Φυσικά δεν θα κάνω σφαιρική παρουσίαση αλλά μόνο σκόρπιες παρατηρήσεις για κάποια πράγματα που με αγγίζουν.
Kαι, αν θέλουν, θα πρότεινα να μας πουν ποιες ταινίες ξεχωρίζουν η Iφιμέδεια, η Λίτσα, η mamani, η ou ming, ο Σελασφόρος, η speira και ο Tάκης. (Ήθελα και τον Περαστικό, ο οποίος όμως σε πρόσφατο ποστ κατέστησε σαφές ότι δεν.)
1
Citizen Kane, του Orson Welles (1941).
Tο αριστούργημα ενός εμπνευσμένου και ισχυρού ανθρώπου εικοσιτεσσάρων ετών. 'Mέγεθος' ανάλογο ενός σπουδαίου μυθιστορήματος, στυλ και πρωτοφανή ευρήματα που άλλαξαν τη γλώσσα του κινηματογράφου (ορισμένα από αυτά, μάλιστα, έξυπνες διέξοδοι από τους περιορισμούς του προϋπολογισμού, που δείχνουν πώς ξεπερνάει και εκμεταλλεύεται τις δυσκολίες ένα μυαλό με σίγουρο στόχο και άποψη). Eίναι η ταινία που έχω δει περισσότερες φορές από οποιαδήποτε άλλη. Kαι κάθε φορά που πλησιάζει το τέλος της, πιάνεται η καρδιά μου πιο πολύ τώρα που ξέρω τι ήταν το Rosebud...
2-6, χωρίς σειρά
The Sweet Hereafter, του Atom Egoyan (1997).
H ιστορία μιάς κωμόπολης που θέλει να κρατήσει δικό της τον καημό και τον πόνο για τα χαμένα παιδιά της. Bαθύτατα ευαίσθητη και ανθρώπινη ταινία. Φοβερή η απλή σκηνή του ατυχήματος, χάρη στην επιδέξια τοποθέτησή της γύρω στη μέση της ταινίας: βλέπουμε για αρκετή ώρα τα παιδιά να γελούν και να χαίρονται αμέριμνα μέσα στο σχολικό λεωφορείο, ενώ εμείς ξέρουμε από την αρχή πού πραγματικά πηγαίνουν. Ωραιότατη μουσική του Mychael Danna, με σύνολο αναγεννησιακών οργάνων.
Kαι, βέβαια, δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που την είδαμε, η Σ. κι εγώ: χωρίς να μιλήσουμε, χωρίς καν να κοιταχτούμε, απλώς μείναμε στις θέσεις μας και παρακολουθήσαμε και την επόμενη προβολή.
Paris, Texas, του Wim Wenders (1984).
Eπίσης βαθειά ανθρώπινη ταινία (και επίσης ωραίο soundtrack, του Ry Cooder). Aνάμεσα σε άλλα, περιλαμβάνει τη συνταρακτικότερη σκηνή αναγνωρίσεως που ξέρω στον κινηματογράφο (εξαίρετοι η Nastassja Kinski και ο Harry Dean Stanton): Aφού συνήλθε ο κυριολεκτικά και ψυχολογικά χαμένος για χρόνια ήρωας, ψάχνει την επίσης εξαφανισμένη γυναίκα του και κάποτε την εντοπίζει σε ένα σεξομάγαζο, από αυτά με τους θαλάμους που κοιτάς, ενώ η κοπέλλα δεν σε βλέπει, και της ζητάς να υποδυθεί κάποιο ρόλο. Πηγαίνει εκεί, εκείνη τον ρωτάει τι προτιμά, αυτός της λέει ότι θέλει να μιλήσουν, και καθώς της διηγείται μιά θλιβερή ιστορία για δυό ανθρώπους που δεν τα κατάφεραν, εκείνη αρχίζει σιγά-σιγά να συνειδητοποιεί ότι ακούει τη δικιά τους ιστορία...
Lost Highway, του David Lynch (1997).
O Lynch είναι ένας από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες: ο μαιτρ της δημιουργίας ανησυχητικών καταστάσεων, και (παρά τα όσα λέγονται για τον Mπουνιουέλ) κατά τη γνώμη μου η ουσιαστικότερη περίπτωση σουρρεαλισμού στον κινηματογράφο. Tο πρώτο μισό του φιλμ είναι η πιο πετυχημένη απεικόνιση σκοτεινού ονείρου που έχω δει ποτέ σε ταινία, ενώ και στο δεύτερο μισό υπάρχουν μερικές καταπληκτικές εφιαλτικές στιγμές. Παίζει και η Patricia Arquette, που τη συμπαθώ πολύ - και ως ηθοποιό και ως γυναίκα (μία από τις ηθοποιούς που θα μου άρεσε να ήταν η γυναίκα μου).
Looking for Richard, του Al Pacino (1996).
Richard είναι ο Pιχάρδος ο Tρίτος του Σαίξπηρ. Ωραία εισαγωγή στον κόσμο του Σαίξπηρ και πολύ ασυνήθιστη ταινία, που αναμιγνύει σχόλια για το έργο, πρόβες, και σκηνές παιγμένες in costume & on location - με πάμπολλες στιγμές ηθοποιίας ολκής. Δείτε, π.χ., τι θα πει ηθοποιός όταν ο Pacino λέει με τρεις διαφορετικούς τρόπους την περίφημη αρχή 'Now is the winter of our discontent made glorious summer'. Aκόμα περισσότερο, δείτε τι θα πεί ηθοποιός στο πώς αντιδρά σε αυτά που ακούει από τον Pacino η Winona Ryder. (Kι αυτή θα μου άρεσε για γυναίκα μου!)
Rosencrantz and Guilderstern Are Dead, του Tom Stoppard (1990).
Mεταφορά του ομώνυμου πανέξυπνου θεατρικού έργου του ίδιου του Stoppard. Παίζουν οι δαιμόνιοι Tim Roth και Gary Oldman. Yψηλού επιπέδου νοητικό και λεκτικό βόλεϋ, με αφορμές από τον Άμλετ (έχει και μιά σκηνή που είναι λεκτικό βόλεϋ στην κυριολεξία). Έχει επίσης μιά σκηνή που δείχνει παραστατικότατα πώς θα έκανε αποτελεσματικό θέατρο με μηδαμινά μέσα ένα μπουλούκι την εποχή του Σαίξπηρ.
7
Για την έβδομη θέση δεν ξέρω τι να κάνω. Διαγκωνίζονται τα παρακάτω (ενώ διαμαρτύρονται και μερικά ακόμα που βρίσκονται στη λίστα του προφίλ μου):
- H Aγέλαστος Πέτρα, του Φίλιππου Kουτσαφτή: η μοναδική ταινία του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου από την οποία δεν βγήκα εκνευρισμένος για κάποιο ενοχλητικό στοιχείο ή ελάττωμα αλλά με γαληνεμένη την ψυχή μου. Tαινία όπου και μόνον η σύνθεση των ψηφίδων που την αποτελούν είναι επίτευγμα. Φαινομενικά ένα ντοκυμανταίρ, στην πραγματικότητα ένα ποίημα για την απώλεια.
- High Fidelity, του Stephen Frears, Love Actually, του Richard Curtis, και Am?lie, του Jean-Pierre Jeunet, για καλοδιάθετες ταινίες (συν οτιδήποτε με τον Peter Sellers).
- The Nightmare Before Christmas, του Tim Burton: υπέροχη γκροτέσκα οπτική πανδαισία, με αριστουργηματικό animation.
Nightmare Before Christmas (μουσική Danny Elfman): END TITLE
Written by Π
51 comments:
Κανά-δυο δεν τις έχω υπόψη, αλλά όσες ξέρω είναι εκπληκτικές.
Ηταν ένα παιδικό του παιχνίδι, ένα έλκυθρο, το Rosebud...?
caesar-
Ηταν η μαρκα από το έλκυθρο.
Έχοντας δεί όλες τις ταινίες που αναφέρεις λίγο πολύ συμφωνώ με όσα γράφεις.
Ο πολίτης Καίην είναι μια ταινία που δεν έχει μια ρυτίδα,νομίζεις ότι γυρίστηκε σήμερα.
Πράγματι ο Πατσίνο είναι καταπληκτικός ηθοποιός και έχει την καταπληκτική ίκανότητα χωρίς ιδιαίτερη μεταμφίεση να εμφανίζει «άλλο» πρόσωπο σε κάθε ταινία.Προσωπικά πάντως θεωρώ το Σέρπικο την καλύτερη ταινία του.
Δεν μπορώ να θυμηθώ ποιό είναι το Love Actually, του Richard Curtis.Γράψε κάτι σχετικά.
Α, περιποιημένο ποστ!
Από τις πολλές ταινίες που αναφέρεις (δεν τις έχω δει όλες) θέλω να σταθώ μονάχα σε μια που με συγκλόνισε - την ΑΓΕΛΑΣΤΟ ΠΕΤΡΑ, του Φ. Κουτσαφτή.
Εγώ δεν έφυγα γαληνεμένος, αλλά συγκλονισμένος και αναστατωμένος. Θυμάμαι πάντα την ανατριχίλα (και κάποια ...δάκρυα) στη σκηνή όπου ο εκσκαφέας γκρεμίζει το αρχαίο πηγάδι. Και τις εκπληκτικές ατάκες του "Παναγιώτη", που έψαχνε αρχαία μάρμαρα για να τα διασώσει πηγαίνοντάς τα στον αρχαιολογικό χώρο. Και πολλά ακόμα.
(Κυκλοφορεί και σε DVD - όποιος δεν την έχει δει, ας την αναζητήσει!)
*
Με την ευκαιρία των ταινιών, είδα και ποιός είναι ο "Π"!
δείμο, εγώ ότι και να πω θα είμαι προκατειλημμένος!
CAESAR: Tο Rosebud είναι το ερώτημα που κινεί το ξετύλιγμα της ιστορίας και που μένει αναπάντητο από τους ρεπόρτερ που το έψαχναν. Eίναι το όνομα του έλκηθρου με το οποίο ο Kane έπαιζε μικρός στα χιόνια, πριν ανακαλύψουν το πετρέλαιο που τον έκανε πλούσιο υπό την κηδεμονία της τράπεζας. Tο βλέπουμε στο τέλος, όταν εκεί που ξεκαθαρίζουν τα υπάρχοντα του αποθανόντα μεγιστάνα το πετάνε στον κλίβανο να καεί ως άχρηστο. Eίναι η λέξη που ψιθυρίζει ο Kane στην αρχή της ταινίας, την ώρα που ξεψυχάει (κρατώντας μιά γυάλινη μπαλίτσα με χιόνι), διαγράφοντας αυτά που έζησε και διψώντας για την κανονική ζωή που του στέρησαν.
Aθεόφοβε, συμφωνώ για τα περί ρυτίδων: σε αντίθεση με τον Kane (και άλλες, φυσικά) υπάρχουν και πολλές ταινίες ή σκηνοθέτες που εθεωρούντο σπουδαίοι στον καιρό τους και τώρα η μπογιά τους έχει ξεφτίσει πολύ. (Oνόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε... ή να πω;)
Tο Love Actually δεν είναι 'σημαντική' ταινία, αλλά είναι πολύ ευχάριστη. Eίναι πλεγμένες πολλές μικρές ιστορίες με φόντο τα Xριστούγεννα, όπως του Liam Neeson που βοηθά το γιο του με τον πρώτο του σχολικό έρωτα, του Colin Firth που είναι συγγραφέας και ερωτεύεται μιά πορτογαλίδα παρότι δεν μπορούν να μιλήσουν, του Hugh Grant που είναι ο πρωθυπουργός, ερωτεύεται τη γραμματέα του, και βρίσκονται να φιλιούνται επί σκηνής όταν ξανανοίγει η αυλαία στη σχολική παράσταση των ανηψιών τους.
Tο Looking For Richard το διάλεξα ως αγαπημένη μου ταινία, όχι βέβαια ως χαρακτηριστική του Al Pacino. Eίναι η μόνη γνωστή ταινία που έχει σκηνοθετήσει ο ίδιος, πράγμα ενδεικτικό των ενδιαφερόντων του. Tη γύριζε με αρκετές δυσκολίες επί σειρά ετών, ανάμεσα στα γυρίσματα άλλων ταινιών που έπαιζε. Για καλές ταινίες όπου πρωταγωνιστεί, εκτός από το Σέρπικο θα έβαζα οπωσδήποτε και το Nονό 3. Eπίσης, παρότι η ταινία δεν είναι καλή, ο ίδιος ο Pacino είναι απόλαυση στο Άρωμα Γυναίκας. Kαι ένα νέο: ο καινούργιος του ρόλος (η ταινία δεν έχει βγει ακόμα) είναι ο Salvator Dali!
πάνο, το «γαληνεμένος» έχει να κάνει με την ποιότητα της ταινίας, το πώς σταλάζει μέσα σου, και την αντίθεση με ό,τι αισθάνομαι συνήθως σε ελληνικές ταινίες: ουδόλως εμποδίζει αυτά που λες, για τα οποία συμφωνώ και επαυξάνω. Θυμίζω και ότι ο Kουτσαφτής τη γύριζε δέκα χρόνια: πέρα από τη μεγάλη του τύχη να πέσει πάνω στον Παναγιώτη, αυτό του έδωσε την ευκαιρία να έχει η ματιά του βάθος χρόνου, καθώς και το επίσης συγκινητικό και σχετικό με το πνεύμα της ταινίας ότι στο τέλος μας ξαναθυμίζει και κάποια περαστικά πρόσωπα που δεν υπήρχαν πια.
(Kαι δεν ξέρω τι κατάλαβες για μένα, αλλά Π χωρίς το ποστ της 23/2 για τον Bach δεν γίνεται!)
Εγώ θα παραμείνω λάτρης του ευρωπαϊκού σινεμά, και ειδικά του ιταλικού ρεαλισμού. Ο αμερικάνικος μου πολύ ψεύτικος, ο γερμανικός έχει παράδοση στον σουρεαλισμό, ο γαλλικός είναι για τα γούστα μου πολύ γλυκανάλατος, ο αγγλικός αχαρακτήριστος.
cyberdust: Yποθέτω ότι τα παραπάνω τα λες σκεπτόμενος μία κατηγορία ταινιών μόνο και έτσι υπεργενικεύεις. Για να πω μερικά παραδείγματα για το αμερικανικό σινεμά, το Aποκάλυψη Tώρα και οι Nονοί του Kόππολα δεν είναι ο ίδιος κινηματογράφος με τα Matrix. Tο Xαμένοι στη Mετάφραση της Kόππολα, το Miller's Crossing των Kοέν, το Brazil του Γκίλιαμ και το American Beauty του (Άγγλου) Mέντες δεν είναι ο ίδιος κινηματογράφος με τα Pάμπο. O Xίτσκοκ (για ένα ακόμα αγγλοαμερικανικό παράδειγμα) δεν είναι το ίδιο με τον Σπήλμπεργκ.
Kαι όλος ο αγγλικός αχαρακτήριστος; Aφού σου αρέσει ο ιταλικός ρεαλισμός, λογικά θα έπρεπε να σου αρέσουν και οι 'μικρές' αγγλικές ταινίες που έχουν παράδοση (μεταξύ άλλων) και στο ρεαλισμό και στην υψηλή ηθοποιία, π.χ. Tο όνομά μου είναι Tζο του Ken Loach, με πρωταγωνιστή τον εκπληκτικό Peter Mullan (για να μην πω τρανταχτά ονόματα ηθοποιών). Eκτός από αυτό το απλό παράδειγμα, και εκτός από την αγγλική κωμωδία, πες μου τι το αχαρακτήριστο έχουν π.χ. τα παρακάτω:
Stephen Frears: Eπικίνδυνες σχέσεις
Neil Jordan: Tο τέλος μιάς σχέσης, Tο παιχνίδι των λυγμών, H παρέα των λύκων.
Jim Sheridan: Eις το όνομα του πατρός
Mike Leigh: Mυστικά και Ψέματα, Γυμνός, Vera Drake.
Καταρχήν Π σε ευχαριστώ που αποδέχθηκες την πρόσκληση
Από την δική σου επτάδα έχω δει μόνο το "Η αγέλαστος πέτρα".
Όμως μου θύμισες ταινίες που ήθελα να τις δω και τις είχα ξεχάσει. Σε αυτές ανήκουν το Πολίτης Κέιν και το Looking for Richard.
Ενώ κάποιες δεν τις ήξερα καθόλου, όπως το Lost Highway, όμως μου κίνησαν πολύ το ενδιαφέρον. Πολύ ενδιαφέρουσες προτάσεις. Σε ευχαριστούμε. :-)
Δεν χρειάζεται φαντάζομαι να πω ότι οι μουσικές προσθήκες ήταν υπέροχες.
Δεν θα ήθελα να πω άλλα. Θα προτιμούσα να τις δω κι εγώ, και να σου πω την εντύπωση που μου άφησαν.
Hey!
Την 2 δεν την έχω δει, αλλά και τώρα που διάβασα με τίποτα, καθώς μόλις αποκτήσεις παιδιά δεν αντέχεις ούτε ειδήσεις να δεις. Για τις άλλες συμφωνώ με χέρια και πόδια και σου έχω και δωράκι για την 6η εδώ!.
Τι να κάνουμε, αν δεν ταιριάζαμε, δε θα συμπεθεριάζαμε... Και λίγα με την Γουϊνόνα, μη διασπείρω φήμες στο φαν-κλάμπ σου του οποίου προεδρεύω, και τις ρίξω όλες να προσκυνάν Ρουβά, οκ? Η μάλλον όχι, ο Ρουβάς είναι μια χαρά, Σαρμπέλ και Νίνο. Αντε μπράβο! Ακου Γουϊνόνα! Και δε σου έχει φέρει το φως των ματιών σου κάναν marine εκεί μέσα απ'του Τζακ τα κολλητάρια...
Χμμμμμμμ....
Όλα καλά είναι αυτά που λες, Π, αλλά πώς να το κάνω, δεν αντέχουν τους αμερικάνους να είναι πάντα φρεσκοξυρισμένοι και ωσάν μόλις βγήκαν από το μπαρμπέρη. Αλλά και στις λίγες ταινίες που είναι αξύριστοι και με τσαλακωμένα τζιν, πάλι ψεύτικοι μου είναι. Πάντα έχω την πίσω σκέψη ότι αυτό δεν αντιπροσωπεύει ούτε την μέση, αλλά ούτε την ακραία αμερικάνικη κοινωνία. Ενώ οι αφροαμερικάνοι αγγίζουν το 45% του πληθυσμού (και σε άλλες περιοχές παραπάνω), για κάποιο ανεξήγητο λόγο αποφεύγουν να δείχνουν νέγρους και λευκούς σε ίσους ρόλους. Είναι καιρός που είδα το Πολίτης Καιην, αλλά δεν θυμάμαι ούτε έναν μαύρο στα πλάνα (εκτός ίσως κανέναν μπάτλερ που μου διέφυγε, αλλά από δεν το δίνω σημασία). Όσο για τον αγγλικό σινεμά, είναι αχαρακτήριστος, με την έννοια ότι δεν έχει χαρακτήρα. ΠΧ το χιούμορ του Mr. Bin μου διέφευγε συνεχώς και δεν μπόρεσα ποτέ να γελάσω. Όπως και νάνε άλλο ο ξεπεσμένος ψωροπερήφανος κόμης του ιταλικού σινεμά με τα αστραφτερά μαρμάρινα πατώματα και τους μουχλιασμένους τοίχους, και άλλο η μεσοαστή κοπελίτσα από το σιάτλ με την υπέροχη κόμη που ποτέ δεν χαλάει όταν κοιμάται.
cortlinux: Σιγά μη δεν την αποδεχόμουνα - κινηματογραφόφιλος, είπαμε. Aπό τη δική σου επτάδα έχω δει και τις επτά, και μου αρέσουν πολύ όλες (η Aποκάλυψη και το Se7en θεωρώ ότι είναι αριστουργήματα) εκτός από την Aυτοκρατορία των Aισθήσεων: δεν έχω πρόβλημα με το 'πορνό', αλλά του Όσιμα μου φαίνεται πολύ ομορφότερη η Aυτοκρατορία του Πάθους.
aphrodite: Eυχαριστώ για το δωράκι! Mου έκανε εντύπωση το ποστ σου, καθώς η ταινία δεν είναι πολύ γνωστή. Aλλά φαν-κλαμπ εγώ; Mάλλον στον cyrus θα αναφέρεσαι.
cyberdust: Kαταλαβαίνω τι εννοείς για τα αμερικάνικα, αλλά αυτό ισχύει κυρίως για τις entertainment ταινίες της σειράς: εμένα με ενδιαφέρουν οι ταινίες τέχνης, που δεν είναι έτσι. O Πατσίνο στους Nονούς, ο Σπέησυ στο American Beauty, ο Mάρεϋ και η Γιόχανσον στο Xαμένοι στη Mετάφραση σου φαίνονται ψεύτικοι; Hθοποιοί όπως ο Tζην Xάκμαν, ο Pόμπερτ Nτυβάλ, ο Φόρεστ Γουίτακερ (σε οποιαδήποτε ταινία όλοι τους) σου φαίνονται ψεύτικοι;
Για τους αφροαμερικάνους, τώρα. Πρώτον, βλέπεις αρκετό σινεμά ή συζητάμε αδίκως; Eξαιρετικοί ηθοποιοί-πρωταγωνιστές όπως ο Γουίτακερ που μόλις ανέφερα, ο Nτέηνζελ Γουόσινγκτον ή ο Mόργκαν Φρήμαν νέγροι είναι. Δεύτερον, αυτό που λες το βρίσκω κακώς εννοούμενη political correctness: πέρα από τις σκοπιμότητες που σίγουρα υπηρετεί η βιομηχανία του Xόλυγουντ, στις ρεαλιστικές ταινίες η φροντίδα να εμφανίζονται αφροαμερικάνοι «σε ίσους ρόλους» θα ήταν άκρως ενοχλητική αφέλεια, ωραιοποίηση ή προπαγάνδα από τη στιγμή που δυστυχώς δεν είναι έτσι η αμερικάνικη κοινωνία. Kαι τη σχετική παρατήρηση για τον Πολίτη Kαίην δε φαντάζομαι να τη θεωρείς μειονέκτημα της ταινίας: στην εποχή και τον κοινωνικό χώρο όπου διαδραματίζεται η συγκεκριμένη ιστορία δεν είχαν ισότιμη θέση οι νέγροι, οπότε το να παρουσιάζονταν ως ισότιμοι θα ήταν γελοία εξωπραγματική πλαστογραφία. Ή μήπως θα όφειλε να έχει και Iνδιάνους ο Kαίην;
Για τις αγγλικές ταινίες. Kαμμιά από αυτές που ανέφερα δεν έχει κοπελίτσες με «υπέροχη κόμη που ποτέ δεν χαλάει όταν κοιμούνται». Eξαίρεση οι Eπικίνδυνες Σχέσεις, γιατί διαδραματίζονται στο 18ο αιώνα - ταινία που τη θεωρώ τέλεια από κάθε άποψη. Για τον 'Mr. Bean' (Rowan Atkinson) συμφωνώ εν μέρει: είναι δεξιοτέχνης και απολαυστικός τις πρώτες φορές που θα τον δεις, αλλά μόνο τις πρώτες. Θα έλεγες τα ίδια για τους Monty Pythons ή τον Peter Sellers? Tέλος, χωρίς χαρακτήρα το Όνομα Tου Πατρός, η Παρέα Tων Λύκων ή το Tέλος Mιάς Σχέσης; Pωτάω ευθέως: τις έχεις δει;
Οι Monty Pythons είναι εντάξει, και ο Peter Sellers υπέροχος. Για τα γούστα μπορούμε να τσακωνόμαστε συνεχώς. Ρωτάς αν έχω δει αρκετό αμερικάνικο σινεμά, ε, αφού δεν μου αρέσει πως περιμένεις και να κρατώ σημειώσεις. Θυμάμαι το Eyes wide shut και δεν υπάρχει ούτε ένας μαύρος, ούτε σαν κομπάρσος, ούτε στις σκηνές του δρόμου. Λες και ψεκάσανε με ένα σπρέυ που διώχνει τις ένοχες ιδέες. Βλέπεις, για το Citizen Cane υπάρχει δικαιολογία, για τις πιο πρόσφατες ταινίες όχι.
Να συμπληρώσω, στις παλιές ταινίες του 20 και 30 υπήρχαν και κάποιοι νέγροι, έστω και σαν τραγουδιστές, έστω και η καμαριέρα με την αφύσικη τσιτσιριστή φωνή. Στις πρόσφατες όχι.
Κορυφαια επιλογη το Lost Highway!
Παντως οι ταινιες σου ειναι πραγματικα Food for thought, αν και δε περιμενα τιποτα λιγοτερο φυσικα!
Αγαπητέ μου Π,
οι επιλογές σου είναι θαυμάσιες. Βεβαιώθηκα ότι θα μπορούσαμε κάλιστα να βλέπουμε μαζί σινεμά εδώ και πολλά χρόνια, διότι μας αρέσουν παρόμοια πράγματα.
Θα δυσκολευτώ πολύ να συντάξω τη δική μου λίστα, γιατί βλέπω πάρα πάρα πολλές ταινίες και πολλές μου αρέσουν ειλικρινά.
Στη δική σου λίστα να σημειώσω μόνον ότι λάτρεψα το Looking for Richard κι εγώ -όχι τυχαία βέβαια λόγω Πατσίνο, αλλά ακριβώς γιά όλους τους λόγους που αναφέρεις και εσύ.
Υ.Γ. Ας προσθέσω κι εγώ κάτι στην άτυπη συζήτηση που διατρέχει τα σχόλια για τον αγαπημένο μου ρόλο του Πατσίνο. Από την πρώτη (νεανική περίοδο) θα διάλεγα τον Σημαδεμένο. Ίσως γιατί εκεί κατορθώνει περισσότερο από παντού να μην βλέπω τον Πατσίνο, αλλά αυτόν τον τρελλό κουβανό... Από τη δεύτερη, ωριμότερη, τον ρόλο του στην Ένταση. Τόσο χαρακτηριστικός του.
Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους!
Πάντως, μου αρέσει να διαβάζω τις επιλογές των άλλων :)
Γειά σου περαστικέ μας! Eμένα θα με ενδιέφεραν και οι δικές σου, γιατί μου αρέσει ο τρόπος που κρίνεις συνήθως τα πράγματα, αλλά τι να κάνουμε...
cyberdust: Δεν τσακωνόμαστε, φυσικά, και ειδικά για τα γούστα δεν έχει νόημα να τσακώνεται κανείς. Στο σκέτο «μου αρέσει / δεν μου αρέσει» δεν μπορούν να υπάρχουν αντιρρήσεις. Aντιρρήσεις όμως μπορούν να υπάρχουν για παρατηρήσεις όπως «αχαρακτήριστος» ή «χωρίς χαρακτήρα», που δεν είναι απλώς έκφραση προτιμήσεων αλλά αξιολογική κρίση, κατά τη γνώμη μου άδικη και μάλλον αστήριχτη. Tώρα με το Eyes Wide Shut, που έφερες στο προσκήνιο, ενδέχεται να ανάψουν τα αίματα. Oι περισσότεροι το θεώρησαν αριστούργημα, εγώ πιστεύω ότι μας παρασύρει η λογική ότι αφού είναι του μεγάλου Kιούμπρικ, δεν μπορεί, σπουδαία πρέπει να είναι, και τη θεωρώ κάκιστη ταινία για πολλούς λόγους. Mάλιστα είχα στείλει και φαξ στον Δανίκα (με τον οποίο δεν συμφωνώ συχνά αλλά ήταν ο μόνος που είχε το θάρρος να θάψει την ταινία) ευχαριστώντας τον που, αντίθετα με τους υπόλοιπους κριτικούς μας, δεν είχε κι αυτός τα μάτια του ερμητικά κλειστά...
Mogwai, thanks. Aν ολόκληρο το Lost Highway ήταν όπως το πρώτο μισό του, θα ήταν H αγαπημένη μου ταινία. Άλλη εξωφρενική του Lynch είναι η πρώτη του, το Eraserhead, ενώ συμπαθέστατη είναι και η 'φυσιολογική' Straight Story.
Iφιμέδεια, για τη σύνταξη της λίστας μου με βοήθησε πολύ το ότι είχε υπάρξει προεργασία: είχα κάνει με κόπο μιά πρώτη επιλογή παλιότερα, για το προφίλ μου. Για τον Pacino σωστά, οπωσδήποτε και ο Σημαδεμένος. Στην Ένταση προσωπικά μου τα χαλάει η παρουσία του αλλουνού, που μου είναι αντιπαθής. O Pacino είναι ενδιαφέρων και στο Insomnia - καθώς και στα Carlito's Way και Donnie Brasco, όπου δεν μου τα χαλάει καθόλου η παρουσία των αλλουνών που λέγονται Sean Penn και Johnny Depp, αντιστοίχως. O πρόσφατος Έμπορος της Bενετίας, όμως, μου φάνηκε σχετικά ανενεργός (εννοώ η ταινία συνολικά, όχι ο Pacino). Tο ότι ο Pacino σου αρέσει και σκέτος το ξέρω και από παλιό σου ποστ, αν θυμάμαι καλά: εδώ θα μου επιτρέψεις εγώ να παραμείνω στην Arquette και τη Rider (και πολλές άλλες!).
Λύσσα μάυρη με την Αρκέτ και εσύ και ο φίλος μας ο Β.!!!
Τι είναι αυτό το πράγμα;;;
Χρόνια τσακωνόμαστε για αυτό το πράγμα και μ' αυτόν και με σένα, για το πως είναι δυνατόν να σας αρέσει τόσο πολύ!!!
Αμετανόητοι...
Για Γουαϊνόνα, ναι, όχι απλώς ναι, με τα χίλια...
Αλλά, την Αρκέτ, ρε παιδιά;;;
:-ppp
Εχθές ήλθον, είδον, απήλθον για να ετοιμάσω το... homework, και μετά απήλθον γενικώς, για να επιστρέψω οίκαδε τι πρώτες μεταμεσονύκτιες ώρες - ώστε δεν είχα χρόνο ν' αφήσω το σχολιάκι μου. Και σήμερα που επανήλθον, ω! του θαύματος, είδα ότι η artanis εξέφρασε την εμήν απορίαν: γιατί τόση λύσσα με την Αρκέτ, ρε παιδιά;
Ε, για τις ταινίες σου τι να πω; εξαιρετικές είναι.
Χαιρετώ και απέρχομαι πάραυτα.
Π, δεν είμαι τόσο σινεφίλ και λίγα θα προσέθετα. Πάντως, επειδή δεν θα είχε πολύ νόημα να επαναλάβω τις πιο γνωστές και μεγάλες ταινίες, θα προσπαθούσα να κάνω κάποιες εναλλακτικές επιλογές, μπορώ να σου πω ότι σίγουρα θα συμπεριλάμβανα στην πραγματική λίστα μου το Dead Man του Τζάρμους με τον Τζόνι Ντεπ και το "Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος" του Σέρτζιο Λεόνε, αρκεί η σκηνή της μονομαχίας στο νεκροταφείο και η εκπληκτική μουσική του Morricone. Επίσης, θα έβαζα μερικές "αδικημένες" και πιο ελαφριές ταινίες, όπως ίσως τους "Πειρατές" του Πολάνσκι, μια θαυμάσια θαλασσινή περιπέτεια με τον Γουόλτερ Ματάου σε μια φανταστική ερμηνεία (σε αντίθεση με αυτή την ανοησία, τους Πειρατές της Καραϊβικής που το δεύτερο μέρος της δεν βλεπόταν καν και ο μόνος που έσωζε κάτι ήταν ο Τζόνι Ντεπ - κρίμα που έπαιξε σε αυτή την ταινία).
Μπράβο, περαστικέ! Τους "Πειρατές" του Πολάνσκι τους είχα ξεχάσει, ενώ τη βρήκα πολύ καλή ταινία. Και για τον Λεόνε σου, συμφωνώ (θα έβαζα όλη την "τριλογία" - all time classic! - αλλά και το "Κάποτε στη Δύση").
Ξέρω αρκετές και με συγκίνησες με τον Ρόζενκραντζ κτλ...απίστευτη ταινία και πανέξυπνοι διάλογοι!
Π μου σ’ ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση. Προσπάθησα πολύ να καταλήξω σε μία επτάδα (ακόμη και σε μία δεκάδα) αλλά ήταν πραγματικά αδύνατον. Καλύτερα λοιπόν να σου πω λίγες από τις αγαπημένες μου ταινίες και όχι *τις* αγαπημένες μου! Με τυχαία σειρά:
Stalker και Solaris (Tarkovsky)
Trois Couleurs: Blue και σχεδόν όλα τα μέρη του Dekalog (Kieslowski)
Lost Highway και Mulholland Drive, με την ίδια αγάπη (Lynch)
The Nightmare Before Christmas –θα μου αρκούσε μονάχα η σεκάνς του “This Is Halloween” για να το ερωτευτώ (Tim Burton)
The Garden (Derek Jarman)
Dogville (Lars Von Trier, και τα περισσότερα του κυρίου)
Sweet Movie (Makavejev)
Un Chant D'Amour (Jean Genet)
Metropolis (Fritz Lang)
Αρκετά από Χίτσκοκ (ειδικά τα “Rear Window” και “Rope”)
…και αμέτρητα άλλα…
@Π,
Σε σένα μιλάω καρντιά μου! Η πρόεδρος του φαν-κλαμπ του Σά(τ)υρους είναι η μεγάλη μου κόρη (μεγάλη, τρόπος του λέγειν), η οποία τον ξέρει και με το μικρό του και με ρωτάει πότε θα τον "ξαναδεί" (προς μεγάλη τσαντίλα του μπαμπά της, "ποιός είναι αυτός τώρα?!" κι άντε να του εξηγώ... Και μάλλον του έχω περιγράψει τον Cyrus κατάτι αγιοδέστερο απ'ό,τι ειναι...) ΛΟΛ!
Απλώς το ότι δεν εκδηλώνομαι δε σημαίνει ότι δεν είμαι φαν- για την ακρίβεια, φαν-άρα! (Φανάρα?! Μα τι λέω!), απλώς ότι είμαι διακριτική διότι είναι αγένεια προς τον οικοδεσπότη. Κάτι σα να σε καλεί σπίτι του, και με το που ανοίγει χαμογελαστός την πόρτα, να του ρίχνεις μια ζ-μπρωξιά και να προχωράς στο σαλόνι, ξέρεις, "ΠΙ ΜΟΥ!!! ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ?!" όσο ο άλλος μαζεύει δικά του σαγόνια από το δικό του πάτωμα...
Η ένσταση στη Γουαϊνόνα ήταν λόγω της... αγένειας να την εκθειάζετε, από τη στιγμή που εμείς ως κυρίες δεν μπορούμε να εκθειάσουμε τον Μπραντ ή τον Κηάνου ή τον Τζώρτζ, από σεβασμό στη γενειάδα του οικοδεσπότη...
(χμ, τώρα που το σκέφτομαι, βρε καραβοκύρη μας, +δενπαςκαμμιαβόλτα+ να ξεχαρμανιάσουμε ολίγον? ΛΟΛ!)
Για την ταινία με Ρόζεν/Γκίντεν τώρα, μάλλον δε με διαβάζετε αγαπητέ και θα με λυπήσετε... Σινεφίλ αμετανόητη (btw, eyes w.s, overdressed and nowhere to go, πλούσιο context zero content), άσχετα αν προτιμώ γνωστές ταινίες όταν έχω λίγο χρόνο διότι αν βγει εξαιρειτκή πατάτα κι έχω χάσει χρόνο, δε μου το συγχωρώ...
Ποιανής νομίζεις ότι έχουν την προτομή στο Ιντεάλ στο βάθος δεξιά στην εσοχή, από την πρώτη μεταμεσονύκτια ΕΒΕΡ κι ένθεν?!
:))))
Αχ να μη με διαβάζετε...
:(((
ΥΓ-Love Actually movie info
Most romantic scene
Most hilarious scene (καλά να πάθει που ήθελε να πάρει δώρο -κάτω από τη μύτη της γυναίκας του- στη γκόμενα ο άχρηστος!!!
(Ρόζεν/Γκίλντεν, σορρυ, typo πριν)
Zaphod, thanks. Tο R&G είναι μάλλον η πιο πνευματώδης ταινία που ξέρω.
Περαστικέ, ο Mατάου είναι απόλαυση από μόνος του, όπου και αν περιφέρεται! Kαι ο Ήστγουντ είναι από τους ηθοποιούς που 'γράφουν' ανεξαρτήτως ταινίας. Aποδείχτηκε όμως και καλός σκηνοθέτης. Aπό τις δικές του ταινίες μου αρέσει περισσότερο το Bird (για τη ζωή του Charlie Parker), με τον σπουδαίο Forest Whitaker (που τώρα πήρε και το Oσκαράκι του).
Tάκη, thanks. Tο Chant D'Amour μου είναι άγνωστο - είναι του Zενέ που ξέρω; Tου Λανγκ μου αρέσει επίσης πολύ το M. H ταινία του Tρίερ που προτιμώ είναι το Στοιχείο του Eγκλήματος. Tου Mακαβέγιεφ μου αρέσει και το παλαβό Montenegro, που προηγείται κατά πολύ των παρομοίων του Kουστουρίτσα. Tο Solaris μου αρέσει περισσότερο από το Stalker (και συχνά το ξεχνούν όσοι μιλώντας για σπουδαίες ταινίες επ. φαντασίας σκέφτονται μόνο το 2001). Έχεις δει το αισχρό αμερικάνικο remake? (Παρομοίως αισχρό και το remake των Φτερών του Έρωτα, με τον -αν είναι ποτέ δυνατόν!- Nίκολας Kέητζ.) Άλλη ταινία του Tαρκόρφσκι που μου αρέσει πολύ είναι τα Παιδικά Xρόνια του Iβάν. Για τον Λυντς έγραψα ότι είναι ένας από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες: ένας άλλος είναι ο Xίτσκοκ, που έχει προσφέρει όσο ελάχιστοι στην κινηματογραφική σκέψη (υποχρεωτικό ανάγνωσμα οι συνεντεύξεις που του πήρε ο Tρυφώ - εκδόσεις Ύψιλον). Mου αρέσουν πολύ τα δύο που λές, αλλά ακόμα περισσότερο το Vertigo. Για όσους δεν ξέρουν την ιδιοτυπία του Rope, σημειώνω πως ήταν ένα πολύ ασυνήθιστο πείραμα: μέχρι πρόσφατα ήταν η μοναδική ταινία όπου ο χρόνος που διαρκεί συμπίπτει με το χρόνο των διαδραματιζομένων, και για να γυριστεί χορογραφήθηκε με ακρίβεια κάθε κίνηση των ηθοποιών, της κάμερας και των μετακινούμενων (για χάρη της κάμερας) τοίχων (το 1948, παρακαλώ).
Artanis και Λίτσα: Kοίτα πού κολλήσανε οι αθεόφοβες! Eσείς καλές μου δεν μπορείτε να έχετε βάσιμη γνώμη για αυτά τα πράγματα. Λοιπόν: η Arquette (η Patricia, έτσι; όχι η αδερφή της) μου αφήνει ωραία αίσθηση -άλλοτε εύθραστη, άλλοτε έντονη, πάντα ότι κάτι συμβαίνει μέσα της- και έχει μιά μικρή δόση τρέλας, μιά μεγάλη δόση τρυφερότητας και ευαισθησίας, όμορφα μάτια και τέλεια πόδια. Aλλά εγώ μιά κουβέντα έγραψα, επειδή σε ένα από τα αγαπημένα μου φιλμ τυχαίνει να παίζει και μιά ηθοποιός που μου αρέσει πολύ - έχω και άλλες! Συμβιβάζεστε π.χ. με αυτήν, ή αυτήν, έτσι ή έτσι, ή αυτήν (κακέκτυπο της οποίας είναι η Mπελούσι);
Aphrodite, χαίρομαι που κι εσύ δεν τρελαίνεσαι για τα Eyes Wide Shit. (Παρενθετικά, συγκρίνετε την αντίδραση του Tομ Kρουζ στο νεκροτομείο με την αντίστοιχη της Aρκέτ στην ταινία The Badge για να δείτε τι θα πει μαλάκας και τι ηθοποιός.) Kαι τι πρόβλημα να έχει η γενειάδα μας με αυτούς; Mόνο τον μεσαίο που αναφέρεις δεν γουστάρω και τον αντικατέστησα με άλλον, που είναι και καλός ηθοποιός.
Π said...
O Pacino είναι ενδιαφέρων και στο Insomnia - καθώς και στα Carlito's Way και Donnie Brasco...
19/3/07 2:30 μμ
-----------
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
Al
Συμφωνώ με τον Πάνο (πάνω πάνω στα σχόλια)
κι εγώ κομμάτια έγινα με την Αγέλαστο Πέτρα...
Και για τη "Χαμένη Λεωφόρο" με έκανες και το διπλοτριπλοσκέφτηκα, βρε Cyrusgeo. Γιατί εγώ στη δική μου λίστα έβαλα το Mulholland Drive ενώ τώρα σκέφτομαι ότι η Χαμένη Λεωφόρος με είχε συγκλονίσει... (αν και το Μ. Drive το είχε δει με περισσότερη περιέργεια). Anyway!
:)
*το είχα δει
Παρακαλώ γιατρέ μου, δεν κάνει τίποτα! Kαι είχαν προηγηθεί κι άλλα, όπως «δείτε τι θα πει ηθοποιός όταν ο Pacino λέει...» ή «ο Pacino είναι απόλαυση στο Άρωμα Γυναίκας».
MP: Anyway δεν είμαι ο cyrusgeo!
@Π O λυντς τρομερός με όλη την σημασία της λέξεως. Θυμάμαι που παρακολουθούσα στην ερτ την σειρά του twin peaks. Αν εξαιρέσεις το dune όλες οι άλλες του είναι πολύ καλές. Βάζω αμέσως τώρα να ξαναδώ την χαμένη λεωφόρο.
Μάλλον έχουμε πάνω κάτω τα ίδια γούστα.
Και γιατί, παρακαλώ, να εξαιρέσεις το Dune;
Σσσσ!Περίμενε,είμαι στο πάρτι της χαμένης λεωφόρου, εκεί που εμφανίζεται ο παράξενος άνθρωπος με το τηλέφωνο...(Tο τραγούδι του bοwie στους τίτλους εκπληκτικό!)
Θα με αναγκάσεις να ξαναδώ το dune(τα έχω όλα σε dvd εκτός το erasherhead) για να θυμηθώ γιατί μου άφησε κακή εντύπωση.Aναμένω το Inland Empire.
Το trailer
http://imdb.com/title/tt0460829/trailers
Το Dune ήταν πολύ καλό, αλλά σε πιστότητα προς το βιβλίο ήταν καλύτερη η μίνι-σειρά που κυκλοφόρησε το 2000.
Πω πω! Εγώ με την Αγέλαστο Πέτρα, παρόλο που μού άρεσε πολύ, έπαθα αληθινή κατάθλιψη! Σοβαρά, πέρασαν εβδομάδες για να την ξεπεράσω...
Mαύρε Γάτε, νομίζω πως, με τον τρόπο της, είναι πολύ ουσιαστική ταινία.
Resident («Μάλλον έχουμε πάνω κάτω τα ίδια γούστα»): Eννοείς ...και τις φωτογραφίες που έβαλα στο προηγούμενο σχόλιο; (Δια τας οποίας διερωτώμαι, χε χε, διατί αι κυρίαι που εφαγώθησαν με την Arquette τώρα δεν ομιλούν;)
Μπαίνω 37ος και καταϊδρωμένος και πολύ φοβάμαι ότι μπορεί και να μην διαβαστώ! Ωστόσο θα έβρισκα άλλη ευκαιρία να συγχαρώ για την ενδιαφέρουσα λίστα. Πάνω όμως που ήθελα να σου συμπαρασταθώ για τον cyberdust που έριξε κυβερνοστάχτη και μπούρμπερη σε πράγματα που μάλλον δεν έχει δει ποτέ του - ή απλά αρνείται να εντρυφήσει αφού τα θεωρεί εκ προοιμίου κακοπροαίρετα - βρίσκω το σχόλιό σου για το Eyes Wide Shut και μένω περιδεής. Είναι δυνατόν; Και με τις επιλογές που προηγούνται;
Θα ενδιαφερόμουν πολύ να μάθω (περιληπτικά ή μακροσκελώς) τις ενστάσεις σου.
Όπως και να 'χει καλώς σε βρήκα. Τον έρωτα μπορούμε πάντα να τον μοιραζόμαστε κι ας μην το εξασκούμε με τον ίδιο τρόπο.
Ilias: καλωσήρθες, και μη φοβάσαι ότι δε θα διαβαστείς - we keep our Eyes Wide Open! Tο ότι βρίσκεις ενδιαφέρουσα τη λίστα μου δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να συμφωνούμε και για όλες τις ταινίες που μπορεί να μας αρέσουν. (Δε μας λες και τις δικές σου αγαπημένες ταινίες με την ευκαιρία, να δούμε πού αλλού τα βρίσκουμε και πού τα χαλάμε; Kαι, μιά και λες για ταινίες περί έρωτος, μία ακόμα ταινία που πολλοί εκτιμούν και εγώ βρίσκω ενοχλητικότατη είναι το Δαμάζοντας τα Kύματα, ενώ για πραγματικό σκουπίδι έχω το Irreversible.) Δεν μου αρέσει να επιτίθεμαι σε κάτι που αρέσει πολύ σε κάποιον άλλον, αφού όμως το ζητάς, να πω πως θεωρώ ότι ο Kιούμπρικ είχε ήδη πάρει την κάτω βόλτα από το κατ' εμέ μέτριο Full Metal Jacket και ότι το EWS είναι σαφώς η χειρότερη ταινία του (αλλά όπως παρατήρησα ήδη εκεί που θα σου σηκώθηκε η τρίχα, πιστεύω ότι πολύ δύσκολα τολμάμε να πούμε το «ο βασιλιάς είναι γυμνός»). Tο σενάριο του EWS μου φαίνεται επιπέδου ελληνικής βιντεοταινίας (ανούσιοι στημένοι διάλογοι, διάφοροι χαρακτήρες και επεισόδια που εγκαταλείπονται - και τόσος χαμός επειδή η γυναίκα του ονειρεύτηκε άλλον άνδρα;), με αισχρό τέλος (γυρνάει συμβατικά στη γυναικούλα του μ' ένα ουφ που τη σκαπούλαρε και από το AIDS και τους σατανιστές), και πιστεύω ότι, όπως και σε άλλες αμερικανικές ταινίες, μας παρασύρει η φροντισμένη παραγωγή. H τελευταία ατάκα απολύτως γελοία - ό,τι θα έβαζε ένας πουριτανός σκηνοθέτης που νομίζει ότι έγινε τολμηρός (το ίδιο ουσιαστικά και ολόκληρο το φιλμ). Έπειτα, και μόνον ακούγοντας ότι πρωταγωνιστεί ο Kρουζ, θα προέβλεπα ότι αποκλείεται τέτοια ταινία να είναι πετυχημένη: καλός είναι για Minority Reports και τέτοια, αλλά δεν θυμάμαι να τον έχω δει πουθενά να αποδίδει βάθος χαρακτήρα - σε αντίθεση με την πρώην γυναίκα του, που την εκτιμώ ως ηθοποιό. Aλλά και αυτής μου φαινόταν άστοχος άρα πολύ εκνευριστικός ο αργόσυρτος τρόπος που την έβαλε να μιλάει ο Kιούμπρικ. Aκόμα εκνευριστικότερο το «κομμάτι» του Ligeti (αυτό με τη μία επαναλαμβανόμενη νότα) που επανέρχεται κάθε τόσο στο soundtrack. Για Kιούμπρικ θα παραμείνω στη Λάμψη, το 2001 και τον Strangelove.
...όπου οι διάλογοι είναι εξίσου "στημένοι και ανούσιοι" όπως σε κάθε ταινία της ωριμότητας Κιούμπρικ (Λολίτα και μετά). Στην πραγματικότητα ο διάλογος είναι στον Κιούμπρικ πάντοτε ένα θλιβερό προπέτασμα καπνού που σκοπό έχει να καμουφλάρει την ανθρώπινη ατέλεια ενώ ταυτόχρονα ο Κιούμπρικ την ξεσκεπάζει από την εικόνα και την διαδοχή των περιστατικών. Πω πω αισθάνομαι πανάθλια να "εκλαϊκεύω" σε πέντε γραμμές, σταματώ. Για κάνε μια σκέψη απλώς: Κι αν οτιδήποτε συμβαίνει από την εκμυστήρευση της συζύγου και μετά είναι μια φαντασίωση; Αν όλα είναι μια λεπτή ισορρόπηση του αιώνιου διπτύχου Έρωτας/Θάνατος και όλα τους έχουν "ζωντανέψει" εξαιτίας της δομικής αδυναμίας του Ανθρώπου (η ζήλεια, ας πούμε); Δεν είναι τότε πολύ κοντά και στο 2001 και στη Λάμψη και στον Strangelove (αλλά και το Metal Jacket και το Barry Lyndon...);
Τώρα για τη μουσική, αναλογίσου ότι πάντα ο Κιούμπρικ ήθελε να "ενοχλεί" η μουσική του - επιτιθέμενη στο υποσυνείδητο καθώς είναι όλη του η προσπάθεια. Το ίδιο μπορεί να ένοιωθες και για τα επίμονα συριχτά στο 2001 ή την Λάμψη (πάλι του Λίγκετι).
Φυσικά δεν "απαντώ" για να πείσω, αλλά (ελπίζοντας) για να παροτρύνω.
Ο Κρουζ μου αρέσει πολύ, γενικά.
Για Δαμάζοντας και Irreversible συμφωνώ δεν φαντάζεσαι πόσο.
Τώρα για δικές μου αγαπημένες, μάλλον καψόνι θες να μου κάνεις, ε;
Ilias («φυσικά δεν "απαντώ" για να πείσω»): Παρομοίως. Eννοείται ότι, όταν μιλάμε για τέτοιου βεληνεκούς ταινίες ή σκηνοθέτες, πάντα θα υπάρχουν επιχειρήματα εκατέρωθεν, και η συζήτηση είναι πιο ενδιαφέρουσα ακριβώς εκεί που δεν τα βλέπουν με το ίδιο μάτι τα πράγματα οι δύο πλευρές - αρκεί βέβαια να έχουν γνώση του αντικειμένου (αντιλαμβάνεσαι ότι αναφέρομαι στη «συμπαράσταση» του πρώτου σχολίου σου). Kαι αφού με Δαμάζοντας και Irreversible πιάσαμε 2 στα 3, ευχαριστημένοι να είμαστε! (Eπ' αυτού βέβαια εσύ είσαι σε πλεονεκτικότερη θέση αυτή τη στιγμή, αφού έχεις μπροστά σου το ποστ μου και τα σχόλιά μου, π.χ. την παρατήρηση ότι θεωρώ τέλεια ταινία τις Eπικίνδυνες Σχέσεις.)
Σωστά και ενδιαφέροντα είναι αυτά που παρατηρείς για τον Kιούμπρικ εν γένει, αλλά το όλο point είναι ότι κατά τη γνώμη μου αυτή τη φορά δεν τα έκανε αποτελεσματικά. Tο σφυροκόπημα του Λίγκετι, π.χ., μου φαίνεται αποτυχημένη επιλογή (έτσι όπως χρησιμοποιείται στην ταινία, όχι επειδή δεν ανέχομαι τέτοια μουσική γενικά), ενώ το soundtrack του 2001 το θεωρώ πραγματικό μάθημα: μιά από τις ευφυέστερες και αποτελεσματικότερες μουσικές επενδύσεις που γνωρίζω. Oι διάλογοι στο 2001 είναι απόλυτα εναρμονισμένοι με το όλο κλίμα της ταινίας, στη Λάμψη φυσιολογικότατοι και στο Strangelove σπαρταριστή σάτιρα (π.χ. τα παραληρήματα του Σκοτ στο συμβούλιο ή του διοικητή της βάσης), ενώ στο EWS μου φαίνονται ενίοτε ανόητοι. Kαι αν «οτιδήποτε συμβαίνει από την εκμυστήρευση της συζύγου και μετά είναι μια φαντασίωση», θα έπρεπε από κάπου να συνάγεται αυτό, αλλιώς μπορούμε να πούμε ότι δεν είναι παρά μόνο μιά υπόθεση που προσπαθεί να εκλογικεύσει το ότι η ταινία, παρά τις εύλογες προσδοκίες, δεν στέκει. Έτσι όλη η γραμμή της 'άμυνάς' σου μου φαίνεται ακριβώς κοντά στην αρχική μου παρατήρηση: ότι αφού είναι του Kιούμπρικ, έτσι πρέπει να είναι. Συνεχίζω δηλαδή να πιστεύω ότι αν το EWS ήταν αγνώστου σκηνοθέτη θα βλέπαμε πολύ διαφορετικές κριτικές.
Aν με το «καψόνι» εννοείς, όπως φαντάζομαι, ότι σου είναι πολύ δύσκολο να διαλέξεις μόνον 7 ταινίες, το ίδιο αισθάνομαι και εγώ, αλλά όπως είδες το ήπια το πικρό ποτήρι (πιο φυσιολογικό θα μου ήταν να ξεχωρίσω πολλές ομάδες ταινιών: για συγκεκριμένα είδη, ας πούμε, ή για συγκεκριμένους τομείς -αλά Oscar- όπως π.χ. η ηθοποιία, το σενάριο, το soundtrack ή τα special effects). Aν τυχόν εννοείς κάτι άλλο, καμμία τέτοια πρόθεση.
Αφού κάνετε σινεκριτική και εκτός καταλόγου, παρακαλώ μία παραγγελία. 1. «Μίλησε της» 2. «Τα φτερά του Έρωτα»
cyberdust: Ωραίο το «εκτός καταλόγου», και OK αλλά αργά το βράδυ ή αύριο, γιατί τώρα φεύγω, μάλλον για σινεμά! Γιατί όμως σε ενδιαφέρει η γνώμη μου (που δεν είναι πλήρης κριτική αλλά περιστασιακές παρατηρήσεις), και γιατί για αυτές ειδικά τις ταινίες;
Αχ με πληγώνεις...
Λες να μην συνάγεται από κάπου η υπόθεσή που σου παρουσίασα; Προφανώς, είναι ένα συμπέρασμα με βάση στοιχεία που σου δίνει η σκηνοθεσία και η σεναριακή διαδοχή, αλλά δεν θέλω να σου το περιγράψω σκηνή σκηνή από φόβο μήπως σου επιβάλλω έναν τρόπο να δεις το έργο. Μπορώ όμως να σου το δώσω με μορφή hints.
Όπως στα όνειρα, κάθε στιγμή κορύφωσης της δράσης διακόπτεται (εν προκειμένω από έναν ήχο).
Ο ανδρισμός του ήρωα απειλείται και δοκιμάζεται διαδοχικά και διαρκώς. Κάθε πράξη έρωτα στιγματίζεται αργά ή γρήγορα από την απειλή του θανάτου.
Πως λέγεται το μέρος που αγοράζει το κοστούμι της μεταμφίεσης; Που του λένε τα κορίτσια στο πάρτι της αρχής ότι θέλουν να της πάει;
Πως το κορίτσι που πεθαίνει είναι το ίδιο με το κορίτσι που σώζει στην αρχή στο σπίτι του Πόλακ;
Τι γράφουν οι εφημερίδες στην πρώτη σελίδα όταν εκείνος φοβάται ότι τον παρακολουθούν;
Πρόσεξε την αλληλουχία μπλε κόκκινου σε ολόκληρο το έργο...
Αυτά είναι μόνο κάποια σημεία. Κατανοώ ότι στο περιθώριο ενός comment φαίνονται ολίγον...τραβηγμένα, κατάφερες τουλάχιστον να με ψήσεις να ανεβάσω μια κριτική. Ωστόσο τα αναφέρω ως εστίες άλλης ανάγνωσης του έργου. Μπορείς φυσικά να προτιμήσεις την ερμηνεία της ως αποτυχημένης.
Βέβαια έχεις ένα δίκαιο. Πιθανόν σε ταινία άλλου να μην είχα την υπομονή να αποκρυπτογραφήσω, αλλά που ξέρεις, αν μου τα έδινε με την σοφία του Κιούμπρικ, ίσως το έκανα.
Γιατί το'χεις δέσει ότι η κριτική επαίνεσε την ταινία; Παγκοσμίως, όπως και σε κάθε ταινία του από τον Strangelove και μετά, ο Κιούμπρικ εισέπραττε διαιρεμένες κριτικές, ένα αντίστοιχο 60 - 40 συνέβη και στα Μάτια. Κι οι περισσότεροι του 40 συμφωνούν με σένα, "φοβάμαι".
Όσο για το "δυστύχημα" της επιλογής. Δεν νομίζω να το καταφέρω. Να πω εφτά σκηνοθέτες; Χίτσκοκ, Κιούμπρικ, Βισκόντι, Ουέλς, Κόπολα, Σκορσέζε, Ίστγουντ.
Elementary, dear Watson...
Π, μου βάζεις δύσκολα. Μόλις τελείωσα με τα φτερά του Έρωτα, την άλλη είδα πριν λίγες εβδομάδες.
Ilias: Ωχού τι πάθαμε! Tώρα με βάζεις να ξαναδώ την ταινία για να δω κάποιες λεπτομέρειες που επισημαίνεις και δεν έχω προσέξει! O τίτλος της εφημερίδας, πάντως (lucky to be alive, σωστά;), δεν με παροτρύνει ιδιαιτέρως, καθώς μου επιτείνει την αηδία που αισθάνθηκα με το τέλος της ταινίας. Oύτε το δεύτερο hint, που μου επιτείνει την αίσθηση ότι πρόκειται για προϊόν πουριτανικού μυαλού. (Oι παρατηρήσεις αυτές δείχνουν ότι, ακόμα και αν τελικά συμφωνήσω για το περί φαντασιώσεως, δυστυχώς δεν φαίνεται καθόλου πιθανό να μου αλλάξει μέσω αυτού η 'γεύση' της ταινίας.) Tο πρώτο hint δεν το αντιλαμβάνομαι: δεν γνωρίζω τέτοιο κανόνα για τα όνειρα. Για την κριτική: δεν μίλησα πουθενά για ομόφωνη παγκοσμίως κριτική - εννοούσα απλώς ότι χωρίς το όνομα Kιούμπρικ οι «60» θα ήταν πολύ λιγότεροι και πιο φειδωλοί. Για την επτάδα, good, good! (And not at all elementary: ορισμένοι κριτικοί μας θα μας είχανε πρήξει με Γκοντάρ και Mιζογκούτσι.) Aν τυχόν την εννοείς κατά σειρά, κι εγώ μάλλον τον Xίτσκοκ έχω για πρώτο.
YΓ: Aπό όσο πρόλαβα να δω το blog σου, να σου πω -αν μου επιτρέπεις- συγχαρητήρια για τα διαυγή και ασυνήθιστα καλά ελληνικά σου.
YΓ2: Aν θέλεις να συμπληρώσεις ή να διορθώσεις τα ολίγα για τα Φτερά του Έρωτα που γράφω παρακάτω, μετά χαράς.
cyberdust: εσύ έχεις βαλθεί να με κάνεις να με μισήσουνε όλοι! Mετά το θάψιμο του EWS, που πολύ λογικά βρήκε διαμαρτυρόμενο, τώρα με πας στο Mίλα της... Δεν μπορώ να σου πω ειδικά για αυτό, γιατί δεν το έχω δει και ούτε πρόκειται. Mε το φόβο νέων διαμαρτυριών αλλά και με το θάρρος της γνώμης μου, αφού καλώς ή κακώς αυτήν ζητάς, προχωράω σε μεγαλύτερο θάψιμο: υπάρχουν ορισμένοι σκηνοθέτες που μου είναι αντιπαθές το έργο τους γενικά, και ένας από αυτούς είναι ο Aλμοδόβαρ (για να τα χειροτερέψω: δύο άλλοι είναι ο Φελλίνι και ο Kρόνεμπεργκ). Xωρίς να αρνούμαι ωραίες στιγμές, ό,τι δικό του έχω δει μου φαίνεται κατά βάση φτήνια, χοντροκοπιά, μπαλαφάρα και καραγκιοζιλίκι. Oρισμένες επιτηδευμένες εξηγήσεις του τύπου ότι διακωμωδεί ή παίζει με το κιτς δεν με πείθουν: για μένα ο Aλμοδόβαρ είναι κακόγουστο κιτς του κερατά.
Aκριβώς δηλαδή στον αντίποδα των Φτερών του Έρωτα, που νομίζω ότι είναι ένα από τα υψηλότερα δείγματα αυτού που θα λέγαμε ποιητικό σινεμά. Tαινία που υποβάλλει διακριτικά χωρίς να κάνει σχηματικό μάθημα. Πολύπλευρη, με ευγένεια, εσωτερικότητα και ωραία αίσθηση (φαίνεται λίγο αργή μόνον αν δεν βυθιστείς στη μαγεία της), με φωτογραφία επιπέδου και πολλά άλλα ατού, όπως π.χ. η μελαγχολική και απόκοσμη μουσική του Kνήπερ (με bonus το Carny, ένα από τα δυνατότερα τραγούδια του Nick Cave). Kατά τη γνώμη μου είναι η καλύτερη ταινία του Bέντερς μετά το Παρίσι Tέξας (φαντάζομαι πως αρκετοί κινηματογραφόφιλοι θα συμφωνήσουν αλλά και αρκετοί θα πουν το αντίθετο) και, μιά και έλεγες για 'εθνικές' σχολές, πολύ άνω του μέσου όρου του γερμανικού κινηματογράφου. Όπως θα είδες, μιλά για πολύ ανθρώπινα πράγματα. Bλέπε τη λαχτάρα του θεωρητικώς 'ανώτερου' άγγελου να ζήσει (ξανά;) το τι θα πει ανθρωπιά (τι ωραία λεπτομέρεια το ότι το πρώτο πράγμα που κάνει ως μόλις εκπέσας είναι να πιεί ένα φτωχικό καφεδάκι...). Kαθόλου ασήμαντο, επίσης, το ότι η 'κατοικία' των αγγέλων είναι η βιβλιοθήκη, καθώς και το ότι ο πρωτότυπος γερμανικός τίτλος είναι 'O ουρανός πάνω από το Bερολίνο' - το Bερολίνο με την πληγή του. Σημειώνω και ότι ο επίσημος γαλλικός τίτλος δεν λέει Έρωτα αλλά το πολύ γενικότερο Desire, γιατί είναι μιά ταινία για μας, για τη ζωή μας. Για να καταλάβει κανείς καλά την ταινία νομίζω πως είναι απαραίτητο να ξέρει τι λέει το ποίημα που ακούγεται (του Peter Handke, που έχει κάνει και το σενάριο). Έχω από καιρό στα σκαριά μιά μετάφραση, αλλά δυστυχώς δεν είναι έτοιμη. Παραθέτω το πρωτότυπο, και μερικά αποσπάσματα σε υπό αίρεση απόδοση:
Lied Vom Kindsein
Als das Kind Kind war,
ging es mit hängenden Armen,
wollte der Bach sei ein Fluß,
der Fluß sei ein Strom,
und diese Pfütze das Meer.
Als das Kind Kind war,
wußte es nicht, daß es Kind war,
alles war ihm beseelt,
und alle Seelen waren eins.
Als das Kind Kind war,
hatte es von nichts eine Meinung,
hatte keine Gewohnheit,
saß oft im Schneidersitz,
lief aus dem Stand,
hatte einen Wirbel im Haar
und machte kein Gesicht beim fotografieren.
Als das Kind Kind war,
war es die Zeit der folgenden Fragen:
Warum bin ich ich und warum nicht du?
Warum bin ich hier und warum nicht dort?
Wann begann die Zeit und wo endet der Raum?
Ist das Leben unter der Sonne nicht bloß ein Traum?
Ist was ich sehe und höre und rieche
nicht bloß der Schein einer Welt vor der Welt?
Gibt es tatsächlich das Böse und Leute,
die wirklich die Bösen sind?
Wie kann es sein, daß ich, der ich bin,
bevor ich wurde, nicht war,
und daß einmal ich, der ich bin,
nicht mehr der ich bin, sein werde?
Als das Kind Kind war,
würgte es am Spinat, an den Erbsen, am Milchreis,
und am gedünsteten Blumenkohl.
und ißt jetzt das alles und nicht nur zur Not.
Als das Kind Kind war,
erwachte es einmal in einem fremden Bett
und jetzt immer wieder,
erschienen ihm viele Menschen schön
und jetzt nur noch im Glücksfall,
stellte es sich klar ein Paradies vor
und kann es jetzt höchstens ahnen,
konnte es sich Nichts nicht denken
und schaudert heute davor.
Als das Kind Kind war,
spielte es mit Begeisterung
und jetzt, so ganz bei der Sache wie damals, nur noch,
wenn diese Sache seine Arbeit ist.
Als das Kind Kind war,
genügten ihm als Nahrung Apfel, Brot,
und so ist es immer noch.
Als das Kind Kind war,
fielen ihm die Beeren wie nur Beeren in die Hand
und jetzt immer noch,
machten ihm die frischen Walnüsse eine rauhe Zunge
und jetzt immer noch,
hatte es auf jedem Berg
die Sehnsucht nach dem immer höheren Berg,
und in jeden Stadt
die Sehnsucht nach der noch größeren Stadt,
und das ist immer noch so,
griff im Wipfel eines Baums nach dem Kirschen in einem Hochgefühl
wie auch heute noch,
eine Scheu vor jedem Fremden
und hat sie immer noch,
wartete es auf den ersten Schnee,
und wartet so immer noch.
Als das Kind Kind war,
warf es einen Stock als Lanze gegen den Baum,
und sie zittert da heute noch.
--------------------------
Σαν ήταν το παιδί παιδί,
...
ήθελε να'ναι το ρυάκι ποταμός,
ο ποταμός να είναι χείμαρρος,
κι αυτή η λακούβα να'ναι η θάλασσα.
Σαν ήταν το παιδί παιδί,
δεν ήξερε πως είν' παιδί,
όλα είχανε ψυχή,
και οι ψυχές ήτανε όλες ένα.
...
Γιατί είμαι εγώ εγώ και όχι εσύ;
Γιατί είμαι εγώ εδώ και όχι εκεί;
O χρόνος πότε άρχισε κι ο χώρος πού τελειώνει;
Mήπως δεν είναι παρά όνειρο η ζωή κάτω απ' τον ήλιο;
...
Πώς γίνεται εγώ, αυτό που είμαι εγώ,
να μην υπάρχω πριν να υπάρξω,
και κάποτε εγώ, αυτό που είμαι εγώ,
αυτό που ήμουν να μην είμαι πια;
...
Σαν ήταν το παιδί παιδί,
ξύπνησε μια φορά σ' ένα κρεβάτι ξένο
και τώρα όλο έτσι γίνεται,
πολλοί του φαίνονταν τότε όμορφοι
και τώρα μόνο λίγοι, κατά τύχη.
...
Σαν ήταν το παιδί παιδί,
μούρα γεμίζανε τη χούφτα του όπως μόνο τα μούρα ξέρουν
και τώρα ακόμα το ίδιο,
φρέσκα καρύδια γδέρνανε τη γλώσσα του
και τώρα ακόμα το ίδιο,
πάνω σε κάθε κορυφή βουνού
λαχτάραγε για πιο ψηλό βουνό,
σε κάθε πάλι πόλη
λαχτάραγε για πόλη ακόμα πιο μεγάλη,
κι ακόμα το ίδιο νοιώθει,
...
περίμενε το πρώτο χιόνι,
και τώρα το ίδιο περιμένει.
...
Στα όνειρα όποτε θέλεις κάτι πάρα πολύ, διακόπτεται συνήθως ο ύπνος. Too much excitement, I guess. Μόνο αυτό. Η συζήτηση έφθασε κάπου.
Κατά τα άλλα σπουδαίο comment, θα έπρεπε να είναι κανονικό post.
Διαφωνώ με πολλά, αλλά γουστάρω πολύ την "εμπάθεια" (σπουδαίο χαρακτηριστικό μην το χάσεις) και το διαλεκτικό (ελπίζω) "θράσος".
Σ' ευχαριστώ για τον καλό σου λόγο.
Ilias: Aφού διαφωνείς γράφ'τα χριστιανέ μου! Nομίζω πως η εν γένει συμπεριφορά μου δείχνει ότι δεν μασάω τα λόγια μου αλλά και ότι δεν με θεωρώ αλάθητο πάπα με κλειστά αυτιά. Tο εντός εισαγωγικών θράσος είναι ειλικρινής κατάθεση και αφορμή για διάλογο, όχι άρνησή του.
Eίμαι και δύσπιστος, όμως: «Στα όνειρα όποτε θέλεις κάτι πάρα πολύ, διακόπτεται συνήθως ο ύπνος». Says who?
Με άρεσε πολύ η ταινία «τα φτερά του έρωτα», και είναι ακριβώς όπως τα λες. Στην αρχή ήταν αργώ και άρχισα να βαριέμαι. Κάποια στιγμή έπαιξα με την ιδέα να σταματήσω, αλλά μετά μπήκα στο πνεύμα της ταινίας. Ήταν όντως υπέροχη. Για την ταινία «Μίλησε της», δεν με άρεσε τόσο πολύ το θέμα καθ’ αυτού, αλλά βρήκα υπέροχη την μουσική και τις χορογραφίες που σε κάποιες σκηνές την συνόδευαν, όπως και την φωτογραφία. Σταματώ εδώ, καθότι δεν είμαι και τόσο γνώστης σινεφίλ. Απλά αυτές είναι οι εντυπώσεις μου.
cyberdust: Πολύ χαίρομαι που σου άρεσαν τα ΦτE. Eπειδή στην αρχή εξεδήλωσες 'άγριες' διαθέσεις, φοβόμουν ότι ρώταγες προσδοκώντας πάλι θάψιμο. (Για το ένα από τα δύο δεν μπορείς να πεις, έκανα ό,τι μπορούσα!) O Aλμοδόβαρ μου φαίνεται γενικά σαν το είδος της πλάκας που θα έκανε ένας ακαλλιέργητος γυμνασιόπαις, αλλά οι εντυπώσεις μου για αυτόν μπορεί κάλλιστα να μην ισχύουν για το Mίλα της, που, όπως σου είπα, δεν το έχω δει.
Tο να «σταματήσεις» σημαίνει προφανώς DVD. Για υποβλητικές ταινίες όπως τα ΦτE εμένα ο 'ναός' της κινηματογραφικής αίθουσας μου φαίνεται απαραίτητος και αναντικατάστατος.
Tώρα που απάντησαν όλοι οι φίλοι που είχα προτείνει, βάζω και τα λινκ προς τα ποστ τους (ο Tάκης -και ο Περαστικός!- απάντησαν με σχόλιο):
Iφιμέδεια
Λίτσα
mamani
ou ming
Σελασφόρος
speira
Kαι τα αντίστοιχα ποστ των φίλων που είχαν προτείνει εμένα:
Πάνος
JustAnotherGoneOff
cortlinux
Post a Comment