Περπατώντας στην Αθήνα με προσωπικό soundtrack

Tο περπάτημα στην Αθήνα είναι από μόνο του μια εμπειρία. Έχεις να αντιμετωπίσεις ένα σωρό εμπόδια και παγίδες – σπασμένες πλάκες στα πεζοδρόμια, παρκαρισμένα και κινούμενα μηχανάκια και αυτοκίνητα, κολώνες, πινακίδες, τους διαδρόμους για τους τυφλούς που γλιστράνε ακόμη κι όταν δεν βρέχει – όταν βρέχει δεν το συζητώ – άλλους πεζούς που σταματάνε ξαφνικά για να χαζέψουν μια βιτρίνα κλείνοντας τα ευρύχωρα πεζοδρόμια (1,20 πλάτος) και αναγκάζοντάς σε να κατέβεις στο δρόμο…

Κι όμως…

Όταν όλα αυτά τα κάνεις με ένα mp3 player να παίζει την αγαπημένη σου μουσική ξαφνικά γίνονται από ανεκτά έως ευχάριστα. Πολλές φορές νιώθω σαν να βλέπω ταινία σε πραγματικό χρόνο – φοβερά συγκινητικές στιγμές με πρώτη ύλη ένα απλό περπάτημα στους πεζόδρομους γύρω από το μετρό στην Πανεπιστημίου, όπως και το ίδιο το μετρό, που ξαφνικά από ένα βαρετό – αν και αποτελεσματικό – μέσο μεταφοράς μεταμορφώνεται σε τραίνο από ταινία του Βέντερς (τουλάχιστον)…

Γι’ αυτό μου κάνει πάντοτε μεγάλη εντύπωση όταν διαβάζω διάφορους (εκκολαπτόμενους, συνήθως) δημοσιογράφους να θρηνούν για την αλλοτρίωση και την έλλειψη επικοινωνίας στη σημερινή κοινωνία (και μόνο που διαβάζω τώρα αυτή τη φράση το μπαναλόμετρό μου έχει χτυπήσει κόκκινο), φέρνοντας ως παράδειγμα το μετρό, όπου, λέει, οι μισοί φοράνε ακουστικά, και είναι πολύ λυπηρό, λέει, να βλέπεις τόσους ανθρώπους χαμένους στον κόσμο τους, λέει, χωρίς επικοινωνία με το περιβάλλον.

Συγγνώμη, δεν κατάλαβα… Δηλαδή, αν δεν φορούσαμε ακουστικά, θα καθόμασταν να ανοίγουμε συζήτηση μέσα στο μετρό; Σοβαρά μιλάτε; Για ποιο λόγο; Και γιατί η μουσική που ακούω αποτελεί πρόβλημα; Αν θες να μου πεις κάτι, θα με κοιτάξεις, θα βγάλω τα ακουστικά και θα σε ακούσω. Πού είναι το πρόβλημα, δηλαδή; Τις προάλλες, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι ήθελε να πάει στο Μοναστηράκι και έψαχνε απεγνωσμένα τις πινακίδες για να καταλάβει τι γίνεται. Με το που είδα τον άντρα να με κοιτάζει και να ανοίγει το στόμα του, έβγαλα αμέσως τα ακουστικά. Συνεννοηθήκαμε μια χαρά, και μπήκαμε σε διαφορετικά βαγόνια. Στη στάση που έπρεπε, κατεβήκαμε μαζί, ξανάβγαλα τα ακουστικά, τους έδειξα από πού να πάνε, και τράβηξε ο καθένας το δρόμο του (εγώ με υπόκρουση White Stripes).

Γιατί όταν μας πιάνει η νοσταλγία – δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα – για αλλοτινές εποχές μας είναι τόσο εύκολο να καταφεύγουμε στη μιζέρια;