Δέκα μεγάλοι Έλληνες: ο εξής ένας...

ΟΚ, τσίμπησα. Και την πρώτη φορά ψήφισα, και τώρα θα ψηφίσω. Αν αφήσει κανείς το μηδενισμό του να τον κυριέψει, τότε μάλλον θα βρει ένα σωρό λόγους να μη συμμετέχει σε όλη αυτή τη διαδικασία, και σίγουρα θα διαπιστώσει, μεταξύ άλλων, ότι «περίπου 40.000» ψήφοι δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση αντιπροσωπευτικό δείγμα. Αλλά όπως και να επιλέξεις να το δεις, σαν επικοινωνιακό παιχνίδι, σαν προσπάθεια αυτοπροβολής του σταθμού, ή σαν απλή αντιγραφή από το BBC, είναι μια ενδιαφέρουσα ιδέα στην οποία καλείται να συμμετάσχει και το κοινό — και φαίνεται πως αυτός είναι πλέον ο δρόμος που σκοπεύει να ακολουθήσει ο Σκάι, προσπαθώντας να κινητοποιήσει τους πολίτες με τρόπους που οι πολιτικοί δεν μπορούν, πλέον, να το κάνουν (βλ. αναδασώσεις, λάμπες, νερό, ρύπανση, κ.τ.λ.).

Παρά τη θετική μου άποψη γενικότερα για την ιδέα, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στα αρνητικά που βλέπω στην υλοποίησή της.

Κατ’ αρχάς, τα σύντομα σχόλια που συνόδευαν την παρουσίαση των 100 προσώπων ήταν μερικές φορές από γραφικά ως υπερ-υπερβολικά. Αλλά τέλος πάντων. Η ουσία είναι ότι οι ζώντες θα έπρεπε να αποκλειστούν, διότι, πολύ απλά, δεν έχουν ολοκληρώσει ακόμη την όποια προσφορά τους, ώστε να μπορεί κανείς να τους κρίνει. Ας μην ξεχνάμε ότι «τα στερνά τιμούν τα πρώτα». Τι θα γινόταν, π.χ., στην (υπερβολική, εντάξει) περίπτωση που θα ψηφίζαμε σημαντικότερο Έλληνα κάποιον άνθρωπο που τρία χρόνια αργότερα θα συλλαμβανόταν για παιδεραστία;

Μια άλλη κατηγορία ανθρώπων που θα έπρεπε να αποκλειστούν είναι οι «αρχαίοι ημών πρόγονοι». Πέρα από τις όποιες ιδεολογικές, ιστορικές ή πολιτισμικές ενστάσεις μπορεί να έχει κανείς για τη συμπερίληψη των αρχαίων, υπάρχει και ένας άλλος πολύ σημαντικός λόγος για τον οποίο θα έπρεπε να έχουν αποκλειστεί: είναι άδικη η σύγκριση με τους νεοέλληνες, γιατί η κληρονομιά των αρχαίων Ελλήνων είναι ευρέως αναγνωρισμένη και αποτελεί πλέον κτήμα ολόκληρης της πολιτισμένης ανθρωπότητας, πράγμα που αυτόματα τους θέτει, κατά τη γνώμη μου, εκτός συναγωνισμού.

Και βέβαια, είναι στη μέση και η προσωπική οπτική: πιστεύω ότι είναι ηλίθιο να συζητάμε για το ποιος έκανε μεγαλύτερο καλό ή χάρισε μεγαλύτερη προβολή στην Ελλάδα — θεωρώ ότι αυτό που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει είναι το ποιος άνθρωπος, Έλληνας στην καταγωγή, ωφέλησε περισσότερο με το έργο του την ανθρωπότητα.

Επομένως, αφαιρώντας τους πέντε αρχαίους (Αλέξανδρο, Αριστοτέλη, Περικλή, Πλάτωνα και Σωκράτη) από τη δεκάδα των υποψήφιων «Μεγάλων Ελλήνων», ανάμεσα στους υπόλοιπους (Βενιζέλο, Καποδίστρια, Καραμανλή, Κολοκοτρώνη και Παπανικολάου), μόνο τον Παπανικολάου μπορώ να ψηφίσω.