Ο ταξιτζής και η ραδιενέργεια

Ένας φίλος (ας τον πούμε Χ.) είναι κλασικός πιανίστας. Χρησιμοποιεί συχνά ταξί. Ο ταξιτζής συνήθως είναι ομιλητικός, και τον ρωτάει τι δουλειά κάνει. Ο Χ. πάντοτε απαντά «μουσικός». Και πάντοτε ακολουθεί η ερώτηση: «Και σε ποιο κέντρο δουλεύεις;»

Ο Χ. είναι φύσει ευγενικός άνθρωπος, αλλά αυτή η κατάσταση άρχισε να του τη δίνει. Τι να κάνει; Να αφήσει τον ταξιτζή να νομίζει ότι δουλεύει σε νυχτερινό κέντρο, ή να κάθεται να του εξηγεί για ωδεία, Λυρικές Σκηνές, Μέγαρα Μουσικής κ.τ.λ.;

Μια μέρα, που μάλλον δεν είχε τα κέφια του, αποφάσισε να ακολουθήσει άλλη τακτική.

Σηκώνει το χέρι, και σταματά ένα ταξί. Μπαίνει μέσα, λέει στον ταξιτζή πού θέλει να πάει, το όχημα ξεκινά, και μετά από λίγα δευτερόλεπτα ο ταξιτζής ρωτά:

«Τι δουλειά κάνεις, φίλε;»

Αφήνοντας ασχολίαστη την ξαφνική επίθεση οικειότητας, ο Χ. χαμογελά σαρδόνια και λέει ατάραχος:

«Πυρηνικός φυσικός».

Ο ταξιτζής το σκέφτεται για λίγο.

«Και δουλεύεις εδώ;» του λέει.

«Όχι, κανονικά εργάζομαι στην Αμερική, στη Μασαχουσέτη», απαντά ο Χ., «αλλά τώρα έχω έρθει εδώ στο Δημόκριτο, για μια μελέτη».

«Τι μελετάς, δηλαδή;»

«Με κάλεσαν, μαζί με μια ειδική ερευνητική ομάδα, για να μετρήσουμε τη ραδιενέργεια στην Αθήνα».

Του ταξιτζή πάει να του φύγει το τιμόνι από τα χέρια. Προσπαθεί με κόπο να συγκεντρωθεί στο δρόμο, και μένει σιωπηλός για λίγα λεπτά.

Όταν πια η αγωνία του έχει φάει τα σωθικά, και δεν μπορεί να το καταπνίξει άλλο, γυρνάει και ρωτάει τον Χ.:

«Μα, καλά, έχουμε ραδιενέργεια στην Αθήνα;»

«Α, μα βέβαια! Τα κανάλια δεν τα λένε, βέβαια, αυτά τα πράγματα, αλλά, τι νομίσατε, με τόσες κεραίες, τόσα κινητά…»

Ο ταξιτζής έχει ζαρώσει, και οι ρυτίδες στο μέτωπό του έχουν βαθύνει τουλάχιστον δύο χιλιοστά. Κοιτάζει αποσβολωμένος το δρόμο, με το μυαλό του να παίρνει απεγνωσμένα στροφές με υψηλή ταχύτητα.

«Και, δηλαδή, οι μετρήσεις τι δείχνουν; Είναι πολλή η ραδιενέργεια;»

«Δυστυχώς… Το Τσερνομπίλ δεν είναι τίποτε μπροστά στην ακτινοβολία που δέχεστε καθημερινά. Αλλά κανείς δεν τα λέει αυτά, γιατί θα γινόταν επανάσταση. Καλά θα κάνετε να φύγετε από την Αθήνα, να πάτε σε καμιά επαρχία – όχι πως εκεί θα γλιτώσετε, αλλά, όσο να ‘ναι…»

Ο ταξιτζής έχει αρχίσει να ιδρώνει, παρόλο που δεν κάνει ζέστη. Δεν έχει πλέον κέφι για κουβέντα. Οδηγεί αργά, σκυθρωπός.

Φτάνουν στον προορισμό τους, και ο Χ. λέει: «αφήστε με εδώ». Πληρώνει και κάνει να κατέβει, αλλά συνειδητοποιεί ότι ο ταξιτζής τον έχει πιάσει σφιχτά από το μπράτσο και τον κοιτάζει με αγωνία.

«Στάσου! Σε παρακαλώ, πες μου τι μπορώ να κάνω!»

Ο Χ. τον κοιτάζει με απάθεια.

«Τίποτα. Δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα».

Κατεβαίνει από το ταξί, και κλείνει την πόρτα. Ο ταξιτζής κατεβάζει το παράθυρο.

«Μα, δεν μπορεί, κάτι θα μπορώ να κάνω!»

Βλέποντάς τον τόσο ανήσυχο, και μετανιώνοντας, ίσως, για το τόσο χοντρό δούλεμα, ο Χ. του δίνει μια κάποια λύση:

«Να πίνετε πολύ γάλα».