Ακολουθώντας, έστω και καθυστερημένα, την προτροπή του Μπαμπάκη, ξεφυλλίζω ενώπιόν σας τα επτά αγαπημένα μου βιβλία.
Χένρι Φήλντινγκ: Τομ Τζόουνς
Το διάβασα την εποχή που ανακάλυπτα την παλιά αγγλική λογοτεχνία, προσπαθώντας να καλύψω το κενό που είχα ανάμεσα στον Σαίξπηρ και τον Έλιοτ. Υπέροχο μυθιστόρημα, με σχεδόν θεατρική πλοκή, και πολύ αισιόδοξο. Θυμάμαι πως γελούσα ασταμάτητα πλατσουρίζοντας αμέριμνα μέσα στις σελίδες του…
Μπορίς Βιάν: Ο Αφρός των Ημερών
Έρωτας και σουρεαλισμός… Το διάβασα την ίδια εποχή που πρωτοδιάβασα Σαρτρ, και ο συνδυασμός ήταν …ενδιαφέρων…
Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ: Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα
Συναρπαστικό. Ο Διάβολος επισκέπτεται τη Μόσχα, και…
Ιούλιος Βερν: 20.000 Λεύγες κάτω από τη Θάλασσα
Σχεδόν με ανέθρεψε αυτό το βιβλίο. Το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα, αχόρταγα. Λες κι ήθελα να γίνω κι εγώ ένας Νέμο (Κανείς), και να ζω μακριά απ’ τον κόσμο — εκεί που ο κόσμος είναι όμορφος…
Αντουάν Σεντ-Εξυπερύ: Ο Μικρός Πρίγκηπας
Κάποιο βράδυ, πολλά χρόνια πριν, φιλοξένησα τη φίλη μου την Α. στο σπίτι μου και της το διάβαζα ώσπου την πήρε ο ύπνος. Ήταν η μόνη φορά που δεν έκλαψα…
Φίλιπ Ντικ: Ούμπικ
Η φύση και τα όρια της πραγματικότητας δοκιμάζονται σκληρά, και τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται…
Τόμας Πίντσον: Το Ουράνιο Τόξο της Βαρύτητας
Το βιβλίο που με κατέστρεψε. Όποιο μυθιστόρημα και να διαβάσω, από τότε, ασυναίσθητα το συγκρίνω μ’ αυτό — και πάντοτε νικά, το άτιμο… Αν το διαβάσεις επιπόλαια, από ένα σημείο και μετά δεν καταλαβαίνεις πλέον τι γίνεται, βαριέσαι, και το παρατάς. Αν, όμως, αφεθείς και αφήσεις την κάθε λέξη του να σε χτυπήσει κατάσαρκα, ίσως έχεις μια εμπειρία ανεπανάληπτη. Εγώ, πάντως, την είχα, και το ανακηρύσσω το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει ποτέ.
Ξέρω αρκετούς που διαφωνούν.
Δεν με νοιάζει.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
8 comments:
Σακκετος Πακκέτος: Ο Επιταφιος της Λογικής
Αυτό το τελευταίο ίσως το αποτολμήσω κάποια στιγμή που πραγματικά θα έχω διάθεση για διάβάσμα!
Μπαίνει καλοκαίρι και το διαβασμα ενδεδεικνύεται!
Ο κόσμος οπου ζούσε ο Νέμο δεν ήταν όμορφος, αλλά άσχημος και σκληρός και τον κουβαλούσε στο κεφάλι του. Βάσει αυτού του κόσμου κινιόταν στον άλλο, τον παράλληλο: στο σκάφος και τον ωκεανό.
Έτρεχε να ξεφύγει, δηλαδή κι ακόμα και στην άβυσσο δεν το κατάφερνε, παρά μόνο τις στιγμές που σταματούσε το μυαλό του μπροστά στο θαυμάσιο άγνωστο.
Κάτι που συνέβαινε συχνά, αλλά όχι τόσο ώστε να τον γαληνέψει.
Παίρνω το θάρρος να προτείνω ένα πολύ ωραίο βιβλίο που αγόρασα πρόσφατα:
ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
HANDBOOK OF THE WORLD'S RELIGIONS
ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΠΑΡΤΡΙΤΖ
Στο γνωστό αυτό βιβλίο παρουσιάζονται όλες τις θρησκείες του κόσμου, δίνοντας έμφαση σε πρόσφατες εξελίξεις όπως η συγκριτική μελέτη της θρησκείας, οι εσωτεριστικές και παγανιστικές θρησκείες αλλά και οι θρησκείες της Νέας Εποχής.
Τον βασικό συγγραφέα πλαισιώνουν έντεκα επιπλέον συντελεστές, όλοι ειδικοί και επιφανείς στο χώρο τους, που αντιπροσωπεύουν ένα ευρύ διεθνές φάσμα.
Το μακράν καθιερωμένο, στο χώρο του, βιβλίο εκδίδεται επιτέλους στα Ελληνικά!
Εξηγεί με λεπτομερή αλλά πάντα προσιτό τρόπο, τις γνωστές αλλά και άγνωστες πτυχές των θρησκειών του κόσμου. Το βιβλίο αυτό δεν πρέπει να λείπει από καμία βιβλιοθήκη.
Οι θρησκείες του κόσμου
doctor
Υ.Γ. Για επιδόρπιο: Σκαρίμπας, Τσιφόρος.
Μ' αρέσει που δεν ξεχνάς, όσο καιρός κι αν περάσει. :^)
Μ΄ αρέσει επίσης που σημείωσα τον Πίνστον στην λίστα μου "προς αγορά".
Φιλιά, ελπίζω να είχατε μια υπέροχη Λαμπρή.
Καλημέρα και χρόνια πολλά!
Λοιπόν το ουράνιο τόξο της βαρύτητας το άρχισα διάβασα καμμιά 30αρια σελίδες και το παράτησα :-)
Ίσως πρέπει να του δόσω μια δεύτερη ευκαιρία ωστόσο...
(να υποθέσω πως ο Πύντσον είναι από τους αγαπημένους σας εν γένει έτσι? εξ' ού και το άβαταρ...)
Ταγματάρχα, σε μερικά ποστ δεν κάνει να βρίζουμε...
Ντέμπι, "αυτό το τελευταίο" δεν ξέρω αν είναι η σωστή επιλογή για διάβασμα στην παραλία...
passer by, δες το με παιδικά μάτια...
Γιατρέ, συναφή και ενδιαφέροντα είναι κάποια βιβλία του Eliade, και κάποιο άλλο που αναφέρει τους κοσμογονικούς μύθους διαφόρων πολιτισμών -- δεν θυμάμαι τίτλο...
Μπαμπάκη, ανταποδίδω (έστω και καθυστερημένα). Πρέπει να ξανασυναντηθούμε κάποτε...
Σπυρέτο, χρόνια πολλά και σ' εσένα. Το Ουράνιο Τόξο της Βαρύτητας πρέπει να το αφήσεις να σου κάνει άνω-κάτω το μυαλό. Δεν μπορεί να γίνει πάντοτε κάτι τέτοιο. Δώσε του και δεύτερη, και τρίτη, αλλά αν δεις ότι δεν "πηγαίνει", άσ' το -- ο χρόνος είναι πολύτιμος.
(Είναι Ο αγαπημένος μου, εξ ου και το άβαταρ...)
Με παιδικά μάτια το είχα διαβάσει, cyrusgeo. Ο ήρωάς μου ήταν ο ψαράς.
Post a Comment