(A΄ Ι.Π.Μ.) 2. John Keats -- When I have fears that I may cease to be

Συνεχίζουμε ακάθεκτοι την Πρώτη Ιστοσυνάντηση Ποιητικής Μετάφρασης, με το δεύτερο ποίημα, αυτό του John Keats. Σας ευχαριστώ για την ως τώρα συμμετοχή, και σας θυμίζω ότι τα προηγούμενα, κάθε φορά, ποιήματα, δεν θεωρούνται με κανένα τρόπο «κλειστά» -- μπορείτε να στείλετε τις μεταφράσεις σας και να γράψετε τα σχόλιά σας.

Καλή ανάγνωση.


2. John Keats -- When I have fears that I may cease to be (1818)


WHEN I have fears that I may cease to be
Before my pen has glean’d my teeming brain,
Before high piled books, in charact’ry,
Hold like rich garners the full-ripen’d grain;
When I behold, upon the night’s starr’d face,
Huge cloudy symbols of a high romance,
And think that I may never live to trace
Their shadows, with the magic hand of chance;
And when I feel, fair creature of an hour!
That I shall never look upon thee more,
Never have relish in the faery power
Of unreflecting love!—then on the shore
Of the wide world I stand alone, and think
Till Love and Fame to nothingness do sink.

_________________________________________________



Όταν με πιάνει φόβος ότι μπορεί να πεθάνω
Πριν αλιεύσει η πένα μου απ' τ' άφθονο μυαλό,
Πριν στοίβες τα βιβλία, με χαρακτήρες πλήθος,
Σαν πλούσιες αποθήκες γεμίσουν με τον άφθονο καρπό·
Όταν κοιτάζω, πάνω στο έναστρο πρόσωπο της νύχτας,
Θεόρατα νέφη-σύμβολα αγάπης υψηλής,
Και σκέπτομαι ότι ίσως δεν θα ζήσω να ακολουθήσω
Τις σκιές τους, με τη βοήθεια της συγκυρίας της μαγικής·
Κι όταν αισθάνομαι, όμορφο πλάσμα της στιγμής!
Ότι δεν θα μπορώ να σ' αντικρύσω πλέον πάλι,
Ποτέ δεν βρήκα απόλαυση στη μαγική δύναμη
Της απερίσκεπτης αγάπης· τότε στην άκρη
Του μεγάλου κόσμου στέκω μόνος και αναλογίζομαι
Ώσπου ο Έρωτας κι η Φήμη στο τίποτα βυθίζονται.

Μετάφραση: Ιφιμέδεια



Όταν φοβάμαι ότι μπορεί να φύγω από τη ζήση
Πρίν η πένα μου θερίσει του μυαλού μου τον καρπό
Πριν βουνά από βιβλία καλλιγραφικά γεμίσει
Σιτοβολώνες, με τον ώριμο το σπόρο, το μεστό

Στο έναστρο πρόσωπο της νύχτας όταν ατενίζω
Τα νεφελώδη σύμβολα διηγήσεων ευγενικών
Και λέω, μπορεί και να μη ζήσω να ιστορήσω
Τη μαγική πορεία των τυχαίων τους σκιών

Πλάσμα υπέροχο κι εφήμερο, σαν αισθανθώ
Ότι ποτέ να μη σε ξαναδώ μπορεί
Την ξωτική τη δύναμη να μην ξαναγευτώ
Της αναπόκριτης αγάπης! Τότε στην ακτή

Του μεγάλου κόσμου στέκομαι μόνος, και συλλογίζομαι
Ώσπου ο Έρωτας κι η Δόξα μες το τίποτα βυθίζονται.

Μετάφραση: Μαύρος Γάτος



Όταν φοβάμαι, πως ίσως πάψω να υπάρχω,
πριν η πένα μου προλάβει να ρουφήξει
το γεμάτο εμβρίθεια μυαλό μου,
πριν οι σωροί από βιβλία με όλα τα πρόσωπα,
αγκαλιάσουν σαν πλούσιοι ποιητές
τους μεστωμένους καρπούς.
Όταν ατενίζω το πρόσωπο της νύχτας,
το γεμάτο άστρα, τεράστια νεφελώδη σύμβολα
μιας μεγάλης αγάπης, και σκέφτομαι,
ότι ίσως να μη ζήσω να αναζητήσω τις σκιές τους
με το μαγικό χέρι της τύχης.
Και όταν αισθάνομαι, όμορφο, εφήμερο πλάσμα,
ότι ποτέ πια δεν θα ρίξω τη ματιά μου πάνω σου,
ότι ποτέ δεν θα έχω ούτε μια στάλα
από τη δύναμη της ανιδιοτελούς αγάπης! --
τότε στην ακτή του απέραντου κόσμου,
μόνος στέκομαι και συλλογιέμαι,
έως ότου η αγάπη και η δόξα
βυθιστούν στην ανυπαρξία.

Μετάφραση: Loreley-lucyluce



Όταν φοβάμαι μην χαθώ μεσ’ την ανυπαρξία,
Προτού τις τόσες σκέψεις μου απλώσω στο χαρτί,
Κι έχω γεμίσει με αυτές βαριά, ωραία βιβλία
Που στους αιώνες θα εξηγούν το πως και το γιατί;
Κι όταν, ριγώντας, τα θωρώ στον έναστρο ουρανό,
Tα σύννεφα, περαστικά, παλιές ζωές να θυμίζουν,
Και σκέφτομαι, άραγε, θα ζω, τον ίσκιο τους να δω,
Καθώς τυχαίοι άνεμοι, μακριά θα τα σκορπίζουν;
Κι όταν, σαν απροστάτευτο νεογέννητο, φοβάμαι,
Την λατρεμένη σου μορφή πως δε θα ξαναδώ,
Της απερίσκεπτης αγάπης, πως δεν θα θυμάμαι,
Τη δύναμη τη μαγική, πια – τότε έρχομαι 'δώ,
Στου κόσμου του απέραντου, μονάχος, την ακτή, και συλλογίζομαι,
Ώσπου Αγάπες, Μνήμες, Όνειρα, στο τίποτα βυθίζονται, κι εξαφανίζομαι.

Μετάφραση: Nuwanda



Όταν φοβούμαι πώς μπορεί και νά χαθώ
Προτού η πένα μου, απ’ το νου, διαλέξει τον ανθό του,
Προτού καλλίγραφα βιβλία, σωρό,
Στοιβάξουν, θημωνιές ψηλές, τον ξέχειλο καρπό του.
Όταν θωρώ, στης νύχτας την μορφή την αστρική,
Πελώρια νεφελώδη σήματα, μιας τέχνης υψηλής, εξαίσια ύλη,
Και συλλογιέμαι ίσως δε ζήσω ν’ αξιωθώ τη συγγραφή
Και της σκιάς τους μόνο, με το πρόσκαιρό μου μαγικό κοντύλι.
Κι όταν συναισθανθώ, ώριο πλάσμα τής ώρας!
Πώς πάνω σου το βλέμμα μου ποτέ μου δεν θά γείρω
Ποτέ μου δε θα μεταλάβω τον χυμό, ετούτης του Πρωτέα της χώρας,
Έρωτα ανίσκιωτου! – τότε, στου μέγα κόσμου στέκω την ακτή
Μονάχος, διαλογίζομαι
Ώσπου κι ο έρωτας κι η δόξα μες το τίποτα βυθίζονται.

Μετάφραση: Olyf



Πως θα πάψω να υπάρχω σαν με πιάνει ο φόβος,
Μπροστά από όσα σταχυολόγησε η πένα στραγγίζοντας το μυαλό μου
Μπροστά σε βουνά βιβλίων γεμάτα γράμματα,
όπως οι σιτοβολώνες που στέκουν γεμάτοι ώριμους καρπούς

Κι όταν, στο έναστρο πρόσωπο της νύχτας, θωρώ
τεράστια ομιχλώδη σύμβολα ενός έρωτα μεγάλου,
πως δεν θα ζήσω να βρω τα χνάρια της σκιάς τους λέω,
με το μαγικό ραβδί της τύχης

Κι όταν, άξιο δημιούργημα της ώρας, νιώθω
πως δεν θα σε συναντήσουν ξανά τα μάτια μου,
χωρίς να έχω γευτεί ποτέ την ξωτική δύναμη
του έρωτα χωρίς ανταπόκριση

Τότε στην άκρη του ατέλειωτου Κόσμου,
μονάχος στέκομαι και σκέφτομαι
μέχρι και Δοξα και Αγάπη
στο Τίποτα να πάψουν

Μετάφραση: Isisveiled



Όταν με πιάνουν φόβοι ότι θα πάψω να υπάρχω
Πριν η πένα μου συγκεντρώσει τον άφθονο νου μου,
Πριν βιβλία σε ψηλούς σωρούς, ευδιάκριτα,
Συγκρατούν ως άλλοι ψηλοί σιτοβολώνες την ώριμη σοδειά,
Πελώρια σύννεφα, σύμβολα μιας υψηλής ατμόσφαιρας,
Και σκέπτομαι πως ίσως δεν θα αξιωθώ να αναζητήσω
Τις σκιές τους, με τη βοήθεια της τύχης,
Και όταν αισθάνομαι, παρά ένα ασήμαντο πλάσμα!
Που ίσως δεν θα ξαναντικρίσω ποτέ πια τη θωριά τους,
Ποτέ δεν θα έχω βρει απόλαυση στη δύναμη της φωτιάς
Της απερίσκεπτης αγάπης! - κι ύστερα στην ακτή
Του απέραντου κόσμου στέκομαι μονάχος και σκέπτομαι
Μέχρι που η Αγάπη και η Φήμη πραγματικά βουλιάξουν στην ανυπαρξία.

Μετάφραση: Marialena



Όταν φοβάμαι πως μπορεί να πάψω να υπάρχω
πριν το μολύβι μου θερίσει του μυαλού μου τα σπαρτά,
πριν των βιβλίων οι σωροί, περιγραφές γεμάτοι,
τρανή σιταποθήκη γίνουνε του ώριμου καρπού,
Όταν στης νύχτας την αστροφεγγιά πάνω θωρώ
συννεφιασμένα σύμβολα ιδανικών ερώτων,
και λέω πως ίσως μιά σκιά να μην αξιωθώ
με το μυστήριο της τύχης χέρι να χαράξω,
Kι όταν αισθάνομαι, όμορφο πλάσμα της στιγμής!
πως πάνω σου το βλέμμα ίσως ποτέ δεν ξαναρίξω
και δε γευτώ ποτέ τη νεραϊδένια δύναμη
του έρωτα του αστόχαστου! - τότε μονάχος στέκομαι
στου απέραντου του κόσμου την ακτή, κι αναθωρώ
ώσπου βυθίζονται στο τίποτα η Φήμη κι η Aγάπη.

Μετάφραση: Π



Σαν φοβάμαι πως να ζω μπορεί να πάψω
Πριν η πένα μου τρυγήσει το μυαλό,
Πριν γραμμένο στα βιβλία μου στοιβάξω
Απ’ τη σκέψη μου τον ώριμο καρπό·
Σαν θωρώ, στης νύχτας τ’ άστρινο το βέλο,
Νέφη - σύμβολα ενός έρωτα αγνού
Και νομίζω μάταιο, όσο κι αν το θέλω,
Τις σκιές τους να αδράξω με το νου·
Και σαν νιώθω πως ποτέ δεν θα σε φτάσω,
Την μορφή σου πως ποτέ δεν θα γευτώ,
Πως το μάγεμα ποτέ δεν θ’ απολαύσω
Της απόλυτης αγάπης – τότε εδώ,
Στην ακτή του κόσμου, μόνο θα με βρουν,
Και ο έρωτας κι η φήμη ας χαθούν.

Μετάφραση: cyrusgeo


Υ.Γ.: Μετά από προτροπή του Π, παραθέτω και μουσική συνοδεία, που γράφτηκε ένα χρόνο μετά το ποίημα. Πρόκειται για απόσπασμα από το αργό μέρος της Σονάτας αρ. 13 έργο 120, με αριθμό καταλόγου D664, του Franz Schubert (ο οποίος γεννήθηκε δυο χρόνια μετά τον Keats).

Schubert D664

Καλή ακρόαση