Άνοιξη στο Θησείο

Η αφρικανική σκόνη καταλάγιασε, ο ήλιος ξεπρόβαλε ζεστός-ζεστός, και όλοι μαζί, νέοι, γέροι και παιδιά, ντόπιοι, μετανάστες και τουρίστες, βγήκαμε να λιαστούμε ανάμεσα Μοναστηράκι και Θησείο, με θέα την Ακρόπολη.

Συναντήθηκα στο σταθμό με ένα φίλο που είχε μόλις γυρίσει από ταξίδι στη μακρινή Ανατολή, και κατηφορίσαμε δύσκολα την Αδριανού με αναγκαστικούς επιδέξιους ελιγμούς ανάμεσα σε πεζούς, μηχανάκια, αυτοκίνητα, πλανόδιους πωλητές, ομπρέλες θαλάσσης και το γνωστό τουριστικό τραινάκι που μετά βίας χωράει ανάμεσα στα γεμάτα πελάτες «τραπεζάκια έξω» και στις γεμάτες πραμάτεια «κουβέρτες χάμω».

Καθίσαμε στο μοναδικό τραπέζι που βρήκαμε άδειο σε όλο το δρόμο, και παραγγείλαμε καφέ της συμφοράς και των πέντε ευρώ. Αλλά, βέβαια, σ’ αυτά τα μέρη δεν πληρώνεις την ποιότητα του καφέ (αυτή τη βρίσκεις καλύτερα και φτηνότερα στο σπίτι σου, με τον κατάλληλο εξοπλισμό) — πληρώνεις το συνδυασμό θεάματος-ακροάματος που ξεδιπλώνεται γενναιόδωρα γύρω σου: τα αρχαία, ο ηλεκτρικός, οι κουκουρούκου συζητήσεις των διπλανών, οι κάθε φυλής, χρώματος, φύλου, ρουχισμού και ηλικίας περαστικοί, οι μαύροι με τα πειρατικά ντιβιντί, τα κοριτσάκια με τα στυλό (σπίρτα, πήγα να γράψω…), τα αγοράκια με τους μπαγλαμάδες (φοριούνται πολύ φέτος — τουλάχιστον έξι πέρασαν), οι προαγωγοί των παιδιών που σφύριζαν δήθεν αδιάφοροι λίγο πιο πέρα, ο μουσάτος μποέμ με την κιθάρα που τραγουδούσε (πιο σωστά, εκτελούσε) το «Σ’ ακολουθώ» του Λοΐζου σε φοβερά αργό τέμπο και τρομερά δυνατή φωνή, το μόνο που έλειπε ήταν ένας σκιτσογράφος με καλό χέρι να τα πάρει όλα αυτά και να τα κάνει κόμιξ.

Όλα ωραία είναι, όταν είσαι θεατής…