Μια φορά το χρόνο είναι λίγο. Ίσως θα έπρεπε να έχουμε κάθε μήνα μια μέρα αφιερωμένη στο AIDS, για να το θυμούνται συχνότερα οι νέοι, κυρίως, που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στη ζούγκλα της σεξουαλικά ενεργού ζωής. Γιατί εμείς μπορεί να ξεχνάμε, αλλά το AIDS δεν είναι σαν τα μάγια (ή σαν το "μάτι"), που σε "πιάνουν" μόνο αν πιστεύεις σ' αυτά. Εμείς μπορεί να κάνουμε διακρίσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, αν είμαστε αρκετά ρατσιστές, και να φερόμαστε διαφορετικά σε μαύρους και λευκούς, σε στρέιτ και γκέι, σε άντρες και γυναίκες, αλλά το AIDS δεν ξέρει από τέτοια — μας χτυπά όλους, αν του δώσουμε την ευκαιρία.
Γι' αυτό, καλό θα είναι να μην του δώσουμε την ευκαιρία.
Εσείς οι νεότεροι — μην περιμένετε από τους γονείς σας να σας ενημερώσουν για το σεξ, τις απολαύσεις και τους κινδύνους του. Πολύ λίγοι γονείς το κάνουν αυτό, γιατί για να το κάνουν θα πρέπει να έρθουν πρώτα αντιμέτωποι με τις δικές τους ιδεοληψίες και τα δικά τους συμπλέγματα, κι αυτό να ξέρετε ότι είναι πολύ δύσκολο. Και μην περιμένετε, βέβαια, από αυτό το μπουρδέλο που λέγεται "σχολείο" να σας μάθει τίποτε περί αυτού — εκτός αν είστε από τους ελάχιστους που είχαν την τύχη να γνωρίσουν κάποιον δάσκαλο αρκετά ακομπλεξάριστο που είχε διάθεση να ρισκάρει τη δουλειά του για να σας πει πέντε πράγματα που θα έπρεπε να ξέρετε όλοι και όλες. Φροντίστε να ενημερωθείτε μόνοι σας.
Και απαλλαγείτε από μύθους.
Το προφυλακτικό ΔΕΝ μειώνει την απόλαυση. Δεν ξέρω αν το έχετε πάρει χαμπάρι, αλλά στην ερωτική πράξη μπορεί να συμμετέχει ΟΛΟ το σώμα. Εκμεταλλευτείτε το. Ένα κομματάκι λάστιχο δεν θα σας στερήσει τίποτε, και μπορεί να σας σώσει τη ζωή — όχι μόνο τη δική σας, αλλά και των μελλοντικών συντρόφων σας.
Και, αν ποτέ συναντήσετε κανένα συνωμοσιολόγο και σας αρχίσει τα διάφορα ότι το AIDS δεν προκαλείται από τον HIV, ή ότι ένας ετεροφυλόφιλος άντρας δεν μπορεί να κολλήσει AIDS από μια γυναίκα, ή άλλες τέτοιες παπαριές, φύγετε όσο πιο μακριά μπορείτε — κινδυνεύετε...
21 comments:
Συμφωνος με ολα αυτα που λες,ομως το σχολιο σου για το προφυλακτικο μου φαινεται καπως ανεδαφικο...Δηλδ η πλαστικη - βιομηχανοποιημενη αισθηση του φυσικα και ΔΕΝ συγκρινεται με αυτην χωρις...
ΦΥΣΙΚΑ και υπαρχουν περισσοτεροι κινδυνοι , aids αλλα και αλλοι πολλοι
και οπωσδηποτε δεν πρεπει να το ρισκαρουμε.
Cheers
Patent man, όλα στο μυαλό είναι. Αν πιστεύεις εκ των προτέρων ότι δεν συγκρίνεται η αίσθηση του "με" μ' αυτήν του "χωρίς", τότε έτσι θα νιώθεις την ώρα εκείνη. Εγώ λέω ότι πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας το αντίθετο — και ότι ο στόχος στο σεξ είναι να "γευτείς" ολόκληρο το σώμα του άλλου, κι όχι μόνο την εσωτερική επιφάνεια μιας κοιλότητας...
Επίσης, έχω να πω ότι η ζωή ΔΕΝ συγκρίνεται με το θάνατο...
Και, αν ποτέ συναντήσετε κανένα συνωμοσιολόγο και σας αρχίσει τα διάφορα ότι το AIDS δεν προκαλείται από τον HIV, ή ότι ένας ετεροφυλόφιλος άντρας δεν μπορεί να κολλήσει AIDS από μια γυναίκα, ή άλλες τέτοιες παπαριές, φύγετε όσο πιο μακριά μπορείτε — κινδυνεύετε...
To ξανατονίζω γιατί τώρα τελευταία κυκλοφορούν κάτι τέτοιες ανοησίες στο διαδίκτυο και δυστυχώς υπάρχουν πολλά ευήκοα και εύπιστα ώτα.
Αθεόφοβε, και θα συνεχίσουν να υπάρχουν...
..και.. τι θα κανουμε τελικα με τη Μαρια_που_νικησε_το_AID..?
Κυκλοφορει κι οπλοφορει με τα τσιτατα της «Ξέρετε κανέναν άνδρα που να έχει κολλήσει AΙDS από γυναίκα;» και «Μπορείτε να βοηθήσετε να λυθεί αυτός ο μύθος.»
Μετα απο ολα οσα συμβαινουν, νομιζω οτι η μονη ελπιδα μας ειναι η αλληλοενημερωση και αλληλοπροστασια. Μη ζηταμε ευθυνες εξω απο τον εαυτο μας. Ολα ειναι ρευστα...
Μια ιστορία για όλους
Η Β. Κ. εξομολογείται...
"Τηλεφώνησα στον μικροβιολόγο, την ημέρα και την ώρα που είχαμε κανονίσει. Μου είχε πεί ότι θα έχουμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων...
Μόλις με άκουσε, μου είπε να πάω την μεθεπόμενη, γιατί ακόμη δεν ήταν έτοιμα.
Κλείνοντας το τηλέφωνο, κάτι σφηνώθηκε στο μυαλό μου, σαν μια επιβεβαίωση της διαίσθησης. Μετά από δύο μέρες, πήγα στο ιατρείο.
Με υποδέχτηκε ο γιατρός χαμογελαστός, και με πέρασε μέσα. Με πέρασε στο μέσα γραφείο και με άφησε να περιμένω. Αυτός μπήκε στο εργαστήριο και συνομιλούσε με κάποιους άλλους... για πόση ώρα, δεν ξέρω. Εστησα αυτί, για να πιάσω την ατμόσφαιρα από τους ψιθύρους που έφταναν στα αυτιά μου. Ξαφνικά έκλεισαν την πόρτα. Εγώ σιγά-σιγά σιγουρευόμουν ότι έρχεται καταιγίδα.
Άρχισα να μουδιάζω. Τα χέρια μου ίδρωσαν από την παγωνιά και νομίζω πως έχανα την ισορροπία μου, ωστόσο δεν καθόμουν, για να δοκιμάσω τις αντοχές μου.
Άντε, ας έρθει κάποιος.
Ενοιωθα τόσο απειλητική την σιωπή... τόσο απειλητική και τόσο φλύαρη…μου τα πρόδιδε σιγά-σιγά όλα.
Να! Ανοιξε η πόρτα και βγήκαν 3 γιατροί.
-Καθήστε, μου είπε ο ένας
Ηταν η πρώτη φορά,που αυτή η προτροπή, ισοδυναμούσε με καταδίκη
Προσπαθώντας να είναι ψύχραιμοι, ήταν κάπως αλλόκοτοι, αλλά φιλικοί και ζεστοί.
–Είστε στην επικίνδυνη ζώνη, είπαν. Θα πρέπει να γίνουν συμπληρωματικές εξετάσεις. Θα πάτε αμέσως στην ιατρική σχολή στο πανεπιστήμιο, θα μπείτε από την κεντρική πόρτα θα στρίψετε δεξιά και μετά θα... το μυαλό μου δεν λειτουργούσε.
Με έβαλαν όλοι μαζί στο ασανσέρ,(θυμάμαι τόσο καθαρά τα 3 προσωπάκια τους που έβλεπα να σβύνουν καθώς έκλεινε η πόρτα του ασανσέρ), και κατέβηκα στην είσοδο.
Βγήκα στο πεζοδρόμιο και ξεκίνησα. Επρεπε να πάω, αλλά πού;
Που βρισκόμουν; Δεν αναγνώριζα καθόλου την περιοχή. Επρόκειτο για έναν κεντρικό δρόμο της πόλης που, από παιδί είχα περπατήσει εκατοντάδες φορές. Μόνο που αυτή τη στιγμή είχα μπροστά μου ένα εντελώς άγνωστο τοπίο. Τρόμαξα... κάθησα στο πεζούλι,και βάλθηκα να ηρεμήσω και να εντοπίσω το μέρος που βρισκόμουν. Είχα μπροστά μου έναν εντελώς άγνωστο δρόμο. Είχα εντελώς ξεχάσει που βρίσκομαι...
Κοίταζα με προσοχή τις ταμπέλες των καταστημάτων και κατ αρχήν βεβαιώθηκα πως βρισκόμουν στην Ελλάδα. Εμενε να βρώ την πόλη και την περιοχή.
Σιγά-σιγά αντιλαμβανόμουν πως βρίσκομαι στη γειτονιά μου.
Πέρασα απέναντι για να κάνω ψιλά στο περίπτερο... ψιλά που θα μου χρειαζόταν για να πάρω ταξί.
-Πως? Πεντοχίλιαρο? Είσαι με τα καλά σου κοπέλα μου; Η φωνή του περιπτερά εισχώρησε με βία μέσα μου όχι από τα αυτιά μου αλλά μέσα από την αδυναμία μου να τον δικαιολογήσω.
Αποφάσισα να υποστώ τον καυγά που θα επακολουθούσε με τον ταξιτζή για το μεγάλο χαρτονόμισμα και μπήκα στο πρώτο που πέρασε από μπροστά μου. Είχα θυμηθεί πού πήγαινα.
Εφτασα μπροστά στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο.Δεν θυμάμαι πώς βρέθηκα με σηκωμένο το μανίκι, περιμένοντας να δώσω αίμα.
Ο φόβος λοιπόν παραλύει την μνήμη... γιατί; Σε τι μου ήταν χρήσιμο να μην ξέρω που βρίσκομαι, πόση ώρα, και που έχω να πάω μετά;
Εφυγα από εκεί, αφού έκανα ραντεβού την άλλη μέρα για να μάθω τα νέα αποτελέσματα…Αυτό που άκουγα από τους γιατρούς, ήταν ότι βρίσκομαι στην «ζώνη», στην επικίνδυνη ζώνη... δεν καταλάβαινα ακριβώς, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο αυτά τα λόγια με ανακούφιζαν... έδιναν αναβολη στην βεβαιότητα.
Βρέθηκα στον δρόμο,χωρίς να μπορώ να αποφασίσω, τι θα ήταν το καλύτερο να κάνω. Αποφάσισα να πάω σε μία κλινική εκεί κοντά όπου εργαζόταν ο οικογενειακός μας παθολόγος. Βρέθηκα στον τρίτο όροφο της κλινικής και τον αναζήτησα. Κάθησα στο γραφείο του μέχρι να τον φωνάξουν... μόνη μου... ολομόναχη στο γραφείο, που εκείνη τη στιγμή αποτελούσε όλο το σύμπαν μου. Μόλις τον είδα να πλησιάζει κόντεψα να λιποθυμήσω... Ετρεξε να με πιάσει...
Διάβαζε με προσοχή την διάγνωση από το μικροβιολογικό εργαστήριο. Δεν μπορούσα να διακρίνω κάτι κάτω από το σοβαρό του πρόσωπο. Σήκωσε το τηλέφωνο,και ζήτησε τον μικροβιολόγο.
Επέλεγε τις λέξεις του με προσοχή...
-«Ναι,ναι το είδα…ναι είναι στην ζώνη... θα δούμε... εντάξει... αντίο»
Μικρές φρασούλες, κοινότυπες, καθημερινές, που κρατούσαν την ζωή μου στο νόημά τους.
Πόσο θά 'θελα νά 'ξερα, τι σκεφτόταν στ' αλήθεια ο γιατρός. Αραγε αισθάνθηκε κάποια συμπάθεια για μένα τότε;
Βγήκα στον δρόμο πάλι... Που να πάω; Μπήκα σε ένα ταξί και του είπα να με πάει στην εκκλησία της γειτονιάς μου. Δεν μπορούσα να πάω σπίτι... δεν ήμουν σε θέση να υποκριθώ πως δεν μου συμβαίνει κάτι... ούτε είχα σκοπό να πω στους γονείς μου τι συμβαίνει.
Θα το αντιμετώπιζα μόνη μου.
Εξάλλου τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμη περιμένω το άυριο με νέα αποτελέσματα.
Επρεπε πρώτα να συνέλθω, να συνειδητοποιήσω όσο ήταν δυνατόν το γεγονός αυτό που ερχόταν με τέτοια ταχύτητα στην πραγματικότητά μου.
Μπήκα στην Εκκλησία. Ηταν άδεια ευτυχώς. Προχώρησα, βρήκα ένα απομονωμένο στασίδι και κάθησα. Ηταν η μόνη στιγμή που ησύχασα λιγάκι. Ακουγα από μακριά την βουή του κόσμου, κι ένοιωθα σαν μέσα σε ένα κουκούλι ασφαλής, όπως το βρέφος στην κούνια του.
Δεν θυμάμαι πόσο κάθησα. Δεν θυμάμαι τι σκεφτόμουν... αν προσευχήθηκα, αν παραπονέθηκα ,αν σιώπησα.
Εβαλα το κλειδί στην πόρτα και άνοιξα. Η μαμά με ρώτησε κάτι, δεν θυμάμαι τι ούτε και αν απάντησα. Σε λίγο ήρθε και ο μπαμπάς... η άτρωτη «κατσαρίδα» του είχε προσβληθεί... το μυρμιγκάκι του δεν μπορούσε να είναι θαυματουργό πιά...
Χτύπησε το τηλέφωνο... το σήκωσε ο πατέρας... δεν μιλούσε, άκουγε... κατάλαβα, τον είχε πάρει τηλέφωνο ο γιατρός μας και του έλεγε τα νέα μου.
Την άλλη μέρα πολύ πρωί πήγα με τον μπαμπά στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο. Αχ!Θεέ μου, άς είναι όλα ένα κακό όνειρο.
Ο γιατρός μας είπε ότι δεν είναι σε θέση να μας πει ακόμα τίποτα, και πως αύριο το πρωί ας του τηλεφωνήσω. Άλλο ένα 24ωρο υψώθηκε μπροστά μου. Γυρίσαμε σπίτι... πήγα στην εκκλησία. Δεν ήξερα γιατί πήγαινα.
Για να προσευχηθώ; Για να μην σκέφτομαι; Για να απομονώνομαι;
Ξύπνησα την άλλη μέρα το πρωί. Κοίταξα τον εαυτό μου, άγγιξα τα μέλη μου, βεβαιώθηκα ότι είμαι ζωντανή. Χωρίς σκέψεις, με έναν βαθύ φόβο, προσπαθούσα να συμπεριφέρομαι κανονικά, για να με πείσω πως όλα είναι όπως πάντα. Πήγα στο τηλέφωνο και πήρα τον γιατρό.
-Εμπρός;
Τα αποτελέσματα δεν ήταν έτοιμα. Επρεπε να ξαναπάω την άλλη μέρα το πρωί. Αυτές οι αναβολές, μου έδιναν ελπίδα. Θυμόμουν την παροιμία των 'Αγγλων: «όταν δεν έχεις νέα, τα νέα είναι καλά».
Δεν θυμάμαι πώς πέρασε η μέρα, το μόνο σίγουρο είναι ότι πήγα στην εκκλησία και προσευχήθηκα. Δεν ήξερα να προσεύχομαι, δεν το είχα ξανακάνει. Ντρεπόμουν, που θυμήθηκα να ζητήσω βοήθεια τώρα που την είχα ανάγκη, αλλά έστω και τώρα παρακαλούσα να ξυπνήσω από τον εφιάλτη αυτόν. Κοίταζα τον θεόρατο τρούλο της εκκλησίας κι ένοιωθα ζεστασιά. Όλες αυτές τις στιγμές η μαμά μου ήταν δίπλα μου, μαζί μου, ένα με μένα.
Την άλλη μέρα το πρωί πήγαμε με τον μπαμπά στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο.
-Να μου τηλεφωνήσετε κατά τις 5 το απόγευμα στο ιατρείο μου είπε ο γιατρός.
Εκείνο το απόγευμα, ήταν το μεγαλύτερο απόγευμα της ζωής μου.
Κοίταξα το ρολόι ήταν 2... ήμουν ακινητοποιημένη στον καναπέ, κάτω από μία κουβέρτα... έβαλα το κεφάλι μέσα, δημιουργώντας εκεί το άσυλό μου... ήθελα να αφήσω την ώρα να περάσει όσο γίνεται περισσότερο... καθόμουν κουκουλωμένη και υπολόγιζα τα λεπτά που περνούν, δεν σκεφτόμουν, μόνο έσπρωχνα την ώρα. Όταν η υπομονή σώθηκε, έβγαλα το κεφάλι και κοίταξα το μεγάλο ρολόι στον τοίχο, ήταν 2 και 5!
Δεν συμβάδιζα με τον χρόνο, δεν μπορούσα να συμβαδίσω μαζί του, αυτός αργούσε πολύ! Έτσι, διανύοντας άπειρα πεντάλεπτα, έφτασε η ώρα 5.
Έτρεξα στο τηλέφωνο, και άκουσα τον γιατρό:
- Πάρτε με στις 7 σας παρακαλώ. Νέα αναβολή.
Τώρα μάλιστα!
Εγώ έπρεπε τώρα να σηκωθώ, να ντυθώ, να πάρω γιορτινό ύφος, γιατί διάθεση δεν θα ήταν δυνατόν, και να πάω στο Δημαρχείο, γιατί στις 7, γινόμουν κουμπάρα στον πολιτικό γάμο στενών φίλων!
Μόλις τελείωσε η τελετή, έτρεξα στο πρώτο τηλέφωνο, και τηλεφώνησα σπίτι μου. Είπα στον μπαμπά να πάρει εκείνος τον γιατρό,και πως θα τον ξανάπαιρνα να μου πει.
Φύγαμε από το Δημαρχείο μία μεγάλη γαμήλια παρέα και κατευθυνθήκαμε σε μία όμορφη ταβέρνα για το δείπνο.
Αφού άφησα τους άλλους και πέρασαν στον επάνω χώρο της ταβέρνας, έμεινα τελευταία και τηλεφώνησα στον μπαμπά μου, τρέμοντας.
Ο μπαμπάς μου φάνηκε ότι δεν μπόρεσε να κρύψει πια την ανησυχία του όταν μου είπε, ότι την άλλη μέρα το πρωί έπρεπε οπωσδήποτε να πάμε στο νοσοκομείο, και μάλλον πρόκειται για την τελευταία επίσκεψη.
Είπα μια δικαιολογία στο νεόνυμφο ζευγάρι, και έφυγα.
Ξυπνήσαμε, φόρεσα το μπλε ναυτικό μου παλτό κι ένα πλεχτό σκουφάκι. Ήταν Φλεβάρης.
Φτάσαμε έξω από την πόρτα, και μια νοσοκόμα μας είπε να περιμένουμε.
Ο γιατρός βγήκε από το γραφείο του, μας πλησίασε, και μας πήρε λίγο πιο πέρα. Με σοβαρότητα αλλά και φόρα μας είπε:
-Ας μην κοροϊδευόμαστε άλλο.
Αμέσως κράτησα τον μπαμπά από το μπράτσο. Με χρειαζόταν.
Ο γιατρός μας συνόδεψε στην απέναντι πτέρυγα του νοσοκομείου, στην ειδική μονάδα, σε ένα ιατρείο ειδικών γιατρών με επικεφαλής τον γιατρό που με παρακολουθεί. Άφησα τον μπαμπά να με περιμένει έξω λέγοντας του να μην ανησυχεί, του έριξα μια δυνατή ματιά για να τον φωτογραφήσω, και μπήκα μέσα. Το μόνο που με απασχολούσε ήταν να μην τον αφήσω να καταρρεύσει.
Οι γιατροί με δέχτηκαν ψύχραιμα, γι αυτούς ήμουν ένας ακόμη.
Ήμουν κι εγώ ψύχραιμη. Είπαμε τα διαδικαστικά μου έδωσαν τον κωδικό με τον οποίο θα είμαι γνωστή στο νοσοκομείο για προστασία των προσωπικών δεδομένων. Πρώτη μου φορά ήμουν ένας κωδικός! Ανανεώσαμε το ραντεβού μας. Βγήκα, πήρα τον μπαμπά αγκαλιά και γυρίσαμε σπίτι. Καινούριος κύκλος άρχιζε.
Η πρώτη στιγμή που θυμάμαι, είναι η στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου το άλλο πρωί στο κρεβάτι των γονιών μου. Μόλις ξύπνησε και η μνήμη μου... είμαι φορέας, είπα στον εαυτό μου. Ήταν τόσο φοβερή αυτή η πληροφορία που ακινητοποιήθηκα. Ένοιωσα σαν να πρόκειται για άλλον, όχι για μένα. Δεν μπορούσα να με ταυτίσω με αυτήν την καινούρια ιδιότητα.Το ξαναείπα, για να το ακούσω, πάλι και πάλι. Αυτό το καινούριο ξημέρωμα, ήταν πραγματικά καινούριο. Αποφάσισα να σηκωθώ από το κρεβάτι αλλά, είχα το δικαίωμα να σηκωθώ όπως κάθε μέρα; όπως όλοι οι άνθρωποι; Είμαι φορέας τώρα πια!
Ημουν εγώ, αλλά δεν ήμουν εκεί, εκεί που ήμουν πάντα...είχα μετακινηθεί, είχα βρεθεί από την άλλη μεριά, μακριά από τους άλλους, μακριά από την ζωή μου.
Όχι δεν ένοιωθα ότι βρίσκομαι κοντά στον θάνατο, αλλά ότι βρίσκομαι από την άλλη πλευρά της ζωής. Όπου κανείς άλλος δεν βρίσκεται, μόνο εγώ.
Είχα κάνει το γύρο της ζωής μου και βρέθηκα από την άλλη μεριά…μόνος πια ταξιδιώτης."
Β. Κ.
http://www.hivaids.gr/homepage.php?id=koinonia/vikyk
Συνταρακτικο doctor.
Θελω να προσθεσω και την παραμετρο των μεταγγισεων. Το 1983-84 εζησα απο κοντα την αγωνια δυο φιλων, γονιων ενος 6χρονου αγγελουδιου, που ηταν ενα απο τα πρωτα θυματα στη χωρα μας -αν δεν ηταν το πρωτο. Θυμα, επειδη ετυχε να κανει μια εγχειριση αμυγδαλων και, λογω υπερβολικης αιμορραγιας, χρειαστηκε μεταγγιση αιματος.
Απο εκεινη τη μερα, αρχισε το μαρτυριο. Οι γιατροι εδω περα δεν ειχαν ιδεα τι συνεβαινε, το παιδακι το πηγαν στην Αγγλια, ουτε και εκει υπηρξε αντιμετωπιση, μονο κατι διαγνωσεις για ασθενες ανοσοποιητικο συστημα, για ενα νεο ιο, για για για...
Το αγγελουδακι εφτασε να μοιαζει με ογδονταχρονη γρια στα 7 του χρονακια, οποτε και ξεψυχησε.
Δυστυχως, οπως διαβαζω κατα καιρους, οι ελεγχοι στις αιμοληψιες ειναι ακομα δειγματοληπτικοι, που σημαινει πως δεν ελεγχεται καθενας αιμοδοτης με τη δεουσα προσοχη ή καπως ετσι -δεν ειμαι ειδικος ωστε να χρησιμοποιησω τη σχετικη ορολογια.
"μουσικός
μεταφραστής
σκεπτικιστής"
είπε:
Και, αν ποτέ συναντήσετε κανένα συνωμοσιολόγο και σας αρχίσει τα διάφορα ότι το AIDS δεν προκαλείται από τον HIV, ή ότι ένας ετεροφυλόφιλος άντρας δεν μπορεί να κολλήσει AIDS από μια γυναίκα, ή άλλες τέτοιες παπαριές, φύγετε όσο πιο μακριά μπορείτε — κινδυνεύετε...
αθεόφοβος
συγκατένευσε (άλλος "σκεπτικιστής" και αυτός, που εντοπίζει "εθνικισμούς" σε χιουμοριστικά κείμενα)...
doctor έγραψε
δακρύβρεχτο μελόδραμα
rodia
είπε "ναι σε όλα" τα παραπάνω
και έτσι έκλεισε μια ευτυχισμένη συζήτηση, γεμάτη λάτεξ και δάκρυα...
Όπως έχω ξαναγράψει αρκετές φορές, η ειρωνεία είναι χρήσιμη όταν συνοδεύει επιχειρήματα ή, έστω, κάποια σαφώς διατυπωμένη άποψη -- αλλιώς δεν είναι παρά ένας περίπλοκος (παρότι φτηνός) τρόπος για να δηλώσεις ότι δεν έχεις να πεις απολύτως τίποτε...
Και τώρα που είδα και το μπλογκ σου, μπορώ να απαντήσω και επί της ουσίας:
Αυτό που κάνεις δεν λέγεται σκεπτικισμός (skepticism) αλλά αρνητισμός (denialism). Η διαφορά είναι ότι ο σκεπτικισμός στηρίζεται στον ορθολογισμό -- ενώ ο αρνητισμός είναι απλώς η τυφλή και άκριτη αποδοχή μιας άποψης αντίθετης από την "επικρατούσα". Τα μέχρι στιγμής "επιχειρήματα" των αρνητών της 11ης Σεπτεμβρίου έχουν καταρριφθεί όλα -- ένα προς ένα. Και τα μέχρι στιγμής "επιχειρήματα" των αρνητών της σχέσης HIV και AIDS έχουν επίσης καταρριφθεί. Όχι από μένα -- από μηχανικούς, στην πρώτη περίπτωση, και από γιατρούς, στη δεύτερη. Αυτό δεν ενδιαφέρει καθόλου τους αρνητές, βέβαια: γιατί αυτοί δεν ενδιαφέρονται για την αλήθεια, που τόσο προβάλλουν σαν αφορμή, αλλά για τη συνέπεια της ιδεολογικής τους στάσης. Το ίδιο ακριβώς κάνουν και οι αρνητές του Ολοκαυτώματος, και οι αρνητές της Θεωρίας της Εξέλιξης.
Μπορεί όποιος θέλει να αναζητήσει τις πληροφορίες και να δεί τα βίντεο που έχω αναρτήσει στο ιστολόγιό μου (http://erinya-hellenica.blogspot.com/) για τα θέματα που αναφέρεις και να κρίνει μόνος του.
Καλοί οι αφορισμοί, αλλά, όταν οι επιστήμονες της επικρατούσας άποψης αντικρούουν τους, επίσης επιστήμονες, μιας αντίθετης άποψης, οι οποίοι συμμετείχαν και χρηματοδοτούνταν ως ερευνητές, μέχρι τη στιγμή που εξέφρασαν τη διαφωνία τους, διαπιστώνοντας οι ίδιοι την απάτη, τότε ένας "σκεπτικιστής" δεν δικαιούται να μιλάει περί αποδείξεων, που ανατρέπουν τις απόψεις των "αντιφρονούντων", εκτός αν είναι ο ίδιος ειδικός και ερευνήσει το θέμα, χωρίς περιορισμούς και προκαταλήψεις.
Επίσης ένας σκεπτικιστής δεν θα αποδεχόταν με τέτοια ευκολία να ονομάσει "αρνητές" αυτούς που εκφράζουν μια άποψη διαφορετική απ' την κρατούσα. Σοβαρά αμφιβάλλω οτι έχεις διαβάσει ή ακούσει αυτά που λένε, γιατί αν το είχες κάνει δεν θα έλεγες αυτά που λες.
Ο χαρακτηρισμός "αρνητής" είναι το πρώτο βήμα ενός ολοκληρωτικού, στην ουσία του, καθεστώτος για να προχωρήσει σε νομοθετικές πράξεις απαγόρευσης της έκφρασης αντίθετης γνώμης και σε διώξεις των ... "αρνητών".
Είναι απαράδεκτο, κατά τη γνώμη μου να αυτοχαρακτηρίζεσαι "σκεπτικιστής" και ταυτόχρονα να δέχεσαι άκριτα τις απόψεις που θέλουν να επιβάλουν οι κατέχοντες την εξουσία, οι πάσης φύσεως "νικητές". Σφετερίζεσαι την ιδιότητα του σκεπτικιστή, για να "καταδείξεις" οτι το ορθό είναι η κυρίαρχη προπαγάνδα.
Συνηθισμένο φαινόμενο.
Όποιος θέλει να το ψάξει, έχω πολλά άρθρα για το AIDS, αλλά και για την 11/9/2001 και μπορεί να τα βρεί στο ιστολόγιό μου, όπως διαπίστωσες κι εσύ (στο δεύτερο σχόλιό σου).
Μετά μπορεί να αποφασίσει αν θα ενστερνιστεί τους δικούς σου αφορισμούς η την κατάληξη - καταστάλαξη σε άποψη του δικού μου αρχικού σκεπτικισμού.
Πλάκα κάνεις, μου φαίνεται...
Μπαίνεις σε ένα μπλογκ που διατυπώνει απόψεις που τυχαίνει να είναι αντίθετες με τις δικές σου, και το ρίχνεις στην ανέξοδη ειρωνεία.
Βαπτίζεις τις απόψεις "αφορισμούς", μόνο και μόνο γιατί είναι διαφορετικές από τις δικές σου.
Πέφτεις στη λογική πλάνη της επίκλησης στην αυθεντία -- όταν η "αυθεντία" έχει ήδη μιλήσει και έχει καταρρίψει τα όσα συνωμοσιολογικά ενστερνίζεσαι.
Κάνεις πως δεν γνωρίζεις ότι ο όρος "denialism" δεν είναι δική μου εφεύρεση, και ότι στην περίπτωσή μας είναι ακριβής.
Αμφιβάλλεις για την ενημέρωση του "συνομιλητή" σου, μόνο και μόνο γιατί τόλμησε (!) να έχει διαφορετική άποψη από τη δική σου.
Αρνείσαι να καταλάβεις ότι ο χαρακτηρισμός "αρνητής" είναι πέρα για πέρα δικαιολογημένος, καθώς αμφισβητείς πράγματα που βασίζονται σε πραγματικά δεδομένα και ταυτόχρονα επικαλείσαι πράγματα που δεν έχουν αποδειχτεί ποτέ.
Τα περί "άκριτης αποδοχής" δεν αφορούν εμένα, φυσικά, αλλά τους απανταχού συνωμοσιολόγους.
Το τι είναι κυρίαρχη προπαγάνδα και τι όχι δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Αντίθετα, με ενδιαφέρει το τι είναι ορθό και τι όχι.
Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για σένα...
Το αν απάντησες σε όσα έγραψα παραπάνω ή όχι μπορεί να το κρίνει ο κάθε καλόπιστος αναγνώστης.
Έγραψα όσα έγραψα στο πρώτο σχόλιο με ειρωνεία, όπως λες, γιατί αυτό το έργο το έχω ξαναδεί:
Επιχειρήματα μηδέν, αφορισμοί και συναίσθημα στην νιοστή.
Είναι λυπηρό να συναντά κάποιος τέτοιες "επιχειρηματολογίες".
Τελειώνοντας, σε βεβαιώνω πως δεν πρόκειται να ξαναενοχλήσω αυτό το ιστολόγιο με τα "ειρωνικά" μου σχόλια.
Και πολύ καλά θα κάνεις, γιατί εδώ ασχολούμαστε με απόψεις και επιχειρήματα, όχι με φτήνιες του στυλ "να βάλουμε τα λινκ μας στο τραπέζι να δούμε ποιος τα έχει πιο μεγάλα". Άλλωστε, δεν σε προσκάλεσα, ούτε ήρθα στο μπλογκ σου να σου πω "τι μαλακίες είναι αυτές που λες".
Αν απάντησα; Απάντησα μέχρι κεραίας.
Και, μια που μιλάς για επαναλήψεις έργων, θα σου μιλήσω κι εγώ για ένα εργάκι που έχω ξαναδεί -- και που, απ' ό,τι φαίνεται, θα βλέπω συνέχεια:
Φανατικούς (οποιασδήποτε ιδεολογίας) να προβάλλουν στους άλλους τα δικά τους ελαττώματα και τις δικές τους ιδεοληψίες.
Καλό είναι να κοιταζόμαστε πού και πού στον καθρέφτη...
ερινύα-
(άλλος "σκεπτικιστής" και αυτός, που εντοπίζει "εθνικισμούς" σε χιουμοριστικά κείμενα)...
Μήπως μπορείς να μου θυμίσεις πότε διέπραξα αυτό το φοβερό σφάλμα;
Με την Ερινύα, προσπάθησα -εις μάτην- να συνδιαλαγώ.
Είδα σε αυτήν μια μονομέρεια και έναν δογματισμό στις απόψεις της, αλλά σήμερα είδα ότι εκτός από την κακόγουστη ειρωνεία (που όντως είναι αρνητισμός) έλλειψη στοιχειώδους ανθρωπιάς.
Η ιστορία που παρέθεσα είναι αληθινή και αφορά το δράμα μιας κοπέλας, όπως αυτή το έζησε.
Δεν είναι ταινία του Ξανθόπουλου αγαπητή Ερινύα, και σας εύχομαι να μην χρειαστεί να ζήσετε παρόμοια κατάσταση.
Τουλάχιστον μέσω της ενσθυναίσθησης, νιώστε το δράμα μιας κοπέλας που έχασε τον κόσμο κάτω από τα πόδια της.
Λυπάμαι πραγματικά.
Εσάς...
doctor
"..και να κρίνει μόνος του." αυτο κατι μου θυμιζει.. κατι μου θυμιζει...
Ως προς τους δίδυμους πύργους, η 'σκεπτικίστρια' έχει links προς διάφορους συνωμοσιολογικούς ισχυρισμούς (π.χ. την εικασία ότι κατέρρευσαν με εκ των προτέρων τοποθετημένα εκρηκτικά), αλλά το 911myths που τους αντικρούει δεν το έχει. Θυμίζω παλαιότερο σχετικό ποστ και σχόλια.
Π, ως συγχρωτιζομενη με μηχανικους διαφορων ειδικοτητων και ως ακουσασα παμπολλες συζητησεις, η καταρρευση των διδυμων ειναι πολυ μυστηρια... Ειναι δυσκολο να εξηγηθει οπως παρουσιαστηκε -τουλαχιστον.
(συγγνωμη που σχολιαζω εδω)
Rodia, αν χρειάζεται ...συγνώμη, χρειάζεται όχι επειδή σχολιάζεις αλλά επειδή δεν αναφέρεις τίποτα συγκεκριμένο! Εγώ δεν βλέπω τι το μυστήριο έχει η κατάρρευση των ΔΠ, βλέπω όμως τι το μυστήριο έχουν οι εικασίες τύπου 'έγινε με εκρηκτικά γιατί τέτοια κτίρια δεν καταρρέουν από φωτιά', που βαφτίζουν "φωτιά" τον εμβολισμό με ένα Boeing 767.
Σχολιασα (ξανα) και στο συγκεκριμενο ποστ. :-)
Post a Comment