11.4.06

Περπατώντας στην Αθήνα με προσωπικό soundtrack

Tο περπάτημα στην Αθήνα είναι από μόνο του μια εμπειρία. Έχεις να αντιμετωπίσεις ένα σωρό εμπόδια και παγίδες – σπασμένες πλάκες στα πεζοδρόμια, παρκαρισμένα και κινούμενα μηχανάκια και αυτοκίνητα, κολώνες, πινακίδες, τους διαδρόμους για τους τυφλούς που γλιστράνε ακόμη κι όταν δεν βρέχει – όταν βρέχει δεν το συζητώ – άλλους πεζούς που σταματάνε ξαφνικά για να χαζέψουν μια βιτρίνα κλείνοντας τα ευρύχωρα πεζοδρόμια (1,20 πλάτος) και αναγκάζοντάς σε να κατέβεις στο δρόμο…

Κι όμως…

Όταν όλα αυτά τα κάνεις με ένα mp3 player να παίζει την αγαπημένη σου μουσική ξαφνικά γίνονται από ανεκτά έως ευχάριστα. Πολλές φορές νιώθω σαν να βλέπω ταινία σε πραγματικό χρόνο – φοβερά συγκινητικές στιγμές με πρώτη ύλη ένα απλό περπάτημα στους πεζόδρομους γύρω από το μετρό στην Πανεπιστημίου, όπως και το ίδιο το μετρό, που ξαφνικά από ένα βαρετό – αν και αποτελεσματικό – μέσο μεταφοράς μεταμορφώνεται σε τραίνο από ταινία του Βέντερς (τουλάχιστον)…

Γι’ αυτό μου κάνει πάντοτε μεγάλη εντύπωση όταν διαβάζω διάφορους (εκκολαπτόμενους, συνήθως) δημοσιογράφους να θρηνούν για την αλλοτρίωση και την έλλειψη επικοινωνίας στη σημερινή κοινωνία (και μόνο που διαβάζω τώρα αυτή τη φράση το μπαναλόμετρό μου έχει χτυπήσει κόκκινο), φέρνοντας ως παράδειγμα το μετρό, όπου, λέει, οι μισοί φοράνε ακουστικά, και είναι πολύ λυπηρό, λέει, να βλέπεις τόσους ανθρώπους χαμένους στον κόσμο τους, λέει, χωρίς επικοινωνία με το περιβάλλον.

Συγγνώμη, δεν κατάλαβα… Δηλαδή, αν δεν φορούσαμε ακουστικά, θα καθόμασταν να ανοίγουμε συζήτηση μέσα στο μετρό; Σοβαρά μιλάτε; Για ποιο λόγο; Και γιατί η μουσική που ακούω αποτελεί πρόβλημα; Αν θες να μου πεις κάτι, θα με κοιτάξεις, θα βγάλω τα ακουστικά και θα σε ακούσω. Πού είναι το πρόβλημα, δηλαδή; Τις προάλλες, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι ήθελε να πάει στο Μοναστηράκι και έψαχνε απεγνωσμένα τις πινακίδες για να καταλάβει τι γίνεται. Με το που είδα τον άντρα να με κοιτάζει και να ανοίγει το στόμα του, έβγαλα αμέσως τα ακουστικά. Συνεννοηθήκαμε μια χαρά, και μπήκαμε σε διαφορετικά βαγόνια. Στη στάση που έπρεπε, κατεβήκαμε μαζί, ξανάβγαλα τα ακουστικά, τους έδειξα από πού να πάνε, και τράβηξε ο καθένας το δρόμο του (εγώ με υπόκρουση White Stripes).

Γιατί όταν μας πιάνει η νοσταλγία – δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα – για αλλοτινές εποχές μας είναι τόσο εύκολο να καταφεύγουμε στη μιζέρια;

10 comments:

Λύσιππος said...

Πες τα Χρυσόστομε!

Αλλά να λέμε και καλημέρα στο δρόμο - ως άγνωστοι, ωραίο θα ήταν, ε;

cyrus said...

Ωραίο -- αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα: πόσες καλημέρες μπορείς να αντέξεις σε μια βόλτα στο κέντρο;

Μπορούμε να είμαστε ευγενικοί και χωρίς να μιλάμε.

Anonymous said...

Καλημέρα cyrusgeo,θα συμφωνήσω 100% μαζί σου.Χρησιμοποιώ συχνά τον προαστιακό σιδηρόδρομο και πραγματικά μου αρέσει να βλέπω ανθρώπους απορροφημένους ο καθένας στον δικό του κόσμο.Αλλον να διαβάζει ένα βιβλίο,άλλον να κοιτάζει έξω από τα παράθυρα και άλλον να ακούει μουσική με τα ακουστικά.
Αυτό που δεν μπορώ μέσα στα μέσα μαζικής μεταφοράς και ειδικά στα τρένα στα οποία έχω μια αδυναμία,είναι να κουβεντιάζουν κάποιοι δυνατά μεταξύ τους.Ενα τρένο δεν είναι τόπος επίλυσης προβλημάτων,δεν είναι τόπος έντονης συζήτησης,δεν είναι τόπος για γνωριμίες.
Το ιδιο φυσικά ισχύει και για το περπάτημα στο δρόμο.Είναι κάποια πράγματα που τέλος πάντων ας μας επιτρέπουν να τα κάνουμε πιο μοναχικά.Τέτοιου είδους μοναξιά (αν μπορούμε να την πούμε έτσι) κρύβει πολλές φορες πιο μεγάλη ευγένεια προς τους άλλους.

cyberdustz said...

Εγώ αντιθέτως δεν θα συμφωνήσω 100%. Στην περίπτωση που ανέφερες ίσος σίγουρα έχεις δίκιο, μα για ρίξε μια ματιά τα βράδια στις περισσότερες οικογένειες να δεις το χάλι τους. Κάθονται βουβά μπροστά στην τηλεόραση και μη τολμήσεις να πεις κουβέντα. Όχι μόνον δεν μπορείς να ανοίξεις συζήτηση, αλλά το πιο πιθανό είναι ότι θα αρχίσει ένας καβγάς κα άντε μετά να συνέλθεις. Δεν το έκλεινες καλύτερα το ρημάδι.

Chaca-Khan said...

γαμώ κι η μουσική, γαμώ και τα βιβλία στο μετρό, γαμώ και ο κόσμος που είναι χαμένος στον κόσμο του. Αλλά στο μετρό βλέπεις την αποστειρωμένη αύρα της πόλης μας. Τα βλέμματα αναμετρώνται, ταραχή, αποφεύγει ο ένας τον άλλον. Με στάση σώματος που να μην προδίδει τίποτα. Αυτοί που επιλέγουν την καταβύθιση στον κόσμο τους είναι ή οι υγιείς που έχουν στόχο ή αυτοί που δεν αντέχουν το υπόλοιπο. Αν έρθεις για τουρισμό όμως στην Αθήνα ,νομίζω ότι θα μελαγχολήσεις από την ενέργεια της τυχαίας δειγματοληπτικής αστικής αλληλεπίδρασης του μετρό. Βασικά σε 10 λεπτά θα σου ΄λεγα άλλα πράγματα.

cyrus said...

@regina: συμπληρώνω -- σε μέρη "άδεια", είναι φυσικό να αποζητάμε λίγη παρέα. Στην πόλη, είναι φυσικό να αποζητάμε λίγη μοναξιά.

@cyber-dust: αυτό είναι εντελώς άλλη ιστορία, όπου, φυσικά, έχεις δίκιο. Βέβαια, σε μερικές (αρρωστημένες) περιπτώσεις, είναι καλύτερα τα μέλη της οικογένειας να ασχολούνται με την τηλεόραση παρά ο ένας με τον άλλο. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί το δίκιο σου.

@chaka-khan: τα 10 λεπτά πέρασαν...

cyrus said...

@nonchalance: Συμφωνώ -- και στις δυο όψεις του νομίσματος.

Anonymous said...

Please welcome a new blog in the town

www.nonprivatelife.blogspot.com

Thank you

cyrus said...

@non private life:

Κοίταξε, κάποια στιγμή θα σε επισκεφτώ έτσι κι αλλιώς, αλλά πρέπει να ξέρεις ότι ο τρόπος που το πλασάρεις το θέμα δεν είναι και πολύ κομψός...

πέδρος said...

‘Μπορούμε να είμαστε ευγενικοί και χωρίς να μιλάμε.’
σωστός – έτσι και αλλιώς , η πολυλογία είναι ένα από τα προβλήματα της κοινωνίας μας. μα τι διάολο , πρέπει όλοι να συμπεριφερόμαστε σαν να βρισκόμαστε σε ένα χωριό? σε αστικό περιβάλλον ζούμε – εδώ γεννηθήκαμε – πως γίνεται να ΄΄μας λείπει η ζεστασιά΄΄ της συνεχής κοινωνικής επαφής? άλλο το να είσαι ρομπότ και άλλο να κοιτάς την δουλειά σου . να παρακολουθείς και να ακούς , να μυρίζεις και να ακουμπάς , να ακούς τυχαίους διάλογους και στην τελική να καταλήγεις ότι μάλλον μικρή είναι η ελλάδα … πόλη μικρή για να χρειάζεται η αθήνα ΄΄περισσότερες καλημέρες΄΄ …