O Πάπας καταργεί το limbo (όχι το χορό...)

Είναι πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις πώς κατασκευάζονται και αφανίζονται πεποιθήσεις που διαμορφώνουν τον τρόπο σκέψης εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων: από το πουθενά· έτσι, αυθαίρετα.

Μια μέρα, κάποιος ιερωμένος που τον βασάνιζε το θεολογικό «πρόβλημα» του τι γίνονται οι ψυχές των αβάπτιστων νηπίων που πεθαίνουν χωρίς να έχουν λάβει «τη χάρη του Αγίου Πνεύματος», ξύπνησε και επινόησε το Limbo (Limbus Infantium), έναν τόπο όπου πηγαίνουν αυτές ακριβώς οι ψυχές — μια που δεν μπορεί να πηγαίνουν ούτε στον Παράδεισο (είπαμε, μόνο οι «δικοί μας» πηγαίνουν εκεί), ούτε στην Κόλαση (αφού δεν έχουν προλάβει να «αμαρτήσουν»).

Αυτή η ιδέα διαδόθηκε ανά τους αιώνες στους πιστούς Καθολικούς, παρότι δεν αποτελούσε επίσημη διδαχή της εκκλησίας, και φυσικά δεν περιέχεται στη Βίβλο — κάποιος την έβγαλε από το μυαλό του.

Και τώρα, πριν από λίγο καιρό, ο νέος Πάπας αποφάσισε πως το Limbo θα πρέπει να καταργηθεί, ακριβώς διότι δεν αποτελεί μέρος της καθολικής διδασκαλίας.

Έτσι, απλά — και εξίσου αυθαίρετα.

(Δεν θα μπω στο θεο-λογικό μέρος της όλης υπόθεσης — θα μείνω στο λογικό. Η θεολογία βασίζεται στη σοφιστική, και η σοφιστική με κάνει να πλήττω αφόρητα. Αν δεν βαριέστε, πηγαίνετε στην Καθολική Εγκυκλοπαίδεια να διαβάσετε για τις φαντασιώσεις του παρελθόντος σχετικά με το θέμα.)

Η πίστη είναι το μεγαλύτερο placebo: βοηθά όσους την έχουν ανάγκη, όπως ακριβώς ματιάζονται όσοι πιστεύουν στο μάτι, «μαγεύονται» όσοι πιστεύουν στα «μάγια», και «θεραπεύονται» (ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν) όσοι πιστεύουν στην εκάστοτε «εναλλακτική θεραπεία» — αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Η πίστη, όμως, πολύ συχνά βασίζεται σε ένα ψέμα, ή σε ένα μύθο, ή σε μια δεισιδαιμονία που επινοήθηκε κάποτε για άλλους λόγους και μετά διαδόθηκε. Και, κάποια στιγμή, όταν η συγκεκριμένη δεισιδαιμονία δεν μας βολεύει, την καταργούμε. Η πίστη, όμως, τι γίνεται, τότε; Και όλοι εκείνοι οι πιστοί Καθολικοί που έχασαν κάποτε το αβάπτιστο παιδί τους και νόμιζαν πως ήξεραν πού βρίσκεται η «ψυχή» του — τι θα κάνουν, τώρα;

Γιατί — αντί να εφευρίσκουμε μεταφυσικά συστήματα και φανταστικά μέρη με φανταστικές ιδιότητες — γιατί δεν λέμε απλά την αλήθεια στους ανθρώπους; Γιατί πρέπει να τους γεμίζουμε ψέματα για να τους παρηγορήσουμε; Γιατί;

Και πόσο αληθινή είναι μια τέτοια παρηγοριά;