Ανοίγεις το βαρύ καπάκι
Το μέταλλο τρίζει κι αστράφτει
Σαν καμπάνα
Η φλόγα ξεπηδά γαλήνια
Τυλίγοντας τ’ άσπρο σου τσιγάρο
Σαν σέλας γοερό
Ο καπνός ελίσσεται και παίζει
Μακάρια υψώνεται κι απλώνει
Σαν ήχος
Το πέπλο του θαμπώνει την εικόνα σου
Μα όχι και τη λάμψη τη μελιά
Στα μάτια σου
Τα δάχτυλά σου κρατούν τρυφερά το σύμπαν
Με ευγένεια παντοτινή κι αγάπη
Και με θάρρος
Τα χείλη σου καπνίζονται αργά
Σαν πέστροφες ευωδιαστές
Και σαν λιβάνι
Δικά μου θα τα κάνω τώρα ευθύς
Με πάθος και μανία κι αυταπάρνηση
Όπως τους πρέπει
Φωτό: cyrusgeo, 1998
9 comments:
Προσμονή...
Καλημέρα. Η ποιητική διάθεση συνεχίζεται βλέπω. Γράφεις ωραία. Φεύγω γιατί και εγώ έχω πολλή δουλειά.
Σήμερα,πρώτη φορά,μέσα από το δικό σου ποίημα,έμαθα πως ο καπνός,έχει ήχο..
Τον άκουσα...
Υπέροχη γραφή!
Καλημέρα!
Υ.Γ.
Εγώ δουλεύω,μα είμαι σε μπρέικ τώρα,εντάξει?
Ζω και εργάζομαι πολύ γρήγορα. Εξοντωτικά. Σπάνια θα σταθώ σε ένα ποίημα και θα κάτσω να το σκεφτώ, να φανταστώ, να το αναλύσω. Εσύ το κατάφερες. Μπράβο και σε ευχαριστώ για το σύντομο ταξιδι που μου πρόσφερες. Εξαιρετικό ποίημα, ποιητική φωτό!
c you r gorgeous!
........
Νομίζω πως θα συμφωνήσω με την Artanis...
Τελικά το ομορφότερο πράγμα στα μπλόγκ είναι το να μην φοβάσαι να είσαι γυμνός μπροστά σε άλλους.
Εξαιρετικό! ...
Ένα σύντομο ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Η δουλειά έρχεται. Η ποίηση φεύγει.
Post a Comment