Σοσιαλυποψήφιοι: "Opos Ameriki"

Από τη μια, δεν μου καίγεται καρφί ποιος θα εκλεγεί πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ..

Από την άλλη, με ενδιαφέρει αναγκαστικά, καθώς υπάρχει πάντοτε η πιθανότητα ο νικητής της 11/11 να γίνει, κάποια στιγμή, πρωθυπουργός.

Επιπλέον, βλέπω ομοιότητες με την εκστρατεία για την ανάδειξη του υποψηφίου του Δημοκρατικού Κόμματος στις Η.Π.Α..

Μου κάνει εντύπωση που ο Παπανδρέου προσπαθεί να παραμείνει στην ηγεσία του κόμματος. Το γεγονός ότι δεν κατάφερε να νικήσει την "χειρότερη κυβέρνηση μετά τη μεταπολίτευση" θα έπρεπε να τον έχει πείσει ότι η πιο αξιοπρεπής στάση θα ήταν η παραίτηση. Η προσωπική μου γνώμη είναι πως ήταν και παραμένει ανεπαρκής (για ηγέτης, πρωθυπουργός κ.τ.λ.), κι αυτό είχε φανεί ξεκάθαρα από την πρώτη στιγμή που πήρε το "χρίσμα", λίγο πριν τις εκλογές του 2004. Επίσης, οι επικοινωνιακοί του σύμβουλοι τον "προδίδουν" συχνά, βάζοντάς τον να κάνει "αμερικανιές" που φαίνεται αμέσως πως είναι ψεύτικες και χυπάνε πολύ άσχημα στο μάτι.

Ο Βενιζέλος φρόντισε να εξανεμίσει το όποιο πλεονέκτημα θα μπορούσε να έχει, ορμώντας σαν "ταύρος σε υαλοπωλείο", όπως έχουν πει εύστοχα αρκετοί μπλόγκερ. Μπορεί να χειρίζεται καλά τη γλώσσα (με συχνές εκτροπές προς τον βερμπαλισμό), μπορεί να έχει χτίσει προφίλ "δυναμικότητας", αλλά μου δίνει την αίσθηση ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι όσο το δυνατόν περισσότερη εξουσία όσο το δυνατόν συντομότερα. Επίσης, η υπουργική του θητεία δεν μου έχει αφήσει και τις καλύτερες εντυπώσεις, και τις απόψεις και τις ενέργειές του τις βρίσκω μάλλον συντηρητικές. Μπορεί, ίσως, να οδηγήσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. σε νίκη, αλλά αυτή θα είναι Πύρρεια, καθώς μάλλον θα ολοκληρώσει το μετασχηματισμό του σε κεντροδεξιό κόμμα.

Περιττό να πω ότι σαφές ιδεολογικό στίγμα δεν βλέπω σε κανέναν απ' τους δυο.

Ο Σκανδαλίδης μού είναι συμπαθής -- δεν έχω ιδέα γιατί. Ξέρει και ο ίδιος ότι δεν έχει πιθανότητες να εκλεγεί, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχουν πλέον ούτε στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. αρκετοί ρομαντικοί ιδεαλιστές για να τον ψηφίσουν. Είναι εκφραστής ενός κόμματος που έχει πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια.

Η πιο κατάλληλη επιλογή θα ήταν, πιστεύω, η Διαμαντοπούλου. Αλλά φαίνεται πως κάποιοι την έπεισαν να κάνει στην άκρη, αλλιώς θα την φάνε οι καρχαρίες...

Στο Αμέρικα, τώρα, παρότι υπάρχουν αρκετοί υποψήφιοι, η μάχη δίνεται κυρίως μεταξύ Μπάρακ Ομπάμα και Χίλαρι Κλίντον. Ο Ομπάμα είναι ο Παπανδρέου των Δημοκρατικών: ψηλός και πράος, κάτι σαν μαύρος Άβερελ Ντάλτον. Το γεγονός ότι είναι μαύρος του δίνει πόντους στο μυαλό μου (καιρός είναι να βγει μαύρος πρόεδρος), αλλά νιώθω πως το παίζει υπερβολικά καλό παιδί (όπως ο Παπανδρέου), και προσέχει να μην αποξενώσει κανένα τμήμα των ψηφοφόρων -- πράγμα που τον οδηγεί στο να γλύφει ανθρώπους που δεν θα έπρεπε να γλύφει. Η Κλίντον, από την άλλη, μού θυμίζει τον Βενιζέλο -- το παίζει δυναμική, προκαλεί όπου νιώθει ότι την παίρνει, μετά προσπαθεί να συμμαζέψει παλιές της δηλώσεις, μετά περνά ξανά στην επίθεση, συχνά με άκομψες ενέργειες. Επίσης, την προωθούν σαν "αντι-Μπους", κατά τον ίδιο τρόπο που εδώ προωθείται ο Βενιζέλος σαν "αντι-Καραμανλής". Έχει δύο προτερήματα, όμως, σε σχέση με τον Βενιζέλο: είναι γυναίκα (καιρός είναι να βγει γυναίκα πρόεδρος), και έχει σαν αιχμή του δόρατος ένα σχέδιο για την υγεία που την φέρνει κατά μέτωπο αντίθετη με την πολιτική του Μπους, ο οποίος αρνείται πεισματικά να αναγνωρίσει το δικαίωμα των φτωχών παιδιών στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Και στην περίπτωση του Δημοκρατικού κόμματος, όμως, νομίζω ότι η καλύτερη επιλογή είναι αυτή που δεν θα επιλεγεί τελικά, και ακούει στο όνομα Τζον Έντουαρντς. Δεν είναι τυχαίο ότι ο άνθρωπος με το σαφέστερο ιδεολογικό στίγμα θα μείνει απέξω. Φαίνεται πως δεν είναι εποχή για ιδεολογίες...