Η Ροδιά και ο Μαύρος Γάτος μού έκαναν την τιμή να με προσκαλέσουν στο παιχνίδι της «αντίστασης» μέσω της ποίησης. Εμείς εδώ «αντιστεκόμαστε» συχνά, και με τις Ιστοσυναντήσεις και με άλλες σκόρπιες μεταφράσεις ποιημάτων, αλλά θέλοντας να ανταποκριθώ στις προσκλήσεις θα σας χαρίσω ένα δικό μου «ποίημα»:
Ήταν μια εποχή γεμάτη γέλιο
Άφθονο, βροντώδες, απολαυστικό
Όπου και να στρέφαμε το βλέμμα
Γέλια μας προκαλούσαν όλα
Γελώντας όμορφα περνούσε ο καιρός—
Μα σαν κάτι να ξίνισε στο βάθος
Γελούσαμε με τους υποψηφίους
Κι εκείνοι μπήκαν στη Βουλή
Γελούσαμε με τους ατάλαντους
Κι εκείνοι έκαναν καριέρα
Γελούσαμε με τους απατεώνες
Κι εκείνοι γίναν ζάπλουτοι
Γελούσαμε με τους διεφθαρμένους
Κι εκείνοι βγήκαν «καθαροί»
Γελούσαμε με τους ανόητους
Κι εκείνοι αποκτήσαν φήμη
Γελούσαμε με τους γελοίους
Κι η γελοιότητα μας έπνιξε
Και κάπου σαν να καταλάβαμε
Πως το γέλιο δεν φέρνει αποτέλεσμα
Μα αργήσαμε, και τώρα πια
Ξέρουμε τι μας περιμένει
Ο γκρεμός θα χάσκει εμπρός μας ζοφερός
Κι εμείς θα πέφτουμε γελώντας
21.1.08
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
24 comments:
Ο χορος του.. Γελόγγου ειναι αυτος, ε;
ΜΠΡΑΒΟ Cyrus!!!! αψογο:-)))
Εμενα γιατι δε με καλειτε σε μπλογκοπαιχνιδο;τι σας εχω κανει; ε; κλαψ κλαψ κλαψ :(
Ροδιά, να βάλουμε και τη Γελοουσαμπμαρίνα να σέρνει το χορό, να δέσει η σάλτσα...
Ανήσυχε, μην κλαις -- εγώ γενικώς δεν καλώ κόσμο, γιατί μετά βίας συμμετέχω ο ίδιος...
Τραβάτε με κι ας κλαίω, ένα πράμα...
Παντως τη Γερακινα καλλιστα θα μπορουσαμε να την τραγουδαμε «κινησε η Γελακινα / για νελο κλυο να φελει / ντλουμ ντλουμ ντλουμ ντλουμου ντλουμου ντλουμ / τα βλαχιολια της βλοντουν» κλπ κλπ
(αν ειμαστε γιαπωνεζοι φυσικα)
:-))) ξερεις, υποθετω, οτι δεν μπορουν να προφερουν το ρο -τι χανουν οι καημενοι... χαχαχα
"Ο γκρεμός θα χάσκει εμπρός μας ζοφερός
Κι εμείς θα πέφτουμε γελώντας"
Το δυστυχημα ειναι οτι χασκουν πολλοι γκρεμοι γυρω και που να πρωτοπεσουμε -μπορει να μαζευτηκαν οι γκρεμοι ωστε να μη γλιτωσει κανεις απο το αναποφευκτο.. ποιος ξερει;..
Ο γνωστός σχολαστικός οφείλει να επισημάνει πως λάμδα αντί ρω λένε οι Κινέζοι: οι Γιαπωνέζοι το αντίθετο.
Ωραίος!
¨ημουν σίγουρος πως θ άξιζε τον κόπο να σε "βγάλω από τη ντουλάπα!
Σ;))))))
Καλησπέρα φίλε μου, κι ευχαριστώ. Πολύ σκληρό το ποίημα. Πολύ αληθινό.
Θα μπορούσε κανείς να προσθέσει: ...Δειλοί, μοιραίοι, κι άβουλοι αντάμα,
προσμένοντας, ίσως, κάποιο θάμα...
Υπάρχει άραγε φως στο βάθος του τούνελ;
Και τί σημασία έχει; Σημασία έχει ν αντιδράσουμε., ¨Εστω και χωρίς ελπίδα. Μαι Αμερικανίδα που κατήγγειλε την CIA με κίνδυνο της ζωής της, είπε: "Έχεις δύο επιλογές: ν αγωνιστείς και να πεθάνεις, ή απλάνα πεθάνεις. Εγώ προτιμώ ν΄ αγωνιστώ".
Καλό βράδυ!
…αλλά τα «πρέπει να αντιδράσουμε», «τι καθόμαστε βρε παιδιά;» «ας κάνουμε κάτι» «ας φτιάξουμε ένα σύλλογο» κ.λ.π. έχουν πάρει νοσηρότερη χροιά του νοσηρού κλίματος που βιώνουμε εδώ και χρόνια. Κι όλα αυτά που γράφονται στα blogs, ακούγονται στις παρέες, και διακωμωδούνται δια στόματος νέο-Αριστοφάνη κάθε Τρίτη βράδυ ποιόν πτοούν από όσους μας βαράνε κι ας κλαίμε, εκτός ίσως από τον αυτοσεβασμό μας; Δε βγάζω τον εαυτό μου έξω από την ευθύνη και συγνώμη για το αυστηρό ύφος που αντιπαθώ γενικά αλλά καμιά φορά, όπως τώρα, χρησιμοποιώ.
cyrus το hollywood φταιει.Εκεί ο κακός την πατάει πάντα.
Περιόρισε την κατανάλωση ποπ κορν :)
Zaphod, δεν νιώθω καθόλου ωραίος, και καθόλου ωραία. Σε ευχαριστώ, πάντως.
Μαύρε Γάτε, όχι, προς το παρόν δεν υπάρχει ελπίδα -- σε συλλογικό επίπεδο. Όσοι κατάφεραν να μην αποτελούν μέρος της σαπίλας (όσοι, δηλ. δεν χρηματίζουν και δεν χρηματίζονται, όσοι δεν εκμεταλλεύονται τη θέση εξουσίας που μπορεί να έχουν, όσοι προσπαθούν να σέβονται τους άλλους και να μη φέρονται σαν γουρούνια, κ.τ.λ.) το κατάφεραν με σκέψη και κόπο, και επειδή επηρεάστηκαν από 2-3 σοβαρούς ανθρώπους που έτυχε να γνωρίσουν σε τρυφερή (ή όχι και τόσο τρυφερή) ηλικία. Για να αλλάξουν τα πράγματα σε συλλογικό επίπεδο, θα πρέπει να αναπτυχθεί μια κρίσιμη μάζα ανθρώπων που να σκέφτονται λίγο παραπέρα από το τομάρι τους, την τσέπη τους και το(ν) ***** τους. Και δεν έχω ιδέα πώς μπορεί να γίνει αυτό...
Γιοσέμιτι, χάθηκες...
mamani, αυτά που περιγράφεις είναι σπασμωδικές αντιδράσεις ανθρώπων που νιώθουν την αγωνία του ανήμπορου πολίτη, οπότε μην είσαι αυστηρή μαζί τους. Προσωπικά, νιώθω πως δεν μπορώ να κάνω τίποτε παραπάνω από το να συμπεριφέρομαι στη ζωή μου με τον τρόπο που θα ήθελα να συμπεριφέρονται και οι άλλοι. Ανάλογα με τη θέση που κατέχεις, μπορείς (πιθανώς) να επηρεάσεις με τη στάση σου και το παράδειγμά σου 1, 2, 5 ή 10 ανθρώπους -- και σίγουρα μπορείς να εμπνεύσεις τα παιδιά σου, αν έχεις. Στο ίντερνετ, από την άλλη, δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο από το να διαπιστώνεις και να γκρινιάζεις. Κι αυτό χρήσιμο είναι, βέβαια...
Ως προς την ασθένεια της "δράσης", έχω να πω το εξής:
Είναι θετικό το ότι υπάρχουν πολίτες με διάθεση να αναλάβουν κάποιου είδους δράση, αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι αυτού του είδους τα προβλήματα μόνο θεσμικά μπορούν να λυθούν. Εσύ κι εγώ δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε για τη διαφθορά, π.χ., πέρα από το να μην την υιοθετούμε στην ζωή μας -- επειδή, όμως, πάντοτε θα υπάρχουν άνθρωποι που θα υποκύπτουν σ' αυτήν, ή θα την χρησιμοποιούν, η μόνη λύση είναι να μην τους δίνεται αυτή η δυνατότητα, και, αν καταφύγουν εκεί, να πιάνονται και να τιμωρούνται.
Όσο για τον "νεο-Αριστοφάνη", ίσως έχουν δίκιο όσοι τον χαρακτηρίζουν "βαλβίδα υπερπίεσης"...
Θα πρέπει να χαιρόμεθα κ. Μεταφραστά που μας έμεινε τουλάχιστον ο γέλως ως αντίδραση.
Έχει και τα θετικά του το "πέφτουμε γελώντας".
Φανταστείτε αντ' αυτού να πέφταμε κλαίγοντας...
Εξαιρετικοί οι στίχοι, θα προέτεινα μελοποίησιν.
Με κατασκοπικούς χαιρετισμούς.
Αγαπητέ κατάσκοπε και συναγωνιστά, είναι γνωστόν ότι ο γέλως μακραίνει την ζωήν, αλλά το μόνον που καταφέρομεν μετ' αυτού είναι να αισθανόμεθα ημείς καλυτέρως. Εις ορισμένας τινας περιπτώσεις, η χρησιμότης του γέλωτος ως μεθόδου αντιδράσεως είναι μηδενική, ως προς το ότι παράγει μηδενικόν αποτέλεσμα.
Κατανοώ την προτίμησιν προς μίαν πτώσιν μετά γέλωτος, αλλά θα ήτο προτιμότερον να μην πέσομεν καν, νομίζω...
Χαίρετε, και ζητώ συγγνώμην που η έλλειψις χρόνου με εμποδίζει από του να μετέχω ενεργώς του αγώνος σας.
Ο γκρεμός θα χάσκει εμπρός μας ζοφερός
Κι εμείς θα πέφτουμε γελώντας
..γιατί πίσω είναι το ρέμα!
@ cyrus
Ωραία ταιριασμένοι οι στίχοι και ουδείς στοιχειωδώς ενημερωμένος θα διαφωνούσε με αυτά που λένε. Όμως δείχνουν μια απογοήτευση, η οποία συναντάται πλέον σε ανησυχητικά πολλούς σκεπτόμενους συνανθρώπους μας. Είμαι της γνώμης, ότι η προσφορότερη στάση είναι αυτή της (συγκρατημένης έστω) αισιοδοξίας, σε συνδυασμό βέβαια με την συνείδηση της πραγματικότητας. Εάν αυτό φαίνεται αντιφατικό, επισημαίνω ότι εάν επιθυμείς να βοηθήσεις έναν ασθενή (είτε ως τέτοιον ορίζεις την ανθρωπότητα, είτε έναν συνάνθρωπό σου, είτε εσένα τον ίδιο σε ορισμένους τομείς), οφείλεις να διατηρηθείς υγιής. Και η στάση του απαισιόδοξου, μολονότι τιμιότατη, δεν βοηθά ψυχολογικά σε κάτι τέτοιο. Τώρα, το πώς θα καταφέρει κάποιος, να παραμείνει υγιής και ακμαίος μέσα με μια πόλη χολεριασμένη, χωρίς ούτε στιγμή να κοροϊδέψει τον εαυτό του, είναι κάτι που εξαρτάται από την θέληση και την αντοχή του καθενός και δεν μπορεί βέβαια να αναπτυχθεί σε ένα σχόλιο. Όμως όσο δύσκολο και αν είναι, νομίζω ότι αξίζει να προσπαθήσει κανείς, καθώς ο άλλος δρόμος, δηλαδή αυτός της μαζικής απογοήτευσης που οδηγεί τελικά σε επαναστάσεις, δεν οδηγεί τελικά σε ουσιαστική πρόοδο.
@ π
Διαβάζοντας την παρέμβασή σου περι του «ρώ και λού», θυμήθηκα ένα σχετικό ανέκδοτο που μας είχε πει κάποτε στην τάξη ένας καθηγητής Αγγλικών:
Δυτικός δημοσιογράφος, παίρνοντας συνέντευξη στα Αγγλικά σε κινέζο αξιωματούχο, του κάνει μεταξύ άλλων και την ακόλουθη δηκτική ερώτηση:
So, tell me, how often do you have elections?
Και ο κινέζος αξιωματούχος, μειδιάζοντας :
Elections? Aah, evely molning!
Εξαίρετη προσπάθεια. Γελάμε με την κατάντια τους σαν στέκονται μπροστά στον γκρεμό της γελοιότητας.
Αθεόφοβε, αν υπάρχει και ρέμα, τη βάψαμε...
Δείμε, φοβάμαι πως πέφτουμε όλοι μαζί...
Ροδάνη (πού χάθηκες, βρε παιδί μου;), η αισιοδοξία μου εξαντλείται στην εκτός μπλογκ συνεχή προσωπική προσπάθεια -- μέχρι εκεί. Φως στην άκρη του τούνελ δεν βλέπω. Παρόλα αυτά, συνεχίζω να σκάβω...
Γελούσαμε με τους ατάλαντους
Κι εκείνοι έκαναν καριέρα
***********
Πολύ όμορφο το παραπάνω, όπως και όλο το ποίημα φυσικά.
Καλησπέρα
doc
Με το γέλιο διατηρείς τουλάχιστον κάποια επίγνωση της γελοιότητας των πραγμάτων.
Σύμφωνα με ένα παλιό σύνθημα τοίχου
"ένα γέλιο θα μας θάψει".
Ή μήπως "θα σας θάψει"; Το ίδιο είναι.
λέω να γελάσω, αντί να κλάψω.
συμφωνώ ή "συμφωνώ";
:)
Καλησπέρα, doctor.
synas κι η επίγνωση καλή είναι...
Αταίριαστε, το ίδιο είναι...
Ροΐδη, εις υγείαν...
Πάντως, δεν θα 'θελα να είμαι απ' αυτούς που πέφτουν, αλλά απ' αυτούς που σπρώχνουν τους άλλους να πέσουν στο γκρεμό, με ή χωρίς χαμόγελο. Πώς θ' αλλάξουν οι συσχετισμοί; Με τόλμη ίσως και φαντασία.
Post a Comment