Φεστιβάλ Τραγουδιού "Η Αφόρητη Πλήξη"

Ειλικρινά, τέτοια βαρεμάρα είχα καιρό να νιώσω. Μα ούτε ένα τραγούδι να μην αξίζει, βρε παιδί μου, έστω για δείγμα; Μπροστά στο χθεσινοβραδινό Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, η Γιουροβίζιον φάνταζε μουσική πανδαισία. Κομμάτια από περασμένες δεκαετίες που όλο και κάτι θύμιζαν, στο πιο χλιαρό και απρόσωπο. Το κομμάτι που κέρδισε δεν ήταν ακριβώς τέτοιο, βέβαια -- ήταν απλώς βαρετό. Και πέρυσι το ίδιο έγινε -- κέρδισε το πιο ανούσιο και κοινότοπο τραγούδι.

Προσπαθώ να βρω κάποιο νόημα ύπαρξης του φεστιβάλ, και το μόνο που βρίσκω είναι ότι είναι απλώς μια ευκαιρία για μερικούς ανθρώπους να ξεκινήσουν καριέρα -- τίποτε άλλο. Στην υπάρχουσα δισκογραφία υπάρχουν πολύ καλύτερα κομμάτια, και φαίνεται πως κάποιοι δεν καταλαβαίνουν ότι δεν αρκεί να κοπιάρεις κάτι που σου αρέσει, αλλά πρέπει να προσπαθήσεις να δώσεις και κάτι παραπάνω. Ποιος ο λόγος να υποβάλεις στο διαγωνισμό ένα κομμάτι που σαν κι αυτό έχουν γράψει άλλα 50 ο Μάλαμας και ο Λουδοβίκος των Ανωγείων; Ποιος ο λόγος να γράψεις το 2007 ένα κομμάτι πιστό αντίγραφο μικρασιάτικου τραγουδιού; Γιατί να μιμηθείς τις Τρύπες όταν μπορείς να κάνεις κάτι λίγο διαφορετικό -- κάτι δικό σου; Γιατί μας αρέσει να μένουμε στα ίδια και τα ίδια, χωρίς να επιδιώκουμε κάποιο προσωπικό στίγμα, βρε αδερφέ; (Να το πάλι το στίγμα...)

Το Φεστιβάλ από το (σύγχρονο) ξεκίνημά του πρόβαλε σαν σημαία του την "ποιότητα". Αυτό που είδα χτες ήταν αλλού γι' αλλού. Βλέπεις, το να βάλεις σαν τσόντα μια κλασική ορχήστρα για συνοδεία δεν αρκεί για να κάνει ξαφνικά "ποιοτικό" ένα απλό (ή και σαχλό) τραγουδάκι. Και, βέβαια, ούτε η μιζέρια, το θλιμμένο βλέμμα και η αργόσυρτη φωνή με τα μασημένα λόγια αποτελούν εχέγγυο ποιότητας -- κάτι που οι εγχώριοι "ποιοτικάδες" δεν λένε να καταλάβουν.

Και κάτι άσχετο με το Φεστιβάλ: πολύ το γλεντάω που η τελευταία δισκογραφική δουλειά του Θάνου Μικρούτσικου περιέχει κι ένα κομμάτι (το Μια Πίστα από Φώσφορο, του 1990) που είναι ολόιδιο (στο ρεφρέν, τουλάχιστον) με το Ζηλεύω Πολύ του Αντύπα.

Η εκδίκηση των σκυλάδων...