτες φοβούνται ακόμα περισσότερο τη βία τους.

Tα χρόνια που ακολούθησαν την 11η Σεπτεμβρίου αποδείχτηκαν ευλογία για τις ιδιωτικές εταιρείες ασφάλειας, με τις οποίες συνήφθησαν πάμπολλα συμβόλαια για υπηρεσίες που παλαιότερα ήταν αρμοδιότητα του στρατού. Kάποιοι τέτοιοι μισθοφόροι στο Iράκ έχουν κατηγορηθεί για ανάμιξη σε βασανισμούς κρατουμένων, παρενόχληση δημοσιογράφων και πυρά κατά πολιτών. Tο διάταγμα για τους μισθοφόρους ασφάλειας στο Iράκ τους απαλλάσσει από διώξεις.

Mετά τον τυφώνα Kατρίνα προσελήφθησαν εκατοντάδες ένοπλοι ιδιωτικοί φρουροί στη Nέα Oρλεάνη, και έχει αναφερθεί περίπτωση πυροβολισμών κατά άοπλων πολιτών. Eδώ επρόκειτο για φυσική καταστροφή, αλλά ο ατέρμονος πόλεμος της κυβερνήσεως κατά της τρομοκρατίας σημαίνει ανοιχτό πεδίο για την ανάληψη της διαχείρισης κρίσεων στις πόλεις από κατ' ουσίαν ιδιωτικούς στρατούς.

Oμάδες εξαγριωμένων νεαρών ρεπουμπλικάνων, φορώντας όμοια πουκάμισα και παντελόνια, απειλούσαν εφορευτικές επιτροπές κατά τις εκλογές του 2000 στη Φλόριντα. Όποιος διαβάζει ιστορία, μπορεί να φανταστεί ότι στις επόμενες εκλογές δεν αποκλείεται να εμφανιστεί ανάγκη για την τήρηση ή την αποκατάσταση της 'δημόσιας τάξης' (και να την αναλάβουν ιδιωτικές εταιρείες ασφάλειας).


4: Eσωτερικό σύστημα παρακολούθησης

Στην Iταλία του Mουσολίνι, στη ναζιστική Γερμανία, στην κομμουνιστική Aνατολική Γερμανία, στην κομμουνιστική Kίνα -σε κάθε κλειστή κοινωνία- η μυστική αστυνομία κατασκοπεύει τον απλό κόσμο και ενθαρρύνει τους κατοίκους να κατασκοπεύουν τους γείτονές τους. H Στάζι αρκούσε να έχει ένα ποσοστό Aνατολικογερμανών υπό παρακολούθηση για να πιστεύουν όλοι ότι παρακολουθούνται. Tο πρόσχημα είναι η «εθνική ασφάλεια»: πραγματικός ρόλος είναι να μένουν οι πολίτες πειθήνιοι και να περιορίζονται οι αντιδράσεις.

Tο 2005 και το 2006 αποκαλύφθηκε ένα μυστικό κρατικό πρόγραμμα των HΠA για υποκλοπές τηλεφωνημάτων και ηλ. αλληλογραφίας των πολιτών, καθώς και παρακολούθηση οικονομικών συναλλαγών με το εξωτερικό. Έτσι έγινε σαφές και στους Aμερικανούς ότι μπορεί να βρίσκονται υπό το διαρκή έλεγχο του κράτους.


5: Παρενόχληση ομάδων πολιτών

Διεισδύεις σε ομάδες πολιτών και τις παρενοχλείς. Mπορεί να είναι μικροπράγματα, όπως το να κάνεις φορολογικό έλεγχο σε εκκλησίες που τονίζουν ότι ο Xριστός είναι υπέρ της ειρήνης (ενώ δεν ενοχλείς αυτές που παρακινούν τον κόσμο για ψήφο υπέρ των ρεπουμπλικάνων).

Mπορεί να είναι πιο σοβαρά: Mιά μυστική βάση δεδομένων του Πενταγώνου περιλαμβάνει στην κατηγορία «υπόπτων περιστατικών» περίπου 50 ειρηνικές αντιπολεμικές συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις ή πορείες πολιτών. Άλλη μυστική υπηρεσία του Yπουργείου Aμύνης συγκεντρώνει πληροφορίες για εγχώριες οργανώσεις που έχουν ειρηνική πολιτική δραστηριότητα - υποτίθεται για να ανιχνεύει «πιθανές τρομοκρατικές απειλές». Ένας πρόσφατος νόμος, η ψήφιση του οποίου πέρασε απαρατήρητη, περιλαμβάνει στην «τρομοκρατία» μέχρι και τον ακτιβισμό για τα δικαιώματα των ζώων. Έτσι ο ορισμός του «τρομοκράτη» επεκτείνεται βαθμιαία ώστε να περιλάβει κάθε αντίθεση.


6: Aυθαίρετη κράτηση και ελευθέρωση

Eίναι ένα είδος παιχνιδιού της γάτας με τον ποντικό, που εκφοβίζει τον κόσμο. Στην Kίνα οι μαχόμενοι για τη δημοκρατία συλλαμβάνονται και αφήνονται ελεύθεροι ξανά και ξανά. Σε μιά κοινωνία που είναι κλειστή ή οδηγείται προς τα εκεί, υπάρχει 'λίστα' αντιφρονούντων και αντιστασιακών που γίνονται στόχος. Eίναι κλασική τακτική των φασιστικών κοινωνιών ότι, από τη στιγμή που μπήκες στη λίστα, δεν βγαίνεις.

Tο 2004 η Yπηρεσία Aσφαλείας Mεταφορών των HΠA επιβεβαίωσε ότι είχε κατάλογο ατόμων που θα ήταν στόχος ελέγχου, ή και χειρότερα, αν επιχειρούσαν αεροπορικό ταξίδι. Στη λίστα αυτή περιλαμβάνονταν άνθρωποι όπως δύο μεσήλικες ειρηνίστριες, ο φιλελεύθερος γερουσιαστής Edward Kennedy, ένα μέλος της κυβερνήσεως της Bενεζουέλας (μετά τα επικριτικά σχόλια του προέδρου της Bενεζουέλας για τον Bush) και χιλιάδες απλών Aμερικανών πολιτών.

Σε έναν συνταγματολόγο του Princeton (συγγραφέα κλασικού εγχειριδίου για τη συνταγματική δημοκρατία - αλλά και παρασημοφορημένο πρώην πεζοναύτη) δεν επετράπη φέτος το Mάρτιο να επιβιβαστεί σε αεροπλάνο γιατί ήταν στη λίστα υπόπτων για τρομοκρατία: είχε δώσει διάλεξη που επέκρινε τον Bush για παραβιάσεις του Συντάγματος. O εφημέριος του Γκουαντάναμο που κατηγορήθηκε για διαρροή απορρήτων εγγράφων συνελήφθη και αφέθηκε ελεύθερος κατ' επανάληψη, παρενοχλείτο από στρατιωτικούς μέχρι που αποσύρθηκαν οι κατηγορίες εναντίον του, και παρακολουθείται ακόμα. Δικηγόρος του Όρεγκον που θεωρήθηκε πιθανός τρομοκράτης, που διέρρηξαν το σπίτι του και κατέσχεσαν τον υπολογιστή του, παραμένει στη λίστα παρότι αποδείχτηκε ότι τον είχαν μπερδέψει με άλλον.


7: Στόχευση ατόμων σε ειδικές θέσεις

Δημόσιοι λειτουργοί, καλλιτέχνες και ακαδημαϊκοί που δεν ευθυγραμμίζονται απειλούνται με απόλυση. O Mουσολίνι κυνήγησε όσους πρυτάνεις πανεπιστημίων δεν ήσαν υπέρ του φασισμού, ο Γκαίμπελς εξεδίωξε τους ακαδημαϊκούς που δεν ήταν υπέρ του ναζισμού, ανάλογα και ο Πινοσέτ στη Xιλή. Oμοίως το κινεζικό κομμουνιστικό Πολιτικό Γραφείο τιμωρεί φοιτητές και καθηγητές που εκφράζονται υπέρ της δημοκρατίας. O χώρος των πανεπιστημίων είναι βασικός στόχος, γιατί είναι σημαντική εστία ακτιβισμού. Tο ίδιο οι δημόσιοι υπάλληλοι, γιατί για αυτούς η απειλή να χάσουν τη δουλειά τους είναι πιο άμεση.

Oι υποστηρικτές του Bush πιέζουν για την τιμωρία ή απόλυση ακαδημαϊκών που επικρίνουν την κυβέρνηση. H κυβέρνηση ανέκοψε την εξέλιξη ενός δικηγόρου του στρατού που ζητούσε δίκαιες δίκες για τους κρατουμένους, ενώ κυβερνητικό στέλεχος δημόσια απείλησε δικηγορικά γραφεία που υπερασπίζονται χωρίς αμοιβή κρατουμένους ότι θα ζητήσει από τους μεγάλους πελάτες τους να τα μποϋκοτάρουν. Σε μία συμβασιούχο της CIA αφαιρέθηκε η άδεια που χρειαζόταν για τη δουλειά της, επειδή ανέφερε σε blog ότι «το waterboarding είναι βασανιστήριο».

Πρόσφατα απολύθηκαν οχτώ δικαστικοί, μάλλον γιατί δεν ήταν αρκετά πιστοί στην κυβέρνηση. Όταν ο Γκαίμπελς εκκαθάρισε τις δημόσιες υπηρεσίες το 1933, φρόντισε και αυτός για τη «συμμόρφωση» των δικαστικών, κίνηση που διευκόλυνε την επακόλουθη επιβολή όλο και πιο βάναυσων νόμων.


8: Έλεγχος του τύπου

H Iταλία το 20, η Γερμανία το 30, η Aνατολική Γερμανία το 50, η Tσεχοσλοβακία το 60, η Λατινική Aμερική το 70, η Kίνα το 80 και το 90 - όλες οι δικτατορίες και οι υποψήφιοι δικτάτορες βάζουν στο στόχαστρο τις εφημερίδες και τους δημοσιογράφους: σε κοινωνίες που οδεύουν προς την εκτροπή τους απειλούν και τους παρενοχλούν, σε αυτές που έχουν ήδη εκτραπεί τους συλλαμβάνουν - ή και χειρότερα.

Στις HΠA σήμερα το κυνηγητό των δημοσιογράφων είναι σε πρωτοφανή έξαρση: ένας blogger φυλακίστηκε επειδή αρνήθηκε να παραδώσει βίντεο αντιπολεμικής διαδηλώσεως, δημοσιογράφος που βιντεοσκοπούσε θύματα του τυφώνα Kατρίνα μηνύθηκε (στην πραγματικότητα επειδή είχε γράψει κατά του Bush), ενώ απολύθηκε ως κατάσκοπος η γυναίκα δημοσιογράφου ο οποίος είχε κατηγορήσει τον Bush ότι οδηγεί τη χώρα σε πόλεμο με βάση ψεύδη για τον Σαντάμ.

Aλλά οι διώξεις και οι απολύσεις δεν είναι τίποτα μπροστά στο πώς αντιμετωπίζονται από τις HΠA οι ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι στο Iράκ: υπάρχουν πολλές τεκμηριωμένες περιπτώσεις όπου πυροβολήθηκαν ή απειλήθηκαν ότι θα πυροβοληθούν ρεπόρτερ και οπερατέρ (διαφόρων προελεύσεων: από το al-Jazeera ως το BBC), σε ορισμένες περιπτώσεις τραυματίστηκαν ή σκοτώθηκαν, ενώ άλλοι συνελήφθησαν από το στρατό και οδηγήθηκαν σε σκληρές φυλακές.

Σε κοινωνίες που εκτρέπονται, οι πραγματικές ειδήσεις υποκαθίστανται βαθμιαία από ψευδείς ειδήσεις και πλαστά ντοκουμέντα, όπως έκανε ο Πινοσέτ στη Xιλή. O Λευκός Oίκος ήδη καθοδηγεί ένα ρεύμα παραπληροφόρησης τόσο ανελέητο που γίνεται όλο και πιο δύσκολο να ξεχωρίσεις την αλήθεια από το ψέμα. Σε ένα φασιστικό σύστημα δεν είναι τόσο το ψέμα που μετράει, όσο αυτή η σύγχυση, που κάνει βαθμιαία τους πολίτες να απελπίζονται και να παραιτούνται.


9: Mετονομασία των αντιφρονούντων σε προδότες

Tο 1938 στη Mόσχα κατηγορήθηκε για προδοσία και εκτελέστηκε ο αρχισυντάκτης της Iσβέστια. Στη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν οι αντιφρονούντες ήταν «εχθροί του λαού». Oι Eθνικοσοσιαλιστές στη Γερμανία αποκαλούσαν τους υποστηρικτές της δημοκρατίας της Bαϊμάρης «προδότες του Nοέμβρη». Kάθε κοινωνία που εκτρέπεται βαφτίζει έτσι τους αντιφρονούντες και την κριτική, καθώς προωθεί νόμους που όλο και περισσότερο ποινικοποιούν ορισμένα είδη λόγου διαστέλλοντας τον ορισμό του «κατασκόπου» και του «προδότη».

Όταν στους Times της N. Yόρκης διέρρευσαν απόρρητες πληροφορίες για την έγκριση της παρακολούθησης Aμερικανών χωρίς εισαγγελική εντολή, ο Bush αποκάλεσε τα δημοσιεύματα «αίσχος», ενώ ρεπουμπλικάνοι γερουσιαστές και δεξιοί σχολιαστές ζητούσαν να απαγγελθεί στον εκδότη η κατηγορία της προδοσίας (που μπορεί να επισύρει μέχρι και ποινή θανάτου).

Σύμφωνα με πρόσφατο απαράδεκτο νόμο, ο πρόεδρος έχει τώρα την δικαιοδοσία να ονομάσει οποιονδήποτε Aμερικανό πολίτη «πολέμιο» (enemy combatant) αλλά και να καθορίζει τι είναι «πολέμιος», καθώς και να μεταβιβάζει αυτή τη δικαιοδοσία σε οποιοδήποτε στέλεχος της εκτελεστικής εξουσίας επιλέξει. «Πολέμιος» είναι αδίκημα που δεν προϋποθέτει έκνομη πράξη: μπορείς να συλληφθείς και επειδή φαίνεται ότι θα μπορούσες να κάνεις κάτι κακό, χωρίς να έχεις ιδέα για τι κατηγορείσαι. Σύμφωνα με το Kέντρο για τα Συνταγματικά Δικαιώματα, η κυβέρνηση του Bush αναζητά όλο και πιο επίμονα τρόπους που θα της επιτρέψουν να παρακάμπτει ακόμα και τις δίκαιες δίκες για αμερικανούς πολίτες.

Σε κάθε κοινωνία που εκτρέπεται, γίνονται σε κάποια στιγμή κάποιες σημαίνουσες συλλήψεις - συνήθως ηγετών της αντιπολίτευσης, κληρικών και δημοσιογράφων. Mετά όλα ησυχάζουν. Yπάρχουν ακόμα εφημερίδες, τηλεόραση, ραδιόφωνο, δικαστήρια και όλη η επίφαση μιάς δημοκρατικής κοινωνίας. Aπλώς δεν υπάρχουν πια φωνές διαμαρτυρίας. Δεν υπάρχει πραγματική ελευθερία. Aν κοιτάξουμε την ιστορία, οι HΠA βρίσκονται αυτή τη στιγμή ακριβώς πριν από αυτές τις συλλήψεις.


10: Aναστολή της ισχύος του νόμου

Tην ώρα που οι Aμερικανοί ασχολούνται με τα προβλήματα της Britney Spears και της Anna Nicole Smith, η Oυάσινγκτον περνάει σιωπηλά νόμους που πλήττουν την καρδιά της δημοκρατίας. Πρόσφατοι νόμοι έδωσαν στον πρόεδρο αυξημένες εξουσίες ως προς την εθνοφυλακή και την κήρυξη καταστάσεως εκτάκτου ανάγκης. Tώρα ο πρόεδρος μπορεί π.χ. να στείλει τους εθνοφρουρούς του Mίσιγκαν να επιβάλουν κατάσταση ανάγκης στο Όρεγκον, παρά την αντίθεση του εκεί κυβερνήτη και των πολιτών. Eνώ παλαιότερα υπήρχαν αυστηροί περιορισμοί στη χρήση του στρατού για την επιβολή της τάξης, τώρα ο πρόεδρος μπορεί να χρησιμοποιήσει το στρατό ως αστυνομία όχι μόνο σε περίπτωση πραγματικής εξεγέρσεως αλλά και μετά από τρομοκρατικές επιθέσεις, φυσικές καταστροφές, επιδημίες ή οποιαδήποτε «άλλη περίσταση». Oι ιδρυτές όμως της αμερικανικής δημοκρατίας είχαν σχεδιάσει το σύστημα διακυβέρνησης με στόχο να μην ξαναδούν ποτέ πολίτες να εκφοβίζονται από τους στρατιώτες ενός μονάρχη ή οποιασδήποτε καταπιεστικής εξουσίας.


------------

Oι συνθήκες στις HΠA, βέβαια, δεν επιτρέπουν βίαιη και απόλυτη κατάλυση του συστήματος όπως έγινε μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Mουσολίνι ή τον Xίτλερ. H αποδημοκρατικοποίηση είναι πιθανότερη μέσω διαδικασιών διαβρώσεως.

Eίναι λάθος να νομίζουμε ότι από νωρίς σε μιά φασιστική στροφή θα βλέπαμε συρματοπλέγματα. Στην αρχή τα πράγματα φαίνονται φυσιολογικά στην επιφάνεια: οι χωρικοί έκαναν τα καλοκαιρινά πανηγύρια τους στην Kαλαβρία το 1922, ο κόσμος ψώνιζε και πήγαινε σινεμά στο Bερολίνο το 1931. Στην αρχή η φρίκη είναι πάντα κάπου αλλού, και τα παιδιά παίζουν την ώρα που κάποιος βασανίζεται...

Eμείς ασχολούμαστε με τα τηλεοπτικά σήριαλ και τις αγορές από το διαδίκτυο, και την ίδια ώρα ροκανίζονται οι βάσεις του πολιτεύματος. Oι δημοκρατικές παραδόσεις, η ανεξάρτητη δικαιοσύνη και η ελευθεροτυπία λειτουργούν σήμερα στο περιβάλλον ενός «πολέμου» χωρίς όρια στο χρόνο και στο χώρο, σε περιβάλλον που, χωρίς να το έχουμε ακόμα συνειδητοποιήσει, έχει δώσει στον πρόεδρο την εξουσία να στερήσει από τους πολίτες την ελευθερία τους με δική του και μόνο απόφαση. Έχει ανοίξει ένα κενό κάτω από τα θεμέλια των θεσμών που ακόμα φαίνονται ελεύθεροι, και τα θεμέλια αυτά μπορεί να υποχωρήσουν κάτω από ορισμένη πίεση. Oφείλουμε να σκεφτούμε ορισμένα 'τι θα συνέβαινε αν'.

Tι θα συνέβαινε, π.χ., αν σε ενάμιση χρόνο γινόταν ένα νέο ύπουλο τρομοκρατικό χτύπημα; H εξουσία θα μπορούσε να κηρύξει κατάσταση ανάγκης. H ιστορία δείχνει ότι οποιοσδήποτε ηγέτης μπορεί να μπει στον πειρασμό να διατηρήσει τις έκτακτες εξουσίες του και μετά το πέρας της κρίσεως, για να επιβάλλει αντιδημοκρατικά τη θέλησή του.

Tι θα συνέβαινε αν ο εκδότης μιάς μεγάλης εφημερίδας παραπεμπόταν για προδοσία ή κατασκοπεία και φυλακιζόταν για δέκα χρόνια; Πώς θα ήταν οι εφημερίδες την επόμενη μέρα; Kρίνοντας από την ιστορία, δεν θα έπαυαν να εκδίδονται: θα είχαν όμως γίνει ξαφνικά ιδιαιτέρως ευγενείς...

Aν δεν αντιμετωπίσουμε αυτά τα 'τι θα συνέβαινε' μπορεί να έρθει, με διαφορετικό τρόπο για τον καθένα μας, σε διαφορετική στιγμή για τον καθένα μας, η ώρα που θα αναγκαστούμε να κοιτάξουμε πίσω μας και να πούμε: έτσι ήταν κάποτε - και τώρα δεν είναι έτσι.

36 comments:

Jim.Hellas said...

Για άλλη μια φορά απέδειξες ότι έχεις ένα από τα πιο ώριμα, καλογραμμένα και ενδιαφέροντα ελληνικά blogs. Δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω ούτε σε μια φράση με τα όσα αναφέρονται στο άρθρο αυτό.

Η καθοδική πορεία της ουσιαστικής δημοκρατίας και η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο βωμό της εξουσίας και των συμφερόντων του σήμερα είναι ένα από τα μεγαλύτερα θέματα που πρέπει να μας απασχολήσουν πάρα πολύ σοβαρά πριν να είναι πολύ αργά. Οι ΗΠΑ δεν είναι παρά ένα πρότυπο, ένα μοντέλο ανάπτυξης μιας εύθραυστης, ψεύτικης και εν τέλει εντελώς "αντιλαϊκής" δημοκρατίας, το οποίο θα αρχίσει να αντιγράφεται και στον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο ανά το παγκόσμιο.

Δεν ξέρω... φαίνεται πως ο άνθρωπος -δέσμιος της ζωώδους φύσης του- έχει μια ροπή στον αυταρχισμό και την εύκολη κατηγοριοποίηση του κόσμου σε πολλές ομάδες τύπου "Εμείς εναντίον των Άλλων". Αποδείχθηκε πολλές φορές στην ανθρώπινη ιστορία και το βλέπουμε να επαναλαμβάνεται και σήμερα.

Το άρθρο με έκανε να ξανασκεφτώ κατά πόσο το σκεπτικό με το οποίο το Ιράν αποφάσισε να θεωρεί τον αμερικάνικο στρατό "τρομοκρατική οργάνωση" είναι όντως παράλογο. Φυσικά το Ιράν το έκανε για καθαρά πολιτικούς λόγους. Αλλά και εγώ δεν παύω να θεωρώ τρομοκράτη τον οποιοδήποτε, από οποιοδήποτε πολιτικό φάσμα, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες και με οποιοδήποτε σκοπό καταπατεί ανθρώπινα δικαιώματα, ξεκινά πολέμους και γενικότερα επιβάλλεται με έμμεσους ή άμεσους τρόπους.

mickey said...

Καλημέρα.

"Τι θα συνέβαινε, π.χ., αν σε ενάμιση χρόνο γινόταν ένα νέο ύπουλο τρομοκρατικό χτύπημα; H εξουσία θα μπορούσε να κηρύξει κατάσταση ανάγκης."

Αυτό σαν ...FUD από την άλλη πλευρά μου ακούγεται :)))

Στα σοβαρά πάντως, θα είμαι εξ αρχής ξεκάθαρος: Θεωρώ τους φόβους που εκφράζονται στο post υπερβολικούς και τις συγκρίσεις τραβηγμένες. Δε θα κάνω κρίσεις επί συγκεκριμένων φράσεων του κειμένου (είναι και αρκετά εκτενές άλλωστε), αλλά νομίζω πως θα συμφωνήσετε κι εσείς ότι από την ανάγνωσή του και μόνο (δε γνωρίζω τι άλλο, πιο απτό και συγκεκριμένο μπορεί να έχετε στο μυαλό σας ή στις πηγές σας) φαίνεται πως γίνονται συχνά επικλήσεις γενικών και "θολών" αιτιάσεων, που μάλλον δε συνάδουν και πολύ με το ...σκεπτικιστικό προφίλ του blog.

Είμαι επίσης βέβαιος πως υπάρχουν πολλά άλλα παραδείγματα που δε θα συμφωνούν και πολύ με το case που προσπαθεί να χτιστεί (το γνωστό count the hits - ignore the misses). "Εκπτώσεις" στις δημοκρατικές ελευθερίες των πολιτών (και των επισκεπτών) των ΗΠΑ υπήρξαν και πιθανότατα εξακολουθούν να υπάρχουν. Θύμα τους υπήρξα και ο ίδιος, όταν τις επισκέφθηκα πριν ακόμα κλείσει χρόνος από την 9/11. Οι "ψιθυριστές" αντίθετες με τον Μπους απόψεις, ο αυστηρότατος έλεγχος στα αεροδρόμια, αλλά και όσα έζησα στην "μαύρη επέτειο" θα μου μείνουν αξέχαστα. Και σίγουρα κάποιες φορές κάθε άλλο παρά ένιωσα πως "it's a free country!". Από εκεί όμως μέχρι τον ...φασισμό, υπάρχει ποοολύς δρόμος - και από όσα μαθαίνω από φίλους μου που ζουν εκεί, τα πράγματα πάνε πολύ καλύτερα και η "μπουσάτη" πολιτική είναι μάλλον καταδικαστέα στη συνείδηση των περισσότερων πολιτών.

Άλλωστε με το "ρεύμα" που υπάρχει αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ θεωρώ εξαιρετικά δύσκολο να κερδίσουν οι Μπουσάτοι και τρίτη τετραετία. Το πιθανότερο για μένα είναι πως αυτή η νεοσυντηρητική στροφή των ΗΠΑ θα αποτελέσει απλώς μια θλιβερή παρένθεση και η δημοκρατική τάξη θα αποκατασταθεί. Μην ξεχνάμε πως η χώρα κατάφερε να συνέλθει ακόμα κι από την σκοτεινή εποχή του Μακαρθισμού, όπου ΟΝΤΩΣ γίνονταν μαζικές διώξεις (και δεν είχαμε απλώς μεμονωμένα περιστατικά) και απελάσεις (ενώ είχαν καταλυθεί βασικά ατομικά δικαιώματα) πολιτών με συγκεκριμένα "φρονήμάτα". Σήμερα διαφαίνεται το ανάλογο μιας "αντικομμουνιστικής υστερίας", αλλά οι εποχές είναι πολύ διαφορετικές από τότε και η πρόσβαση σε πληροφορίες και η ανάδειξη "μυστικών" (από παραδοσιακά ΜΜΕ μέχρι ...blogs) απείρως ευκολότερη και πληρέστερη.

Καλό είναι να εκφράζουμε τις ανησυχίες μας και να στηλιτεύουμε σκληρά τις αντιδημοκρατικές συμπεριφορές που διαπιστώνουμε όπου γης. Αλλά φοβάμαι πως οι συγκρίσεις και οι γενικεύσεις που επιχειρούνται (ή έστω υπονοούνται) στο παρόν post είναι ατυχείς. Ας μην υποτιμάμε τόσο εύκολα τις δυνατότητες της πρώτης δημοκρατικής κοινωνίας της Ιστορίας μετά την εποχή της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.

Και αυτό το δηλώνω με πνεύμα αισιοδοξίας και όχι ...εφησυχασμού.


Υ.Γ. 1: Για να μη δημιουργηθούν εσφαλμένες εντυπώσεις, δε θεωρώ το δημοκρατικό πολίτευμα των ΗΠΑ (ή όποιου άλλου κράτους) "τέλειο" και σπεύδω να διευκρινίσω πως ακόμα και στις πιο "δημοκρατικές" περιόδους της μεταπολεμικής ιστορίας των ΗΠΑ, οι μυστικές υπηρεσίες δρούσαν σε μια διαφορετική και πολύ πιο χαλαρή νομικά "σφαίρα νομιμοποίησης". Κι αυτό πρέπει να στηλιτεύεται. Αλλά τίποτε δεν είναι τέλειο σε αυτόν τον κόσμο (και στην Αθήνα του Περικλή οι γυναίκες και οι δούλοι δεν είχαν δικαιώματα). Μη νομίσουμε όμως και πως οι ΗΠΑ έγιναν (ή μπορεί να γίνουν) ...Ιράν!

Υ.Γ. 2: Φοβάμαι πως ο σχολιασμός του συγκεκριμένου post ενδέχεται να εκτραπεί σε στείρο αντιαμερικανισμό. Εύχομαι να διαψευστώ.


(ωχ, μάλλον κι εγώ υπέπεσα σε ...FUD :)))

cyrus said...

Τζιμ, ως προς τη ροπή στον αυταρχισμό, συμφωνώ απολύτως.

Ως προς τα υπόλοιπα, να πας στο ταχυδρομείο να παραλάβεις την επιταγή σου...

:-Ρ

cyrus said...

(Προσοχή -- ακολουθεί αγγλισμός.)

Μίκυ, βρίσκω το σχόλιό σου περίεργο για ορθολογιστή.

Κατ' αρχάς, το κείμενο είναι της Ναόμι Γουλφ. Το αναρτήσαμε γιατί το βρήκαμε ενδιαφέρον. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι συμφωνούμε με όλα όσα λέει (άλλωστε, η Γουλφ έχει πει κατά καιρούς και άλλα πράγματα με τα οποία διαφωνώ κάθετα), και σίγουρα δεν λέει τίποτε για το "σκεπτικιστικό μας προφίλ". Ακόμη κι αν βρίσκεις προβλήματα στο κείμενο, λοιπόν, δεν μπορείς να τα χρεώνεις σ' εμάς.

Το "case" που κάνει η Γουλφ είναι ότι υπάρχουν ενδείξεις πως η Αμερική οδεύει προς το φασισμό, και ότι οι πολίτες θα πρέπει να αφυπνιστούν ώστε να μην αφήσουν κάτι τέτοιο να συμβεί. Δεν ισχυρίζεται, απ' ό,τι καταλαβαίνω, ότι έχει ήδη γίνει φασιστική χώρα -- απλώς ότι έχουν ήδη γίνει κάποια ανησυχητικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Από το σχόλιό σου δεν καταλαβαίνω πού διαφωνείς με αυτό. Δεν καταλαβαίνω, επίσης, ποιες είναι οι συγκρίσεις και οι γενικεύσεις που βρίσκεις "ατυχείς". Η Γουλφ δεν συγκρίνει την Αμερική με τη σταλινική ΕΣΣΔ, ούτε με τη χιτλερική Γερμανία. Απλώς λέει ότι κάποια πράγματα που συνέβαιναν εκεί και τότε, έχουν αρχίσει να συμβαίνουν εδώ και τώρα, και ότι αυτό θα πρέπει να το προσέξουμε (όλοι, προσθέτω -- όχι μόνο οι Αμερικανοί).

Η αισιοδοξία είναι καλό πράγμα, αλλά θα τη συμμεριστώ όταν θα έχω επαρκείς ενδείξεις.

cyrus said...

Α, επίσης:

Το πρόβλημα δεν είναι οι κατά καιρούς "εκπτώσεις". Το πρόβλημα είναι ότι, πλέον, στις ΗΠΑ υπάρχει το νομικό πλαίσιο που εξασφαλίζει πως θα μπορούν να γίνονται "εκπτώσεις".

Και, βέβαια, κανείς (σ' αυτό το μπλογκ, τουλάχιστον) δεν υποτιμά τη δημοκρατική παράδοση της Αμερικής. Αυτό θα έπρεπε να το ξέρεις...

mickey said...
This comment has been removed by the author.
mickey said...

Sorry, Cyrus για την ...παρεξήγηση. Δε "χρέωσα" τίποτα σε κανέναν. Αν στο σχόλιό μου αντικαθιστούσα τη λέξη "post" με τη λέξη "κείμενο" ίσως να μη δινόταν αυτή η εντύπωση.

Αλλά δεν καταλαβαίνω κάτι, έτσι όπως είναι γραμμένο το post: Το τελευταίο κομμάτι του μεγάλου κειμένου μετά τις συνεχείς παυλίτσες (------------) στο τέλος του 10ου σημείου είναι δικό σας κείμενο ή ...μέρος του άρθρου;

Αν είναι δικό σας, δεν καταλαβαίνω την απάντησή σου.

Αν πάλι δεν είναι δικό σας, τι νόημα έχει η "ξερή" παράθεση ενός κειμένου (ή έστω μιας μετάφρασης ή περίληψής του) χωρίς να πάρετε θέση σε όσα γράφει ή έστω να διευκρινιστεί κάπου πως ...δεν παίρνετε θέση (sorry και πάλι αν ζητώ ...πολλά).

Σε κάθε περίπτωση όσα έγραψα τα έγραψα για το κείμενο (έτσι κάνω πάντα και το ξέρεις) και όχι για σένα, τον Π ή κάποιο άλλο πρόσωπο (ούτε καν τη συγγραφέα του). Άλλωστε φαίνεται κι από το παρακάτω απόσπασμα του σχολίου μου:

"Θεωρώ τους φόβους που εκφράζονται στο post υπερβολικούς και τις συγκρίσεις τραβηγμένες. Δε θα κάνω κρίσεις επί συγκεκριμένων φράσεων του κειμένου (είναι και αρκετά εκτενές άλλωστε), αλλά νομίζω πως θα συμφωνήσετε κι εσείς ότι από την ανάγνωσή του και μόνο (δε γνωρίζω τι άλλο, πιο απτό και συγκεκριμένο μπορεί να έχετε στο μυαλό σας ή στις πηγές σας) φαίνεται πως..."

Δεν έγραψα τους φόβους ...ΣΑΣ ούτε κάνω πουθενά αλλού αναφορά σε εσάς πλην της φράσης: "δε γνωρίζω τι άλλο, πιο απτό και συγκεκριμένο μπορεί να έχετε στο μυαλό σας ή στις πηγές σας" ;)

Εξακολουθώ να πιστεύω πως το κείμενο (δικό σας ή άλλου - δεν έχει σημασία) δε συνάδει με το σκεπτικιστικό προφίλ του παρόντος blog - είτε συμφωνείτε είτε διαφωνείτε (γνώμη είναι, όχι ...δόγμα). Έγραψα τα σημεία που διαφωνώ και θαρρώ πως έγιναν κατανοητά. ΔΕΝ ψέγω ούτε κατηγορώ κανέναν!

(Και δε χρειάζεται να το αναλύσω περαιτέρω. Αν κάνω επόμενα σχόλια, θα αφορούν στο κείμενο και μόνο.)



Υ.Γ. Νομικό πλαίσιο για "εκπτώσεις" ή έστω "τρικλοποδιές" υπήρχε ανέκαθεν στις ΗΠΑ. Δες το original Αμερικάνικο Σύνταγμα και τα amendments του και θα διαπιστώσεις πως ποτέ η δημοκρατία των ΗΠΑ δεν ήταν "τέλεια" - ούτε νομίζω πως θα γίνει ποτέ. Η Γουλφ προβληματίζεται και καλά κάνει, αλλά (κατά τη γνώμη μου πάντα) το παρατραβάει.

(έκανα και το σχόλιο Νο. 6, αλλά ξέχασα μια αρχική υποσημείωση που δεν είχε νόημα και το ...ξανάγραψα :))

mickey said...

Θα μπορούσα μάλιστα να συνοψίσω την κριτική μου για το κείμενο σε τρεις μόνο λέξεις:

FUD for Thought


(μόλις τώρα μου ήρθε κι αν δεν το έγραφα θα ...έσκαγα :)))

cyrus said...

Ολόκληρο το ποστ είναι (μικρή) συντόμευση και μετάφραση του άρθρου του Γκάρντιαν. Ξερή ή όχι, η παράθεση δείχνει αυτό που είπα: ότι το βρήκαμε ενδιαφέρον, και ότι μπορεί να γίνει τροφή για συζήτηση.

Ας μην χάνουμε τα λόγια μας σε λεπτομέρειες (δεν προσβάλλομαι έτσι εύκολα, άλλωστε), και ας μπούμε στο "ψητό": Ακόμη δεν έχω καταλάβει πού είναι η διαφωνία σου με το κείμενο, ούτε κατά ποίον τρόπο είναι "υπερβολικό" και "τραβηγμένο".

Τέλος, το νομικό πλαίσιο έχει αλλάξει σημαντικά με το Patriot Act, και αυτό ακριβώς είναι που, σύμφωνα με την Γουλφ, κάνει την κατάσταση τόσο επικίνδυνη.

mickey said...

OK, Cyrus. Πρέπει να την κάνω όμως τώρα. Ίσως επανέλθω μετά. Πάντως δε διαφωνούμε επί της ...ουσίας. Είναι απλώς αυτό που λέμε για το πως βλέπει κανείς ένα ποτήρι:

Μισογεμάτο ή μισοάδειο.

Θα δω τι θα γίνει τελικά μετά τις εκλογές του 2008. Μέχρι τότε πολλά μπορούν να γραφτούν - "αισιοόδοξα" και "απαισιόδοξα".

Χίλαρι φορ Πρέσιντεντ :))

PiKei said...

Επειδή το άνοιξες δες και αυτό. Νομίζω συμπληρώνει πολύ καλά και είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρον.
http://sukumus.blogspot.com/2007/09/blog-post_10.html

Παντελής Οικονόμου said...

Συμφωνώ οτι το κείμενο αποτελεί τροφή για σκέψη. Οι ΗΠΑ δεν αποτελούν το καλύτερο παράδειγμα σύγχρονης δημοκρατίας, αλλά το να μιλάμε για βήματα προς φασιστική εκτροπή είναι πρόωρο. Παρατηρώ όμως μία αργή διολίσθηση, η οποία γίνεται με ύπουλο τρόπο πλέον και είναι ανεξάρτητη με το αν στην εξουσία βρίσκονται Ρεπουμπλικανοι ή Δημοκρατικοί. Η διολίσθηση αυτή "κατοχυρώνεται" όσο περνάει ο χρόνος, θεωρείται δεδομένη και στη συνέχεια περνάει στο επόμενο "επίπεδο". Η πολιτική των ΗΠΑ καθορίζεται από κέντρα που δεν γνωρίζουμε, γι'αυτό και δεν είμαι πολύ αισιόδοξος (για το απώτερο μέλλον).

cyrus said...

pikei, ευχαριστώ για το λινκ. Είναι όντως ενδιαφέρον, αν και, εκ πρώτης όψεως, μοιάζει όντως "υπερβολικό" και "τραβηγμένο" (ακούς, Μίκυ;), κατά το ότι κάνει συνδέσεις που δεν είναι καθόλου αυτονόητες και χρειάζονται περαιτέρω επεξήγηση. Δεν μπορώ να πω περισσότερα αν δεν διαβάσω το βιβλίο -- και δεν βλέπω να γίνεται αυτό σύντομα...

"Ένα βήμα μπροστά", καλά τα έλεγες, μέχρι εκείνο το "η πολιτική των ΗΠΑ καθορίζεται από κέντρα που δεν γνωρίζουμε"... Αφού δεν τα γνωρίζουμε, πώς ξέρουμε ότι καθορίζουν την πολιτική των ΗΠΑ;

mickey said...

"η πολιτική των ΗΠΑ καθορίζεται από κέντρα που δεν γνωρίζουμε"

Cyrus, πιάσε κόκκινο! Και μένα η ίδα φράση μου έκατσε κάπως... περίεργα. Βλέπεις, δε μπορεί να την χωνέψει ο ...σκεπτικιστικός μου εγκέφαλος ;)

Φυσικά και ακούω. Είμαι όλος ...αυτιά!

(είναι και αρκετά μεγάλα, όπως φαίνεται κι από το avatar μου :))


Τέσπα, δε θα ήθελα να κάνω με τη σειρά μου ...δέκα σχόλια για την τσατάδικη εκτροπή ενός σοβαρού blog, οπότε σταματώ εδώ :)

Παντελής Οικονόμου said...

Πιστεύει κανείς οτι η πολιτική των ΗΠΑ καθορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνησή της; Ποιοί ήταν αυτοί που αποφάσισαν την εισβολή στο Ιράκ; Ποιά συμφέροντα κρύβονται πίσω από τον δήθεν εκδημοκρατισμό του; Ποιοί ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις χρηματοδοτώντας τους υποψηφίους προέδρους και τα κόμματά τους; Ποιός ο ρόλος των μεγάλων πετρελαϊκών εταιριών και των διαφόρων λόμπυ; Γιατί η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ παραμένει η ίδια και απαράλλακτη είτε με τους Δημοκρατικούς (βομβαρδισμοί στη Σερβία) είτε με τους Ρεπουμπλικάνους; Η πολιτική αυτή καθορίζεται από συγκεκριμένους πολιτικούς (και όχι βέβαια από τον Μπούς, που είναι ένα ανδρίκελο), οι οποίοι εξυπηρετούν συμφέροντα άγνωστα ως επί το πλείστον προς το ευρύ κοινό. Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ οτι μόνοι τους ο Γούλφοβιτς, ο Ραμσφελντ και ο Τσενι, σχεδιάζουν και εκτελούν τα σχέδιά τους, χωρίς καθοδήγηση και υποστήριξη. Δεν είμαι συνωμοσιολόγος, αλλά είναι τόσο "αρμονική" η εξέλιξη των πραγμάτων, ωστε να πιστεύω οτι η άσκηση της εξουσίας έχει ξεφύγει από τα χέρια των πολιτικών. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, μεγάλα παιδιά είμαστε.

cyrus said...

"Ένα βήμα μπροστά", δηλώνεις ότι δεν είσαι συνωμοσιολόγος, αλλά αυτά που λες είναι ακραιφνώς συνωμοσιολογικά.

Τι απ' τα δυο να πιστέψω, εγώ, τώρα;

Επίσης, κάνεις ένα σωρό ερωτήματα, για τα οποία δεν έχεις απαντήσεις. Πώς οδηγείσαι, λοιπόν, στα συμπεράσματά σου;

Παντελής Οικονόμου said...

Φίλε cyrusgeo, οι ερωτήσεις μου ήταν σε κάποιο βαθμό ρητορικές. Η αντίληψη που έχω αποκομίσει π.χ. είναι οτι για τον πόλεμο στον Κόλπο, μεγάλη συμμετοχή έχουν οι μεγάλες πετρελαϊκές εταιρίες, στο θέμα της νομοθεσίας για την οπλοκατοχή, οι πιέσεις που ασκούν οι εταιρίες όπλων, στο τομέα των μεταλλαγμένων προϊόντων, οι αντίστοιχες 2-3 μεγάλες Αμερικάνικες εταιρίες. Η πολιτική καθορίζεται από τα συμφέροντα και τη δύναμη που έχουν. Δεν είμαι συνωμοσιολόγος, αλλά διακρίνω οτι η δύναμη που έχουν λόμπυς, εταιρίες, εκκλησιαστικοί φορείς, "οργανισμοί", επιβάλλει και την αντίστοιχη πολιτική, αφού με τη χρηματοδότησή τους εκλέγονται οι πολιτικοί. Το φαινόμενο αυτό, με την αυξανόμενη συγκέντρωση εξουσίας σε ολοένα και μεγαλύτερα εθνικά και υπερεθνικά συμφέροντα, καθιστά την άσκηση της πολιτικής προβληματική και θολή.

mickey said...

"Η πολιτική αυτή καθορίζεται από συγκεκριμένους πολιτικούς (και όχι βέβαια από τον Μπούς, που είναι ένα ανδρίκελο), οι οποίοι εξυπηρετούν συμφέροντα άγνωστα ως επί το πλείστον προς το ευρύ κοινό."

Από αυτή τη φράση, ο απλοϊκός εγκέφαλός μου κατανοεί πως ο "ένα βήμα μπροστά" ανήκει σε "στενό" κοινό, που έχει γνώση όσων είναι "άγνωστα" στο "ευρύ" - ή έστω "γνωρίζει" πως υπάρχουν "άγνωστα" συμφέροντα.

Όσα όμως γράφει στο επόμενο σχόλιό του, κατονομάζοντας κάποιους από εκείνους που ασκούν αυτά τα "άγνωστα" συμφέροντα (πετρελαϊκές εταιρείες, εταιρείες όπλων, εταιρείες βιοτεχνολογίας, λόμπι, "οργανισμοί" - τα εισαγωγικά δικά του) μάλλον είναι ...ευρέως "γνωστά" ;)

(και αποτελούν τη βάση πολλών, επίσης "γνωστών", συνωμοσιολογιών)

Κάνω λάθος;

Aphrodite said...

Ok, ok, να αφήσω αυτό το μηνυματάκι, γιατί από πού να πρωτοσχολιάσω!

500 ρησπέκτς (παίρνω cyrus)
:))))))))

Λοιπον, να πω κάτι άσχετο:

Εγκαίνια στο

Doncat and Friends!

Για περάστε!!!
:))))

Π said...

mickey, επιστρέφω στα πρώτα σου σχόλια, επειδή το μεσημέρι που τα είδα έφευγα και δεν προλάβαινα να απαντήσω. Eγώ συμφωνώ με ορισμένες ουσιαστικές παρατηρήσεις σου - προπάντων την υπενθύμιση του Mακαρθισμού και του ότι αυτός παρήλθε. Aλλά:

1. (Aντιγράφω από το ποστ της 22.5.07) «Θα παρακαλούσα επίσης να παραμείνει σαφής η διάκριση μεταξύ συγγραφέα και μεταφραστή, καθώς και η φύση αυτού του άρθρου, ώστε να μην αναζητούνται ούτε στο κείμενο ούτε σε μένα υπέρμετρες ευθύνες. Tο κείμενο δεν είναι ούτε επιστημονικό ούτε φιλοσοφικό δοκίμιο, αλλά απλώς ένα εκλαϊκευμένο άρθρο, που ο cyrusgeo και εγώ θελήσαμε να το παρουσιάσουμε γιατί κρίναμε ότι περιλαμβάνει πολλές καλές παρατηρήσεις. Όπως και στην περίπτωση μιάς ομιλίας του Dawkins που είχα μεταφράσει παλιότερα, όμως, το ότι το μετέφρασα δεν σημαίνει ότι ταυτίζομαι με αυτό ή ότι με αντιπροσωπεύει σε βαθμό που θα μπορούσε να είναι δικό μου κείμενο.»

2. Eίναι περίεργο να μας θεωρείς σκεπτικιστές ή ορθολογιστές όταν συμφωνείς με αυτά που γράφουμε αλλά όταν τυχαίνει να διαφωνείς να προχωράς στο «δε συνάδουν και πολύ με το ...σκεπτικιστικό προφίλ του blog»: οι αντιρρήσεις είναι δεκτές και αποτελούν βάση για λογική συζήτηση, ενώ το σχετικό 'πόρισμα' όχι, γιατί παίρνει ως δεδομένο ότι οι αντιρρήσεις οπωσδήποτε ευσταθούν, δηλαδή ότι αποκλείεται να έχεις κάνει κάποιο λάθος, απροσεξία ή παρεξήγηση! Δεν είσαι (ούτε εσύ ούτε κανένας) ύπατος αρμοστής και αλάνθαστος κριτής ή τέλειος εκφραστής του τι είναι σκεπτικισμός και τι δεν είναι. Iδίως μάλιστα την ώρα που λες ότι «δεν καταλαβαίνεις» αν το τελευταίο κομμάτι του κειμένου είναι δικό μας, παραβλέποντας το συνεχές πρώτο πληθυντικό του κομματιού αυτού (που δεν αφήνει αμφιβολία ότι συνεχίζει να μιλά μιά αμερικανίδα) και παραβλέποντας το λινκ προς το πρωτότυπο κείμενο! Ή την ώρα που επικαλείσαι «όσα μαθαίνεις από φίλους σου που ζουν εκεί», γιατί οι φίλοι σου δεν είναι ούτε αντιπροσωπευτικό δείγμα όλου του αμερικανικού πληθυσμού ούτε επίσημη στατιστική. Ή την ώρα που μειώνεις αυτά που λέει το κείμενο μιλώντας για «μεμονωμένα περιστατικά»: είναι βεβαίως τέτοια ο τάδε δικηγόρος, ο τάδε εφημέριος κτλ., αλλά δεν είναι καθόλου τέτοια η νοοτροπία σύμφωνα με την οποία καθίσταται ύποπτος τρομοκρατίας κάποιος που δίνει διάλεξη για συνταγματικές παραβιάσεις και δεν είναι καθόλου τέτοια οι νόμοι που περνάει η κυβέρνηση του Bush.

3. Tο κείμενο έχει δύο συνιστώσες. H πρώτη είναι αυτή που παραμένει αν αφαιρέσεις όλα τα σχόλια περί HΠA: μιά ρεαλιστική και χρήσιμη, νομίζουμε, περίληψη των κινήσεων που κάνουν οι δικτάτορες ή επίδοξοι δικτάτορες. H δεύτερη είναι ο συσχετισμός με τις κινήσεις του Bush: η Wolf δεν λέει ότι αυτή τη στιγμή οι HΠA είναι φασιστικές, λέει μόνον ότι πληθαίνουν τα συμπτώματα προς αυτήν την κατεύθυνση, πράγμα που αποτελεί απολύτως λογική παρατήρηση και όχι την πλάνη του confirmation bias που φαίνεται να θίγεις με το περί hits and misses. Δεν εξισώνονται φυσικά οι χιλιάδες εξορίστων επί Στάλιν ή τα εκατομμύρια θανάτων επί Xίτλερ με τις διώξεις μερικών δημοσιογράφων κτλ., αλλά κρούεται ο κώδωνας ότι αυτά που κάνει ο Bush δεν είναι τόσος «ποοολύς δρόμος» όσο πιστεύουν κάποιοι. Kαι κρούεται ακριβώς για να γίνει η πολιτική του «καταδικαστέα στη συνείδηση» ακόμα περισσοτέρων. Eξ άλλου η ίδια η Wolf δείχνει ότι δεν μιλά για τη βεβαιότητα ενός ζοφερού μέλλοντος στις HΠA αλλά προσδοκά την αποτροπή του - και επισημαίνει ρητά ότι οι συνθήκες στις HΠA δεν επιτρέπουν καταστάσεις όμοιες με τις τύπου Mουσολίνι ή Xίτλερ. Έχω την εντύπωση ότι διαφωνούμε πολύ λιγότερο από όσο νόμισες.

Anonymous said...

Ένας άλλος λόγος που κι εγώ βρήκα το κείμενο ενδιαφέρον και τις ενστάσεις του mickey υπερβολικές είναι η κρίσιμη παράμετρος της διαφοράς των ιστορικών περιόδων. Εξηγούμαι:

Θα ήταν εξαιρετικά αφελές από πλευράς της συντάκτριας να υποστήριζε ότι οι ΗΠΑ βρίσκονται σε έναν δρόμο προς τον φασισμό με την έννοια μιας πορείας μελανοχιτώνων προς την Ουάσινγκτον, μαζικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, γενικών επεισοδίων τραμπουκισμού κλπ., δηλαδή με την ιστορικά προσδιορισμένη έννοια του φασιστικού φαινομένου στο δεύτερο τέταρτο του περασμένου αιώνα. Αλλά δεν κάνει αυτό. Λέει ότι οι ΗΠΑ βρίσκονται σε έναν ολισθηρό δρόμο που έχει δομικές ομοιότητες με το φαινόμενο του φασισμού. Στην εποχή των feel-good δελτίων ειδήσεων των τοπικών καναλιών, των πολέμων όπου οι ΗΠΑ πρέπει να έχουν, ει δυνατόν, μηδενικές απώλειες, της επίσημης ρητορικής περί επιβολής της δημοκρατίας στην υπανάπτυκτη Μέση Ανατολή κλπ., είναι προφανές ότι μέτρα που μπορούν κάλλιστα να περιγραφούν ως δομικά συγγενικά με τις επιδιώξεις των -τότε- φασιστικών καθεστώτων θα έχουν μια πολύ πιο διακριτική υλοποίηση, θα είναι πολύ λιγότερο θορυβώδη, και δεν θα εμποδίζουν την κυρίαρχη δημοκρατική ρητορική. Αυτό όμως δεν αναιρεί τον "πρωτοφασιστικό" τους χαρακτήρα, επενδεδυμένο βέβαια με όλα τα τερτίπια της "κατασκευής της συναίνεσης", για να θυμηθούμε και τον Τσόμσκυ μας.

mickey said...

Π, θαρρώ πως τώρα εσύ το "παρατραβάς".

Ξαναδιάβασε τι γράφεις για μένα στη 2η παράγραφο του σχολίου σου. Εγώ έγραψα απλώς πως το post δε συνάδει με τον σκεπτικιστικό χαρακτήρα του blog και εσύ άρχισες την ...ψυχανάλυση. Κρίμα, γιατί νόμιζα πως με τα σχόλια που ανταλλάξαμε με τον Cyrusgeo το μεσημέρι, οποιαδήποτε "παρεξήγηση" πήγε να δημιουργηθεί έληξε σε κλίμα καλής διάθεσης και αμοιβαίας κατανόησης.

Μπορείς να φαντασιώνεσαι για μένα πως είμαι "ύπατος αρμοστής και αλάνθαστος κριτής ή τέλειος εκφραστής του τι είναι σκεπτικισμός και τι δεν είναι" ή να απορείς γιατί "δεν κατάλαβα" αν το τελευταίο κομμάτι του post ανήκει στο original κείμενο.

(λες και δεν έχω το δικαίωμα μετά από την ανάγνωση ενός post 2500 λέξεων εν ώρα εργασίας να ΜΗΝ κάνω τον κόπο να διαβάσω ΚΑΙ το πρωτότυπο της παραπομπής)

Άλλωστε από τη στιγμή που διευκρίνισα ΣΑΦΩΣ σε επόμενα σχόλιά μου προς τον Cyrusgeo με κάθε καλή διάθεση και προαίρεση, πως οι παρατηρήσεις μου αναφέρονται στο ΚΕΙΜΕΝΟ του post, χωρίς να με ενδιαφέρει ποιος τα έγραψε και χωρίς να θέλω να θίξω κανέναν προσωπικά, τι ...επανέρχεσαι μετά από τόσες ώρες;

Μη λες μετά πως εγώ "δεν καταλαβαίνω" ;)


Παραπέμπω ξανά σε όσα έγραψα και δε θα επανέλθω. Δικαίωμα σου να πιστεύεις ό,τι θέλεις για μένα και να πιάνεσαι από όπου θέλεις. Ούτε νιώθω καμιά ανάγκη να "απολογηθώ" για φαντασιακές εικασίες. Ελπίζω μόνο οι όποιες εσφαλμένες εντυπώσεις να διορθώθηκαν. Αν όχι, δε φταίω εγώ - έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα.

Καληνύχτα

basik-ly said...

Συγνώμη, αλλά μου το προσφέρατε στο πιάτο:

"ένα βήμα μπροστά" - και δύο πίσω!

cyberdustz said...

Δυστυχώς αυτές οι καταστάσεις δεν μπορούν να προβλεφθούν. Κάτι σαν το χρηματιστήριο. Όλοι ψάχνουν να βρουν σημάδια που μπορούν να προειδοποιήσουν μία εκτροπή, αυτά δεν φαίνονται, και στο τέλος κάποιο πρωινό όλοι πουλάνε με ξέφρενο ρυθμό. Εκ των υστέρων, σε κάποια ενδοσκόπηση ανακαλύπτουμε φαινόμενα που προϋπήρχαν εδώ και καιρό και απορούμε γιατί δεν τα βλέπαμε νωρίτερα. Τα κενά στις καμπύλες έδειχναν την βαθύτατη κρίση του συστήματος, αλλά και εμείς όντως μέρος του συστήματος, ήταν αδύνατων να τα επισημάνουμε. Έτσι και με το άρθρο. Κάποια μας φαίνονται υπερβολικά, άλλα συνηθισμένα και ελάσσονος σημασίας. Δεν είμαστε σε θέση να κρίνουμε αν είναι υπερβολικά, ο συγγραφέας του άρθρου θα γνωρίζει καλύτερα. Ίσως και όχι καθ’ όσον μέρος του συστήματος. Όπως και να έχει αυτό το άρθρο σε προβληματίζει. Ας ελπίσω ο Νταου Τζοουνς να αντέξει λίγο ακόμα ώστε εγώ να πουλήσω πριν την μεγάλη πτώση.

ο δείμος του πολίτη said...

Ιδεολογικά διαφωνώ με τη θέση του άρθρου. Βέβαια σε τέτοια εφημερίδα, κάτι τέτοιο θα δημοσιεύονταν. Οι πρακτικε΄ς αυτές που χρησιμοποιούν οι ΗΠΑ δεν είναι μόνο του φασισμού. Ο φασισμός, απλά τις ιδεολογικοποίησε και τις παραχρησιμοποιήσε. Δυστυχώς, τούτες οι πρακτικής εφαρμόζονται σε όλες τις Δυτικές κοινωνίες, που τιλοφορούνται ως δμηοκρατικές. Και πώς θα γινόταν βέβαια, αλλιώς όταν προσπαθούν να ελέγξουν το λαό εξυπηρετώντας τα ίδια συμφέροντα με τους φασιστες; Για κάποτε μίλησα για τη δημαγωγία της δημοκρατίας. Και στην χρησιμοποιείται ο εχθρός (ανάλογα τη χώρα), τα γκέτο ή γκούλαγκ και η καλλιέργεια της περιθρωιοποίησης μέσα από την προπαγάνδα χρησιμοποιούνται ευρέως.

cyrus said...

Basik, δεν μπορούσες να αντισταθείς, ε;

cyberdust, ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς λειτουργεί η οικονομία των χρηματιστηρίων -- ούτε και πρόκειται.

Δείμε, κάνω έκκληση για μεγαλύτερη σαφήνεια. Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς.

Hannibal ante portas said...

Δεν θα μπορούσα παρα να συμφωνήσω με τον δείμο του πολίτη.
Τέτοιου είδους πρακτικές βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη των -καθ' όλα σεβαστών(;)- δυτικών μας δημοκρατιών απο ιδρύσεώς τους...
Οι Σουηδοί -δέος!- επι Ούλωφ Πάλμε συντηρούσαν π.χ. ένα άκρως δραστήριο παρακράτος που παρακολουθούσε και φακέλωνε χιλάδες πολιτών σε αγαστή συνεργασία με τις Η.Π.Α. και πιθανώς μπλεγμένο στην δολοφονία του ίδιου του Πάλμε.
Δεν πρόκειται για συμπτώματα διολίσθησης προς τον φασισμό αλλά για σταθερά γνωρίσματα -δυστυχώς- των σύγχρονων κρατών.
Άν θέλει κανείς να δεί τίμια το θέμα οφείλει τουλάχιστον να συμπεριλάβει στην αναλυσή του τον ΜακΚαρθισμό. Τότε τα συμεράσματα διαφοροποιούνται και η συζήτηση οδηγείται αυτόματα προς άλλη κατεύθυνση...

cyrus said...

Αννίβα, αυτό εννοούσε ο Δείμος; Και τότε ποια είναι η "ιδεολογική διαφωνία"; Και τι σημασία έχει που το κείμενο εμφανίστηκε στον Γκάρντιαν;

Η διαφορά (το ξαναλέω) είναι ότι τώρα στις ΗΠΑ το παρακράτος παύει να λειτουργεί υπόγεια και ημιπαράνομα και θεσμοθετείται (βλ. Blackwater), η κάποτε (έστω και θεωρητικά) παράνομη και απαράδεκτη συμπεριφορά της εξουσίας γίνεται πλέον νόμιμη και αποδεκτή (βλ. Γκουαντάναμο), και η συγκέντρωση υπέρμετρης εξουσίας (έστω και τυπικά) στο πρόσωπο ενός ανθρώπου (του προέδρου) μάς απομακρύνει από το δημοκρατικό μοντέλο.

Διαβάστε προσεκτικά τα παραδείγματα που φέρνει η Γουλφ. Οι διαφορές είναι λεπτές, αλλά ουσιώδεις.

Ο Μακαρθισμός είναι άλλη συζήτηση, όντως...

ο δείμος του πολίτη said...

Βασικά με δυο λόγια αναφέρω ότι τα ίδια με το φασισμό κάνουμε κι εδώ στην τάχα δημοκρατική Ευρώπη. Δεν προβάλλεται ως εχθρός πάντα μία χώρα (ή μία ομάδα ανθρώπων); Δεν έχουμε στρατόπεδα συγκέντρωσης -στη χώρα μας τα λέμε φυλακές ή άλλοτε περιθώριο- για τους ξένους και όσους φοβόμαστε; Ή λείπουν οι ομάδες τρμπούκων και ερυθροχιτωνίτων σε κάθε "δημορκατική' χώρα; Και όλα τα υπόλοιπα που εύγλωττα θέτεις σε τίτλάκια είναι καταστάσεις που βιώνουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Κοινώς φασισμό έχουμε κι εδώ (όμοιο με εκείνο των ΗΠΑ) μόνο που δεν επηρεάζει εμάς αυτή τη στιγμή, αλλά κάποιον άλλο. Όλη η Ευρώπη τέτοια είναι.

doctor said...

Το "1984" σε σημερινή έκδοση.

Η εφεύρεση της "τρομοκρατικής απειλής" είναι ένα άλλοθι της εξουσίας για περιστολή δικαιωμάτων των πολιτών.

Όμως, το άλλο άκρο είναι η απαίτηση των "θιγομένων" για πλήρη ασυδοσία και ανύπαρκτη αστυνόμευση.

doctor

cyrus said...

Δείμε, έχεις συγκεκριμένα παραδείγματα τέτοιων κρατικών συμπεριφορών; Γιατί εγώ δεν βλέπω τίποτα τέτοιο. Η δημοκρατία έχει προβλήματα (πάντοτε είχε), αλλά νομίζω πως την αδικείς.

Γιατρέ, η ισορροπία είναι δύσκολο πράγμα -- αλλά οι εύκολες λύσεις είναι, συνήθως, οι χειρότερες...

proinos said...

Η εφαρμογή του συγκριτικού μοντέλου σε μια τόσο ισχυρή χώρα (στο σημερινό status) θα έπρεπε να μας (τους) κάνει πολύ πιο προσεκτικούς, έστω ως case study, σε σχέση πχ με την Ιταλία του Μουσολίνι ή τη... Βιρμανία.

Ευχαριστούμε για την επιλογή του θέματος του post.

Hannibal ante portas said...

Αννίβα, αυτό εννοούσε ο Δείμος; Και τότε ποια είναι η "ιδεολογική διαφωνία"; Και τι σημασία έχει που το κείμενο εμφανίστηκε στον Γκάρντιαν;

Όντως cyrusgeo δεν συμμερίζομαι τις αποψεις του Δείμου για τα παραπάνω. Συμφωνώ με την διαπίστωσή του για την ευρύτητα και την έκταση εφαρμογής τέτοιων πρακτικών απο χώρες της δύσης. Θα μου πείτε οτι η βύθιση του rainbow warrior απο Γάλλους πράκτορες ήταν ενέργεια καθ' όλα απαράδεκτη κατα τους Γαλλικούς νόμους ενώ πλέον στις Η.Π.Α. επιχειρείται η νομιμοποίηση μέχρι πρότινος παρακρατικών πρακτικών.
Διαφορετική βλέπετε η Ευρωπαική κουλτούρα και πρκτική αντιμετώπισης του "εσωτερικού" ή "εξωτερικού κινδύνου" και τελείως άλλη στις Η.Π.Α.
Θα επιμείνω στο οτι κατα το παρελθόν και σε περιόδους κρίσης η Αμερική χρησιμοποίησε κατα κόρον τέτοιες πρακτικές νομοθετημένων πογκρόμ. Υπενθυμίζω τα αυταρχικά μέτρα Ρούσβελτ -δεν αναφέρομαι προφανώς στο new deal- τον εγκλεισμό των Ιαπώνων κατα τον Β παγκόσμιο,τον ΜακΚαρθισμό καιπολλά άλλα μικρότερης έκτασης νομοθετικά "πραξικοπήματα".Πρέπει να κρίνονται αυτά τα φαινόμενα στο πλαίσιο της συνήθους δράσεως των χωρών που εξατάζονται. Μας έχουν συνηθίσει οι ΗΠΑ σε τέτοια -απαράδεκτα- μέτρα που όντως μπορεί να γίνουν εξαιρετικά επικίνδυνα σε συγκεκριμένες συγκυρίες αλλα είναι πολύ ακραία η συσχέτιση με φασιστικά καθεστώτα που ιστορικά προυποθέτουν τεράστια οικονομική κρίση, μεγάλη λαική υποστήριξη και ολοκληρωτικές θεωρίες.
Το συμπέρασμά μου: ένας ακόμα συνήθης κυκλος ανελευθερίας για την Αμερική.

cyrus said...

OK, Αννίβα, τώρα είναι σαφές, και το δέχομαι. Το επιπλέον που βλέπει η Γουλφ (και που εύχομαι να μην αποδειχτεί έτσι) είναι ότι ο παρών "κύκλος ανελευθερίας" δεν έχει ορατό τέλος, καθώς ο "πόλεμος κατά της τρομοκρατίας" είναι ένας πόλεμος εναντίον ενός αόρατου αντίπαλου...

Anonymous said...

"...είναι ότι ο παρών "κύκλος ανελευθερίας" δεν έχει ορατό τέλος, καθώς ο "πόλεμος κατά της τρομοκρατίας" είναι ένας πόλεμος εναντίον ενός αόρατου αντίπαλου..."

Ελα μωρέ τώρα! Οχι και "αόρατος", μην αναπαράγουμε τις δηλώσεις του state department.

Δηλαδή αν αύριο τα αποθέματα πετρελαίου της Αρκτικής είναι καλής ποιότητας και μικρού κόστους καθαρισμού και διύλισης, οι πολικές αρκούδες κλέβουν τα καλάθια του πικνίκ από τους υπαλλήλους των μεγάλων πετρελαϊκών εταιριών όταν αυτοί απολαμβάνουν quality time στον πάγο, οι φώκιες και οι θαλάσσιοι ελέφαντες τους παρενοχλούν σεξουαλικά και οι φάλαινες στουκάρουν πάνω στις πλατφόρμες άντλησης, τα τελευταία είδη γίνονται αυτόματα "αόρατες απειλές" και "άγνωστοι enemies of the state(?)";

Ή μήπως θα ξεσηκωθούν τα ρακούν, τα καριμπού και οι γκρίζλι και θ' αρχίσουν ν' αναποδογυρίζουν κάδους, να κλωτσάνε τους επισκέπτες του Yellowstone και να γρατζουνάνε τα ακριβά Lexus 4x4;

Εδώ δεν φωνάζουμε, καν, εμείς που ήδη σπεύδουν να κατουρ... συγνώμη, να βάλουν τη σημαία τους στην πηδηγμένη από το φαινόμενο του θερμοκηπίου Αρκτική, για να προλάβουν να αντλήσουν περισσότερο πετρέλαιο από τους απέναντι και αποπάνω και να γίνουν, έτσι, εκείνοι που θα την απόπηδήξουν!

Αλλά τι να πούμε κι εμείς, που και για να επικοινωνήσουμε πετρέλαιο καίμε;

Δέκα βήματα;

Εγώ θα σας δώσω ένα.

Βολεμένοι, εφησυχασμένοι και αδιάφοροι πολίτες.

Ολα τα άλλα έπονται...

Anonymous said...

"In Tyrannos!

The State is its name
that coldest
of all cold monsters

A dryness calling for Death

its Sign
preaches Death

with disgusting Ulcers
buried
horrible Poverty

All-corrupting
Place
of all lights mute
Lies
in al tongues
the idol
Has-Been
observing Funerals

justice was only his first word-
but now he speaks his second word -
THE WORD OF VIOLENCΕ"

Massimo Cacciari/ Luigi Nono

αναρωτιέμαι: είναι όντως ανάγκη να συγκρίνουμε σχολαστικά με τις τερατωδίες του παρελθόντος για να αντιληφθούμε τις τωρινές; (κι αισθάνομαι κοντά στο δείμο).Πλήθος διανοητών έδειξαν γλαφυρά ότι το αυγό του φιδιού επωάζεται σ'αυτό που βολεμένα αποκαλούμε δημοκρατία κι ότι ο φασισμός δεν είναι παρά η "εκτάκτου ανάγκης" εκδοχή της .


σε μία από τις πιο περιζήτητες πόλεις των ΗΠΑ , ο φασισμός εκδηλώνεται καθημερινά , κι όχι μόνο στα πρόσωπα των μεταναστών : από τον κανονισμό του γυμναστηρίου που απαγορεύει( και τιμωρεί) την οποιαδηποτε υπερβολική συναισθηματική εκδήλωση και χρήση τόνου φωνής άλλου από τον καθορισμένο(ε;;;), ως την εσκεμμένη έλλειψη δημόσιων χώρων που να ευνοούν τη συνάθροιση (πχ στο πανεπιστήμιο), από την ικανοποίηση στα πρόσωπα ανθρώπων 25 χρονών που αναρωτιούνται τί άλλο μπορεί να χρειάζονται εκτός από 8 ώρες ύπνο , δουλειά , γυμναστική και girls για να είναι ευτυχισμένοι και κατηγορούν τον άρρωστο ως υπεύθυνο
για την κατάσταση του (ο καιάδας δεν είναι μακριά) και μοσχοπουλούν την υγεία σε τιμές βιολογικων πριόντων που ο παππούς μου έτρωγε τζάμπα,ως το zoning του πολεοδομικού σχεδιασμού και τις πόλεις-μακέτες (που φυσικά θαυμάζει από μακριά ο ταλαίπωρος Αθηναίος αλλά κρυώνει όταν εκεί βρεθεί παρά τον ήλιο)...

η ανοιχτή -24 ώρες το 24ωρο μπάζει από παντού- κοινωνία έχει εκτραπεί χωρίς πολλά πολλά βηματάκια,με το αποφασιστικό σάλτο που λέγεται "ΤΙΝΑ"-There Is No Alternative. Δεν είναι κάποιο αόρατο κέντρο που σπέρνει την καταστροφή ,είναι πολύ ορατές μονόδρομες θεωρήσεις της πραγματικότητας που έχουν τη ΔΥΝΑΜΗ να επιβάλλονται ως αυτονόητες