Έφυγε, τα ξημερώματα, ο Λουτσιάνο Παβαρότι -- ο τραγουδιστής που έφερναν όλοι στο νου τους (γνώστες της όπερας και μη) στο άκουσμα της λέξης "τενόρος".
Δεν μπορώ να γράψω τίποτε για έναν άνθρωπο με τόσο μεγάλη καριέρα και τόσο σπουδαία φωνή που σημάδεψε τόσον κόσμο -- μαζί κι εμένα.
Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κλάψω σιωπηρά, ακούγοντας την άρια του Νεμορίνο από το "Ελιξίριο του έρωτα" του Ντονιτσέτι, που ακολουθεί. Σας προτείνω να κάνετε το ίδιο -- έτσι, σαν φόρο τιμής σε έναν πολύ μεγάλο καλλιτέχνη -- αλλά να μη στενοχωρηθείτε, γιατί εκείνος ήξερε: "Πιστεύω πως μια ζωή που περνάει μέσα στη μουσική είναι μια ζωή που περνάει όμορφα, κι εγώ εκεί έχω αφιερώσει τη ζωή μου".
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
18 comments:
Δεν είμαι συνηθισμένος σε τέτοια ακούσματα. Κάθε άλλο! Και όμως η αυθεντικότητα, η δύναμη με την οποία ρέει το συναίσθημα, με ορμή αλλά και πειθαρχία πάνω στις νότες, δημιουργεί το δικό της, εντελώς ξεχωριστό, χώρο μέσα σου.
Κι αναρωτιέμαι, έχοντας στη μνήμη το προηγούμενο post, πόσο μεγάλο μπορεί να είναι το χάσμα...
Την καλημέρα μου.
Συγκίνηση...
Πενθούν τα αηδόνια
Reactor, άβυσσος...
Synas, σκότος...
Περαστικέ, μαυρίλα...
Μια μέρα μετά το νικολαίδη, ο pavarotti... ελεος πια με τουτο το καλοκαιρι.. ας τελειωσει να ησυχάσουμε...
Έτσι ακριβώς...
Πολύ, πάρα πολύ θλιβερό.
Με το που έφυγε ο Pavarotti, οι Times ήδη είχαν άρθρο για το ποιος θα είναι ο διάδοχος του. Πόσο ρηχοί και επιφανειακοί μπορούν να είναι οι Άγγλοι που θεωρούνται πολιτισμένοι.
Princess, κακοψυχροκιαναποδοκαίρι ήτανε...
Γοργόνα μας, έτσι.
Dynx, υποψιάζομαι πως το πρόβλημα δεν είναι η ιδιότητά τους ως Άγγλων, αλλά ως δημοσιογράφων...
Στο ένα ποστ η Σαρρή και στο επόμενο ο Παβαρότι.
Πραγματικά το φετεινό καλοκαίρι ακόμα και η επικαιρότητα μας οδηγεί στην παράνοια!!!
(επί της ουσίας, στεναχωρήθηκα σαφώς από το νέο, αν και δεν έχω τις τεχνικές γνώσεις για να εκτιμήσω το μέγεθος της απώλειας)
addio :-(
Είχα την τύχη να είμαι ένας από τους θεατές στην πρεμιέρα αυτής της όπερας του Donizetti, στη Deutsche Oper Berlin, το 1988. Τότε που ο κόσμος χειροκροτούσε επί 67 λεπτά και ο Pavarotti έκανε 165 υποκλίσεις.
Η ερμηνεία του θα μου μείνει αλησμόνητη.
Ευχαριστω φιλε...Ευχαριστω
Κρίμα. Ευτυχώς για μας, η σύγχρονη τεχνολογία τον έχει κάνει αθάνατο. Σε αυτό βοήθησε όσο μπορούσε και ο ίδιος που δεν αρνιόταν καμία ηχογράφηση.
μπαμπάκη, η παράνοια είναι ειδικότης μας. Τι να κάνουμε, όμως; υπάρχει και η Σαρρή...
Σπυρέτο, καλό του ταξίδι...
Basik, είσαι από τους τυχερούς...
Γιάννη, να σαι καλά...
cyberdust, έχεις απόλυτο δίκιο.
είναι πολύ περίεργο που τέτοια φωνή έχει πια σωπάσει...
είναι περίεργο που τέτοιο πάθος έσβησε τόσο απλά σε λίγα λεπτά της ώρας...
:-(
Tελικά αυτο ειναι η ζωη.Μια υποψηφιοτητα για το τελος.Δηλαδη ζουμε ως υποψηφιοι για να πεθανομε
Η υπαρξη μας ειναι παροδικη σαν τα φθινοπορινα συννεφα.
Ούτε αυτό το βίντεο δουλεύει? Τι θα γίνει πια..:D
Θα τον θυμόμαστε για πάντα, μέσα από αυτά που έκανε, μέσα από τη μουσική του...Πάω να δω στο utube κανα βιντεάκι..
Λουκάς
Ωχ! Αυτό δεν το έβγαλα εγώ -- καθότι δεν ήταν δικό μου.
Κάτι θα γίνεται με τις κληρονομιές, φαίνεται...
Post a Comment