Οι πρώτες μέρες κάθε Γενάρη είναι γεμάτες αποφάσεις και μεγαλόπνοα σχέδια, που συνήθως δεν τηρούνται, αλλά εν τούτοις έχουν κάποια χρησιμότητα: δείχνουν την κατεύθυνση που θα έπρεπε να ακολουθήσει κανείς — άσχετα με το τι θα κάνει τελικά.
Με αυτό το πνεύμα, λοιπόν, και πάντοτε σε σχέση με το παρόν μπλογκ, έχω να κάνω τις ακόλουθες προγραμματικές δηλώσεις για το 2007:
1. Θα προσπαθήσω να γράφω περισσότερο για μουσική – και κυρίως για «κλασική» και «ροκ». (Τα εισαγωγικά τα βάζω γιατί χρησιμοποιώ τους όρους με την ευρύτερη δυνατή έννοια.)
2. Θα συνεχίσω να ασχολούμαι με τη μετάφραση, ειδικά της ποίησης, και να «οργανώνω» (αν μπορεί κανείς να αποκαλέσει «οργάνωση» αυτό το μπάχαλο — για το οποίο φέρω ακέραια την ευθύνη) τις Ιστοσυναντήσεις Ποιητικής Μετάφρασης (Ι.Π.Μ.) περίπου ανά τετράμηνο, με βάση την πολύτιμη συμβολή σας και με οδηγό τις εξαίρετες ιδέες σας.
3. Παρόλο που θα διατηρήσω τα σκεπτικιστικά μου ενδιαφέροντα, θα προσπαθήσω να μην ασχολούμαι πλέον με προπαγανδιστές της μεταφυσικής σκέψης επιπέδου Χαχαβδέλλα, Λιάκουρα, Άδωνη, Δρούζα και λοιπών σκοτεινών τηλεαστέρων. Εκτός του ότι είναι σπατάλη χρόνου και σπάσιμο νεύρων, με καταβάλλει τελευταίως η πανανθρώπινη ισχύς του πανάρχαιου ρητού «η βλακεία είναι αήττητη».***
4. Σε ό,τι αφορά τη μεταφυσική γενικώς, όσοι διαβάζετε τούτο το μπλογκ μάλλον γνωρίζετε καλά τη θέση μου: αρνούμαι να δεχτώ σαν πραγματικό οτιδήποτε δεν μπορεί να αποδειχτεί με αξιόπιστο τρόπο και, επομένως, κινείται στη σφαίρα του φανταστικού. Η φαντασία και η πραγματικότητα πρέπει να είναι σαφώς διακριτές — αλλιώς κινδυνεύει η ψυχική μας υγεία. Γι’ αυτά τα θέματα υπάρχει, για όσους θέλουν, ένα «τρικ» που λέγεται «πίστη». Η πίστη είναι σεβαστή, αλλά είναι καθαρά προσωπικό θέμα — ας μην προσπαθούμε να την αιτιολογήσουμε στους άλλους, ούτε να την μετατρέψουμε σε επιχείρημα. Αυτός ο ρόλος δεν της ταιριάζει. Ελπίζω, λοιπόν, να μη χρειαστεί να ασχοληθώ ξανά με μέντιουμ, μάγους, μελλοντολόγους, «εναλλακτικούς» θεραπευτές, αστρολόγους και άλλους τέτοιους απατεώνες. Και, για τους υπέρμαχους της άποψης ότι η ζωή χωρίς μεταφυσική είναι «στεγνή» (στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και όλοι οι προαναφερθέντες σκοτεινοί τηλεαστέρες), να πω ότι η πραγματικότητα γύρω μας είναι ήδη αρκετά συναρπαστική, και δεν χρειαζόμαστε νοητικούς ακροβατισμούς και μεταφυσικά δεκανίκια για να την κάνουμε πιο «ενδιαφέρουσα».
5. Τα περί θρησκείας θα τα αφήσω στον συγκάτοικο Π. Ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει πλέον το θέμα, παρά μόνο στην πολιτική / ιδεολογική του διάσταση. Με άλλα λόγια, όποιος θέλει να πιστεύει, καλά κάνει (πάγια θέση και των δυο μας, άλλωστε) — αρκεί να μην προσπαθεί να επιβάλλει τις απόψεις του στο σύνολο της κοινωνίας. Και, προς Θεού, μακριά από μας η θεοκρατία...
6. Παρόλο που πρέπει οπωσδήποτε να αφιερώσω πολύ περισσότερο χρόνο απ’ ό,τι τώρα στην προσωπική μου ενασχόληση με τη μουσική, τη λογοτεχνία και τη μετάφραση (και ως έργο και ως πάρεργο), δηλώνω ευθαρσώς ότι πάντοτε θα βρίσκω το χρόνο για να γράψω κάποιο ποστ και για να διαβάσω όσο το δυνατόν περισσότερα από τα δικά σας.
Υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να τηρήσω όλα τα παραπάνω, και με το παραπάνω.
Αν δεν τα καταφέρω στο βαθμό που θα ήθελα, μη μου κρατήσετε κακία.
Errare humanum est...
_________________________________________________________
*** Επειδή με έχουν κατηγορήσει πολλές φορές ότι βάζω τον Γεωργιάδη στο ίδιο καζάνι με τον Λιακόπουλο, ας το ξεκαθαρίσουμε κι αυτό το θέμα μια και καλή — ακριβώς για να μη χρειαστεί να ασχοληθώ ξανά με αυτό.
Δεν τους βάζω στο ίδιο καζάνι γενικώς — τους βάζω (και τους δυο) σε τρία συγκεκριμένα καζάνια:
α) στο καζάνι της μεταφυσικής (βλέπε «μαγικής») σκέψης,
β) στο καζάνι της αντιεπιστημονικής σκέψης, και
γ) στο καζάνι του εθνικισμού.
Ξέρω ότι κάποιοι βλέπετε το Λιακόπουλο και στα τρία αυτά καζάνια, ενώ δεν βλέπετε σε κανένα τον Γεωργιάδη. Πείτε μου, όμως, εσείς σε ποιο καζάνι θα βάζατε έναν άνθρωπο ο οποίος:
α) προωθεί τη φτηνή μεταφυσική της Αλτάνης και έχει δηλώσει ότι οι άνθρωποι που απορρίπτουν τη μεταφυσική δεν μπορούν να νιώσουν την ποίηση, τη μουσική κ.τ.λ.,
β) έχει δηλώσει (ιστορικός ων!) ότι η (προφορική) λαϊκή παράδοση υπερτερεί των τεκμηριωμένων ιστορικών πηγών, και
γ) έχει δηλώσει (κυριολεκτώντας) το απίθανο «είμαι οπαδός της Μεγάλης Ιδέας»...
8.1.07
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
21 comments:
Μ'αρέσουν αυτές οι new years resolutions (πώς άραγε μεταφράζεται αυτό ;)
Ωραίες πράγματι είναι οι αποφάσεις της νέας χρονιάς. Εγώ, προφανώς λόγω κάποιας καθήλωσης, τις παίρνω συνήθως το Σεπτέμβριο, περίπου την εποχή που αρχίζουν τα σχολεία. Την Πρωτοχρονιά δεν παίρνω παρά αποφάσεις του τύπου "θα κόψω το κάπνισμα (απολύτως στιγμιαία απόφαση με πεντάλεπτη μάξιμουμ διάρκεια) και "θα ξεκινήσω γυμναστήριο" (επίσης απολύτως μάταιη). Σας ασπάζομαι, αγαπητέ, και σας εύχομαι να τηρήσετε τις αποφάσεις σας...
Σε κάθε άλλον θα έλεγα ότι είναι καλές οι δηλώσεις. ¨Ομως αγαπητέ μου εσύ, εσύ δεν πρέπει να αφήσεις με το δηκτικό σου λόγο μακριά το κοινό σου από τους μελλοντολόγους ή από τους Χαραδβέλλες και τους Λιακό της TV. Σε θέλουμε, μάλλον θέλουμε την οξύνμοια της κριτικής σου. Στα σχετικά με την πίστη και τις θεότητες συμφωνώ και ξέρω ότι θα έχω γόνμιμους διαλόγους με τον π. Μου αρέσει που συγκεκριμενοιποιείς το όλο ζήτημα στην εξουσία. Γίνεται αλλιώς; Ο κ. Παρασκευαϊδης ασκεί κάτι άλλο εκτός από εξουσία;
Cyrus μην με απογοητευεις (με τους Χαρδ. και σια) τώρα που θα φτιάξω skeptic ring! Χρειαζόμαστε περισσοτερους bloggers για κριτικη σε αυτά τα θέματα (Δείμο ακούς και εσύ υποθέτω)
Ο Γιώργος απ' το skepdic είμαι (αν δούλευε και ο blogger σωστά, καλά θα ήταν...)
Χόρχε, απλώς λέω ότι θα προσπαθήσω να μην ασχολούμαι με τέτοιου επιπέδου τηλεοπτικές περσόνες. Αυτοί χρειάζονται ο καθένας ένα μπλογκ να ασχολείται καθημερινά με τις ανοησίες που προπαγανδίζουν -- και πάλι δεν φτάνει.
Δεν θα σταματήσω, όμως, να κάνω γενικότερη κριτική σε θέματα που άπτονται του σκεπτικισμού. Μάλιστα, σε λίγο καιρό θα ξεκινήσω μια σειρά ποστ για τις λογικές πλάνες (από πέρυσι το λέω...). Εξάλλου, πού ξέρεις, μπορεί να δω στην τιβί τίποτε πιο τρελό απ' ό,τι συνήθως (!!!) και να μου τη βιδώσει...
Φτιάξε εσύ το ελληνικό skeptic ring, κι εδώ θα 'μαστε.
Μάυρε Γάτε, ας μην τα μεταφράσουμε κι όλα, πια...
Ραγιουέλα, δεν καπνίζω, αλλά αυτό για το γυμναστήριο το έχω πει ουκ ολίγες φορές...
Δείμε, η πορεία θα δείξει...
Ego den pira kamia apofasi, apla anakoinosa dyo. Akoma mazeuoume ptomata....
cp
Another Last Chance to Change Your Life
By PASCAL BRUCKNER
Published: January 1, 2007
Paris
IN one of his last books, Romain Gary tells how, as a lover at 59 of a Russian woman of 20, he decided to end the relationship because of the age difference. But, deeply in love, he hesitated. In the cafe where he went to write a letter breaking off the liaison, the server asked him what he wanted. “Je prendrai une décision,” he said, I will have a decision. As the server, philosophically, waited for him to place his proper order, he corrected himself. “Je prendrai une infusion,” I will have an herbal tea.
The practice of making New Year’s resolutions is growing rare in France, perhaps because we spread them out from January to December, a demonstration of a delicate balance between good will and willpower. Descendants of the spiritual exercises of the ancients, resolutions are both educational and therapeutic.
In declaring resolutions, if possible before witnesses, we nourish the illusion that changing our lifestyles will change our lives: “This year, I will read Proust.” “This year, I will not invade Iraq.” “This year, I will be faithful to my wife.” “This year, I will reduce unemployment in France.” Or, more prosaically, “I will exercise three times a week, I will finally try to stop smoking, I will cut back on sugar,” etc. It’s a sort of collective drunkenness for people to make vows that nobody expects to keep.
Westerners are athletes of introspection — we never stop analyzing ourselves. “It is never too late or too early to care for the well-being of the soul,” Epicurus said, and so we make our lives a study of ourselves. We need a moment in the year when we look at ourselves, weigh our good and bad habits, evaluate our conduct as a doctor evaluates our health during an annual examination, so we can strive for a way of life that is wiser and more responsible.
There are two types of resolutions: those that are reasonable, and those that are not. The day I took communion, when I was an adolescent and still believed in God, I would decide to be good to everyone, to smile at my family, to spread charity and goodwill. This love for my neighbors, even the ones who annoyed me, lasted two days, and then I returned to being an ordinary human, neither good nor bad, with my moods and my preferences. I could not make myself someone I was not.
Similarly, to declare that in 2007 we resolve to be happy is unreasonable. We can’t determine to be happy: it is in our power to avoid certain evils, to stay away from conflict, to not bankrupt ourselves, to not throw ourselves out the window or under a train, but we can’t order up happiness as we order a dish in a restaurant or command a dog to come at our call. Happiness eludes the rendezvous we fix, arrives when we least expect it, disappears when we think we have it in hand.
In other words, those people who are unhappy about not being happy forget that happiness has a knack for indirection, coming in the middle of the most ordinary day or disappearing at the height of one’s career. It is a matter of luck, almost of grace, a visitor who enters the house unexpectedly and vanishes on tiptoe. “I recognize happiness by the sound it makes when it leaves,” said the poet Jacques Prévert.
In contrast, let’s imagine someone who sets out on Dec. 31 to ruin his life. It’s not certain that ruin will arrive easily: it is no less difficult to destroy one’s life than to improve it. Catastrophe is a delicate art that also requires chance. Hell is just as hard to get into as heaven.
If the end of the year brings a flood of resolutions to change, it is because we are faced with an existence that is invaded by the routine, by the rush of demands. We can’t bear it. We know that another life exists, more beautiful, more passionate, one that laziness and apathy keeps us from attaining.
I have to break with time to overcome my obstacles, to rediscover myself, to be myself in all innocence. I can change my life, at least in some small way. Making resolutions demonstrates optimism, the desire to make oneself better, a faith, naïve and beautiful at once, that declarations can spontaneously become actions, that saying means doing.
Oh, the glorious day of making a resolution, the belief that starting tomorrow I will be the pilot of my existence, that I will stop being the plaything of external circumstances, that I will govern myself. I’m better than I seem to be — a person obsessed by little irritants, addicted to talking nonsense — and I’m going to prove it to the world. The certainty that soon, thanks to my willpower, I will no longer be someone who is habitually late, a slave to my cellphone, a glutton, a distracted driver... that can galvanize me, prompt me to change, tear away my imperfect personality. Real life starts now; I can immediately free myself of my neuroses, correct myself. I can rid myself of the fear of failure and of the specter of the failures of the past.
Knowing that you can change your behavior, even by an iota, is essential for holding yourself in esteem. We’re often cynical about how resolutions are never kept, but we shouldn’t be. Resolutions are perhaps lies, but they’re lies of good faith, necessary illusions. As long as we can make them, we are saved, we can control the chaos of destiny; it doesn’t matter that we break them and that others view us with skepticism. Every resolution is good simply because it is declared. It is a comedy, perhaps, but it keeps us sane.
This article was translated by The Times from the French.
Άλλο ένα τεράστιο σχόλιο απο μένα αλλά δεν ήθελα να το κουτσουρέψω, νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον. Το υπογράφει ο Πασκάλ Μπρυκνέρ δημοσιεύτηκε στους Times της Νέας Υόρκης την Πρωτοχρονιά.
Καλή χρονιά κιόλας!
Περισσότερη μουσική και διάβασμα... μαζί σου!
χαιρετούμε τις σωστές από κάθε άποψη προθέσεις.
ευχόμεθα να τις τηρήσετε.
όταν συμβεί αυτό να μας ανασύρετε από τον ολισθηρό κατήφορό μας...
(αλλά συνήθως γίνεται το αντίθετο)
+βαριαηκαλογερικη+
Κι εμένα με αρέσουν οι new year's resolutions και χειροκροτώ, - κυρίως το 3 επειδή είμαι της ίδιας άποψης.
Όσο για τον παμπόνηρο, χαρισματικό κύριο BRUCKNER, που επιθυμεί διαρκώς να μας πτοεί, έχω να πω πως στηρίζει την γοητεία του στην απομυθοποίηση.
…"a person obsessed by little irritants, addicted to talking nonsense"…
Καμιά φορά και στην αποδόμηση.
Άντε καλή χρονιά.
Το δικό μου New year's resolution είναι να μην κάνω new year's reolutions. Ελπίζω όλα να σου πάνε καλά φέτος εντός και εκτός του ιστολογίου.
cp, τι να κάνουμε -- οι αποφάσεις έχουν και παράπλευρες απώλειες, πολλές φορές...
Mauve-All, η ανθρώπινη φύση μας πάντοτε υπερισχύει -- αλλά και μόνο που προσπαθεί κανείς να την υπερβεί γίνεται κατά τι καλύτερος (θέλω να πιστεύω)...
Χουανίτα, δυο πράγματα χρειάζεται ο άνθρωπος, πέρα από τα καθημερινά και τετριμμένα: αγάπη και τέχνη...
Ταγματάρχα μου, το έχουμε ξαναπεί: ο άτιμος ο κατήφορος είναι εύκολος...
mamani, καλή χρονιά. Άνοιξέ το το ρημάδι, κι ας γράφεις σπάνια...
Περαστικέ, τα εκτός είναι πιο σημαντικά (όπως θα ξέρεις...). Αντεύχομαι (όπως επίσης θα ξέρεις...).
Πού ψηφίζουμε για τις προγραμματικές δηλώσεις; Βάλτε κι ένα ΝΑΙ από μένα :)
Ωραία, ωραία! Περισσότερη μουσική (και ποίηση), λιγότερη σπατάλη χρόνου με τηλεκαουμπόηδες, καλά αρχίζει η χρονιά!
Να σε δω να τις κρατάς και τι στον κόσμο! Ειδικά την 1η και την 3η!
Καλή Χρονιά!
> Δεν τους βάζω στο ίδιο καζάνι γενικώς — τους βάζω (και τους δυο) σε τρία συγκεκριμένα καζάνια:
α) στο καζάνι της μεταφυσικής (βλέπε «μαγικής») σκέψης,
β) στο καζάνι της αντιεπιστημονικής σκέψης, και
γ) στο καζάνι του εθνικισμού.
Υπάρχει, βέβαια, και η λεπτομέρεια ότι αμφότεροι βγάζουν το ψωμάκι τους από αυτά τα καζάνια...
Ημίαιμε, λες να το κάνουμε σαν το νέο ΠΑ--Κ; Να περνάει όποιος μπλόγκερ θέλει και να με ψηφίζει ...πρόεδρο του Gravity & the Wind;
Dodos, ωραία αρχίζει η χρονιά -- να δούμε πώς θα συνεχίσει...
Γοργόνα μας, η παροιμία λέει "μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην πεις". Εγώ τις έκοψα τις μεγάλες μπουκιές, οπότε...
hominid, μάλλον για παντεσπάνι πρόκειται...
Καλά, έχω σκάσει στα γέλια!!!
Τι να πω πάντως, μια χαρά σας βρίσκω όλους, και κυρίως τον Πρόεδρο του Γκράβαρου -εμ, Γκράφιτυ - εεε... Γκράβοκάτι, εντ δε Γουίν, Γουίνυ δε Πού (πού καλέ?!), Γουηκ- (εντ?), ωωωω, μπερδεύτηκα, παρατήστε με!
ΛΟΛ!
Εγώ παντως όλες τις υποσχέσεις μου, για δίαιτα, γυμναστική, ήρεμη οδήγηση, αγάπη στον πλησίον κι όχι κλείδωμα μωρών στο ντουλάπι, τις έκανα και τις τήρησα ευλαβικά καθ' όλον το 2007.
Απλώς τώρα ζω στα τρέηλερς του 2008, μέχρι να αποφασίσω τις επόμενες υποσχέσεις μου, έχω ακόμη 11 μήνες και 29 ημέρες...
:)))
Post a Comment