Epistula non erubescit

«Μια επιστολή δεν κοκκινίζει»
(Cicero, Epistulae ad familiares)


Το κείμενο που ακολουθεί είναι από επιστολή που έστειλε σε εμένα και τον Π ένας κοινός φίλος. Το βρήκαμε εξαιρετικό, και το δημοσιεύουμε. Όσοι διαβάζουν πού και πού το παρόν ιστολόγιο εύκολα θα διαπιστώσουν ότι υπάρχουν σημεία στα οποία διαφωνούμε μαζί του – και ο Π και εγώ. Αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Δείτε το, αν θέλετε, ως απάντηση στην ανυπόστατη κατηγορία ότι θεωρούμε συλλήβδην τους πιστούς αφελείς, ηλίθιους και παραπλανημένους. Ο επιστολογράφος είναι χριστιανός – έχει επιλέξει να πιστεύει. Όπως θα δείτε, οι ανωτέρω χαρακτηρισμοί δεν του ταιριάζουν ούτε στο ελάχιστο.

Cyrusgeo

_____________________________________________


Π και Cyrusgeo, Cyrusgeo και Π

Ως πεπειραμένος περί τα θρησκευτικά, αλλά κυρίως ως άτομο που υφίσταται εκ γενετής (τουλάχιστο) τα του κλήρου, της εκκλησίας, των γραφών, των παρεκκλησιαστικών κλπ, νομίζω ότι νομιμοποιούμαι να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις μου για τα θέματα που έχουν πέσει στο τραπέζι. Πριν προχωρήσω, να ξεκαθαρίσω ότι παρά το βιασμό που υπέστην κατά την παιδική και εφηβική ηλικία μου εγώ εξακολουθώ να θεωρώ τον εαυτό μου χριστιανό. Κακό χριστιανό, πολύ κακό, αλλά χριστιανό.

Πιστεύω και δεν φοβάμαι. Όχι γιατί έχω καλυμμένο τον κώλο μου απέναντι στο Θεό, ούτε γιατί περιμένω τη βασιλεία των ουρανών. Δε φοβάμαι γιατί: η γη γυρίζει, οι γάτες νιαουρίζουν, οι γκόμενες εξακολουθούν να έχουν στρογγυλά κωλαράκια και δονούμενα βυζάκια, η τριανταφυλλιά μιας αγαπημένης μου φίλης άνθισε προχθές μετά από καιρό και γιατί, κυρίως, με πήρε τηλέφωνο να μου το ανακοινώσει. Και γιατί ήμουν σίγουρος ότι θα συμβούν όλα αυτά.

Αυτάααα! (ποιητικός παροξυσμός τέλος)

Και περνώ ευθύς στα επί της ημερησίας διατάξεως (επαναλαμβάνω είναι δικές μου σκέψεις, ατεκμηρίωτες, χωρίς επιχειρήματα, απλές σκέψεις):

Παλαιά Διαθήκη:

Είναι η νομολογία και η μυθολογία των εβραίων. Σκληρή και αιματηρή, κατά τόπους λυρική. Δεν ξέρω αν το Άσμα Ασμάτων και οι Ψαλμοί ήταν στην αυθεντική τους μορφή υψηλή ποίηση ή οι εβδομήκοντα μεταφραστές έκαναν μάγκα τον Δαυίδ, γνωστό εγκληματία του ποινικού δικαίου. Αυτό που ξέρω είναι ότι είναι νόμος. Νόμος που επιχείρησε να βάλει σε τάξη το χάος σε μια κοινωνία αγρίων, στην αυγή του πολιτισμού. Κι επειδή οι άνθρωποι δεν διέθεταν στοιχειώδη λογική, ήταν ακόμη ζωώδη βρέφη, ο δαιμόνιος νομοθέτης Μωυσής και λοιποί προφήται, έβαλαν το νόμο στο στόμα του Θεού. Δε συνέβη μόνο στον Ιουδαϊσμό αυτό αλλά εν πολλοίς σε όλες τις πρωτόγονες κοινωνίες. Οι ψυχαναλυτικές π.χ. προσεγγίσεις του Βούδα (άσχετο) γιατί δεν μας ενοχλεί που αποδίδονται σε έναν Θεό; Όλη αυτή η ιστορία με τη θεοπνευστία και τον ένα και μοναδικό Θεό, που είναι ο δικός μας βεβαίως κι όχι των άλλων, μου θυμίζει το Γκοστμπάστερς Νο1 όπου σε κάποια κόντρα ενός εκ των κυνηγών φαντασμάτων με ένα φάντασμα-θεό πραγματοποιείται ο παρακάτω διάλογος:

Φάντασμα: Είσαι θεός; (εννοώντας "πώς τολμάς να μου μιλάς;")

Κυνηγός 1: Όχι

Φάντασμα: γγρρρρρρρρρρ-(Του ρίχνει έναν κεραυνό και τον αφήνει ημιλιπόθυμο)

Κυνηγός 2 (στον Κυνηγό 1): Άλλη φορά όταν σε ρωτάνε αν είσαι θεός να λες "ναι"...

Ως χριστιανό παρά ταύτα βρίσκω ότι η Παλαιά Διαθήκη δεν με αφορά. Ίσως αφορά τους χριστιανούς εβραϊκής καταγωγής αλλά όχι εμένα. Εμένα με αφορά η ελληνική μυθολογία και ο ελληνορθόδοξος χριστιανισμός. Στην ουσία ο κλήρος σήμερα δεν πράττει ό,τι και ο κλήρος στην αρχαία Ελλάδα; "Αγαπάει" τα παιδάκια, τα μεζεδάκια, το χρήμα κλπ. Αλλά και η λατρευτική πράξη δεν αντιγράφει την αρχαιοελληνική; Η πρώτη λειτουργία που μαρτυρείται είναι αυτή του Ιακώβου του αδελφοθέου. Δεν "περπάτησε" όμως γιατί ήταν εβραϊκής λογικής. Πολύ ανάγνωση και λίγο θέατρο. Αντιθέτως "περπάτησαν" οι λειτουργίες των Μ. Βασιλείου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου που δεν είναι τίποτε άλλο από τραγωδίες με τα όλα τους. Η Παναγία πήρε τη θέση της Αθηνάς, της Δήμητρας και της Εστίας, ο Άγιος Ελευθέριος τη θέση της Ειλειθυίας, οι Άγιοι Ανάργυροι τη θέση του Ασκληπιού και πάει λέγοντας. Με τη νέα διδασκαλία βέβαια εισάγεται συνειδητά πλέον (οι φιλόσοφοι κάτι είχαν ήδη ψελλίσει περί αυτού) η έννοια της απόλυτης αγάπης όλων προς όλους, και η πεποίθηση πως όποιος την κατακτήσει ελευθερώνεται.
Τα υπόλοιπα τα γράψανε οι παπάδες, "θεοπνεύστως" δια των συνόδων.

Γιατί άραγε η Παλαιά Διαθήκη παίζει τόσο μεγάλο ρόλο στο χριστιανισμό;
Πρώτα-πρώτα, μην ξεχνάμε ότι ο Ιησούς μιλούσε σε εβραίους. Αν μιλούσε σε Έλληνες θα έπραττε τ’ ανάλογα. Δεν νομίζω ότι θα αμφισβητούσε το Δία, τον Απόλλωνα ή έστω το Διόνυσο και τον Πάνα. Το ότι γεννήθηκε και δίδαξε στην Ιουδαία είναι για μένα μια τεράστια ιστορική γκαντεμιά.

Την Π.Δ. δεν μας τη φόρεσε ο Ιησούς ή οι Ευαγγελιστές (επίσης εβραίοι) αλλά ο Παύλος (ασχολίαστο...). Ο Παύλος το υπέροχο αυτό λαμόγιο "έστησε" το μηχανισμό της εκκλησίας και φυσικά τον στήριξε σε δομές και αρχές που ήδη ήξερε και που είχαν ήδη δοκιμαστεί. "Εάν κατάφεραν τους αρχιάγριους εβραίους να σταματήσουν να τρώνε αδιάκριτα ο ένας τον άλλον, όποιον περνούσε τυχαία, αλλά να επιλέγουν το θύμα-γεύμα της ημέρας (βασική πολιτισμική αρχή), δεν μπορεί, κάτι θα καταφέρουν και με τους υπόλοιπους λαούς, που εν πάση περιπτώσει δεν είναι τόοοοσο άξεστοι και αχρείοι όπως ο (δικός μου) περιούσιος λαός" σκέφτηκε, και αναλόγως έπραξε. Παρά ταύτα σε μια αναλαμπή ειλικρίνειας γράφει σε μια επιστολή "όπου δεν υπάρχει νόμος, δεν υπάρχει αμαρτία", αδελφοί μου...

Και φυσικά η δική του άποψη για τα πράγματα επικράτησε αφ' ενός γιατί βόλευε (και) το νέο ιερατείο και αφ' ετέρου γιατί ο άλλος, ο Πέτρος ντε, παρότι αυθεντικός μάρτυρας των λόγων του Ιησού ήταν πάντα του χίππυς και ακαμάτης, κρεάτινος και αδύναμος, κομπλεξικός και φοβισμένος. Μ' άλλα λόγια δεν πίστευε. Ο Ιησούς, προβλέποντας τι πρόκειται να γίνει άμα τη αναχωρήσει Του, του είπε "Πέτρο εσύ είσαι η πέτρα που θα θεμελιωθεί η εκκλησία" αλλά και "πριν αλέκτωρ λαλήσει, τρις απαρνήσει με", πα 'να πει, ο Κύριος ήξερε ότι ο εκκλησιαστικός μηχανισμός θα στηθεί από προδότες και άπιστους. Προτείνω να δείτε την ταινία με τον τίτλο "Ο άνθρωπος που μήνυσε το Θεό".

Είναι λόγοι αυτοί να μην πιστεύει κανείς; Απαντώ όχι. Η πίστη είναι άλλο. Δεν επιδέχεται επιχειρήματα. Σαν την καψούρα ένα πράμα. Πας υπνωτισμένος κι ας σου βγει και σε κακό που λέει το τραγουδάκι…

Για την Καινή Διαθήκη

Ποια Κ.Δ.; Των κανονικών Ευαγγελίων, των Απόκρυφων ή μήπως των Γνωστικών;

Τα κανονικά Ευαγγέλια:

Τα βλέπω σαν ιστορικά κείμενα. Δηλαδή κείμενα τεκμηρίωσης και όχι πολεμικής. Οι ανακολουθίες που εμφανίζονται ανάμεσα στα 4 κανονικά Ευαγγέλια είναι για μένα δείγματα γνησιότητος. Κι αυτό γιατί μου δείχνουν ότι ο καθένας καταγράφει την ιστορία του Ιησού όπως τη θυμάται ή όπως του την είπαν αυτόπτες μάρτυρες. Αν συμφωνούσαν κατά 100% τότε θα μπορούσα να πεισθώ ότι τα ευαγγέλια είναι δημιούργημα μιας οργανωμένης συνομωσίας κατά της ανθρωπότητος. Τώρα αν οι ευαγγελιστές το προέβλεψαν αυτό, μαγκιά τους…

Από τα ευαγγέλια κρατώ από τη διδασκαλία του Ιησού τους «Μακαρισμούς». Μακάριοι εστέ όταν διώξουσιν και ωνειδίσωσιν υμάς… Πότε δηλαδή; Όταν θα έχετε «ξεφύγει». Κοινωνικά αισθητικά κλπ κλπ. Ο άνθρωπος (θεάνθρωπος) ήταν ανατρεπτικός. Γι’ αυτό και τον σταυρώσανε. Δεν τον σταυρώσανε επειδή εισήγαγε καινά δαιμόνια αλλά επειδή η διδασκαλία του αμφισβητούσε τη γήινη εξουσία. Αυτή ξέραν αυτή εμπιστεύονταν. Για τα υπόλοιπα δεν πήρανε χαμπάρι. Μετά ήρθε ο Παύλος…

Α, και τις παραβολές. Μυθολογία άλλη μια φορά. Διδασκαλία δια της παραμυθίας. «Ήταν κάποτε ένας πλούσιος άνθρωπος που αγνοούσε ότι, παρά τον πλούτο του, ούτε το δικό του (πανάκριβο) σάβανο δεν θα διέθετε τσέπες». Μετά ήρθε ο Παύλος…

Τα θαύματα; Δεν ξέρω αν έπεφτε χειροκρότημα, αλλά πιστεύω ότι έγιναν. Οι θεραπευτές, οι ταχυδακτυλουργοί, οι μάγοι, οι φωτισμένοι και προικισμένοι (θε)άνθρωποι δεν είναι αποκλειστικότητα καμιάς θρησκείας. Όλες έχουν τους δικούς τους. Τον ίδιο τον Ιησού μάγοι και χαρτορίχτρες τον ψάχνανε για να τον τιμήσουν, πολύ πριν από τους Αποστόλους κι όλους εμάς τους λεγόμενους πιστούς. Και τον ψάχνανε χρόνια. Μετά ήρθε ο Παύλος…

Α, ναι κι ένα τελευταίο: Δεν γνωρίζω αν ο Ιησούς τελικά «τα είχε» με τη Μαγδαληνή και δεν με ενδιαφέρει διόλου ο ιδιωτικός του βίος. Είπε πάντως «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω» και μετά από μερικούς αιώνες ο Μ. Βασίλειος το μετάφρασε σε «δώρισόν μοι το οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου». Αυτά. Εν τω μεταξύ είχε έρθει ο Παύλος αλλά και άλλοι μπαγάσηδες και κατεργαραίοι.

Τα Απόκρυφα:

Ιστορίες για μικρά παιδιά. Λαϊκά αναγνώσματα όπως η φυλλάδα του Μεγαλέξαντρου, οι Μύθοι του Αισώπου, τα Παραμύθια της Χαλιμάς κλπ. Πήγανε λέει οι γονείς των φίλων του μικρού Ιησού στη Ναζαρέτ και έκαναν παράπονα στον Ιωσήφ γιατί ο κανακάρης του όταν μάλωνε με τα άλλα παιδάκια τους πάταγε και μια κατάρα κι αυτά πεθαίνανε (έτσι εξηγείται η υψηλή παιδική θνησιμότητα της εποχής), κι ο Ιωσήφ τον μάλωσε τον Ιησούλη. Γιατί παιδί μου ρίχνεις κατάρες στα άλλα παιδάκια και πεθαίνουν; Ντροπή σου! Δεν μπορούσες να τα αφήσεις ανάπηρα, που και καλό θα τους έκανε, γιατί θα σταδιοδρομούσαν στο στίβο της επαιτείας, αλλά καλό θα κάνεις και στον εαυτό σου γιατί θα ‘χεις να θεραπεύεις όταν μεγαλώσεις. Σκέψου το μέλλον σου γιέ μου. Και το σκέφτηκε. Μα είμαστε σοβαροί τώρα;;;; Μετά από χρόνια ο Ιησούς μπήκε δέσμιος στο διοικητήριο του Πόντιου (στα σίγουρα) Πιλάτου και τα λάβαρα (τα εξαπτέρυγα της εποχής), λέει, που απεικόνιζαν τις παγανιστικές θεότητες έσκυψαν και τον προσκύνησαν. Δηλαδή οι θεότητες ήταν υπαρκτές. Αν όχι, ποιος τον προσκύνησε;;;;

Γι’ αυτά ο Παύλος δεν είπε τίποτα…

Τα γνωστικά:

Φιλοσοφίες της κάστας των διανοουμένων. Εκλογίκευση των λόγων και της φύσης του Ιησού. Κάποιοι πρέπει να νοιώθουν έξυπνοι για να πιστέψουν. Όχι, όχι, δεν πρόκειται για ναρκισσισμό των διανοουμένων, απλά εσείς οι αδαείς πρέπει να παραδεχθείτε πως δεν είναι όλα τα δάχτυλα του χεριού ίσια. Είστε παιδιά του Σάχλα, ενώ εμείς τα φωτισμένα παιδιά του Μάρμπελο. Εμείς θα βρούμε τη γνώση και θα σωθούμε ενώ εσείς κωλόπαιδα θα ζηλεύετε. Εκτός όμως από τη μαλακία τους, τα γνωστικά ευαγγέλια λένε και πολύ όμορφα πράγματα που κάλλιστα υποστηρίζουν και συχνά μεγεθύνουν με λόγιο τρόπο τους λόγους του Ιησού όπως αυτοί διατυπώνονται στα 4 κανονικά ευαγγέλια, τα οποία σαφώς και εγνώριζαν και λάμβαναν υπ’ όψη τους οι γνωστικοί συγγραφείς. Μπορεί να κυνηγήθηκαν ως αιρετικοί αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ήταν κιόλας. Το μεγάλο «συν» των γνωστικών είναι ότι πολεμάνε την ενοχή. Ναι ρε πούστηδες η Μαγδαληνή τα είχε με το Χριστό και κάνανε κι ένα παιδάκι. Τι ζόρι τραβάτε; Αλλάζει αυτό τη διδασκαλία του; Είπε αυτός πουθενά (στα κανονικά ευαγγέλια) να μην πηδιέται ο κόσμος, ή να μην παντρεύεται ή να μην κάνει παιδάκια; Μετά ήρθε ο Χρυσόστομος (σοφός άνθρωπος πλην σεσημασμένος μισογύνης, κανείς δεν είναι τέλειος) και είπε «αν ο Θεός θέλει παιδιά θα μας τα στείλει. Το σεξ περισσεύει». Μα τι λέτε μανδάμ; Ο Παύλος σου τα ’πε αυτά άγιέ μου;

Εν πάση περιπτώσει η επίσημη οργανωμένη εκκλησία αναγνώρισε ως αυθεντικά τα 4 γνωστά ευαγγέλια και όχι τα υπόλοιπα. Κατά τη γνώμη μου έπραξε σοφά γιατί τα μεν απόκρυφα είναι τελείως της σφαλιάρας, τα δε γνωστικά πολύ δύσκολα για τον αμόρφωτο λαό, επομένως ο χριστιανισμός θα καταντούσε υπόθεση των διανοουμένων. Και ως γνωστόν οι μπίζνες με τους διανοούμενους είναι μια λυπητερή ιστορία. Ενώ τα κανονικά έχουν σε ισορροπημένο βαθμό και το παραμύθι, και τη διδασκαλία, και την ιστορία.

Το πρόβλημα δεν είναι τα ευαγγέλια αφ’ εαυτών (η Π.Δ. είναι προβληματική αφ’ εαυτής συμφωνώ και επαυξάνω). Προβληματικοί είναι οι ερμηνευτές των ευαγγελίων. Γνωστοί και χυδαίοι άπιστοι, οι οποίοι επειδή ακριβώς δεν νοιώθουν να τους γοητεύει ο Ιησούς ως δάσκαλος, ή έστω ως άνδρας, βάλθηκαν να πείσουν με επιχειρήματα (τρύπια σαν απόχη) για κάτι το οποίο κατά βάση δεν πιστεύουν. Οι Χαϊδελβεργισταί Θεολόγοι… Για την κοζα νόστρα «Χριστόδουλος και σία» δεν θα πω τίποτα γιατί θεωρώ ότι οι τύποι ουδόλως άπτονται του χριστιανικού ζητήματος οπότε δεν χωράνε σ’ αυτό το κείμενο.

Η γιαγιά πάλι, πάει, όπως πήγαινε από αρχαιοτάτων χρόνων στην εκκλησία, ανάβει το κεράκι της, ακούει τα μαγικά λόγια, σταυροκοπιέται ένδεη και φεύγει ένθεη. Στο δρόμο στο μυαλό της αντηχούν ακόμη κάτι παράξενες λέξεις όπως αγάπη, συγχώρεση, βασιλεία των ουρανών, μακάριοι οι πτωχοί, αλλά δεν πολυκαταλαβαίνει. Δεν την νοιάζει κιόλας να καταλάβει. Το σίγουρο είναι ότι περνά καλά στην εκκλησία και θα ξαναπάει, κι ας το πήγε ο «πάτερ» 50 λεπτά το κεράκι.

Σε μια ταβέρνα στον Πειραιά (γράφει ο Παπαδιαμάντης) ψάλλει ένας ημινηφάλιος εργάτης:

«Άλαλα τα χείλη των ασεβών, των μη προσκυνούντων, οι κερατάδες, την εικόνα σου την σεπτήν…»

Προσπαθώ να γίνω γιαγιά και να μεθύσω στον Πειραιά. Το ένα θα γίνει από μόνο του συν τω χρόνω και το άλλο ως γνωστόν το παλεύω, κι όχι μόνον στον Πειραιά…

Κι ας έχει εν τω μεταξύ περάσει ο Παύλος… ΧΕΣΤΗΚΑ!!!! (άκου απόστολος των εθνών… μη χειρότερα!)

Τώρα τελευταία έχει σκάσει μύτη κι ένας γελοίος πλην επικίνδυνος τύπος που τονε λένε Dan Brown.

ΜΑΛΑΚΙΕΣ!!!!

Σας φιλώ

ΥΓ. Η Καινή Διαθήκη, όποια εκδοχή κι αν προτιμά κανείς, δεν ήταν, δεν είναι, ούτε θα γίνει ποτέ νόμος του κράτους, όπως ακριβώς ισχύει και για την Πολιτεία του Πλάτωνα και το Κεφάλαιο του Μαρξ. Η εξουσία δεν προτίθεται να αυτοακυρωθεί. Μην τρελαθούμε κιόλας!

Τουναντίον: ΑΣ ΔΙΑΛΕΞΕΙ Ο ΚΑΘΕΙΣ ΤΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ