Ευρωεκλογική ανία (ή μήπως άνοια;)

Οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ήταν πάντοτε δεύτερης κατηγορίας, μπας κλας, παιδιά ενός κατώτερου λαού, και οι φετινές φαίνεται πως θα είναι ακόμα χειρότερες. Πληθαίνουν οι φωνές των ανθρώπων που δηλώνουν περίτρανα (ή με περισσή απογοήτευση) πως δεν θα πάνε να ψηφίσουν — όχι γιατί βαριούνται, αλλά γιατί νιώθουν ότι κανείς από τους πολιτικάντηδες δεν τους καταλαβαίνει, και κανείς δεν ασχολείται με τα προβλήματά τους. Και έχουν δίκιο, φυσικά — μόνο που η μέθοδος που επιλέγουν για να δείξουν την αντίδρασή τους είναι πέρα για πέρα λάθος.

Κατ’ αρχάς, ας είναι σαφές επιτέλους ότι στην Ελλάδα, τουλάχιστον (δεν ξέρω το κλίμα στις άλλες χώρες), δεν ψηφίζουμε στις Ευρωεκλογές με γνώμονα την ευρωπαϊκή πολιτική, την πορεία της Ευρώπης, τις θέσεις των ευρωπαϊκών κομμάτων στα οποία μετέχουν τα εθνικά κόμματα, ή τίποτα τέτοιο. Ψηφίζουμε εν είδει επίσημου δημοψηφίσματος, απλώς για να δούμε (ή μάλλον να δουν οι πολιτικοί και οι επαγγελματίες δημοσκόποι) πού βρίσκονται τα πράγματα ως προς τα ποσοστά των κομμάτων και την απήχησή τους στο λαό. Πώς αλλιώς εξηγείται το ότι δεν συζητείται πουθενά κανένα ευρωπαϊκό θέμα αλλά οι ομιλούντες και γράφοντες (όσοι έχω δει, ακούσει και διαβάσει εγώ, τουλάχιστον) ασχολούνται με τα ίδια και τα ίδια;

Αυτό το γεγονός επιτείνει την ήδη μεγάλη αδιαφορία των πολιτών, και σίγουρα θα ωθήσει ακόμα περισσότερους στην αποχή. Το αποτέλεσμα, κατά τη γνώμη μου, θα είναι μια ακόμα χαμένη ευκαιρία για όλους μας, καθώς χιλιάδες συμπολίτες μας θα πάνε για μπάνιο εκείνη τη μέρα, νομίζοντας πως έτσι θα έχουν κάνει την προσωπική τους επανάσταση, ενώ το μόνο που θα έχουν καταφέρει είναι να βάλουν το βούτυρο στο ψωμί των δυο μεγάλων κομμάτων (πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτή την κοινοτοπία...).

Όπως έχουμε γράψει και παλιότερα, με την ευκαιρία των εθνικών εκλογών του 2007, η αποχή (όπως και η άκυρη ή λευκή ψήφος) μετριέται αποκλειστικά και μόνο για στατιστικούς λόγους και για να έχουν κάτι παραπάνω να λένε στα τηλεοπτικά πάνελ — στην πράξη, αφαιρούνται την ίδια στιγμή από τον υπολογισμό των ποσοστών. Το αποτέλεσμα θα είναι να αυξηθούν πλασματικά τα ποσοστά όλων των κομμάτων αναλογικά, δηλ. το πρώτο σε ψήφους κόμμα να ωφεληθεί περισσότερο, το δεύτερο κάπως λιγότερο, το τρίτο ακόμα λιγότερο, κ.ο.κ.. Οπότε, εκεί που θα νομίζετε πως με την αποχή σας τους έχετε κάνει τη μούρη κρέας, αυτοί θα δούνε τα ποσοστά τους να κυμαίνονται στα γνωστά επίπεδα (35 με 40 τοις εκατό), παρά τις συνολικά λιγότερες ψήφους, και θα πούνε «ΟΚ, τα κορόιδα παραμένουν κορόιδα — καλά είμαστε»...

Αφού νιώθετε όπως νιώθετε (κι εγώ μαζί σας), η λύση είναι να κάνετε το ακριβώς αντίθετο: να πάτε να ψηφίσετε οποιοδήποτε άλλο κόμμα εκτός από τα δυο μεγάλα που κυβερνούν εναλλάξ, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα, εδώ και τριάντα τόσα χρόνια. Κάντε τους να τρελαθούν δίνοντας απίθανα ποσοστά σε όλους τους υπόλοιπους, πράγμα που αυτόματα θα μειώσει τα δικά τους ποσοστά — κάντε τα μαθηματικά σύμμαχό σας. Αυτοί, βέβαια, θα βγουν στα πάνελ και θα μιλάνε ψύχραιμα και απαξιωτικά για «ψήφο διαμαρτυρίας» και άλλα τέτοια λόγια ν’ αγαπιόμαστε, αλλά από μέσα τους θα τρέμουν.

Απέχοντας, δεν τιμωρείτε αυτούς — τιμωρείτε εαυτούς...