Αντίο

Στο παρελθόν έχω αναστείλει δυο φορές τη λειτουργία του μπλογκ για μερικούς μήνες. Αυτή τη φορά είναι οριστικό — τρίτη και φαρμακερή, που λένε...

Δεν συνέβη τίποτε το δραματικό — καλά είμαι, και το αυτό επιθυμώ και δι’ υμάς. Απλά πήρα επιτέλους την απόφαση να αφοσιωθώ 100% στα πράγματα που κάνω και (κυρίως) που θέλω να κάνω στο μέλλον. Τα σχέδια πολλά, ο χρόνος λίγος — τα ξέρετε και από πρώτο χέρι...

Το μπλογκ θα μείνει ως έχει, καθώς περιέχει και κάποια κείμενα, δικά μου και του Π, τα οποία θεωρώ πως είναι αναγκαίο να υπάρχουν — αυτή η αναγκαιότητα, εξάλλου, είναι και ο λόγος που τα γράψαμε. Τα σχόλια έχουν ήδη κλείσει.

Χάρηκα που σας γνώρισα, και σας αποχαιρετώ με ένα ποίημα του αγαπημένου E. E. Cummings:


όλα όσα δεν είναι τραγούδι είναι απλώς ομιλία
και σε κάθε ομιλία μιλάς με τον εαυτό σου
(ό,τι κι αν είναι ο εαυτός σου, αιτία ή σκοπός,
δάσκαλος ή μαθητής, πρόβατο ή λύκος)

όρμα πάνω του σαν να ‘ταν θεός ή διάβολος
-πέτα του λυγμούς και λόγους, χαμόγελα κι απειλές
πες τον σκληρό, δίκαιο ή κακό ευλογημένο-
εσύ είσαι, κι άλλος κανείς

κάνε τη βουβή ανθρωπότητα να ζαλιστεί με τις αγορεύσεις σου
-κούφανε κάθε μάνας γιο-
όλα είναι απλώς ομιλία που δεν είναι τραγούδι
και σε κάθε ομιλία μιλάς με τον εαυτό σου μοναχά

αλλά το τραγούδι τού (όπως τα βουνά
νιώθουν κι οι εραστές) τραγουδιού είναι η σιωπή