(Ε' Ι.Π.Μ.) 5. Thomas Moore - Farewell!—but whenever you welcome the hour

Ολοκληρώνουμε την Ε΄ Ιστοσυνάντηση Ποιητικής Μετάφρασης με ένα γλυκό ποίημα αποχαιρετισμού. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως αυτό που μένει μέσα μας, το απόσταγμα της εμπειρίας, είναι αυτό που μας διαμορφώνει ως ανθρώπους. Και τα καλά και τα άσχημα, και το σκοτάδι και το φως, έχουν τη θέση τους στο ψηφιδωτό της προσωπικότητας. Το θέμα είναι να παίρνεις δύναμη και να συνεχίζεις...

_______________________________________


Thomas Moore (1779-1852) - Farewell!—but whenever you welcome the hour (1813)

Farewell! but whenever you welcome the hour
Which awakens the night-song of mirth in your bow'r,
Then think of the friend who once welcom'd it too,
And forgot his own grief to be happy with you.
His griefs may return, not a hope may remain,
Of the few that have brighten'd his pathway of pain,
But he ne'er will forget his short vision that threw
Its enchantment around him, while ling'ring with you.

And still on that evening, when pleasure fills up
To the highest top sparkle each heart and each cup,
Where'er my path lies, be it gloomy or bright,
My soul, happy friends! shall be with you that night;
Shall join in your revels, your sports and your wiles,
And return to me, beaming all o'er with your smiles! --
Too blest, if it tells me, that, 'mid the gay cheer,
Some kind voice had murmur'd, I wish he were here!

Let Fate do her worst, there are relics of joy,
Bright dreams of the past, which she cannot destroy;
Which come, in the night-time of sorrow and care,
And bring back the features that joy us'd to wear.
Long, long be my heart with such memories fill'd!
Like the vase in which roses have once been distill'd --
You may break, you may ruin the vase if you will,
But the scent of the roses will hang round it still.

_______________________________________


Αντίο! μα όταν η ώρα εκείνη χτυπάει
Και βράδυ το άσμα χαράς στο δωμάτιο ξυπνάει,
Το φίλο που άκουε κι εκείνος τον χτύπο θυμήσου
Τις έννοιες που άφηνε πίσω για νά'ναι μαζί σου.
Κι η θλίψη αν γυρίσει, κι οι ελπίδες του σβήσουν
Οι λίγες μονάχα που πόνο μπορούν να φωτίσουν,

Το λίγο το χρόνο που πέρασε δε θα αφήσει
μαζί σου σαν ήταν, τα μάγια που είχε σκορπίσει.

Μα όποτε βράδυ ξανά που η χαρά ξεχειλίζει
Και κάθε καρδιά και ποτήρι ως πάνω γεμίζει,
Ο δρόμος μου όπου και νά'ναι, στο φως, στο σκοτάδι
Ο νους μου μαζί σας θα είναι εκείνο το βράδυ.
Στα γλέντια σας, φίλοι μου, χρόνο πολύ θα περνάει,
Γεμάτος χαμόγελα πίσω σε με θα γυρνάει.

Στο κέφι σας μέσα, θα νιώθω ευλογία μεγάλη
Αν πει πως ψιθύρισε κάποιος, Εδώ νά'ταν πάλι.

Κι η Μοίρα ας κάνει ό,τι θέλει, παλιά, χαρωπά
Τα όνειρα πάντα θα λάμπουνε, όσο αν χτυπά·
Τα βράδια της θλίψης, της έγνοιας, αυτά θα γυρνάνε
Το ρούχο που είχ' η χαρά μου αυτά θα φοράνε.
Με θύμησες τέτοιες ας είν' η καρδιά μου γεμάτη
Σαν βάζο που κάποτε ήταν γεμάτο με άνθη.

Το βάζο με τ'άνθη σου χίλια κομμάτια κι αν γίνει
Μα ό,τι κι αν κάνεις, το άρωμα πίσω θα μείνει.


Μετάφραση: EvanT

_______________________________________


Αντίο! Μα όποτε φτάνει η ώρα
Και μαζί τραγουδάτε μες στης νύχτας τη χώρα
Μία σκέψη χαρίστε σ’ ένα φίλο παλιό
Που τη λύπη ξεχνούσε για να μπει στο χορό.
Κι αν η λύπη ξανάρθει, και δεν μείνει ελπίδα
Να φωτίζει του πόνου την οδό σαν αχτίδα,
Θα θυμάται για πάντα τότε που ’ταν κοντά σας
Μες στην ονειρεμένη, μαγική συντροφιά σας.

Και το βράδυ εκείνο, σαν γεμίζει η χαρά
Ως επάνω καρδιές και ποτήρια ξανά,
Όπου, τότε, και να ‘μαι, σε σκοτάδι ή σε φως,
Η ψυχή μου μαζί σας θα γλεντά διαρκώς·
Θα βουτά μες στα γέλια, θα ανεβαίνει στ’ αγέρι
Και θα έρχεται πίσω λαμπερή σαν αστέρι —
Και μακάρι να πει ότι μες στο χαμό
Μια φωνή είχε πει: «αχ, και να ’ταν εδώ!»

Κι αν χτυπήσει η Μοίρα, πάντοτε θα μου φτάνουν
Οι παλιές οι χαρές, που δεν μπορεί να πεθάνουν·
Μες στης νύχτας το ζόφο θα ’ρχονται σαν λουλούδια
Και θα φέρνουν μαζί τους της χαράς τα τραγούδια.
Τέτοιες μνήμες θα έχει η καρδιά μου μαζί,
Σαν το βάζο όπου κάποτε ρόδα είχαν μπει —
Κι αν ακόμα το σπάσεις σε κομμάτια πολλά,
Πάντα μένει των ρόδων η γλυκιά ευωδιά.

Μετάφραση: cyrus