Τις τελευταίες εβδομάδες, άκουσα πολλές φορές τη φράση: «οι δάσκαλοι παίρνουν 1.000 ευρώ και δουλεύουν 5 ώρες τη μέρα, και παραπονιούνται κι από πάνω και ζητάνε 1.400, σα δεν ντρέπονται – τι να πούμε κι εμείς που δουλεύουμε 8 ώρες και παίρνουμε 700;»
Αυτή η λογική με ενοχλεί· είναι η λογική τού «να κόψουμε το κεφάλι που προεξέχει, για να έχουμε όλοι το ίδιο ύψος»· είναι η λογική της ισοπέδωσης· η λογική της εξίσωσης προς τα κάτω.
Με την ίδια λογική, να ρίξουμε στο πυρ το εξώτερον και τους πανεπιστημιακούς, που δουλεύουν ακόμη λιγότερο και παίρνουν ακόμη περισσότερα· ή τους μουσικούς ορχήστρας, που παίρνουν κι αυτοί 700 αλλά δουλεύουν 3-4 ώρες την ημέρα.
Η λογική αυτή παρουσιάζει ένα πρόβλημα: μπορεί πολύ εύκολα να γίνει μπούμερανγκ, γιατί ο λαϊκισμός δεν γνωρίζει όρια. Αύριο, θα βγει κάποιος άλλος, βασιλικότερος του βασιλέως, και θα πει: «εσείς δουλεύετε 8 ώρες και παίρνετε 700 ευρώ, αλλά είστε κι εσείς προνομιούχοι, καθώς υπάρχουν κι άλλοι που δεν έχουν καθόλου δουλειά – γιατί να μην τους βάλουμε κι αυτούς στη δική σας τη δουλειά, και να παίρνετε όλοι από 350;»
Κι αυτό «δίκαιο» είναι, και στην ίδια λογική εντάσσεται...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
12 comments:
Αυτή η λογική της ισοπέδωσης είναι κυρίαρχη τα τελευταία χρόνια.
Απλά πράματα, γίναμε βολεψάκιδες και ζηλιάρηδες. Δεν γουστάρουμε να προσπαθήσουμε και δεν γουστάρουμε κάποιος να την έχει καλύτερα από εμάς. Μας νοιάζει το τομάρι μας.
Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι αυτή η κοινωνία για να διορθωθεί χρειάζεται ένα πολύ γερό ταρακούνημα καθώς και θεσμοθέτηση νέως συμβόλων με ταυτόχρονη καταστροφή των παλιών...
The old good way
Δεν προκειται για κανενος ειδους αναισθησια, τις πιο πολλες φορες τα λενε για να αντιδρασει καποιος δασκαλος που τυχον ειναι παρον και να γινει καυγάς. Ο οποίος δασκαλος τις πιο πολλες φορες βαριεται να εξηγει οτι μπορει να ειναι δυο ωρες στο σχολειο αλλα εχει και την προετοιμασια και τις διορθωσεις στο σπιτι.
Τα ιδια λενε για ολες τις δουλειες, εδω που τα λεμε. Οσοι δουλευουμε σε γραφειο, υποτιθεται οτι περναμε τη μερα μας πινοντας καφεδες, βγαινοντας για ψωνια και κανοντας προσωπικα τηλεφωνηματα.
darthiir, μπορούμε να παλέψουμε για να βελτιώσουμε μόνο τον εαυτό μας -- οι άλλοι πρέπει να παλέψουν οι ίδιοι για να βελτιώσουν τον εαυτό τους, κι αυτό προϋποθέτει να το θέλουν. Σκοτεινά τα βλέπω τα πράγματα...
cp, δεν μίλησα ακόμη για την αναισθησία -- αυτή θα είναι θέμα του επόμενου ποστ, και δεν θα έχει άμεση σχέση με τους δασκάλους και την απεργία τους, αλλά με την τέχνη και την ανταποδοτικότητα.
Ουτε και για λογικη προκειται.
Τετοια σχολια ακουω ειτε απο ανθρωπους που ζητανε καυγα ειτε απο ανθρωπους που δεν προσφερουν τιποτα για το μισθο που παιρνουν.
Ολοι οι αλλοι ακουν την εξηγηση (για το καθε επαγγελμα ξεχωριστα)και τη δεχονται.
Το καλυτερο το εχει πει γονιος: και δεκα μηνες να κρατησουν οι καταληψεις και οι απεργιες δεν εχει σημασια, γιατι ολα εινα γραμμενα σε βιβλια. Ολη η υλη κι ολες οι αποριες περιεχονται στα βιβλια και ο μαθητης πρεπει απλα να κατσει να τα διαβασει προσεχτικα.
Οταν παίρνεις 800 και αντι να τα βάλεις με τ'αφεντικό σου που σου δίνει τόσα, τα βάζεις με αυτόν που διεκδικεί 1200,τότε πάσχεις από μια νοητική ασθένεια που ένας μεγάλος φιλόσοφος την ονόμασε "αλλοτριωμένη συνείδηση".
Καλησπέρα, πράγματι, από μόνο του αυτό το επιχείρημα, διατυπωμένο με αυτό τον τρόπο, μοιάζει να πάσχει. Ωστόσο, οι συγκρίσεις, ιδίως με εργαζομένους αντίστοιχων ή υψηλότερων προσόντων και αντίστοιχων ή βαρύτερων εργασιακών καθηκόντων, δεν είναι άστοχες, εφόσον πρόκειται να εξετάσουμε το κατά πόσο μια ομάδα εργαζομένων έχει δίκιο να διεκδικεί, με αυτό τον τρόπο, μια σημαντική αύξηση, δημιουργώντας τα γνωστής έκτασης προβλήματα στην κοινωνία. Η σύγκριση με το γενικό επίπεδο των αποδοχών δεν συνιστά συνεχή ολίσθηση προς το χειρότερο, αλλά αποδεκτό μέτρο. Η πραγματικότητα είναι ότι, τουλάχιστον στα αρχικά και ίσως και στα μεσαία στάδια της σταδιοδρομίας ενός εργαζομένου, το Δημόσιο προσφέρει πλέον και υψηλότερες αποδοχές και πλήθος άλλων προνομίων και παροχών. Υπενθυμίζω ότι η χρηματοδότηση αυτών των απολαβών και των παροχών δεν προέρχεται από κάποιους καταναλωτές που πληρώνουν ένα προϊόν ή υπηρεσία που επιλέγουν, αλλά από φορολογουμένους που ελάχιστα περιθώρια επιλογής έχουν. Επίσης, αυτό το Δημόσιο - και στον τομέα της εκπαίδευσης - ελάχιστα προσφέρει πίσω στην κοινωνία σε ανταπόδοση και ποιότητα υπηρεσιών.
Εάν παρομοιάσουμε το ελληνικό Δημόσιο με κατάστημα, είναι ένα κατάστημα όπου οι πελάτες προσέρχονται υποχρεωτικά, πληρώνουν δυσανάλογα για προϊόντα κακής ποιότητας και οι υπάλληλοι τούς συμπεριφέρονται άσχημα και σε πολλές περιπτώσεις τους ζητούν και "φιλοδωρήματα" για να τους εξυπηρετήσουν. Δεν μπορώ να αισθανθώ συμπάθεια, ούτε για την απεργία των εκπαιδευτικών ούτε για άλλες κινητοποιήσεις δημόσιων υπαλλήλων που είναι μια καλή αφορμή για να μας ταλαιπωρούν και στους δρόμους της πόλης εκτός από τις περιπτώσεις που έχουμε ανάγκη τις υπηρεσίες τους. Φυσικά, σε ατομική βάση δεν κατηγορώ κανέναν δημόσιο υπάλληλο, αλλά οι ομαδοποιήσεις έχουν τη χρησιμότητά τους στην ανάλυση και στο διάλογο, όταν έχουν στατιστική βάση ή εδράζονται στη γενική εμπειρία (κάτι που βεβαίως μπορεί να το αμφισβητήσει όποιος έχει αντίθετη άποψη).
Νομίζω ότι χάρη στην κομματικοποίηση και στην κακομεταχείριση του δημόσιου σχολείου και στην απουσία κάθε μορφής αξιολόγησης των εκπαιδευτικών φτάσαμε στο σημείο το ιδιωτικό σχολείο από πολυτέλεια ή επιλογή για κακοαναθρεμμένα πλουσιόπαιδα να γίνει μονόδρομος για όλους όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα. Είμαι βέβαιος ότι οι εξελίξεις κάνουν πολλούς ιδιοκτήτες ιδιωτικών σχολείων να τρίβουν τα χέρια τους και πολλούς γονείς να αναζητούν πόρους για να πάρουν το παιδιά τους από τη δημόσια εκπαίδευση - δημιουργώντας μια διαίρεση της κοινωνίας που δεν υπήρχε παλαιότερα. Όπως έχω γράψει και σε σχόλιο αλλού, έχω πολλές αφορμές σε αυτήν τη χώρα για να επιχαίρω για την απόφασή μου να μην κάνω οικογένεια και παιδιά.
Γενικά με βρίσκει περισσότερο σύμφωνη το σχόλιο του Περαστικού.
Ναι, είναι λάθος να ζητάμε εξομοίωση των μισθών, και ο κλητήρας με τον διευθυντή σαφως και δεν κάνουν την ίδια δουλειά και δεν μπορούν να αμοίβονται το ίδιο.
Δεν είναι λάθος όμως να αξιολογήται ο καθένας για την δουλειά του και να αμοίβεται όσο αξίζει. Εγώ κάθε μέρα αξιολογούμαι στην δική μου δουλειά. Δεν πάει να πει ότι επειδή αποφοίτησες είσαι και άξιος του μισθού σου. Πράγμα που κανείς μα κανείς δημόσιος υπάλληλος δεν θέλει. Και αυτό κάτι λέει.
Για αυτόν τον λόγο, λίγο με νοιάζει τι ζητάνε και αν τα ζητάνε δικαίως. Πας να προσληφθείς κάπου και ζητάς από τον εργοδότη να σου πληρώσει επίδομα γάμου και παιδιών (λες και είναι εφόδιο για την δουλειά που καλείσε να εκτελέσεις) και απο την άλλη λίγο σε απασχολεί πόσο καλός μπορείς να γίνεις στην δουλειά σου. Αρκεί να πέφτει ο μισθός. Αυτή είναι η νοοτροπία.
Περαστικέ και Ντέμπι
Το πάτε αλλού το πράγμα. Το θέμα μου δεν είναι η αύξηση, ούτε η απεργία, ούτε η αξιολόγηση, ούτε η γενικότερη κατάσταση στο δημόσιο. Αν θέλετε, πάντως, το συζητάμε.
Ο καθένας έχει δικαίωμα να ζητά αύξηση, ιδίως όταν βλέπει ότι το κόστος ζωής έχει ανέβει πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, ενώ ο μισθός του παραμένει χαμηλότερος. Θα μου πείτε, οι δάσκαλοι ζητούν υπερβολική αύξηση. Ναι. Αλλά δεν νομίζω ότι η απεργία γίνεται μόνο γι' αυτό -- αν και τα κανάλια εκεί εστιάζουν, γιατί ο λαϊκισμός είναι στο "αίμα" τους. Ως μέθοδος, η απεργία, παρόλο που έχει σχεδόν απαξιωθεί από τις υπερβολές του παρελθόντος και από την ξύλινη γλώσσα και τα ξύλινα επιχειρήματα του ΚΚΕ, παραμένει το μοναδικό μέσο αντίδρασης ενός εργαζόμενου που βλέπει ότι ο εργοδότης του τον κοροϊδεύει απροκάλυπτα. Σας θυμίζω ότι απεργίες δεν κάνουν μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Η αξιολόγηση είναι ένα μεγάλο θέμα. Γενικά, είμαι υπέρ. Τις λεπτομέρεις δεν τις γνωρίζω.
Το δημόσιο βρίσκεται σ' αυτή την κατάσταση εξαιτίας του λαϊκισμού των κυβερνήσεων από το '50 (τουλάχιστον) μέχρι σήμερα, κι όχι εξαιτίας της "βολεψάδικης" νοοτροπίας μερικών υπαλλήλων. Και το δημόσιο σχολείο υποφέρει από πράγματα που δεν έχουν σχέση με τους δασκάλους, οι οποίοι θα είναι αυτό που ήταν πάντα: άλλοι καλοί, άλλοι κακοί, άλλοι ενθουσιώδεις, άλλοι αδιάφοροι.
Κι ένα τελευταίο σχόλιο για την Ντέμπι:
Τα επιδόματα που δίνονται στον δημόσιο τομέα είναι εφεύρεση ενός κράτους που ήθελε να δώσει αυξήσεις χωρίς να δώσει αυξήσεις: έτσι, και ο εργαζόμενος σώπαινε, γιατί έπαιρνε περισσότερα χρήματα, και το κράτος έκανε οικονομία, γιατί τα επιδόματα δεν μετρούσαν στον υπολογισμό της σύνταξης. Κόλπο είναι, όχι προνομιακή μεταχείριση...
Πράγματι, με το σχόλιό μου έθιξα αρκετά ευρύτερα θέματα. Ωστόσο, στην αρχή αναφέρθηκα ακριβώς στο κατά πόσο είναι λογικά "νόμιμο" να γίνονται συγκρίσεις με τις αποδοχές άλλων εργαζομένων - που είναι το θέμα του κειμένου. Πέρα από τη στάση που έχει κάποιος για την απεργία με βάση τα όποια εργασιακά, πολιτικά ή άλλα κριτήριά του, νομίζω ότι είναι νόμιμο, από καθαρά λογική άποψη, να γίνονται συγκρίσεις, όταν πρόκειται για τη διεκδίκηση μιας αύξησης, με τις αποδοχές εργαζομένων αντίστοιχων προσόντων και τη γενικότερη κατάσταση των μισθών στη χώρα. Θέμα ισοπέδωσης προς τα κάτω δεν τίθεται, καθώς το διακύβευμα είναι αύξηση και όχι μείωση.
Η σύγκριση είναι ένα από τα κριτήρια που χρησιμοποιούνται σε αυτές τις περιπτώσεις - πολύ δε περισσότερο σε ένα περιβάλλον όπως του Δημοσίου όπου δεν υπάρχουν άλλες μέθοδοι για τον καθορισμό της αμοιβής με κάποια άλλη αντικειμενική, ανταποδοτική βάση. Για να γίνει ακόμη ποιο κατανοητή η θέση μου, αναφέρω το εξής: φανταστείτε ότι οι εκπαιδευτικοί που διορίζονταν είχαν αποδοχές όχι 900, αλλά 600 ευρώ. Τότε δεν θα έσπευδαν πρώτοι οι ίδιοι, και ορθά, να προβούν σε συγκρίσεις για να καταδείξουν πόσο αδικημένοι είναι σε σχέση με εργαζομένους αντίστοιχων προσόντων; Δεν θα ήταν νόμιμη αυτή η σύγκριση; Σε αυτή την περίπτωση και εγώ θα υποστήριζα την επιμονή στις διεκδικήσεις τους και στη συνέχιση της απεργίας. Αντίστοιχα, και τώρα, έχει κάποιος το δικαίωμα να κάνει αυτήν τη σύγκριση.
Φυσικά υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που καθορίζουν το ύψος μιας αμοιβής, φυσικά ο κάθε εργαζόμενος διεκδικεί το καλύτερο που μπορεί, φυσικά είναι υψηλό το κόστος ζωής, και αυτό ισχύει για όλους, η σύγκριση των αποδοχών όμως ως επιχείρημα για τη στήριξη της θέσης ότι η απεργία των εκπαιδευτικών έχει υπερβεί τα όρια, είναι απολύτως νόμιμη για αυτόν που υπερασπίζεται αυτή τη θέση. Η αντίκρουσή θα πρέπει να γίνει με άλλο τρόπο, με άλλα επιχειρήματα και όχι με αμφισβήτηση της νομιμότητάς του συγκεκριμένου επιχειρήματος.
Να επισημάνω, αν και μου φαίνεται περιττό, ότι γράφω χωρίς κανένα πνεύμα αντιπαράθεσης, αλλά διότι ξέρω πόσο ενδιαφέρουν και εσάς θέματα λογικής ειχειρηματολογίας και διότι εδώ απολαμβάνω το υψηλό επίπεδο του διαλόγου/αντιλόγου.
Δε νομίζω ότι έχει σχέση αυτό που λες. Γενικά οι μισθοί είναι μικροί. Αλλά το να διαμαρτύρεσαι είναι κάτι διαφορετικό και τελείως ανεξάρτητο. Ο λόγος της διαμαρτυρίας είναι η αδικία και κάτι τέτοιο σίγουρα δε συμβαίνει με τους εκπαιδευτικούς. Παρόλα αυτά καλά κάνουνε. Αν κάνανε το ίδιο και οι ιδωτικοί υπάλληλοι που δουλεύουν 10 ώρες χωρίς υπερωρίες θα ήταν πολύ καλύτερα...
Αν δε φωνάξεις δε σε ακούει κανείς.
Περαστικέ, οι συγκρίσεις είναι σαν τη στατιστική: τα νούμερα από μόνα τους δεν λένε τίποτε -- σημασία έχει τι κάνεις μ' αυτά. Αν τα χρησιμοποιείς για να δεις τι καλύτερο μπορείς να διεκδικήσεις, έχει καλώς. Αν τα χρησιμοποιείς για να επιτεθείς σε άλλους εργαζόμενους που, έχοντας παρόμοια ή και χειρότερα προβλήματα, παίρνουν κάτι παραπάνω από σένα, τότε υπάρχει πρόβλημα. Με αυτή τη λογική ήθελα να ασχοληθώ, και όχι με την ουσία της απεργίας των δασκάλων, η οποία μου διαφεύγει.
Εννοείται πως δεν υπάρχει καμιά αντιπαράθεση. Δεν γίνεται να συμφωνούμε και σε όλα, πια -- αυτό θα ήταν τρομακτικό...
Κολοκύθι, οι συνθήκες εργασίας των ιδιωτικών υπαλλήλων είναι μια πολύ πικρή ιστορία...
Post a Comment