Επιτέλους! Ένα chain-mail της προκοπής!

Ήρθε με μέιλ (φυσικά).

Για τους πάσχοντες από αγγλική ανεπάρκεια, ιδού μια μετάφραση (επί το ευγενικότερον):

__________________________

ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!

Προωθήστε αυτό το μήνυμα
σε πέντε ανθρώπους
και
μέσα σε τρία λεπτά
δεν θα συμβεί
ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ!!!!!

Το δοκίμασα δυο φορές και δούλεψε
και τις δυο.

Δεν συνέβη απολύτως τίποτα!!!

ΣΤ' ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΟΥΛΕΥΕΙ

Προωθήστε το. Πρέπει να το μάθουν κι άλλοι.
__________________________

Επιτέλους...

Δέκα μεγάλοι Έλληνες: ο εξής ένας...

ΟΚ, τσίμπησα. Και την πρώτη φορά ψήφισα, και τώρα θα ψηφίσω. Αν αφήσει κανείς το μηδενισμό του να τον κυριέψει, τότε μάλλον θα βρει ένα σωρό λόγους να μη συμμετέχει σε όλη αυτή τη διαδικασία, και σίγουρα θα διαπιστώσει, μεταξύ άλλων, ότι «περίπου 40.000» ψήφοι δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση αντιπροσωπευτικό δείγμα. Αλλά όπως και να επιλέξεις να το δεις, σαν επικοινωνιακό παιχνίδι, σαν προσπάθεια αυτοπροβολής του σταθμού, ή σαν απλή αντιγραφή από το BBC, είναι μια ενδιαφέρουσα ιδέα στην οποία καλείται να συμμετάσχει και το κοινό — και φαίνεται πως αυτός είναι πλέον ο δρόμος που σκοπεύει να ακολουθήσει ο Σκάι, προσπαθώντας να κινητοποιήσει τους πολίτες με τρόπους που οι πολιτικοί δεν μπορούν, πλέον, να το κάνουν (βλ. αναδασώσεις, λάμπες, νερό, ρύπανση, κ.τ.λ.).

Παρά τη θετική μου άποψη γενικότερα για την ιδέα, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στα αρνητικά που βλέπω στην υλοποίησή της.

Κατ’ αρχάς, τα σύντομα σχόλια που συνόδευαν την παρουσίαση των 100 προσώπων ήταν μερικές φορές από γραφικά ως υπερ-υπερβολικά. Αλλά τέλος πάντων. Η ουσία είναι ότι οι ζώντες θα έπρεπε να αποκλειστούν, διότι, πολύ απλά, δεν έχουν ολοκληρώσει ακόμη την όποια προσφορά τους, ώστε να μπορεί κανείς να τους κρίνει. Ας μην ξεχνάμε ότι «τα στερνά τιμούν τα πρώτα». Τι θα γινόταν, π.χ., στην (υπερβολική, εντάξει) περίπτωση που θα ψηφίζαμε σημαντικότερο Έλληνα κάποιον άνθρωπο που τρία χρόνια αργότερα θα συλλαμβανόταν για παιδεραστία;

Μια άλλη κατηγορία ανθρώπων που θα έπρεπε να αποκλειστούν είναι οι «αρχαίοι ημών πρόγονοι». Πέρα από τις όποιες ιδεολογικές, ιστορικές ή πολιτισμικές ενστάσεις μπορεί να έχει κανείς για τη συμπερίληψη των αρχαίων, υπάρχει και ένας άλλος πολύ σημαντικός λόγος για τον οποίο θα έπρεπε να έχουν αποκλειστεί: είναι άδικη η σύγκριση με τους νεοέλληνες, γιατί η κληρονομιά των αρχαίων Ελλήνων είναι ευρέως αναγνωρισμένη και αποτελεί πλέον κτήμα ολόκληρης της πολιτισμένης ανθρωπότητας, πράγμα που αυτόματα τους θέτει, κατά τη γνώμη μου, εκτός συναγωνισμού.

Και βέβαια, είναι στη μέση και η προσωπική οπτική: πιστεύω ότι είναι ηλίθιο να συζητάμε για το ποιος έκανε μεγαλύτερο καλό ή χάρισε μεγαλύτερη προβολή στην Ελλάδα — θεωρώ ότι αυτό που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει είναι το ποιος άνθρωπος, Έλληνας στην καταγωγή, ωφέλησε περισσότερο με το έργο του την ανθρωπότητα.

Επομένως, αφαιρώντας τους πέντε αρχαίους (Αλέξανδρο, Αριστοτέλη, Περικλή, Πλάτωνα και Σωκράτη) από τη δεκάδα των υποψήφιων «Μεγάλων Ελλήνων», ανάμεσα στους υπόλοιπους (Βενιζέλο, Καποδίστρια, Καραμανλή, Κολοκοτρώνη και Παπανικολάου), μόνο τον Παπανικολάου μπορώ να ψηφίσω.

Όνειρα και δημοσιογραφία στο πόδι

Στην ιστοσελίδα του Σκάι (πάλι), υπάρχει η είδηση για μια αμερικανική επιστημονική έρευνα πάνω στο πώς ερμηνεύουν τα όνειρά τους οι απλοί άνθρωποι. Ενδιαφέρον θέμα, από ψυχολογική και κοινωνιολογική άποψη, αλλά η δημοσιογραφική προχειρότητα κατάφερε πάλι να μετατρέψει τον αναγνώστη της είδησης σε υποψήφιο θύμα εγκεφαλικού επεισοδίου.

Το πρόβλημα που μου τράβηξε αρχικά την προσοχή ήταν ο ισχυρισμός που προβάλλεται στην πρώτη φράση του κειμένου. Όπως είναι γνωστό σε όσους ασχολούνται με το γραπτό λόγο, είτε γράφοντας είτε διαβάζοντας (ακόμα και στο σχολείο, στην έκθεση, μας το έλεγαν αυτό), η πρώτη φράση (ή παράγραφος) ενός κειμένου είναι η πιο σημαντική — γιατί δίνει τον τόνο, τη βασική ιδέα ή έστω κάτι ενδιαφέρον που θα σε κάνει να πας παρακάτω ώστε να ακολουθήσεις τη λογική του κειμένου και να οδηγηθείς τελικά στο συμπέρασμά του. Η πρώτη φράση του κειμένου, λοιπόν, ήταν η εξής:

Τα όνειρα περιέχουν σημαντικές κρυμμένες αλήθειες και "μηνύματα" και, ως εκ τούτου, η συμπεριφορά των ανθρώπων επηρεάζεται σημαντικά, όταν ξυπνάνε, σύμφωνα με νέα επιστημονική έρευνα.

Αυτή η φράση μου τράβηξε την προσοχή (λειτουργώντας, παράδοξα και άθελά της, όπως πρέπει να λειτουργεί η πρώτη φράση ενός καλογραμμένου κειμένου), διότι δεν υπήρχε καμία περίπτωση επιστημονική έρευνα να έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι «τα όνειρα περιέχουν σημαντικές κρυμμένες αλήθειες και μηνύματα». Πώς το ξέρω; Απλούστατα, αν όντως είχε αποδειχθεί κάτι τέτοιο, θα ξεσπούσε σάλος, θα γινόταν επανάσταση στην επιστημονική κοινότητα, και θα άλλαζε ολόκληρη η αντίληψη που έχουμε για τον κόσμο και την ύπαρξη.

Διαβάζοντας τη δεύτερη παράγραφο, δεν διαφωτίστηκα καθόλου, γιατί εκεί αναφέρονταν μόνο κάποιες πληροφορίες για την ταυτότητα της έρευνας — όχι όμως και λινκ, το οποίο είναι αυτό εδώ, για όποιον έχει την ώρα, τις γνώσεις, και την υπομονή να διαβάσει ολόκληρη την έρευνα.

Το πραγματικό αντικείμενο της έρευνας φάνηκε μόνο στην τρίτη παράγραφο της είδησης, όπου αποκαλύπτεται, τελικά, ότι οι άνθρωποι είναι αυτοί που πιστεύουν ότι «τα όνειρά τους μεταφέρουν σημαντικές και πλήρεις νοήματος μυστικές ενοράσεις για τον εαυτό τους και τον κόσμο» και ότι «όταν ξυπνούν, συσχετίζουν τα γεγονότα της ζωής με αυτά του ύπνου τους».

Το ευτράπελο (έτσι, σαν κερασάκι στην τούρτα), είναι ότι, ψάχνοντας πληροφορίες για την έρευνα και τους επιστήμονες που την έκαναν, διαπίστωσα ότι η «καθηγήτρια ψυχολογίας Κάρεϊ Μόργουετζ» που αναφέρεται στην είδηση είναι αυτός εδώ ο χαριτωμένος κύριος.

Ώρες-ώρες νιώθω κακός, αλλά μετά σκέφτομαι ότι ίσως δεν είμαστε όσο κακοί θα έπρεπε απέναντι σε ορισμένα φαινόμενα, και ότι, τέλος πάντων, το ότι δεν είμαστε εντελώς αδιάφοροι θα έπρεπε να λέει κάτι για τις αγαθές προθέσεις μας. Στο κάτω-κάτω, δεν πρόκειται για ένα λαθάκι μέσα σε ένα βιβλίο 350 σελίδων. Μιλάμε για κείμενο 187 λέξεων, που να πάρει — πόσα λεπτά της ώρας θέλει να ελέγξεις δυο-τρία πράγματα στον Γούγλη και να προσέξεις να μην αρχίσεις μεταφέροντας διαστρεβλωμένη εικόνα για το θέμα σου;

Γιατί δεν θα γίνει ποτέ η δίκη του Τσιπρόπουλου

[Έναρξη συνωμοσιολογικής λειτουργίας]

Απ' ό,τι λέγεται, η δίκη του blogme.gr πήρε νέα αναβολή (αμάν πια με τα αναβολικά, αυτή η Ελληνική Δικαιοσύνη), αυτή τη φορά για το Μάιο του 2010. Αυτό μου έβαλε ψύλλους στ' αυτιά, και οι ψύλλοι, αντί για αυγά, γέννησαν υποψίες.

Όπως είναι γνωστό τοις πάσι, το 2012 (γύρω στις 21/12, αλλά μπορεί και να σας γελάσω) θα γίνει η συντέλεια του κόσμου. Πάπαλα! Τέρμα! Αυτό ήταν! Τετέλεσται!

Επειδή ο μηνυτής (φτου!) ξέρει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να κερδίσει, ο σκοπός του είναι να συνεχίσει με οποιονδήποτε τρόπο (ασθένειες, μετακομίσεις, ξόρκια, ευχέλαια, λιμούς, σεισμούς, καταποντισμούς κ.τ.λ.) να μεταθέτει την ημερομηνία εκδίκασης μέχρι κάπου μέσα στο 2013.

Επειδή, όμως (μην τα ξαναλέμε...) ο κόσμος θα μας τελειώσει κάπου στα τέλη του 2012, η δίκη δεν θα γίνει ποτέ.

Αντ' αυτής, θα γίνει η Τελική Κρίση, κατά την οποία ο μηνυτής (φτου!) θα γνωρίσει την αιώνια καταδίκη στο πυρ το εξώτερον για τις αμαρτίες του, ων ουκ έστιν αριθμός...

[Τερματισμός συνωμοσιολογικής λειτουργίας]


(Τελικά, ο βαρυστομαχιασμένος απογευματινός ύπνος δε λέει...)

Ξανά για την απαράδεκτη μήνυση κατά του blogme.gr

Αύριο γίνεται (ας το ελπίσουμε) η περιβόητη δίκη του Αντώνη Τσιπρόπουλου, τον οποίο είχε μηνύσει ο διαβόητος Δημοσθένης Λιακόπουλος επειδή ο aggregator που διατηρούσε ο πρώτος εμφάνιζε, μαζί με όλα τα υπόλοιπα μπλογκ, και το μπλογκ funel βαρύ πακέτο, το οποίο σατίριζε ανελέητα τον δεύτερο — και πολύ καλά του έκανε.

Πέρα από το γελοίο του πράγματος, αυτή η υπόθεση δημιούργησε (και εξακολουθεί να δημιουργεί) προβλήματα στον Αντώνη. Ελπίζω σήμερα να μπει ένα τέλος σ’ αυτή την ιστορία, και ελπίζω το τέλος αυτό να είναι αίσιο. Υπάρχει κάτι που με προβληματίζει, όμως…

Ο Αντώνης λέει ότι δυστυχώς, από την πλευρά του μηνυτή, όλο αυτό το διάστημα που πέρασε με τις αναβολές, δεν μπόρεσε να γίνει κατανοητό το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμία σχέση ανάμεσα σε μια υπηρεσία aggregator και σε ένα μπλογκ.

Επειδή θεωρώ ότι κανένας δεν μπορεί να είναι τόσο ηλίθιος ώστε να μην καταλαβαίνει αυτό το απλούστατο πράγμα, φοβάμαι ότι κάτι άλλο έχει στο νου του ο μηνυτής.

Ίδωμεν…

The Mountain Goats - Woke Up New

Το πρωί που ξύπνησα για πρώτη φορά χωρίς εσένα
Ένιωσα ελεύθερος
Κι ένιωσα μόνος
Κι ένιωσα φοβισμένος
Κι άρχισα σχεδόν αμέσως να μιλώ στον εαυτό μου
Γιατί δεν είχα συνηθίσει να μην υπάρχει άλλος γύρω

Την πρώτη φορά που έκανα καφέ μόνο για μένα
Έκανα πάρα πολύ
Μα τον ήπια όλο
Γιατί δεν σου αρέσει να αφήνω πράγματα να πάνε χαμένα
Και γυρνούσα μες στο σπίτι σαν παιδί που χάθηκε στην αγορά
Κι ακόμα κι ένας αστροναύτης θα ’βλεπε απ’ το διάστημα την πείνα στα μάτια μου

Και τραγούδησα, αχ
Τι θα κάνω;
Τι θα κάνω χωρίς εσένα;

Το πρωί που ξύπνησα για πρώτη φορά χωρίς εσένα
Κρύωνα, κι έτσι φόρεσα ένα πουλόβερ
Κι άναψα τη θέρμανση
Κι οι τοίχοι άρχισαν να με πλακώνουν
Κι ένιωσα τόσο θλιμμένος και τρομαγμένος
Που βγήκα σχεδόν τρέχοντας απ’ το σαλόνι έξω στο δρόμο

Και ο άνεμος άρχισε να φυσά και όλα τα δέντρα άρχισαν να λυγάνε
Και ο κόσμος με τον ψυχρό του τρόπο άρχισε να ζωντανεύει
Κι εγώ στεκόμουν εκεί σαν επιχειρηματίας που περίμενε το τραίνο
Κι ετοιμάστηκα να υποδεχτώ το μέλλον

Και τραγουδούσα, αχ
Τι θα κάνω
Τι θα κάνω χωρίς εσένα;

Μεσομήδης: Ύμνος στον Ήλιο

Σαν συνέχεια στο προηγούμενο ποστ, όπου υπήρχε αναφορά στον "Ύμνο στον Ήλιο" του Μεσομήδη, και αφού έριξε την ιδέα ο Π, ανεβάζουμε τέσσερις πέντε διαφορετικές ηχητικές εκδοχές.

Ο Μεσομήδης, σύμφωνα με την Εγκυκλοπαίδεια της Αρχαίας Ελληνικής Μουσικής του Σ. Μιχαηλίδη (και την Musipedia), ήταν κρητικός λυρικός ποιητής και συνθέτης του 2ου αι. μ.Χ., απελεύθερος στην υπηρεσία του αυτοκράτορα Αδριανού (117-138 μ.Χ.). "Το όνομα του Μεσομήδη έχει αναφερθεί από πολλούς μελετητές σχετικά με τη σύνθεση των τριών Ύμνων (στη Μούσα Καλλιόπη, στον Ηλιο και στη Νέμεση), που πρώτος δημοσίευσε ο Vincenzo Galilei, πατέρας του μεγάλου αστρονόμου, στο βιβλίο του Dialogo della Musica antica e della moderna (Φλωρεντία 1581, σ. 97). Στον Μεσομήδη αποδίδεται αναντίρρητα η σύνθεση του Ύμνου στη Νέμεση και, από ορισμένους, πιθανώς και του Ύμνου στον Ήλιο".

De Organographia, Philip Neuman (η ακριβής μελωδία όπως μεταγράφηκε από τον M. L. West)


Ensemble Kérylos, Annie Bélis (με ενοχλητικό κλασικού τύπου βιμπράτο)


Πέτρος Ταμπούρης (υπερβολικά "βυζαντινή" εκτέλεση)


Atrium Musicae de Madrid, Gregorio Paniagua (η προτίμηση του Π, και δική μου — εκτέλεση με άποψη αλλά χωρίς ακρότητες, με χρώμα που θυμίζει ευρωπαϊκό μεσαίωνα)


Και, τέλος, Χριστόδουλος Χάλαρης (επίσης βυζαντινού τύπου εκτέλεση, πιο αργή και "αρχοντική" από του Ταμπούρη), ευγενική προσφορά του Idom

Γκρίνια περί λύρας

Είδα στην ιστοσελίδα του Σκάι την περίεργη είδηση ότι «ζωντάνεψε η λύρα του Απόλλωνα». Το κείμενο έλεγε για κάποιον τούρκο μουσικολόγο ονόματι Σερκάν Τσελίκ, ο οποίος κατασκεύασε ένα αντίγραφο μιας αρχαιοελληνικής λύρας βασισμένος σε αγγεία και αγαλματίδια που βρέθηκαν σε αρχαιολογικές ανασκαφές κοντά στη Σμύρνη.

Αμέσως μετά, αναφέρεται ότι αυτό είναι μόλις το δεύτερο αντίγραφο της «Λύρας του Απόλλωνα» (η είδηση όπως ανέβηκε στη σελίδα της Χουριέτ μιλάει για «Λύρα του Ερμή», αλλά τέλος πάντων...) που υπάρχει στον κόσμο (!!!) και ότι το πρώτο το είχε κάνει «μία γαλλίδα μουσικολόγος» (sic).

Καλά όλα αυτά, μόνο που αυτή δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η δεύτερη φορά που ανακατασκευάζονται αρχαία μουσικά όργανα. Ήδη από τη δεκαετία του 1970 ο ισπανός Gregorio Paniagua κατασκεύασε αντίγραφα πολλών αρχαιοελληνικών οργάνων και τα χρησιμοποίησε στις συναυλίες του με το σύνολο Atrium Musicae de Madrid, προσπάθεια που κορυφώθηκε το 1978 με τον (κλασικό, πλέον) δίσκο Musique de la Grèce Antique.

Η «γαλλίδα μουσικολόγος» που αναφέρεται έτσι ανώνυμα στη σελίδα του Σκάι (και σαν σκέτο «Belis» στη σελίδα της Χουριέτ (και μάλιστα στη στήλη «λαϊφστάιλ»!) είναι η Annie Bélis, ιδρύτρια του Ensemble Kérylos, με το οποίο ηχογράφησε το 1996 το δίσκο Musiques de l'Antiquité Grecque.

Έχουν γίνει κι άλλες απόπειρες ερμηνείας και ηχογράφησης των σωζόμενων αποσπασμάτων αρχαίας ελληνικής μουσικής, άλλες με ανακατασκευή οργάνων, άλλες χωρίς — από μουσικολόγους περασμένων δεκαετιών, από μικρότερα σύνολα (όπως το De Organographia), καθώς και από την Αυστριακή Ακαδημία Επιστημών. Αλλά μου κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση που τα ελληνικά ΜΜΕ και μπλογκ που είδα να αναφέρονται στο θέμα αγνόησαν παντελώς τις ελληνικές προσπάθειες σ’ αυτόν το χώρο.

Κατ’ αρχάς υπάρχουν οι δίσκοι του Πέτρου Ταμπούρη, που είναι πολύ ενδιαφέροντες και με μπόλικο μεσογειακό χρώμα — κάτι που προσωπικά δεν μου αρέσει, καθώς παραπέμπει έντονα σε βυζαντινή μουσική, αλλά de gustibus…

Κυρίως, όμως, ήθελα να αναφερθώ στην προσπάθεια του τρομπονίστα Παναγιώτη Στέφου, ο οποίος το 2001 δημιούργησε το σύνολο ΛύρΑυλος και ασχολήθηκε με τη μελέτη και την ερμηνεία της αρχαίας ελληνικής μουσικής και την ανακατασκευή αρχαίων μουσικών οργάνων — ανάμεσά τους, φυσικά, και λύρες:



Και βέβαια, ο «Ύμνος στον Ήλιο» που παίχτηκε κατά την παρουσίαση της τουρκικής ανακατασκευής δεν είναι έτσι, γενικά, «ένας αρχαίος ύμνος που βρέθηκε σε αρχαίες πηγές», αλλά σύνθεση μάλλον του Μεσομήδη, του 2ου αιώνα μ.Χ.. (Για μια καταγραφή των λειψάνων της αρχαίας ελληνικής μουσικής δείτε εδώ, στη σελίδα του Ινστιτούτου Έρευνας Μουσικής και Ακουστικής.)

Για πολλοστή φορά, θέλω να πω ότι δημοσιογραφία (θα έπρεπε να) σημαίνει έρευνα και έλεγχο της ακρίβειας της πληροφορίας. Το απλό αναμάσημα δελτίων τύπου μπορεί να το κάνει και ο τελευταίος μπλόγκερ — οπότε, ποια η χρησιμότητα των παραδοσιακών Μ.Μ.Ε.; Ε;