(...στο Ξενοδοχείον "Η Μνήμη"...)
Η αφύπνιση στο κινητό χτυπά μονότονα, και η οθόνη του αναβοσβήνει με επιτακτικότητα. Η λιπαρή ανθρωπόμορφη μάζα αρχίζει να κινείται κάτω από τα σκεπάσματα, κι ένα πλοκάμι (ή μήπως είναι χέρι;) απλώνεται και σταματά το ενοχλητικό πρωινό «ήχος και φως».
Μια γρήγορη επίσκεψη στην τουαλέτα, κι αμέσως εκδρομή στο φούρνο «της γειτονιάς» — σε εισαγωγικά, γιατί απέχει τέσσερα ολόκληρα τετράγωνα, και τη διαδρομή αυτή τη μισεί, αν μπορούσε θα έσπαζε το πεζοδρόμιο, θα σήκωνε οδοφράγματα, θα ισοπέδωνε ολόκληρη την περιοχή.
Δεν μισεί τη διαδρομή — τον εαυτό του μισεί. Γιατί κάθε πρωί, χωρίς εξαίρεση, πρέπει (οπωσδήποτε) να πάει για την πρωινή σοδειά — δυο τυρόπιτες, δυο κασερόπιτες, ένα κρουασάν ζαμπόν-τυρί-μπεσαμέλ, δυο κρουασάν βουτύρου, ένα κρουασάν σοκολάτα, και για αργότερα ένα σακουλάκι τυροπιτάκια, δυο προφιτερόλ και ένα γεμιστό τσουρέκι. Και σοκολατούχο γάλα.
Η επιστροφή είναι γρήγορη — είναι πολύ ευκίνητος όταν είναι νηστικός, σχεδόν νευρικός. Πρέπει να καταστείλει αυτή την αίσθηση — δεν του αρέσει.
Φέρνει τη σοδειά στο γραφείο του και ανοίγει τον υπολογιστή. Καταπίνει τα πάντα σχεδόν αμάσητα, ενώ σερφάρει στα μπλογκ για να δει τι έγραψαν οι άλλοι αργά το βράδυ. Αυτός δεν μπορεί να ξενυχτήσει — τον πιάνει υπνηλία από τις 10, και ξυπνάει (με το ζόρι) στις 9. Και πάλι δεν του φτάνει ο ύπνος. Αν μπορούσε, θα κοιμόταν 14 ώρες. Αλλά πρέπει να δουλεύει και λίγο, γιατί η μαμά είπε ξεκάθαρα ότι δεν σκοπεύει να τον τρέφει άλλο — έχει περάσει τα 40, διάολε...
Σχολιάζει με κακεντρέχεια τα ποστ στα άλλα μπλογκ, με διαφορετικό ψευδώνυμο κάθε φορά, χτυπώντας με κόπο το (γεμάτο λίπος, ψίχουλα και σοκολάτα) πληκτρολόγιο. Του αρέσει να γράφει εντελώς παράλογα, αλλά με μια επίφαση λογικής, κάτι που ξέρει ότι θα κάνει έξω φρενών τους οικοδεσπότες και τους άλλους σχολιαστές. Είναι η μοναδική διασκέδαση που του έχει απομείνει — το φαγητό δεν του είναι πλέον απόλαυση, αλλά ανάγκη, σαν ναρκωτικό.
Τώρα, αυτήν ακριβώς τη στιγμή, του έρχεται μια καταπληκτική ιδέα. Κακή στιγμή, γιατί πρέπει να πάει στην τουαλέτα — είναι υπέρτατη ανάγκη.
Όταν βγει από την τουαλέτα, μετά από μιάμιση ώρα, θα την έχει ξεχάσει...
22.11.06
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
11 comments:
...κι ένα πλοκάμι (ή μήπως είναι χέρι;) απλώνεται...
Ρ'Λυέ Κθούλουτ Βναγκχ Πφτάρν...
Σ;))))
Μαύρε Γάτε, κι εσύ Λαβκραφτικός;
Μαγισσάκι! Πού χάθηκες, παιδί μου; Μάθαινες καινούργια φίλτρα από τον Μέρλιν;
Kαλημέρα. Θα επρεπε να γράψεις επάνω ''αφιερωμένο'' σε όλα τα κακά παιδιά του blogging.
Καλημέρα, Ρεγγίνα. Ζουν ανάμεσά μας, που λέει κι ο Κάρπεντερ...
WOW!!!
Lovecraft ακούω, πλοκάμια βλέπω, Moebius σκηνικό εν μέσω βλόγιου, μια χάρα... Καλά, αστεράτο το πόνημα, και λογοτεχνικώς και αρτιστικώς και μη σου πω το πόσο καταλαβαίνω αυτό το craving που ουρλιάζει απ'την οθόνη μου...
Οχι τίποτα, ο φούρνος μας βγάζει προκάτ αηδίες κι άμα είναι να τρέχω στην πλατεία, χαίρεται...
Αν υποψιαστω πάντως ότι φωτογραφίζει κα΄να γνωστό τρόλλι, πες το μου να το κάνουμε ρόμπα! Κι ας μας στοιχίσει μερικές τυρόπιτες παραπάνω!
(αυτή η μάνα πάντως, ως εκπρόσωπος της συγκεκριμένης ράτσας, θέλει κρέμασμα... Τόσο λίπος δε φτιάχνεται σε μια μέρα... και τόσος θυμός δεν καταπίνεται με τη μία, χρειάζεται χρόνια εξάσκησης...).
Λοιπόν, πείνασα, πάω να σύρω τα μυριόποδά μου στο ψυγείο, χτες είχα φορτωτική απ'το Fresh και καθάρισα μόνον 2 ράφια, έχω άλλα τρία! Γιούπυ!
:)))
Σκληρή κριτική στα κακά παιδιά από το αυστηρό μάτι της λογικής του ανέμου. Σκληρή κριτική από ένα κριτικό και δίκαιο νου. Φαντάζομαι ότι μιλάμε για χοντρό και απομονωμένο-αποξενωμένο από το κοινωνικό του σύνολο άτομο. Ανύπαντρος στα 40 του, οπότε να σκεφτούμε και ανίκανος να πλησιάσει γυναίκα; Μαμάκιας; Ελπίζω φευ να μη γίνω ούτε εγώ ούτε εσύ έτσι ποτέ. Ελπίζω και το απεύχομαι.
Θεά μας, καλησπέρα. Όχι, δεν φωτογραφίζω τίποτε και κανέναν, παρά μόνο με την ψηφιακή. Σόρι που δεν πολυμπαίνω στο Μεσεντζέρι, αλλά έχω πήξει. Είμαι και σε δίαιτα, που μάλλον θα διαρκέσει πάαααααρα πολύ καιρό...
Δείμε, παραείμαι αυστηρός, ε; Είναι ελάττωμα, το ξέρω, αλλά -- τι να κάνουμε;
Ε, δεν είναι κι έγκλημα να είσαι ανύπαντρος στα 40. Ξέρω πολλούς 40ρηδες, είναι μια χαρά παιδιά, και ελάχιστοι είναι παντρεμένοι.
Εκείνο το "μαμάκιας", πάντως, είναι καταστροφή...
Θα μιλήσω με το δικηγόρο μου, κου Άρθουρ Μάχεν, κα θα απαντήσω.... Αλλά να ομολογήσω δεν πρόκειται, που να γκρεμιστεί η Σελεφαΐς....
Σ:)))))
Έλα μωρέ μην το παίρνεις στραβά. Μου αρέσει η κριτική, αλλά το να μένεις με τη μαμά, εν ξέρω. Προτιμούσα πάντα την ανεξαρτησία και την ελευθερία των επιλογών στο δικό μου χώρο.
Εγώ αποκλείετε να είμαι. Πρώτον, συνήθως σερφάρω τα βραδάκια πριν πάω για ύπνο, και δεύτερον, δεν κάνω μιάμιση ώρα στο μπάνιο. Με πιάνει τόσο πάθος, που ξεχνώ να πάω στην τουαλέτα. Α, και κάτι άλλο, πάντα το ίδιο όνομα φέρω, εδώ και χρόνια, παντού. (Αν και πρέπει να ομολογήσω, με αρέσει να προβάλω τον αντίλογο, όχι όμως ως πρόφαση, αλλά επειδή σε αυτό πιστεύω.)
Μαύρε Γάτε, λίγο προς τον Ρασπούτιν φέρνει ο δικηγόρος σου. (Θα μπορούσε, βεβαίως, να είναι χειρότερα: Να φέρνει προς τον Πούτιν...)
Δείμε, μη κρίνετε ίνα μη κριθείτε. (Πάει, τα 'παιξα τελείως, μη με παρεξηγείς...)
Cyberdust, δεν πιστεύω να θες κι εσύ να συμβουλευτείς το δικηγόρο σου και να με αρχίσετε ομού στις μηνύσεις... (My middle name is Liakouras...)
Post a Comment