Όχι, δεν θα ακολουθήσει εμβριθής ανάλυση — ποιος προλαβαίνει, άλλωστε; Ήθελα μόνο να παραπέμψω στο (ως συνήθως...) εξαιρετικό κείμενο του Νίκου Σαραντάκου με αφορμή την αρνητική κριτική μιας μετάφρασης από τον σκιτσογράφο Στάθη και από το ιστολόγιο Motive and Opportunity. Δεν γνωρίζω ούτε το μεταφραστή, ούτε το βιβλίο. Απλά το αναφέρω γιατί μου έκανε πολύ άσχημη εντύπωση κάτι που είπε ο μεταφραστής, υπερασπιζόμενος τον εαυτό του: ότι δεν είναι απαραίτητο ο μεταφραστής να είναι παντογνώστης.
Κι όμως, είναι.
Επειδή, βέβαια, δεν υπάρχει τέτοιο ον, ο μεταφραστής οφείλει να γίνει το αμέσως επόμενο στην ιεραρχία της γνώσης: ο μανιακός που ψάχνει τα λεξικά, τις εγκυκλοπαίδειες και το διαδίκτυο για να μπορέσει να καταλάβει τι, ακριβώς, «θέλει να πει ο ποιητής». Ακόμα και στην περίπτωση που ο ίδιος ο συγγραφέας αφήνει επίτηδες τον αναγνώστη στο σκοτάδι (υπάρχουν και τέτοιοι σαδιστές), ο μεταφραστής πρέπει και πάλι να χύσει άπλετο φως και ιδρώτα ώστε να κατανοήσει το κείμενο, και μετά να το σβήσει διακριτικά (το φως, όχι τον ιδρώτα...) για να αφήσει και πάλι τον δύσμοιρο αναγνώστη (που καλά να πάθει, εδώ που τα λέμε) στο σκοτάδι που κατασκεύασε για λογαριασμό του ο συγγραφέας.
Μετά από αυτά τα ποιητικά, ας τελειώσω με μια συμβουλή που ακολουθώ κι εγώ (έχοντας καεί στο χυλό):
Όταν μεταφράζεις, να ελέγχεις ακόμα και τα πράγματα για τα οποία είσαι σίγουρος. Μπορεί να καθυστερήσεις και να κουραστείς λίγο παραπάνω, και κατά πάσα πιθανότητα το κείμενο θα έχει ακόμα λάθη («ουδείς άσφαλτος», κατά την αντζελική ρήση), αλλά τουλάχιστον δεν θα γίνεις ρεζίλι.
Υ.Γ.: Όταν σου υποδεικνύουν τα λάθη σου με συγκεκριμένα και ατράνταχτα επιχειρήματα, η μόνη αξιοπρεπής στάση είναι να σκύψεις το κεφάλι και να προσπαθήσεις να γίνεις καλύτερος. Και το λέω πρώτιστα για τον εαυτό μου...
25.11.08
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
42 comments:
Κι εγώ που δεν καμαρώνω για τα αγγλικά μου, πως γίνεται να αγανακτήσω κι εγώ για τις χονδροειδέστατες αποδόσεις του εν λόγω μεταφραστή; Ίσως επειδή ξέρω κι εγώ πέντε πράματα από ιστορία.
Μια λεπτομέρεια για την Τιγρανόκερτα, κι εγώ δεν κατάλαβα αμέσως από την ορθή απόδοση (κι ουχί απόδωση, χεχ) για το ποια πόλη πρόκειται αλλά είδα μετά τη λέξη Τιγρανόπολη και άναψαν τα λαμπάκια. "Τιγρανόπολις" δεν αναγράφεται στους ιστορικούς χάρτες του Καρολίδη που είχαμε εμείς παλιά στο Δημοτικό;
Αγαπητέ οικοδεσπότη, ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Συζήτηση για το ίδιο κείμενο (πάντοτε με έναυσμα την κριτική του Στάθη) έγινε και στο μεταφραστικό φόρουμ Λεξιλογία:
http://www.lexilogia.gr/forum/showthread.php?t=2067
Όταν βλέπεις μια εξοργιστική μετάφραση και κάνεις μια εξοντωτική κριτική (όπως αυτή) πάντοτε λυπάσαι λίγο κιόλας, γιατί, όπως και να το κάνουμε, χτυπάς συνάδελφο. Δεν είναι ευχάριστο, ίσως όμως είναι ωφέλιμο για τους άλλους που θα διαβάσουν το κείμενο.
Αγαπητέ Jago, για να πω την αμαρτία μου κι εγώ την πόλη την ήξερα Τιγρανόκερτα (ουδέτερο πληθυντικού). Κι απ'ό,τι βλέπω, και στα αρχαία η πιο συχνή ονομασία αυτή είναι. Λέγεται επίσης Τιγρανοκέρτα (θηλ.) και Τιγρανόπολις ή -ούπολις. Και βέβαια πήρε τ' όνομά της απο το βασιλιά Τιγράνη που τ' όνομα το έχουν ακόμη οι Αρμένιοι, αν θυμάσαι τον παγκόσμιο πρωταθλητή στο σκάκι, τον Τιγκράν Πετροσιάν. Αυτό το -κέρτ πρέπει να σημαίνει -πόλη ή κάτι ανάλογο, αν κρίνω από το Μαντζικέρτ. Και κάτι σύγχρονα τοπωνύμια νόμιζα ότι θυμάμαι, από τον πόλεμο Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν, που να τελειώνουν σε -κέρτ, αλλά ακόμα δεν έχω πιει δεύτερο καφέ.
- Είναι εκπληκτικά τα σχόλια του 'μεταφραστή' στο ιστολόγιο: πέρα από το θράσος και την αγραμματοσύνη, αποδεικνύουν ότι ο άνθρωπος αυτός είναι ανίκανος να γράψει φυσιολογικά ελληνικά ακόμα και όταν προσπαθεί να γράψει κάτι δικό του. Ένα δείγμα:
«Ευελπιστώ πάντως πως οι κατανοητές ένεκα της εποχής απαιτήσεις σας δεν απαιτούν όπως οι μεταφραστές είναι κάποιου είδους παντογνώστες που γνωρίζουν γεωγραφία και ιστορία ώστε η πιστή αναπαράσταση που φαίνεται πως αναμένεται από το μεταφρασμένο κείμενο να σας ικανοποιούν.»
- Από δε το θαυμάσιο κείμενο του Νίκου δεν μπορώ να μη μεταφέρω αυτή την ωραία και συγκινητική παρατήρηση:
"Αν δεν αντλείς ευχαρίστηση από το να γνωρίζεις καινούργιους κόσμους κάθε που μεταφράζεις ένα καινούργιο βιβλίο, τότε γιατί μεταφράζεις;"
Νίκο, δεν χρειάζεται να λυπάσαι που "χτυπάς συνάδελφο".
Πρώτον, δεν έπαθε και τίποτα, το πολύ-πολύ να πληγώθηκε ο εγωισμός του.
Δεύτερον, πάλι καλά που είμαστε μεταφραστές. Φαντάσου αν ήμασταν νευροχειρούργοι και ο συνάδελφος έκανε αναλόγου μεγέθους λάθη. Τότε θα λυπόσουν να τον ξεμπροστιάσεις;
Τρίτον, ο συνάδελφος είναι για μπάτσες, όχι τόσο για το μέγεθος της κακοτεχνίας του, όσο για την αντίδρασή του στην κριτική. Πήγε να βγει και από πάνω.
Δεν αξίζει να λυπόμαστε, μόνο καλό μπορεί να του κάνει αυτή η ιστορία, αν έχει κουκούτσι μυαλό και αξιοποιήσει τα όσα γράφτηκαν.
Κι εγώ την έχω πατήσει την πεπονόφλουδα όπως όλοι μας (αν και όχι σε τέτοιο βαθμό όπως αυτός, αυτό πια δείχνει αδιαφορία σε βαθμό παχυδερμίας), κι εγώ έχω καεί στο χυλό, από τότε όμως έμαθα να φυσάω και το γιαούρτι. Ας το μάθει και αυτός, καλό θα του κάνει.
Αόρατη Μελάνη: Τέταρτον, ο Νίκος υπέπεσε εις γλωσσικόν ολίσθημα! Αυτός ο απερίγραπτος τύπος δεν ανήκει στο σύνολο των ατόμων που μπορείς να ονομάσεις «συναδέλφους» του Σαραντάκου...
Καθώς είμαι και εγώ "του σιναφιού", έμεινα εμβρόντητος από το θράσος του ανθρώπου, όπως φαίνεται στις απαντήσεις του, το πείσμα του να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα, αλλά και από την άγνοιά του της ίδιας της γλώσσας του. Πώς να τον λυπηθείς όταν ο άνθρωπος επιτίθεται σε όσους του επισημαίνουν τα προφανή και υπερασπίζεται, όχι μόνο την αμάθειά του, αλλά και την άρνησή του να καταβάλει οποιαδήποτε προσπάθεια για να κάνει στοιχειωδώς σωστά τη δουλειά του;
Νίκο Σαραντάκο, αν ξέρεις γαλλικά δες τι ενδιαφέροντα αποτελέσματα βγήκαν από αναζήτηση:
Tigranopolis
Τιγρανόπολις
Ουπς, στο ένα λινκ ήθελα να βάλω αυτό αντί για το λινκ στο γούγλη.
Η μετάφραση αποτελεί μία επιστήμη. Είναι ένας ιδιαίτερα ευαίσθητος κλάδος που ούτε καν οι ξενόγλωσσοι φιλόλογοι δεν μπορούν να κάνουν.
Jago, ευχαριστώ, άρα Κέρτα ήταν/είναι η πόλη στα αρμένικα, και το λέει πράγματι ο Ησύχιος: κέρτα = πόλις, υπό Αρμενίων.
(Να που και οι Αρμεναίοι την έχουν μία και ενιαία, όχι μόνο εμείς;)
Άσχετος από μεταφράσεις απλά άνοιξα το Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό του Ελευθερουδάκη και την πόλη την αναφέρει ως Τιγρανόκερτα (τομ12,σελ150)
Όταν σου υποδεικνύουν τα λάθη σου με συγκεκριμένα και ατράνταχτα επιχειρήματα, η μόνη αξιοπρεπής στάση είναι να σκύψεις το κεφάλι και να προσπαθήσεις να γίνεις καλύτερος.
Έτσι ακριβώς. Και αυτό βέβαια δεν ισχύει μόνο στη μετάφραση...
«Όταν σου υποδεικνύουν τα λάθη σου με συγκεκριμένα και ατράνταχτα επιχειρήματα, η μόνη αξιοπρεπής στάση είναι να σκύψεις το κεφάλι και να προσπαθήσεις να γίνεις καλύτερος.»
(συμφωνώ με Χασοδίκη, ισχύει γενικά)
Γι αυτό σε (αγα)πάω!:)
..και τί θυμήθηκα! Κάτι που συνέβη προ πολλών ετών σε ένα φόρουμ, μια μικρή διόρθωση έκανα σε μια κυρία που επέμενε ότι η λέξη "κέντρα" είναι γένους θηλυκού στο γνωστό (σε μένα αλλά όχι στην κυρία μεταφράστρια) ρητό το οποίο είχε μετατρέψει σε «σκληρόν προς κέντραΝ λακτίζειν» και για το μικρούλικο αυτό *ν* έγραψα υπέροχον ασμάτιον. Δυστυχώς, μετά από αυτή τη διορθωσούλα, η κυρία ντράπηκε τόσο που εγκετέλειψε το φόρουμ -αφού έβρισε όσους ασχολήθηκαν μαζί της, καλόπιστα βεβαίως.
Αναρωτιέμαι αν συνεχίζει να μεταφράζει και να πληρώνεται γι αυτό.
Αναρωτιέμαι επίσης, αξίζει τον κόπο η αμοιβή ενός μεταφραστή; Καλύπτει τουλάχιστον τα άμεσα έξοδά του;
..για το ψυχικό περρίσευμα που καταθέτει, για το άγχος, για την έλλειψη ύπνου, για τη στέρηση της πρωινής ζωής, δεν συζητώ λέμε..
Μπράβο βρε!!! :)))
Μοιάζει απίστευτο, αν αναλογιστεί κανείς τα κείμενα που έχω γράψει κατά καιρούς σ' αυτό εδώ το ιστολόγιο, αλλά ούτε εμένα μου αρέσει να κάνω αρνητική κριτική -- κάτι πονάει μέσα μου. Απλά κάποια πράγματα είναι εντελώς εξόφθαλμα. (btw, σε αυτή τη λέξη χρησιμοποιείται και το όμικρον και το ωμέγα χωρίς τον κίνδυνο μαστιγώματος, σε αντίθεση με την "απόδωση", η οποία ξηραίνει τους οφθαλμούς και πονάει εξίσου με την πληρωμή μηνιαίας "δώσης" δανείου στην τράπεζα -- και τα δυο από το "δίδωμι" είναι, αλλά υπάρχει και κάτι που λέγεται αόριστος β' και που παρέχει το θέμα για το σχηματισμό άλλων τύπων, αλλά τέλος πάντων το σχολείο φταίει που κατάργησε το μαστίγωμα...)
Ροδιά μου, και ο χασοδίκης δίκιο έχει, όπως και οι προλαλήσαντες.
Για να ζήσεις ικανοποιητικά από τη μετάφραση, πρέπει:
α) να εχεις διαρκώς δουλειές, και
β) οι δουλειές να είναι "εύκολες" ώστε να μπορείς να βγάζεις καθημερινα μεγάλο όγκο κειμένου.
Δύσκολος συνδυασμός, και αν προσθέσεις και την καταστροφή σε μέση, γόνατα, αυχένα, χέρια και μάτια από την πολύωρη εργασία στον υπολογιστή...
καλησπέρα από άλλη μία που έχει καεί στο χυλό (και μάλιστα τσουρουφλίστηκα! κατάφερα να πω την Πολιτεία του Πλάτωνα δημοκρατία του Πλάτωνα! οϊμέ!- μ' έφαγε η ρεπούμπλικα...)
και δηλώνω ευθαρσώς ότι τις λιγοστές φορές που δημοσιεύτηκαν κριτικές για τη δουλειά μου με λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά σφάλματα (λιγοστές γιατί ελάχιστοι ασχολούνται με την κριτική της μετάφρασης και σίγουρα όχι επειδή είμαι άσφαλτη) ποτέ δεν αποποιήθηκα την ευθύνη των επιλογών μου και σε καμία περίπτωση δε ζήτησα τα ρέστα από τον επιμελητή, ακόμα κι αν μοιραζόμαστε την ευθύνη εξ ημισείας. το θεωρώ τουλάχιστον ανέντιμο. υπάρχουν επιμελητές και επιμελητές και επιμέλειες κι επιμέλειες. (μου έχει τύχει από μηδενική επαφή μέχρι πολλαπλά τηλεφωνικά ξενύχτια με επιμελητή). όπως βέβαια υπάρχουν και μεταφράσεις και μεταφράσεις. τα όρια όμως της ευθύνης του μεταφραστή είναι για μένα σαφή. την φέρει όλη και ατόφια. για μένα δεν νοείται να παραδώσεις δουλειά χωρίς να έχεις καρατσεκάρει τα πάντα περιμένοντας από τον όποιο επιμελητή να μαζέψει τα δικά σου τα ασυμμάζευτα (γιατί δε μιλάμε για αναγραμματισμούς και τελικά «νι» στην προκειμένη). και, για μένα πάντα, ο επιμελητής δεν θα πρέπει να αναλάβει επιμέλεια εάν ουσιαστικά αυτό που του ζητείται είναι να ξαναγράψει το κείμενο. ή έστω, αν την αναλάβει, οφείλει να διαπραγματευτεί τους όρους ώστε και ο εκδότης να ξέρει πού βρίσκεται και ο επιμελητής να μη βγάζει τα μάτια του τζάμπα.
κατά τα λοιπά, με κάλυψαν οι προλαλήσαντες
τα σέβη μου
Με μια σαφώς σκωπτική διάθεση να επωμισθώ τον ρόλο του Δικηγόρου του Διαβόλου, θα ήθελα να πω ότι, μερικές φορές, ο ρόλος του μεταφραστή αποδεικνύεται αληθινό μαρτύριο, ιδιαίτερα όταν έχει να κάνει με δύσκολα κείμενα. Πως πρέπει να αντιμετωπίσει ο μεταφραστής το πρωτότυπο, λ.χ, του "Οδυσσέα" του Joyce, ή το "Moby Dick" του Melville, όταν έχει να κάνει με τόσο "τρελούς" πεζογράφους και με πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης; Παρομοίως δεν ξέρω ούτε την μετάφραση του Στάθη ούτε και το βιβλίο, αλλά μερικές φορές, το ρητό "μην πυροβολείτε τον πιανίστα", ισχύει και για τους μεταφραστές. Λέγοντας αυτά,(κυρίως λόγω άγνοιας) θα δείξω εμπιστοσύνη τόσο στην κριτική του Σαραντάκου, όσο και στο συγκεκριμένο post.
Geysser said:
> Πως πρέπει να αντιμετωπίσει ο μεταφραστής το πρωτότυπο, λ.χ, του "Οδυσσέα" του Joyce, ή το "Moby Dick" του Melville, όταν έχει να κάνει με τόσο "τρελούς" πεζογράφους και με πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης;
----------------------------
Νομίζω ότι η απάντηση είναι προφανής -- έχει να κάνει με μεταξωτά εσώρουχα και με delusions of competence.
sapere
Εννοείς επιδέξια οπίσθια;
Εννοώ τα ...άλλα ημισφαίρια, του εγκεφάλου.
unapatatras, πάλι καλά που δεν σε έφαγε η ρεμπούπλικα (συχνότατο λάθος). Πραγματικά, μερικές φορές ζαλίζομαι τόσο απ' τη δουλειά που νιώθω πως έχω γίνει δυσλεξικός: αντιστρέφω γράμματα και δεν βλέπω το λάθος με την πρώτη...
Geysser, το θέμα το δημιούργησε μάλλον η αντίδραση του μεταφραστή, και όχι η ίδια η κριτική, η οποία έκανε αυτό που οφείλει να κάνει κάθε κριτική: προσκόμισε συγκεκριμένα παραδείγματα. Προσωπικά, θα ήθελα να δω κι άλλα, αλλά δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ ΚΑΙ μ' αυτό...
Αγαπητέ Geysser, μια διόρθωση για να μη γίνει παρεξήγηση, η μετάφραση δεν είναι του Στάθη, του Στάθη είναι η κριτική της μετάφρασης.
Επίσης, άλλο ο Μέλβιλ κι ο Τζόις, κι άλλο ένα ιστορικό μυθιστόρημα. Βέβαια, εδώ που τα λέμε, ο Τζόις είναι γνωστός αντίπαλος (σαν τη Ρεάλ εκτός έδρας) ενώ η αυτοβιογραφία μπορεί να σου τη φέρει ανυποψίαστα (σαν τον Εργοτέλη στο γήπεδό σου).
Συμφωνώ με το "Μην πυροβολείτε τον μεταφραστή, αλλά θα πρόσθετα "πάντα". Δες κι εδώ:
http://www.sarantakos.com/language/pyrobol.html
Αγαπητέ Νίκο
Ευχαριστώ για την διόρθωση! Αν κάποιος παρεξηγήθηκε, έχει την συγνώμη μου!
Το κείμενό σου μου έδωσε την ευκαιρία να ξαναθυμηθώ και τα υπόλοιπα "Μεταφραστικά" σου - αν μου επιτραπεί η έκφραση! - αλλά φοβάμαι ότι με το "πάντα" δεν θα συμφωνήσω. Προσωπικά έχω δει μεταφράσεις, ιδιαίτερα στο πολύπαθο είδος της Φανταστικής Λογοτεχνίας, των οποίων ο υπεύθυνος αξίζει όχι μόνο πυροβολισμού, αλλά και ανασκολωπισμού!
Αγαπητέ Geysser, ίσως δεν έγινα κατανοητός. Λέω "Μην πυροβολείτε πάντα τον μεταφραστή" (διότι καμιά φορά φταίνε άλλοι για το λάθος). Δεν λέω πάντα "Μην πυροβολείτε τον μεταφραστή ;-)
Αγαπητε Νίκο
Κατανοητόν! Και δεκτόν! :)
Λείπω χρόνια κι έχω χάσει την επαφή με τη γλώσσα ή το "όχι τόσο άσχημα" που βλέπω δεξιά κι αριστερά τελευταία είναι απόδοση του "not too bad" που (κάποτε;) στα ελληνικά λεγόταν "καθόλου άσχημα";
Θυμήθηκα μια παρατήρησή μου από το εξαίρετο βιβλίο του Φινλανδού Μίκα Βάλταρι ‘Ο ΑΙΓΥΠΤΙΟΣ’. Ενώ το βιβλίο κυλούσε όμορφα κι ευχάριστα, κάπου ο μεταφραστής κάνει μια υποσημείωση. Και κάνοντας μια παρένθεση κι εγώ, πρέπει να πω ότι μου αρέσει πολύ όταν ο μεταφραστής παρεμβαίνει με αναφορές σε λεπτομέρειες που θεωρεί σημαντικές για την κατανόηση του κειμένου. Εδώ όμως, ο ήρωας έπινε ένα αρχαίο κοκτέιλ που λεγόταν ουρά κροκοδείλου’ κι ο μεταφραστής σημείωσε ότι ο συγγραφέας κάνει λογοπαίγνιο με τις λέξεις cocktail και crock- tail. Εδώ βρήκες να κάνεις (την πρώτη, απ’ ότι θυμάμαι) παράθεση αναφορών βρε άνθρωπέ μου; Τι άδικο! Γιατί τα πήγαινες πραγματικά πολύ καλά, πολύ ζωντανή και κομψή μετάφραση! Τυχαίνει να μιλώ φινλανδικά – και ‘ουρά κροκοδείλου’ είναι ‘κρόκοτιιλι-χάντα’. Σ’ αυτήν τη γλώσσα έγραφε ο Βάλταρι και δεν είχε κανένα λογοπαίγνιο στο μυαλό του με τη λέξη ‘κοκτέιλ’. Προφανώς ο μεταφραστής χρησιμοποιούσε αγγλική μετάφραση του βιβλίου (που να βρεις καλούς μεταφραστές της φινλανδικής…)
Το θυμάμαι σαν απόδειξη του νόμου του Μέρφυ.
basik, παρότι λείπεις χρόνια, μάλλον έχεις καλύτερη επαφή απ' ό,τι εγώ με την ελληνική πραγματικότητα, γιατί δεν έχει τύχει να την ακούσω αυτή την έκφραση. Αυτή η ιστορία με τους αγγλισμούς είναι πολύ μυστήρια: αν μια τέτοια έκφραση χρησιμοποιείται τόσο πολύ που καταλήγει να ακούγεται φυσική, τι κάνεις;
Γιάννη, έξοχο το παράδειγμά σου, και αν είναι όντως έτσι το πράγμα γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον, γιατί, όπως βλέπω στην Wikipedia, η αγγλική μετάφραση του έργου είναι συντομευμένη...
Γιάννη Χ.,
το παράδειγμά σου είναι εξαιρετικό και θα στο κλέψω κάποια στιγμή!
!!! Αν είναι δυνατόν! Λες να έχω διαβάσει την σύντομη βέρσιον;
Τα φινλανδικά μου δεν είναι τόσο καλά ώστε να διαβάσω λογοτεχνία - με παρηγορεί το γεγονός ότι εδώ και δέκα χρόνια το αγγλικό βιβλίο 'Αιγύπτιος' ήταν ίδιου μεγέθους με το φινλανδικό. Οπότε, ελπίζω πραγματικά η πληροφορία της Βίκυ να ειναι παρωχημένη ή ν' αναφέρεται στην πρώτη αγγλική έκδοση.
Νίκος Σαραντάκος: ελεύθερα, σ' έχω αναφέρει τόσες φορές - πάλι θα χρωστάω :)
Τι να (σου) πω αγαπητέ cyrus; Εξακολουθώ να μη δέχομαι το "να σε πάρω πίσω;" στο τηλέφωνο.
Ούτε εγώ, φίλε basik, αλλά τι γίνεται, ας πούμε, με το "εκεί έξω", ή το "και όχι μόνο", ή το "απλά", ή το "δεν μπορώ παρά να"; Μου φαίνεται κάπως σαν "γκρίζα ζώνη" αυτή η περιοχή...
cyrus,
Τα "δόρυα", η "σωρός" και όσα άλλα επισημάνθηκαν, είναι λάθη δυο μεμονωμένων ατόμων: του μεταφραστού και του επιμελητού.
Η κριτική ίσως αποτελέσει κίνητρο βελτίωσης.
Το "σκυρόδερμα" όμως που αναγράφεται σε πινακίδα εργοταξίου του Υπουργείου Παιδείας, ειναι λάθος συλλογικό, λάθος μηχανισμών, λάθος νοοτροπίας,
άνευ ελπίδος διόρθωσης.
Για του λόγου το ασφαλές δείτε εδώ:
http://filboid-studge.blogspot.com/2008/11/whats-in-name.html
Filboid, αν το δεις σαν νεολογισμό, όμως, αποκτά ενδιαφέρον...
(χρειάζεται και λίγη τρέλα, αλλιώς ο περίγυρος δεν αντέχεται...)
"Για κάποιο περίεργο λόγο..." προτιμώ να επιστρέψω στον George Carlin. Απολαυστικός (και στη γλώσσα του).
Πάντως το να δέχεσαι τα λάθη σου αποτελεί μία αξία μοναδική, που δυστυχώς λίγοι την εκφράζουν και ακόμα λιγότεροι την υιοθετούν ακι την εφαρμόζουν (είχα το ευτύχημα να νιώσω αυτή την ιδέα στην πράξη, όταν κάποτε έκανα μία παρατήρηση σε ένα ποίημα που μετέφρασες. Ακόμα μία φορά συγχαρητήρια για την ακεραιότητα και τη δημιουργικότητά σου
(Ο δείμος αναφέρεται σε αυτά τα σχόλια. Τυχαίνει να είναι δικά μου, όχι του cyrus, αλλά το ίδιο κάνει.)
Ερευνητή Π, το έκανες πάλι το θαύμα σου.
Δείμε, η ακεραιότητα δεν ξέρω αν επιτυγχάνεται ποτέ στο ακέραιο (χμ...) -- αλλά εντάσσεται κι αυτή στα τόσα άλλα πράγματα στη ζωή που θέλουν συνεχή προσπάθεια και που αν τα παρατήσεις γίνεσαι κάθε μέρα και λίγο πιο νεκρός...
Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν για τη δημιουργικότητα. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια (αν και τα αξίζει ο Π), αλλά η δική μου βρίεκται σε καταστολή εδώ και πολύ καιρό. Προσπαθώ να την ξυπνήσω, αλλά όταν τα καταφέρω δεν το μάθετε από αυτό το μπλογκ...
Το κείμενο του κ.Σαραντάκου εμβριθές και εξαίρετο. Το κείμενο του οικοδεσπότη άψογο και το υστερόγραφο αποτελεί την επιτομή του ορθολογιστή που δεν κρύβεται πίσω από θέσφατα και δόγματα και αναγνωρίζοντας τα λάθη του βελτιώνεται και ανεβαίνει.
O δε σκιτσογράφος Στάθης, τραγικός διότι ενώ δεν έχει τα προσόντα, προσπαθεί την μία μέρα να γίνει ιστορικός, την άλλη πολιτικός και την παράλλη κριτικός μεταφραστικού έργου.
Ο Γ.Γιαννουλόπουλος είχε γράψει στην Ελευθεροτυπία (14/3/2007) για τον γελοιογράφο Στάθη Σταυρόπουλο:
"Ομως για τον κ. Σταυρόπουλο και τους αριστεροδεξιούς εθνικόφρονες όλα αυτά είναι μεταμοντέρνα τεχνάσματα που εξυπηρετούν τη νέα τάξη πραγμάτων! Να τι σημαίνει αφέλεια: να απαντάς με κωμική σιγουριά σε ερωτήματα που δεν ξέρεις καν ότι τίθενται, και την πολυπλοκότητα των οποίων δεν είσαι σε θέση να αντιληφθείς. Οσο για τη γελοιότητα, διευκρινίζω ότι σαφέστατα δεν θεωρώ τις απόψεις του γελοίες· κοινότοπες και αβαθείς ναι, αλλά ως απόψεις σεβαστές. Το γελοίον του πράγματος έχει να κάνει με την αξίωσή του να αποφαίνεται τελεσίδικα για θέματα που τον ξεπερνούν".
Όλο το άρθρο εδώ: http://www.enet.gr/online/online_print?id=90864820
doctor
Π, συγνώμη, έχεις δίκιο. Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω τα συνιστολόγια με λίγους συντάκτες και τους αντιλαβάνομαι σαν έναν συγργαφέα. Sorry.
doctor: Είναι περίεργoς ο Στάθης - άλλοτε εύστοχος, άλλοτε απαράδεκτος. Αλλά είναι κλασική περίπτωση ανθρώπου που το δημόσιο βήμα από μόνο του τον κάνει να θεωρεί τον εαυτό του αρχιεισαγγελέα (κάτι σαν τον Βερύκιο της TV, π.χ.).
Δείμο: Δεν με πειράζει καθόλου, γιατί με τον cyrus χαιρόμαστε ότι ταιριάζουν τα μυαλά μας (αλλιώς δεν θα ήμασταν εδώ μαζί)! Το σχόλιό μου δεν μπήκε για να αποκαταστήσω την πατρότητα αλλά για να υπάρχει αυτό στο οποίο αναφέρθηκες - ως δείγμα της νοοτροπίας που έχΟΥΜΕ σε αυτό το blog και ως δείγμα του ότι αυτά που γράφει ο cyrus στο ποστ δεν τα σκεφτόμαστε μόνο όταν πρόκειται για τρίτους.
Post a Comment