Χτες κατέφτασε ένα σύντομο e-mail γεμάτο λακωνικότητα, ευγλωττία και ανυπέρβλητη σοφία. Ο/η αποστολεύς σχετίζεται με την κ. Λουπέσκου (είναι μάλλον οπαδός και συνεργάτης της), στην οποία είχα αναφερθεί ακροθιγώς εις παλαιοτέραν ανάρτησιν υπό τον τίτλον «Το όνομα και η χάρη», ένα ποστ που αφορούσε βασικά στον κ. Παπά, ο οποίος είχε εμφανιστεί στην εκπομπή της κ. Λουπέσκου στο τηλεοπτικό κανάλι Extra 3 λέγοντας ένα κάρο μεταφυσικές ανοησίες.
Η δε αναφορά μου στην κ. Λουπέσκου ήταν σύντομη, ακριβής και καθόλου προσβλητική — εκτός αν θεωρήσει κανείς τις λέξεις «εμπορεύεται» και «άτομο» προσβλητικές, οπότε μιλάμε πλέον για ψυχασθένεια…
Το e-mail, λοιπόν, περιείχε την εξής φράση — και μόνον αυτή:
«DES TO PROSVPO SOY STON KAUREPTH GIA NA KATALABEIS POSO MALAKAS EISAI»
Ομολογώ πως, διαβάζοντάς το, αρχικά νόμισα πως είχαν ανοιχτεί μπροστά μου νέοι ορίζοντες αυτογνωσίας και κατανόησης του κόσμου γύρω μου. Η μέθοδος ήταν απλή: απλώς θα παρατηρούσα το πρόσωπό μου στον καθρέφτη, όπως όταν ξυρίζομαι, ας πούμε, ή όταν προσπαθώ να μετρήσω τις τρίχες που μου έχουν απομείνει και να υπολογίσω το ολοένα και αυξανόμενο ποσοστό των λευκοτέρων εξ’ αυτών, και αμέσως θα διέβλεπα την ακριβή ποσότητα της προσωπικής μου μαλακίας, και έτσι θα κατείχα πλέον και τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να διαγνώσει κανείς, εξ όψεως και μόνον, κατά πόσον ο συνομιλητής του είναι μαλάκας. Εξετάζοντας, όμως, το πρόσωπό μου, δεν είδα τίποτε που να με διαφοροποιεί από οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο βλέπω γύρω μου, και αυτό μπορεί να σημαίνει μόνο δύο πράγματα: είτε (α) ότι δεν είμαι μαλάκας, είτε (β) ότι είμαστε όλοι μαλάκες. Η δευτέρα περίπτωσις, όμως, έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα: εάν όλοι είμαστε μαλάκες, και μπορούμε να το διαπιστώσουμε απλώς κοιτάζοντας το πρόσωπό μας στον καθρέφτη, τότε οι καθρέφτες θα είχαν προ πολλού εκλείψει από τον μαλακισμένο πολιτισμό μας, καθότι, όπως και να το κάνουμε, δεν είναι και πολύ ευχάριστο να συνειδητοποιείς ότι είσαι μαλάκας.
Μετά, όμως, που το ξανασκέφτηκα, διαπίστωσα ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να καταλάβει κανείς πόσο μαλάκας είναι, στους οποίους ο ανώνυμος (πλην ευκόλως ανιχνεύσιμος) επιστολογράφος επέλεξε να μην αναφερθεί — προφανώς για λόγους ιδίου συμφέροντος. Θα μπορούσε, ας πούμε, αντί να κοιτάξει προσεχτικά το πρόσωπό του στον καθρέφτη, να κοιτάξει προσεχτικά το τι έγραψε, πριν πατήσει το κουμπί που λέει «αποστολή», έτσι ώστε να αποφύγει, συν τοις άλλοις, και το ρεζιλίκι. Θα μπορούσε, επίσης (σε έναν ιδεατό κόσμο, δυστυχώς…), να κοιτάξει λίγο πιο προσεχτικά τα πράγματα στα οποία πιστεύει και τα οποία δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα, μπας και διαπιστώσει ότι η μαλακία είναι ένα πολυσύνθετο φαινόμενο, και ότι ο ορισμός του μαλάκα δεν είναι «αυτός που δεν συμφωνεί μαζί μου».
Επίσης, ο επιστολογράφος θα μπορούσε γενικότερα να αφήσει κατά μέρος τις μαλακίες και να προσπαθήσει να εξηγήσει πού και πώς διαφωνεί με ό,τι έγραψα για το ίνδαλμά του. Αλλά από τυφλωμένους φανατικούς οπαδούς δεν μπορείς να περιμένεις να αρθρώσουν λόγο, παρά μόνο άναρθρες κραυγές συνοδευόμενες από επαναλαμβανόμενο βροντώδες χτύπημα των μπροστινών άκρων πάνω στο στήθος τους…
28.10.08
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
13 comments:
Σωστότατος!
Cyrus γεια χαρα!
Μην σεκλετίζεσαι και βάλε το mail στο βιογραφικό σου. Τα άτομα που εκτιμάς θα εκτιμούν να το βλέπουν!
Σκέψου να είχες αναφερθεί περισότερο στην κα Λουπ. Πόσο πιο λακωνικό θα ήταν το mail που θα σού έστελνε!; :-(
Οι κύκλοι τής Δρούζα δεν σού έστειλαν τίποτε;
Idom
Όσες φορές κάνατε καταδύσεις στα σκοτάδια και επενδύσατε στο σχολιασμό τους, δεν ήξερα αν έπρεπε να το καταλάβω ως εποικοδομητική προσφορά ή ως χαμένο κόπο !
Θαυμάζω τις αντοχές σας!
Καλημέρα, dot. Ωραίο το μπλογκ σας -- δεν το είχα υπόψη.
Idom, δεν σεκλετίζομαι -- απλά, πέρα από το πρώτο γέλιο, δεν μου είναι ιδιαιτέρως ευχάριστο (πλέον...) να έρχομαι σε επαφή με την ανοησία των άλλων.
Εξάλλου, και η φυσιογνωμική, στην οποία στηρίζεται ο επιστολογράφος, μαλακία είναι...
Η Δρούζα και οι συν αυτή δεν έχουν λόγο να ασχοληθούν με ένα πτωχό πλην τίμιο μπλογκ, όταν τους έχουν κράξει και οι πέτρες...
L'enfant, και τα δύο. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω:
Το να ασχοληθώ είναι και θετικό και αρνητικό, και για μένα και για τους άλλους. Για μένα είναι θετικό γιατί "βγάζω τον πόνο μου" στην οθόνη, και βρίσκω την ευκαιρία να ακονίσω λόγο και σκέψη, και αρνητικό γιατί κάθε φορά το IQ μου πέφτει μισή μονάδα -- ευτυχώς δηλαδή που το έχω μεγάλο (γκουχ! γκουχ!) -- και μετά θέλει ειδική κούρα για να ξανανέβει. Για τους άλλους είναι θετικό γιατί υπάρχει η απειροελάχιστη πιθανότητα ένας (1) άνθρωπος να διαβάσει κάτι κόντρα σ' αυτά που νόμιζε αυτονόητα και να αρχίσει να σκέφτεται λίγο διαφορετικά, και αρνητικό γιατί μπορεί αυτό να θεωρηθεί και διαφήμιση, κατά το γνωστό ρητό "δεν υπάρχει καλή και κακή δημοσιότητα". Κι αυτό απειροελάχιστο είναι, βέβαια, γιατί οι άνθρωποι που μας διαβάζουν είναι λίγοι.
Το να μην ασχοληθώ είναι, πάλι, και θετικό και αρνητικό, και για μένα και για τους άλλους. Για μένα είναι θετικό γιατί διατηρώ την ψυχική μου ηρεμία και αρνητικό γιατί θα είναι σαν να κλείνω τα μάτια σε ένα φαινόμενο το οποίο, καλώς ή κακώς, θεωρώ κοινωνικά ζημιογόνο. Για τους άλλους είναι θετικό γιατί δεν θα δουν άλλο ένα ποστ σε άλλο ένα μπλογκ να ασχολείται για άλλη μια φορά με κάποιους βαρετούς/γραφικούς/περίεργους/βάλτε ό,τι θέλετε τύπους που εμφανίζονται στην τηλεόραση, και αρνητικό γιατί ίσως συνεχίσουν να θεωρούν ακίνδυνο ένα φαινόμενο που βλάπτει πολλούς συνανθρώπους μας.
Αυτά στη θεωρία. Στην πράξη, δεν με ενδιαφέρει πλέον το θέμα, ό,τι είχα να πω επ' αυτού το είπα, έχω αποφασίσει να δώσω αλλού το χρόνο μου, έχω σταματήσει να βλέπω τηλεόραση (το συνιστώ σε όλους), και αν δεν ερχόταν αυτό το φαιδρό μέιλ δεν θα ασχολιόμουν ποτέ ξανά με την κυρία.
Ευχαριστούμε!
Νομίζω ότι είναι θετικό που σχολιάζεις τέτοιες αντιδράσεις του "κοινού" (η αλήθεια είναι ότι αγνοώ την ύπαρξη της κ. Λουπέσκου- ποιά είναι;) με τέτοιο wit (την ελληνική λέξη δεν την ξέρω..)! Μόλις σήμερα διάβασα ένα άρθρο του Gearge Monbiot σχετικά με την βλακεία που μαστίζει τις Ηνωμένες Πολιτείες (αλλά, προσωπική και ταπεινή μου άποψη, και τον κόσμο όλο!) και η στάση σου είναι η σωστή απάντηση σε τέτοιες "απόψεις"...
George Monbiot... :)
Dot, πολύ καλό το άρθρο.
Το wit συνήθως μεταφράζεται ως "πνεύμα", και είναι μια στάση που δεν είναι πάντοτε αποτελεσματική (εξαρτάται από το τι άτομο έχεις απέναντί σου) και που πρέπει πάντοτε να συνοδεύεται από επιχειρήματα, αλλιώς είναι κούφια -- πράγμα που φαίνεται σε όλο του το μεγαλείο όταν ο "αντίπαλος" αντιγράφει αυτό το ύφος και προσπαθεί έτσι να δείξει "ανώτερος".
Αυτό μου θυμίζει μια άλλη επωφελή χρήση του καθρέφτη. Μεταφράζω από το βιβλιαράκι του Rohan Candappa "Little book of Wrong Shui" (Ebury Press, London, 1999):
ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ
Ποτέ μη χάνεις την πίστη σου στον εαυτό σου.
Κάθε πρωί στάσου μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου
και πες μεγαλόφωνα:
"Είμαι ταλαντούχος και όμορφος.
Ο κόσμος με λατρεύει.
Είμαι αγαπητός επειδή μου αξίζει να είμαι αγαπητός!"
Επανάλαβε δέκα φορές.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Μην αναφέρεις σε κανένα αυτό που κάνεις --
κανείς δε θέλει να έχει φίλο ένα θλιβερό μαλάκα
που μιλάει με τον εαυτό του μπροστά στον καθρέφτη.
Είναι θλιβερό ότι ο συγκεκριμένος αποστολέας δεν αντιλαμβάνεται από το σχόλιό του τι είναι ο ίδιος. Ζουν ανάμεσά μας ή ζούμε ανάμεσά τους; Ιδού η απορία.
sapere aude, δεν είχα υπόψη μου το εν λόγω βιβλιαράκι. Φαίνεται πολύ έξυπνο, και θα το πάρω σε πρώτη ευκαιρία. Σε ευχαριστώ.
Περαστικέ, η απορία σου είναι πολύ εύστοχη, και η απάντηση (όταν υπάρξει) κρίσιμη...
Σε κάτι τέτοια μέιλ,ντιλίτ κατευθείαν και ούτε δευτερόλεπτο χαμένο για πάρτη τους.Έτσι καταφέρνουν αυτό που ήθελαν να πετύχουν εξαρχής(να σε νευριάσουν).
(Υ.Γ.ποιήματα δεν έχει άλλο;)
greetings:)
aurelia aurita
Αγαπητή Aurelia, στο ίδιο το μέιλ δεν απάντησα, αλλά το θεώρησα καλή ευκαιρία για ποστ.
Ποιήματα θα έχει όταν θα βρεθεί χρόνος, και αυτό δεν θα γίνει μέσα στο 2008...
Post a Comment