Η εικόνα είναι από το διαστημόπλοιο Messenger, και τραβήχτηκε πέρυσι, καθώς ο Messenger απομακρυνόταν από τη Γη κι έπαιρνε το δρόμο για τον Ερμή. Η NASA ένωσε μερικές από τις φωτογραφίες κι έφτιαξε ένα βίντεο, που δείχνει τη Γη να περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της και να απομακρύνεται μέσα στο σκοτάδι. Αν δεν το έχετε δει, κατεβάστε το – αξίζει.
Η επόμενη φωτογραφία είναι από το διαστημόπλοιο Cassini, το οποίο βρίσκεται από το 2004 σε τροχιά γύρω από τον Κρόνο, και θα παραμείνει εκεί ως το 2008. Στη φωτογραφία (αν κάνετε κλικ θα μεγαλώσει λίγο), βλέπετε ένα μικρό τμήμα των δακτυλίων του Κρόνου, και μια φωτεινή κουκκίδα στα δεξιά, μέσα στο σκοτεινό διάστημα.
Και στην επόμενη, θα δείτε την ίδια φωτογραφία, με την κουκκίδα σε μεγέθυνση πάνω αριστερά.
Αυτή η κουκκίδα είναι η Γη.
Γι’ αυτό σου λέω, μεγάλε, είσαι πολύ μικρός· μην κάνεις τον καμπόσο· κοίτα να κάνεις τη δουλειά σου (ή την τέχνη σου) όσο καλύτερα μπορείς· κοίτα να αγαπάς τουλάχιστον 2-3 ανθρώπους πέρα από τον εαυτό σου· μην αγχώνεσαι με το παραμικρό· μην τα παίρνεις στο κρανίο με ασήμαντες αφορμές· κοίτα να περνάς όμορφα· και, κυρίως, φρόντισε να κάνεις τον κόσμο γύρω σου (όσο μπορείς να τον επηρεάσεις – και μπορείς...) ένα λίγο καλύτερο μέρος· για όλους, όχι μόνο για την πάρτη σου...
Υ.Γ.: Το ποστ αυτό δεν έχει απολύτως καμία σχέση με metablogging. Στον καθρέφτη μου απευθύνομαι, και σε κανέναν άλλον.
Φωτό: NASA Planetary Photojournal
18 comments:
Ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς "μικραίνει" η φιλοσοφία αυτού του είδους. Ωραία, όλα αυτά τα ξέραμε. Και? Εδω κάνουμε τον νταή ο ένας στον άλλον, όχι σε εξωγήινους.... Δηλαδή δεν στηρίζεται σε καμμία συμπαντική ψευδαίσθηση η συμπεριφορά μας, στηρίζεται στο περιβάλλον μας. Ας ασχοληθούμε με αυτό λοιπόν. BTW, τα πρόσφατα νέα... απο μια χουμοριστική πηγή βέβαια, αλλά αυτό είναι που τα κάνει ακόμα πιο τραγικά: http://www.youtube.com/watch?v=QIybRwBDhQo
Ανώνυμε,
τα ξέραμε, αλλά τα ξεχνάμε. Η συμπεριφορά μας δεν στηρίζεται στο περιβάλλον μας. Καλλιεργείται απ' αυτό, αλλά στηρίζεται στην ψευδαίσθηση πως είμαστε σημαντικοί, μεγάλοι και τρανοί. Ε, δεν είμαστε. Ο καθένας μας είναι ένας άνθρωπος ανάμεσα σε πάνω από 6 δισεκατομμύρια μέλη του ανθρώπινου είδους, το οποίο είναι ένα είδος ανάμεσα στα περίπου 1,5 εκατομμύρια είδη πάνω στη Γη, η οποία είναι ένας από οκτώ (πλέον) πλανήτες που περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο, ο οποίος είναι ένας από τα 200 δισεκατομμύρια άστρα στον Γαλαξία, ο οποίος είναι ένας από τους 3.000 ορατούς γαλαξίες (το Χαμπλ τους υπολογίζει στα 125 εκατομμύρια) μέσα στο σύμπαν, κι ας μην αρχίσουμε τώρα με θεωρίες για άλλα σύμπαντα, γιατί θα καταλήξουμε σε αστρονομικά (pun intended) νούμερα...
Αυτό δεν είπα κι εγώ; Να ασχοληθούμε με το περιβάλλον μας.
Ευχαριστώ για το λινκ. Την εκπομπή τη λατρεύω, κι αυτό το βίντεο δεν το είχα δει.
Να είσαι καλά.
Προς άνω ανώνυμο:
Aυτό που μικραίνει η οπτική αυτού του είδους, δεν θεωρώ ότι είναι φιλοσοφία, είναι ο χώρος που καταλαμβάνει το "εγώ".
Eίναι οπτική άρα δεν αποσκοπεί κάπου και επομένως δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα σε ότι αφορά στη συμπεριφορά μας.
Εάν δεν είχα "τριπάρει" με το video που προτείνει ο οικοδεσπότης, πιθανών να διατύπωνα με παρόμοιο τρόπο μια παρόμοια άποψη με τη δική σου. Είναι απίστευτο το πόσο μοιάζουμε μεταξύ μας οι ανώνυμοι. Ενδεχομένως να είναι κάποια συλλογική νόηση στην (από την) οποία μπαινοβγαίνουμε αυτοβούλως :P
Ένας φίλος έλεγε πως υπάρχουν τρία διαφορετικά συμπαντικά συστήματα που έχουν τους οπαδούς τους:
- Το γαιοκεντρικό όπου οι οπάδοί πιστεύουν πως τα πάντα γυρίζουν γύρω από την γη
- Το ηλιοκεντρικό όπου οι οπαδοί του πιστεύουν πως γυρίζουν γύρω από τον ήλιο
- Το εγωκεντρικό όπου οι οπάδοί πιστεύουν πως το Σύμπαν γυρίζει γύρω απ΄ την κωλοτρυπίδα τους.
Σε κάθε περίπτωση θα άξιζε να σκεφτεί κανείς όχι μόνο την θέση της γης στο χώρο μα και στο χρόνο (παρελθόντα και μέλλοντα).
Θυμάσαι το σχετικό τραγούδι των Monty Pythons?
Χμμμ.. ίσως.. επειδή ακριβώς έχουμε συνείδηση της ασημαντότητάς μας και του πεπερασμένου της ύπαρξής μας, να συμπεριφερόμαστε μαχητικά.. να εναντιωνόμαστε σε αυτή την κατάσταση.. Γιατί; μάλλον για ν' αφήσουμε ένα μικρό σημαδάκι ότι κάπου κάποτε υπήρξαμε...
..ενώ το λογικό θα ήταν (σύμφωνα με τους κανόνες της λογικής που είναι δικό μας εφεύρημα) να αδρανούμε περιμένοντας το -αναπόφευκτο- τέλος..
Η αντίσταση με μαχητικότητα εναντίον των κανόνων που μας διέπουν, εναντίον της φύσης που μας περικλείει, εναντίον του εαυτού μας, κλπ κλπ, είναι το σήμα κατατεθέν μας ημών των ανθρώπων.
Μικροί, αλλά... θαυματουργοί! :-)
Μικροί, μεγάλοι, όπως και να το δούμε το ίδιο πονάμε, το ίδιο πεινάμε... Και το σύμπαν μας μια σταλίτσα είναι, έτη φωτός, αιώνες φωτός, όλα μια ιδέα, κοίτα πως παίζουμε με αυτά στο μυαλουδάκι μας. Υφίσταται το σύμπαν για αυτόν που δεν υφίσταται; Όλα μέσω αυτού του μικρού Εγώ τα αντιλαμβανόμαστε και εκτός αυτού ουδέν (;) Μα τι είναι αυτό το εγώ; Αυτό είναι το μεγάλο μυστήριο.
Προς τιμήν του Βασίλειου:
MAN IN PINK:
Whenever life gets you down, Mrs. Brown,
And things seem hard or tough,
[clunk]
And people are stupid, obnoxious, or daft,
And you feel that you've had quite enough,
[boom]
[singing]
Just remember that you're standing on a planet that's evolving
And revolving at nine hundred miles an hour,
That's orbiting at nineteen miles a second, so it's reckoned,
A sun that is the source of all our power.
The sun and you and me and all the stars that we can see
Are moving at a million miles a day
In an outer spiral arm, at forty thousand miles an hour,
Of the galaxy we call the 'Milky Way'.
Our galaxy itself contains a hundred billion stars.
It's a hundred thousand light years side to side.
It bulges in the middle, sixteen thousand light years thick,
But out by us, it's just three thousand light years wide.
We're thirty thousand light years from galactic central point.
We go 'round every two hundred million years,
And our galaxy is only one of millions of billions
In this amazing and expanding universe.
[boom]
The universe itself keeps on expanding and expanding
In all of the directions it can whizz
As fast as it can go, at the speed of light, you know,
Twelve million miles a minute, and that's the fastest speed there is.
So remember, when you're feeling very small and insecure,
How amazingly unlikely is your birth,
And pray that there's intelligent life somewhere up in space,
'Cause there's bugger all down here on Earth.
[clunk]
MRS. BROWN: [sigh] Makes you feel so, sort of, insignificant, doesn't it?
MAN: Yeah. Yeah. [sniff] Can we have your liver, then?
MRS. BROWN: Yeah. All right. You talked me into it.
MAN: Eric!
"Δεύτερε" ανώνυμε, χαίρομαι που σου άρεσε το βίντεο. Κι εγώ έπαθα πλάκα, και το έβλεπα ξανά και ξανά...
Περαστικέ, ναι, το πρόβλημα της συνείδησης είναι μεγάλο...
Ροδιά, αυτό που κάνει τον άνθρωπο να μάχεται ενάντια σε φυσικές ή τεχνητές αντιξοότητες είναι το ένστικτο της επιβίωσης. Αλλά δεν μίλησα γι' αυτό.
Επίσης, τι το λογικό υπάρχει στην αδράνεια; Δεν καταλαβαίνω...
Το βίντεο είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Όχι γιατί δεν έχουμε ξαναδεί κάτι τέτοιο, υπάρχουν στιγμιότυπα από ταινίες πολύ πιό εντυπωσιακά, αλλά γιατί απλά είναι το real thing. Το αντίκτυπο είναι πάντα διαφορετικό σε αυτές τις περιπτώσεις. Όσο για το «μικρό» ή το «μεγάλο» του ανθρώπου, το ζήτημα δεν έχει βέβαια να κάνει με διαστάσεις ούτε με πολυπλοκότητα (το μικρό είναι μεγάλο και το αντίστροφο, ανάλογα με το πώς το βλέπει κανείς) αλλά περισσότερο με την δυνατότητα ή μή να είμαστε συμπαντικοί θεοί. Υπό αυτήν την έννοια, το ξεβράκωμα είναι απόλυτο κάτω από οπτικές θεωρήσεις σαν αυτή που παραθέτεις. Εδώ δεν μπορούμε να καταστρέψουμε ούτε τον ίδιο μας τον πλανήτη, πόσο μάλλον να τον «επιδιορθώσουμε»! Η φύση έχει επιδείξει στο παρελθόν καταστροφές πέρα από κάθε διεστραμμένη ανθρώπινη φαντασία ή δυνατότητα (με πιό πρόσφατη, αυτή πρίν από 65 εκατομ. Χρόνια που εξαφάνισε τους δεινόσαυρους). Αλλά και στον δικό μας «μικρόκοσμο» είμαστε αβοήθητοι ακόμα και έναντι ενός μικροσκοπικού «ιού» που ακόμα δεν έχουμε αποφασίσει αν είναι καν ζωντανός ή όχι. Η συνειδητοποίηση της ασημαντότητάς του είναι η αρχή για έναν άνθρωπο ισορροπημένο. Ασημαντότητα όμως ολοκληρωτική και όχι με τις πατερίτσες της αναμονής μιας παράλογης μεταθανάτιας θέωσης ή με τον αυνανισμό της δήθεν «κεντρικής θέσης» στην έστω και μικρή αλλά τάχα «εξέχουσα» στο σύμπαν τάξης της «ζωής». Μόνο στα πλαίσια αυτής, της γνήσιας ασημαντότητας, μπορούμε κατόπιν, να νιώσουμε, έστω και πρόσκαιρα αλλά τουλάχιστον υγιώς και σε ορθολογικές βάσεις «σημαντικοί», μέσα στον μικρόκοσμό μας.
Α, και η δική μου συνεισφορά στον basileio, Εδώ
μεγαλη μου τιμή. Θα αμειφθείτε και οι δυο ....
Να πω κι εγώ τώρα πότε αισθάνομαι πραγματικά insignificant, to the point of καταλαμβάνειν ασκόπως χωρο-χώρον?
Σε Μαιευτήριο.
Εξω από την αίθουσα νεογνών.
Εκεί λέω ποιό σύμπαν, ποιό άπειρο, ποιό επέκεινα...
Πώς έρχεται ζωή μέσα από εμάς?
Και πώς αντέχουμε να ξέρουμε ότι αυτά τα τόσο αθωούλια το μόνο σίγουρο είναι ότι θα πεθάνουν?
Μάλλον οι φίλοι εδώ δεν είναι γονείς ακόμη, ε?
Θυμάμαι κι εγώ πόσο με γοήτευε αυτή η ασημαντότητα σε σχέση με το "πέρα από μενα", στ'αστέρια...
Μέχρι που είδα ότι το άπειρο είναι εδώ. Η ίδια μας η συνέχεια. For all that's worth.
Κι εκεί πρέπει να υψώσουμε ανάστημα, λες και θα τρέξει συμπαντικό κάστανο αν εξαφανιστούμε όλοι σαν τους δεινόσαυρους... For all that's worth.
Κι εδώ σε θέλω κάβουρα...
;)
Ροδάνη, όπως τα είπες... the real thing...
Βασίλειε, σκοπεύεις να μας κάνεις κουμπάρους σου; :-Ρ
Αφροδίτη, πάρε ένα ρεφρενάκι του Moby, αφιερωμένο εξαιρετικά:
People they come together
People they fall apart
No one can stop us now
'Cause we are all made of stars
Thnxd Cyrus....
Pure Magic!!!
Απίστευτα μικρός...
&
(Πόσο με εκνευρίζουν όλοι αυτοί που έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους...)
Tero
υπέροχο post!
Εξαιρετικό, όντως.
ΥΓ. Όταν έρχονται και σου λένε ότι ο άνθρωπος είναι το τελευταίο και τελειότερο ον (η κορωνίς) της δημιουργίας κλπ κλπ και ότι, δυνάμει τούτου, έχει από τον ίδιο το θεό την εξουσία να "κατακυριεύει" την γην και όταν η γη αυτή θεωρείται το κέντρο του κόσμου, περιμένεις να συνειδητοποιήσουμε τη μηδαμινότητά μας;
Ελπίζω να το δεις αυτό το comment στο mail σου γιατί έχει περάσει καιρός από αυτό το post. Δεν σε γνώριζα, μέχρι που ο Tero (μου βγάζει profile not available), με έστειλε εδώ.
Ωραία αυτά που γράφεις. Εντελώς ανεξάρτητα και εν αγνοία μου, έφτιαξα πρόσφατα ένα παρόμοιο. Πήγαινε στη σελίδα μου και θα το βρεις. Έχει έναν πίθηκο απ' έξω ;-)
Έρχομαι, έρχομαι...
Post a Comment