Διλήμματα και παρεξηγήσεις

Στο προχθεσινό «ντιμπέιτ» (άσχημη λέξη, αλλά η «τηλεμαχία» είναι, νομίζω, ακόμη χειρότερη), ο κ. Καραμανλής δεν κατάφερε να ξεφύγει από τα παραδοσιακά εκβιαστικά διλήμματα του παρελθόντος. Μετά το «Καραμανλής ή τανκς», τώρα έχουμε το «αυτοδυναμία ή εκλογές». Αφού εξήγησε ότι, για διάφορους λόγους, δεν θα μπορούσε να σχηματίσει ο ίδιος κυβέρνηση συνεργασίας με τα υπόλοιπα τέσσερα κόμματα που πιθανώς θα μπουν στη βουλή, είπε την εξής φράση:

«Εάν, λοιπόν, προκύψει μια βουλή όπου δεν υπάρχει αυτοδυναμία, είναι περίπου αυτόματα δεδομένο ότι θα πάμε σε νέες εκλογές, θα οδηγηθούμε σε νέες εκλογές».

Αυτή η φράση είναι προβληματική.

Κατά πρώτον, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι τα κόμματα που τώρα δηλώνουν ότι δεν πρόκειται να συνεργαστούν με κανέναν θα κρατήσουν την ίδια στάση μετά τις εκλογές. Γνώμη μου είναι ότι αναγκάζονται να κάνουν τέτοιου είδους δηλώσεις υπό την πίεση της (τεχνητής) πόλωσης. Αν, για παράδειγμα, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ή το Κ.Κ.Ε. δήλωναν εξαρχής ότι δεν θα είχαν αντίρρηση να σχηματίσουν κυβέρνηση από κοινού με το ΠΑ.ΣΟ.Κ., τότε θα κινδύνευαν να χάσουν τις ψήφους κάποιων ανθρώπων που δεν θα ήθελαν να νιώθουν ότι στηρίζουν, έμμεσα, τον κ. Παπανδρέου, όπως και τις ψήφους άλλων ανθρώπων οι οποίοι θα προτιμούσαν, ίσως, σε αυτή την περίπτωση, να ψηφίσουν απευθείας το ΠΑ.ΣΟ.Κ.. (Παράδειγμα φέρνω – μην το πάρετε τοις μετρητοίς...)

Κατά δεύτερον, ο κ. Καραμανλής άφησε να εννοηθεί ότι αν ο ίδιος δεν πάρει αυτοδυναμία, (αφού, όπως εξήγησε πιο πριν, δεν θα μπορούσε να συνεργαστεί με τα άλλα κόμματα), θα οδηγηθούμε σε νέες εκλογές. Το Σύνταγμα, όμως, άλλα λέει:

Aν κανένα κόμμα δεν διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρέχει στον αρχηγό του κόμματος που διαθέτει τη σχετική πλειοψηφία διερευνητική εντολή για να διακριβωθεί η δυνατότητα σχηματισμού Kυβέρνησης που να απολαμβάνει την εμπιστοσύνη της Bουλής.
*3. Aν δεν διαπιστωθεί αυτή η δυνατότητα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρέχει διερευνητική εντολή στον αρχηγό του δεύτερου σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμματος και εάν δεν τελεσφορήσει και αυτή, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δίνει διερευνητική εντολή στον αρχηγό του τρίτου σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμματος. Kάθε διερευνητική εντολή ισχύει για τρεις ημέρες.

Με άλλα λόγια, σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας, και εφόσον ο κ. Καραμανλής (αν υποθέσουμε ότι η Ν.Δ. έρχεται πρώτη σε αριθμό εδρών) δεν καταφέρει να συνεργαστεί με κανέναν, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα δώσει διερευνητική εντολή στον (δεύτερο) κ. Παπανδρέου (και μετά στον τρίτο, κ.τ.λ.). Ποιος μας λέει, λοιπόν, ότι ο κ. Παπανδρέου (ή κάποιος επόμενος) δεν θα καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση;

Αλλά, ας υποθέσουμε ότι κανείς δεν τα καταφέρνει. Μετά, φυσικά, θα πάμε σε νέες εκλογές. Ε, και; Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό είναι πρόβλημα. Ο κ. Χατζηνικολάου διαφωνεί μαζί μου, βέβαια, καθώς είπε την άλλη εκπληκτική φράση της βραδιάς:

«Οι νέες εκλογές σημαίνουν περιπέτεια, αν κανείς οδηγηθεί σε τόσο σύντομο χρόνο και πάλι στις κάλπες».

«Περιπέτεια»; Γιατί «περιπέτεια»; Απλώς θα πάμε να ξαναψηφίσουμε, και θα υπάρχει (επιτέλους) η πιθανότητα να αλλάξει κατά πολύ το πολιτικό σκηνικό. Τα δυο μεγάλα κόμματα, βέβαια, θα προσπαθήσουν (με τα γνωστά εκβιαστικά διλήμματα) να αυξήσουν την πόλωση και να πείσουν εμάς τους πολίτες ότι πρέπει οπωσδήποτε να βγάλουμε μια «ισχυρή», δηλ. αυτοδύναμη, κυβέρνηση, «που θα οδηγήσει τον τόπο στο μέλλον» και άλλες κενολογίες που έχουμε, πια, βαρεθεί να ακούμε. Για σκεφτείτε, όμως: σε αυτή την περίπτωση, γιατί να μην κινηθούμε στην αντίθετη κατεύθυνση; Γιατί να μη μειώσουμε ακόμη περισσότερο τη δύναμη των δύο μεγάλων, έτσι ώστε να τους αναγκάσουμε όλους (μαζί και τους μικρούς) να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας; Γιατί να μη βάλουμε τέλος στις μονοκομματικές κυβερνήσεις, έτσι ώστε το πολίτευμα να λειτουργήσει όπως είναι φτιαγμένο να λειτουργεί;

Σε αυτό, ακριβώς, το σημείο, θα πρέπει να ξεδιαλύνουμε μια τεράστια παρεξήγηση:

Δεν ψηφίζουμε για να εκλέξουμε κυβέρνηση.

Ψηφίζουμε για να εκλέξουμε τους αντιπροσώπους μας στη Βουλή. Οι βουλευτές μπορεί να ανήκουν σε κάποιο κόμμα (ή όχι), αλλά, όπως λέει το Σύνταγμα στο άρθρο 51, «αντιπροσωπεύουν το Έθνος». Μετά την εκλογή τους, οι αντιπρόσωποί μας δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης σε κάποια προτεινόμενη κυβέρνηση (πουθενά δεν είναι γραμμένο ότι η κυβέρνηση αυτή πρέπει να προκύπτει από ένα και μόνο κόμμα), την οποία, μετά, εννοείται πως ελέγχουν, καθώς το Σύνταγμα καθορίζει (Άρθρο 60) πως «έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση». (Δείτε και εδώ.) Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη μέθοδο ελέγχου από το να στηρίζεται η κυβέρνηση από βουλευτές δύο ή περισσοτέρων κομμάτων.

Πηγαίνετε, λοιπόν, όλοι στις κάλπες την άλλη Κυριακή, και μην επηρεάζεστε από διάφορες προσπάθειες συγκαλυμμένου εκφοβισμού μέσω ψεύτικων διλημμάτων. Το ζητούμενο είναι να εκφραστείτε πολιτικά όσο καλύτερα μπορείτε. Και, αν η προτίμησή σας είναι κάποιο από τα δύο «μεγάλα» κόμματα, τουλάχιστον ψηφίστε ανθρώπους της προκοπής, κι όχι τηλεαστέρες που έμαθαν να παπαγαλίζουν τα ίδια και τα ίδια στα κομματικά σεμινάρια.

Και, φυσικά, όχι λευκά, όχι άκυρα, όχι αποχή!

Υ.Γ.: Σε παρόμοιο κλίμα κινείται και ο Περαστικός -- μετά σκίτσου, όμως!