Samuel Beckett — que ferais-je / what would I do

Πριν δυο βδομάδες η φίλη μας η Mauve_All μου έστειλε αυτό το ποίημα του Beckett, που γράφτηκε αρχικά στα γαλλικά (και έχει το επιπλέον ενδιαφέρον ότι μεταφράστηκε στα αγγλικά από τον ίδιο τον Beckett). Δύσκολο να αποφύγω τον πειρασμό — προσπάθησα να το μεταφράσω. Kαι επειδή τα γαλλικά μου είναι πολύ αβέβαια, κατέφυγα στη φίλη μας τη Rayuela για expert advice. Έτσι το ποστ αφιερώνεται τόσο στη Mauve_All, για την πρόκληση, όσο και στη Rayuela, για τη βοήθεια: χαίρομαι που τις έχουμε στην παρέα μας και τις ευχαριστώ και τις δύο. (H Rayuela δεν έχει δει την τελική εκδοχή, άρα τυχόν προβλήματα μόνο σε μένα μπορούν να χρεωθούν.)

Π



que ferais-je sans ce monde sans visage sans questions
où être ne dure qu’un instant où chaque instant
verse dans le vide dans l’oubli d’avoir été
sans cette onde où à la fin
corps et ombre ensemble s’engloutissent
que ferais-je sans ce silence gouffre des murmures
haletant furieux vers le secours vers l’amour
sans ce ciel qui s’élève
sur la poussière de ses lests

que ferais-je je ferais comme hier comme aujourd’hui
regardant par mon hublot si je ne suis pas seul
à errer et à virer loin de toute vie
dans un espace pantin
sans voix parmi les voix
enfermées avec moi



what would I do without this world faceless incurious
where to be lasts but an instant where every instant
spills in the void the ignorance of having been
without this wave where in the end
body and shadow together are engulfed
what would I do without this silence where the murmurs die
the pantings the frenzies towards succour towards love
without this sky that soars
above its ballast dust

what would I do what I did yesterday and the day before
peering out of my deadlight looking for another
wandering like me eddying far from all the living
in a convulsive space
among the voices voiceless
that throng my hiddenness



τι θα 'κανα χωρίς αυτόν τον κόσμο χωρίς πρόσωπο χωρίς γιατί
εκεί που το είναι κρατάει μόνο μιά στιγμή και που οι στιγμές
σκορπάνε στο κενό στη λήθη τού ήταν
χωρίς αυτό το κύμα που στο τέλος
καταπίνει και το σώμα και τη σκιά
τι θα 'κανα χωρίς αυτή τη σιωπή την τάφρο των ψιθύρων
που λαχανιάζει που λυσσάει για βοήθεια για αγάπη
χωρίς αυτόν τον ουρανό που υψώνεται
πάνω απ' τη σκόνη των ερμάτων του

τι θα 'κανα θα έκανα ό,τι χτες ό,τι και σήμερα
κοιτάζοντας απ' το φεγγίτη μου να δω αν δεν είμαι ο μόνος
που τριγυρνάει και παρασύρεται μακριά απ' τους ζωντανούς
σε μια νευρόσπαστη έκταση
χωρίς φωνή μες τις φωνές
που συνωστίζονται μαζί μου


Mετάφραση: Π