24.9.06

Εξυπνάδες επί πληρωμή

"Ε". Πάλι. Σελίδα 17.


Όταν ήμασταν νέοι, βλέπαμε Βιμ Βέντερς. "Τα φτερά του έρωτα", δηλαδή, σε σενάριο του Πέτερ Χάντκε, όπου ο έρωτας εμφανιζόταν ως φιλοσοφικό θέμα, με μια νεαρή να κάνει κούνια κι έναν άγγελο να τη φυλάει. Μόλις, όμως, βρήκαμε τον κανονικό έρωτα, καταλάβαμε ότι όλη αυτή η φιλοσοφία και η ανάλυση του έρωτα πάνω σε κούνιες περίσσευε. Και παρατήσαμε τον βαρετό Βέντερς και πιάσαμε τη μικρούλα.


Αγαπητέ δημοσιογράφε

Καλά έκανες και την έπιασες τη μικρούλα (είμαι σίγουρος ότι το ίδιο ήθελε κι εκείνη), αλλά αν αυτό κατάλαβες από τα "Φτερά του Έρωτα" του Βέντερς, είσαι πολύ μακριά νυχτωμένος.

32 comments:

Xνούδι said...

Μα πάρα πολύ όμως!!!
Ετσι έγραψε αλήθεια? Καλά κάνω και δεν αγοράζω εφημερίδες.

Πολλές καλησπέρες :)

Juanita La Quejica said...

Και τον Βέντερς δεν τον γνωρίσαμε στα Φτερά του Έρωτα, αλλά τόσο "μικρός" είναι, τόσες κοτσάνες γράφει ο κυριούλης της ΚΕ... Για παράδειγμα την κάμερα που έπεφτε με συγκλονιστικό τρόπο και γυρνούσε το "τέλος" στην Κατάσταση Πραγμάτων, φαντάζομαι ποτέ δεν την είδε ή δεν άκουσε να μιλάνε γι αυτή.
Το πρόσεξα και εγώ το σκουπιδάκι, ένα ακόμα στα πολλά των σημερινών εφημερίδων.

Rodia said...

Πότε πρόλαβες!
Υποθέτω ότι κάποιο λάθος έγινε. Μάλλον βάλανε τον ανταποκριτή από τα "ελληναράδικα" -ή όπως αλλιώς λέγονται- να γράφει κριτικές. Ισως. Πιθανόν.
..αμα δε συμβαίνει αυτό.. ε.. πάει.. κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει στα ενδότερα του ανθρώπινου εγκεφάλου.. Σταδιακά.

Μεταξύ μας, αναρωτιέμαι γιατί εξακολουθώ να αγοράζω εφημερίδα -έστω και Μόνο την Κυριακή.

Αθήναιος said...

Έχω να ομολογήσω μια μεγάλη αμαρτία. Περισσότερο κι από τον Βέντερς με εκνευρίζει η λατρεία προς τη συγκεκριμένη ταινία, λες και πρόκειται για κάτι ιερό που κανείς δεν πρέπει να το πιάνει στο στόμα του. Το διάβασα κι εγω και είπα " Πες τα χρυσόστομε".

Το ομολογώ. Μπινελικώστε με αλλά άποψη δεν άλλαζω.

Ίσως φταίει που είμαι λάτρης του Κισλόφσκι και ότι θεωρώ τον έρωτα βασικώς σεξουαλική πράξη κανιβαλικής φύσεως. Η αναφορά στην πράξη δεικνύει την σαρκική του διάσταση και η αναφορά στον κανιβαλισμό την συναισθηματική εμπλοκή και μετάλλαξη.

George Sou said...

Το ‘χεις τάμα να πηγαίνεις κόντρα στις θρησκείες;
Ωχ, δε σε βλέπω καλά...

cyrus said...

Χνούδι, Χουανίτα, Ροδιά, Βοήθησον, τις καλησπέρες μου.

Αθήναιε, τόσον καιρό τώρα, θα πρέπει να ξέρεις ότι δεν θεωρώ τίποτε "ιερό", και ότι όλα πρέπει να τα πιάνουμε στο στόμα μας -- όχι όμως πετώντας ανακρίβειες. Το θέμα της ταινίας δεν περιορίζεται στον έρωτα (θα ήταν πολύ φτηνή έτσι), και αυτού του είδους την "περίληψη" (ο έρωτας εμφανιζόταν ως φιλοσοφικό θέμα, με μια νεαρή να κάνει κούνια κι έναν άγγελο να τη φυλάει) θα την δικαιολογούσα αν προερχόταν από κάποιον που έχει δει μόνο τη διαφημιστική αφίσα, και όχι την ίδια την ταινία.

Με το ίδιο σκεπτικό, θα μπορούσα κι εγώ να πω ότι το Μόμπι Ντικ είναι ένα βιβλίο με θέμα τις φάλαινες, και σιγά το πράγμα...

funEL said...

να μας συγχωρέσετε που θα σας επαναφέουμε στη πραγματικότηττα αλλά έχουμε χρέος.
Ο έρωτας είναι ένας καλλικατζαραίος μικρός στρουμπουλός και φτερωτός. κρατάει μιαρό τόξο και βέλη και καταστρέφει Χριστιανορθόδοξες συνειδήσεις.
όπου τον βλέπετε να τον πατάσσετε με ανάλογο τεριρέμ.
Καταστρέφει Ιππιλαρχίες και συντάγματα. Σούρνει στόλους από κοσμοσφαίρες στα βουνά.
Έχουμε αρχίσει ανάλογο εξορκισμό στο κάστρο.
Δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα Βαλεντίνο.

+ξεκατίνιασον+

Αθήναιος said...

Ξέρετε το ζήτημα, δεν είναι η ταινία αλλά η παράνοια ( εγώ έτσι την αντιλαμβάνομαι και την εισπράττω) που έχει προκαλέσει στις ροζ ψυχές όπου γης.

Η ταινία μιλάει για τον έρωτα βασικώς και τη δύναμη που έχει να μας βγάζει από "το δρόμο" και να μας μεταμορφώνει, όχι αναγκαστικά προς το καλύτερο.

Θα μπορούσε να το εκφράσει διαφορετικά στην εφημερίδα, το εξέφρασε άμεσα. Κατά τη γνώμη μου το σχόλιο δεν αφορά την ταινία αλλά τους "βεντεριστές" και σε αυτή την περίπτωση συμφωνώ απόλυτα μαζί του.

Ο κάθε ευφυής και καλλιεργημένος δήμιος, την ταινία αυτή επικαλείται. Οι ροζ ψυχούλες, την έχουν ευαγγέλιο και οι υπόλοιποι που να τολμήσουν να μιλήσουν.

Για τον Άγγελο που εξέπεσε γιατί ερωτεύτηκε, κουβέντα όμως. Αυτό δείχνει το σχόλιο. Ο έρωτας προκαλεί την "πτώση" από το ιδανικό Ντάμιελ πέφτουμε στον ίμερο για τη Μαρία.

Εκτός αν πιστεύουμε τα του μανικού έρωτος του Γρηγορίου Παλαμά που να σας πω, εμένα με συγκινούν πολύ.

Πλάκα-πλάκα η συζήτηση θα γίνει φιλοσοφική. :-)

cyrus said...

Αθήναιε, ώστε εκεί το πάτε -- χμ, διαφέρει το πράγμα, λοιπόν...

Οι ροζ ψυχούλες που γνωρίζω εγώ βρίσκουν την ταινία πολύ σκοτεινή για τα γούστα τους. Οι "δικές σας" ροζ ψυχούλες μάλλον έχουν κάποια πιο "φούξια" απόχρωση, με μια τάση προς "σάπιο μήλο". Η ταινία μιλά και για το τείχος του Βερολίνου, για την ιστορία και τον παραλογισμό της, για τη θυσία (οι αγγελικές "εκπτώσεις" γίνονται για κάποιο λόγο), για τον εναγκαλισμό της ατελούς πραγματικότητας, για την ομορφιά των απλών πραγμάτων, και, φυσικά, και για τον έρωτα που είναι (αποδεδειγμένα) ικανός να μεταμορφώσει τα πάντα. Δεν είναι ροζ, όμως: το ευτυχές ζεύγος στο τέλος δεν ανεβαίνει στους ουρανούς εν μέσω χορείας αγγέλων, ούτε κατοικεί σε ένα παλάτι με μυριάδες υπηρέτες. Η κοπέλα συνεχίζει τη (φτωχική) δουλειά που έκανε, και ο εκπεσών άγγελος απολαμβάνει τη (φτωχική) θνητότητά του.

Νομίζω πως το δημοσιογραφικό σχόλιο είναι πολύ "εκτός". Η κούνια απλώς εμπίπτει στο επάγγελμα της ακροβάτιδος· η περί έρωτος φιλοσοφία στην ταινία είναι λιγοστή, νομίζω, και η ανάλυση σχεδόν μηδενική· αίσθηση, από την άλλη, υπάρχει μπόλικη.

Α -- και, βέβαια, ο άγγελος δεν έγινε θνητός, δεν για να κοιτάζει την αγαπημένη του στα μάτια, έτσι; Το σεξ είναι πάντοτε ο τελικός στόχος -- απλώς ο Βέντερς επέλεξε να δει το θέμα και από άλλη σκοπιά. Πού είναι το μεμπτόν;

cyrus said...

Ταγματάρχα μου, κουράγιο...

Αθήναιος said...

Μα με την ταινία, δεν υπάρχει πρόβλημα. Τί πρόβλημα να έχω με μια ποιητικότατη ταινία. Ο έρωτας δεν υπάρχει ανεξάρτητα από το περιβάλλον μέσα στο οποίο αναπτύσσεται.

Το περιβάλλον παίζει καταλυτικό ρόλο στην ένταση και την ποιότητα των αισθημάτων. Άλλος ο έρωτας στα γκέτο, άλλος στη Βενετία, άλλος στα προάστεια, άλλος κατά τη διάρκεια του πολέμου, άλλος στον Μεσαίωνα, άλλος στο Μεσοπόλεμο, άλλος σήμερα. Ο Βέντερς λοιπόν απεικόνισε το περιβάλλον μέσα στο οποίο αναπτύθηκε ο συγκεκριμένος έρωτας.

Για τις αποχρώσεις του ροζ, εντάξει, συμφωνούμε, ήταν εντελώς υποκειμενικό το σχόλιο.

dodo said...

Ο τρόπος να προκαλείς την προσοχή απομυθοποιώντας, τάχα, κάποιον δημιουργό, είναι γνωστός, ασφαλής και εύκολος.
Και βαρετός, τελικά. Ας τού το πει κάποιος, τού δημοσιογράφου.

Juanita La Quejica said...

Το ύφος του κειμένου που σχολιάζουμε εμένα με βρίσκει αντίθετη στο σύνολό του. Τη συγκεκριμένη ταινία δεν την λάτρεψα, δεν αποτελεί μία από τις αγαπημένες μου ταινίες του Βέντερς.
Ο λαϊκισμός και η υπεραπλούστευση που διαποτίζουν τον γραπτό του λόγο όμως με κάνουν να θεωρώ το γραπτό αυτό "σκουπίδι".
Αν του φάνηκε βαρετός ο Βέντερς γιατί -σύμφωνα πάντα με τον συντάκτη του κειμένου- το ζουμί βρίσκεται στο χούφτωμα και όχι στην θεωρητικοφιλοσοφική ανάλυση του θέματος, τότε ας περιοριζόταν καλύτερα στο να βλέπει και να σχολιάζει τσόντες. Να μη δημοσιεύει όμως τα λαϊκίστικα κείμενά του σε μια -υποτίθεται- όχι τύπου Sun εφημερίδα, όπως θέλει να περνά το προφίλ της η Ελευθεροτυπία.

Λίτσα said...

Το δικό μου σχόλιο περιττεύει μετά που διάβασα τα αντίστοιχα του cyrus και της juanita.
Καλημέρα σας.

Π said...

Για τον μαύρα-και-δε-βλέπω-να-ξημερώνουν-μεσάνυχτα δημοσιοκάφρο θυμίζω αρχικά πως ο πρωτότυπος τίτλος δεν είναι Tα Φτερά του Έρωτα αλλά O Oυρανός Πάνω από το Bερολίνο. Θυμίζω επίσης πως άξονας της ταινίας είναι το ποίημα του Xάντκε Als das Kind Kind var. Iδού μερικά αποσπάσματα (η μετάφραση είναι της Mιραντολίνας):

Σαν ήταν το παιδί παιδί
Γυρνοβολούσε χέρια φτερά
Ήθελε το ρυάκι να ναι ποταμός
Ο ποταμός χείμαρρος
Τούτη η λακούβα θάλασσα.
Σαν ήταν το παιδί παιδί
Ούτε που ’ξερε πως ειν’ παιδί
Ψυχή είχαν όλα
Κι ένα ήταν οι ψυχές
...
Σαν ήταν το παιδί παιδί
Είχε έρθει η ώρα για ερωτήσεις:
Γιατί είμαι ’γω και όχι εσύ;
Γιατί είμαι δω και όχι εκεί;
Που αρχίζει ο χρόνος και ο χώρος που τελειώνει;
Δεν είν η ζωή κάτω απ τον ήλιο όνειρο που λειώνει;
...
Σαν ήταν το παιδί παιδί
Ξύπνησε μια φορά σε ένα κρεβάτι ξένο
Και τώρα έτσι κάνει ξανά και ξανά.
Τότε, πολλοί ήταν εκείνοι που του φαίνονται όμορφοι
Και τώρα τόσο λίγοι και αυτό τυχαία.
Είχε ξεκάθαρη την εικόνα της Παράδεισος
Και τώρα με το ζόρι τη μαντεύει
Στο νου του δε χωρούσε η απουσία
Και σήμερα ριγάει στη σκέψη της
...
Είχε σε κάθε όρους κορυφή
Τον πόθο της ψηλότερης
Σε κάθε πόλη
Της μεγαλύτερης τον πόθο
Κι ακόμη έτσι είναι
...
Περίμενε το πρώτο χιόνι
Κι ακόμη το ίδιο καρτερεί
Σαν ήταν το παιδί παιδί
Πέταξε βέργα βέλος το δέντρο να πληγώσει
Κι η βέργα ακόμη εκεί μένει να δονείται

Filboid Studge said...

cyrusgeo, με συγκίνησε η αναφορά σου στο "Moby Dick".
Quiz:
Εκείνη: Τί διαβάζεις;
Εκείνος: Moby Dick.
Εκείνη: Ονομα γυναίκας;
Εκείνος: Οχι, φάλαινας.
Σε ποίο φιλμ ακούγεται ο διάλογος αυτός;

Αθήναιος said...

Το ότι θα βρισκόμουν κάποτε στη θέση να υπερασπίζομαι σχολιαστή της "Ε" δεν το φανταζόμουν ποτέ.

" Ο τρόπος να προκαλείς την προσοχή απομυθοποιώντας, τάχα, κάποιον δημιουργό, είναι γνωστός, ασφαλής και εύκολος."

Δεν απομυθοποιεί το δημιουργό. Μιλάει για την αλλαγή που επέρχεται στον τρόπο που αντιμερωπίζουμε τον έρωτα μεγαλώνοντας. Μπορεί εσείς να μη συμφωνείτε με αυτό, μπορεί να βλέπετε την ταινία με τον ίδιο τρόπο τα τελευταία χρόνια, αλλά ο σχολιαστής έτσι το βίωσε.

Και εγώ όταν πρωτοάκουσα την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, τρελάθηκα, πίστεψα ότι εξέφραζε τον απόλυτα αληθινό έρωτα. Τώρα που μεγάλωσα πιστεύω ότι ο έρωτας εκφράζεται με μεγαλύτερη ακρίβεια από την χιουμοριστική ιστορία του 'Ομπερον και της Τιτάνια! Αυτό δεν λέει κάτι για το πρώτο έργο αλλά για τον τρόπο που εγώ βλέπω τα πράγματα.

cyrus said...

Αθήναιε, εσείς μπορεί να τα βλέπετε έτσι (και καλά κάνετε), αλλά νομίζω πως ο σχολιαστής το βλέπει διαφορετικά. Εσείς δεν θα λέγατε ποτέ "ο βαρετός Βέντερς", έτσι δεν είναι;

Εγώ, π.χ., απεχθάνομαι τον Αγγελόπουλο, και θεωρώ πως αυτό που κάνει δεν είναι κινηματογράφος. Δεν θα μπορούσα όμως να ισχυριστώ (με κανενός είδους σοβαρότητα) ότι ο Αγγελόπουλος είναι "βαρετός". Επειδή δεν μου "μιλάει" εμένα, δεν σημαίνει πως θα τον βγάλω κι άχρηστο...

cyrus said...

filboid studge, ας το πάρει το ποτάμι...

Anonymous said...

Εμενα παντως που δεν διαβασα την εφημεριδα, το quote αυτο μου φαινεται ως ένα (κακο ισως) απλο ευφυολογημα.....

σε θεωρητικο επιπεδο βεβαια cyrus θα συμφωνησω απολυτα μαζι σου οτι η πλειοψηφία των δημόσια αρθρογραφούντων δεν γνωριζουν την τυφλα τους.

...και εδω ειναι ο φαυλος κυκλος: τετοιους δημοσιογραφους ζητα το χαμηλό μεσο επιπεδο των αναγνωστων, ή επειδη έχουμε τετοιους δημοσιογραφους εχουμε τοσο χαμηλο επιπεδο αναγνωστων?

cyrus said...

Ναι, nuwanda, ένα ατυχές ευφυολόγημα (εξ ου και ο τίτλος "εξυπνάδες").

Είναι πολύ (μα πάρα πολύ) εύκολο να κάνεις τον έξυπνο, όπως εύκολο είναι να το παίζεις κυνικός, μηδενιστής κ.τ.λ.. Είναι τόσο εύκολο, που όλοι πέφτουν κάποτε σ' αυτή την παγίδα. Μπορείς απλά να πεις τη γνώμη σου -- κι αν αυτή στηρίζεται σε επιχειρήματα, τόσο το καλύτερο.

Ο συντάκτης του "Ε" συνεχίζει κάνοντας κριτική στη θεατρική προσαρμογή της ταινίας. Δεν μπορώ να κρίνω την κριτική του, γιατί δεν έχω δει (και δεν προτίθεμαι να δω) την παράσταση, αλλά τα όσα γράφει μου φαίνονται λογικά και, ως ένα βαθμό, τα στηρίζει. Στάθηκα μόνο στον πρόλογό του (το απόσπασμα που παραθέτω), γιατί μου χτύπησε πολύ άσχημα στο μάτι, και γιατί διαγράφει μια ταινία-σταθμό με μια άστοχη μονοκοντυλιά.

Αθήναιος said...

Με οδηγείτε στις αγκάλες του meta-blogging... :-)

Filboid Studge said...

Monsieur Klein (1976) του Joseph Losey.
Διάλογος μεταξύ Alain Delon και Juliette Berto (ή μήπως Francine Bergé;).
:)

cyrus said...

αθήναιε, προς Θεού! Όχι! Μη! Ζητώ ταπεινά συγγνώμη! :-)

filboid, ευχαριστώ.

Αταίριαστος said...

Παρόλο που δεν διατηρώ αγαθές σχέσεις με το γερμανικό κινηματογράφο, η ταινία αυτή είναι από τις αγαπημένες μου. Το πώς την είδα και την αγάπησα είναι μία μικρή καθημερινή ιστορία που θα μου επιτρέψετε να αφηγηθώ σε άρθρο στο blog μου, αφού σ' ευχαριστήσω για την έμπνευση.
Υ.Γ. Η χαζοχαρούμενη άποψη του συντάκτη της Κ.Ε. είναι εξοργιστική.

cyrus said...

Αταίριαστε, θα χαρώ πολύ να διαβάσω την αφήγησή σου.

Βαγγέλης Μπέκας said...

Θυμάμαι την αφίσα που δέσποζε στο Bar Berlin στη Θεσσαλονίκη. Αυτή με έσπρωξε και είδα την ταινία. Μου άρεσε, ήταν κάτι διαφορετικό αλλά δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα.

Περιμένω το «Άρωμα» του Τίκβερ πως και πως...

cyrus said...

vita mi barouak, περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα, που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Κι εγώ σιχάθηκα τη "διπλή ζωή της Βερόνικα", που πολλοί τη λένε αριστούργημα. Τι να κάνουμε; Δεν πειράζει.

Άντε να δούμε και το Άρωμα...

mickey said...

"Εγώ, π.χ., απεχθάνομαι τον Αγγελόπουλο, και θεωρώ πως αυτό που κάνει δεν είναι κινηματογράφος. Δεν θα μπορούσα όμως να ισχυριστώ (με κανενός είδους σοβαρότητα) ότι ο Αγγελόπουλος είναι "βαρετός". Επειδή δεν μου "μιλάει" εμένα, δεν σημαίνει πως θα τον βγάλω κι άχρηστο..."

Ε, χμ, γκουχ-γκουχ...

Καλημέρα σας :))

Π said...

mickey: τα ίδια ωτορινολαρυγγικά συμπτώματα είχα και εγώ...

cyrus said...

Υπονοείτε κάτι;

Π said...

Ε, χμ, γκουχ-γκουχ, ναι...