Το τεράστιον πνευματικόν μέγεθος των ομοφοβικών βουλευτών ημών

Είδα στην Καθημερινή (και στην Καλύβα του Πάνου) την είδηση ότι η Επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης της Βουλής απέρριψε την πρόταση νόμου που κατέθεσε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. (και υποστήριξε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) για τη θεσμοθέτηση «συμφώνου συμβίωσης» ανάμεσα σε άτομα αντιθέτου ή ιδίου φύλου.

Για άλλη μια φορά, μου έκανε τεράστια εντύπωση (πράγμα που αποτελεί προσωπικό μου ελάττωμα) η ανικανότητα πολλών από τους «ηγέτες του έθνους» να αρθρώσουν μη ανόητο λόγο. Δεν περιμένω κανένα βάθος σκέψης από αυτούς, ούτε και κανένα εύρος οπτικού πεδίου, αλλά (ως αθεράπευτα αισιόδοξος εν γένει, καίτοι εξαιρετικά απαισιόδοξος για το μέλλον τούτης εδώ της μικρής ευρωπαϊκής γωνιάς) διατηρώ πάντοτε την ελπίδα να τους ακούσω κάποτε να μιλάνε με στοιχειώδη, έστω, λογική. Όπως ήταν φυσικό, απογοητεύτηκα και πάλι.

Η κ. Παπακώστα έδωσε ρεσιτάλ παραλογισμού, αποκαλώντας την πρόταση νόμου «αντιφατική», γιατί, λέει,

από τη μια θεωρεί ότι οι ομοφυλόφιλοι «δεν ζουν υπό το καθεστώς ισότητας δικαιωμάτων» και από την άλλη, παραδέχεται στην εισηγητική έκθεση, πως από το 2005, ισχύει ο νόμος 3304/2005 που απαγορεύει κάθε διάκριση με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό στους χώρους εργασίας.

Αυτή είναι η κλασική λογική πλάνη γνωστή ως non sequitur, ή, επί το ελληνικότερον, «ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει». Τι σχέση έχει η απαγόρευση διακρίσεων στους χώρους εργασίας με το δίκαιο αίτημα για νομική αναγνώριση της συμβίωσης δυο ανθρώπων; Διαβάζοντας αυτά τα λόγια της κ. Παπακώστα, η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο νου ήταν «κουκουρούκου». Γιατί, άραγε;

Αλλά η ατρόμητη βουλευτίνα της Ν.Δ. συνέχισε το ρεσιτάλ της με την επισήμανση ότι η πρόταση νόμου είναι, λέει,

πρόχειρη και επιπόλαιη, διότι δεν είναι προϊόν μιας σοβαρής διαβούλευσης, αλλά μιας αδικαιολόγητης πρεμούρας να έλθει κατά τη διάρκεια του θερινού τμήματος της Βουλής.

Τι μας λέει εδώ η κ. Παπακώστα; Μας λέει ότι ένα τόσο σοβαρό θέμα θα έπρεπε να έρθει σε ολομέλεια, και όχι σε θερινό τμήμα. Μα, τότε, γιατί υπάρχουν τα θερινά τμήματα της Βουλής; Για να δείχνετε στο πόπολο ότι, και καλά, εργάζεστε, αλλά όταν πρέπει να πάρετε μια σημαντική απόφαση το γυρνάτε στο «α, δεν ξέρω, να βρεθούμε όλοι μαζί να το συζητήσουμε»; Ε, τότε, παρατήστε καλύτερα τις υποκρισίες και κλείστε τη Βουλή για ένα ολόκληρο τρίμηνο. Τώρα που το σκέφτομαι, γιατί δεν θεσμοθετείτε γενική τρίμηνη αργία κάθε καλοκαίρι; Έτσι κι αλλιώς, αυτή η χώρα δεν παράγει τίποτε. Αλλά, ξέχασα, «παράγει πολιτισμό»...

Η κ. Μελά, που πήρε τη σκυτάλη εκ μέρους του Κ.Κ.Ε., ανέβασε τον πήχυ του παραλογισμού σε δυσθεώρητα ύψη, λέγοντας το αμίμητο

ο γάμος έχει να κάνει κύρια με την διαιώνιση του είδους και την προστασία των παιδιών και όχι με την σεξουαλική σχέση, ή τη σχέση συντροφικότητας και αγάπης. Εμείς δεν βλέπουμε το λόγο να ενταχθούν τα ομόφυλα ζευγάρια στο σύμφωνο συμβίωσης.

Κατ’ αρχάς, συγγνώμη, αλλά η διαιώνιση του είδους έχει να κάνει με το γαμήσι, όχι με το γάμο. Κι εγώ ο πτωχός νόμιζα πως αυτά τα δύο είναι ταυτόσημα μόνο μέσα σε κολλημένα μυαλά επιπέδου Ανθίμου. Άλλο ένα τραγικό λάθος εκ μέρους μου, για το οποίο ζητώ ταπεινά συγγνώμη. Επίσης, ο γάμος μπορεί να μην αποτελεί εγγύηση συντροφικότητας και αγάπης, είναι όμως μια πολύ χρήσιμη σύμβαση που δηλώνει προς το κράτος ότι, ξέρεις, μεγάλε, εμείς οι δυο αγαπιόμαστε (ή έτσι λέμε, εσένα δεν σε αφορά το θέμα), θέλουμε να είμαστε μαζί, να ανοίξουμε σπιτικό, κ.τ.λ., και θέλουμε να μας κατοχυρώσεις τα σχετικά δικαιώματα που έχουν κι όλοι οι άλλοι που σου δηλώνουν το ίδιο πράγμα. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος να ενταχθούν τα ομόφυλα ζευγάρια στο σύμφωνο συμβίωσης. Εσείς, βέβαια, δεν τον βλέπετε – έχετε συνηθίσει τόσα χρόνια στις παρωπίδες σας και αρνείστε πεισματικά να τις βγάλετε.

Πολύ μου άρεσε και η συνέχεια της κ. Μελά:

Δεν μπορούμε να μιλάμε για συναισθηματικούς δεσμούς, όταν συμμετέχουμε στο Σύμφωνο Σένγκεν και στους πολέμους, που τους αγνοούν.

Αυτό μου θυμίζει τη λογική πλάνη της «επίκλησης στον Χίτλερ». Είναι ένας και τον κατηγορούν για φόνο. Και η υπεράσπισή του είναι «εντάξει, σκότωσα έναν άνθρωπο, αλλά τι ασχολείστε με μένα; Εδώ ο Χίτλερ σκότωσε τόσα εκατομμύρια». Σύμφωνα με την (κυριολεκτικά) ολοκληρωτική λογική του Κ.Κ.Ε., μόνο οι ολοκληρωτικές λύσεις έχουν νόημα – όλα τα άλλα είναι ημίμετρα, και δεν έχει νόημα να ασχολούμαστε. Τι να πει κανείς...

Από τη σούπα του ανορθολογισμού δεν θα μπορούσε, βέβαια, να λείπει και ο εκπρόσωπος των Συνηγερμένων Ορθοδόξων Λαϊκιστών, ο οποίος έβαλε μπροστά τη μασημένη, πια, κασέτα (η ψηφιακή τεχνολογία είναι του Διαβόλου, ως γνωστόν...) και άρχισε να γκρινιάζει:

Δεν μας έφτανε η κατάντια της Ελλάδας, φτάσαμε να πυροβολούμε και την ίδια την οικογένεια.

Τώρα, πώς, ακριβώς, «πυροβολούμε» την οικογένεια με το να αναγνωρίσουμε στα ομόφυλα ζευγάρια το δικαίωμα να επισημοποιούν τη σχέση τους, αυτό το ξέρουν μόνο οι φανατικοί τω πνεύματι, γιατί εμείς οι υπόλοιποι ουδόλως το αντιλαμβανόμεθα.

Και ο Συνηγερμένος Ορθόδοξος Λαϊκιστής κ. Γεωργίου συνέχισε λέγοντας πως οι ομοφυλόφιλοι είναι «ισότιμοι πολίτες» (μάλλον γι’ αυτό τους αρνήθηκε ένα δικαίωμα που έχουν όλοι οι άλλοι πολίτες...), οι οποίοι

αν θέλουν με την διαφορετικότητά τους να διακωμωδήσουν τα μυστήρια ημών των υπολοίπων, ίσως να διασκεδάσουν την καθημερινότητά μας, με όλα αυτά που ακούμε, άνδρες να φοράνε νυφικό και άλλα.

Εδώ έχουμε ένα δυνατό συνδυασμό ασχετοσύνης (μόνο ο θρησκευτικός γάμος αποτελεί «μυστήριο», εδώ μιλάμε για «σύμφωνο συμβίωσης») και κακόγουστου παιδικού (ούτε καν εφηβικού) χιούμορ. Ο εν λόγω συνδυασμός αποτελεί σήμα κατατεθέν του συγκεκριμένου κόμματος, και συνήθως συνοδεύεται από μια έντονη ροπή προς τα άνοστα λογοπαίγνια και τον κενολογικό επικολυρισμό:

Στην εσχατιά της Βαλκανικής, η οποία πλήττεται από την ανεργία - και ιδίως στις γυναίκες - φθάσαμε να κοινωνούμε με ένα εξώδικο στην γυναίκα με την οποία συμβιώνουμε, να πορευθεί πλέον μόνη στη ζωή. Ποια είναι η παρουσία της κοινωνικής εξυπηρετήσεως με την εφαρμογή όσων προτείνει σήμερα το ΠΑΣΟΚ;

Κουκουρούκου...