...και το φως του ηλίου κατέπεσεν μετά βροντώδους κρότου, ακολουθούμενον υπό ηλιακής σιωπής. Ηχητική σκιά εκάλυψεν άπασαν την γην, και τα νέφη ετέμνοντο ως αμνοί μηρυκάζοντες, και διελύοντο ως μη υπάρξαντά ποτε.
Και εξαίφνης εν παρελθόν ποίημα ηκούσθη εντός μου--
ήχος που μετρά το ψύχος το βαρύ
γελά και φεύγει άνεμος στους πόλους
ωκύπτερος βουίζει
πάνω από αγρούς
νάμα
σε βράχια παρθένα
τρέχει με ροές κρυφές
δροσιά μεστή
της πηγής που λήθη λένε
μα που τις μνήμες ξυπνά
φως άυλο, απτή χαρά μιας λέξης
που καθώς σκίζει τα χείλη
δεν κείται πια νεκρή
ίαμα δεινών ιερών πόθων
αχή της φθοράς
βόμβος αρετής
νους
γλυκιά θλίψη φιλί θερμό
γεύση κι οσμή ψυχρή κι ωραία
φλοίσβος ρόχθος κρούση και τριγμός μαζί
σφύζει τρέχει πετά γελά και φεύγει
Υπερρεαλιστική ημέρα η σημερινή.........
Φωτό: cyrusgeo, Καναδάς, 1993.
7 comments:
Καλημέρες μισότρελε ποιητή!
Υπερρεαλισμός και υπερβατικός συμβολισμός..
Κι όμως,τι πιο απτό και υπαρκτό από τη λήθη που μνήμες ξυπνά,τι πιο πολύ έχει βιωθεί από τη γλυκιά θλίψη?
Κάθε μέρα προσπαθώ να σε ανακαλύψω,cyrusgeo,μα νομίζω πως θα μείνω απλώς στο να πολιορκώ ''τα μυστήρια του μυαλού σου''.
Εκεί,δεν εισβάλλει κανείς...
Πολύ όμορφο ποίημα!
υπερρεαλιστικά όμορφη!
Πατρίδα μου...
@apousia
Welcome to the "cyrusgeo" reality!!!
( .... )
Παιδιά, τα 'χω παίξει από το άγχος. Έβαλα άλλο ένα παραλήρημα -- και φτάνει, προς το παρόν, η ποίηση.
Η υπόλοιπη εβδομάδα θα κυλήσει με 2 ποστ του Π, μπας και κάτσω να ασχοληθώ λίγο με τα πράγματα που πρέπει οπωσδήποτε να γίνουν.
Post a Comment