Γνήσια επιστιγμονική προσέγγιση...

Προχτές, μια από τις «ιέρειες» της μεσημβρινής κουτσομπολίστικης τηλεοπτικής ζώνης (και wanna-be Oprah) ασχολήθηκε με το φαινόμενο των «στιγμάτων», και συγκεκριμένα με την πιο διάσημη, ίσως, «στιγματική», την βολιβιανή Κάτια Ρίβας. Δεν έκατσα, βέβαια, να δω την εκπομπή — αλλά επειδή είχα δει πριν από μερικά χρόνια το «ντοκιμαντέρ» που την έκανε διάσημη στην Αμερική (υπό τον βαρύγδουπο τίτλο Signs from God: Science Tests Faith), είπα να κάνω μια μικρή αναφορά.

Οι «στιγματικοί» υποτίθεται πως τις ημέρες λίγο πριν το Πάσχα παρουσιάζουν στα χέρια και τα πόδια (μερικές φορές και στο κεφάλι και τα πλευρά) πληγές ανάλογες με αυτές του Ιησού στο σταυρό. Για τα στίγματα μπορείτε να διαβάσετε, μεταξύ άλλων, το σχετικό άρθρο στο Λεξικό του Σκεπτικιστή. Εδώ θα ασχοληθούμε μόνο με την παρουσία της κ. Ρίβας στο εν λόγω ντοκιμαντέρ. Ο δημιουργός του ντοκιμαντέρ δήλωνε πως ήταν σκεπτικιστής (θα φανεί παρακάτω αν ο ισχυρισμός του ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα), και πως ήθελε να δει με επιστημονικό τρόπο αν οι πληγές που εμφανίζει κάθε Πάσχα η κ. Ρίβας είναι όντως θαύμα ή όχι. Και εδώ αρχίζουν τα ωραία.

Κατ’ αρχήν, όταν προσπαθείς να εξακριβώσεις αν κάποιες σωματικές πληγές είναι αυθεντικές, το πώς εμφανίστηκαν και το πώς εξαφανίστηκαν, τι πιο φυσικό από το να έχεις εξασφαλίσει την παρουσία ενός γιατρού — σωστά;

Ε, λοιπόν, γιατρός δεν υπήρχε. Γύρω από την κ. Ρίβας, υπήρχαν μόνο ο δημιουργός του ντοκιμαντέρ, ο χειριστής της κάμερας, κάποιοι παπάδες και μερικοί συγγενείς. Η δε κ. Ρίβας ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι, και όχι σε κοινή θέα, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά σκεπασμένη με ένα σεντόνι — πράγμα που απέκλειε οποιαδήποτε οπτική πρόσβαση στα πόδια της, τουλάχιστον.

Να σημειώσω ότι, στη συνέντευξη που της πήραν πριν αρχίσουν να εμφανίζονται τα «στίγματα», η κάμερα είχε κάνει κάποια κοντινά πλάνα στα χέρια και τα πόδια της, όπου ήταν προφανές ότι υπήρχαν πληγές που είχαν επουλωθεί μόνον επιφανειακά και που εύκολα θα μπορούσαν να ξανανοίξουν με λίγο «δούλεμα» — το οποίο «δούλεμα» (τι ταιριαστή λέξη…) λάμβανε χώρα κάτω από το σεντόνι, την ώρα που η κ. Ρίβας «σφάδαζε» από τους πόνους, προφανώς διότι ξανάνοιγε μόνη της τις πληγές της με τα …διόλου ευκαταφρόνητα νύχια των ποδιών της.

Όσο για τις πληγές στις παλάμες και στο κεφάλι, εκεί δεν χρειάζεται καν να χρησιμοποιήσουμε τα μάτια της φαντασίας, καθότι η κ. Ρίβας, καθ’ όλη τη διάρκεια του «μαρτυρίου» της, κρατούσε σφιχτά (πολύ σφιχτά, θα έλεγα…) ένα ροζάριο με μεταλλικό σταυρό. Άλλωστε, οι «πληγές» ήταν μια σειρά από χαρακιές — πολλές, μάλιστα, είχαν αστοχήσει…

Κρίμα που δεν έχω το φιλμ για να σας το ανεβάσω. Δεν μπορώ, όμως, να μην πω και δυο λόγια για τη συνέχεια του, παρόλο που είναι άσχετη με την κ. Ρίβας.

Στη συνέχεια, λοιπόν, το «ντοκιμαντέρ» παρουσίασε την περίπτωση ενός αγάλματος του Ιησού που «μάτωνε». (Πώς έχουμε εμείς τις εικόνες που «δακρύζουν»; Ε, οι Καθολικοί έχουν τα αγάλματα.) Σκέφτηκαν, λοιπόν, να πάρουν ένα δείγμα του αίματος για να το αναλύσουν. Η ανάλυση έδειξε ότι το αίμα ήταν γυναικείο. Και ο «σκεπτικιστής» (τρομάρα του…) δημιουργός του ντοκιμαντέρ, βρήκε αμέσως την εξήγηση:

Αφού, λέει, ο Ιησούς είχε μόνο μητέρα, και όχι πατέρα, είναι φυσικό να είχε «γυναικείο αίμα»…

(Σιωπή)

Άντε, καλά Πάθη…