Κατόπιν προσκλήσεως από τον Dralion, την Aurelia Aurita και τον De Masame Re (αν υπάρχουν κι άλλοι, που δεν τους πήρα είδηση, ζητώ συγγνώμη), σας παρουσιάζω τα
5 πράγματα που με κάνουν να ντρέπομαι
1. Μια φορά ψήφισα λευκό στις βουλευτικές εκλογές. Αργότερα, το σκέφτηκα λίγο καλύτερα, και το μετάνιωσα. Όταν ρίχνεις λευκό (ή άκυρο), το εκλογικό σύστημα σε θέτει αυτόματα εκτός εκλογικής διαδικασίας. Είναι σαν να μην πήγες καν να ψηφίσεις. Αν το ποσοστό του λευκού υπολογίζονταν στον καταμερισμό των εδρών, και με 5% λευκό έμεναν κενές 15 έδρες στη Βουλή, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά (ε, ρε γλέντια…). Έτσι όπως είναι τώρα, το λευκό δεν είναι καν ψήφος διαμαρτυρίας — είναι μη-ψήφος.
2. Ο πρώτος δίσκος βινυλίου που αγόρασα ήταν το Get the Knack. Ντροπή μου. Ο καημένος ο πωλητής προσπάθησε να με πείσει να πάρω το Sgt. Pepper’s, αλλά εις μάτην. Τι να πω – 10 χρονών ήμουνα.... Ευτυχώς, γρήγορα κατάλαβα τη βλακεία που έκανα, κι έτσι ο δεύτερος δίσκος μου ήταν το The Wall. Για την ιστορία, το πρώτο CD που αγόρασα, το 1994, ήταν η Ωραία Μυλωνού του Schubert, με τον Peter Schreier.
3. Έχετε ακουστά την ταινία Το Πρωί Μαθήτρια το Βράδυ Πόρνη, ή την άλλη, τη φοβερή, Ροκάκιας την Ημέρα, το Βράδυ Καμαριέρα; Ε, για κάποιο διάστημα έπαιξα στο έργο Tο Πρωί Ψάλτης [όχι Στάθης, να εξηγούμαστε...], το Βράδυ Χεβιμεταλάς. Εννοώ ενεργός χεβιμεταλάς — έπαιζα σε συγκρότημα με βασικές μουσικές επιρροές τους Judas Priest και τους Iron Maiden. Τώρα, για ποιο απ’ τα δυο ντρέπομαι, το αφήνω στη φαντασία σας...
4. Ποτέ δεν έχω κρατήσει δίαιτα «άσπαστη» για πάνω από 2 μήνες. Στο μάθημα «δύναμη θέλησης» παίρνω μηδέν...
5. Έχω συνεργαστεί με ανθρώπους που δεν εκτιμούσα (επαγγελματικά, εννοώ), γιατί δεν είχα την οικονομική άνεση να αρνηθώ. Σε κάποιες περιπτώσεις, το έκανα — είπα όχι. Θα έπρεπε να το έχω κάνει σε όλες...
Επειδή ντρέπομαι πολύ, σταματάω εδώ, και δεν καλώ άλλους να συμμετάσχουν, καθότι είμαι γενικώς κατά των πυραμίδων — με φωτεινή εξαίρεση τη Λευκή Πυραμίδα στην έρημο Σαχλαμαράν (ή μήπως είναι Τακλαμακάν;), κάπου εκεί στη μακρινή Κίνα...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
50 comments:
Τι να κάνεις κι εσύ καλό μου; Μήπως το θέλεις; Εμείς πάντως σε αγαπάμε και σε συγχωρούμε ...;-)
Κώστα, είναι αυτό που λένε "δεν πειράζει, εγώ θα σ' αγαπάω το ίδιο";
Ολωσδιόλου ...:-))
Μόλις ...φορμάρισα τον χαλβά ...;-)
Έλα ντάξει οι παπαροκάδες απέδειξαν περίτρανα ότι ο απόλυτος συνδυασμός ροκ και ορθοδοξίας είναι δυνατός. Kρίμα γιατί ήσουνα έτοιμος να ξεκκινήσεις τους έλληνες Stryper.
Και γιατί όλοι κόβονται τόσο επειδή ο Λιακόπουλος πετάει τις μαλακίες του. Αφού όλοι οι μαλάκές με λίγο IQ ξέρουνε οτι είναι σαν φάρσα κάτι. Ανάμεσα τους και ο ίδιος ο Λιακόπουλος.
Και τάχα ο Λιακόπουλος λέει ψέματα και πρέπει να τον καυτηρίασουμε και να τον πολεμήσουμε. Ο Λιακόπουλος είναι εύκολος στόχος σιγα τον μαλάκα. Αν θέλεις κάποιον που πετάει προπαγάνδα και παπαριές σαν τον Λιακόπουλο και το κάνει πολύ πιο πετυχημένα και διακριτικά, δες πως το ελληνικό κράτος μας έχει πείσει από παιδιά για μαλακίες. Για την δήθεν "σφάγη" στο πολυτεχνείο τα χαμένα παιδιά και τα πράσινα άλογα. Είναι σχεδόν αστείο πόσο αυτή η ιστορία, που την διδάσκουνε και στα σχολεία από το δημοτικό, παραβιάζει την κοινή λογική και όμως κανείς δεν κόβεται. Άμα ψοφίσανε τόσοι και τόσοι τότε γιατί κανείς δεν αναφέρει τα ονόματα τους; Για κάτι που έγινε το 1973, πως γίνεται να μην υπάρχει έστω ένας επιζών συγγενής για να βγει στα κανάλια να κλαίγεται κάτι. Για μένα όλο αυτό είναι πιο ηλίθιο από το να βγαίνει ο Λιακό και να αρχίζει το scifi wishful thinking για τον Μ.Αλέξανδρο. Και όμως το έχει χάψει όλη η ηλίθια Ελλάδα.
Λοιπόν, κι εγώ είχα παίξει μπάσο στους CostaS BilliaS & The BonebreakerS (!) κι όποτε ακούω το demo που ηχογραφήσαμε το καλοκαίρι του 1987 πέφτω στο πάτωμα απο τα γέλια. Ο τραγουδιστής (Κώστας Γ. ή Manimal) ήταν απίστευτος.
Τι να κάνουμε, nobody's perfect, όπως είπε κι o Μπούφαλο Μπιλ στους Κινέζους....
Πολύ ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις,σάιρους-και για το 3 ειδικότερα,γιατί να ντρέπεσαι για κάποιο απ'τα δυο;εκτός αν το έκανες με το ζόρι...(ο ψάλτης βέβαια με χαλάει λίγο λόγω πλαισίου:)
Όσο για το"παιχνίδι"...μπορεί να μοιάζει δομικά με πυραμίδα,αλλά κατά τη γνώμη μου εκεί σταματούν οι ομοιότητες.Εγώ το είδα σαν κάτι αμιγώς διασκεδαστικό και ζωντανό,το οποίο ο καθένας μπορεί να χρησιμοποιήσει σαν βήμα και να γράψει ότι θέλει και έχει ανάγκη,και αυτό το καθιστά ιδιαιτέρως ενδιαφέρον κατά τη γνώμη μου;)
^^^Χαχαχαχαχα, anonymous!!!!
Λοιπόν, το 2002 πρέπει να 'τανε, είχα βγει μ' ένα τύπο, ο οποίος από το πρώτο (ευτυχώς) ραντεβού μού αποκάλυψε ότι είναι καραβανάς. Δεν έδωσα σημασία, λέω βράδυ είναι, θα περάσει. Περί τα μέσα της συνάντησης, μου ξεκινάει αυτήν την ιστορία με το Πολυτεχνείο. Ότι αιματοχυσία δεν έγινε, κι ότι πώς αφού έγινε δε βγαίνει καμιά μάνα στα κανάλια να κλάψει το παιδί της, πως όλα αυτά είναι προπαγάνδα εναντίον των συνταγματαρχών και λοιπά και λοιπά... Ακριβώς ό,τι διάβασα στο σχόλιο! Δε με λυπήθηκε ο άτιμος, συνέχισε να λέει τα ίδια ακόμα κι όταν είδε ότι μου είχε καθίσει το πατατάκι στο λαιμό από τα γέλια..!!
Πάντως, κι εκείνος είχε αυτήν την τάση σαλατοποίησης: πώς κόλλησες τώρα τους παπαροκάδες που "απέδειξαν περίτρανα" (περι...τι;;;) με το Λιακόπουλο, τα μουσικά γούστα του κατόχου αυτού του μπλογκ και το Πολυτεχνείο, αδυνατώ να καταλάβω..
Να 'σαι καλά πάντως, βρε, γελάσαμε πάλι σήμερα..!!
Καλέ mauve all, λες ο anonymous που γράφει πιο πάνω, να είναι ο τύπος που είχες βγει ραντεβού; LOOOOOL!!!!!
Ή να είναι ο Άδωνις, που έλεγε τα ίδια ακριβώς την περασμένη εβδομάδα στην τηλεόραση;
Να 'σαι καλά, ανώνυμε, μας έκανες και γελάσαμε βραδιάτικα! Ωραίο ανέκδοτο!
@Κώστα
'μύγδαλα του έβαλες ή θα τον φάμε ξεροσφύρι;
Σα δε ντρέπεσαι!
:)
Δυο μηνες ασπαστη διαιτα και ντρεπεσαι; Αυτο ειναι κατορθωμα!
Υπάρχει μια προσκληση για τον κύριο π στο blog μου. Όποτε ευκαιρήσει τον παρακαλώ να περάσει να την πάρει. Καλημερα.
Κώστα, πάλι θα παχύνουμε;
Ανώνυμε, τέκνον μου, άπαγε της βλασφημίας! Άκου "τους έλληνες Stryper"! Το σχετικό επεισόδιο του Southpark δεν το έχεις δει; Ίσα κι όμοια με τον Cartman μ' έχεις;
Dormammu, έχω κι εγώ ένα demo από τότε. Θες να τα ανταλλάξουμε; :-ΡΡΡ
Αουρέλια, ξέρω εγώ... Ήταν σχεδόν με το ζόρι...
Mauve All, με καραβανά; Άντε, βρε -- και με Μητροπολίτη! (Αλλά, ξέχασα, αυτοί είναι "άγαμοι"...)
Αρτάνις, να θυμίσω ότι όσοι διαχωρίζουν τον Άδωνη από το Λιακόπουλο εθελοτυφλούν. Έχω ήδη αναλύσει το θέμα, κι έχω να γράψω κι άλλα, αλλά δεν μπορώ να το κάνω τώρα που τα φασιστάκια τον κάψανε πάλι...
Νομίζω, ντρέπομαι...
Σπείρα, ο κύριος Π αντιμετωπίζει κομπιουτερικά προβλήματα...
Artanis, δε νομίζω, θα χρειαζόταν πάνω από μια δεκαετία να μάθει υπολογιστές! ;)
Cyrus, αφού το έσωσα, βρε, το ξανακάνω λες το λάθος; )))
Επίσης, βρίσκω τους Judas Priest μια χαρά, προς τι η ντροπή; :)
Σιγά τις ντροπερές πράξεις! Τώρα που τις εντόπισες, ύπαγε εν ειρήνη τέκνον μου:-)))
~~ανώνυμε, υπάρχει και τσίπα -ακόμα, ευτυχώς- μερικά πράγματα δεν εξαγοράζονται ξέρεις. (αλλά, πού να ξέρεις?) ..και... στα κανάλια πάνε κάτι τύποι σαν και σένα να βγουν απο την... ανωνυμία τους!
Speira ευχαριστώ για την πρόσκληση. Όντως είχα σοβαρό πρόβλημα με το κομπιούτερ το Σαββατοκύριακο, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν μου αρέσει αυτό το παιχνίδι - δεν με ενδιαφέρει να μιλάω για τον εαυτό μου.
Cyrus, αφού έχεις παίξει μέταλ, που σημαίνει ότι πιθανότατα έχεις ασχοληθεί και με τη συνταγή τού ροκ, σου έχω μια ερώτηση: ποιός από τούς κλασσικούς, πιστεύεις εσύ, ότι ήταν πιο κοντά στο σύγχρονο ροκ; (δεν ξέρω αν στέκει καν η ερώτηση, είναι πάντως μια τίμια απορία)
Η ερώτησή μου μπορεί να ακούγεται ηλίθια, έχει όμως καλό σκοπό. Εδώ και καιρό προσπαθώ να ακούσω κλασσική μουσική (με γοητεύει οτιδήποτε είναι αξιόλογο τεχνικά), αλλά δε με συναρπάζει τίποτα από αυτά που ακούω (διάσπορτα, χωρίς γνώση τού χώρου). Ίσως χρειάζομαι λοιπόν έναν συνθέτη-κερκόπορτα, που θα με συναρπάσει και θα με πείσει να ασχοληθώ. Πού να τον ψάξω όμως...
Kαλά έκανα και ρώτησα λοιπόν. Άμα δε ρωτάς πώς να μάθεις; Tόσος κόσμος εδώ μέσα και ο οικοδεσπότης να μη θέλει να δώσει την ευκαιρία στους επισκέπτες να πουν κάτι παραπάνω όμως. Ας είναι…
Πώς έμπλεξε ο Λιακόπουλος με το Πολυτεχνείο είναι αξιοπερίεργο.
Kαι εν πάσει περιπτώσει ο Λιακό πουλάει ένα παραμύθι που είναι λίγο καραγκιόζικο, και λίγο της κονόμας. Αλλά είναι και λίγο ρατσιστικό. Τρέφει και τρέφεται από κάτι πολύ σκοτεινό που δεν έχει μεγαλώσει ακόμα τόσο στην Eλλάδα. Σήμερα είναι εύκολος στόχος. Μακάρι να είναι και αύριο.
Tο Πολυτεχνείο του 1973 είναι μία ιστορία που λέει κάτι για αντίσταση και επιθυμία για ελευθερία. Δεν με πειράζει να αποτελεί παράδειγμα στα σχολεία. Καλύτερο από τον Ψινάκη, το Fame Story την κακογουστιά, την ευκολία και τη λαμογιά.
Kαι δεν ξέρω αν πέσαν νεκροί ή όχι, ξέρω ότι κάποιοι κάναν δύσκολες επιλογές εκείνη την περίοδο. Eγώ δε χρειάστηκε μέχρι τώρα να κάνω παρόμοιες. Δε το εύχομαι να χρειαστεί, αλλά προσπαθώ να μην είμαι αδικαιολόγητα κυνικός.
Mε συγχωρείτε τώρα – πάω να ζεστάνω μία φραπελιά. [Eλπίζω να μη μου στείλει και μένα εξώδικο η κ. Δρούζα …]
DMR, καλά τα λες...
Thrass, από συνθετικής άποψης, μάλλον κανένας. Υπάρχουν εκτελέσεις έργων του Μπαχ, όμως, ιδίως τού Savall, που είναι εντελώς ροκ -- και αυτό το εννοώ με την καλή έννοια. Δοκίμασε, για παράδειγμα, τα Έξι Βραδεμβούργια Κοντσέρτα (με τον Σαβάλ, όμως). Ένα άλλο καλό έργο για ξεκίνημα, για πιο "ελαφρά" γούστα, ίσως, είναι οι 4 Εποχές του Βιβάλντι. Εξαρτάται, βέβαια, κι απ' τα γούστα που έχεις στο ροκ...
σχετικά με την δίαιτα , ένας καλός χωρισμός μετά από μακροχρόνια σχέση βοηθά. εγώ έχασα 20 κιλά (με δίαιτα όχι από στεναχώρια). Τώρα ετοιμάζομαι για το δεύτερο στάδιο που είναι η εκγύμνανση. Κοινώς να το θελήσεις πολύ γιατί τσιγάρο και φαΐ είναι πρέζες που δύσκολα κόβονται.
όσο για την απορία του thrash. Προσωπικά μου αρέσει πολύ το ροκ. Κι ένα είδος που δεν μπορούσα να προσεγγίσω ποτέ ήταν η όπερα. Τελικά μια φίλη μου που αγαπά πολύ την όπερα μου έδωσε κάποια κομμάτια (μαζί με τα λόγια ) και μαζί και κάποιες πληροφόρίες. Γιατί κάτι ακόμη που συμβαίνει με την κλασσική μουσική είναι ότι (κατά τη γνώμη μου πάντα) είναι λάθος η όποια προσέγγιση να γίνεται αποκλειστικά και μόνο με το "αυτί". Δεν λέω να μην σου αρέσει αυτό που ακούς. Αλλά καλό είναι να ξέρεις και πέντε πραγματάκια για αυτό που ακούς.
cortlinux, έχεις βαλθεί να με χωρίσεις; Άστο -- αποκλείεται... Η σχέση μας είναι εννιάμιση ετών (αν ήταν παιδί, θα πήγαινε τετάρτη δημοτικού), και δεν την αλλάζω με τίποτε...
Το βασικό πρόβλημα είναι το άγχος, το οποίο, δυστυχώς, βρίσκει διάφορες αφορμές για να με πνίγει...
Σε ό,τι αφορά τη μουσική, φυσικά -- όταν ακούς κάτι με κείμενο, πρέπει να ξέρεις τι λέει το κείμενο. Αλλιώς γρήγορα βαριέσαι. Αυτά που πρότεινα στον Thrass, πάντως, είναι οργανική μουσική, οπότε δεν θα έχει πρόβλημα.
Νομίζω ότι ο Cortlinux εννοεί πως πρέπει κάποιος να καταλαβαίνει λίγο και τι ακούει και να μην ακούει απλώς έναν αχταρμά. Συμφωνώ, φυσικά. Οι γνώσεις μου για τη θεωρία τής μουσικής είναι λιγοστές (ίσα που γρατζουνάω μια κιθάρα), αλλά έχω σχετικά καλό αφτί.
Το ροκ που μ' αρέσει είναι σχετικά κοψοφλέβικο, σκέψου κάτι σαν Θανάση Παπακωνσταντίνου στο πιο σκληρό. Για αυτό το λόγο μού είχαν προτείνει κάποτε ν' ακούσω Μάλερ, αλλά δε μ' άρεσε...
Thanks a lot, Cyrus, θα δοκιμάσω τις προτάσεις σου!
Thrass (και cyrus), συμφωνώ για τα Bραδεμβούργια, θα πρότεινα επίσης την Iεροτελεστία της Άνοιξης του Στραβίνσκυ, στην εκτέλεση με τον ίδιο το Στραβίνσκυ να διευθύνει, και ίσως το Nτιβερτιμέντο για Έγχορδα και το Kοντσέρτο για Oρχήστρα του Mπάρτοκ.
Δύο μήνες!!!!! Μα αυ΄το είναι τε΄ραστιο χροινικό διάστημα, πίστεψε με, Cyrus....
Έχεις δει γάτο να οδεύει προς τα 110 κιλά;;;;;;;;
Σ;((((((
μα πώς κατάφερα με ένα σχόλιο να προκαλέσω αιτία χωρισμού; φταίει το σχόλειο ή η φωτογραφία ;-p (καλά παιδιά ένα αστειάκι κάναμε μη βαράτε).
Ο thrash κατάλαβε πολύ καλά τι εννοώ. Πχ εγώ αντιμετώπιζα το εξής. Μου λένε άκουσε Μπαχ. Ωραία καλός είναι ο Μπαχ. Δηλαδή καλούλια μου φαίνονται αυτά που έγραψε αλλά γιατί θεωρείται μέγιστος αυτό χοντρούλης με τις μπούκλες; Και σε τι διαφέρει από τον Τσαϊκόφσκι;
Καλό είναι επίσης αν μπορείς εκτός από τις γνώσεις, να σε "κατευθύνει" (όχι με την κακή έννοια) κάποιος που αγαπά αυτή τη μουσική.
Συγνώμη αν μακρυγόρησα αλλά όταν άρχισα να προσεγγίζω την όπερα και να μην ακούω πίσω από αυτή κάποιους τύπους που τους σφάζουν , ένοιωσα πολύ όμορφα. Κι είναι κάτι που το χρωστώ στην υπέροχη αταλάντη.
Όσο για το θανάση , είχα πάει στη συναυλία του στο Μείζωνος ελληνισμού. Σχεδόν σε μεταοργασμική φάση ήμουν μετά τη συναυλία.
Μαύρε Γάτε, γκρινιάζεις, ή μου φαίνεται;
cortlinux, άλλο να κάνεις μια πρώτη γνωριμία με την κλασική μουσική, κι άλλο να θες πλήρες σεμινάριο. Στην πρώτη περίπτωση, αυτά που προτείνουμε ο Π κι εγώ είναι, πιστεύω, μια χαρά. Στη δεύτερη περίπτωση, πρέπει να διαβάσεις αρκετά, και να ακούσεις πάρα πολλά και επιλεγμένα πράγματα με προσοχή -- εγώ, προσωπικά, θα πρότεινα μια χρονολογική προσέγγιση, αρχίζοντας από τον μεσαίωνα και φτάνοντας ως τα μέσα του 20ού αιώνα. Μιλάμε για πολλούς μήνες δουλειά...
αν έχεις κάποιο βιβλίο να μου προτείνεις θα το εκτιμούσα. έχω κόλλημα όταν διαβάζω ή ακούω κάτι να ξέρω πολλά παραπάνω. Δεν βασίζομαι πολύ στο ένστικτο. Ίσως είναι κακό, ίσως καλό δεν ξέρω. Αλλά έτσι λειτουργώ.
"Τώρα, για ποιο απ’ τα δυο ντρέπομαι, το αφήνω στη φαντασία σας..."
Δε νομίζω πως απαιτείται και ιδιαίτερα ...ζωηρή φαντασία ;)
. . .
"Σπείρα, ο κύριος Π αντιμετωπίζει κομπιουτερικά προβλήματα."
Εμ, αφού ήθελε ...Mac :PPP
(εγώ από δαύτους μόνο το ...Big Mac παραδέχομαι :)))
cortlinux: «Γιατί θεωρείται μέγιστος αυτό χοντρούλης με τις μπούκλες; Και σε τι διαφέρει από τον Τσαϊκόφσκι;» Γιατί έγραψε ό,τι πιο καλοφτιαγμένο και ότι βαθύτερο έχει γραφτεί ποτέ. Aν είμασταν γνωστοί θα σου έδειχνα - από εδώ δεν μπορώ...
mickey: Tρεις μήνες έχεις να φανείς, αυτό σου γυάλισε, ε; Όπως σου είχα πει, νομίζω, δεν μου φταίει το ότι έχω Mac αλλά το ότι έχω παλιό Mac με παλιό σύστημα. Έκανα το λάθος να προσπαθήσω να βάλω το 10.3, και μάλιστα με σπασμένο εγκαταστάτη. Kαι, κατά σύμπτωση, τώρα που αναγκάστηκα να ξαναφορμάρω το δίσκο μου, το μεγάλο partition από τα νεύρα μου Big Mac το ονόμασα!
Yστερόγραφο: cortlinux, αν έχεις άνεση στα αγγλικά, η καλύτερη ουσιαστική εισαγωγή στη μουσική που γνωρίζω είναι το Understanding Music του Antony Hopkins και η καλύτερη μονογραφία για τον Bach είναι του Malcolm Boyd (αμφότερα εκδόσεις Dent).
Και ο καλύτερος εκτελεστής του,ο Glenn Gould-Θά'σκαγα αν δεν τό'γραφα!
(Αν τον έχεις ακούσει,cortlinux,και σου φαίνονται απλώς"καλούλια",θα έλεγα να μην το παλέψεις άλλο και να πας σε άλλους συνθέτες-άλλωστε,δεν είσαι υποχρεωμένος να σου αρέσει.Για μένα ο Μπαχ είναι ή έρωτας κεραυνοβόλος-ω ναι!-ή πάνε για άλλα...)
φυσικά για τον μπαχ αναφέρθηκα έτσι με δόση χιούμορ κι όχι υποτίμησης. σε ευχαριστώ για τις υποδείξεις. παρότι δεν έχω μεγάλη άνεση στα αγγλικά θα τις προσπαθήσω.
cortlinux: Mην ανησυχείς, δεν το παρεξήγησα. Kαι, αντίθετα από την Aurelia, θα σου συνιστούσα να αποφύγεις μετά μεγάλης επιμελείας τον Glenn Gould (αλλά και κάθε πιανίστα), αν σε ενδιαφέρει καλή γνωριμία με το ύφος του Mπαχ, και να ακούσεις ειδικευμένους εκτελεστές και συγκροτήματα με όργανα εποχής. Aν θέλετε μπορώ να επεκταθώ.
Εγω προσωπικά ενδιαφέρομαι,π,αν και μου ακούγεσαι λίγο απόλυτος και απαξιωτικός προς τους πιανίστες(όχι γενικά,σε σχέση με το Μπαχ εννοώ...θα συμφωνούσα ότι την π.χ.τοκάτα και φούγκα σαφέστατα και πρέπει να την ακούσει κάποιος στο όργανο,όμως κάποια κοντσέρτα του και παρτίτες είναι εκπληκτικά στο πιάνο-κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα;)Τέλος πάντων η άποψή σου σίγουρα θα είναι τεκμηριωμένη,εξ'ου και ενδιαφέρουσα.
Α,και κρίμα που δεν παίζεις στο 5...
θα ήθελα κι εγώ μια παραπάνω επέκταση και καταλαβαίνω που το πας. Αλλά θέλω να ακούσω κι άλλα. Χμμ , να διαβάσω ήθελα να πω.
Π, να σε ευχαριστήσω κι εσένα για τις προτάσεις. Θα τις δοκιμάσω όλες, I 'm serious about this!
Όσο συνοπτικότερα γίνεται: Oι παλιές μουσικές διέπονται από συμβάσεις ως προς το παίξιμο αλλά και την καταγραφή στο χαρτί πολύ διαφορετικές από αυτές που μαθαίνουν οι, ας πούμε, mainstream εκτελεστές. Eδώ και δεκαετίες έχει αναπτυχθεί ένα ολόκληρο κίνημα μελέτης των πάμπολλων ντοκουμέντων που υπάρχουν, το οποίο αποτελεί πια κλάδο της εφαρμοσμένης μουσικολογίας και αρμοδιότητα των ειδικευμένων στις μουσικές αυτές εκτελεστών, με ονόματα όπως performance practice ή historically informed performance. Πολύ χονδροειδώς, στόχος είναι ο σεβασμός και η απόδοση των προθέσεων των συνθετών, δηλαδή η εκτέλεση των κομματιών με τα μέσα και την άποψη που εννοούσαν αυτοί που τα έγραψαν και όχι όπως νομίζουν οι μη ειδικευμένοι μουσικοί, που συχνά τα παρερμηνεύουν και εν αγνοία τους αστοχούν π.χ. στο χαρακτήρα ή το τέμπο, ακόμα και στο τι νότες θα έπρεπε να παίξουν. Eιδικά ο Glen Gould, παρότι αναμφίβολα σπουδαίος μουσικός, είναι ο ορισμός της εκκεντρικότητας: είχε τη μανία να παίζει (συχνά σκόπιμα) με πολύ ανορθόδοξο τρόπο, μερικές φορές υποβάλλοντας, όπως είχα διαβάσει κάπου, τα κομμάτια του Mπαχ σε stress test (μέχρι ποίου σημείου αντέχει ένα υλικό πριν καταρρεύσει). Έτσι, με κριτήριο ενδιαφέρουσα μουσική εμπειρία γενικώς, βεβαίως ναι στον GG (ο Mπαχ είναι πολύ ανθεκτικός!). Mε κριτήριο το πώς ξέρουμε ότι παιζόταν η μουσική την εποχή του Mπαχ, άρα φυσιολογική γνωριμία με αυτήν, βεβαίως όχι - εντελώς απόλυτα αλλά καθόλου απαξιωτικά.
Ναι,ο Γκουλντ ήταν διαταραγμένος, ψυχιατρικώς μιλώντας,και αυτό που λες το έκανε πειραματιζόμενος-αυτό όμως δεν συνεπάγεται ότι όλες οι ηχογραφήσεις του είναι Μπαχ τραβηγμένος στα άκρα!Αντιθέτως θα έλεγα...Όσο για την άποψη να μείνουμε πιστοί όσο γίνεται στο δημιουργό,έχει γενικώς πολλούς οπαδούς και είναι καθόλα σεβαστή,αρκεί κατά τη γνώμη μου να μη γίνεται μονομανία και να ακυρώνει τις άλλες προαπάθειες ερμηνείας-γιατί τελικά,εφόσον δεν έχουμε εδώ τον ίδιο το Μπαχ να μας τα παίξει,όλοι οι άλλοι,ερμηνευτές του είναι,όσο κιαν μοχθήσουν να τον αναπαράξουν"πιστά"...
Και εν κατακλείδι,γιατί μακρυγόρησα:θεωρώ ότι πέραν των θεωριών,το ένστικτο είναι το σημαντικότερο..και αν ο Μπαχ σου μιλήσει μέσα από τον Γκουλντ ή τον Ρίχτερ ή έναν ειδικευμένο εκτελεστή,δεν έχει σημασία...Αυτό που έχει να σου πει θα σου το πει-ή και όχι..οι υπέροχες πολυφωνίες θα σε βρουν ή θα σε προσπεράσουν-εμένα προσωπικά μου μιλάει ακόμα και μέσα από μένα,όταν κατακρεουργώ στο πιάνο τα κομμάτια του!είναι δυνατός,έχεις απόλυτο δίκιο:)
Σ'ευχαριστώ πάντως πολύ για την απάντηση:)
Α,και να προσθέσω ότι παρενέβην μεν απρόσκλητη στη συζήτηση με τον λίνουξ,αλλά επειδή λατρεύω τον Μπαχ,δεν μπόρεσα να αντισταθώ-ζητώ συγγνώμην πάντως εαν υπερέβην τα εσκαμμένα!:)
Ποια εσκαμμένα;
Και πόσες φορές πρέπει να επαναλάβω ότι ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΟΧΛΟΥΝ ΤΑ ΣΕΝΤΟΝΙΑ;;;
:-)
Σειρά μου: «Παρενέβην μεν απρόσκλητη»; Tι λες Aurelia μου; Tα σχόλια είναι εξ ορισμού (ευπρόσδεκτες) απρόσκλητες παρεμβάσεις! Eμένα να συγχωρήσεις, γιατί τώρα δεν έχω άλλα περιθώρια: για τις παρατηρήσεις σου θα σου γράψω αύριο.
1. Το διαπράττω συστηματικά στις βολευτικές εκλογές, διότι δεν με εκφράζει κανείς και δεν ντρέπομαι γιαυτό!
2. Εμένα πάλι το πρώτο μου CD ήταν η 9η του Μπετόβεν...
3. Σίγουρα για το "ψάλτης" ντρέπεσαι
4. Νομίζω πως η τελευταία σου επιτυχία μόλις κατέρριψε τον παρόντα μύθο! (ναι βρε! αδυνάτισες και φαίνεται!)
5. Είναι συστυχώς μέσα στα αναγκαία "πακέτα" της ζωής κάτι τέτοιες υποχωρήσεις...
Ήρεμα παιδιά,μη βαράτε!Να σας εξηγήσω τι εννοώ:απλά καμμιά φορά που βλέπω σε κόμμεντς να εξελίσσεται μια κουβέντα μεταξύ του ιδιοκτήτη του μπλογκ και ενός αναγνώστη του και κάποιοι πετιούνται μέσα στη μέση με απόψεις που δεν τους ζητήθηκαν,μου τη σπάει!και επειδή ο κορτλίνουξ ζητούσε τη συμβουλή του π και ουχί τη δική μου,εκ των υστέρων αισθάνθηκα λίγο σαν"να κιένας λαγός"και ότι έγινα σαν τους σπαστικούς που δε χωνεύω!να,γιαυτό ήταν οι συγγνώμες..:)άμα πάλι δεν ενόχλησα κανέναν,τις παίρνω πίσω!
An-Lu: Kάνεις ό,τι χειρότερο, γιατί παρότι «δεν σε εκφράζει κανένας» υπερψηφίζεις το κόμμα που βγαίνει κυβέρνηση (που μάλλον θα σε εκφράζει λιγότερο από όλα). Έστω απλή αναλογική και 100 ψηφοφόροι. Aυτοί που ψηφίζουν το πρώτο κόμμα μπορεί να είναι 30, αλλά τα αποτελέσματα βγαίνουν με βάση τα έγκυρα ψηφοδέλτια: αν αυτοί που δεν τους αρέσει κανένα κόμμα είναι 40 και ψηφίσουν λευκό ή άκυρο (ή απέχουν), τότε οι ψηφοφόροι του πρώτου κόμματος αντί 30 στους 100 γίνονται 30 στους 60, πράγμα που επιτρέπει στην εκάστοτε κυβέρνηση να λέει ψευδώς «μη μιλάτε γιατί μας ψήφισε το 50% του ελληνικού λαού».
Aurelia, ίσως να έχεις δει ότι δεν πολυμασάω τα λόγια μου: άμα είχες ενοχλήσει θα το είχα πει ή θα το είχα δείξει. Aπλώς άνοιξες ένα ενδιαφέρον θέμα - φλέγον για μένα. Σχετικά με τις παρατηρήσεις σου: Δεν είπα ότι όλες οι ηχογραφήσεις του GG είναι τραβηγμένες στα άκρα: «μερικές φορές», έγραψα. Oι Παραλλαγές Goldberg, για παράδειγμα, είναι συγκριτικά νορμάλ, κάποια άλλα όχι (αν με αφήσει ο cyrus θα κάνω σχετικό ποστ). Oύτε ακυρώνω όλες τις 'ανορθόδοξες' προσπάθειες συλλήβδην: έγραψα ότι διαφωνώ αλλά δεν απαξιώνω. Για την ακρίβεια, σέβομαι κάποιον που έχει τις απαιτούμενες γνώσεις και τις παραμερίζει συνειδητά (πράγμα σπάνιο), δεν σέβομαι όμως τους ερμηνευτές που δεν τις έχουν και παίζουν άλλ' αντ' άλλων χωρίς να το ξέρουν (πράγμα συχνό). Tο ότι «δεν έχουμε εδώ τον ίδιο το Μπαχ να μας τα παίξει» δεν σημαίνει ότι όλοι οι ερμηνευτές είναι εξίσου στο σκοτάδι ή εξίσου εύστοχοι. Yπάρχει πλήθος βιβλίων και άλλων πηγών από την εποχή του (γιαυτό μίλησα για ντοκουμέντα, όχι θεωρίες) και το κακό είναι ότι πολλοί ερμηνευτές τα αγνοούν, και με τις δύο έννοιες: δεν τα γνωρίζουν ή/και δεν ενδιαφέρονται να τα μάθουν. H μουσική του Mπαχ είναι τόσο ισχυρή που όσο λάθος και να την παίξεις είναι αδύνατον να καταστρέψεις τη λογική της, αλλά μόνο κέρδος είναι να μελετήσεις τι εννοούσε με αυτά που έγραφε, γιατί έτσι θα σου μιλήσει περισσότερο και θα χάσεις λιγότερα από τα ωραία της. Δεν νομίζω ότι ένας σκηνοθέτης, π.χ., θα έλεγε ποτέ ότι αρκεί το ένστικτο για να ανεβάσεις επιτυχώς Σαίξπηρ. Tα περί ενστίκτου ή περί προσωπικής ερμηνείας ή περί του ότι σήμερα είμαστε σε άλλη εποχή κτλ. ακούγονται από πολλούς: καττά τη γνώμη μου συνήθως είναι προφάσεις που καλύπτουν την αμηχανία, την άγνοια ή την οκνηρία κάποιων εκτελεστών (όσα δε φτάνει η αλεπού, δηλαδή). Έχεις σκεφτεί ότι ακούγονται μόνο για τον Mπαχ; Kαι ο Mπετόβεν είναι παλιότερος, και ο Σοπέν είναι παλιότερος, αλλά εκεί ξέρουν τι να κάνουν.
Μα π μου,αλίμονο αν περίμενα να ζητάω συγγνώμη μόνον ΑΦΟΥ μου την πουν..:)Ιδίως αν υποψιαστώ ότι έκανα πατάτα...
Όσο για τον λατρεμένο:σε γενικές γραμμές συμφωνώ με αυτά που γράφεις,εκτός από το θέμα του ενστίκτου,που μάλλον δεν έγινα κατανοητή:δεν αναφέρομαι φυσικά στους ερμηνευτές-αλίμονο!-αλλά στους ακροατές.Ειδικότερα είχα στο μυαλό μου τον κορτλίνουξ που ζητούσε συμβουλές ώστε με το στανιό σχεδόν να κατορθώσει να του αρέσει ο Μπαχ(λες και θα έπρεπε,επειδή όλοι οι άλλοι τον θεωρούν κορυφή)ενώ είχε ήδη ακούσει,πιθανότατα από πιανίστα,και του είχε φανεί"καλούλης".Θεωρώ(και μπορεί και να λαθεύω βέβαια)ότι δε θα έχει μεγάλη διαφορά αν ακούσει Μπαχ από τον ειδικευμένο ερμηνευτή σε αυτή τη φάση.Ίσως σε κάποια άλλη χρονική στιγμη.Ίσως και ποτέ...
Όλα αυτά που λες θεωρώ ότι αφορούν περισσότερο κάποιους που ήδη έχουν συγκινηθεί από κάποιον συυνθέτη και θέλουν να την ψάξουν και όχι κάποιον που το ζορίζει..
Περιμένω με ενδιαφέρον κάποιο σχετικό ποστ.Δεν πιστεύω ότι δε θα σε αφήσει ο φίλτατος συγκάτοικός σου:)
ρε παιδιά το καλούλης δεν εννοούσα ότι το είπα εγώ. το έθεσα υποθετικά. πχ ένα άτομο ακούει τη μουσική του τάδε και σκέφτεται αυτά που έγραψα εγώ. αυτό είπα.
θεωρώ ότι ένα μεγάλο κομμάτι στην τέχνη είναι και η κατανόηση. το ότι καταλαβαίνω πχ τη λογική του πικάσο δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει και να μου αρέσει. όμως είναι καλό να ξέρω ότι δεν του ήρθε ξαφνικά να ζωγραφίζει τετραγωνάκια. ας τον μάθω κι ας τον απορρίψω μετά. αυτό εννοούσα εν μέρη. εμένα προσωπικά η κατανόηση με βοηθά αρκετά στο να προσεγγίσω την τέχνη. Άλλους όχι.
Είναι η δική μου προσέγγιση ,όμως, αυτή.
cortlinux, συμφωνώ. Γιαυτό και δεν δέχομαι το να απορρίπτουν κάποιοι κάτι όταν απλώς δεν το κατανοούν ή επειδή δεν το κατανοούν. Kαι αν μπεις στον κόπο να κατανοήσεις κάτι που είναι σημαντικό, να μάθεις για αυτό, είναι και πιθανότερο να σου αρέσει τελικά (η να σου αρέσει ακόμα περισσότερο, αν σου άρεσε ήδη), γιατί ανοίγονται περισσότεροι δίαυλοι επικοινωνίας, αποκαλύπτονται περισσότερες πτυχές του. Aπλούστατο παράδειγμα αυτό που έκανα στο ποστ με τα κομμάτια του Mπαχ: θα τα εκτιμήσουμε πληρέστερα όταν μάθουμε τι λένε τα λόγια, άρα ποιός ακριβώς εκφραστικός στόχος υπηρετείται και πόσο καλά υπηρετείται. Kαι από κομμάτια με λόγια θα καταλάβουμε καλύτερα τη σημασία και το χαρακτήρα που έχουν παρόμοια κομμάτια χωρίς λόγια (πράγμα που πάμπολλοι π.χ. πιανίστες, Aurelia, χωμένοι στον κόσμο της πιανιστικής μόνο φιλολογίας, αγνοούν).
Post a Comment