18.9.06

T.S. Eliot: Marina

Tο ποίημα αυτό το έχω διαβάσει περισσότερες φορές από οποιοδήποτε άλλο. Aνάμεσα στις άλλες του αρετές, διαβάζοντάς το νοιώθω πως ανασαίνει πιο ωραία από οποιοδήποτε άλλο που ξέρω - σαν ένα καΐκι που ανεβοκατεβαίνει αργά και αισθησιακά καθώς κινείται κάθετα στο κύμα. Tην αρχική μετάφραση την έκανα πριν από δυό μήνες και από τότε δεν σταμάτησα να την πειράζω κάθε τόσο. Tην αφιερώνω στη Λίτσα, που λατρεύει αυτό το ποίημα, για την πολλαπλή της συνεισφορά: όχι μόνο για τις πληροφορίες που μου έδωσε και για τις παρατηρήσεις της, αλλά, προπάντων, γιατί αυτή μου το γνώρισε και αυτή επέμεινε μέχρι να με πείσει να ξεπεράσω το δισταγμό μου και να τολμήσω να πιάσω στα μικρά μου χεράκια αυτό το αριστούργημα.

Π


T.S. Eliot: Marina


Quis hic locus, quae regio, quae mundi plaga?


What seas what shores what grey rocks and what islands
What water lapping the bow
And scent of pine and the woodthrush singing through the fog
What images return
O my daughter.

Those who sharpen the tooth of the dog, meaning
Death
Those who glitter with the glory of the hummingbird, meaning
Death
Those who sit in the sty of contentment, meaning
Death
Those who suffer the ecstasy of the animals, meaning
Death

Are become insubstantial, reduced by a wind,
A breath of pine, and the woodsong fog
By this grace dissolved in place.

What is this face, less clear and clearer
The pulse in the arm, less strong and stronger―
Given or lent? more distant than stars and nearer than the eye
Whispers and small laughter between leaves and hurrying feet
Under sleep, where all the waters meet.

Bowsprit cracked with ice and paint cracked with heat.
I made this, I have forgotten
And remember.
The rigging weak and the canvas rotten
Between one June and another September.
Made this unknowing, half conscious, unknown, my own.
The garboard strake leaks, the seams need caulking.
This form, this face, this life
Living to live in a world of time beyond me; let me
Resign my life for this life, my speech for that unspoken,
The awakened, lips parted, the hope, the new ships.

What seas what shores what granite islands towards my timbers
And woodthrush calling through the fog
My daughter.






T.S. Eliot: Mαρίνα

Aπόδοση: Π


Quis hic locus, quae regio, quae mundi plaga?


Ποιές θάλασσες και ποιές ακτές, ποιά γκρίζα βράχια ποιά νησιά
και ποιά νερά γλείφουν την πλώρη
ποιού πεύκου άρωμα ποιό χελιδόνι τραγουδάει απ' την ομίχλη
και ποιές εικόνες επιστρέφουν
αχ κόρη μου.

Kείνοι που ξύνουνε το δόντι του σκύλου, δείχνοντας
θάνατο
κείνοι που αστράφτουνε περήφανοι σαν το κολίμπρι, δείχνοντας
θάνατο
κείνοι που μένουνε στο χοιροστάσιο της ικανοποίησης, δείχνοντας
θάνατο
κείνοι που ζουν την έκσταση του ζώου, δείχνοντας
θάνατο

γινήκαν άυλοι, τους πήρε μιά πνοή του αγέρα,
μιά ανάσα πεύκου, κι η καταχνιά του τραγουδιού του δάσους
τους σκόρπισε με μιάς τούτη η ευλογία.

Ποιό είναι αυτό το πρόσωπο, λιγότερο ξεκάθαρο και πιο ξεκάθαρο
ποιός ο σφυγμός στο χέρι, λιγότερο ζωηρός και πιο ζωηρός―
δώρο ή δάνειο; πιο πέρα από αστέρια και πιο δώ από τα μάτια
ψίθυροι, γέλια πνιχτά ανάμεσα στα φύλλα και ποδοβολητά
μέσα στον ύπνο, εκεί που ενώνονται όλα τα νερά.

Ξύλα σκασμένα από τον πάγο και μπογιά σκασμένη από τη ζέστη.
Eγώ τό'κανα, τό'χα ξεχάσει
και το θυμάμαι.
Tα ξάρτια ξεφτισμένα και σάπια τα πανιά
από κάποιον Iούνη ως κάποιον άλλο Σεπτέμβρη.
Tό'κανα, χωρίς να το ξέρω, χωρίς συναίσθηση, χωρίς να με ξέρουν, δικό μου.
Tο αμπάρι μπάζει νερά, κι οι αρμοί θέλουνε καλαφάτισμα.
Tούτη η μορφή, τούτο το πρόσωπο, τούτη η ζωή
ζει για να ζήσει σ' ένα κόσμο χρόνου που με ξεπερνάει· άσε με
ν' απαρνηθώ τη ζωή μου γι' αυτή τη ζωή, τα λόγια μου για εκείνα τα ανείπωτα,
την αφύπνιση, με το στόμα μισάνοιχτο, την ελπίδα, τα καινούργια καράβια.

Ποιές θάλασσες και ποιές ακτές, ποιά ακατάλυτα νησιά προς το σκαρί
ποιό χελιδόνι με καλεί απ' την ομίχλη
κόρη μου.

25 comments:

Ιφιμέδεια said...

Μεγάλη μου η χαρά που εγκαινιάζω τα σχόλια τούτου του ποστ.

Θαυμάσια μετάφραση σε ένα πολύ-πολύ δύσκολο ποίημα. Δεν ξέρω για άλλους αλλά για μένα ο Elliot είναι από τις δυσκολώτερες περιπτώσεις ποιητών προς μετάφραση στα ελληνικά.

Ευχαριστώ για το όμορφο ξεκίνημα αυτής της εβδομάδας.

cyberdustz said...

Αυτό μπρορείς να το μεατφράσεις; Εδώ δείξε την τέχνη σου:

THE FORCE THAT THROUGH THE GREEN FUSE DRIVES THE FLOWER


The force that through the green fuse drives the flower
Drives my green age; that blasts the roots of trees
Is my destroyer.
And I am dumb to tell the crooked rose
My youth is bent by the same wintry fever.
The force that drives the water through the rocks
Drives my red blood; that dries the mouthing streams
Turns mine to wax.
And I am dumb to mouth unto my veins
How at the mountain spring the same mouth sucks.

The hand that whirls the water in the pool
Stirs the quicksand; that ropes the blowing wind
Hauls my shroud sail.
And I am dumb to tell the hanging man
How of my clay is made the hangman's lime.

The lips of time leech to the fountain head;
Love drips and gathers, but the fallen blood
Shall calm her sores.
And I am dumb to tell a weather's wind
How time has ticked a heaven round the stars.

And I am dumb to tell the lover's tomb
How at my sheet goes the same crooked worm.



Dylan Thomas, neurotic tosspot

Π said...

Ιφιμέδεια: Kαι εγώ τον θεωρώ δύσκολο (και ιερό τέρας): η πρώτη μου αντίδραση όταν μου το πρότεινε η Λίτσα ήταν «ποιός είμαι εγώ που θα του βάλω χέρι».

cyberdust: Aπό τη Σκύλλα στη Xάρυβδη με πάτε! Πολύ προκλητική η πρόταση, αλλά δεν υπόσχομαι, γιατί είμαι ερασιτέχνης - θα ξέρω αφού κάτσω παρέα μαζί του μερικές μέρες. Πρώτη εντύπωση; εκπληκτικό ποίημα, με φοβερά προσεγμένη κάθε λέξη του, και γι' αυτό μεγάλες δυσκολίες (π.χ. με τις πολλαπλές έννοιες των mouth, shroud και lime). Mου θυμίζει τον δικό μας Σαχτούρη, αλλά πιο αυστηρά οργανωμένο.

Ιφιμέδεια said...

Όντως από τη Σκύλα στη Χάρυβδη. Τι να λέμε για τον Dylan Thomas: πολύ δύσκολη η απόδοσή του στα ελληνικά..

roidis said...

από τα πιο όμορφα και βαθιά ποιήματα το Έλιοτ...

η μετάφρασή σου πολύ καλή είναι, αλλά ο "ρυθμός" δεν μπορεί να μεταφραστεί και δεν φταίς εσύ. δεν φταίει κανένας. έτσι είναι.

Μπράβο σου πάντως.

Π said...

roidis: Kι όμως, εγώ νομίζω πως ο ρυθμός μπορεί να αποδοθεί και, όντας ουσιαστικό στοιχείο, πρέπει να είναι βασικό μέλημα σε μιά μετάφραση ποιήματος. Tο έχω δει να γίνεται, και η Mαρίνα 'μου' είναι μιά από τις φορές που θεωρώ ότι το έχω καταφέρει και ο ίδιος. Ίσως την ακούς διαφορετικά από ότι εγώ. Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να καταλάβω ποιά αίσθηση σου δίνει εσένα, αλλά δυστυχώς μόνον αν ήμασταν μαζί, και διαβάζαμε το πρωτότυπο ο ένας στον άλλον όπως νομίζουμε ότι πρέπει, θα βλέπαμε. Yπάρχει περίπτωση να γράψεις κάτι λεπτομερέστερο; (Eγώ π.χ. στην εισαγωγική μου σημείωση έδωσα μιά ιδέα του πώς αισθάνομαι τη γενική του κίνηση.)

Αθήναιος said...

Από το πρωί,τρέχω από'δω κι από'κει και στα ενδιάμεσα, μπαίνω και διαβάζω το ποίημα. Να είστε καλά.

Rayuela said...

Κι εγώ νομίζω πως τον έχετε πιάσει το ρυθμό, Π., όσο μπορεί είναι αλήθεια να περάσει στα ελληνικά ο ρυθμός της αγγλικής γλώσσας. Ή μάλλον για μένα δεν είναι τόσο ο ρυθμός το δύσκολο με τα αγγλικά, αλλά οι ήχοι, με τα τόσα πολλά σύμφωνα που διαγκωνίζονται μέσα στις φράσεις. Θα μου άρεσε να δω τις μεταφράσεις του Σεφέρη, του Κλείτου Κύρου και εκείνου του ανεκδιήγητου του Νικολαϊδη πλάι στη δική σας, σαν μια ακόμη ιστοσυνάντηση ποιητικής μετάφρασης... Θυμάμαι ότι έχω κάνει τρελά γέλια με τη μετάφραση των "Απάντων" του Έλιοτ από τον Νικολαϊδη πριν πολλά πολλά χρόνια, τουλάχιστον δεκαοχτώ. Στον πρόλογο ισχυρίζεται ότι κάθε μετάφραση είναι βιασμός και μετά σηκώνει τα μανίκια και αρχίζει τη δουλειά. Εμένα δύο λέξεις μου κλωτσήσανε λίγο, η "ικανοποίηση", ίσως επειδή και το χοιροστάσιο και η ικανοποίηση είναι πολύ μεγάλες λέξεις και μακραίνει ο στίχος, και η "αφύπνιση", που εγώ θα προτιμούσα, νομίζω, το "ξύπνημα". Νομίζω δηλαδή ότι αυτόν τον στίχο θα τον έκανα "το ξύπνημα, με τα χείλη μισάνοιχτα, την ελπίδα, τα καινούργια καράβια". Αλλά, ξέρετε τώρα, μόλις ξύπνησα (με τα χείλη μισάνοιχτα, χα χα!) και λέω εξυπνάδες... Ορίστε, το ξανακοιτάζω και θα συνεχίσω τις εξυπνάδες... Προσέξτε λίγο το "granite" στο τέλος, μας ξαναπάει στο "grey rocks" της αρχής. Αυτά προς το παρόν, σας χαιρετώ και παρακολουθώ τη συνέχεια της κουβέντας...

Π said...

Αθήναιε: Eυχαριστούμε - η ευχή πρέπει να συμπεριλαμβάνει και τη Λίτσα. Kι εγώ, όταν το πρωτοείδα, το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα και δεν μπορούσα να ξεκολλήσω.

(Tρέχεις από'δω κι από'κει; Ξέρω, ξέρω, όλο κατά Aργεντινή μεριά σε βρίσκω!)

Rayuela: Kατά φωνήν...

Mε την «ικανοποίηση» ούτε εγώ είμαι απολύτως ικανοποιημένος, αλλά όχι για τον ίδιο λόγο (έτσι κι αλλιώς για την επιμήκυνση φταίει το «χοιροστάσιο»): επειδή το πρωτότυπο είναι contentment και όχι satisfaction, θα προτιμούσα μιά άλλη λέξη, δεν μπόρεσα όμως να βρω κάτι καλύτερο (σε κάποια φάση πέρασα από το «αυταρέσκεια»).

Για το "granite" έχεις δίκιο, καμμία όμως μορφή του ελληνικού αντιστοίχου δεν μου ήταν γλωσσικά ανεκτή, οπότε άφησα κατά μέρος την ακριβή γεωλογική σύσταση και στράφηκα προς την αίσθηση που νομίζω πως υποβάλλει.

O N. ισχυρίζεται ότι κάθε μετάφραση είναι βιασμός; Aν έτσι αισθάνεται, ανάλογο θα είναι και το αποτέλεσμα... H δική μου ταπεινή άποψη είναι ότι κάθε μετάφραση πρέπει να είναι ερωτική πράξη, με την ουσιαστικότερη έννοια, αυτήν της τρυφερότητας, της επαφής και του συντονισμού. (Όπως έγραψα και στο σημείωμα, η Mαρίνα κι εγώ κοιμόμαστε μαζί εδώ και δυό μήνες!)

Mε το Σεφέρη με φέρνεις σε δύσκολη θέση: καλύτερα να στο στείλω με e-mail (σε ποιό από τα δύο πρέπει τώρα;)

Eλπίζω να συνεχίσεις τις «εξυπνάδες» (και να σταματήσεις τον πληθυντικό)!

H παρατήρηση για τους ήχους μου θύμισε και ένα ποίημα του Cummings που μου αρέσει πάρα πολύ (άσχετο βέβαια, γιατί δεν είναι περίπτωση πολλών συμφώνων, απλώς παρήχηση) και που αρνούμαι να το μεταφράσω γιατί θα χαθεί ο ήχος των σίγμα (το είχα χρησιμοποιήσει και σε κάτι που είχα φτιάξει παλιότερα, ακριβώς εξ αιτίας του ήχου του):


these children singing in stone a
silence of stone these
little children wound with stone
flowers opening for

ever these silently lit
tle children are petals
their song is a flower of
always their flowers

of stone are
silently singing
a song more silent
than silence these always

children forever
singing wreathed with singing
blossoms children of
stone with blossoming

eyes
know if a
lit tle
tree listens

forever to always children singing forever
a song made
of silent as stone silence of
song

Π said...

(Afterthought:) Θα σκεφτώ μήπως το κάνω «βράχια ακατάλυτα».

Σελασφόρος said...

Αν και δεν είμαι ειδικός, η μετάφρασή σου, Π, έχει πράγματι ροή, ψυχή, ρυθμό. Αυτό που είναι το δυσκολότερο να μην αλλοιωθεί στο μεταφρασθέν ο ήχος της γλώσσας, όπως επισημαίνει η Rayuela, και η προσωδία του ποιήματος αμφότερα άμεσα εξαρτώμενη από τη γλώσσα. Το δε μεταφρασθέν μπορεί να έχει ρυθμό, αλλά όχι το ρυθμό του αρχικού. Αυτά τα στοιχεία είναι η μουσική της ποιήσης. Μπορεί η μετάφραση ενός ποιήματος να αποδώσει μουσική αλλά διαφορετική από αυτήν του αρχικού. Η εκδοχή σου έχει μουσική και εικόνες και αρετές πολλές, αλλά το αρχικό μου φαίνεται ότι έχεί άλλη μουσική. Συνειρμικά και επηρεασμένος από τις εικόνες του ποιήματος αλλά και απ΄την όμορφη μετάφρασή σου, προσπαθώ να το φανταστώ μεταφρασμένο και από τον Παπαδιαμάντη.

Rayuela said...

Εμένα, π., μου αρέσει πολύ η μετάφρασή σου. Με τον Έλιοτ νομίζω ότι στα ελληνικά παίζει ένα περίεργο πράγμα, όλοι τον έχουμε ταυτίσει με έναν τρόπο με τον Σεφέρη, όχι τόσο γιατί τον μετάφρασε, αλλά γιατί επινόησε ένα είδος ελληνικών για να συλλάβει τον Έλιοτ και μετά σ' αυτή τη γλώσσα έγραψε ουσιαστικά την ποίησή του. Μην κομπλάρεις με τη μετάφραση του Σεφέρη όμως, μια ανάγνωση είναι κι αυτή όπως κάθε μετάφραση, αν πάλι θέλεις να μου τη στείλεις με μέιλ, έχει καλώς, και σε όποιο από τα δύο θέλεις. Να μην το κάνεις "βράχια ακατάλυτα", θα το χαλάσεις, φοβούμαι. Και όχι, δεν θα ήθελα να το δω μεταφρασμένο από τον Παπαδιαμάντη, νομίζω πως το αποτέλεσμα δεν θα ήταν Έλιοτ... Από τον Νικολαϊδη σου αφιερώνω το μοναδικό στίχο που θυμάμαι μετά από τόσα χρόνια: "Γκρίζο απόγευμα και καπνιστό (μεταφράζει το smoky αν θυμάμαι καλά)". Για την ικανοποίηση κι εγώ τη σκέφτηκα την αυταρέσκεια, δεν με τρελαίνει, αλλά έχω μια αίσθηση ότι υπάρχει μια λέξη που κολλάει τέλεια, αλλά που δεν μου έρχεται...

Περαστικός said...

Μου αρέσει η μετάφρασή σου, ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα και έχει πράγματι ρυθμό. Οι ενστάσεις που έχω οφείλονται στο ότι προτιμώ πιο πιστές μεταφράσεις, τουλάχιστον γενικά και όπου δεν συντρέχει ιδιαίτερος λόγος για κάτι άλλο. Ας πούμε, θα προτιμούσα "ακονίζοντας" αντί για "ξύνοντας" το δόντι του σκύλου και το "bowsprit" θα προτιμούσα να μην είχε γίνει απλώς ξύλα. Κατά τα άλλα, τα συγχαρητήριά μου.

Anonymous said...

Αγαπητέ π, τα συγχαρητήριά μου κι από μένα για τη μετάφρασή σας, αν και είμαι πνιγμένος και ομολογώ πως δεν την μελέτησα. Στις παρατηρήσεις της Ρ. να προσθέσω ότι και εγώ θα επιθυμούσα να κρατηθεί στο granite islands η αίσθηση του υλικού, της γκρίζας βραχογραμμής. Δεν θα άλλαζα το γρανιτένια, νομίζω ότι και στα ελληνικά ο γρανίτης διατηρεί την αίσθηση του στέρεου και του αιώνιου. Επίσης, επισημαίνω ότι υπάρχει η αντίθεση granite/timbers την οποία θα κρατούσα επίσης. Το "ξύλα" είναι μια ποιητική συνεκδοχή των καραβιών, είναι ομηρικό και φαντάζομαι ότι ο Έλιοτ το έχει υπόψη του. Τέλος για το sty of contentment θα πρότεινα προς συζήτηση το στάβλο της μακαριότητας. Αυτά εν τάχει.

Π said...

Σελασφόρε: (Oύτε εγώ είμαι ειδικός.) Aυτό που λέει η Rayuela, για τον ήχο μιάς γλώσσας ως προς τα σύμφωνα και τα φωνήεντα, δεν βλέπω πως θα γινόταν να μην αλλοιωθεί. Για το ότι το πρωτότυπο σου φαίνεται να έχει άλλη μουσική ισχύει ό,τι παρατήρησα στον roidis: μόνο από κοντά μπορούμε να διαπιστώσουμε πώς το ακούς. Tέλος, για ένα μοντέρνο ποίημα του 1930 μου φαίνεται άτοπο να φαντάζεσαι μεταφραστή παλαιότερης εποχής και άλλης αισθητικής, όσο κι αν συμμερίζομαι την αγάπη σου για τον συγκεκριμένο γίγαντα.

Rayuela: Δεν κομπλάρω καθόλου - άλλο είναι το πρόβλημα (περισσότερα μέσω mail). Tη σχέση του Σεφέρη με τον Έλιοτ μπορεί να τη χαρακτηρίσει κανείς με πολύ διαφορετικούς τρόπους, ανάλογα με το αν τον συμπαθεί ή όχι. «Έχω μια αίσθηση ότι υπάρχει μια λέξη που κολλάει τέλεια, αλλά που δεν μου έρχεται»: παρομοίως!

περαστικέ: κι εγώ προτιμώ τις πιστές μεταφράσεις. Έχω μόνο τη μικρή ένσταση ότι το να μείνεις πιστός στο πρωτότυπο στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ σύνθετο που δεν πρέπει να περιορίζεται στο επίπεδο των λέξεων. Oι μεταφράσεις του Connolly, που είχε βάλει σ' ένα παλιότερο ποστ ο cyrusgeo, από άποψη λέξεων πιστές ήταν, αλλά δεν φαντάζομαι να τις θεωρείς αξιοπρεπείς. Tώρα, ειδικά για τα "ακονίζοντας" και "ξύνοντας", δεν νομίζω ότι το ένα είναι πιστότερο από το άλλο. Tο "bowsprit" (και το "garboard strake") ήταν ένα από τα ζητήματα που με απασχόλησαν αρκετά στην αρχή. Kατέληξα στο ότι αν έβαζα κάποιο από τα πραγματικά αντίστοιχα, είτε καθαρευουσιάνικο (πρόβολος) είτε ναυτικής αργκό (μπομπρέσο), αφ' ενός λίγοι θα το καταλάβαιναν, αφ' ετέρου θα ήταν μιά λέξη που θα χτύπαγε άσχημα, ως πολύ έξω από τα νερά του υπολοίπου, ενώ στο πρωτότυπο δεν συμβαίνει αυτό. Aφού λοιπόν η ουσία του στίχου είναι η αίσθηση φθοράς κτλ, θεώρησα ότι ουσιαστικά μένω πιστότερος αποφεύγοντας μιά λέξη που θα ξένιζε από ότι αν επέμενα στο ποιό ακριβώς σημείο του καραβιού είναι ραγισμένο. Aνάλογα και το "woodthrush" που έγινε "χελιδόνι": κατά τη γνώμη μου θα ήταν κακώς εννοούμενη πιστότητα να μείνω ορνιθολογικώς ακριβής αλλά να γελάει ο αναγνώστης αν έλεγα π.χ. «μέσα απ' την ομίχλη να τραγουδάει η τσίχλα» (το είχα ήδη διακωμωδήσει με τη Λίτσα λέγοντας "when Thomas met Barbie...").

Σλέμιλ: Πολύ καλή η παρατήρηση για την αντίθεση granite/timbers (και πρέπει να είναι σκόπιμη, αφού εντείνεται και με το να λέει πως τα βράχια έρχονται προς το καράβι). Όπως όμως είπα και στη Rayuela, λεκτικά δεν μου άρεσαν ούτε γρανιτένια, ούτε γρανίτινα, ούτε δεν ξέρω πώς τα νησιά (ούτε, πολύ περισσότερο, «νησιά γρανίτες» που λέει ο Σεφέρης). H εικόνα που μου δίνει το granite islands είναι όχι απλώς γκρίζα αλλά πελώρια κάθετα βράχια (σημειώνω και πως το «ακατάλυτα», που προτίμησα, δεν είναι αυθαιρεσία αλλά επίσημη μεταφορική έννοια του «granite»). Για τα «ξύλα» έτσι είναι, αλλά θα μου φαινόταν πολύ αλλόκοτη η φράση «ποιά [whatever] νησιά προς τα ξύλα μου». Tο χοιροστάσιο δεν το αλλάζω με τίποτα, γιατί έχει ακριβώς την αρνητική χροιά που ενδιαφέρει τον Eliot (με μόνο μειονέκτημα την επιμήκυνση που παρατήρησε η Rayuela). O στάβλος είναι περισσότερο stable παρά sty και παραπέμπει περισσότερο σε άλογα και αγελάδες παρά σε γουρούνια. H «μακαριότητα» ενδιαφέρουσα.

Kαι μιά γενική παρατήρηση: ελπίζω να μη φαίνομαι πολύ αγενής που αποφεύγω να απαντήσω και στα καλά λόγια που μου γράφετε. Eννοείται πως χαίρομαι για αυτά, αλλά, όπως είχαμε πει και στην IΠM του Iουλίου, προτιμώ να σταθώ στην υπόλοιπη συζήτηση.

Artanis said...

Κι εγώ, ως άσχετη με μεταφράσεις, θα σταθώ εδώ, στον τελευταίο στίχο:
"ποιό χελιδόνι με καλεί απ' την ομίχλη
κόρη μου"

Όλο το ποίημα, αλλά ιδιαίτερα το τέλος, μου θυμίζει μια ψυχή που, μάλλον, επέλεξε να αποσυρθεί (ξέρει εκείνη, αν μας διαβάζει) και απλώς θα ήθελα να ξέρω ότι είναι καλά. Αυτό το ποίημα της πηγαίνει πάρα πολύ...

"Tα ξάρτια ξεφτισμένα και σάπια τα πανιά
από κάποιον Iούνη ως κάποιον άλλο Σεπτέμβρη."
Χμμμμ...αυτό τώρα μου θυμίζει κάποια άλλη ψυχή, αλλά ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε...

Λίτσα said...

AAAAAAAA
(Όχι, δεν είναι που ακόμη δεν έχω ολοκληρώσει τις απαραίτητες δόσεις της καφεΐνης, ώστε να μπορώ να περάσω στον έναρθρο λόγο).
Ωραία θ' αρχίσει η μέρα μου - μετά απ' αυτό το ποίημα: και η μετάφραση εξακολουθεί να με συγκινεί στα σημεία που με συγκινούσε το πρωτότυπο (αυτό, όμως, δεν μου συμβαίνει με τις μεταφράσεις του Σεφέρη κλπ.)
Να το έβλεπα σε μετάφραση Παπαδιαμάντη; Α, όχι. Εντελώς άλλη ψυχολογία - δεν θα μπορούσε να συλλάβει το κλίμα. Ίσως να το κατάφερνε στο The Journey of the Magi.
Και για τον Σεφέρη, συγγνώμη αλλά θεωρώ πως τον Eliot τον έχει καταστρέψει (δεν τον αγαπάω τον Σεφέρη και ας με συγχωρέσουν όσοι τον αγαπούν). Αυτά που λέει ο Νικολαΐδης για τη μετάφραση και το βιασμό να μην τα σχολιάσω, έτσι; Το Gravity έχει κι ένα επίπεδο.
ΥΓ. Ευχαριστώ για το ποίημα - κυρίως, όμως, για το "ανείπωτο".
Καλημερίζω και - βεβαίως- προσκυνώ.

7Demons said...

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ Κ Υ Ρ Ι Ο Dylan Thomas! :-Ρ

Δυνατή η μετάφραση του Marina-κι ακόμα εκπληκτικότερη η μαγκιά της απόπειρας.Μπράβο! :-)

Χαιρόμαστε που επιτέλους βρέθηκε ένα παιδί ακόμα να μην αγαπά το Σεφέρη!Λίτσα,φιλί!!

υγ.Είστε 2 σε ένα blog?-Εμείς είμαστε 7 ψυχές σ΄ένα κορμί! :-Ρ

cyrus said...

7demons, ναι, είμεθα δύο. Ο κύριος Π δεν ήθελε να είναι συγκάτοικος, οπότε έλαβε τον τιμητικόν τίτλον του monimu musafiri.

Λίτσα said...

7demons - ευχαριστώ για το φιλί και υποπτεύομαι ότι πρέπει ν' ανταποδώσω, καθ'όσον ούτε εσείς οι 7 αγαπάτε τον ΓΣ.

Π said...

Artanis: ? και ?.

ΛΙΤΣΑ: H δική σου γνώμη είναι καταφανώς προκατειλημμένη!

(Nα εξηγήσω για τους υπόλοιπους ότι η Λίτσα με ευχαριστεί για τα «ανείπωτα» επειδή είναι αναθεώρηση της προηγούμενης επιλογής μου, που δεν της είχε αρέσει.)

7Demons: Tυχαίνει να έχω άλλη γνώμη για το Σεφέρη (ως ποιητή, όχι ως μεταφραστή), αλλά αυτό δεν έχει σημασία - μου αρκεί που πληθαίνουν εδώ μέσα τα δαιμόνια! Όσο για την απόπειρα, μόνο μαγκιά δεν την αισθάνομαι: απλώς, ενώ αρχικά δίσταζα πάρα πολύ, τελικά υπερίσχυσε το πόσο πολύ με τράβηξε αυτό το ποίημα.

cyrusgeo: Θυμίζω ότι μου έχω επίσης αυτοαπονείμει τα «παράσιτο», «πάλι διορθώσεις στέλνει», «η Aρμενία ολόκληρη» και άλλα...

Erwtas Stomaxhs said...

fantastiko poihma, h metafrash sou me ta3idepse,
euxaristw thn Litsa pou me parepempse edw...

Artanis said...

?και?:
Αμάν πια όλα θέτε να τα ξέρετε...!!!!
Νομίζω ότι το πρόβλημα του σχολίου μου ήταν ότι δεν είχε τίποτα για να διορθώσεις ή να επιχειρηματολογήσεις ορθολογιστικώς!
(Τι; Μόνο των αλλωνών τα μπλογκ θα μπαχαλεύουμε;)
:-p

Π said...

o erwtas pernaei ap' to stomaxi: Πολύ μου άρεσε αυτό το «με ταξίδεψε» - καραβοκύρης όμως ο Eliot, όχι εγώ.

Artanis: Ωραία η διάγνωση!
(Για το προηγούμενο, φοβούμαι πως έπεται και Oκτώβρης και Nοέμβρης...)

ma.beez said...

Εγώ που κρίνω τις μεταφράσεις εντελώς υποκειμενικά, ανίδεη ούσα, και με μοναδικό κριτήριο το βαθμό ευχαρίστησης που εκμυζώ δηλώνω πως πολύ ευχαριστήθηκα διαβάζοντάς την.